ตอนที่ 70 เสียงโซนิมบูมในห้องแรงโน้มถ่วง
ตอนที่ 70 เสียงโซนิมบูมในห้องแรงโน้มถ่วง
ค่ายฝึกอัจฉริยะ ลานห้องฝึกฝนพิเศษ
ลานแห่งนี้มีขนาดเกือบเท่าสนามฟุตบอลมีทางเข้า-ออกทั้งหมด 8 แห่งและห้องฝึกฝนพิเศษต่างๆตั้งอยู่ในทิศทางที่แตกต่างกัน
ที่ทางเข้า-ออกเด็กชายสามคนเดินออกมา
"ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ฉันพัฒนาขึ้นมาก ครั้งต่อไปฉันอยากลองเข้าห้องแรงโน้มถ่วง 2 เท่านายช่วยเฝ้าฉันได้ไหมฉันกลัวอวัยภายในบาดเจ็บและต้องเข้าโรงพยาบาล..."
"ไม่มีปัญหา ถ้านายแชร์ห้องให้ฉันด้วย"
"โอเค ฉันจะออกครึ่งหนึ่ง..."
สําหรับนักเรียนชั้นล่างมันยากเกินไปที่จะได้รับคะแนนที่มีค่า
ค่าใช้จ่ายในการใช้ห้องฝึกสูงเกินไปดังนั้นการแชร์ห้องจึงกลายเป็นตัวเลือกยอดนิยมสําหรับใครหลายๆ คน ไม่เพียงแต่ลดค่าใช้จ่ายลง แต่พวกเขายังสามารถดูแลซึ่งกันและกันเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุได้
ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเองร่างหนึ่งพุ่งผ่านทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว
เพียงว่าคนๆนั้นอยู่ในท่าทางการเดิน แต่ความเร็วนั้นเร็วมากจนทำให้ทั้งสามคนเซไปมาราวกับว่ามีลมกระโชกแรงพัดเข้ามา
เมื่อพวกเขากลับมารู้สึกตัว พวกเขาก็พบว่าร่างกายของพวกเขาถอยออกมาด้านข้างด้วยเหตุผลบางอย่างและทิ้งตำแหน่งว่างตรงกลางไว้ราวกับให้คนเดินผ่านไป
"ลมแรงมาจากไหน?"เด็กชายพึมพําอย่างสงสัย
"รีบไปกันเถอะ เราจะสาย"
เด็กชายพยักหน้าและกําลังจะเดินออกไปแต่จู่ๆเขาก็พบว่าเพื่อนคนหนึ่งกําลังมองไปที่แผ่นหลังของชายที่เพิ่งผ่านพวกเขาไป
"อะไร? นายเห็นผู้หญิงสวยๆหรือไง?"เด็กชายโบกมือไปมาหน้าเพื่อน
ดวงตาของอีกฝ่ายเปล่งประกายขึ้นทีละน้อยราวกับว่าเขาพบเรื่องใหญ่
"พวกนายเห็นคนที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ไหม?"
"ใคร?"ทั้งสองมองตามสายตาของเพื่อนและเห็นเพียงแผ่นหลังที่จากไปแล้ว
"เร็วมาก!" ทั้งสองมองหน้ากัน
"ลู่เซิง! ผู้ชายคนนั้นคือลู่เซิงจากเมืองไป๋เหอ!" เพื่อนของเขาตะโกนอย่างตื่นเต้น
"ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ออกจากห้องของเขาบ่อยนักตั้งแต่วันที่สองของค่ายฝึกเขาไม่ได้ไปที่ไหนเลยนอกจากโรงอาหาร แต่วันนี้เขามาที่ห้องฝึกพิเศษจริงๆ ตอนนี้มีข่าวใหญ่แล้ว!"
ทันใดนั้นดวงตาของอีกสองคนก็สว่างขึ้น
"เป็นเขาจริงๆเหรอ?"
"แน่นอน! เขาเพิ่งเดินผ่านเราเมื่อกี้!"
"เร็วเข้าตามไปดูเร็ว!" ทั้งสามคนรีบวิ่งตามไปทันที
...
"นี่คือห้องแรงโน้มถ่วง?"
ลู่เซิงมองไปที่ห้องตรงหน้าเขา
ตัวห้องมีกระจกด้านเดียวขนาดใหญ่บนกำแพงรอบห้องซึ่งสามารถมองเห็นพื้นที่โล่งๆในห้องได้อย่างชัดเจน
มีห้องแรงโน้มถ่วงทั้งหมด 6 ห้องซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีคนใช้งาน มีเพียงห้องแรงโน้มถ่วงใกล้ๆที่มีคนสองคนยืนรออยู่นอกประตูห้อง
"เรามาลองดูกันเถอะ" ลู่เซิงหยิบบัตรของเขาออกมาและรูดบนเครื่องรูดบัตรนอกห้องแรงโน้มถ่วง
ตัวเลข 365 แสดงบนหน้าจอเครื่องรูดบัตร
จากที่เคยมี 1,000 คะแนนตอนนี้เหลือเพียงเท่านี้หลังจากหนึ่งเดือน
"10 คะแนนต่อ 1 ชั่วโมง..." ลู่เซิงคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจ "งั้นลอง 3 ชั่วโมงก่อน"
เครื่องรูดบัตรหักคะแนนทันทีกลายเป็น 335
จากนั้นประตูห้องแรงโน้มถ่วงก็ส่งเสียง"ติ้ง"ประตูค่อยๆเปิดออกโดยอัตโนมัติ
ลู่เซิงเดินเข้าไปและพบป้ายประกาศอยู่ข้างประตู
"ถอดรองเท้าและไม่สามารถนําของติดตัวเข้าไปได้..." ลู่เซิงหยิบสิ่งของทั้งหมดในกระเป๋าของเขาวางไว้บนชั้นวางพิเศษแล้วเดินเข้าไปในห้องด้วยเท้าเปล่า
เขารู้สึกว่าพื้นห้องนุ่มมากมันให้ความรู้สึกเหมือนกับเหยียบดินเหนียวพื้นของมันจะยุบลงเล็กน้อยเมื่อมีคนเดินเหยียบ
ลู่เซิงเดินไปที่กลางห้องและพบรีโมทสีขาววางไว้บนพื้น เขารู้ว่าสิ่งนี้ใช้เพื่อปรับตัวคูณแรงโน้มถ่วงในห้อง
"เริ่มที่แรงโน้มถ่วง 2 เท่า..." ลู่เซิงหายใจเข้าลึกๆ
โดยไม่มีการเตรียมตัวใดๆทั้งสิ้นลู่เซิงกดปุ่มเริ่มบนรีโมทอย่างสบายๆ
....
"บ้าน่า! หมอนี่มันไม่วอร์มร่างกายก่อนเหรอ?"
นอกห้องแรงโน้มถ่วง เด็กชายสามคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเมื่อพวกเขาเห็นลู่เซิงกดปุ่มเริ่ม
"เฮ้อ หมอนี่ไม่รู้อะไรจริงๆ แม้แต่เรื่องพื้นฐานก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ..." เด็กชายคนหนึ่งพูดพลางส่ายหัว "ห้องแรงโน้มถ่วงไม่ใช่สนามเด็กเล่น แม้ว่าจะเป็นจอมยุทธ์ก็ไม่อาจทนต่อการเปลี่ยนแปลงฉับพลันของแรงกดดันภายนอกได้และอวัยวะภายในเป็นส่วนที่เปราะบางมาก หากไม่วอร์มร่างกายและเตรียมพร้อมมันจะทําให้อวัยวะภายในฉีกขาดและเลือดออกได้ จำครั้งแรกที่เราเข้าไปได้ไหม?"
"เขาเป็นคนบ้า! ปล่อยให้เขาลิ้มรสความทรมาน! เขาจะได้มีความทรงจำที่ยาวนาน..." เด็กชายอีกคนพูดอย่างเศร้าโศก
อีกสองคนพยักหน้าเข้าใจ
"ติ้ง—" แรงโน้มถ่วงเปิดขึ้น
เด็กชายทั้งสามจ้องมองลู่เซิงในห้องด้วยรอยยิ้มพร้อมดูละครตลกที่จะเกิดขึ้นอย่างไรก็ตามตัวห้องทั้งหมดประกอบด้วยกระจกด้านเดียวคนข้างในไม่สามารถมองเห็นคนข้างนอกได้ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าลู่เซิงจะพบ
"ทําไมเขาไม่เป็นอะไรเลย?"
"เขายังไม่เปิดเหรอ"
"ไม่ เขาเปิดแล้ว"
เด็กชายคนหนึ่งเหลือบไปด้านข้างตรงนั้นมีหน้าจอขนาดเล็กอยู่ซึ่งจะแสดงตัวคูณแรงโน้มถ่วงในห้องและตอนนี้หน้าจอแสดงว่าแรงโน้มถ่วง 2 เท่าเปิดอยู่!
"แล้วทําไมเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ?"เด็กชายคนหนึ่งมองเข้าไปใกล้ๆด้วยความงุนงง
ลู่เซิงในห้องดูเฉยเมยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย
"แม้แต่สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนไปเลย!"
"หรือว่า..." เมื่อเด็กชายอีกคนกําลังจะพูดบางอย่าง เขาก็เห็นลู่เซิงยกมือขึ้นและชกหมัดออกไปอย่างรุนแรง
หมัดนั้นรวดเร็วจนเกิดเป็นภาพติดตา "บูม!"
"นี่... เสียงโซนิคบูม?"
ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างโง่เขลา
ห้องแรงโน้มถ่วงทั้งห้องมีฉนวนกันเสียงภายในได้สนิท แต่เมื่อกี้พวกเขากลับได้ยินเสียงโซนิคบูมดังขึ้นในหูของพวกเขา
เด็กผู้ชายคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะอุทานว่า "ไม่จริง!ห้องแรงโน้มถ่วงต้องมีปัญหาไม่งั้นหมอนี่จะทำเสียงโซนิคบูมได้ยังไง!"
ใครก็ตามที่มีความรู้ด้านศิลปะการต่อสู้เพียงเล็กน้อยก็จะเข้าใจ หากต้องการใช้หมัดเพื่อทำโซนิคบูมต้องชกด้วยความเร็วที่เร็วมาก
อีกสองคนก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน
ในขณะนี้พวกเขาเห็นลู่เซิงในห้องหยิบรีโมทขึ้นมาอีกครั้งและกดปุ่ม
"ติ้ง—" ในห้องตัวคูณแรงโน้มถ่วงเริ่มเปลี่ยนไป
ทั้งสามคนมองไปที่หน้าจอทันทีและพวกเขาเห็นประโยคที่ชัดเจนปรากฏขึ้นบนหน้าจอ—แรงโน้มถ่วง 4 เท่าถูกเปิดใช้งาน
ดวงตาของทั้งสามเบิกกว้าง
คราวนี้ ลู่เซิงที่อยู่ในห้องก็มีปฏิกิริยา
อารมณ์ผ่อนคลายบนใบหน้าของลู่เซิงหายไปและจริงจังขึ้นเล็กน้อย เขาเริ่มขยับมือและเท้าอย่างช้าๆ
"น-นี่..."เด็กชายคนหนึ่งเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความงุนงงออกมาจากปากของเขาด้วยสีหน้าตกใจ
"แรงโน้มถ่วง 4 เท่า! เขาเคลื่อนไหวภายใต้แรงโน้มถ่วง 4 เท่าได้ยังไง! หยิกฉันทีฉันฝันไปเหรอ!?"
เพื่อนทั้งสองของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน สีหน้าของพวกเขาเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ
ทั้งสามคนยืนนิ่งมองดูลู่เซิงในห้องยังคงเคลื่อนไหวต่อไปและความเร็วก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
...
"วันนี้ฉันพัฒนาขึ้น ฉันสามารถอยู่ได้ 20 วินาทีภายใต้แรงโน้มถ่วง 2 เท่า..."
ประตูห้องแรงโน้มถ่วงที่อยู่ข้างๆเปิดออกและหญิงสาวที่มีใบหน้าซีดเซียวเดินออกมา เพื่อนที่รออยู่ที่ประตูรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวและชื่นชมด้วยรอยยิ้ม
เธอยิ้มรับด้วยใบหน้าซีดเซียวเห็นได้ชัดว่ามีความสุขมาก ทั้งสองพูดคุยกันครู่หนึ่งและจู่ๆก็สังเกตเห็นสถานการณ์แปลกๆ
"ดูหน้าของสามคนนั้นสิ พวกเขาดูงี่เง่ามาก!"
"พวกเขากําลังมองอะไรอยู่? ไปดูกันเถอะ"
สองสาวเดินไปหาอย่างอยากรู้อยากเห็นและสายตาบังเอิญเหลือบไปเห็นข้อมูลบนหน้าจอที่ประตู
"แรงโน้มถ่วง 4!?"
สีหน้าของสองสาวเปลี่ยนไปและพวกเธอก็วิ่งเหยาะๆมาอย่างรวดเร็ว
"เฉาหยงอยู่ข้างในเหรอ? ในค่ายฝึกทั้งหมดดูเหมือนจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในห้องแรงโน้มถ่วง 4 เท่าได้!"
ร่างที่เตะและต่อยอยู่ตลอดเวลาเข้ามาในดวงตาของพวกเธอ จากนั้นสองสาวก็ชะงักทันทีราวกับว่าถูกทําให้เป็นหินและสีหน้าของพวกเธอค่อยๆเหมือนเด็กชายสามคนก่อนหน้านี้
"โกหกน่า..." คนทั้งห้าคนมองไปที่กระจกอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานานจนกระทั่งหนึ่งในนั้นรู้สึกตัว
"ฉันจะไปตามใครสักคนมา!" จากนั้นเขาก็หันหลังกลับวิ่งออกไป
