ตอนที่ 3 ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่อีกต่อไป!.....

ตอนที่ 3  ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่อีกต่อไป!.....

【ขอบคุณสำหรับคำเชิญ ฉันอยู่ในสหรัฐอเมริกาและเพิ่งลงจากเครื่องบิน

  ฉันไปสหรัฐอเมริกาเพื่อศึกษาต่อในระดับมัธยมปลาย ดังนั้นฉันจึงไม่มีประสบการณ์ดังกล่าว อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่รู้เรื่องเกี่ยวกับสัตว์อสูรฟรี ที่รัฐจัดหาให้ ควรใช้จ่ายเงินเพื่อซื้อสัตว์อสูรที่มีศักยภาพมากขึ้น

  ฉันอยู่ในต่างประเทศ และมีผู้ติดต่อที่หลากหลาย หากจำเป็น คุณสามารถติดต่อฉันได้

  อย่างไรก็ตาม อย่าลืมระบุพรสวรรค์ ในการเฝ้าดูสัตว์อสูรของคุณให้ชัดเจน เพื่อที่ฉันจะได้เลือกมันที่เหมาะกับคุณ

  ติดต่อ: XXXXXXXXX 】

  เมื่อดูข้อมูลที่มียอดไลค์มากที่สุด เฉินเหวินส่ายหัวและถอนหายใจ

  หากเขาจำไม่ผิด นักข่าวที่รายงานข่าวการจารกรรม และมีบทบาทสำคัญในการไขคดีจารกรรมจะได้ จะได้รับรางวัลสูงสุด 500,000 หยวน

  แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าบุคคลนี้เป็นกองกำลังต่างชาติหรือสายลับแต่อย่างใด และบุคคลนี้จงใจละเมิดนโยบายของรัฐอย่างแน่นอน

และเขาต้องไม่มีเจตนาดีแน่นอน

......................................................

  เช้าวันรุ่งขึ้นท้องฟ้าสดใสและปลอดโปร่ง......

   "เฉินเหวิน พร้อมหรือยัง รีบกินบะหมี่ซะ แล้วอย่าชักช้า วันนี้จะมีการทำพันธสัญญาเลือกสัตว์อสูรไม่ใช่หรือ?!" เสียงของแม่เขาดังมาจากในครัว

  ขณะที่บ้วนปาก

เฉินเหวินใช้เวลาในการตอบกลับ: "ครับแม่...ใกล้เสร็จแล้ว!"

หลังจากบ้วนปากแล้ว เหวินก็ใช้มือเสยผมของเขาอย่างสบายอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองกระจก: "...ฉันนี่หล่อสุดๆไปเลย!"

  เมื่อพ่อเขาเดินผ่านหน้าห้องน้ำ แล้วมองไปที่เฉินเหวิน เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า "เร็วเข้า..พ่อต้องรีบไปเปิดร้าน!"

   หลังจากพูดจบ เขาก็เดินอย่างไม่เร่งรีบไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า

   เฉินเหวินกำลังงงงงวย และรีบนั่งลงที่โต๊ะอาหาร......

  อาหารเช้าคือบะหมี่ราดน้ำมันงาที่แม่ทำ กับก๋วยเตี๋ยวพริกที่ราดด้วยน้ำมัน และโรยด้วยซอส กลิ่นหอมฟุ้งน่ารับประทานเป็นอย่างมาก...

   หลังจากปาดน้ำลายที่ริมฝีปาก เฉินเหวินก็หยิบชามบะหมี่ขึ้นมา

   “โอ้โหของโปรดเลย”

  ก๋วยเตี๋ยวผัดกับน้ำส้มสายชู...

  ในชั่วพริบตา อาหารอันโอชะก็ระเบิดขึ้นในต่อมรับรสของเฉินเหวิน และความพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขาทันที

   เมื่อเห็นอาหารหมดในพริบตาแม่ของเฉินเหวินก็แสดงสีหน้าพึงพอใจกับอาหารเช้าของตัวเอง.....

