บทที่ 284 ความตกใจของอาจารย์ใหญ่เฉา
ในขอบเขตของมหาคุรุ เมื่อพวกเขาให้บทเรียน พวกเขาจะได้ผลสูงสุดของแต่ละชั้นเรียน แน่นอนว่ายิ่งมีคนมาร่วมฟังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่ได้สนใจเรื่องนี้ สิ่งที่เขาขอคือให้นักเรียนตื่นแต่เช้า จากมุมมองของเขา พรสวรรค์ของคนๆ หนึ่งอาจจะแย่หรือปานกลางก็ได้ แต่ต้องไม่ขาดความขยันหมั่นเพียร หากพวกเขาไม่สามารถตื่นเช้าเพื่อเข้าเรียนในชั้นเรียนได้ แสดงว่าพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ฟังการบรรยาย
“นอกจากนี้ ผู้เฒ่าเงิน 500 ตำลึงไม่เพียงพอที่จะซื้อที่นั่งสำหรับบรรยายของอาจารย์ซุน!”
นักเรียนเสริมว่า
“1,000 ตำลึง ไม่มีการต่อรอง ถ้าท่านโชคดีมากและอาจารย์ซุนเลือกท่านให้ถามคำถามเขา ท่านต้องเพิ่มซองแดงอีก 1,000 ตำลึง!”
"แพงมากไปหรือเปล่า?"
เฉาเสียนตกตะลึง เขาต้องการถามจริงๆ ว่าซุนม่อเป็นครูที่ดีหรือไม่ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าของนักเรียน 'อย่างที่ควรจะเป็น' เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอย่างแนบเนียน
ตราบใดที่นักเรียนรู้สึกว่าที่นั่งนั้นคุ้มราคา ก็หมายความว่าครูคนนี้มีความสามารถบางอย่างจริงๆ
เนื่องจากเขาไม่สามารถซื้อที่นั่งได้ เฉาเสียนจึงทำได้เพียงยืนนอกทางเดินและฟังผ่านหน้าต่าง
เสียงระฆังดังขึ้น ซุนม่อเข้าห้องเรียนตรงเวลาขณะที่เสียงระฆังดังขึ้น
"สวัสดีตอนเช้านักเรียน!"
ซุนม่อทักทาย เขายกมือขึ้นแล้วปล่อยรัศมีมหาคุรุทันที!
วิ้วววว!
แสงสีทองแผ่ขยายและครอบคลุมหอบรรยาย นักเรียนทุกคนรู้สึกได้ทันทีว่าสภาพจิตใจของพวกเขาดีขึ้นและอยู่ในจุดสูงสุด
“รัศมีความรู้สารานุกรม?”
เฉาเสียนตกตะลึง นี่เป็นรัศมีมหาคุรุที่เห็นได้ทั่วไป ประตูเซียนเคยศึกษาเรื่องนี้มาก่อน โดยพื้นฐานแล้ว มหาคุรุทุกคนจะสามารถเข้าใจรัศมีนี้ได้ภายในสามปี แต่ข้อกำหนดเบื้องต้นคือพวกเขาต้องเป็นมหาคุรุก่อน
ซุนม่อเพิ่งเริ่มต้นอาชีพการสอนก็เข้าใจรัศมีนี้แล้ว มันน่าประทับใจจริงๆ!
ในฐานะอาจารย์ใหญ่ของสถาบันการศึกษา เฉาเสียนเองก็เป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาว การตัดสินและประสบการณ์ของเขาโดยธรรมชาติจะไม่เลวร้าย เมื่อเขาเห็นขอบเขตของความรู้สารานุกรมของซุนม่อ แม้จะไปถึงทางเดินและห้องเรียนทางด้านตะวันออก เขารู้อยู่แล้วว่าผลกระทบจะรุนแรงมาก!
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเฉาเสียน + 10 เป็นกลาง (90/100)
“วันนี้ข้าจะแนะนำทุกคนเกี่ยวกับวิธีการรักษาร่างกายและวิธีกำหนดแผนการฝึกฝนระดับต่อระดับ!”
