ตอนที่แล้วบทที่ 26: โล่งใจ! อิจฉาลูกของคนอื่น!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 28: เอาเงิน 200,000 มาวางก็ซื้อไม่ได้! กลมกลืนกับสิ่งแวดล้อม +3

บทที่ 27: โคตรสุดเลเวล 3! งานนี้ต้องดังระเบิดแน่!


“ช้าก่อนมารดา!”

ฉินหลินรีบห้าม “จริง ๆ ที่ผมทำบ้านไร่ก็กะจะไว้เซอร์ไพรส์โม่ชิงตั้งแต่แรกแล้ว  ไม่น่าไปบอกให้รู้ตัวก่อนเล้ย  แม่ก็!”

“เฮ่อ~  หนุ่มสาวหนอหนุ่มสาว  อะไร ๆ ก็เซอร์ไพรส์ ๆ!” หลินเฟินส่ายหัว

คืนนั้นหลังจากฉินหลินปลดหนี้หมดแล้วเขาก็รู้สึกตัวเบาและหลับสบายเป็นพิเศษ

วันรุ่งขึ้น

เขาตื่นแต่เช้าจัดการกระเจี๊ยบเขียวให้เรียบร้อยจากนั้นก็เอาไปส่งที่ RT-Mart เสร็จแล้วก็มาปริ๊นต์สัญญาจ้างงานแล้วก็ไปที่บ้านไร่

เมื่อเขามาถึงที่จอดรถก็เห็นเฉินต้าเป่ยซึ่งสวมเครื่องแบบเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งหาวอยู่หน้าเต็นท์  ใบหน้าเขาตอนนี้มีแต่ความเหนื่อยล้า  เห็นได้ชัดว่าอยู่เฝ้าต้นเฟื่องฟ้าให้ฉินหลินทั้งคืนยังไม่ได้นอน

เต็นท์เป็นของทางบ้านไร่  มีคู่รักบางคู่ต้องการตั้งแคมป์ในตอนกลางคืนเพื่อพิสูจน์ความกล้า  ดังนั้นทางบ้านไร่รุ่นก่อนเลยมีจัดไว้ให้

“หวัดดีครับเถ้าแก่” เฉินต้าเป่ยลุกขึ้นทักทาย

“ขอบคุณที่ลำบากนะ  เดี๋ยวไปเซ็นสัญญากันที่โถงแล้วคุณก็ไปพักผ่อนได้เลย” ฉินหลินพยักหน้าให้อีกฝ่าย

“ครับผม!” เฉินต้าเป่ยพยักหน้ารับ

เมื่อพวกเขามาถึงห้องโถงฉินหลินสั่งให้เกาเหยาเหยาไปเรียกทุกคนมาเซ็นสัญญา

เงินเดือนในสัญญาอิงจากตามเงินเดือนเดิมของแต่ละคน  อย่างเกาเหยาเหยา ๆ จะได้เดือนละ 3,500 หยวนบวกกับค่าคอมมิชชั่นจากการขายตั๋วผจญภัยในป่ากับสไลเดอร์หญ้าสีรุ้ง  โดยยิ่งมีคนซื้อตั๋วเข้าเล่นมากเท่าไหร่  เงินเดือนเธอก็ยิ่งเยอะขึ้นเท่านั้น

และในหมู่พวกเขาอาจารย์หลินมีเงินเดือนสูงสุด  โดยมีเงินเดือนคงที่คือ 6,000 หยวน  เพราะเดิมทีเขาเป็นทั้งพ่อครัวและคนงานอีกหลาย ๆ ตำแหน่ง

พนักงานคนอื่น ๆ ก็คล้าย ๆ กับเกาเหยาเหยา

เงินเดือนจำนวนนี้ถ้าเป็นในตัวจังหวัดหรือเมืองใหญ่ ๆ แล้วไม่มีค่าอะไรเลย  แต่ในอำเภอโยวเฉิงซึ่งทุกคนมีเงินเดือนเฉลี่ยอยู่ที่ 3,000 ถึง 4,000 หยวนแล้วถือว่าเป็นเงินเดือนปกติ  นอกจากนี้ที่บ้านไร่ยังครอบคลุมไปถึงเรื่องที่พักพนักงานด้วย  หากพนักงานต้องการล่ะก็สามารถพักในหอพักที่นี่ได้เลยเหมือนกับเกาเหยาเหยา

