ตอนที่ 39 ของฝากที่จะลืมไม่ได้

ตอนที่ 39 ของฝากที่จะลืมไม่ได้

  

เกาจิ้ง จัดเป้ของเขาอีกครั้งหลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรขาดหายไปจากข้างใน เขาก็แบกมันไว้ด้านหลัง

  'ดูเหมือนตอนที่ฉันกลับมาเป๊ะเลย'

  เมื่อสองวันก่อน เกาจิ้ง ได้รับใบอนุญาต ตราประทับ และรายการอื่น ๆ ของบริษัทฮ่องกงการค้านำเข้าและส่งออกของโลกที่ยิ่งใหญ่

   เกลือหยาบที่บรรจุตามสั่งจำนวน 80 ตันได้ถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยในโกดัง

   ตรงหน้าเขา

   นอกจากนี้ยังมีลูกอมถั่วลิสงงากว่า 200 ชิ้นน้ำหนักรวมกว่า 1 ตัน!

  เจ้าของร้านขนมอบเอาใจใส่ดีมาก ไม่เพียงแค่ส่งของด้วยตัวเองเท่านั้น แต่ยังห่อขนมถั่วแต่ละชิ้นด้วยแรปพลาสติกอย่างระมัดระวังอีกด้วย

   ด้วยวิธีนี้ ขนมจะไม่เกาะติดกันและป้องกันความชื้น

   ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว

  เกาจิ้ง โบกมือ นำซากงูแดงและไม้พะยูงออกจากสมอทองแดง

  เก็บในที่โล่งด้านข้าง

  เหตุผลที่สิ่งเหล่านี้ถูกนำออกมาตอนนี้เป็นเพราะสิ่งเหล่านี้มีค่าเกินกว่าจะเก็บไว้ที่โกดังนี้ตั้งแต่ต้นเพื่อความปลอดภัยอย่างแท้จริง

   และการที่เขากำลังจะไปโลกใบใหญ่อีกครั้ง ดังนั้นพื้นที่เก็บของในสมอทองแดงจึงจำเป็นต้องเคลียร์ให้ว่าง

  เกาจิ้ง ไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของการเดินทางไปโลกใบใหญ่ เพราะเวลาในการเดินทางไปกลับของทั้งสองโลกนั้นค่อนข้างคงที่ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในโลกใบใหญ่นานแค่ไหน เขาก็จะยังคงอยู่ที่จุดเริ่มต้นของเวลาที่เขาจากไปเมื่อเขากลับมา!

   เว้นแต่จะมีผู้ขโมยเวลาในตำนานที่ไม่มีใครสามารถขโมยมันไปได้

  เกาจิ้ง โบกมืออีกครั้ง และเขาใส่เกลือหยาบและลูกอมน้ำตาลถั่วงาทั้งหมดลงในสมอทองแดงทีละอัน

  พื้นที่จัดเก็บสะดวกมาก!

   "กลับไป!"

  ร่างของ เกาจิ้ง หายไปในทันทีอย่างไร้ร่องรอย

  ในชั่วขณะต่อมา แสงแดดเจิดจ้าส่องกระทบใบหน้าและลำตัวของเขา ลมโชยมาพร้อมกลิ่นหอมของหญ้าที่เขียวขจีและกลิ่นไอดิน

  สดชื่นอย่างหาที่เปรียบมิได้

   เกาจิ้ง อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ

   "สดชื่น"

  เมื่อเปรียบเทียบกับโลกหลักแล้ว สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของโลกใบใหญ่นั้นดีกว่ามาก ไม่มีมลพิษจากอุตสาหกรรมใดๆมารบกวนทั้งสิ้น

  อากาศที่นี่ช่างหอมหวานและสดชื่นจริงๆ!

   มอ~

  สัตว์แรดยักษ์ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของ เกาจิ้ง ดูเหมือนจะรับรู้อารมณ์ของ เขา และเปล่งเสียงคำรามออกมา

   เกาจิ้ง ขยับเท้าแตะเบาๆส่งสัญญาณ

"ฉันกลับมาแล้ว!"

  สัตว์แรดยักษ์คำรามตอบรับ: มอ!? ?

  เกาจิ้ง หัวเราะเบา ๆ: " ไปกันเถอะพิเพ๊กซี่!"

