บทที่ 282 รางวัลมากมาย  

ซุนม่อรู้สึกขัดแย้งหลังจากเห็นศีรษะอยู่บนพื้น

(ควรเก็บให้หรือไม่เก็บดี?)

(พูดถึงเรื่องนี้ อันซินฮุ่ยบอกว่าผู้พิทักษ์ตนนี้ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัว ดังนั้น ถ้าข้าช่วยยกหัวขึ้น ข้าจะไม่ถูกทุบตีหรอกหรือ?)

บูม! บูม!

เสียงฝีเท้าดังขึ้น ซุนม่อเอียงศีรษะและเห็นนักรบหัวขาดกำลังค้นหาหัวของมัน

“เฮ้ย หัวหลุด!”

ซุนม่อชี้ไปที่พื้น

“อยู่นี่!”

ปัง

นักรบหัวขาดล้มลงในหิ้ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็สามารถแยกแยะสถานที่ได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เดินผ่านมายืนอยู่ตรงตำแหน่งของมัน

“มันอาจรู้สึกอายเลยไม่กล้าผ่านหรือเปล่า?”

ซุนม่อเดินออกไปและซ่อนตัวอยู่หลังชั้นหนังสือที่อยู่ห่างออกไป ไม่กี่นาทีต่อมา การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น

ติง!

ความประทับใจที่ดีจากนักรบหัวหลุด +30 เริ่มต้นเชื่อมต่อศักดิ์ศรีแล้ว เป็นกลาง (30/100)

ซุนม่อตกตะลึง เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า

“ระบบ วัตถุไร้ชีวิตสามารถสร้างคะแนนความประทับใจได้หรือ?”

“ใครบอกเจ้าว่านักรบผู้นี้เป็นวัตถุไร้ชีวิต?”

ระบบย้อนถาม

"หา? มันเป็นหุ่นเชิดที่มนุษย์สร้างขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

ซุนม่ออยากรู้ ดูเหมือนว่าต้นกำเนิดของนักรบผู้พิทักษ์คนนี้ไม่เหมือนกับที่อันซินฮุ่ยบอกเขา หรือพูดให้ถูกกว่านั้น แม้แต่อันซินฮุ่ยก็ไม่ทราบที่มาของมัน

"ไม่มีความเห็น เจ้าเป็นผู้สอน ในอนาคตเมื่อเจ้าประสบปัญหาดังกล่าว โปรดคิดหาทางแก้ไขด้วยตนเอง ไม่ควรถามคนอื่น”

ระบบสอนซุนม่อ

“ก็ได้ ก็ได้ รีบไปพักเลย ไป!”

ซุนม่อโบกมือ

หลังจากเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ จบลง ซุนม่อเริ่มเพ่งสมาธิกับการอ่านหนังสือด้วยความทุ่มเทอย่างสุดหัวใจ

ใครๆ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่าหนังสือทุกเล่มที่นี่มีความรู้ระดับสูงนอกเหนือจากการศึกษายันต์นวิญญาณและวิชาการควบคุมสัตว์อสูรวิญญาณแล้ว ซุนม่อแทบไม่เข้าใจวิชาอื่นๆ รู้สึกเหมือนกำลังแทะเหล็กและฟันของเขากำลังจะแตก

ในเวลานี้ ในที่สุดซุนม่อก็เข้าใจว่าเขาตัวเล็กและไม่สำคัญเพียงใด ตอนนี้เขารู้ดีว่าความสำเร็จครั้งก่อนของเขาไม่มีนัยสำคัญเพียงใด

เมื่อเทียบกับครูทั่วไป ซุนม่อนั้นน่าประทับใจอย่างแน่นอน แต่เมื่อเทียบกับมหาคุรุ 3 ดาวขึ้นไป เขาก็ไม่มีอะไรสำคัญ

“เส้นทางมหาคุรุนี้ช่างยาวไกลจริงๆ ข้าต้องรักษาใจให้อ่อนน้อมถ่อมตนอยู่เสมอและพยายามเรียนรู้อย่างพากเพียร ข้าจะต้องไม่มีวันพอใจ!”

ซุนม่อเตือนตัวเอง

ติง!

“ขอแสดงความยินดีกับร่างสถิตที่เข้าใจความหมายของเส้นทางมหาคุรุ สภาพจิตใจของเจ้าดีขึ้น รางวัลพิเศษ: หีบสมบัติทองแดงหนึ่งกล่อง!”

ซุนม่อพูดไม่ออก เขามีหีบสมบัติแบบนี้ด้วยเหรอ? รู้สึกเหมือนเขาเพิ่งเจอเงิน 100 ดอลลาร์ข้างถนน!

ซุนม่อออกมาในตอนกลางคืน  หลังจากที่เขาเดินไปได้ไกลจากหอคอย เขาก็หันศีรษะกลับไปและจ้องมองไปที่หอคอยนั้น เขาเห็นดวงตาสีแดงเรืองแสงคู่หนึ่งที่หน้าต่างชั้นสองซึ่งกำลังจ้องมองมาทางเขา

หลังจากพบว่าซุนม่อหันศีรษะ นักรบผู้พิทักษ์คนนั้นก็ทำตัวเหมือนเต่าและรีบหันศีรษะกลับอย่างรวดเร็ว

"เวร!"

ซุนม่อกระโดดด้วยความตกใจ นี่เป็นเทคนิคประเภทคำสาปจากเก้าแว่นแคว้นหรือไม่? การได้เห็นดวงตาสีแดงเรืองแสงคู่หนึ่งจ้องมองเจ้ากลางดึกนั้นเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัวเป็นธรรมดา

คืนฤดูใบไม้ร่วงค่อยๆ เย็นลงเรื่อยๆ กลางคืนเงียบสงัด

หลังจากอยู่ในบ้านพัก ชีวิตของซุนม่อก็ผ่อนคลายมากขึ้น เขายังไม่ต้องใส่ใจที่จะตื่นเช้า เนื่องจากที่นี่อยู่ไกลจากโรงอาหารมาก เขาจึงเริ่มทำอาหารเอง

แม้ว่าเขาต้องการทำอาหาร แต่ซุนม่อไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนั้นจริงๆ หลี่จื่อฉี, ลู่จื่อรั่วและสาวหัวดื้อดูเหมือนจะตกลงกันแล้วและมักจะผลัดเปลี่ยนกันส่งอาหารให้เขา

ทุกๆ วันหลังจากที่ซุนม่อตื่นขึ้นและชำระร่างกายในตอนเช้าแล้ว เขาจะเห็นจานอาหารร้อนๆ วางอยู่บนโต๊ะของเขาแล้ว

ดูเหมือนว่าพวกนางไม่ต้องการรบกวนซุนม่อ ดังนั้นหลี่จื่อฉีและอีกสองคนก็จะหายตัวไปหลังจากที่จัดอาหารเช้าเสร็จแล้ว

“วันนี้ใครอยู่บ้าง?”

ซุนม่อเรียก เขานั่งลงและดื่มข้าวต้มหนึ่งคำ หลังจากนั้นก็หยิบซาลาเปามังสวิรัติร้อนๆ มากินหนึ่งคำ

ไข่เจียวกระเทียมอร่อยมาก!

"อาจารย์!"

เด็กสาวมะละกอปรากฏตัวที่ประตูเพื่อรอคำแนะนำของซุนม่อ

“มานี่เลย!”

ซุนม่อรอเด็กสาวมะละกอมาอยู่ข้างๆ เขาแตะศีรษะของนางและพูดเบาๆ ว่า

“หลังจากที่เจ้ากลับไป บอกจื่อฉีและไป่อู่ว่าในระหว่างอาหารเช้าทุกวัน ข้าจะตอบคำถามที่พวกเจ้ามี เราไม่ควรเสียเวลาช่วงนี้”

“ค่ะ!”

เด็กสาวมะละกอพยักหน้าเล็กน้อย

“ท่านอาจารย์ ข้าสามารถใช้ระดับที่สองของวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์ ร่างทองคงกระพัน เพื่อปกปิดเฉพาะบางส่วนของร่างกายของข้าได้หรือไม่? ข้าจะประหยัดปราณวิญญาณแบบนี้ได้หรือไม่?”

“ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องทำ เจ้าจะไม่รู้ว่าการโจมตีจะตกอยู่ที่ใด!”

ซุนม่ออธิบาย

มีใครบ้างที่สามารถบอกอะไรแบบนั้นได้?

แน่นอนว่าบางคนทำได้ ซวนหยวนพ่อและหยิงไป่อู่เป็นตัวอย่างที่ดี ถ้าพวกเขาเป็นคนถาม ซุนม่อก็จะตอบว่าใช่ แต่สำหรับลู่จื่อรั่วจะเป็นการดีกว่าสำหรับนางที่จะปกป้องทั้งร่างกายของนาง!

"โอว!"

ลู่จื่อรั่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นางคิดว่านางสามารถพัฒนาวิชานี้ได้ ตอนนี้ดูเหมือนนางจะคิดมากเกินไป

“จื่อรั่ว กระบวนการคิดของเจ้าไม่ผิด อย่างไรก็ตาม การพัฒนาวิชาฝึกปรือไม่ได้หมายความว่าทำให้มันสมบูรณ์แบบมากขึ้น แต่เป็นการปรับปรุงวิชาฝึกปรือให้เหมาะกับตัวเองมากขึ้น เพื่อให้สามารถแสดงความได้เปรียบได้อย่างสมบูรณ์”

ซุนม่อแนะนำ

“ข้อได้เปรียบของเจ้าคือเจ้ามีคลังปราณวิญญาณมากมาย ดังนั้นในอนาคต เมื่อเจ้าต่อสู้กับผู้อื่น เจ้าสามารถเปิดใช้งานร่างทองคงกระพันโดยไม่ต้องกังวลกับทั้งร่างกายของเจ้า อย่างไรก็ตาม ข้าไม่แนะนำให้เจ้าทำเช่นนี้ เคล็ดวิชานี้ควรใช้เฉพาะในช่วงเวลาสำคัญๆ เพื่อทำให้คู่ต่อสู้ของเจ้าประหลาดใจ และบรรลุผลอัศจรรย์”

ลู่จื่อรั่วครุ่นคิด ซุนม่อกินข้าวต้มของเขา ความสามารถในการต่อสู้ของเด็กสาวมะละกอนั้นอยู่ในระดับปานกลาง และนางสามารถยืนหยัดต่อสู้กับคู่ต่อสู้ธรรมดาๆ ได้ แต่เมื่อการต่อสู้เป็นการต่อสู้ด้วยปัญญา นางจะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน พูดตรงๆ ว่าเด็กสาวมะละกอไม่ถนัดในการวิเคราะห์สถานการณ์การต่อสู้และดำเนินการอย่างรอบคอบเพื่อกำหนดเป้าหมายหาความผิดปกติ นางรู้วิธีต่อสู้ตามกิจวัตรที่กำหนดเท่านั้น นี้เหมือนกับการทำคำถามคณิตศาสตร์ ลู่จื่อรั่วอาจได้เรียนรู้หลักการของคำถามบางอย่างแล้ว แต่เมื่อรูปแบบของคำถามเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป พูดง่ายๆ ว่านางไม่สามารถสรุปหลายสิ่งหลายอย่างได้

ซุนม่อเคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน หากต้องการปรับปรุง พวกเขาสามารถถามคำถามซ้ำๆ ได้หลายครั้งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับลู่จื่อรั่ว เขาต้องการให้นางเข้าใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“ระบบ เปิดหีบสมบัติทองแดงก่อน!”

ซุนม่อสั่ง

หีบทองทองแดงหีบแรกถูกเปิดออก หลังจากที่แสงหายไป ซองยาเสาวงามน้ำพุก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

"ขยะ!"

ตอนนี้ซุนม่อไม่เห็นสมบัตินี้ในสายตาของเขาอีกต่อไป ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ เขามีใบสูตรยาอยู่แล้ว และตราบใดที่เขารวบรวมส่วนผสมทางการแพทย์เพียงพอ เขาก็สามารถปรุงยาได้มากเท่าที่ต้องการ!

ถัดมาเป็นหีบสมบัติทองแดงกล่องที่สอง

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับน้ำมันวาฬโบราณ 1 ขวด!”