และที่สำคัญคือการหางานทำมันไม่ง่าย  ดังนั้นจึงไม่แปลกหรอกที่พวกเกาเหยาเหยาต่างหวนกลับมาทำงานที่นี่อีกครั้งทั้ง ๆ ที่มันเคยถูกปิดและเปลี่ยนมือไปแล้ว

ฉินหลินยังประกาศด้วยว่า “เงินเดือนเท่าเดิม  แต่ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น  ฉันซื้อบ้านไร่นี่มาแล้วเพราะงั้นต้องพัฒนามันอย่างดีที่สุด”

“เมื่อบ้านไร่พัฒนาไปได้ด้วยดีและพวกคุณทำงานได้ดี  เงินเดือนของพวกคุณก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย  ถึงตอนนั้นฉันจะยกระดับการจัดการและขึ้นเงินเดือนให้ทุกคนแน่นอน!”

คำพูดเหล่านี้แม้จะฟังดูเพ้อฝัน  แต่ก็ยังเป็นฝันดีสำหรับเหล่าพนักงาน  เพราะแค่พวกเขาได้เห็นต้นเฟื่องฟ้าเหล่านั้นก็โดนดึงดูดจนแทบจะยืนค้างไม่ยอมกระพริบตาแล้ว

ถ้าเถ้าแก่คนใหม่นี่สร้างทะเลเฟื่องฟ้า 30 หมู่ได้อย่างที่พูดล่ะก็  รับรองว่ามันต้องดังระเบิดแน่  และเงินเดือนของพนักงานต้องขึ้นพรวด ๆ ด้วยเหมือนกัน

ดังนั้นพวกเกาเหยาเหยาจึงตั้งตารอ  รอให้ฝันดีนั้นกลายเป็นจริง

ฉินหลินเซ็นสัญญาจ้างงานอย่างอารมณ์ดี

ตอนนี้เขาเจ้าของธุรกิจที่มีพนักงานแล้ว

............................................

หลังจากนั้นไม่นาน

บริษัทรับเหมาก่อสร้างฮวาไห่ (ทะเลดอกไม้) ก็ได้มาถึง

ฉินหลินส่งเอกสารที่อ่านมาตลอดทั้งคืนให้อีกฝ่าย

ทะเลดอกไม้ระดับไฮเอนด์ที่เขาต้องการสร้างนั้นต้องการวัสดุที่จำเป็นสำหรับสร้างทางเดินหิน  ชิงช้า  ม้าหินอ่อน  ม้านั่งไม้  และศาลา

เขาเลือกราคาและสีด้วยสายตาของบัณฑิตที่จบการจัดการการท่องเที่ยว  จากนั้นบริษัทคู่สัญญาเฉพาะจะติดต่อราคาและขอให้เขาตัดสินใจขั้นสุดท้าย

เมื่อทุกอย่างเข้าที่ก็เริ่มงานได้เลย

ช่วงบ่าย

เฟื่องฟ้าที่ปลูกในแปลงปลูกเลเวล 2 ก็สามารถเก็บเกี่ยวได้อีกครั้ง

ครั้งนี้มีจำนวน 156 ต้น

ฉินหลินไปที่โกดังเช่าและเอาพวกมันทั้งหมดออกมาจากเกม  จากนั้นก็โทรเรียกจ้าวลี่หยวนเจ้าเก่าหน้าเดิมมาขนเฟื่องฟ้าเหล่านี้ไปที่บ้านไร่

หลังจากผ่านไปสองวันเรื่องพนักงานก็เข้าที่เข้าทาง  ทะเลเฟื่องฟ้าเองก็เริ่มต้นสร้างขึ้นแล้ว

วันที่สาม

เฟื่องฟ้าเจ็ดสีชุดใหม่ในแปลงปลูกเลเวล 3 ก็พร้อมเก็บเกี่ยว

ฉินหลินสั่งให้ตัวละครไปเก็บเกี่ยวแล้วซื้อต้นพันธุ์ใหม่มาปลูก  จากนั้นก็ไปที่โกดังและเข้าสู่โลกในเกม

ทว่าครั้งนี้เขาต้องตกใจอย่างมากอีกครั้ง!