  สัตว์แรดยักษ์ก้าวย่างอย่างเชื่อฟังและพาเขาไปข้างหน้า

   เกาจิ้ง กระโดดลงไปในตะกร้าหวายทางด้านซ้าย หยิบถุงเกลือออกมาทั้งหมดแล้ววางไว้ที่นั้น

  ขนมถั่วงาถุงใหญ่วางอยู่ในตะกร้าหวายทางขวา

  สำหรับเต็นท์และของกระจุกกระจิกอื่น ๆ ที่ถูกเคลียร์ออกเพื่อให้มีพื้นที่ว่างก่อนกลับสู่โลกหลักครั้งสุดท้าย เกาจิ้ง ใส่กลับเข้าไปในสมอทองแดง

ในกรณีที่จำเป็นเกาจิ้ง ไม่ปล่อยให้ฝูงแรดยักษ์ไปไกลมากนัก

  เขาพบป่าเล็กๆ ใกล้ๆ เพื่อเป็นฐานที่พักชั่วคราว

  เนื่องจากเวลาของโลกใบใหญ่นี้ยังคงอยู่ที่เวลาเดิม จึงเป็นเวลาไม่นานที่ เกาจิ้ง ออกจากหมู่บ้านบนภูเขาในตอนนี้ แล้วถ้าเขารีบกลับไปตอนนี้ ก็เท่ากับว่าเขาใช้เวลาในการเดินทางเพียงไม่นาน เขาจะไม่สามารถอธิบายได้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างมาจากไหน

  ดังนั้นเพื่อที่จะรักษาความลับของเขาให้คงอยู่ต่อไป เกาจิ้ง จึงต้องถ่วงเวลาให้เพียงพอในป่า

   ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ตนเองและผู้อื่น

   แม้ว่าการทำเช่นนั้นจะลำบากมาก และมีอันตรายอยู่บ้าง

   แต่นี่คือความเสี่ยงที่เขาต้องยอมรับ

   เป็นไปไม่ได้ที่ เกาจิ้ง จะฝากความมั่งคั่งและชีวิตของเขาไว้กับความเมตตาของยักษ์ภูเขา

  คืนนี้ เกาจิ้ง ต้องนอนในป่า

  ดูเหมือนว่าเป็นป่าเล็กๆ แต่สำหรับเขา ต้นไม้ใหญ่ก็ใหญ่อย่างน่าประหลาดใจเช่นกัน

  แต่ครั้งนี้ เกาจิ้ง ไม่ได้ขึ้นไปกางเต็นท์นอนบนต้นไม้

   ประการแรก มันอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านบนภูเขา และไม่มีสัตว์ป่าอันตรายอาศัยอยู่

  ประการที่สองคือแรดยักษ์ฝูง นั้นตื่นตัวมากและสามารถทำหน้าที่เป็นยามในเวลาที่เขาพักผ่อนในตอนกลางคืนได้ดี

นอกจากนี้ยังมีผิวหนังที่หยาบกร้านหนา และความสามารถในการป้องกันของมันนั้นแข็งแกร่งมาก

  ดังนั้นการนอนบนหลังแรดยักษ์ฝูงใหญ่ก็ปลอดภัยพอๆ กัน

  เกาจิ้ง นอนอยู่ในตะกร้าหวายที่คลุมด้วยถุงนอน หัวของเขาวางอยู่บนเป้และเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่แปลกตา

   ชมดวงจันทร์ที่ขึ้นสองดวง

  ใน ถิ่นทุรกันดารที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาเรียกว่าพระจันทร์สีเงินและพระจันทร์สีเลือด

  พ่อมดเฒ่าหมอดูจะทำนายทั้งดีและไม่ดีตามระยะทางและความสว่างของพระจันทร์สีเงินและพระจันทร์สีเลือด

   ว่ากันว่ามีประสิทธิภาพมาก!

  แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาจาก ถิ่นทุรกันดารที่ยิ่งใหญ่ แต่ เกาจิ้ง ยังคงสวดอ้อนวอนอย่างเงียบ ๆ ถึงพระจันทร์สีเงิน ในใจ

  'ขอให้ทุกคนปลอดภัย'

  พระจันทร์สีเงินสื่อถึงความเป็นมงคลและความโชคดี ในขณะที่พระจันทร์สีเลือดสื่อถึงอันตรายและหายนะ

   เขาแตะสมอทองแดงที่หน้าอกของเขา

  มีเกล็ดเงิน 4 แผ่นสุดท้ายด้านบนเท่านั้น

  หมายความว่าหาก เกาจิ้ง ไม่สามารถหาวิธีชาร์จสมอทองแดงได้ ยกเว้นครั้งนี้ เขาทำได้เพียงกลับไปกลับมายังโลกใบใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย

  มิฉะนั้น หลังจากที่ใช้เกล็ดเงินหมดแล้ว เขาจะถูกขังอยู่ในโลกใบใหญ่และไม่สามารถกลับมาได้!

  เกาจิ้ง ตัดสินใจที่จะอยู่ในโลกใบใหญ่ให้นานขึ้นในครั้งนี้

   จนกว่าจะบรรลุในเป้าหมาย

  เขาคิดอยู่ในใจ จนสุดท้ายสติก็ค่อยๆเลือนรางจมหายไปในความฝันอย่างสงบเรียบร้อย……

ก่อนจะรู้ตัว ในเช้าวันรุ่งขึ้น.

