135 หมู่บ้านคานันลุกโชน

135 หมู่บ้านคานันลุกโชน

คนที่สังเกตความผิดปรกตินี้ก่อนคือซา-ซัง

“ทากัตซูกิ-คุง, ไม่ใช่ว่ามันกลิ่นแปลกๆเหรอ? เหมือนกับมีบางอย่างไหม้…” (อายะ)

“ไม่, ไม่ค่อยนะ…” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่เราออกมาจากป่าปีศาจและมาถึงป่าที่ยิ่งใหญ่, มันแค่ก่อนเช้า

มันได้เป็นหลายชั่วโมงแล้วตั้งแต่เราออกเดินทาง

พูดจากใจ, ความตึงเครียดที่ผมมีได้หายไปเมื่อถึงเวลานั้น

นั่นทำไมผมถึงได้ช้าที่จะสังเกตความผิดปรกติ

“เฮ้, ดูนั่น ควันมัน…” (อายะ)

“นั่นทิศทางของหมู่บ้านของลูซี่!” (มาโกโตะ)

ยิ่งเราเข้าใกล้หมู่บ้าน, ความรู้สึกที่ไม่ดีที่ได้ถูกรับยิ่งมากขึ้น

อากาศแห้งและกลิ่นเข้มๆของควันได้กระตุ้นรูจมูกผม

“มารีบเถอะ!” (มาโกโตะ)

ผมวิ่ง

“ทากัตซูกิ-คุง, จับชั้นไว้!” (อายะ)

ผมได้ถูกดึงโดยซา-ซัง, และรีบไปสู่หมู่บ้านคานัน

ยิ่งเราเข้าใกล้หมู่บ้านมากเท่าไหร่, เรายิ่งเห็นไฟลุกโชนมากขึ้นเท่านั้น

(เหี้ยเอ้ย! นี่มันไม่ใช่เวลาจะมาสำรวจแบบสบายๆนะ!) (มาโกโตะ)

ป่าที่ยิ่งใหญ่ได้ลุกไหม้

ต้นไม้เวทมนตร์ที่มันยากที่จะเผาไหม้ ได้ถูกปกคลุมไปด้วยไฟที่มีชีวิตชีวา

พวกเราหลบไฟ ขณะที่พวกเรามุ่งหน้าไปสู่หมู่บ้านคานัน

{เราเจอศพที่ไหม้เกรียม}

การเต้นของหัวใจผม เต้นเร็วขึ้น

ผมได้ยินตัวผมเองกลืนน้ำลาย

ผมได้เข้าหาศพอย่างลังเลและ…ตรวจมัน

(หนึ่งในเอลฟ์ที่งานเลี้ยงต้อนรับเมื่อวาน…ได้…หืม?) (มาโกโตะ)

ทันทีนั้น, ผมสังเกต

“ทากัตซูกิ-คุง! ศพนี้คือซอมบี้!” (อายะ)

“...ดูเหมือนอย่านั้น” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่เอลฟ์

มันไหม้เกรียมดังนั้นมักยากที่จะบอกโดยผิวเผิน, แต่เมื่อผมมองมันใกล้, ผมบอกได้ทันที

หนึ่งในอันเดดมากมายที่เราพบในป่าปีศาจ

ความหมายของนี่มันคืออะไร?

อันเดดได้โจมตีหมู่บ้านคานันเหรอ?

“ซา-ซัง, ไปกันเถอะ!” (มาโกโตะ)

“โอเค!” (อายะ)

พวกเราเข้าลึกเข้าไปในหมู่บ้าน

“อุว้าาา…” “นั่นเหลือเชื่อ…”

มันเหมือนกับภาพจากนรก

มีศพที่ไหม้เกรียมที่นี่ที่นั่น

พวกมันทั้งหมดเป็นอดีตอันเดด

(ไม่ใช่ว่าเวทมนตร์ไฟปรกติ ไม่มีประสิทธิภาพกับอันเดดเหรอ?) (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าผมเรียนรู้นั่นมาจากวิหารแห่งน้ำ

ที่มีประสิทธิภาพกับอันเดดมากที่สุดคือเวทมนตร์แสง

แต่ยังไงซะ, ผมไม่ได้ใช้เวทมนตร์ไฟหรือเวทมนตร์แสง, ผมเลยไม่ได้ฟังจริงจังนะ…

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, พวกเรามาถึงบ้านของลูซี่ที่ลึกเข้าไปในหมู่บ้าน

“มาโกโตะ! อายะ!”

