ตอนที่ 915 การพนันบ้าคลั่ง
ผู้อาวุโสทัฟฟี่มองดูตำหนักกวงหมิงที่ว่างเปล่าและมีความรู้สึกสูญเสีย เมื่อเขาเพ่งมองสายตาของเขาเห็นร่างสีทองที่อยู่ข้างหน้าตำหนักและแววสูญเสียดายในดวงตาของเขาหายไป ขณะที่เขาเพ่งมองมากขึ้น ในเวลารวดเร็วดวงตาของเขากลายเป็นมีอารมณ์ซับซ้อนแทนที่
เขาติดตามประมุขผู้อาวุโสมานานหลายปี และการติดตามประมุขผู้อาวุโสกลายเป็นความเชื่อของเขา ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงไหนไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงอย่างไร เขาก็ยังติดตามประมุขผู้อาวุโสอยู่ข้างกายเขา ปกป้องเขา
และเมื่อประมุขผู้อาวุโสทุ่มเทใช้วิธีการเอาชนะที่คาดไม่ถึงนี้เพื่อพิสูจน์ความไว้วางใจของเขาซึ่งผู้อาวุโสทัฟฟี่ไม่เคยล้มเหลว
‘แต่ตอนนี้...’
ความลังเลใจและความคิดที่ซับซ้อนผ่านเข้ามาในความคิดและหัวใจเขาและสายตาของเขาก็ยังกระจ่าง เขาได้พยายามคิดทุกวิถีทางแล้วและรู้ว่าแผนการเริ่มไปแล้วและพวกเขาไม่มีทางถอยได้อีกต่อไป
‘มีแต่ความสำเร็จจะช่วยให้ความเสียสละของทุกคนมีความหมาย และเพื่อให้การทำงานหนักในทศวรรษที่ผ่านมาของเราต้องไม่สูญเปล่า’
ทัฟฟี่ไม่เคยเป็นคนใจอ่อนและมือของเขาก็เปื้อนเลือดพรากชีวิตคนมานับไม่ถ้วน แต่ในเกมพนันนี้ทำให้ใจของเขาเจ็บปวด
ในฐานะที่เขาอยู่ในอำนาจมาหลายปี ครึ่งหนึ่งของผู้อาวุโสวิหารเป็นเขาเลือกขึ้นมาเอง ผู้อาวุโสทั้งหมดทุกคนนี้ล้วนแต่แข็งแกร่งทรงพลังมีความสามารถโดดเด่นซึ่งสามารถเห็นได้ในกระบวนการความก้าวหน้าเมื่อพวกเขาฝึกฝนกับเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสหลายคนนี้ในความเป็นจริงก็เหมือนกับศิษย์ของเขา แต่พวกเขาทุกคนต้องเสียสละตนเองเพื่อเกมการพนันนี้
เขาได้สร้างทุกอย่างขึ้นมาเองตั้งแต่ให้กำเนิดเพลิงศักดิ์สิทธิ์กับพวกเขาเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว แผนการได้มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ ตอนแรกเขาคิดว่าด้วยการเตรียมพร้อมจิตใจมานานหลายปี เขาจะสามารถเผชิญหน้าโดยตรงได้ แต่เมื่อเห็นลำแสงเปลวเพลิงยิงเข้าไปในท้องฟ้า เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกมีดกรีดเฉือน
เป็นการพนันจริงๆ ถ้าพวกเขาชนะ วิหารจะไม่ต้องถดถอยอีกต่อไป ทั่วทั้งทวีปกวงหมิงจะมีเจ้าปกครองแท้จริงเพียงหนึ่งเดียว ความปรารถนาของวิหารจะแพร่กระจายไปทั่วทวีปกวงหมิง นั่นคือความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประมุขผู้อาวุโส และแม้ว่าไม่มีใครเคยทำสำเร็จมาก่อนก็ตาม แต่เขาไม่ยอมยกเลิกความคิดเช่นนี้
ถ้าพวกเขาพ่ายแพ้พวกเขาจะสูญเสียผู้อาวุโสทั้งหมด และชื่อของวิหารจะคงอยู่ แต่แก่นแท้สาระสำคัญจะหายไป และวิธีการที่เลือดเย็นอย่างนั้นจะทำให้วิหารกลายเป็นที่เหยียดหยามทั่วทั้งทวีปกวงหมิง และไม่มีใครยกโทษให้พวกเขา
ดังนั้นพวกเขาต้องชนะ มีแต่ชนะจะทำให้พวกเขาเขียนประวัติศาสตร์ของตนเองได้
สายตาของทัฟฟี่กลายเป็นมุ่งมั่นอีกครั้ง
‘แสงสว่างจะต้องคงอยู่เสมอ!’
