ตอนที่ 892 ตะลึงกันหมด

ในภาพที่ไกลออกไปจากท่าเรือ ยังมีทางลาดชันขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นจากภูมิประเทศทำให้ภาพนั้นดูงดงาม  จำนวนเรือรบมากมายที่จอดอยู่ในระยะไกลมีรูปแบบไม่ซ้ำกันดังนั้นจึงมีสิ่งก่อสร้างประเภทร้านโรงน้ำชามากมายอยู่รอบๆ พื้นที่ร่มสีสันมากมายบังแสงอาทิตย์ไว้ด้วยความลาดชันในเมืองหิมะขาว จึงเกิดเป็นภาพคมชัดสวยงามเป็นที่โดดเด่นของเมืองหิมะขาว ผู้ทรงอิทธิพลท้องถิ่นหลายคนชอบที่จะมีสูดอากาศที่นี่เมื่อพวกเขาไม่มีอะไรต้องทำดื่มชากินของขบเคี้ยวใช้เวลาเพลิดเพลินยามบ่าย

ภายใต้ร่มสีสันต่างๆ  มีคนกลุ่มหนึ่งนั่งดื่มชาพักผ่อนอย่างสบายใจ  พวกเขาทุกคนอยู่ในชุดยาวลายปัก  ใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา

“พี่ชิวยังคงฉลาดจริงๆ”  คลอเดียชำเลืองชมดชม้อย เสียงนางอ่อนหวานทำให้อีกฝ่ายฟังแล้วชื่นใจ นางอยู่ในชุดสีขาว ด้วยความงามที่โดดเด่นของนางนางสวมสร้อยเพชรแพรวพราวอยู่รอบคอยาวระหงของนางเพิ่มความสง่างามให้กับนาง

สร้อยคอเข้ากับคอนางได้เหมาะเจาะ

บุรุษหนุ่มที่ถูกเรียกว่าพี่ชิวมีลักษณะที่ดูดีมีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์  เขายิ้ม “เราแค่เพียงสร้างปัญหาเล็กๆ ให้พวกเขาได้ลิ้มรสบ้างจะไม่มีผลกระทบใดๆ ที่สำคัญ”

แม้ว่าเขาจะชอบคลอเดียแต่เขาไม่ใช่คนเจ้าสำราญที่รู้ว่าควรจะดื่มและเล่นยังไงในช่วงเวลาสำคัญเช่นนั้น เขาไม่ต้องการสร้างปัญหามากเกินไป ปกติเขาไม่เห็นกลุ่มการค้าเมซฟิลด์อยู่ในสายตา  แต่คลอเดียขอร้องให้เขาช่วยนาง  ดังนั้นเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่เขาไม่ใช่คนโง่พอจะปะทะโดยตรงกับอีกฝ่ายหนึ่ง

จากตระกูลที่มีชื่อ  เขารู้ว่าเขาไม่สามารถโอ้อวดหรือแสดงอิทธิพลของเขาได้ เพราะนั่นถือว่าเป็นการเคลื่อนไหวของคนชั้นต่ำที่มีต่อสังคมชั้นสูง

ตัวอย่างเช่นเขาได้ใช้เรือสินค้าเพื่อขัดขวางทางเข้าท่าเรือ ซึ่งเป็นเรื่องแยบยลมาก  ‘ดังนั้นต่อให้เป็นเรือรบชั้นทองแล้วจะเป็นยังไง? แค่ใช้เรือสินค้าธรรมดากลุ่มการค้าเมซฟิลด์ก็ถูกรั้งไว้แล้ว เรือสินค้าลำเดียวจากตระกูลชิวก็เพียงพอขัดขวางเรือรบชั้นทอง  นั่นคืออำนาจของตระกูลชิว

ชิวหวินฉียังคงใช้โอกาสเอาชนะอีกฝ่ายผู้มีเจตนาใดๆก็ตาม สงครามเพิ่งเริ่มและการรณรงค์ทางทหารตัดสินกันตามลำดับชั้นของทวีปกวงหมิงมาเป็นพันปีแล้ว  พันธมิตรอื่นของตระกูลชิวจะไม่มีความคิดเป็นของตนเองได้ยังไง?  แม้แต่ตระกูลอลิซาเบธก็ยังไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้น

‘นี่ดีจริง,ข้าต้องการให้ทุกคนได้เห็นว่าชื่อเสียงของตระกูลชิวแข็งแกร่งทรงพลังขนาดไหน!’