เพราะว่าในบรรดาต้นเฟื่องฟ้าเจ็ดสีที่สูงสองเมตรครึ่งกว่า 20 ต้นนั้นได้มีต้นหนึ่งที่เด่นกว่าเพื่อน!  มันทั้งสูงกว่า  สวยกว่า  มีเสน่ห์ดึงดูดมากว่า  เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ สายตาของเขาก็โฟกัสอยู่ที่มันอย่างไม่อาจควบคุม

เมื่อฉินหลินได้สติก็รีบเดินไปแตะเพื่องเช็คข้อมูลของมันทันที

[เฟื่องฟ้าเจ็ดสีขั้นสุด: เลเวล 3]

[เป็นต้นเฟื่องฟ้าชนิดไม้ดอกไม้ประดับแบบพิเศษ  สูง 4 เมตร  แผ่กว้าง 3.5 เมตร  และยอดยาว 36 เซนติเมตร  งดงามมาก  ดึงดูดใจมาก  มูลค่าสูงมาก  ปลูกง่ายมาก  ออกดอกมากตลอดปี]

[คุณสมบัติจากเกม: สวยงาม +3, เตะตา +3, ต้องใจ +3, สบายตา +3, ขึ้นกล้อง +3, อัตราอยู่รอดจากการปลูกถ่าย +3, กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม +3!]

เฟื่องฟ้าเจ็ดสีขั้นสุด!  คุณสมบัติทั้งหมด +3 ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันเหนือกว่าเฟื่องฟ้าต้นอื่น ๆ!

แถมเจ้าเฟื่องฟ้าเลเวล 3 นี่ยังมีคุณสมบัติกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม +3 เพิ่มมาอีก!

ถึงจะไม่รู้ว่ามันทำงานยังไงก็เถอะ

นอกจากนี้ถ้าเขาจะเอามันออกจากเกมล่ะก็โกดังหลังนี้เอาไม่อยู่แน่นอน  เขาเลยได้แต่ต้องออกไปนอกโกดังก่อนแล้วค่อยเอามันออกมา

หลังจากออกจากโกดังเช่าแล้วฉินหลินก็มองซ้ายมองขวาจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีคนเขาถึงรีบเข้าเกมแล้วแว้บกลับมาพร้อมกับเจ้าเฟื่องฟ้าที่สูง 4 เมตร

ทว่าหากต้องขนมันไปที่บ้านไร่ล่ะก็เห็นทีจ้าวลี่หยวนคงต้องเอารถบรรทุกขนาดใหญ่กว่าเดิมมาซะแล้วสิ

เมื่อจ้าวลี่หยวนนำขบวนรถมาถึงก็ต้องตะลึงกับเฟื่องฟ้าขั้นสุดเลเวล 3 จากนั้นก็รีบสั่งพวกลูกน้องอย่างไวเลยว่าให้เบา ๆ ยิ่งกว่าเดิม  เพราะต้นนี้ดูปุ๊บรู้เลย

‘แพง!’

หลังจากที่วุ่นวายกันอยู่นานในที่สุดพวกเขาก็ขนของขึ้นรถได้เสร็จเรียบร้อย

….....................................

ที่บ้านไร่อึกทึกไปด้วยเสียงก่อสร้าง

เหล่าเกษตรกรต่างเริ่มเอาเฟื่องฟ้าลงปลูกโดยโซนกลางเป็นเฟื่องฟ้าเจ็ดสี  รอบ ๆ ไปก็เป็นเฟื่องฟ้าธรรมดาประดับประดาไปโดยดูเหมือนรัศมีสาดส่อง

ทำแบบนี้เวลานักท่องเที่ยวเข้ามาชมแล้วยิ่งเดินเข้าไปลึกขึ้นก็จะยิ่งตื่นตาตื่นใจมากขึ้น

เพื่อไม่ให้โดยรอบซ้ำซากจำเจจนเกินไป  นอกจากเฟื่องฟ้าเจ็ดสีตรงโซนกลางแล้ว  โดยรอบจะมีการคละกันระหว่างเฟื่องฟ้าจากในเกมกับเฟื่องฟ้าโลกจริงปน ๆ กันไป  ทำให้เอาเอฟเฟคต์จากเฟื่องฟ้าในเกมมาใช้ประโยชน์ให้นักท่องเที่ยวถูกดึงดูดไปตลอดทาง

เฉินต้าเป่ยคอยเฝ้าต้นเฟื่องฟ้าที่ลานจอดรถอย่างมีความรับผิดชอบสูง  จากนั้นก็เห็นว่ามีขบวนรถวิ่งมาซึ่งดูเหมือนจะมาจากเมือง

ขบวนรถมาหยุดอยู่ที่นอกทางเข้า  เฉินต้าเป่ยก็เดินออกไปดูด้วยความสับสน

ชายวัยกลางคนลงจากรถแล้วถามว่า “นี่คือใช่บ้านไร่ของเถ้าแก่ฉินมั้ยครับ?”