‘สำหรับแผนการใหญ่ของวิหาร การเสียสละทั้งหมดนี้จะต้องคุ้มค่า’
เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ทองไหลลงพื้นของตำหนักกวงหมิง แต่ประมุขผู้อาวุโสอยู่ภายในเปลวเพลิงไม่ได้ดูแก่ชราภาพแม้แต่น้อย แต่เมื่อยืดตัวก็สูงตรงราวกับเป็นบุรุษหนุ่ม สายตาของประมุขผู้อาวุโสจับนิ่งอยู่ที่ประติมากรรมฝาผนังของตำหนักมีภาพเหมือนของวีรบุรุษนับไม่ถ้วนซึ่งบันทึกเป็นโศลกไว้เป็นของวิหารประติมากรรมทั้งหมดมีส่วนร่วมกับงานสำคัญของวิหาร และผู้อาวุโสทุกคนล้วนมีส่วนร่วมอย่างมาก
เป็นเพราะผู้อาวุโสก่อนพวกเขาขยันพากเพียรอย่างเต็มที่นั่นจึงทำให้วิหารมีพวกเขายืนอยู่
คนสำคัญของวิหารทุกรุ่นมีความกล้าหาญและสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้กับวิหารพวกเขาให้ความสำคัญต่อวิหารมากกว่าชีวิต และประมุขผู้อาวุโสก็ไม่ต่างกัน
‘ข้าสงสัยว่าข้าจะมีตำแหน่งอยู่ในนั้นในอนาคตบ้างไหมไม่ว่าข้าจะนำวิหารไปสู่แสงสว่างหรือความมืด ไม่สิ, ข้าถูกต้อง! ไอ้พวกตระกูลบ้าเหล่านั้น พวกมันยึดติดกับความสำเร็จในอดีตคิดว่าพวกมันสามารถขัดขวางวิหารได้ พวกมันต้องตาย!’
เขาต้องการให้ทวีปกวงหมิงทรงพลัง และมีแต่ทวีปกวงหมิงที่มีเสียงเดียวจะกลายเป็นทวีปที่ทรงพลังและสามารถเอาชนะสัมพันธมิตรใต้ได้รวมโลกและพิชิตสวรรค์วิถี
‘ตอนนี้ทวีปกวงหมิงมีเสียงมากเกินไป!’
“เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามขึ้นทันที ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีทองที่นิ่ง
ทัฟฟี่คำนับเหมือนอย่างที่เขาเคยทำเมื่อหลายสิบปีก่อน “แผนการเป็นไปอย่างราบรื่น จำนวนลำแสงลงทัณฑ์มีจำนวนสามร้อยสี่สิบสองสายแล้ว”
“สามร้อยสี่สิบสองสาย” ประมุขผู้อาวุโสพึมพำเหมือนกับว่าเขาตกอยู่ในภวังค์ ขณะที่เขาถอนหายใจ “ต้องใช้ผู้อาวุโสถึงสามร้อยสี่สิบสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเจ้า เพราะในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ ข้าทำอะไรได้ไม่มาก สร้างความลำบากให้เจ้าแล้ว”
ทัฟฟี่รู้สึกอบอุ่นในใจ เขาหัวเราะ “ท่านก็มากมารยาทกับข้าจริงๆ มันทำให้ข้าอึดอัด”
เสียงหัวเราะเบาๆดังออกมาจากภายในเปลวเพลิง ประมุขผู้อาวุโสถอนหายใจ “ข้ารู้ว่าเจ้าก็ยากจะทนรับได้ ความจริงข้าก็เหมือน ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น เจ้ารู้จักข้า แม้ว่าข้าจะไม่ใช่นักบุญ แต่ข้าก็ไม่ใช่ฆาตกรบ้าอำนาจ”
ทัฟฟี่คำนับและยืนยันอย่างสุภาพ “ท่านไม่ใช่แน่นอน”
“พวกเขาตายเพราะข้า ข้าต้องแบกรับความรู้สึกผิดนี้” เสียงถอนหายใจดังออกมาจากภายในเปลวเพลิง “แต่มันเป็นความรับผิดชอบของเรา ความรับผิดชอบของรุ่นนี้ เลือดเนื้อและเกียรติยศต้องสามารถสละได้ ถ้าเราไม่คลี่คลายตระกูลเหล่านี้ทั้งหมด เราจะพลาดโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตนี้ไป มีโอกาสเดียวที่จะเปิดความเป็นไปได้ในการรวมโลก เราจำเป็นต้องเสียสละ และมีแต่ทำเช่นนั้นเราจึงจะชำระทวีปกวงหมิงได้เราจึงจะสามารถทิ้งมรดกและความสำเร็จสืบทอดไว้ในเบื้องหลัง”
“ผู้สืบทอดของท่านจะสลักความพยายามอย่างแข็งขันของท่านไว้ในความทรงจำพวกเขา” ทัฟฟี่พูดขึ้นจากใจ
“ข้าไม่สนใจ” เสียงดังอยู่ในเปลวไฟดังขึ้นด้วยความมุ่งมั่นเป็นเสียงชราและก้าวร้าว เปลวเพลิงเต้นตามอารมณ์ของเขาและทัฟฟี่คิดว่าเขาเห็นบุรุษหนุ่มผู้มีความจริงใจ
ร่างในเปลวเพลิงโบกมือและประกายไฟนับไม่ถ้วนปะทุออก “เราจำเป็นต้องทำสิ่งที่ควรทำ เนื่องจากมือของเราเปื้อนเลือดคนของเราไปแล้วอย่างนั้นเลือดของศัตรูเราจะเป็นเหล้าฉลองที่ดีที่สุด ถ้าไม่เราไม่ได้ดื่ม เราจะกลับมาได้ยังไง?”
“ความปรารถนาของท่านคือแสงสว่าง” ทัฟฟี่คำนับ
ร่างในเปลวเพลิงยกแขนข้างหนึ่งและมือที่มีเปลวเพลิงคลุมกดลงบนรูปสลักบนฝาผนัง
เพลิงศักดิ์สิทธิ์สีขาวทะลักออกมาจากดวงอาทิตย์และแผ่กระจายไปทุกทิศเปลี่ยนเป็นประตูเพลิงสีขาว ประมุขผู้อาวุโสก้าวเข้าไปในประตูเปลวเพลิง ประตูเปลวเพลิงและประมุขผู้อาวุโสหายไปทันที
ทัฟฟี่ยืนขึ้นความรู้สึกในร่างกายเขาเต็มไปด้วยพลัง ‘ชีวิตของข้าใกล้ถึงที่สุดแล้ว แต่ข้าสามารถเปล่งแสงและความร้อนสุดท้ายมีอะไรต้องเสียใจ?’
ตาของเขาเต็มไปด้วยประกายปรารถนา ‘ใช่แล้ว,สามารถทิ้งการชำระล้างทวีปกวงหมิงให้กับลูกหลานของเราได้นับเป็นสิ่งที่สวยงาม’
*********
ประตูเพลิงด้านหลังประมุขผู้อาวุโสหายไป ต่อหน้าเขาเป็นอัศวินกวงหมิงที่กำลังยืนรออยู่
โซเฟียยืนอยู่หน้ากระบวนอย่างเงียบงัน
ประมุขผู้อาวุโสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับภาพที่อยู่ต่อหน้าเขา และพูดขึ้น “ทำไมปฏิบัติการถึงยังไม่เริ่ม?”
โซเฟียยืนขึ้น “ข้าห้ามพวกเขา”
ประมุขผู้อาวุโสที่อยู่ในเปลวเพลิงจ้องมองโซเฟีย ความโกรธค้างอยู่ที่ลำคอของเขาจากนั้นเขาลดเสียงอ่อนโยน “ทำไม?”
โซเฟียเงยหน้านาง ตาของนางกระจ่างใส “พวกเขาคือทหารของเรา ข้าไม่อาจส่งพวกเขาไปตาย”
เป็นความเงียบที่กดดันทุกคน
“ชาร์ลส์ตายไปแล้ว ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาตาย” โซเฟียพูดอ่อนโยน
ความโกรธทั้งหมดหายไปทันที ร่างที่อยู่ในเปลวไฟตะลึงหลังจากผ่านไปชั่วขณะเขาจึงพูด “ถูกแล้วชาร์ลส์ตายไปแล้ว แต่เราก็ต้องล้างแค้นให้เขา
“ต่อให้เราล้างแค้นเขาก็ไม่ฟื้นขึ้น แต่ทุกคนจะต้องตาย” โซเฟียส่ายศีรษะ “พวกเขาสามารถตายในสนามรบได้ แต่ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างนี้”
“พวกเขาจะไม่ตาย” ประมุขผู้อาวุโสกล่าว
“ถูกแล้วพวกเขาจะทิ้งชีวิตและกลายเป็นขุนพลวิญญาณ” โซเฟียจ้องมองร่างในเปลวเพลิง “ไม่มีความอบอุ่น กาลเวลากัดกร่อนความทรงจำของพวกเขา พวกเขาจะลืมญาติพี่น้องลืมคนรักและกลายเป็นเครื่องจักรฆ่าคนที่เลือดเย็น จะมีความต่างอะไรกับการตาย?”
“ใช่แล้วไม่มีความต่างกัน บางทีชะตาอาจแย่ยิ่งกว่าตาย” ร่างที่อยู่ในเปลวเพลิงไม่โกรธ แต่น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นทันที “แต่นอกจากการเป็นทหารของเจ้าพวกเขายังเป็นอัศวินพิเศษกวงหมิงและเหตุผลที่พวกเขาทำก็เพื่อวิหารไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ตาม”
โซเฟียยังคงเงียบ
“พวกเขาเป็นพวกเดียวที่เสียสละครั้งนี้หรือ? ในบรรดาผู้อาวุโสห้าร้อยหกสิบคน มีผู้อาวุโสสามร้อยสี่สิบสองคนตายไปแล้ว และพวกเขาไม่มีโอกาสกลายเป็นขุนพลวิญญาณ พวกเขาถูกเผาผลาญทั้งร่างกายและวิญญาณไม่เหลืออะไรไว้เลย พวกเขามอบวิญญาณให้กับวิหาร และก่อนที่พวกเขาจะตายพวกเขาทนทุกข์ทรมานร้องโหยหวนมอดไหม้ ผู้อาวุโสที่เหลืออยู่จะถูกบูชายัญเพื่อเพลิงศักดิ์สิทธิ์ในวันพรุ่งนี้เช้า”
น้ำเสียงไร้อารมณ์ดังออกมาจากเปลวเพลิงทำให้อัศวินกวงหมิงทุกคนเงยหน้าขึ้นสีหน้าของพวกเขาตกตะลึง
“นี่คือการพนัน เป็นการพนันที่เราแพ้ไม่ได้ ทุกคนในวิหารกลายเป็นต้นทุนเดิมพันที่วางอยู่บนโต๊ะ” เสียงเย็นชาและไร้ความรู้สึกเหมือนกับมีดกรีดหัวใจของผู้คน ประมุขผู้อาวุโสเยาะเย้ย “พวกเจ้าทุกคนมอบคำสาบานแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อวิหาร และนั่นรวมถึงทุกอย่าง แต่บัดนี้เล่า? เมื่อวิหารต้องการให้พวกเจ้าตายพวกเจ้ากลับขลาดกลัว”
“ไม่,ข้าแค่ไม่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างไม่มีความหมาย” โซเฟียไม่หลบสายตาประมุขผู้อาวุโสต่อไป “พวกเขาเป็นทหาร! พวกเขาควรจะตายในสนามรบ! และไม่ควรตายในมุมมืดกลายเป็นขุนพลวิญญาณ”
“ไม่มีใครมีอำนาจเลือกได้,โซเฟีย” ประมุขผู้อาวุโสกล่าว “นี่คือสนามรบ เจ้าจะไม่สามารถเลือกได้ว่าเจ้าจะสู้ที่ไหน หรือเจ้าต้องการตายอย่างไรสิ่งที่พวกเจ้าทำได้ก็คืออย่ายอมตายอย่างสูญเปล่า นอกจากนี้นั่นคือขอบเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้า ข้าไม่อาจให้สัญญาอะไรได้ แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น”
“ท่านผู้บัญชาการ!” หนึ่งในอัศวินยืนขึ้น “ประมุขผู้อาวุโสพูดถูก เราไม่อาจเลือกได้ว่าเราจะตายอย่างไรที่ไหน แต่เราจะไม่ลืมคำสาบานของเรา!”
อัศวินคนอื่นยืนขึ้น “ข้าจะทุ่มเทชีวิตเพื่อปกป้องแสง!”
“เราควรตายเพื่อวิหาร ยอมให้เหล่าผู้อาวุโสนำไปก่อนนับเป็นเรื่องน่าละอายแท้จริง”
อัศวินทุกคนยืนขึ้นและตั้งขบวนเรียบร้อยอยู่หน้าโซเฟีย
พรึ่บ ทุกคนทำความเคารพโซเฟีย
“ท่านผู้บัญชาการ ในอนาคต เราทุกคนจะเป็นขุนพลวิญญาณและเราจะไม่มีทางดูแคลนท่าน”
“ท่านผู้บัญชาการ,รอเราก่อน”
“ท่านผู้บัญชาการ,ท่านอย่าเพิ่งตายก่อนเรา!”
“ท่านผู้บัญชาการ เราต้องสู้ด้วยกัน!”
….
อัศวินทุกคนหันหน้าและเดินตบเท้าก้าวเข้าไปในรัศมีสีขาว เมื่อก้าวเข้าไปแล้วรัศมีวงกลมพลันมีชีวิตและสร้างม่านพลังสีขาวพุ่งขึ้น ม่านพลังขาวพุ่งขึ้นเหนือศีรษะพวกเขาและก่อตัวเป็นดักแด้คลุมตัวพวกเขาไว้ภายใน
ดักแด้ถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นระเบียบไม่มีเสียงอะไรอีกต่อไป แต่สามารถเห็นเงาเลือนรางอยู่ข้างใน
เพลิงศักดิ์สิทธิ์สีทองลุกโชนขึ้นมาจากด้านใต้และคลุมดักแด้ไว้อย่างรวดเร็ว เพลิงศักดิ์สิทธิ์ซึมเข้าไปในกระเปาะดักแด้และเข้าไปในร่างของมนุษย์พวกเขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
โซเฟียร้องไห้