‘แม้ว่าตระกูลชิวของข้าจะใช้แค่เรือลำเล็กขวางทาง ใครยังจะกล้าพูดอะไร?’

“มา มา มาเถอะ ลองชาใหม่ล่าสุดของปีนี้จากพันธุ์ใหม่ล่าสุดของตระกูลฮั่นชาเลือดมังกร  ทุกคนมาลองดูก่อน”  ชิวหวินฉีเรียกทุกคนมาร่วมวง  เขาไม่เก็บเรื่องความขัดแย้งที่ท่าเรือมาไว้ในใจ  สำหรับเขาความเพลิดเพลินยามบ่ายเป็นเรื่องสำคัญกว่าสิ่งใด ชาดีมีสาวงามอยู่ใกล้เป็นเรื่องโปรดปรานของเขา

สายตาของเขามองดูคลอเดียด้วยความชื่นชม คลอเดียอาจไม่ใช่หญิงงามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ  แต่ในแง่ความฉูดฉาดมากสีสันไม่มีใครเทียบกับนางได้  นางมีเสน่ห์เหลือล้น เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมถึงมีบุรุษหลายคนกล้าทำร้ายนาง

“ชาหอมจริงๆ!”  คลอเดียประหลาดใจชาในจอกที่สีใสเหมือนเลือดมีกลิ่นหอมกรุ่นมาก

นางมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงและได้ลองของใช้เลิศหรูและเป็นผู้ที่มีความรู้ในเรื่องสินค้าเป็นธรรมดา  ชาเลือดมังกรที่อยู่ต่อหน้านางมีราคามาก

“ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆนะ”  ชิวหวินฉีหัวเราะ  เขาดีใจที่ได้ยินเสียงอุทานจากหญิงงาม  เขาชูจอกชาและดื่มให้ทุกคน  “ทุกท่าน, เชิญ!”

ทุกคนชูจอกชา  “เชิญ!”

คลอเดียชม้ายตามองชิวหวินฉีจากนั้นดื่มชา ในบรรดาผู้ชายที่ติดพันนางชิวหวินฉีเป็นหนึ่งในบุรุษที่นางต้องตาพึงใจ  เขามีรูปร่างหน้าตาดีและมาจากตระกูลที่ดี เขายังมีพรสวรรค์และเป็นคนที่ไม่มีบุรุษหนุ่มตระกูลสูงเทียบได้ นอกจากนี้ในช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้สามารถแต่งเข้าตระกูลชิวได้จะเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ที่สุดที่ตระกูลอลิซาเบธที่ต้องคว้ามากอดไว้แน่นอน

แต่คลอเดียรู้ชัดว่ายิ่งข่าวซุบซิบว่าชิวหวินฉีสนใจตัวนางแพร่ออกไป ชิวหวินฉีชื่นชมนาง แต่ก็ไม่ขยายกลายเป็นคนรัก นอกจากนี้ในฐานะบุรุษหนุ่มผู้สง่างามและโดดเด่นชิวหวินฉีจะขาดแคลนคนรักคนชอบได้ยังไง?

‘ข้าต้องทิ้งความประทับใจดีๆ ให้กับชิวหวินฉี’ คลอเดียเตือนตัวเองในใจและท่าทางของนางดูสง่างามทันที ทันใดนั้นตาของนางที่มองไปที่ท่าเรือไกลออกไปเบิกค้างและนางลืมเลือนไปว่านางกำลังดื่มชา

พรวด!