  เกาจิ้งถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงคำรามของแรดฝูงสัตว์ยักษ์

   มอ~

อย่านอน ตื่น! ตื่น! :เสียงจากฝูงแรดยักษ์แว่วเข้ามาในหูอย่างสับสน

  ' อืม! เสียงใครมาปลุก ' เป็นความสะลึมสะลือ คล้ายความฝันเหมือนเสียงและภาพหลอนตอนเพิ่งตื่นขึ้น อันเนื่องมาจากการเปลี่ยนสถานที่นอนในครั้งแรก

   อันที่จริง เสียงร้องฝูงสัตว์แรดยักษ์ไม่ได้รับรู้ถึงคำเตือนถึงอันตราย

   เป็นเพียงท้องมันหิวแล้วต่างหาก

   เจ้าแรดยักษ์ตัวโตตัวนี้อ้วนและแข็งแรง แม้ว่ามันจะยังไม่โตเต็มวัย แต่การบริโภคอาหารในแต่ละวันของมันก็เยอะมาก

   โชคดีที่ เกาจิ้ง ไม่ต้องเตรียมอาหารแห้งให้มัน เพราะหญ้าเขียวขจีทั่วภูเขาและบนที่ราบเป็นอาหารของมันได้อย่างดี

   เกาจิ้ง ต้องเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ดีหรือนี่

   นั่งบนหลังแรดยักษ์ ถือร่มกันแดดขนาดใหญ่ เขาเปิดขวด เฟยไจ้ แฮปปี้ วอเตอร์

  ขณะดื่ม เขาเปิดดูภาพ ตำราในถิ่นทุรกันดารที่ยิ่งใหญ่ ในแล็ปท็อปของเขา ดื่มด่ำทุกคำในหนังสือ

   ในเช้าวันที่สามหลังจากกลับมาที่ โลกใบใหญ่ ในที่สุด เกาจิ้ง ก็ออกเดินทางเพื่อกลับไปที่หมู่บ้านเผ่าภูเขา

  การเดินทางกลับเป็นไปอย่างราบรื่น

  เนื่องจากฝูงแรดยักษ์จำเส้นทางที่มันเดินทางได้เป็นอย่างดี และมันจะไม่หลงทาง

   เหมือนม้าแก่ที่รู้ทางกลับบ้านได้เอง

   เกาจิ้ง ขอให้ พิเพ๊กซี่ เดินช้าๆ ตลอดทาง

   เมื่อใกล้เที่ยง เกาจิ้ง ก็เห็นกำแพงหุบเขาอยู่ข้างหน้าของเขาแต่ไกล

  ทันใดนั้น เกาจิ้ง ซึ่งยืนอยู่บนหลังฝูงสัตว์พาหนะก็เพ่งความสนใจไปที่ภาพเบื้องหน้าที่อยู่ในสายตาของเขา

  เขาเห็นร่างหนึ่งวิ่งตรงมายังตำแหน่งของเขาอย่างรวดเร็ว

  ซาน กั๋วเอ่อ!

  เมื่อ เกาจิ้ง เห็นรูปลักษณ์ของผู้มาเยือนอย่างชัดเจน เขาก็อดประหลาดใจไม่ได้

  'เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันกลับมาแล้ว?'

   "เกา~จิ้ง~"

   ห่างออกไปไม่กี่ไมล์ ซาน กั๋วเอ่อ เรียกชื่อ เกาจิ้ง ขณะวิ่ง

  เสียงที่คมชัดของเธอก้องไปทั่วสนาม

  เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เกาจิ้ง รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเขาอย่างอธิบายไม่ถูก

   ค่อนข้างแปลก

  เขาเปิดปาก จากนั้นโบกมือให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าและตะโกนเสียงดัง: "ฉันอยู่นี่!"

"ฮาๆ"

  ความเร็วของ ซาน กั๋วเอ๋อ นั้นเร็วมาก และเขาก็วิ่งมาอยู่หน้าแรดฝูงแรดยักษ์ในชั่วพริบตา

  จู่ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็กระโดดขึ้นสูง สูงกว่าแรดยักษ์เสียอีก

   กระโดดขึ้นไปบนหลังฝูงสัตว์พาหนะ!

  เกาจิ้ง รู้สึกราวกับว่า สัตว์ขี่ ถูกครอบงำและถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว

  แต่ ซาน กั๋วเอ๋อ นั่งอยู่บนหลังคอของแรดยักษ์ ห่างจากตำแหน่งเดิมไปสองเมตร

   จุดลงจอดได้รับการคำนวณอย่างแม่นยำมาก

   ทันทีหลังจากนั้น "มือเล็กๆ" ก็เอื้อมไปหา เกาจิ้ง

   "ลูกอมของฉันอยู่ไหน"

   จบตอน