ซุนม่อพูดด้วยความมั่นใจและออกเสียงชัดเจน หนุนเสริมด้วยตรรกะที่หักล้างไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อยในใจ เกิดอะไรขึ้นกับเฉาเสียน? เหตุใดเขาจึงมอบคะแนนความประทับใจที่ดีแต่เช้าตรู่
“รูปแบบการบรรยายของเขาไม่เลว ท่าทางและรูปลักษณ์ของเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน เขาสามารถหล่อเลี้ยงให้เป็นมหาคุรุได้!”
เฉาเสียนสำรวจซุนม่อ ยิ่งเขามองซุนม่อมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งชอบมากเท่านั้น
ซุนม่อสูงประมาณ 1.85 เมตร เมื่อเขาสวมอาภรณ์สีฟ้า เขาดูสะดุดตาอย่างแท้จริง แสดงออกถึงความรู้สึกที่แข็งแกร่งของการดำรงคงอยู่
เมื่อเขายืนอยู่บนแท่นบรรยายเขาจะกลายเป็นศูนย์กลางของห้องบรรยายทั้งหมดทันที ความมั่นใจในตนเองและความกระตือรือร้นของเขายังครอบคลุมทั่วทั้งพื้นที่
รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของซุนม่อยังบ่งบอกถึงความละเอียดอ่อนอีกด้วย นี้ทำให้เมื่อเขายิ้ม เขาดูเหมือนพี่ชายข้างบ้าน แม้ว่าจะทำให้ศักดิ์ศรีของเขาลดลงเล็กน้อย แต่ความรู้สึกเป็นมิตรที่เขามีก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก
นี่คือผู้ชายที่ท่านจะบอกทุกอย่างให้เขาฟัง!
เฉาเสียนหันศีรษะเพื่อสังเกตสีหน้าของนักเรียน
ต้องรู้ว่านี่เป็นห้องเรียน 300 คน แต่ในขณะนี้มันเงียบมากจนรู้สึกเหมือนกับว่าบรรยากาศกลายเป็นฤดูหนาวที่เงียบสงัด ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงของซุนม่อ
แม้แต่นักเรียนที่เป็นหวัดก็ยังปิดปากเมื่อพวกเขาจามก็จะพยายามควบคุมระดับเสียงให้ดีที่สุด โดยพยายามไม่ให้ส่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา
เมื่อเทียบกับนักเรียนชาย นักเรียนหญิงมีสมาธิมากกว่า
“คราวนี้อันซินฮุ่ยได้หยิบสมบัติขึ้นมาจริงๆ!”
ริมฝีปากของเฉาเสียนกระตุก เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
นี่คือเสน่ห์ของครูผู้มีชื่อเสียง เพราะการมีรูปลักษณ์ที่ดีจะช่วยให้ชั้นเรียนของท่านมีแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งขึ้น มันเหมือนกันสำหรับทั้งชายและหญิง
ฟางอู๋จี๋และหลิ่วมู่ไป๋เป็นที่รู้จักกันเสมอว่าเป็นแหวนหยกคู่ของจินหลิง มันเป็นความจริงที่พวกเขาทั้งสองเต็มไปด้วยพรสวรรค์และมีความแข็งแกร่งเท่ากัน แต่ถ้าให้เฉาเสียนเลือกคนใดคนหนึ่ง เขาคงต้องการหลิ่วมู่ไป๋
นี่เป็นเพราะหลิ่วมู่ไป๋หล่อมาก หล่อมากจนผู้หญิงแทบกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นเพราะเรื่องนั้น สำหรับฟางอู๋จี๋เขาดูปกติ อย่างไรก็ตาม ใบหน้าส่วนล่างของเขาทำให้รูปลักษณ์ของเขาดูด้อยลงไปมาก
และตอนนี้ ซุนม่ออีกคนก็ปรากฏตัวขึ้นในสถาบันจงโจว!
“ไม่ ข้าต้องดึงตัวเขาไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!”