เอลฟ์ที่มีผมแดงสดวิ่งมาที่เรา

ลูซี่!

“ลู-จัง!” “ลูซี่!”

ซา-ซังและลูซี่กอดกันแน่น

ผมดีใจที่เธอโอเค

ผมสามารถเห็นฟูเรียซัง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และเจเน็ต-ซังด้วยกันกับอัศวินคนอื่นๆ

และดูเหมือนครอบครัวของลูซี่ ด้วยกันกับเอลฟ์ของหมู่บ้านนั้นโอเค

“ลูซี่, เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)

“ปีศาจสูงที่เป็นคนสนิทของราชาอมตะ, ชูริ, พาอันเดดและลูกน้องมามากมาย และโจมตีหมู่บ้าน” (ลูซี่)

“คนสนิทราชาอมตะ, ชูริ…” (มาโกโตะ)

หนึ่งในผู้บริหารของไบฟรอนอีกคน ที่เซเตคได้พูดถึง

“แล้ว, มีคนตายมั้ย?” (มาโกโตะ)

แค่มีคนมากเท่าไหร่ที่…

“เอ๋? ไม่มีใครที่บาดเจ็บจริงๆ” (ลูซี่)

“หือห์?”

การตอบที่ตรงๆของลูซี่ ทำให้ซา-ซังและผม ส่งเสียงที่ตะลึง

เดี๋ยวก่อนนะ

ไม่มีใครบาดเจ็บ?

ด้วยไฟใหญ่ขนาดนี้เหรอ?

“แต่หมู่บ้านไหม้นะ! แล้วก็, ชูริมาด้วยจำนวนน้อยเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อ้าา…หมู่บ้านไหม้ก็เพราะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ดูเหมือนเธอมีเวลาที่ลำบากที่จะพูดมัน, และเมื่อผมมองไปที่ว่าตาของเธอมองไปทางไหน…

“ทุกคน, ดับไฟในแบบที่ว่าไฟจะไม่ไปถึงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์!” (โวลท์)

“ครับ, โอจี้-จัง!”

“มันจะย่ำแย่ถ้าบาเรียของหมู่บ้านหายไป!”

“แต่เวทมนตร์ไฟของหม่าม๊าไม่ดับเลยซักนิดนะ!”

“พวกเราจะทำยังกับบ้านที่ไฟไหม้?!”

“ยอมแพ้กับบ้านซะ! เราสร้างมันใหม่ได้อย่างรวดเร็วด้วยเวทมนตร์ไม้!”

“ทีสำคัญกว่านั้น, บอกให้โรซาลี-ซังออมพลังของเวทย์เธอกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ย…?”

“...ถ้าชั้นทำนั่นได้, เราคงไม่ทุกข์แบบนี้หรอก…” (โวลท์)

ผมสามารถได้ยินการสนทนานั้น

โอ้?

“ลูซี่, นี่มันเป็นไปได้มัยว่า…” (มาโกโตะ)

“...ช-ใช่, หม่าม๊าสู้กับคนสนิทของราชาอมตะและกองทัพของเขาทั้งหมดตายไป นี่คือ…สะเก็ดไฟของมัน?” (ลูซี่)

หมู่บ้านไฟไหม้เป็นการกระทำของญาติ?!

“ผมได้ยินข่าวลือเกียวกับมัน, แต่เวทย์ของแม่มดแดงอยู่อีกระดับนึงจริงๆ เผชิญหน้ากับกองทัพของอันเดท 5,000 ตัวคนเดียว…” (เลโอ)

“5,000?!” “คนเดียว?!”

ซา-ซังและผมได้ช็อกกับที่เจ้าชายเลนเนิร์ดพูด

“ชั้นคิดว่าจะช่วยเธอด้วย, แต่ชั้นได้ถูกหยุดและบอกว่าชั้นแค่จะเข้าไปติดและตาย…” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังดูเหมือนจะสลดใจ

“อ้า! ดูนั่น!” (อายะ)

ที่ที่ซา-ซังชี้ไป

*ปัง!*

ซอมบี้มังกรได้ถูกต่อยโดยคนที่ไหม้เป็นสีแดง, และได้ถูกส่งบินไป

เมื่อผมมองดูคนสีแดงด้วย [มองไกล], ผมบอกได้ว่ามันคือเอลฟ์ที่คล้ายลูซี่ที่ผมเจอวันก่อน

เธอคือโรซาลี-ซังจริงๆ

แต่ตัวของเธอไหม้เป็นสีแดง

หรือเหมือนกับ, เธอไฟลุกไหม้จริงๆมากกว่า?