“ครับ  มีอะไรรึเปล่าครับ?” เฉินต้าเป่ยตอบ

ชายวัยกลางคนแนะนำตัว “ผมหม่าเคอเป็นผู้เชี่ยวชาญการปลูกเฟื่องฟ้าจากสวนเพาะพันธุ์เฟื่องฟ้าในเมืองน่ะครับ  เอาเฟื่องฟ้ามาส่งให้เถ้าแก่ฉินและจะแนะนำวิธีการปลูกและดูแลด้วยเลย”

การส่งผู้เชี่ยวชาญมาสอนถึงที่ด้วยเป็นบริการเพิ่มเติมของสวนเพาะพันธุ์  ซึ้งไม่แปลกเพราะออร์เดอร์ตั้ง 10,000 ต้น  ไม่บอกก็รู้ว่าลูกค้าจะทำทะเลเฟื่องฟ้า  เพราะงั้นถ้าลูกค้ารายนี้ได้รับความนิยมล่ะก็พวกเขาเองก็พอได้หน้าไปด้วยนั่นเอง

เฉินต้าเป่ยชี้ไปที่ลานจอดรถทันที “เถ้าแก่สั่งไว้ว่าให้เอาของลงไว้ที่ลานจอดรถเลยครับ”

หม่าเคอพยักหน้าและให้ขับรถเข้าไปจอดในลานตอดรถแล้วขนต้นเฟื่องฟ้าลงให้หมด

และเมื่อเขาเข้าถึงที่จอดรถหม่าเคอก็เป็นต้องอึ้ง  สายตาของเขาสะดุดอยู่กับต้นเฟื่องฟ้าอยู่อย่างนั้นด้วยอารมณ์ซับซ้อนไม่อยากจะเชื่องในสิ่งที่ตาเห็น

“จะ...  เจ็ดสี?” หม่าเคอเหม่ออยู่กับเฟื่องฟ้าเจ็ดสีพวกนั้น

เขาไม่เหมือนกับพวกเกาเหยาเหยา  เขาคือมืออาชีพ  คือผู้เชี่ยวชาญ  เพราะงั้นย่อมรู้ดีที่สุดแล้วว่าเฟื่องฟ้าเจ็ดสีมันหมายถึงอะไร

เฟื่องฟ้ามีมากมายหลากหลายชนิด  โดยทั่วไปจะต่อกิ่งได้แค่สามสี  ห้าสีก็โคตรเก่ง  แล้วเจ็ดสีที่สูงเกินสองเมตรนี่มัน...

ที่สำคัญคือสีทั้งเจ็ดนี้ดูสมบูรณ์แบบอย่างน่าประหลาดใจ  ในฐานะผู้เชี่ยวชาญมืออาชีพแล้วเขากลับถูกมันดึงดูดจนไม่อาจละสายตาทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเขาได้

แถมเวลามองแล้วยังรู้สึกสบายใจขึ้นอีก  ไม่รู้เป็นฝีมือนักปราชญ์ท่านใด?  ต้องมีฝีมือขนาดไหนถึงทำแบบนี้ได้

แม้แต่สวนเพาะพันธุ์ของเขาที่ว่าแน่ยังไม่อาจแสดงฝีมือชั้นสูงขนาดนี้ได้เลย

และเมื่องมองดูโดยรอบแล้วจะเห็นว่าข้าง ๆ กันนั้นมีต้นเฟื่องฟ้าชั้นเยี่ยมอยู่มากมาย  แบบนี้ทะเลเฟื่องฟ้าของที่นี่ต้องดังระเบิดแน่นอน!

ในขณะที่หม่าเคอกำลังเหม่อจู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากข้างนอก  แล้วก็ได้ยินเสียงอุทานของพนักงานลูกน้องตัวเองดังแว่วเข้ามาในหู

“โอ้โห  ต้นเฟื่องฟ้านี้สูงโคตร ๆ เลยเว่ยเฮ่ย!”

“ไอ้ที่สูงสองเมตรกว่าตรงนู้นก็ว่าสวยแบบโคตรสุดแล้วนะ!  แต่อันนี้นี่สุดกว่าอิก!”

“สี่เมตรได้มั้งหนิ!”

5 3 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด