ตอนที่ 884 เทพหรือคนเสียสติ?

เย่ว์หยางไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์อย่างนี้

เมื่อพบเห็นฮุยไท่หลาง เป็นใครก็คงตกตะลึง

ภูเขาเนื้อขนาดใหญ่กว่ายอดเขาบางแห่งเสียอีกถูกยกขึ้นไปในท้องฟ้า บางครั้งมันพ่นน้ำลาวาและเถ้าภูเขาไฟออกมา  ถ้าเย่ว์หยางไม่มีจักษุทิพย์เขาคงไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่อสูรสร้างขึ้น  ใครก็ตามที่มาพบเห็นจะมีความรู้สึกว่านี่คือภูเขาไฟ ไม่ใช่อสูร  แต่นี่เป็นอสูร

วาฬภูเขาไฟในตำนาน อสูรที่ไม่มีอยู่ในหอทงเทียนอีกแล้ว ในที่สุดเย่ว์หยางก็ได้พบเห็นมัน

เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเห็นมันในลักษณะนี้...

ด้านใต้ภูเขาเนื้อขนาดมหึมา เย่ว์หยางต้องเพ่งมองอย่างยากลำบากและเห็นว่าเป็นฮุยไท่หลางที่กลายเป็นร่างยักษ์สูงร้อยเมตร  ดูเหมือนมันอ้าปากงับหัวด้านหน้าของวาฬภูเขาไฟและยกร่างของมันขึ้นไว้

ทันใดนั้น!

เย่ว์หยางผุดความคิดขึ้นมาทันที

เจ้าต้องการกัดเพื่อมองหาเป้าหมายเล็กๆ เองหรือ?  สัตว์ประหลาดยักษ์ตัวยาวเป็นกิโลเมตรเจ้าจะกินมันได้ยังไง นี่คือวาฬภูเขาไฟที่มีพลังปราณฟ้าระดับหก แต่ทำให้มันไม่ดิ้นรน ด้วยพลังความแข็งแกร่งของมันเจ้าจะย่อยสลายร่างมันได้หรือ? ที่แย่ที่สุดก็คือที่นี่คือถิ่นของมัน ทะเลเพลิงไม่สามารถเผาฮุยไท่หลางได้  แต่ให้ประโยชน์กับมันน้อยมาก  และวาฬภูเขาไฟเกิดมาเป็นอสูรของทะเลเพลิง  ไม่รู้จริงๆ ว่าฮุยไท่หลางกัดวาฬภูเขาไฟทำไม และวิธีนี้ไม่ต่างอะไรกับการดื่มพิษดับกระหาย

“ครืน ครืนนนน...”

ในทะเลเพลิงใต้เท้าของเย่ว์หยางปรากฏคลื่นวังวนขนาดใหญ่

แม็กมาเพลิงหมุนวนเหมือนน้ำวนปรากฏอยู่ใต้เท้าของเย่ว์หยาง มีรัศมีขนาดใหญ่เป็นกิโลเมตร

ราวกับว่ามีใบหน้าปรากฏที่ผิวน้ำแม็กมาวน มันไม่รอให้เย่ว์หยางระวังตัว ใบหน้านั้นโผล่ขึ้นมาจากทะเลแม็กมาอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม

แม้ว่าเทียบกันแล้วใบหน้ายักษ์นี้จะมีขนาดไม่ใหญ่เท่ากับวาฬภูเขาไฟ แต่ถือได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่มีขนาดใหญ่โตมาก

ปากของมันอ้ากว้างมีขนาดใหญ่มากกว่าสนามฟุตบอล

นอกจากนี้ปากที่น่าเกลียดและละโมบมีพลังดึงดูดเพลิงและแม็กมา รวมทั้งลาวาที่มีควันหนาทึบ

มันใช้ความเร็วที่น่าทึ่งลอบเข้าโจมตี

เย่ว์หยางไม่ทันตั้งตัว ปากขนาดยักษ์ก็เข้ามาใกล้ทันที และเย่ว์หยางกับภูตฟ้าปั่นป่วนก็ถูกกลืนไปพร้อมกัน

ใบหน้าของสัตว์ประหลาดโผล่พ้นออกมาจากทะเลเพลิง  และฮุยไท่หลางจึงพบว่ามีศัตรูที่ลอบเข้ามาอยู่ใต้ทะเลเพลิงแต่ยังไม่ปรากฏตัว  ในสายตาของฮุยไท่หลางอสูรที่พรางตัวพรางหน้าได้ดีนี้ก็คือ ก็คืออสูรเลเวียธาน

นอกจากมีปากที่ใหญ่โตไม่มีรูปร่างแน่นอนแล้ว สัตว์ประหลาดที่เหมือนหินหลอมเหลวนี้ยังมีหนวดปลาหมึกเพลิง

แม้แต่ในสายของหนวดเพลิงก็ยังมีผลึกปีศาจเปล่งแสงซึ่งมีพลังงานบริสุทธิ์

มันลอบพรางตัวอยู่ในน้ำแม็กมาวนและโผล่หน้าออกมาจากทะเลเพลิงเพื่อกินเย่ว์หยาง  มันคืออสูรเลเวียธาน

มันกลับลงไปในทะเลเพลิงอย่างย่ามใจ

ขณะที่มันเตรียมจะใช้หางฟาดทะเลแม็กมา ก็มีศัตรูรอซุ่มทำร้ายมันอยู่แล้ว

ทันใดนั้นในปากของมันที่เพิ่งจะกลืนคนและอสูรลงไป กลับปูดขึ้นเหมือนภูเขาไฟใกล้ระเบิด ใบหน้าของอสูรเลเวียธานอ้าปากยักษ์ของมันและพ่นไฟออกมาทันที เปลวไฟจากพายุหมุนที่กำลังจะหายไป อสูรเลเวียธานพลังอ่อนแอลงกว่าเดิมถึงร้อยเท่าทันที ทั้งร่างของมันถูกลากออกจากทะเลเพลิงดึงขึ้นไปในอากาศ และอสูรเลเวียธานไม่ทันได้หลบดำลึกลงไปในทะเลเพลิง มันได้แต่ปล่อยให้พายุหมุนเพลิงดึงร่างของมันขึ้นไปในอากาศ

แม้ว่าอสูรเลเวียธานจะเป็นสิ่งมีชีวิตในทะเลเพลิงมีพลังปราณฟ้าระดับสี่ แต่มันไม่สามารถต้านทานพายุเพลิงหมุนที่มีพลังเทพวิบัติแฝงอยู่ได้

ภูตฟ้าปั่นป่วนโกรธมัน นางชูมือขึ้น

สายฟ้าสีทองแล่บแปลบปลาบ

มีแรงกดที่สูงส่งรุนแรง

สายฟ้าทั้งหมดฟาดใส่ศีรษะของอสูรเลเวียธานโดยตรง.. ใบหน้าของอสูรเลเวียธานพ่นลาวาที่มันกลืนลงไปก่อนนั้นอย่างบ้าคลั่ง  แต่ฮุยไท่หลางมองไม่เห็นเย่ว์หยาง

“เจ้ามองหาอะไร, นึกหรือว่าข้าจะถูกเจ้าปลาเน่านั่นกินง่ายๆ หรือ?” เย่ว์หยางปรากฏร่างบนศีรษะของฮุยไท่หลาง

ภายใต้สีหน้าที่แปลกประหลาดใจของมัน เย่ว์หยางเตะใส่มันหนึ่งเท้า

ใช่แล้ว นี่คือความรู้สึกที่มันคุ้นเคย

มาได้เวลาจริงๆ

ฮุยไท่หลางได้รับพลังปราณจากเย่ว์หยาง ทั้งสีหน้าและพลังของมันเพิ่มขึ้นมากกว่าแต่ก่อนถึงสองสามเท่า

เจ้านายมาแล้ว และมันไม่ต้องใช้พลังอึดสุดท้าย!  เป็นครั้งแรกที่ฮุยไท่หลางยอมปล่อยวาฬภูเขาไฟที่เพิ่งถูกมันงับไว้อย่างดื้อดึง เจ้าสัตว์ประหลาดมหึมาที่น่ากลัวนี้ไม่สามารถกลืนกินได้ง่ายๆ  มันได้รับอิสรภาพ  และตอนนี้มันเข้าใจดีถึงคุณค่าของอิสรภาพ  ความจริงมันก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน จนหลังๆ นี้มันเริ่มสิ้นหวัง  แต่ฮุยไท่หลางก็ยังไม่ยอมปล่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าจ้าวอัคคีปีศาจใช้พลังจิตบังคับทำสัญญา... พอฮุยไท่หลางได้รับพลังปราณบริสุทธิ์ของเย่ว์หยางและพลังกฎสวรรค์น้อย พลังของมันเพิ่มทวีคูณทันที

พลังพุ่งชนที่อันตรายของวาฬภูเขาไฟที่ตัวขนาดภูเขากระแทกจนพื้นเปิดเป็นช่อง

ฮุยไท่หลางอยากจะบอกเย่ว์หยางในตอนแรก

ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่วาฬภูเขาไฟ  แต่เป็นจ้าวอัคคีปีศาจที่ลอบเข้ามา  เจ้านั่นมีพลังน่ากลัวมาก

แต่มันไม่มีเวลาพอจะเอ่ยปาก มันต้องรีบขยายขนาดศีรษะเพื่อให้ครอบคลุมป้องร่างเจ้านายไม่ให้จ้าวอัคคีปีศาจโจมตีเย่ว์หยาง

“ปัง!”

ในทะเลเพลิงมีฝ่ามือยักษ์ตบใส่ฮุยไท่หลางจนปลิวโดยไม่มีคำเตือน

ลงมือครั้งแรกก็ประสบผลสำเร็จ ฝ่ามือยักษ์ที่กดลงเหมือนกับว่าต้องการฆ่าเย่ว์หยางไปด้วย

เทียบกับฝ่ามือของจ้าวอัคคีปีศาจแล้ว เย่ว์หยางเล็กยิ่งกว่ามดเสียอีก

เหมือนกับซุนหงอคงมองไม่เห็นฝ่ามือของพระยูไล

ฝ่ามือกดใกล้เข้ามา

ต้องการฆ่าให้ได้ในครั้งเดียว

เปลวไฟเพิ่มอุณหภูมิรุนแรงมากกว่าทะเลเพลิง สามารถหลอมละลายทองจนระเหยเป็นไอได้

ฮุยไท่หลางที่ถูกตบกระเด็นเตรียมจะบินกลับมาสู้  วาฬภูเขาไฟพอตกลงไปในทะเลเพลิงก็ได้พลังรบกลับมาทันที มันใช้หางฟาดใส่ฮุยไท่หลางกระเด็นหายพุ่งขึ้นไปในอากาศเหมือนดาวตก  จ้าวอัคคีปีศาจโผล่ออกมาจากทะเลเพลิง แต่ไม่ได้ดีใจที่ฆ่าศัตรูได้

เขามีสีหน้าประหลาดใจ

มือขวาของเขามีพลังแปลกประหลาดก่อตัวขึ้น

เขาประหลาดใจเมื่อพบว่ากำปั้นของศัตรูเป็นน้ำแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ ปรากฏว่านิ้วและฝ่ามือที่มีเปลวไฟความร้อนสูงค่อยๆ ถูกแช่แข็งทีละน้อยเป็นรูปเหมือนเปลวไฟ เริ่มจากภายในค่อยๆ แพร่กระจายออกมาภายนอก ในที่สุดมือขวาทั้งหมดก็แข็งเป็นน้ำแข็ง  จ้าวอัคคีปีศาจมีแววโกรธและอับอายอยู่ในดวงตา และเขาไม่เคยคิดเลยว่าศัตรูจะสามารถแช่แข็งฝ่ามือของเขาได้ เว้นแต่คนที่ตายไปแล้วในอดีต

ไม่, แม้แต่ศัตรูที่ตายไปแล้วในอดีตก็ไม่สามารถทำเช่นนี้ได้

ก่อนนี้ยังไม่มีการขยายขนาดของทะเลเพลิงและร่างพลังงานธาตุไฟ

คนผู้ควบคุมเปลวไฟได้สมบูรณ์แบบปล่อยให้ศัตรูแช่แข็งมือได้ นี่เป็นเรื่องน่าขายหน้าไม่ใช่หรือ?

จ้าวอัคคีปีศาจระเบิดพลังและหมัดที่แข็งตัวเป็นน้ำถูกกระแทกเศษน้ำแข็งกระเด็นลอยไปในอากาศและสลายไปด้วยเพลิงพิโรธ

มีแต่เย่ว์หยางที่เขาคิดว่าถูกฆ่ายังคงยืนอยู่กับที่โดยไม่ได้รับอันตราย

มุมปากของเขายังยิ้มเหมือนเดิม  เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เจ้าเป็นใคร?” จ้าวอัคคีปีศาจไม่รู้จักสถานะของเย่ว์หยาง  แต่คาดเดาได้ว่าเด็กหนุ่มประหลาดผู้นี้น่าจะรู้จักกับฮุยไท่หลาง  มิฉะนั้นคงไม่เสี่ยงเข้ามาช่วยมันแน่  และฮุยไท่หลางก็รู้สึกตัวดีขึ้นเมื่อเห็นเขา ทำให้มันหลุดพ้นจากพลังจิตที่ใช้กักมันได้

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ เจ้าเป็นใคร? เจ้าไม่รู้หรือว่าฮุยไท่หลางคือหมาเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านของข้า? จะเล่นงานหมาควรเห็นแก่หน้าเจ้าของบ้าง เจ้าต้องการจะจับหมาของข้าก็เท่ากับหาเรื่องทะเลาะอย่างเห็นได้ชัด!” เย่ว์หยางทำเป็นตีเสมอ  “ข้าเป็นนักเลงพอและอยากจะขอให้เจ้าเกรงใจกันบ้าง”  แต่จ้าวอัคคีปีศาจหงุดหงิดเพราะถูกสบประมาท

“หมาเฝ้าบ้านของเจ้า?  เหลวไหล เจ้าไม่ได้ทำสัญญากับมันชัดๆ!”  จ้าวอัคคีปีศาจเริ่มมีโทสะ  หลังจากผ่านไปหมื่นปีหอทงเทียนมีสุดยอดฝีมืออย่างบัณฑิตฝังดาบด้วยหรือ?  เจ้าเด็กนี่ถ้าไม่ใช่บรรพบุรุษรุ่นถัดไป ด้วยวัยเยาว์ขนาดนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีพลังขนาดนี้  ดูลักษณะภายนอกของเจ้าเด็กนี่ไม่จำเป็นต้องโกหก  ถ้าเขากล้าใช้อสูรเทพเป็นสุนัขเฝ้าบ้าน อย่างนั้นเจ้านายมิมีพลังระดับบัณฑิตฝังดาบหรือ?  หอทงเทียนได้ผลิตยอดฝีมือเป็นจำนวนมาก  หมื่นปีต่อมามียอดฝีมือคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก  ตอนแรกเขาต้องการกำจัดเย่ว์หยางภายในวินาที จ้าวอัคคีปีศาจกลัวว่าจะไปกระตุ้นศัตรูที่มิอาจตอแยได้  เขาข่มความโกรธเล็กน้อยและถามต่อ  “เจ้าเป็นใคร? เห็นเราผู้เป็นเทพ นักสู้รุ่นอาวุโสกลับไม่มีสัมมาคารวะ ตระกูลเจ้าไม่รู้จักสั่งสอนหรือไง เจ้าถึงได้เป็นแบบนี้?”

“ตระกูลของข้าอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี พวกเขาสั่งสอนให้ข้าต้องระวังเมื่อพบเจอคนชั่ว ข้ารู้จักอารยธรรมพอและแสดงมารยาทกับสุภาพชนได้  สำหรับรุ่นอาวุโสที่ลอบกัด ไม่คิดหรือว่าสายเกินกว่าจะค้นหาสถานะได้  ไม่ว่าเจ้าจะเป็นจ้าวหรือเจ้าโรคจิต ข้าก็ไม่รู้  แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร?”  เย่ว์หยางถามอย่างเยือกเย็น

“งั้นรอให้เราผู้เป็นเทพจับเจ้าก่อน แล้วจะบอกเจ้า!”  จ้าวอัคคีปีศาจขยายอาณาเขตทะเลเพลิงออกไปไม่มีสิ้นสุด

ในที่สุด เขาก็พบว่าในทะเลเพลิงไม่มีศัตรูอื่นนอกจากเย่ว์หยาง

เจ้าเด็กน้อยนี่เพิ่งออกจากบ้านคิดว่านี่เป็นบ้านตัวเองหรือไง ในเมื่อไม่มีผู้ใหญ่คอยดู อย่างนั้นเขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรมาก

บางทีการฆ่าเจ้าเด็กนี่อาจน่ากังวลเล็กน้อยแน่ แต่จำเป็นต้องจับกุมแล้วค่อยๆ ซักถามเรื่องราวภายนอกให้ชัดเจนก่อน นั่นเป็นเรื่องจำเป็นมาก พลังน้ำแข็งของเจ้าเด็กนี่ทรงพลังมาก  หากเป็นทายาทของศัตรูของเขา ก็ยิ่งไม่อาจปล่อยไปได้

อย่างไรก็ตามศัตรูที่ตายไปแล้วอยู่กับเขามาหลายปี และไม่มีทายาทรุ่นหลังเหลือไว้

บางทีอาจเป็นรุ่นหลานก็ได้

คนผู้มีพรสวรรค์ในหอทงเทียนมีเป็นจำนวนมาก ทุกยุคทุกรุ่น จะต้องมีสุดยอดนักสู้ปรากฏขึ้นหลายคน นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก ไม่จำเป็นต้องแปลกใจเลย!

จ้าวอัคคีปีศาจทั้งขู่เข็นทั้งตื่นเต้น ถ้าไม่มีศัตรูที่ทรงกำลังมากกว่าในรุ่นต่อไป ก็หมายความว่าทั้งหอทงเทียนจะตกเป็นของเขาเองหรือ?  วันนี้จะต้องจับเจ้าเด็กนี่มาสอบสวนถึงสถานการณ์ปัจจุบันของหอทงเทียน  ถ้าหอทงเทียนไม่ได้แข็งแกร่งกว่าตัวเขาเอง ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องครอบครองหอทงเทียนทั้งหมด

“เด็กน้อย, เราผู้เป็นเทพจะสั่งสอนเจ้าแทนตระกูลของเจ้า ให้รู้บ้างว่ามารยาทคืออะไร!”  จ้าวอัคคีปีศาจหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง บางทีการฝึกที่สุดยอดนักสู้ใช้ฝึกเจ้าเด็กนี่อาจรุนแรงไปบ้าง แต่เมื่อมีผู้หนุนหลังเจ้าเด็กนี่คนเดียว เขาไม่กลัว!