  พ่อของเฉินเหวินต้องการต่อว่าเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารของลูกชาย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของแม่ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากก้มหน้าก้มตาเคลียร์บะหมี่ของตัวเอง

   หลังอาหารเช้า ครอบครัวของเฉินเหวินทั้ง 3 คน ก็ขึ้นรถ และพ่อก็ขับรถไปส่งเขาที่โรงเรียนมัธยมชิงเหอหมายเลข 1

  พ่อและแม่ของเฉินเหวิน เปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า พวกเขามักจะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเปิดร้าน และต้องการให้เฉินเหวินสามารถขึ้นรถบัสไปโรงเรียนได้ด้วยตัวเองโดยไม่ไกลมากนัก

  แต่วันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับเฉินเหวินที่จะได้ทำพันธสัญญากับสัตว์อสูร แม่กลัวว่าจะสาย จึงขอให้พ่อไปส่ง ในขณะที่แม่ของเขาต้องขึ้นรถบัสล่วงหน้าเพื่อไปเปิดร้านก่อน

   แม้ว่าโรงเรียนมัธยมชิงเหอหมายเลข 1 จะเป็นโรงเรียนมัธยมหลักเพียงแห่งเดียวในเมืองชิงเหอ และแม้บ้านเขาจะอยู่ชานเมือง แต่มันก็ไม่ไกลมากนักสำหรับเขา

  ดังนั้นด้วยทักษะการขับรถที่เชี่ยวชาญของพ่อ จึงใช้เวลาในการเดินทางเพียงแค่ 10 นาที

  เมื่อเห็นการจราจรแน่นหนาบนถนนหน้าโรงเรียน พ่อก็หาที่จอดใกล้ๆ....

  เมื่อเฉินเหวินลงจากรถ จู่ ๆ พ่อก็พูดว่า "พ่อเองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องพวกนี้หรอก ลูกไปถามครูและเพื่อนๆ ดูนะ ลูกคงไม่ทำให้พ่อผิดหวังนะ!"

  เฉินเหวินผงะเมื่อได้ยินคำพูด จากนั้นยิ้มและพูดว่า "เข้าใจแล้วคับพ่อ ขับรถดีๆนะครับ!"

  เมื่อเห็นรถของพ่อไปไกลจนสุดสายตาแล้ว เขาก็เดินเกาศรีษะเข้าโรงเรียนแบบงงๆ .....

  แม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไป แต่พ่อแม่ของเขาก็ยังรักเขา ซึ่งทำให้เฉินเหวินรู้สึกอบอุ่น

  เพราะเบื้องหลังเขาจะมีพ่อแม่ที่ห่วงใยและเอาใจใส่อยู่เสมอมา

  ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในประตูของมหาวิทยาลัย เฉินเหวินสังเกตเห็นป้ายที่ชัดเจนที่สี่แยก

  【ห้องอภิบาลสัตว์อสูร→】

  ตามป้าย เฉินเหวินพบสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่ของโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

  ในขณะนี้ มีนักเรียนจำนวนหนึ่งรวมตัวกันอยู่ในสนามเด็กเล่น พวกเขาทุกคนสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมชิงเหอหมายเลข 1 และดวงตาที่มุ่งมั่นของพวกเขาต่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง

   เฉินเหวินเดินไปรอบๆ ..... และในไม่ช้าก็เห็นเพื่อนรักของเขา

   เห็นได้ชัดว่าเหอเซิ่งจะตัวจะสูงโย่งกว่าคนอื่น ๆ จนมองเห็นได้อย่างชัดเจน

   "บิ๊กแบร์!"

  เฉินเหวินกวักมือเรียกจากระยะไกลและรีบวิ่งไปหาเหอเซิ่ง

  เหอเซิ่งยิ้มเมื่อเห็นเฉินเหวิน และโบกมือให้เฉินเหวินพร้อมขนมปังในมือ

  เมื่อเฉินเหวินเข้ามาใกล้ เหอเซิ่งก็ถามว่า "นายเตรียมตัวพร้อมหรือยัง"

  เฉินเหวินส่ายหัวและพูดว่า "ฉันยังไม่ค่อยแน่ใจเลย !"

   "ใช่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา!"

   เมื่อพูดเช่นนั้น เหอเซิ่งก็หยิบขวดแก้วขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋านักเรียนและส่งให้เฉินเหวิน

  เฉินเหวินไม่ตอบและถามด้วยความสงสัยว่า "นี่คือ?"

  เหอเซิ่งยัดขวดแก้วใส่มือของเฉินเหวินและพูดว่า "ก็ขวดน้ำผึ้งร้อยดอกไม้น่ะสิ! ฉันบอกแม่ว่าฉันอยากกินมันด้วย และขอให้แม่ซื้อเพิ่มอีกขวด!"

  เมื่อพูดถึงสิ่งนี้เขาก็ตบปากอย่างตะกละตะกราม

  เขาดูแข็งแกร่งเหมือนหมี นอกจากเขาจะมีฐานะที่ดีแล้ว เขายังโลภมากอีกด้วย

  เฉินเหวินหมดคำจะพูดขณะที่เขาถือขวดน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ที่เหอเซิ่งยัดใส่มืิอ

  การปรากฎตัวของดินแดนลี้ลับได้นำการเปลี่ยนแปลงมากมายมาสู่โลก รวมถึงสิ่งจำเป็นพื้นฐานของชีวิต โภชนาการก็เป็นหนึ่งในนั้น

  การใช้สัตว์และพืชในดินแดนลี้ลับเป็นวัตถุดิบ โลกมนุษย์ได้ผลิตผลิตภัณฑ์ทางโภชนาการมากมาย ซึ่งสามารถปรับปรุงศักยภาพทางกายของมนุษย์และสัตว์อสูร และแม้แต่เสริมสร้างการกลายพันธุ์ของมัน

แม้น้ำผึ้งร้อยดอกไม้เป็นหนึ่งในสารอาหารระดับต่ำสุด   แต่มันสามารถปรับปรุงศักยภาพทางกายของมนุษย์และสัตว์อสูรได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

   อย่างไรก็ตาม ลักษณะสำคัญกว่านั้นคือรสชาติที่อร่อย และเป็นที่นิยมในสัตว์อสูรบางชนิด เช่น หมีที่รักน้ำผึ้งเป็นชีวิตจิตใจ

  การใช้น้ำผึ้งร้อยดอกไม้ก็เพื่อเป็นการหลอกล่อเจ้าหมีพิโรธเพื่อการทำพันธสัญญาได้ง่ายขึ้น

  แม้ว่าน้ำผึ้งร้อยดอกไม้เป็นหนึ่งในผลิตภัณฑ์เสริมอาหารที่ยอดแย่ แต่ก็คุ้มค่ามากกับเหตุผลนี้.....

  เฉินเหวินสำรวจราคาในอินเทอร์เน็ตเพื่อดูราคาเจ้าน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ มันมีราคาถึง 50,000 หยวนสำหรับกระป๋องขนาดเล็ก

   และที่ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าไม่ใช่บีสมาสเตอร์ก็จะไม่มีสิทธิ์ซื้อมัน

   ดังนั้น เฉินเหวินจึงได้แค่เสียดายหากต้องการซื้อมันจริงๆ เขาก็ต้องไปขอเงินพ่อเขาซึ่งมันเป็นราคาที่ค่อนข้างสูง ดังนั้นเขาจึงต้องไปมือเปล่าเพื่อขอรับสัตว์อสูรฟรี

  เมื่อเห็นว่าเฉินเหวินมีความลังเล เหอเซิ่งก็ถามตรงๆ: "ฉันว่านายจำเป็นต้องใช้มันนะ ถ้าหากนายต้องการจะทำพันธสัญญากับเจ้าหมีพิโรธ แต่ถ้านายจะไม่ซื้อมันจริงๆ เราก็คงต้องลองดูก่อนว่าจะมีสัตว์อสูรชนิดไหนที่ได้ฟรี"

   ขณะที่เขาพูด ลิ้นของเขาเต็มไปด้วยของเหลว ที่อยู่เต็มปาก และเขาอดไม่ได้ที่จะดูดนมอย่างแรง ราวกับว่าเขากำลังดูดน้ำหวานจากดอกไม้

  เฉินเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเห็นด้วยกับความคิดของเหอเซิ่ง

   "โอเค ขอบใจนะเพื่อน!"

   สำหรับความทรงจำที่ดี ที่มีต่อเพื่อนเหอเซิ่งมีน้ำใจต่อเขาเสมอมา และเขาจะตอบแทนอย่างแน่นอนเมื่อมีโอกาส...... แต่ทว่า....เจ้าน้ำผึ้งร้อยดอกไม้มีค่ามากสำหรับพวกเขาที่จะได้สัตว์อสูรที่ต้องการ แต่พวกเขากลับไม่มีสิทธิ์จะซื้อมัน

   หลังอาหารเช้า เหอเซิ่งโยนขยะลงถังขยะข้างๆ เขา

  หลังจากที่เขาเดินกลับมา เขาก็พูดว่า "นี่เฉินเหวิน ฉันถามจริงๆ เหอะ นายไม่รู้สึกเสียใจบ้างหรือไง จากนี้ไปเวลานายโทรหาฉัน นายจะต้องเรียกฉันว่าพี่เหอเซิ่ง! เท่านั้น ห้ามเรียกฉันว่าบิ๊กแบร์อีก มันน่ารักเกินไป ฉันต้องการให้มันดูยิ่งใหญ่ ทรงพลังกว่าเจ้าหมีน่ารักนั่น เข้าใจมั้ย?"

  เฉินเหวินยิ้มและพูดว่า "ได้สิ คุณหมีผู้ยิ่งใหญ่"

  เสียงสิ้นสุดของเสียงที่ยาวมากของเฉินเหวิน แต่เขาไม่ได้พูดคำที่ เหอเซิ่งต้องการได้ยินแต่อย่างใด....

   "บิ๊กแบร์ บิ๊กแบร์... ฉันจะเรียกแบบนี้จะทำไม ทีฉันดีกับนายทุกอย่างนายยังไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่เลย!"

  ใบหน้าอ้วนๆ ของเหอเซิ่งเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาวางมือลงบนไหล่ของเฉินเหวินและนวดอย่างหนัก

   "ฟู่—โอ้~~ สบายจัง!"

  เฉินเหวินทำเสียงครางอย่างพึงพอใจ ซึ่งมันสามารถแก้ไขสถานการณ์ในขณะนั้นได้ดีทีเดียว

  เหอเซิ่งหน้าแดง แบะปล่อยมืออย่างรวดเร็วและพูดอย่างมีอารมณ์โกรธว่า: "เฉินเหวิน นายนี่มันร้ายความปราณีจริงๆ!"

"ฮึ่ม-"

  เฉินเหวินตะคอกและรีบถูไหล่ที่เจ็บของเขา

   “น้องชายมันก็คือน้องชายนะ นายต้องเข้าใจทีแต่ก่อนนายตัวเล็ก นายยังนับถือฉันเป็นพี่ชายเลย ทีตอนนี้นายจะให้ฉันเรียกพี่ได้ไงกัน?”

เหอเซิ่งโกรธจัดจนหันหัวของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว

  เขาอายุเท่ากับเฉินเหวิน แต่เกิดเร็วกว่าเฉินเหวินเล็กน้อย พูดตามเหตุผลเขาควรเป็นพี่ชาย....

   แต่ตอนที่เขาเรียนชั้นประถม เขาตัวเตี้ยกว่าเฉินเหวิน และเขาไม่ฉลาดเท่าเฉินเหวิน ดังนั้นเฉินเหวินจึงหลอกล่อเขาให้เรียกเขาว่าพี่ชายได้ไม่ยากนับแต่นั้นมา...

   หลังจากนั้นเป็นต้นมา ในช่วงชั้นประถมและมัธยมต้น เขาติดตามเฉินเหวินด้วยความงุนงงมาตลอด...

  เมื่อเขาเข้าใจอะไรๆบางอย่าง และตัวสูงใหญ่ขึ้น เขาจึงไม่ต้องการเรียกเฉินเหวินว่าพี่ชายอีกต่อไป แต่ทว่า...ไม่ว่าเขาจะสอบตกสักกี่วิชา ก็ยังมีพี่ชายคนนี้ที่ให้เขาเรียกหาเสมอมา.....