“ลูซี่, นั่นแม่ของเธอเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอไหม้อยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นคือ…เทคนิคเกราะสปิริตของหม่าม๊า” (ลูซี่)

“นั่นคืออะไร?” (มาโกโตะ)

มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเกี่ยวกับเทคนิคนั้น

สกิลพิเศษเหรอ?

“{อัญเชิญสปิริตไฟและลม!}” (โรซาลี)

ใช้ [เงี่ยหู], ผมได้ยินเสียงแม่ของลูซี่

ในทันทีนั้น, ผมเห็นเหมือนกับมานาในอากาศได้เดือด

(ว้าว อัญเชิญสปิริต? ทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ…?) (มาโกโตะ)

ผมไม่สามารถเห็นพวกเค้า, แต่ผมสามารถได้ยินสปิริตได้ส่งเสียงดัง

พวกเค้าน่าจะอยู่ที่ข้างของแม่ของลูซี่ -สปิริตไฟและลม

และจากนั้น, แม่ของลูซี่เริ่มส่องแสงแดงมากขึ้นอีก

เสาไฟยักษ์ได้ปรากฏกระทันหัน

เวทมนตร์ที่ทรงพลังมากก่วาเวทมนตร์ระดับสูง, พายุไฟหลายเท่า

มอนสเตอร์จำนวนมากได้ติดอยู่ในมันและได้ไหม้

บ้านของหมู่บ้านคานันก็ไหม้ด้วย

“อ้าา! บ้านชั้นนนนน!!”

หนึ่งในเอลฟ์ร้องออกมา

หนึ่งในบ้านนั้นเป็นของเขา…?

เสียใจด้วยครับ…

มอนสเตอร์ได้รวมกันรอบแม่ของลูซี่มากขึ้นไปอีก

พวกมันทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นอันเดด, แต่ยังมีซอมบี้ดีคล้ายกับไวเวิร์น, กริฟฟอน, และฮาร์พี

มันผ่านจำนวน 1,000 ได้อย่างง่ายดาย

ผมเห็นปากของแม่ของลูซี่ขยับเป็นรอยยิ้มได้

เธอเป็นคนที่มีความสุขกับการสู้

“[เวทย์ไฟ: ฝูงฟีนิกซ์]!” (โรซาลี)

ฟีนิกซ์หลายตัวได้ปรากฏ

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เผาซะ! พวกไม้!” (โลซาลี)

ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังของแม่มดสีแดง-ซัง

อุว้าาห์, เธอยิงเวทมนตร์กษัตริย์มากมายระหว่างที่หัวเราะ

น่ากลัว!

“แม่เธอค่อนข้างคล้ายเธอนะ, ลู-จัง” (อายะ)

“อาา, ใช่ ส่วนที่ว่า ‘เปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านซะ’” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ! อายะ?! ชั้นเป็นแบบนั้นเหรอ?!” (ลูซี่)

ลูซี่มองดูเราเหมือนกับพูดว่ามันหยาบคาย

แต่เธอดูคล้ายแม่เธอนิดหน่อยนะ, รู้มั้ย?

แต่เธอไม่บ้าเท่านั้นนะ

หลังจากซักพัก, เสียงระเบิดจากเวทมนตร์ได้ลดลง แล้วมันได้เงียบ

“มันจบแล้วเหรอ?”

“เธอกำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจด้วยมั้ย?”

“ตั้งแต่ทีแรก, ทำไมปีศาจสูงชูริมาที่นี่?”

มีหมู่บ้านหลายร้อยในประเทศแห่งไม้

ทำไมเป็นหมู่บ้านที่ผมอยู่จากพวกมันทั้งหมด?