อันนี้ก็ยังดี แม้ว่าซุนม่อจะมีขวดน้ำมันมากกว่าสิบขวด แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะปรุงด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจที่จะรับมันเพิ่ม หีบที่สาม หลังจากที่แสงทองแดงหายไป ลูกบอลแสงสีขาวบริสุทธิ์ก็ปรากฏขึ้น มีขวดเล็กๆ บรรจุของเหลวสีขาวขุ่นอยู่ในนั้น

มันดูเลวร้ายเล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่มัน

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับยาทาปกป้องคู่รัก 1 ขวด!”

“ยาทานี้มีผลการกู้สภาพที่แข็งแกร่งมาก หลังจากใช้แล้ว มันสามารถทำหน้าที่เป็นตัวห้ามเลือด ทำให้บาดแผลของเจ้าสมานตัวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเจ้าจะกระดูกหัก เจ้าจะสามารถฟื้นตัวได้ภายในสิบนาทีหลังจากใช้งาน การได้ครอบครองสิ่งเหล่านี้ย่อมหมายถึงการมีคนรักคอยดูแลเจ้า เจ้าสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจ!”

ระบบแนะนำ.

“เดี๋ยวก่อน ไม่มีอะไรผิดปกติกับคำอธิบายนี้เหรอ? ใครบอกว่าเจ้าจะปลอดภัยถ้าเจ้ามีคนรักคอยดูแลเจ้า? เกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้ามีสามีซึ่งภรรยามีชู้และสวมหมวกสีเขียว? มันจะไม่น่าเศร้ากว่านี้เหรอ?”

ซุนม่อสงสัย (ข้าเป็นคนที่ได้คะแนนเต็มระหว่างการอ่านเพื่อความเข้าใจในการสอบของมหาวิทยาลัย ข้าเลยทนไม่ได้กับการดูคำอธิบายที่เต็มไปด้วยข้อบกพร่อง)

ระบบสบถอย่างเงียบๆ ในใจ มันอยากจะด่าออกมาดังๆ (นี่เป็นประเด็นหลักจริงๆ หรือเปล่า ทำไมเจ้าถึงไม่แปลกใจกับผลการฟื้นฟูที่น่าตกใจของยาทานี้เล่า?)

“เจ้าไม่พูดเหรอ? หมายความว่าเจ้ายอมรับในความผิดพลาดของเจ้า?”

ซุนม่อพอใจมาก

“บัดซบ!”

ระบบไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป ซุนม่อเปิดร้านขายของและเปิดดู เขาคิดว่ายาทาปกป้องคู่รักขวดนี้จะขายได้ 1,000 แต้มความประทับใจ และจำนวนนี้ก็สูงมากแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าราคาจะอยู่ที่ 3,000 แต้มความประทับใจ และมันเป็นสินค้าที่มีจำนวนจำกัดเช่นกัน

สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร

หมายความว่ามันจะปรากฏในร้านค้าพ่อค้าชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น หากใครพลาดไป มันก็จะหายตัวไปและไม่มีให้ซื้ออีกต่อไป ซุนม่อกัดริมฝีปากของเขา เขาเก็บแต้มความประทับใจและเตรียมซื้อรัศมีมหาคุรุ แต่หลังจากลังเลอยู่บ้าง เขาก็ตัดสินใจซื้อยาทานี้

ติง!

“การซื้อสำเร็จ สมบัติถูกส่งไปที่ตู้เก็บของแล้ว!”

ซุนม่อก็สบายใจแล้ว หลังจากนั้น เขาก็แตะหน้าผากของสาวมะละกอและพูดในใจว่า

“เอาล่ะ มาเปิดหีบสมบัติเงินกันเถอะ!”

ความเร็วของระบบนั้นเร็วมาก ซุนม่อยังคงตั้งใจจะอธิษฐานต่อเทพธิดาแห่งโชค และแสงสีขาวจากหีบก็ส่องประกายในทันที หลังจากที่มันหายไป หนังสือทักษะที่ส่องแสงสีทองก็ลอยอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา

"สวยงาม!"

ซุนม่อผิวปาก

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับความรู้ส่วนหนึ่งจากสารานุกรมพืชพันธุ์ใหญ่ พืช 1,000 ชนิดในทวีปทมิฬ ระดับความชำนาญ: ระดับผู้เชี่ยวชาญ ต้องการใช้ตอนนี้หรือไม่?”

“ถ้าข้าไม่ใช้ตอนนี้ ข้าควรรอให้ผ่านไปหนึ่งปีก่อนดีไหม?”

ซุนม่อก็ใจร้อน

ปั้ก!

หนังสือทักษะถูกบดขยี้และมีแสงสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น หลังจากนั้นมันหยุดอยู่ในอากาศ ราวกับว่าพวกเขาถูกหลุมดำดูดเข้าไป และทั้งหมดก็บินไปที่หน้าผากของซุนม่อ

เมล็ดพืชที่ตกลงบนพื้นดินและงอกรากงอกงามและเติบโตจนตาย...

พืชหลายชนิดปรากฏขึ้นในจิตใจของซุนม่อในขณะที่เขาประสบกับวัฏจักรชีวิตและความตายของพวกมัน

หลังจากที่ซุนม่อร่ายความรู้สารานุกรมให้กับตัวเอง เขาก็เริ่มท่องจำ

ผ่านไปสองชั่วโมงเท่านั้น การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ติง!

“ยินดีด้วย ความรู้ของเจ้าเกี่ยวกับพืช 700 ชนิดในทวีปทมิฬได้เพิ่มขึ้นเป็นระดับปรมาจารย์ ส่วนพืชอื่นๆ อีก 300 ชนิดนั้นอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญ”

ซุนม่อถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอนตัวกอดอก เขาใช้พลังสมองจนหมดและรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาพอใจมาก ตราบใดที่เขาสามารถได้รับความรู้เกี่ยวกับพืช 10,000 ชนิด ซุนม่อก็จะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ด้านสมุนไพรศาสตร์

หลังจากพักผ่อนได้ซักพัก ซุนม่อก็ออกจากบ้านพักและไปที่อาคารเรียน วันนี้บทเรียนของเขาคือ 10.00 น. ดังนั้นเขาจึงสามารถไปสอนในช่วงเช้าได้

เมื่อมาถึงสำนักงาน ซุนม่อพบว่าเซี่ยหยวนและตู้เสี่ยวกลับมาแล้ว

“อาจารย์ซุน!”

แม้ว่าเซี่ยหยวนจะเป็นมหาคุรุ 1 ดาว แต่นางก็ยังเป็นฝ่ายเริ่มทักทายเมื่อนางเห็นซุนม่อ

"อาจารย์เซี่ย ผลการเก็บเกี่ยวของเจ้าเป็นอย่างไร?"

ซุนม่อถามด้วยรอยยิ้ม

“อย่าพูดถึงมันอีก ข้าไม่ได้รับอะไรเลย เสียเวลาเปล่า!”

เซี่ยหยวนถอนหายใจ อันที่จริงนางรู้ดีว่าความน่าจะเป็นที่นางจะจับสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬอย่างเมฆแปดประตูนั้นน้อยเกินไป เป็นเรื่องหนึ่งหากนางไม่เห็นมัน แต่ปัญหาคือนางเห็นและไม่สามารถจับมันได้ นางรู้สึกยอมแพ้จริงๆ

“อาจารย์ซุน เจ้าควรไปลองดู ใครจะไปรู้ เจ้าอาจจะจับมันได้!”

ตู้เสี่ยวพูดยกย่องซุนม่ออย่างสูง

“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่สนใจ!”

ซุนม่อส่ายหัว เขารู้สึกเบิกบาน ความสุขที่มาจากการสะสมความมั่งคั่งโดยที่ยังคงความมีฐานะต่ำต้อย

เมื่อซุนม่อคุยกับเพื่อนร่วมงานอย่างเฉยเมย อาจารย์ใหญ่เฉาแห่งสถาบันว่านเต้าอยู่ในชุดคลุมธรรมดาขณะที่เขาเดินเข้าไปในสถาบันจงโจว!