นางพ่นชาแดงออกมาเนื่องจากนางพ่นชาสีแดงลงที่ตัวชิวหวินฉีที่นั่งอยู่หน้านาง เขาไม่สามารถหลบได้ทันเวลาและตัวของเขาโชกไปด้วยชาร้อนสีแดงทันที

เงียบเป็นเป่าสาก

ทุกคนตกตะลึงที่คลอเดียเสียมารยาทภายใต้ร่มเงาให้ความรู้สึกที่เงียบน่าอึดอัด ขณะที่ทุกคนมองหน้ากันเองอย่างไม่รู้ตัว

แววน่ากลัววาบผ่านตาของชิวหวินฉีขณะที่รอยยิ้มของเขาหายไป  เขาเป็นคนรักสะอาดเกลียดความสกปรกและสภาพปัจจุบันนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ เขาพยายามข่มความโกรธในใจอย่างมั่นคง และหันไปมองคลอเดียรอคำอธิบายจากนาง

แต่คลอเดียไม่ได้มองดูเขา  ตาของนางจับนิ่งอยู่ที่ท่าเรือขณะที่นางนิ่งไม่ขยับเหมือนกับตุ๊กตา

แววที่น่ากลัวในดวงตาของชิวหวินฉีขยายลึกขึ้นเขาพูดขึ้น “แม่นางคลอเดีย?”

ทันใดนั้นคลอเดียยกแขนและชี้ไปที่ท่าเรือขณะที่นางตะกุกตะกัก  “นะ..นั่น...”

ทุกคนสะดุ้งและหันไปมองตามทิศที่คลอเดียชี้ ทันใดนั้นสีหน้าทุกคนชะงักค้างและกลายเป็นตะลึง  บางคนตาเบิกกว้างค้างราวกับกำลังกลืนไข่เป็ด

ชิวหวินฉีไม่พอใจอย่างหนัก  แต่เขาก็ยังหันไปมองตามที่คลอเดียชี้ในขณะต่อมา ตาของเขาแทบถลน เขาพรวดพราดลุกขึ้นยืนและเนื่องจากเขาลุกขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เก้าอี้พลิกทันที   พฤติกรรมแบบนี้ไม่เคยปรากฏต่อหน้าเขามาก่อน

ที่ปากทางเข้าท่าเรือเรือสินค้าของตระกูลชิวพลิกตะแคงเหมือนปลาตาย ท้องเรือหงายชี้ขึ้นท้องฟ้า และขณะที่เรือรบไร้เทียมทานซึ่งถูกขัดขวางก่อนหน้านี้กำลังผ่านขณะบดครูดเรือสินค้าที่แม้จากระยะไกลทุกคนก็ยังได้ยินเสียดสีดังลั่นขณะเรือรบไร้เทียมทานแล่นผ่านไปในสถานการณ์ที่จนใจเช่นนั้น เรือสินค้าถูกบดขยี้แหลกเหมือนขนมกรอบ

โครงเรือนับไม่ถ้วนแตกกระจายไปทุกที่สมาชิกลูกเรือสินค้าแตกตื่นหลบหนี สถานการณ์กลับกลายเป็นวุ่นวายสับสน

เรือสินค้าที่น่าสงสารส่งเสียงเสียดสีอยู่ภายใต้เรือรบไร้เทียมทาน

เรือรบไร้เทียมทานไม่มีความปราณี  ยังเกี่ยวเอาแผ่นไม้แผ่นกระดานที่คลุมบริเวณดังกล่าวขณะที่แล่นผ่านท่าเรือหลุดออกมาด้วย

ชิวหวินฉีลืมเรื่องที่ชาหกรดเขาสนิท ชาแดงไหลย้อยมาตามแก้มของเขาเหมือนเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลดาบใบหน้าหล่อเหลาและอาจหาญของเขาดูน่ากลัวทันที

เขากำหมัดแน่นร่างกายสั่นสะท้านขณะที่ทั้งร่างเริ่มสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัว และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

‘ตระกูลชิวเคยถูกท้าทายอย่างนั้นมาก่อนตั้งแต่เมื่อใด? ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เรือรบบังอาจขยี้เรือสินค้าของเรา?’

‘เมซฟิลด์!’

ภายใต้เงาร่มเงียบสนิทไม่มีเสียง  ทุกคนพากันตกตะลึงกันหมดจากเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงฉับพลันพวกเขาเห็นชิวหวินฉีมีสีหน้าขาวซีด ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก  ตาของคลอเดียไม่เคยเบนไปจากท่าเรือผลกระทบที่นางได้รับกล้าแข็งรุนแรง และนางก็ยังไม่รู้สึกตัว  นางได้คิดอยู่ในใจอย่างเดียว

‘เขากล้าดียังไง?’

‘กลุ่มการค้าเมซฟิลด์กล้าดียังไง?’

บุรุษหน้ากากเหล็กผุดขึ้นมาในใจนางนางมีลางสังหรณ์ที่รุนแรงว่าจะต้องเป็นคำสั่งของบุรุษหน้ากากเหล็กลึกลับ  แม้ว่าพวกเขาจะพบกันเพียงครั้งเดียว แต่บุรุษผู้อำมหิตและไร้ความปราณีก็ทิ้งความรู้สึกลึกไว้ในใจนาง  ความมุ่งมั่นและความเด็ดขาดที่เขามีอยู่ไม่มีความหวั่นไหวแม้เผชิญภัยคุกคาม

เมื่อได้เห็นกับตานางดีใจทันที

‘เจ้าบ้านั่น!  เขาบ้าจริงๆ!  มีแต่คนบ้าขนานแท้เท่านั้นจึงทำเรื่องแผลงๆอย่างนั้นได้ ดูถูกทุกคน โชคดีที่ข้ายังมีชีวิตอยู่  ข้าจะได้สำราญกับชีวิตของเขาแม้ว่ายังจะมีความกลัวเหลืออยู่ในใจข้า แต่ถ้าข้าลังเลแม้แต่น้อย ข้าคงกลายเป็นศพไปแล้ว’  นางไม่สงสัยตรงจุดนี้เลย บุรุษประหลาดผู้นั้นกล้าเข้าชนเรือสินค้าของตระกูลชิวคงไม่เห็นตระกูลอลิซาเบธอยู่ในสายตาแน่

เมื่อวิลลี่มาถึงท่าเรือ  เขาพบเรือรบไร้เทียมทานทันที กลุ่มการค้าเมซฟิลด์และกลุ่มการค้าอลิซาเบธเป็นศัตรูกัน  และย่อมคุ้นเคยกับเรือรบชั้นทองของอีกฝ่ายเป็นธรรมดา  นอกจากนี้เรือรบไร้เทียมสะดุดตาเกินไปหัวเรือกระแทกเข้ากับเรือสินค้าข้างใต้ขณะผ่านเข้าไป  ไม่มีเรือรบอื่นกล้าขวางเรือรบไร้เทียมทาน

วิลลี่เป็นคนฉลาด เมื่อเห็นฉากภาพนั้นเขารู้ว่าใครบางคนจงใจทำเรื่องนี้ เพียงแต่เรือสินค้าแตกกระจายเป็นเสี่ยงและเขาไม่เห็นตราเครื่องหมายของอีกฝ่ายหนึ่ง

แต่แม้วิลลี่จะระมัดระวัง  เขาก็ไม่กังวลมากนักและเพียงแต่คิดว่าคงมีแต่กลุ่มการค้าอลิซาเบธที่ไม่สบายใจ

เขาแค่นเสียงในใจ  ‘ซุ่มซ่ามจริงๆ! เจ้าคิดว่าทำอุบายอย่างนั้นเจ้ายังจะกู้หน้าเจ้าคืนได้อีกหรือ?’ เมื่อเห็นชิ้นส่วนเรือสินค้าที่แตกกระจายและสีหน้าลูกเรือที่ดูน่ากลัว  เขารู้สึกสะใจ แต่ก็ยังทำตัวสงบและเก็บสีหน้าแสดงแต่ความใจเย็น

เรือรบไร้เทียมทานทอดสมออยู่ตรงกลางขณะที่วิลลี่สั่งคนงานของเขาให้เตรียมต้อนรับเรือทันที

ขณะนั้นเองบุรุษร่างอ้วนชุดยาวสีม่วงเดินเข้ามาหา วิลลี่จำคนผู้นี้ได้  เขาคือไวท์ประธานกลุ่มการค้าไม้ขาวซึ่งมีชื่อเสียงในเมืองหิมะขาว กลุ่มการค้าไม้ขาวไม่ได้แข็งแกร่งนักเมื่อว่ากันในเรื่องพลัง  แต่เป็นผู้มีอิทธิพลท้องถิ่น เนื่องจากเป็นองค์กรท้องถิ่นของทวีปเซียนและค่อนข้างมีความสามารถ

วิลลี่กับไวท์ไม่ค่อยสนิทกัน  แต่พบกันเพียงไม่กี่ครั้ง  เมื่อประธานไวท์เดินเข้ามา เขาตะโกนเรียก  “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะได้พบกับประธานไวท์ที่นี่  บังเอิญจริงๆ”

ไวท์จ้องมองวิลลี่อยู่นานแต่ไม่พูดอะไรสักคำ  สีหน้าเขาค่อนข้างแปลก

วิลลี่ไม่เข้าใจ  เขาก้มดูชุดของเขา  แต่ไม่เห็นอะไรผิดปกติ

ไวท์เดินเข้ามาตบไหล่ของเขา  “กลุ่มการค้าเมซฟิลด์  พวกเจ้ากล้าจริงนะ!”

เพียงแค่นั้นไวท์หันหลังและเดินออกไปด้วยสีหน้าแปลก ไม่รอให้วิลลี่พูดอะไร

ทันทีที่ไวท์ออกไป ประธานอีกองค์กรหนึ่งก็เดินเข้ามาตบไหล่วิลลี่และพูดเหมือนกัน“กลุ่มการค้าเมซฟิลด์  พวกเจ้ากล้าจริงนะ!” และหมุนตัวเดินจากไปด้วยอาการเดียวกัน

กลุ่มคนคุ้นเคยก็ทำแบบเดียวกันอย่างต่อเนื่อง  พวกเขาทุกคนมีสีหน้าแปลกประหลาด

วิลลี่มีเหงื่อท่วมตัวเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ เมื่อเขาเห็นภาพบุรุษวัยกลางคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว  แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นเกรง  ‘เจ้าเมืองหิมะขาว’  วิลลี่ตัวสั่น  เขาเดินเข้ามาทักทายเจ้าเมืองทันที  แต่ก่อนที่เขาจะทันพูด  เจ้าเมืองเอ่ยขึ้นก่อน  “กลุ่มการค้าเมซฟิลด์,  พวกเจ้ากล้ามากจริงๆ  โอว..!”

พูดแค่นั้นเขาหันหลังและเดินจากไปเช่นกัน โดยไม่รอให้วิลลี่พูดขึ้น

วิลลี่รู้สึกว่าศีรษะของเขามึนชา  ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่’

บังเอิญว่าชิ้นส่วนเรือที่แตกมาจากเรือสินค้าปลิวผ่านหน้าวิลลี่  บนชิ้นส่วนนั้นมีตัวอักษร ‘ชิว’ ระบุไว้ชัดเจน วิลลี่ตกตะลึง ราวกับถูกสายฟ้าฟาด

หน้าของเขาพลันซีดเผือดไร้สีเลือดราวกับกระดาษขาว