เฉาเสียนกำลังดูเนื้อหาและรูปแบบการบรรยายของซุนม่อ รวมถึงความสามารถของเขาในการชี้นำอารมณ์ของนักเรียน แต่ยิ่งเขาฟังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้มากขึ้นเท่านั้น
เมื่อเทียบกับนักเรียนเหล่านี้ เฉาเสียนเป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวและปรมาจารย์ด้านการเล่นแร่แปรธาตุ ดังนั้นเขาจึงมีความชัดเจนมากเกี่ยวกับโครงสร้างร่างกาย เมื่อเขาได้ยินซุนม่ออธิบายความเชื่อมโยงระหว่างการฝึกฝนกับร่างกายอย่างเป็นระบบและสรุปเนื้อหาเป็นเรื่องหนึ่ง เฉาเสียนทำได้เพียงถอนหายใจด้วยความชื่นชม
พูดตามตรง ทุกคนรู้ดีว่าพวกเขาต้องรักษาร่างกายและสุขภาพของตัวเอง แต่ทำไมพวกเขาถึงควรทำเช่นนี้ หลายคนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ครูของพวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องทำสิ่งนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้ สิ่งนี้สืบทอดมาหลายชั่วอายุคน และตอนนี้เมื่อซุนม่ออธิบายเรื่องนี้ ทุกคนก็รู้สึกรู้แจ้งในทันใด
ปริมาณการนอนหลับที่เหมาะสม อาหารที่สมดุล ช่วงเวลาที่ควรฝึกฝน ระยะเวลาและภาระการฝึกฝน
เมื่อเฉาเสียนได้ยิน เขารู้สึกเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่าที่สุด อันที่จริง เขายังร่ายรัศมีมหาคุรุ 'สงวนความทรงจำ' ให้กับตัวเองด้วย
รัศมีมหาคุรุนี้สามารถช่วยให้นักเรียนจำเนื้อหาของการบรรยายได้อย่างชัดเจน ระยะเวลาจะขึ้นอยู่กับระดับรัศมีของมหาคุรุ
นักเรียนที่อยู่ใกล้เคียงถูกแสงเรืองรองห่อหุ้มไว้และกระโดดด้วยความตกใจเมื่อจ้องมองไปที่เฉาเสียนด้วยความงุนงง
นี่คือมหาคุรุคนไหน?
เขาได้เข้าใจถึงรัศมีมหาคุรุที่ทรงอานุภาพอย่างแท้จริงแล้ว ทำไมพวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน?
“เอาล่ะ ต่อไปเป็นส่วนคำถาม!”
ซุนม่อหยิบนาฬิกาพกออกมาแล้วมองดู เหลือเวลาเพียงเล็กน้อยก่อนที่ชั้นเรียนจะจบลง
นาฬิกาพกนี้ทำมาจากเงินมีลวดลายตกแต่งสีม่วงสวยงามสลักไว้ ด้านข้างถูกฝังด้วยทองคำ นี่คือสิ่งที่หลี่จื่อฉีได้เลือกสรรอย่างดีจากสินค้านำเข้าของประเทศตะวันตกเพื่อซุนม่อ
ว่ากันว่านี่เป็นผลงานชิ้นเอกของผู้ผลิตนาฬิการะดับปรมาจารย์คนหนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นกลไก แต่ความเหลื่อมล้ำของเวลาจะไม่เกิน 3 วินาทีในหนึ่งปี ไม่จำเป็นต้องบำรุงรักษาบ่อยๆ
“เอ๊ะ เขาไม่สอนแล้วเหรอ?”
เฉาเสียนติดพัน ในที่สุดเมื่อเขาได้ยินว่าตอนนี้เป็นช่วงคำถาม เขารู้สึกไม่พอใจในทันที เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการรีบเร่งและกดหัวซุนม่อ ทำให้เขาบรรยายต่อ
อย่างไรก็ตามเฉาเสียนสงบอารมณ์ของเขาอย่างรวดเร็วและจดจ่อกับการสังเกตสถานการณ์มากขึ้น เพราะทันทีที่เสียงของซุนม่อหายไป นักเรียนทุกคนเริ่มยกมือขึ้น
ไม่ว่าเฉาเสียนจะโง่ขนาดไหน เขารู้ดีว่าช่วงสำคัญของการแสดงอยู่ที่นี่
นักเรียนทุกคนมีสายตาที่คลั่งไคล้ ราวกับว่าพวกเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าให้ซุนม่อเลือกพวกเขาทันที
“นักเรียนคนนี้!”
ซุนม่อเดินลงมาจากแท่นบรรยายและชี้ไปที่นักเรียนคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ
“อาจารย์ซุน!”
เสิ่นเฟยยืนขึ้นหลังจากคำนับ เขาเริ่มอธิบายปัญหาที่ร่างกายของเขากำลังเผชิญอยู่
“เมื่อเร็วๆ นี้ข้ารู้สึกว่าฐานการฝึกปรือของข้าซบเซา ทุกครั้งที่ข้าฝึกฝนเสร็จในอดีต ข้าจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง ข้าควรเพิ่มภาระการฝึกปรือของข้าหรือไม่?”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เสิ่นเฟยคงจะเพิ่มภาระการฝึกฝนของเขาอย่างแน่นอน แต่หลังจากเข้าร่วมการบรรยายการฝึกฝนยุทธเวชกรรมหลายครั้ง เขารู้ว่าคนๆ หนึ่งต้องไม่เพิ่มภาระการฝึกฝนโดยประมาท ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะทำร้ายร่างกายของพวกเขาและทำให้กำลังของพวกเขาลดน้อยลงแทน
ซุนม่อยื่นมือออกมาวางบนไหล่ของเสิ่นเฟย เขาคลึงเล็กน้อยแล้วเคลื่อนมือลง
“นี่คือหัตถ์เทวะ?”
เฉาเสียนเบิ่งตากว้าง อยากดูว่ามันพิเศษแค่ไหน
“ภาระการฝึกของเจ้าดีมาก เจ้าไม่ควรเพิ่มมันอีก มิฉะนั้นกล้ามเนื้อของเจ้าจะได้รับบาดเจ็บ”
ซุนม่อคัดค้าน
“แล้วสถานการณ์ของข้า…?”
เสิ่นเฟยรู้สึกวิตกกังวล
“เจ้าไม่ควรเอาแต่ฝึกดาบเดียวตลอดไป ถึงเวลาที่เจ้าควรเปลี่ยนไปฝึกแบบอื่น!”
ซุนม่อแนะนำว่า
“กล้ามเนื้อของเจ้าจะไม่รู้สึกถึง 'ความสดชื่น' จากวิชาดาบอีกต่อไป พูดง่ายๆ ก็คือ เจ้าไม่รู้สึกตื่นเต้น ตอนนี้เมื่อเจ้ากำลังฝึก เจ้าก็แค่ได้แค่ฝึกเท่านั้น ไม่มากหรือน้อย”
เสิ่นเฟยตกใจ หัตถ์เทวะนั้นทรงพลังจริงๆ ตลอดสองปีมานี้ เขาได้ฝึกฝนวิชาดาบเดี่ยวอย่างแท้จริงและไม่เคยพยายามฝึกฝนวิชาอื่นใดเลย
ติง!
ความประทับใจที่ดีจากเสิ่นเฟย +50 เริ่มเชื่อมต่อศักดิ์ศรีแล้ว เป็นกลาง (50/100)
"อาจารย์!"
นักเรียนคิ้วหนาที่นั่งด้านหลังยกมือขึ้น
"ว่าไป!"
ซุนม่อพยักหน้า
เด็กหนุ่มคิ้วหนายืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างงุนงง
“ท่านอาจารย์ การฝึกฝนมีประโยชน์มากกว่านี้ไม่ใช่หรือ? การฝึกฝนทำให้สมบูรณ์แบบในที่สุด”
“ด้วยการฝึกฝนวิชาดาบ เจ้าจะไม่แข็งแกร่งขึ้นเพียงเพราะฝึกฝนซ้ำๆ อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า สิ่งที่เจ้าควรทำคือแก้ไขข้อผิดพลาดระหว่างการทำซ้ำของเจ้าและค้นหาว่าเจ้าควรใช้ชุดดาบนี้อย่างไรเพื่อเพิ่มพลังให้มันสามารถปลดปล่อยพลังออกมาได้มากที่สุด”
ซุนม่ออธิบายเพิ่มเติมว่า
“การฝึกซ้ำอย่างไม่ได้ผล จะทำให้เจ้าเสียเวลาเปล่าๆ”
เฉาเสียนพยักหน้า อัจฉริยะต้องการฝึกฝนชุดดาบเพียงครั้งเดียว ในขณะที่คนธรรมดาอาจต้องฝึกฝนร้อยครั้ง นี่คือตรรกะ
นักเรียนชายคนนั้นซึ่งพลังฝึกปรือนั้นซบเซาเพราะเห็นแก่การฝึกฝน เพราะเขาคุ้นเคยกับวิชาดาบชุดนี้มากเกินไป เขาจึงไม่ได้ใช้ความคิดของเขาในการไตร่ตรองและหาข้อผิดพลาดอีกต่อไป
“เปลี่ยนเป็นวิชาดาบอื่นและฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งเดือนก่อนที่เจ้าจะเปลี่ยนกลับมาอีกครั้ง!”
ซุนม่อให้วิธีแก้ปัญหา
“แต่อาจารย์ วิชาดาบของข้าเป็นวิทยายุทธ์ชั้นสวรรค์ระดับกลาง!”
เมื่อเสิ่นเฟยพูด น้ำเสียงของเขามีความเรู้สึกหนือกว่า วิชาดาบระดับนี้มีพลังมากอยู่แล้ว
ตามที่คาดไว้ เสียงอุทานมากมายดังขึ้นในห้องบรรยาย นักเรียนบางคนถึงกับอิจฉาเสิ่นเฟย
ความหมายของเสิ่นเฟยนั้นเรียบง่าย (ข้าหาดาบระดับสูงไม่ได้แล้ว ส่วนวิชาที่ต่ำกว่า ข้าจะฝึกมันไปเพื่ออะไร?)
“เจ้ายังไม่เข้าใจความตั้งใจของข้า การขอให้เจ้าเปลี่ยนวิชาดาบ ข้าไม่ได้หมายถึงให้เจ้าเพิ่มความแข็งแกร่งในการต่อสู้ แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือให้กล้ามเนื้อของเจ้ากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งและรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง”
ซุนม่ออธิบายขณะที่เขากวาดสายตามองไปในห้องเรียน
“ร่างกายมนุษย์เกิดจากกล้ามเนื้อหลายชุดรวมกัน การฝึกดาบเดี่ยวบ่อยๆ เจ้าจะใช้กล้ามเนื้อชุดเดียวกันเท่านั้นและละเลยกล้ามเนื้อส่วนอื่นๆ การเปลี่ยนวิชาดาบคือการให้กล้ามเนื้อส่วนอื่นๆ ของเจ้าใช้ได้เช่นกัน”
มีช่วงหนึ่งที่ซุนม่อชอบดู 'ตูร์เดอฟรองซ์' ดังนั้น หลังจากที่เข้าใจหลักการปั่นจักรยานแล้ว เขาจึงรู้ว่ากลุ่มกล้ามเนื้อของนักขี่จักรยานเหล่านี้แตกต่างจากผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการวิ่งมาราธอน
สำหรับแชมป์ตูร์ เดอ ฟรองซ์ ร่างกายของเขา หัวใจและปอดของเขา และความมุ่งมั่นของเขาไม่มีปัญหาแน่นอน แต่ถ้าเจ้าบอกให้เขาไปวิ่งมาราธอน เขาจะไม่ได้อันดับหนึ่งอย่างแน่นอน
นักเรียนหลายคนมีสีหน้าที่รู้แจ้ง
“อาจารย์ ข้าควรเลือกวิชาดาบอะไรดี”
เสิ่นเฟยขอคำแนะนำอย่างจริงใจ
“สิ่งที่เจ้ากำลังฝึกอยู่ตอนนี้คือ วิชาดาบดารา ซึ่งเป็นวิชาดาบที่เน้นความรวดเร็ว ในกรณีนั้น การเลือกวิชาดาบแบบเดียวกันก็เพียงพอแล้ว”
หลังจากที่ซุนม่อพูดจบ ดวงตาของเสิ่นเฟยก็เบิกกว้าง
สุดยอด...! หัตถ์เทวะยอดเยี่ยมสมชื่ออย่างแท้จริง!
(เพียงแค่สัมผัสไหล่ของข้าเล็กน้อย อาจารย์ซุนก็รู้ทักษะดาบที่ข้ากำลังฝึกอยู่ใช่หรือไม่)
"ขอบคุณ ท่านอาจารย์!"
ใบหน้าของเสิ่นเฟยมีลักษณะแสดงถึงความเคารพ ในขณะที่เขาคำนับ เขาตัดสินใจทำ ตามคำแนะนำของอาจารย์ซุนหลังจากจบชั้นเรียนนี้
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเสิ่นเฟย +100 กระชับมิตร (150/1,000)
เฉาเสียนซึ่งอยู่นอกประตูก็ตกตะลึงขณะมองดู
