2143 - ความโกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญ
2143 - ความโกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญ
ตอนนี้ ท้องฟ้าค่อยๆเงียบลงเพราะการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ใกล้จะสิ้นสุด
'การกวาดล้างอาณาจักร' ได้สิ้นสุดลงแล้วมันไม่สามารถเชื่อมต่อทั้งสองโลกเข้าด้วยกันอีกต่อไป
หลังจากความสว่างสดใสจบลงทุกอย่างก็เข้าสู่ความมืด
ในเวลาเดียวกัน พลังปฏิเสธของอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ก็ปรากฏขึ้น สิ่งมีชีวิตที่มีพลังมากเกินไปและไม่ได้อยู่ในโลกนี้จะถูกปฏิเสธอย่างรุนแรงจากต้นไม้โลก
ต้นไม้โลกปรากฏขึ้น เปล่งแสงอันเจิดจ้า ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ด้วยพลังที่ไม่สิ้นสุด หลังจากเวลาหลายพันล้านปีมันก็ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ไม่เคยให้เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เกิดความเสื่อมถอย
นี่เป็นโลกที่ยิ่งใหญ่และสมบูรณ์ ด้วยต้นไม้โลกที่นี่ มันจะแสดงผลที่ยอดเยี่ยมในช่วงเวลาที่สำคัญ
มันอาจจะไม่ได้ทรงพลังที่สุด แต่มันสามารถเชื่อมต่อกับเต๋าที่ยิ่งใหญ่ของสวรรค์และปฐพีสร้างความแข็งแกร่งที่ไม่เสื่อมคลาย
ต้นไม้โลกและอาณาจักรกลายเป็นหนึ่งเดียว สามารถรักษาการผสมผสานของกฎทั้งหมดให้ยังคงดำรงอยู่ได้อย่างแข็งแกร่ง
ดินแดนนี้เงียบสนิท อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น ความผันผวนอันขมขื่นก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง
เตาหลอมที่แผดเผาสวรรค์และปฐพีก็มาถึง มันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วด้วยรัศมีพลังอันน่ากลัว!
ในดินแดนที่อสูรกาลเวลาอาศัยอยู่ ดินแดนบรรพบุรุษของ ตระกูลนี้มีการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ
"นั่นคืออะไร? เตาราชาแดงปรากฎตัวแล้ว!”
ลืมคนอื่นไปได้เลย แม้แต่ทายาทของจักรพรรดิแดงก็ยังตกตะลึง จากนั้นจักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญทั้งหมดในโลกนี้ก็ลืมตาตื่นขึ้น
โดยเฉพาะอันหลานและซือถูซึ่งรับหน้าที่บริหารจัดการอาณาจักรนี้ก็มาถึงดินแดนบรรพบุรุษของจักรพรรดิแดงด้วยตัวเอง
ฮู้!
เสียงคำรามดังขึ้น สวรรค์และปฐพีก็พังทลายลง
ในดินแดนแห่งความสันโดษของจักรพรรดิแดงทั้งหมดเกิดการล่มสลายครั้งใหญ่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกระเบิดออกจากกัน
นั่นคือภูเขาหิน มันแหลกสลายไปหมดแล้ว ความว่างเปล่าทำให้เกิดเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำไม่รู้จบ สวรรค์และปฐพีส่งเสียงกึกก้อง
“สวรรค์ จักรพรรดิแดงออกมาจากความสันโดษแล้ว!”
มีสัตว์ร้ายโบราณตัวหนึ่งที่ลากร่างที่พังยับเยินที่มีเลือดไหลพุ่งออกมาจากถ้ำใต้ดิน มันคำรามอย่างโกรธเคืองขึ้นไปบนท้องฟ้า ร่างกายของมันได้รับความเสียหายอย่างหนัก!
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผู้เชี่ยวชาญจากทุกฝ่ายต่างตกตะลึง
หลายคนตกตะลึงอย่างมากโดยพบว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้
อันหลาน ซือถู ก็ใช้พลังระดับราชาอมตะของตัวเองในการปิดผนึกสถานที่แห่งนี้เพื่อไม่ให้จักรพรรดิแดงทำร้ายลูกหลานของตัวเอง
“พี่ใหญ่มีสติได้แล้ว!” ซือถูกล่าว
ทุกคนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ถึงกระนั้นพลังแห่งความโกลาหลปะทุขึ้นอย่างรุนแรง จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญคนนี้ยังคงอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม โลกนี้ไม่มีกำแพงใดที่ลมไม่อาจทะลุ สองวันต่อมา ผู้บ่มเพาะทุกคนในอาณาจักรนี้ก็ตกตะลึงอย่างถึงที่สุดเนื่องจากข่าวที่พวกเขาได้รับ
ร่างกายของจักรพรรดิแดงถูกใครบางคนหั่นออกจากกัน!
เขาเกิดขึ้นใหม่ร่างกายเก่าของเขาถูกใช้เป็นพลังงานหล่อเลี้ยงร่างกายใหม่
ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังเป็นเด็ก ยังไม่เสร็จสิ้นการเปลี่ยนแปลง กำลังสะสมอยู่ แต่มันถูกใครบางคนทำลายกลางคัน
ทั่วทั้งอาณาจักรต่างตกตะลึง เรื่องนี้มันน่ากลัวขนาดไหนกัน? มีใครกล้าทำร้ายจักรพรรดิแดงจริงๆ?
“นี่เป็นเรื่องบังเอิญมากเกินไป จักรพรรดิแดงเพิ่งจะเสร็จสิ้นการเกิดใหม่ ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่ถึงสิบปีด้วยซ้ำแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนหน้าด้านขนาดนี้ ถึงกับกล้าลอบทำร้ายเขา”
เรื่องนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตทั่วทั้งอาณาจักรเต็มไปด้วยความงุนงง แม้ว่าเรื่องนี้จะได้รับการยืนยันแล้วแต่พวกเขาก็ยังรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อจริงๆ
“พี่ใหญ่ใครเป็นคนทำสิ่งนี้? หรือว่าจักรพรรดิบางคนเสด็จมาที่นี่?” การแสดงออกของอันหลานนั้นจริงจัง ในเวลานี้เขายังคงอยู่ในดินแดนบรรพบุรุษของจักรพรรดิแดง
จักรพรรดิแดงโกรธมาก เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขจัดภัยพิบัติซ่อนเร้นมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระแล้ว
แต่ในช่วงแห่งความสำเร็จกำลังรออยู่ด้านหน้า กลับมีใครบางคนมาทำลายอนาคตของเขาไป!
ใบมีดของสือฮ่าวนั้นดูเรียบง่าย แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งเกิดใหม่ มันมีอันตรายน่าเหลือเชื่อ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นจักรพรรดิแดง หากเป็นสิ่งมีชีวิตตัวคนอื่นที่โดนเข้าจะต้องตายอย่างแน่นอน
ในช่วงสองวันนี้จักรพรรดิแดงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรวมแกนศักดิ์สิทธิ์ของเขากลับคืนสู่ร่างกายเดิม
เดิมทีเขาได้กำจัดเศษซากของร่างกายตัวเองไปจนหมดสิ้นแล้ว แต่ในช่วงหลายวันนี้เขาก็พยายามรวบรวมเศษซากของตัวเองกลับมาใหม่เพื่อก่อตัวเป็นร่างกายและชดเชยความเสียหาย
"ฆ่า!"
จักรพรรดิแดงตะโกนคำนี้ออกมาไม่หยุด ความเกลียดชังที่เขามีต่อเจ้าเด็กคนนั้นเป็นความเกลียดชังที่แม้แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมี
เขารู้ว่าอนาคตของเขาจบสิ้นลงแล้วแม้จะมีเวลาอีกไม่รู้จบเขาก็ไม่สามารถทะลวงออกจากอาณาจักรของความเป็นอมตะได้
ความทะเยอทะยานทั้งหมดของเขาและความปรารถนาที่จะฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างย่อยยับไปกับคมมีดของเด็กหนุ่มคนนั้น
แล้วเขาจะอยู่อย่างสันโดษมาตลอดยุคสมัยเพื่ออะไร?
หากไม่ใช่ว่าเขาต้องการทะลวงออกไปจากอาณาจักรราชาอมตะเขาจะทำสิ่งนี้เพื่ออะไร!
เดิมทีแม้ว่าเขาจะไม่มีความมั่นใจมากนัก แต่ก็ยังมีความหวังอยู่ บ้าง แต่สุดท้ายความหวังอันริบหรี่ของเขาก็พังทลายลงไปจนหมดสิ้น
“มันไม่ใช่ราชาอมตะ!”
จักรพรรดิแดงส่ายหัว
ในระดับของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดสามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของกันและกันต่อให้เป็นราชาอมตะของอาณาจักรอื่นก็ตาม
อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับโชคชะตาอันลึกลับ
เพราะว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเขารู้แต่เพียงว่าเป็นสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเขากลับไม่สามารถมองทะลุได้
ในท้ายที่สุดอันหลานและซือถูได้ลงมือช่วยเหลือเขาให้รวบรวมร่างกายของตัวเองและกลับสู่ระดับสูงสุดเหมือนที่เคยเป็น
ฮู้!
วันนั้นท้องฟ้าของอาณาจักรต่างมิติได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆฝนดาวตกมากมายปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
นี่คือความโกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิแดง เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความอัปยศอดสู เสียงคำรามของเขาสั่นสะเทือนทุกเผ่าพันธุ์
ในเวลานี้เมื่อเขาทำการส่องความลับของสวรรค์เขาก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนทำร้ายเขา ทุกคนในอาณาจักรนี้ต่างก็ต้องเคยได้ยินชื่อนี้อย่างแน่นอน
เขาคือ ฮวง คนที่เคยถูกคุมขังในอาณาจักรนี้มาก่อน!
“ฮวงอย่างนั้นหรือ? เขามาที่อาณาจักรเราอีกครั้งและยังเกือบสังหารจักรพรรดิแดงได้ด้วย!”
ข่าวนี้สั่นสะเทือนไปทั่วโลก พวกเขาไม่คิดว่าฮวงจะกล้ากวัดแกว่งดาบเข้าใส่จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญของพวกเขา? นี่มันน่าตกใจเกินไป
ความจริงถูกเปิดเผย ฮวงเป็นคนลงมือเรื่องนี้จริงๆ เขาบุกเข้าไปในดินแดนแห่งความสันโดษของจักรพรรดิแดงและสับร่างที่เกิดใหม่ของจักรพรรดิแดงให้เป็นสองท่อน
ใครจะกล้าเชื่อสิ่งนี้?
เขาพยายามที่จะท้าทายสวรรค์หรือไม่? เขาถึงกับทำอย่างนั้น แถมยังทำสำเร็จจริงๆ!
ตอนนี้ผู้ฝึกฝนของอาณาจักรนี้เกิดความคุ้มคลั่งแล้ว พวกเขาไม่อยากเชื่อจริงๆว่าเรื่องราวจะดำเนินมาถึงระดับนี้ได้
“ช่างน่าเสียดาย ชนชั้นสูงจำนวนมากในยอดเขาสารพัดเต๋าทั้งหมดถูกฮวงฆ่าทิ้งไปแล้ว!”
เมื่อชื่อของฆาตกรสังหารหมู่ครั้งยิ่งใหญ่นี้ถูกเปิดเผย ทุกคนก็รู้สึกโกรธและหวาดกลัว ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของฮวงอีกแล้ว
“นี่ผ่านไปแค่หมื่นกว่าปีเอง? ฮวงได้เติบโตขึ้นถึงระดับนี้แล้วจริงๆ!”
แม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความอัปยศอดสู แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง
