ตอนที่ 20 มีค่าดั่งทองคำ
ตอนที่ 20 มีค่าดั่งทองคำ
'หลับสบายจัง'
" อืม! มึนหัว"
นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของ เกาจิ้ง เมื่อเขาตื่นขึ้นจากอาการหมดสติไปชั่วขณะ
ยกเว้นว่าศีรษะของเขายังมึนอยู่เล็กน้อย เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาปกติและเขาสามารถขยับมือและเท้าได้
'ฉันกลับมาแล้ว?'
เกาจิ้ง ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วก็ตระหนักได้ว่าเขายังไม่ได้กลับไปที่โลกหลัก
นี่เป็นสถานที่ที่แปลกมาก
ลักษณะเหมือนโดมสูงรองรับด้วยไม้หนา และมีคานตรงเส้นผ่านศูนย์กลาง ของคานประมาณ 5-6 เมตร มีลักษณะเป็นงานแบบหยาบๆและดั้งเดิม
บนผนังที่ทำจากท่อนซุงมีตัวอย่างหัวแกะและหัววัวห้อยเป็นลวดลายเย็บปะติดปะต่อกัน
พรมแขวนอยู่ที่ผนังอีกด้าน
รูปแบบข้างต้นค่อนข้างเรียบง่ายและเป็นนามธรรม จากรูปลักษณ์ควรแสดงถึงฉากการล่าสัตว์และการบูชายัญ
ตะวันลับขอบฟ้าส่องแสงผ่านหน้าต่างที่เปิดเข้าไปในบ้านไม้หลังใหญ่ มีกลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์หอมโชยมาในอากาศ
เกาจิ้ง กระโดดขึ้น
เสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ของเขาอยู่ที่นั่นทั้งหมด และอาวุธมีดและมีดสั้นยังคงห้อยอยู่ที่เอวของเขา
สิ่งสำคัญที่สุดคือ เกาจิ้ง ไม่ได้ถูกผูกมัดหรือถูกคุมขัง
เวลาที่แสดงบนนาฬิกาปีนเขาคือ 17:27 น. และเขาหมดสติไปประมาณ 2 ชั่วโมง ถ้านับจากเวลาของนาฬิกาข้อมือ
เกาจิ้ง มองตรวจสอบสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง
ถ้าเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะเป็นที่อยู่ของยักษ์
บ้านยักษ์พวกที่ทำการล่าวัวกระทิง!
เกาจิ้ง ไม่รู้ว่าเขาถูกค้นพบโดยยักษ์และพามาที่นี่ได้อย่างไร
เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตกอยู่ในอาการหมดสติในตอนนั้น
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ถูกขัรรงอยู่ในกรงหรือถูกยักษ์บดขยี้เป็นก้อนเนื้อ แล้วลงไปนอนแช่อยู่ในหม้อน้ำซุป
มันเป็นเรื่องดีทั้งหมด.
แม้ว่า เกาจิ้ง คนปัจจุบันจะมีแนวโน้มเหนือมนุษย์ในทุกด้านของร่างกายของเขา แต่เมื่อเทียบกับยักษ์สูง 20 เมตรเหล่านั้น...
เขาตัวเล็กเกินไปจริงๆ
โฮ่งๆ!
ก่อนที่ เกาจิ้ง จะดูฉากในบ้านไม้จนจบ เขาก็ตกใจสะดุ้งโหยงกับเสียงเห่าอย่างกะทันหัน
"ห่าอะไรอีกวะเนี่ย!"
"ตกใจหมด!"
เกาจิ้ง รีบรวบรวมหัวใจที่ตกวูบกลับคืนมาตั้งสติตัวเอง และก้าวไปข้างหน้าหลายสิบก้าว
มองลงไปที่ขอบพื้นที่มีลักษณะเป็นหน้าตัดลงไปคล้ายกับขอบเหว
เขาเห็นสุนัขตัวใหญ่ที่มีความยาวประมาณ 4 เมตรหมอบอยู่บนพื้น ขนสีเหลืองซีด มีลวดลายบนหัวเหมือนเสือ และดวงตาคู่หนึ่งของสุนัขนั้นดูมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง
"แฮ่! !"
มันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วแยกเขี้ยวยิ้มให้ เกาจิ้ง พร้อมกับเสียงคำรามตามในลำคอ
ดูเหมือนจะเตือน เกาจิ้ง: ถึงความอันตรายดุร้ายและน่ากลัว อย่าพยายามหนี!
"ฮะๆ"
เกาจิ้ง เกือบสนุก
สุนัขสีเหลืองตัวนี้ซึ่งคล้ายกับสุนัขปูนปั้นในศาสนาของจีน ดูตัวใหญ่มาก แต่ตามมาตรฐานของโลกใบใหญ่นี้
นี่คือสุนัขนาดเล็ก!
เกาจิ้ง นั่งลงและล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปยังโลกหลักทันที
"วิ้ว~วิด!"
เขาผิวปากใส่เจ้าหมาน้อยสีเหลือง
สุนัขตัวน้อยที่ดุร้ายก็กระดิกหางโดยไม่รู้ตัว
หลังจากกระดิกหางสองสามครั้ง มันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ มันเอียงหัวด้วยสีหน้างุนงง
เกาจิ้ง หัวเราะเบา ๆ ถอนสายตาของเขาและสำรวจสภาพแวดล้อมของเขาต่อไป
ที่เขายืนอยู่ตอนนี้คือโต๊ะ
โต๊ะไม้ที่มีความยาวและความกว้างสิบห้าหรือหกเมตรและสูงมากกว่าสิบเมตร!
เมื่อ เกาจิ้ง มองไปที่สุนัขสีเหลืองตัวเล็ก ๆ ในตอนนี้ มันก็เทียบเท่ากับการยืนอยู่บนขอบหน้าต่างบนชั้นสี่และมองลงมา
ดวงตาของ เกาจิ้ง เบิกกว้างจ้องนิ่งไปชั่วขณะ
เขาย่อตัวลงและมองไปที่โต๊ะอย่างระมัดระวัง
โต๊ะไม้ขนาดใหญ่นี้ดูเหมือนเพิ่งทำขึ้นมา โต๊ะมีรอยสับ รอยตัดชัดเจน งานฝีมือค่อนข้างดิบหยาบแต่วัสดุแข็งแรงมาก
แต่นั่นไม่สำคัญ
เน้นที่พื้นผิวที่สวยงามและสีสันของไม้ ซึ่งทำให้ เกาจิ้ง นึกขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
"นี่! นี่! นี่!..."
"ไอ้นี่มันไม้จันทน์แดงนิ่!"
"ใช่จริงๆด้วย! มันคือไม้จันทร์แดง"
"และเป็นไม้จันทน์แดงที่ดีที่สุด! !
เกาจิ้ง รู้จักเจ้าของธุรกิจเหล็กคนหนึ่งซึ่งหลงใหลในไม้จันทน์แดงมาก และเขายังเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นกับไม้จันทน์อีกด้วย
สมบัติชิ้นโปรดของเขาสองชิ้น ชิ้นหนึ่งสวมอยู่บนข้อมือ ที่เต็มไปด้วยสร้อยข้อมือทำจากไม้จันทน์แดงทรงกลมรูปดาวสีทองตลอดทั้งเส้น
อีกอันคือโต๊ะไม้จันทน์แดงเก่าแก่สมัยราชวงศ์หมิงและชิงที่วางอยู่ในห้องทำงาน ยาวสองเมตร
เรียกได้ว่ามีมูลค่าเป็นล้าน
เกาจิ้ง รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เห็นของสะสมของเจ้าของธุรกิจเหล็ก และได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับไม้จันทน์แดง
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ราคาไม้จันทน์แดงพุ่งสูงขึ้น และอินเดียซึ่งผลิตไม้จันทน์แดง ได้ห้ามการส่งออกวัตถุดิบโดยเด็ดขาดแล้ว
นอกจากนั้นแล้วยังมีไม้พยุงซึ่งในปัจจุบันราคาไม้พยุงคุณภาพสูง 1 ต้นมีตั้งแต่หลักแสนไปจนถึงหลักล้าน
สร้อยข้อมือไม้จันทน์แดงคุณภาพดีเส้นหนึ่งสามารถขายได้เป็นพันหรือเป็นหมื่น!
กระดานโต๊ะใต้เท้าของ เกาจิ้ง คำนวณตามความยาวและความกว้าง 15 เมตร x 15 เมตร เท่ากับพื้น 225 ตารางเมตร
บ้านที่ เกาจิ้ง เช่ามีขนาดประมาณ 15 ตารางเมตรเท่านั้น
เมื่อกี้เขามองลงไปแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจความหนาของโต๊ะเป็นพิเศษ แต่เขาประเมินว่ามันมากกว่า 2 เมตร
คิดเป็น 2 เมตร เท่ากับ 450 ลูกบาศก์เมตร!
ความหนาแน่นของไม้จันทน์แดงจะสูงกว่าน้ำ ตัวอย่างเช่น ความหนาแน่นของไม้จันทน์แดงโดยทั่วไปอยู่ระหว่าง 1.05 ถึง 1.34
นั่นหมายความว่าโต๊ะไม้จันทร์แดงนี้มีน้ำหนักมากกว่า 500 ตัน!
มูลค่าตลาดหลายร้อยล้าน! ! !
ถึงกับคลั่งไคล้!
เกาจิ้ง ทำการคำนวณง่ายๆ และพบว่ามันเหลือเชื่อ ไม่น่าเชื่อ
คำนวณอีกครั้ง
ถูกตัอง.
เกาจิ้ง ตกตะลึงจริงๆ
โต๊ะไม้ใต้เท้าของเขาอยู่ที่เห็นได้ชัดว่าเป็นกองธนบัตรขนาดใหญ่!
เมื่อมองไปรอบๆ เกาจิ้ง ถึงกับหน้าตึง
ท่อนซุงหนาขนาดสามสี่คนจับกันไม่ถึง เป็นไม้จันทน์แดงเบบเดียวกันทั้งหมดมันใช่หรือนี่!
หัวใจของ เกาจิ้ง สั่นสะท้าน
ห้องรับแขกนี้?
บ้านทองคำ! !
ในขณะนี้ เกาจิ้ง ก็มีแรงกระตุ้นที่แข็งแกร่งในหัวใจของเขา
นั่นคือการล้างของกระจุกกระจิกในพื้นที่จัดเก็บสมอทองแดงออกให้หมด แล้วยัดโต๊ะไม้จันทน์แดงนี้ลงไป
กลับสู่โลกหลักทันที
เมื่อนั้นเขาจะสามารถกินดื่มตลอดชีวิตและมีชีวิตที่เป็นสุขด้วยอิสรภาพทางการเงิน!
เกาจิ้ง ต้องใช้ความอุตสาหะอย่างมากในการระงับแรงกระตุ้นในใจของเขา
'ใจเย็น ๆ!'
ด้วยสมอทองแดงที่สามารถเก็บของในมือได้ การทำเงินไม่ใช่ปัญหา ดังนั้นอย่าทำให้ตำแหน่งและสถานะของคุณยุ่งเหยิง
เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว และเขาควรมีเป้าหมายในชีวิตที่สูงกว่านี้!
อย่าตื่นตาตื่นใจกับผลประโยชน์ที่อยู่ตรงหน้า
เกาจิ้ง หายใจยาวเพื่อสงบสติอารมณ์
เอี๊ยด~
ในขณะนี้ ประตูไม้ด้านหน้าเขาถูกเปิดออกอย่างกระทันหันจากด้านนอก
โฮ่ง!ๆ
สุนัขสีเหลืองตัวเล็กที่นอนอยู่หน้าโต๊ะเห่าทันทีและวิ่งไป หางของมันกระดิกแกว่งไปมา
การแสดงออกของ เกาจิ้ง เริ่มจริงจัง
เขาเห็น "ยักษ์น้อย" ก้าวข้ามธรณีประตูและกระเด้งเข้ามาในห้อง
ความสูงของอีกฝ่ายประมาณ 10 เมตร และความสูงของศีรษะเกือบจะเท่ากับโต๊ะไม้
ยักษ์น้อย สวมกระโปรงหนังสัตว์ลายเสือดาวโดยเปิดไหล่ มือ และขา
ผิวของเธอค่อนข้างคล้ำ แต่มันก็ดูขาวกว่าพวกที่เป็นนักล่าทีา เกาจิ้ง เคยเห็นมาก่อน
เธอคือสาวน้อยจากเผ่าพันธุ์ยักษ์ดึกดำบรรพ์!
ด้วยใบหน้าที่กลมโต ตากลมโต และผมที่ยุ่งเหยิงบนศีรษะของเธอ ดวงตาและผมของสาวน้อยร่างยักษ์นี้เป็นสีดำ และมีกระสีน้ำตาลสองสามจุดกระจายอยู่บนใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ
มันดูน่ารักมาก
"อ๊า เจ๋ง!"
เด็กหญิงตัวน้อยเอนตัวไปและอุ้มสุนัขสีเหลืองตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ
เธอจูบสุนัขตัวน้อยและเงยหน้าขึ้น สายตาของเธอพบกับ เกาจิ้ง
"อ๊ะ!"
ทันใดนั้นดวงตาของเด็กหญิงตัวน้อยก็เบิกกว้าง:
"กูลาซา!"
เกาจิ้ง ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดเลย และเสียงของอีกฝ่ายก็ดังจนทำให้แก้วหูเจ็บเล็กน้อย
แต่ตราบใดที่ไม่ตะโกนโวยวายก็ไม่เป็นไร
"สวัสดี"
เกาจิ้ง แสดงรอยยิ้มที่ใจดี พยายามสื่อสารกับเธออย่างเป็นมิตร อาจเป็นเพราะเขายิ้มเหมือนแมลงสาบ เด็กหญิงตัวเล็ก ถอยไปที่ประตูพร้อมกับสุนัขสีเหลืองตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขน หันหน้าไปทาง ประตู
แล้วตะโกนเสียงดัง:
"ซาซ่า, ลูซิน่า, กราเคด้า
จะสื่อสารกับอุปสรรคทางภาษาได้อย่างไร? เกาจิ้ง ไม่มีความตั้งใจที่จะวิ่งหนีทันที แต่เขารู้สึกสดชื่นและตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่นี่ เกาจิ้ง เหยียดแขนออกไปทางเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หงายฝ่ามือขึ้นหมายความว่าคุณไม่มีอาวุธและมาอย่างสันติ
แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยังคงระแวดระวังและไม่เข้าใกล้โต๊ะไม้
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเงาร่างสูงปรากฏตัวขึ้นที่ประตูบ้านไม้
เด็กหญิงตัวเล็กดึงอีกฝ่ายที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นชี้ไปที่ เกาจิ้ง บนโต๊ะไม้และพูดเร็วรัวฟังไม่รู้เรื่อง
ผู้มาเยือนแตะศีรษะของเธอและพูดสองสามคำเบาๆ
สาวน้อยก้าวออกไปอย่างเชื่อฟัง
และ เกาจิ้ง มองไปที่อีกฝ่าย และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกระแวดระวังเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในใจของเขา
เพื่อความเป็นมิตรและเชื่อใจ คุณต้องไม่มีใจที่จะทำร้ายผู้อื่นและคุณต้องไม่มีใจที่จะป้องกันตนจากผู้อื่น
แม้ว่าตอนนี้ เกาจิ้ง ที่ตื่นขึ้นยังไม่พบอันตรายใด ๆ
สาวน้อยยักษ์ที่เพิ่งปรากฏตัวไม่ได้เคลื่อนไหวที่เป็นอันตรายใดๆ ต่อเขา
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะปลอดภัยอย่างสมบูรณ์
ในกรณีที่ยักษ์เหล่านี้มีแรงจูงใจซ่อนเร้นหรือกำลังซ่อนบางอย่างผิดปกติ เกาจิ้ง จะไม่สามารถกระโดดลงมาอย่างโง่เขลาได้
เขามองดูยักษ์เดินมาหาเขา
และก็พร้อมจะกลับไปได้ทุกเมื่อ!
จบตอน
