ตอนที่ 917 ข้าไม่ยอมแพ้...

เมื่อเห็นชี่เทียนเหอถูกฆ่าตายสนิทเย่ว์หยางรู้สึกผ่อนคลายจิตวิญญาณและหมดสติไปเช่นกัน

เสี่ยวเหวินหลีรีบเข้ามารับหน้าที่เก็บงานเธอเก็บศพของชี่เทียนเหอไว้ในแหวนเก็บสมบัติส่วนสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ประคองเย่ว์หยางกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์เพื่อรักษาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยิ้มทั้งน้ำตา ในใจของนางกลัวจนไม่กล้าตัดสินใจนางกลัวว่าชี่เทียนเหอจะตายไม่สนิทและกลับฟื้นขึ้นมาอีก  นางสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวังและรู้สึกได้ว่าการต่อสู้จบลงแล้ว  ทุกอย่างปลอดภัย นางรู้สึกหมดเรี่ยวแรงและทรุดตัวลงทันที

เทพธิดาวายุรีบเข้ามาประคองแขนองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

นางรอเสี่ยวเหวินหลีเงียบๆ

หลังจากชำระบ่อเลือดและน้ำแข็งยะเยือกแล้ว เสี่ยวเหวินหลีอัญเชิญคัมภีร์และเรียกเมดูซาศิลา นางเงือกวายุ นาคาสายฟ้าและปีศาจอสรพิษน้ำเข้ามาช่วยรับงานต่อ

ขณะเดียวกันเธอพาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเทพธิดาวายุกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ของเย่ว์หยาง

ในโลกคัมภีร์ตอนนี้ดูสับสนมีสิ่งของระเกะระกะเต็มไปหมด

หลายแห่งกองพะเนินไปด้วยกองน้ำแข็งมหึมาบางที่ก็ถูกไฟไหม้ เพลิงแดงสวรรค์ที่เย่ว์หยางยังไม่มีเวลากลั่นชำระมีพลังเทพอีกมากที่ไม่รู้จักและตรงกันข้ามกับเจตจำนงของเย่ว์หยางอยู่ในโลกคัมภีร์  เพราะมีบ่อพลังงานขนาดน้อยใหญ่เป็นวังวน  ที่นอกประตูร่างเสวี่ยอู๋เสียลอยอยู่ในกลางอากาศและหลอมรวมกับประกายเทพที่ไม่รู้จัก  คัมภีร์แห่งสัจจะยังคงเปล่งประกายจากที่เป็นสมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ใกล้ระดับเทพค่อยๆยกระดับเป็นสมบัติวิเศษชั้นเทพ

เย่ว์หยางนอนอยู่บนเตียงแม้ว่าจะไม่ได้ใช้ตราผนึกเทพต่อไปแต่เพราะการทำสัญญาก่อนนั้นทำให้เขาแทบหมดพลังไม่มีเหลือ

แน่นอนว่าในเวลานี้เขาหลับไปอย่างอ่อนแรง

“ช่างดื้อรั้นทระนงอะไรอย่างนี้!”

“ชอบทำทุกอย่างตามลำพัง!”

“นอกจากตอนหลับแล้ว ยังดูดีขึ้นบ้างไม่เช่นนั้นน่ารำคาญจริงๆ!”

“และเจ้ามักจะทำอย่างนี้มาโดยตลอดช่างทำให้ผู้อื่นเป็นห่วงกังวลเสียจริงเมื่อไหร่เจ้าจะทำให้ข้ารู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง หือ?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนทอดตัวลงบนร่างเย่ว์หยาง นางใช้นิ้วลูบไล้ใบหน้าเขาด้วยความอ่อนโยนและก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา

เสี่ยวเหวินหลีและเทพธิดาวายุยิ้มให้กัน

พวกนางรู้ว่าแม่เสือสาวมีบุคลิกอย่างไร

นางแข็งกระด้างชมชอบเอาชนะมักจะหาเรื่องทะเลาะกับเย่ว์หยาง บ่อยครั้งที่นางชูกำปั้นให้เขา หาได้ยากจริงๆที่นางจะอ่อนโยนเหมือนอย่างวันนี้! ความจริงนี่คือด้านที่แท้จริงอีกด้านหนึ่งของนาง!  รอจนเย่ว์หยางหลับ ไม่มีใครอยู่กับนางนางจะคืนสู่บุคลิกที่แท้จริงของนาง แม้จะไม่เหมือนแต่ความอ่อนโยนของนางก็คล้ายกับเย่ว์หวี่อยู่บ้างนี่เป็นความลับเล็กน้อยขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน แม้แต่เย่ว์หยางก็ยังคาดคิดไม่ถึง!

“แม่สี่จะว่ายังไงบ้างนะ?  เป็นหน้าที่ของเจ้าจะต้องดูแลข้าให้ดี  แล้วผลเป็นยังไง?กลายเป็นว่าข้ากับอู๋เสียก็ต้องมาดูแลเจ้า ตัวร้าย...”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกอดเย่ว์หยาง

นางรำพึงกับตนเอง

รอยยิ้มน้อยที่แฝงไปด้วยความรักอันลึกล้ำนุ่มนวล ก่อนที่น้ำตาอุ่นจะหยดลงบนใบหน้าเย่ว์หยางที่กำลังหลับใหล

บุรุษหนุ่มธรรมดานี้ไม่รู้ว่าบุกรุกเข้ามาในหัวใจนางตั้งแต่เมื่อไหร่และเขายังไม่ยอมออกไปจากหัวใจนาง  เขาเป็นบุรุษที่ป่าเถื่อนนักเลงและน่ารังเกียจ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนผ่อนคลายจิดใจและหลับฝันไปโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าจะนางจะผล็อยหลับแต่ขอบตาและขนตานางยังมีร่องรอยน้ำตา

มุมปากของนางยิ้มสงบ

มือของนางจับมือหยาบกร้านของเขาแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นกำหมัดเหมือนอยากจะทุบตีผู้คนบางทีอาจเป็นเพราะในความฝันของนาง ฝันถึงบุรุษตัวร้ายผู้เย่อหยิ่ง ชอบยั่วเย้าให้นางโกรธบ้างทำให้นางร้องไห้บ้าง!

หลังที่จากเสี่ยวเหวินหลีและเทพธิดาวายุมองนาง  พวกนางหันมายิ้มให้กัน

พวกนางก็รู้สึกเหนื่อยเช่นกัน

ทั้งคู่นั่งอยู่ข้างเย่ว์หยางคนละข้างโดยมิได้ปรึกษากันมาก่อนและคิดถึงการต่อสู้ที่เพิ่งผ่านมาพวกนางอดยิ้มไม่ได้

ศึกในวันนี้

ต้องบอกว่าใช้ทั้งพลังโจมตีกลยุทธ จิตสังหารและอื่นๆ

ประสบการณ์สู้กับชี่เทียนเหอยังห่างไกลเมื่อเทียบกับต่อสู้กับจักรพรรดินีฟ้าซึ่งคุ้นเคยกับสนามรบ  นางรู้ว่าเมื่อฆ่าจักรพรรดินีฟ้าได้จื้อจุนและเย่ว์หยางแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงและแม้แต่สาวกิเลนปิงหยินยังถูกเรียกมาช่วย แม้แต่เย่ว์หยางก็ยังอยู่ในสภาวะคลั่งควบคุมตนเองไม่ได้เมื่อตอนใช้ยักษ์ทองและพลังกฎสวรรค์โจมตีจักรพรรดินีฟ้าอย่างหนักหน่วง ถ้าไม่ได้สองพี่น้องหงส์เพลิงและเทพธิดากระบี่ฟ้าคอยคุ้มครองพวกเขาอยู่เบื้องหลังเย่ว์หยางและจื้อจุนคงจะตายภายใต้ไม้สุดท้าย ระเบิดดวงดาวของจักรพรรดินีฟ้าไปแล้ว!

ส่วนตอนนี้เย่ว์หยางพึ่งพาอาศัยความสามารถตนเองและเอาชนะชี่เทียนเหอได้

นี่ไม่ได้ลบความจริงที่ว่าชี่เทียนเหอเพิ่งจะหนีออกมาจากผนึกได้ทั้งยังต้องทำลายขาไปข้างหนึ่ง

นอกจากนี้ยังไม่ตัดความจริงที่ว่าเย่ว์หยางบรรลุความก้าวหน้าเรื่อยๆหลังจากทำศึกกับจักรพรรดินีฟ้า ทำให้พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขามีความก้าวหน้าและเขาได้เข้าสู่สนามแผ่นดินทดสอบ ผ่านด่านหุบเขาพิรุณ วายุ ทราย ราคะและหุบเขาอสูร  และที่โลกพฤกษา เขากับสาวๆสะท้อนความรู้สึกถึงกันภายในจิต และเข้าถึงขอบเขตเทพที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ในที่สุดเหตุผลของชัยชนะของเย่ว์หยางไม่ได้ถูกตัดออกไป  มีการหลอมรวมกับอักขระรูนอมตะและเปิดการทำงานของตราผนึกเทพจักรพรรดิอวี้

อย่างไรก็ตามเกรงว่าปัจจัยทั้งหมดจะต้องเพิ่มขึ้น

ลองเปรียบเทียบดู

จักรพรรดินีฟ้าที่รุกรานเข้าหอทงเทียนยังดีกว่าชี่เทียนเหอในวันนี้มาก

ต้องทราบว่าชี่เทียนเหอมีเพลิงเทพร่างเทพและเลือดเทพที่จักรพรรดินีฟ้าใฝ่ฝันหาว่าได้มาสักอย่างก็ถือเป็นความได้เปรียบและกลายเป็นนักรบที่ไร้เทียมทาน!

ถ้าจักรพรรดินีฟ้าได้รับเพลิงแดงสวรรค์เลือดเทพ และร่างเทพจากชี่เทียนเหอ นางจะไม่มีทางแพ้เย่ว์หยางแน่นอน

จักรพรรดินีฟ้าสามารถใช้ทักษะที่ตนเองฝึกฝนเอาชนะเย่ว์หยางได้

ถ้าไม่ใช่เพราะจื้อจุน

เย่ว์หยางย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเป็นแน่

ในแง่ความแข็งแกร่งโดยรวมชี่เทียนเหอย่อมเอาชนะจักรพรรดินีฟ้าได้อย่างแน่นอน  แต่ในการต่อสู้และสนามต่อสู้เขาไม่ใช่ระดับเดียวกับจักรพรรดินีฟ้า ตามความเห็นของเย่ว์หยางก็คือชี่เทียนเหอคือคนธรรมดาที่ได้รับเลือดเทพมามากเท่านั้น

หนึ่งวันผ่านไป

เมื่อเย่ว์หยางลืมตาขึ้น เขาพบว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกำลังหลับอยู่ข้างตัวเขา  แต่นางโอบแขนรอบคอเขา และปากน้อยๆสีชมพูจะบ่นพึมพำ “โจรน้อย เจ้าหญิงยอมแพ้แล้ว” ขาขาวเรียวยาวก่ายอยู่ที่ไหล่ของสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ที่กำลังหลับอยู่บนเตียงขาข้างหนึ่งพาดอยู่ระหว่างขาของเขา เมื่อนางหลับคงเกรงว่าจะตกเตียง

มิน่าเล่าเขาถึงฝันว่ามีหญิงงามใช้เท้าหยอกเย้าความเป็นชายของเขา  กลับกลายเป็นแม่เสือสาวนี่เอง

“โอว..อย่าหนี!”เขาไม่รู้ว่าองค์หญิงเชี่ยนกำลังฝันถึงอะไร ถึงได้กอดแขนเย่ว์หยางไม่ยอมปล่อย

“อืมมันหนัก..ยกขาเจ้าหน่อย”  เย่ว์หยางรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญถ้านางจะพาดขาลง  สาวใช้น้อยนอนหลับและถูกขานางพาดอยู่  มันต้องฝืนใจเล็กน้อย เขารีบช้อนขาขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและขยับออกจากไหล่สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์

“เอ๋? โอว..ข้าน้อยเผลอหลับไปได้ยังไง?  นายท่านรอสักเดี๋ยวเดี๋ยวค่อยลุกขึ้นก็ได้ รอให้ข้าน้อยเข้าครัวปรุงอาหาร แล้วค่อยลุกมาอีกครั้งก็ได้,  อยู่กับองค์หญิงสักครู่หนึ่งก่อน  ข้าน้อยจะรีบ รับประกันได้ ไม่นานแน่!” สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ลืมตาและพบว่าเย่ว์หยางตื่นแล้ว  นางร่าเริงมีความสุขแต่ก็รีบปิดปากเพราะกลัวจะทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตื่น  นางกดร่างเย่ว์หยางให้นอนกับเตียงและดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเขา จากนั้นวิ่งเหยาะๆ ไปทางห้องครัว เพื่อเตรียมน้ำร้อนล้างหน้าและจัดเตรียมของกิน

เสี่ยวเหวินหลีและขุนเทพธิดาวายุตื่นรออยู่นอกประตูอยู่แล้ว  พวกนางโผล่หน้าเข้ามาดู

เสี่ยวเหวินหลีเข้ามาหาจับแขนเย่ว์หยางและจูบเขาครั้งหนึ่งก่อนจะออกไป

เทพธิดาวายุไม่ทำอย่างนั้น

นางแค่เพียงพยักหน้านางไม่ได้มีความสัมพันธ์สนิทอย่างเสี่ยวเหวินหลี บางทีนางไม่กล้าเข้ามาใกล้ชิดมาก ที่สำคัญนางตระหนักว่านางยังใช้เวลาร่วมกับเย่ว์หยางไม่มากพอ

ในขณะที่ทุกคนออกไปแล้ว  เย่ว์หยางมืออยู่ไม่สุขทันทีแต่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็ยังไม่ตื่น นอกจากได้รับความรู้สึกที่สมบูรณ์แบบ นางไม่ต้องการจะเอาชนะมากนั้น  เย่ว์หยางถอดเกราะของนางและจูบนางจากนั้นดึงผ้าห่มคลุมร่างนาง

แม่เสือสาวนี้จะเป็นของเขาวันยังค่ำ

นี่เป็นความสำเร็จสูงสุดที่ได้พิชิตนางทั้งใจและกายในเวลาเดียวกัน

ตอนนี้ปล่อยให้นางได้พักอีกหน่อยนางคงตกใจกลัวและเหนื่อยจริงๆ

ที่นอกประตูสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์มีความสุขร่าเริงราวกับนกน้อยนางจัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้วจึงรีบกลับมา ตอนแรกนางจัดเตรียมอาหารมื้อใหญ่และจากนั้นเตรียมน้ำร้อน นางเรียนเขาด้วยท่าทางอายเล็กน้อย  “นายท่าน! ข้าน้อยจะไปรอที่อ่างอาบน้ำ  คราวก่อนข้าน้อยได้เรียนรู้จากพี่มารกฎฟ้ามาอย่างดีเอ๋?  อักขระรูนพวกนี้ยังไม่หายไปอีกหรือ?”

เย่ว์หยางมองดูรอยอักขระรูนอมตะบนร่างของเขาและส่ายหน้า  “บางทีอาจต้องใช้เวลา  อย่างน้อยหนึ่งเดือน!”

สาวน้อยเอลฟ์นั่งอยู่ด้านหลังเย่ว์หยางและนางใช้วิธีเดียวกับนางเซียนหงส์ฟ้า  อกมหึมาของนางไล้อยู่ที่หลังของเขานางพลางกระซิบข้างหูของเขา “ข้าน้อยทำถูกไหม? พี่มารกฎฟ้าและพี่ไห่หลาน คนไหนมาตรฐานสูงกว่ากัน?”

“นี่.. มาตรฐานไม่ธรรมดาเลยสมควรได้รับคำชม”  เย่ว์หยางเอื้อมมือกลับไปลูบนางเบาๆ

แต่มือซุกซนของเขา

อยู่เหนือการควบคุม

การพยายามเรียนรู้วิธีนวดเอาใจเจ้านายของสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ทำให้เขายินดี

ผ่านไปชั่วขณะเด็กหนุ่มจากโลกอื่นอดทำศึกรักกับสาวน้อยลูกครึ่งอย่างดุเดือดมิได้อีกครั้งหนึ่ง

หลังจากพายุรักรุนแรงผ่านไป

ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด  ทั้งสองหยุดพักรบ

เย่ว์หยางปล่อยให้สาวลูกครึ่งเอลฟ์หลับเขารู้สึกสดชื่นมีกำลังเขาเก็บศพของชี่เทียนเหอไว้ในเจดีย์ปราบปีศาจและรีบออกไปข้างนอกรวบรวมน้ำแข็งมากมายที่เก็บเข้ามาในโลกคัมภีร์จากนั้นส่งเข้าไปในมิติหลุมดำ

หลังจากทำงานเสร็จสิ้นทุกอย่างเขาลอบกลับมาใช้เวลาอยู่ร่วมกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  เขามองสำรวจร่างนางมิได้  นางดูเหมือนเด็กจริงๆ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตื่นขึ้นและทุบเขาหนึ่งหมัด

นางตีเขาอีกครั้ง

“ไม่เอาน่า, แม่เสือสาว!  ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้านี่ยังทุบตีข้าอีกหรือ?”  เย่ว์หยางโอดครวญ

“เจ้าทำอะไรข้า?  ตอนข้าหลับ ข้าไม่ได้ถอดชุดเจ้าถอดชุดของข้าแล้วทำเรื่องเลวร้ายอะไรบ้าง?” เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ?” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพบว่าชุดของนางถูกถอดออกไปจนนางร่างเปลือย   เจ้าเด็กนี่ต้องลอบทำอะไรบางอย่างเป็นแน่!  นางตวาดด่าว่าและถลึงตามองเขา!

“.....” เย่ว์หยางลืมไปว่าเขาทำพลาดไป เขาเพียงแต่กลบเกลื่อนร่องรอยที่มีความสุขกับสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์แต่ลืมไปว่าเขาถอดชุดในของนางด้วย พอนางจับได้เขาไม่มีอะไรจะพูด

“เจ้านักโทษ ก่อนตาย เจ้ามีความปรารถนาอะไรเป็นครั้งสุดท้าย?” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้สายตาดุเหมือนเสือมองดูตัวลามกใหญ่

ทันใดนั้นเย่ว์หยางโถมเข้าหาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและมือที่ซุกซนของเขาลูบไล้ไปทั่ว “ตอนแรกข้าแค่จูบสองสามครั้งเองแต่ข้ารู้สึกว่ายังปลื้มไม่พอ ถ้าข้าปลื้มอิ่มเอมใจพอแล้ว ค่อยรับโทษอีกครั้งอ๊า....ค.. เจ้ากัดข้า ก็ได้งั้นข้าจะกัดเจ้าบ้าง”  “โอ๊ย.. ไม่ยุติธรรมเลย เจ้ากัดข้าแรงเกิน ข้าแค่กัดเจ้าเบาๆ เองนะ...”

“เจ้าใช้กำลังได้เลย  มีความสามารถใด ก็ใช้ออกมาเลย ยังไงก็เถอะข้าไม่ยอมแพ้แน่”