“...มันน่าจะเป็นความผิดชั้น”

คนที่มาอย่างขอโทษขอโพยคือออราเคิลแห่งไม้, ฟลอน่า-ซัง

“ฟลอน่า-โอเน่จัง?”, ลูซี่ถาม

“ชูริมาเพื่อฆ่าฮีโร่และออราเคิล” (ฟลอน่า)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผู้บริหารของราชาสัตว์จินบาระ ก็ยังพูดด้วยว่าพวกเขาจะปะทะกับฮีโร่

ดังนั้นพวกเขาเล็งไปที่ตัวตนสำคัญอย่างฮีโร่และออราเคิลจริงๆ

“ชั้นขอโทษ…หัวหน้า เป็นเพราะชั้น, สถานการณ์นี้…” (ฟลอน่า)

ฟลอน่า-ซังลดหัวของเธอ

“ฟังทางนี้! ไฟยังไม่ได้ถูกดับ! ระวังเมื่อจัดการกับไฟ! …ฟลอน่า, อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน การตกเป็นเป้าหมายของกองทัพลอร์ดปีศาจจริงๆแล้วเหมือนโชคชะตาของออราเคิล เราคือครอบคัว เราช่วยกันและกัน” (โวลท์)

“...ค่ะ, ขอบคุณมากมาก” (ฟลอน่า)

หัวหน้าหมู่บ้านทำให้ฟลอน่า-ซังสบายใจอย่างใจดี ขณะที่เขาออกคำสั่ง

ช่างเป็นคนที่ยุ่ง

“หรือเหมือนกับ, แม่ของลูซี่ไม่มาที่นี่มากกว่า?” (มาโกโตะ)

ผมอยากจะเจอเธออีกครั้ง

และให้เธอสอนเวทมนตร์สปิริตผม!

“ใช่, แน่นอนที่สุด! เธอต้องจัดการกับที่เธอทำของไฟของเธอเอง! เผาทุกอย่างตามใจ!” (โวลท์)

“น่า น่า, โอจี้-จัง ขอบคุณแม่โรซาลี่, เราสามารถสู้กับปีศาจ…”

พี่สาวของลูซี่ทำให้หัวหน้าที่โมโหใจเย็นลง

อากาศที่ผ่อนคลายเล็กน้อยได้ไหลมา

ในทันทีที่ความตึงเครียดได้ลดหย่อน…

“ออราเคิลของเทพธิดาแห่งไม้!”

ปีศาจผู้หญิงตกลงมาจากฟากฟ้า?!

ผมดำและผิวขาวบริสุทธิ์; ผู้หญิงที่งดงามที่มาพร้อมตาสีแดง

“ปีศาจ?!”

“คนนี้คือชูริ!”

“ปกป้องฟลอน่า!”

พวกเราและเอลฟ์ของหมู่บ้านวิ่งเพื่อไปปกป้องฟลอน่า-ซัง, แต่…

“ช้าเกินไป!”

ชูริเหวี่ยงดาบใบมีดสีแดงของเธอลงมา!

เธอเร็วกว่า!

“ฟลอน่า-เน่จัง!” (ลูซี่)

เสียงที่สิ้นหวังของลูซี่ดังก้อง

เราทำได้เพียงแต่ดูขณะที่ฟลอน่า-ซังกำลังจะถูกฆ่า…

“แย่หน่อยนะ, เธอแหละที่ช้า”

“กึก!”

เอลฟ์สีแดงไหม้จู่ๆก็ได้ปรากฏตัวและจับคอของชูริด้วยมือหนึ่ง

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต, ดาบในมือของเธอได้ถูกตบออกไป

“เธอคือลูกน้องลอร์ดปีศาจในตำนาน, ชูริ? แต่ชั้นได้ยินว่าเธอคือคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน ที่ปกครอบครึ่งหนึ่งของทวีปทิศตะวันตกนะ…ชั้นคาดหวังให้เธอแข็งแกร่งมากกว่านี้, แต่นี่มันค่อนข้างน่าผิดหวัง” (โรซาลี)

แม่ของลูซี่จับคอชูริแน่นขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ซาดิสม์

ให้ผมพูดให้ถูก

ลูซี่ไม่เคยทำหน้าแบบนั้น

เธอไม่คล้ายแม่เธอเลยซักนิด

“เวทย์ความมืด: [ผ้าคลุมแห่งความมืด]!” (ชูริ)

ตัวของชูริถูกปกคลุมไปด้วยออร่าสีดำ

“โว่ห์” (โรซาลี)

แม่ของลูซี่ปล่อยคอของเธอ

“อีเวร…” (ชูริ)

ชูริบิดหน้าที่งดงามของเธอไปเป็นความโกรธและจ้องแม่ของลูซี่

เธอซึมมานาแห่งความมืดเข้าไปในรอบข้างของเธอ

บรรยากาศที่แย่ได้แพร่อยู่ในพื้นที่

“...ฮือออ” (ลูซี่)

ลูซี่จับแขนเสื้อผม

พิษที่ออกมาจากปีศาจที่แข็งแกร่งเห็นได้ชัดว่ามีผล ในการแซะพลังใจของผู้คนที่มีจิตใจอ่อนแอ

“ลูซี่, ใช้สกิล [สงบใจ] ของเธอสิ” (มาโกโตะ)

“ช-ใช่, ชั้นทำอยู่, แต่…” (ลูซี่)

“ซา-ซัง, เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้น…โอเค, ชั้นคิดว่านะ แต่ปีศาจนั่นแข็งแกร่ง” (อายะ)

ซา-ซังยืนยัน

ตรวจจับของผมก็ส่งเสียงเตือนและมอบความปวดหัวให้ผมด้วย

นั่นคือกำหนดภัยพิบัติ

แต่คนที่เผชิญหน้ากับคนสนิทของลอร์ดปีศาจอยู่คือ แม่มดสีแดง, โรซาลี เจ วอล์คเกอร์

“เธอเป็นสาวที่กระฉับกระเฉงนะ ชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเธอเอง” (โรซาลี)

แม่มดสีแดงกวักมือเรียกเธอด้วยความสงบ

ชูริจ้องการกวักมือนั้นของเธอด้วยเจตนาฆ่า

มานาสีดาที่ชูริปล่อยมีแรงกดดันที่ทำให้หายใจยาก

เมื่อผมมองไปรอบๆ, ผมสามารถเห็นเอลฟ์ของหมู่บ้านและอัศวินของเจเน็ต-วังได้ซีด และถอยหลัง

คนที่ต่อต้านได้คือ ซา-ซัง, ฟูเรีย-ซัง, หัวหน้า, และฟลอน่า-ซัง

“ลูซี่, เจ้าชายเลนเนิร์ด, อยู่ข้างหลังซา-ซังและชั้น” (มาโกโตะ)

ผมยืนข้างหน้าสองคม

ผมอาจจะพึ่งพาไม่ได้, แต่มันดีกว่าไม่มีอะไรเลย

“ขอบคุณ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ผมขอโทษ, มาโกโตะ-นี่ซัง” (เลโอ)

กับคลาสผู้บริหารของลอร์ดปีศาจ, [สงบใจ] ไม่พอที่จะรักษาความสงบ, หือห์…

นี่อาจเป็นหัวข้อที่ต้องแก้

ในเวลาที่เราทำแบบนั้น, ชูริที่ปล่อยมานาสีดำได้เผชิญหน้ากับโรซาลี-ซังที่มี ออร่าสีแดงสดรอบเธอ, และความตึงเครียดมันแข็งแกร่งพอจนมันรู้สึกเหมือน พวกเธออาจเริ่มสู่ตอนไหนก็ได้ตอนนี้

“ตาย!” (ชูริ)

ชูริประชิดระยะบนโรซาลี-ซังในทันที

การฟันเหมือนกรงเล็บยักษ์ได้ลอยออกมาจากมือขวาของชูริ

โรซาลี-ซังรับการโจมตีตรงๆ?!

“หม่าม๊า?!” (ลูซี่)

ลูซี่กรีดร้อง

แต่แม่ของลูซี่เพียงแค่ยิ้ม มีความสุขเล็กน้อย

“เฮฮ๋ห์…มันเจ็บนิดหน่อย งั้น, มันเป็นตาชั้นแล้ว” (โรซาลี)

“อะไร?” (ชูริ)

ก่อนที่ชูริจะสามารถพูดอะไรได้ด้วยสีหน้าสงสัย

*ปัง!*

ด้วยเสียงที่เหมือนอบัติเหตุรถชน, หมัดสีแดงไหม้ของโรซาลี-ซังเจาะทะลูชูริ

ทันทีที่หมัดของเธอโดน, ลมกระโชกดั่งระเบิดได้เกิดขึ้นและแพร่ออกไป, และปีศาจที่น่าสมเพชได้กระเด็นไป

“……”

พวกเราที่มองการต่อสู้ได้ตะลึง

ในทีเดียว?

ชูริได้ถูกส่งบินไปเข้าไปในไฟที่ลุกโชน

“โอเค~, เราเสร็จแล้วตรงนี้~” (โรซาลี)

“เหมือนเคย, เธอใช้เวทมนตร์สัตว์ประหลาด” (โวลท์)

“นั่นแย่มาก, พ่อ! เรียกลูกของพ่อว่าสัตว์ประหลาด” (โรซาลี)

“แม่! แม่เผาหมู่บ้านมากเกินไปนะ!” (ลูซี่)

“อ้าา, ขอโทษ ขอโทษ แต่ฟลอน่า-จังโอเค, งั้นไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ?” (โรซาลี)

“มั่นเป็นซักพักแล้วนะคะ, แม่เขย, โรซาลี-ซามะ ชั้นจะช่วยแม่ในการฟื้นฟูหมู่บ้านคานันกลับมา” (ฟลอน่า)

“เจ้างี่เง่า! เธอคือออราเคิลของเทพธิดาแห่งไม้นะ, รู้มั้ย?! ไม่มีทางที่ชั้นจะให้เธอกลายเป็นคนใช้แรงงาน!” (โวลท์)

ดูเหมือนพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นการคุยในครอบครัว

แต่หมู่บ้านยังไหม้อยู่นะ

ด้วยความช่วยเหลือของเอลฟ์ทั้งหมด, ไฟถูกดับไปอย่างช้าๆ

ทันทีที่ทุกคนถอนหายใจโล่งใจ

“เจ้างี่เง่า!”

ก้อนสีดำกระโดด!

เงาสีดำปะทะกับโรซาลี-ซัง

“หม่าม๊า!” “โรซาลี!”

ลูซี่และหัวหน้าหมู่บ้านไปด้วยกันกับเอลฟ์คนอื่นกรีดร้อง

ในมือของชูริมีดาบใบมีดสีแดง, และมันแทงเข้าไปในอกของโรซาลี-ซัง

โรซาลี-ซังค่อยๆร่วงลงไปด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

“ฮึ่ม, ช่างเป็นพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งอย่างโง่เง่า…แต่เธอลืมไปแล้วเหรอว่าชั้นคืออันเดด?” (ชูริ)

โรซาลี-ซังยังล้มอยู่

ผิวที่ขาวบริสุทธิ์, ตาที่แดง, และผมสีดำของชูริ…ไม่มีแผลที่น่าสังเกต มีเพียงเสื้อเธอขาดเละ, แต่ตัวของเธอสบายดี

เธอฟื้นฟูกลับอย่างสมบูรณ์?

“งั้นตอนนี้, อุปสรรคได้หายไปแล้ว ได้เวลาฆ่าออราเคิลแห่งไม้” (ชูริ)

ชูริจ้องฟลอน่า-ซัง

“ชั้นจะไม่ให้แกทำ!” “ทุกคน, ปกป้องฟลอน่า-ซัง!”

นักรบของหมู่บ้านเอลฟ์, เจเน็ต-ซัง, และเจ้าชายเลนเนิร์ด ตั้งท่าด้วยอาวุธของพวกเขาระหว่างที่สั่น

“...นั่นเจ็บนิดหน่อย ตอนนี้เป็นตาชั้น, ใช่มั้ย?”

ช้าๆ…

แม่ของลูซี่ยืนขึ้นระหว่างถูกปกคลุมไปด้วยไฟ

ใบมีดที่ได้แทงอกเธอไหลออกและตกลงไปที่พื้น

“…”

ซา-ซัง, เอลฟ์ของหมู่บ้าน, และผมได้ตกใจ

“เป็นไปไม่ได้…เธอเป็นอมตะเหรอ?” (ชูริ)

คนสนิทของลอร์ดปีศาจพึมพำมึนงง

“นั่นหยาบคายนะ มันคือเวทย์ไฟระดับนักบุญ, ไฟแห่งการเกิดใหม่ ไม่รู้เกี่ยวกับมันเหรอ?” (โรซาลี)

เธอปัดที่อกเธอที่ถูกแทงเบาๆ ขณะที่เธอถามสิ่งนี้

แผลได้หายไปแล้ว

“ต-แต่เธอฆ่าชั้นไม่ได้ด้วยเวทย์ไฟ!” (ชูริ)

เหมือนกับจะพูดว่าการต่อสู้ยังไม่จบ, ชูริตั้งท่าด้วยดาบของเธอ

แต่รอยยิ้มของโรซาลี-ซังนั้นมีอยู่ตลอด

“จริงเหรอ? งั้น, ถ้าแบบนี้ล่ะ?” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังยกมือของเธอขึ้นไปบนท้องฟ้า

เธอร่ายเงียบๆ

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เห็นเธอร่ายอะไรบ่างอย่าง

มานาจำนวนมโหฬารได้เริ่มมารวมในมือขวาของโรซาลี-ซัง

“ไม่ดีเลยนะ! โรซาลี, นั่น…!” (โวลท์)

หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนในความตื่นตกใจ

เอลฟ์ของหมู่บ้านได้ถอย

(เราควรจะหาที่กำบังด้วยมั้ย?) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่เราคิดอย่างนี้…

“{เวทย์ไฟกษัตริย์: [อำนาจนางฟ้า, อาณาเขตนางฟ้าปกครอง]}” (โรซาลี)

เวทมนตร์ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

ที่ลอยอยู่ในอากาศคือ {นางฟ้าไฟ} ที่มีปีกที่ใหญ่และตัวเหมือนมนุษย์

เมื่อเทียบกับเวทมนตร์กษัตริย์ฟีนิกซ์, เวทมนตร์นี้เล็ก

อย่างไรก็ตาม, แรงกดดันที่มันออกมานั้นเทียบกันไม่ได้

(นางฟ้าเก้าอี้ที่เจ็ดของระดับนักบุญ…) (มาโกโตะ)

ที่เราได้ถูกสอนในวิชาเวทมนตร์ของวิหารแห่งน้ำ คือเวทมนตร์ระดับนักบุญคือความมหัศจรรย์ที่อนุญาตให้เรา ยืมพลังของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์

เพราะสิ่งนั้น, เวทมนตร์จะมีรูปแบบของลูกน้องของเทพเจ้า, นางฟ้า

{เวทมนตร์ระดับนักบุญสามารถเผาศัตรูไหนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นอันเดดหรือไม่}

“คุห์!” (ชูริ)

ชูริต้องเข้าใจว่าเธอสู้ไม่ได้ เธอเริ่มที่จะหนี

เธอหายไปในทันที

“อ้า! เธอไปแล้ว!” (อายะ)

ผมได้ยินคำพึมพำของซา-ซัง

เธอวิ่งหนีไป, หือห์

แต่โรซาลี-ซังยิ้มอย่างกล้าหาญ

“ทำลายปีศาจนั้น, อำนาจนางฟ้า, อาณาเขตนางฟ้าปกครอง” (โรซาลี)

“...รับทราบ”

(ว-เวทย์พูด?!) (มาโกโตะ)

นางฟ้าไฟเบลอหายไปในทันที

มันตามชูริไป?

หลังจากไม่กี่วินาที…

*《บู้ม!!》*

เสาไฟที่น่าสะพรึงกลัวที่อยู่ในรูปของกายเขนได้ขึ้นมาไกลออกไป

“《ออออออออออออออออ้าาาาาาาา》”

เสียงกรีดร้องดังก้อง

(ระเบิดในรูปกางเขนเหมือนกับดาบแห่งแสงของซากุไร-คุงเลย) (มาโกโตะ)

ผมได้จำสิ่งนั้นได้

“หม่าม๊า…จัดการมันแล้วใช่มั้ย?” (ลูซี่)

เหมือนกับจะตอบลูซี่, ออร่าที่ไหม้เป็นสีแดงได้ลดลงอย่างช้าๆ

ผมสีแดงของเธอกลับมาเป็นสีบลอนด์เงาอย่างช้าๆ

ตาสีแดงของเธอกลับไปที่ตาใสสีฟ้า

เธอไม่มีแม้แต่แผลเดียว

หน้าที่สวยงามของเธอหันมาหาเรา

“ง่าย, ใช่มั้ยล่ะ?” (โรซาลี)

รอยยิ้มนั้นของเธอที่มีหน้าคล้ายกับลูซี่นั้นเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์เกินไปมาก สำหรับบางคนที่ถูกเรียกว่าแม่มดสีแดง

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord