ตอนที่แล้วบทที่ 23: พนักงานบ้านไร่! ต้องการเฟื่องฟ้า 15,000 ต้น!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 25: เมื่อไม่มีหนี้จึงรู้สึกเบา! หลินเฟินกังวล!

บทที่ 24: เฟื่องฟ้านี่ไม่ใช่ของถูก ๆ ใช่มั้ย? จ่ายหนี้!


วันถัดมา

เมื่อฉินหลินตื่นแต่เช้า  เจ้าวั่งไฉก็นั่งรออยู่หน้าประตูห้องตามปกติ  เปิดประตูมาปุ๊บมันก็ยืดคอมาใกล้ ๆ ให้ลูบหัวให้

หลินเฟินเตรียมข้าวเช้าเอาไว้แล้ว “เสียวหลิน!  ทำไมช่วงนี้ลูกดูจะทำตัวลึกลับแปลก ๆ จังล่ะ?  เมื่อวานแม่ไปที่ร้านเห็นร้านปิดอยู่ด้วย”

“แม่ครับ  บอกแล้วไงว่าก่อนหน้านี้ได้รายได้จากการขายส่งจำไม่ได้เหรอ?  ผมพึ่งจะทำบ้านไร่ตอนนี้กำลังดำเนินไปตามขั้นตอนอยู่  เพราะงั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมคงจะยุ่งยิ่งกว่านี้อีก” ฉินหลินไม่ได้ปิดบังอะไรมาก  เพราะอีกเดี๋ยวยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่แล้ว

“แม่สนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากทำนะ  ถ้าบ้านไร่ไปได้ไม่สวยก็กลับมาเปิดร้านเหมือนเดิมได้  แม้ร้านจะไปไม่สวยแต่ก็ยังพออยู่ได้ไม่เป็นไร” หลินเฟินรู้ว่าลูกชายของเธอมีความทะเยอทะยาน  และมีครอบครัวอย่างเธอเป็นภาระ  ดังนั้นจึงได้แต่พยายามสนับสนุนลูกชายให้ได้มากที่สุด

บ้านไร่ที่ลูกชายว่าราคาคงต้องมีค่าตกแต่งประมาณสามสี่หมื่นล่ะมั้ง  ใช่มั้ย?

เธอรู้ดีอีกว่ายังไง ๆ ลูกชายสุดที่รักก็ไม่ใช่คนมีเงินอะไรมากมาย

ซึ่งทำให้เธอเป็นกังวล  เพราะเธอเห็นมาเยอะแล้วว่ามีหลายคนที่ทำแบบนี้เหมือนกันแต่สุดท้ายแล้วก็ไปไม่รอด

“แม่พักผ่อนเถอะครับ  ไม่ต้องห่วงผมเลย” ตอนนี้ฉินหลินมีความมั่นใจมาก  เขาเชื่อว่าบ้านไร่ของตนต้องเป็นที่นิยมอย่างแน่นอน

กินข้าวเช้าเสร็จแล้วเจ้าวั่งไฉมันก็ฉวยโอกาสตามเขาออกไปด้วย

ฉินหลินหยิบเอากระเจี๊ยบเขียวไปส่งที่ RT-Mart จากนั้นก็รอจนถึงช่วงบ่ายแล้วจอเกมก็แจ้งเตือนว่าเฟื่องฟ้า 6 แปลงโตเต็มที่แล้ว

ฉินหลินสั่งตัวละครไปที่ทั้ง 6 แปลงนั้นโดยมันขึ้นบอกว่าถอนได้

โดยเฟื่องฟ้าที่เขาปลูกนั้นหนึ่งแปลงก็หนึ่งสีแตกต่างกันไป  โดยแปลงหนึ่งจะได้ประมาณ 25 ต้นบวกลบ

เขาให้ตัวละครถอนพวกมันออกมาทั้งหมดและได้เฟื่องฟ้ามาทั้งหมด 153 ต้น

จากนั้นก็ไปที่ร้านเมล็ดพันธุ์ในเมืองแร่ดิบเพื่อซื้อต้นกล้าเฟื่องฟ้าธรรมดา (เซต) มาปลูกใหม่

จากนั้นก็พาเจ้าหมาไปที่โกดังเช่า

เมื่อฉินหลินมาถึงโกดังเช่าเขาก็สั่งเจ้าหมาที่กระโจนลงจากรถว่า “วั่งไฉ!  เฝ้าข้างนอกไว้!”

“โฮ่ง!” วั่งไฉเห่าตอบรับคำสั่งและไปเดินวนไปวนมาอยู่ที่ประตูราวกับว่ากำลังลาดตระเวน

ฉินหลินปิดประตูโกดังและเข้าโลกในเกม

เมื่อเข้าไปแล้วนอกจากเฟื่องฟ้าเจ็ดสี 25 ต้นแล้วก็มีเฟื่องฟ้าธรรมดาเพิ่มเติมมาอีก 153 ต้น

และพอเอาทั้งหมดมาวางรวมกันแล้วมันงดงามราวกับทะเลดอกไม้จริง ๆ ทั้งสวย  ทั้งแวววาวผิดจากปกติ

ฉินหลินเข้าไปแตะที่เฟื่องฟ้าธรรมดาต้นหนึ่งแล้วข้อมูลของมันก็เด้งขึ้นมา

[เฟื่องฟ้าสีเหลือง: เลเวล 1]

[เฟื่องฟ้าเฟื่องฟ้าชนิดไม้ดอกไม้ประดับแบบพิเศษ  สูง 60 ซม.  พุ่มกว้าง 70 ซม.  ยอดยาว 4 ซม.  ผลิตโดยเกม  มีความสวยงามเป็นอย่างยิ่ง  ระดับสูงกว่าต้นไม้ประเภทเดียวกัน  ปลูกง่าย  ตายยาก  ออกดอกตลอดปี!]

[คุณสมบัติจากเกม: สวยงาม +2, เตะตา +2, ต้องใจ +2, สบายตา +2, ขึ้นกล้อง +2, อัตราอยู่รอดจากการปลูกถ่าย +2!]

เมื่อเช็คดูต้นอื่น ๆ แล้วต่างกันแค่สี  ที่เหลือเหมือนกันหมด

เฟื่องฟ้าธรรมดานี้ดูด้อยกว่าเฟื่องฟ้าเจ็ดสีอย่างชัดเจน  ไม่เพียงแต่รูปลักษณ์เท่านั้น  แต่เลเวลก็ด้วย  โดยเฟื่องฟ้าธรรมดามีแต่เลเวล 1 ล้วน ๆ

ทว่าก็สมเป็นของจากเกม  มีคุณสมบัติ +1 ให้มาหลายอย่างซึ่งไม่ใช่ของกระจอก

และที่เหมือนกันกับเฟื่องฟ้าเจ็ดสีเลยคือปลูกง่ายกับออกดอกตลอดปี

ฉินหลินแตะต้นเฟื่องฟ้าเหล่านี้จากนั้นสั่งการเพียงแค่ความคิด  ทั้งคนทั้งต้นไม้ก็ออกจากเกมมาที่โกดังในโลกจริง

เขาทำแบบนี้ซ้ำ ๆ เสียเวลาไปพอสมควรเลยกว่าจะเอาต้นไม้ออกมาจากเกมได้หมด

เมื่อย้ายของออกมาแล้วก็เจอกับปัญหาต่อไปทันที  คือการจะขนมันไปที่บ้านไร่เนี่ยสิจะขนยังไง

รถบุโรทั่งของเขาขนพวกมันไปไม่ไหว  ไม่อาจเอาเฟื่องฟ้าเจ็ดสีเลเวล 2 ใส่เจ้านี่ไปได้แน่นอน

ฉินหลินจึงได้แต่เอามือถือออกมาติดต่อกับทีมขนส่งพิเศษ

ในโลจิสติกส์พาร์คมีบริษัทขนส่งพิเศษอยู่ด้วย

และเขาพอจะจำเบอร์โทรของบริษัทนั้นได้

แม้จะเป็นการขนส่งระยะสั้นก็ตาม  แต่การจะขนย้ายต้นเฟื่องฟ้าทั้ง 178 ต้นนี้ก็ต้องใช้ทีมขนส่งพิเศษ  โดยราคาเริ่มต้นที่รถละ 85 หยวน  คิดราคาเพิ่มกิโลเมตรละ 5 หยวน

หลังจากฉินหลินติดต่อทีมขนส่งแล้วก็แอ็ดวีแชทของทางนั้นแล้วโอนเงินมัดจำกับส่งที่อยู่ไปให้  ในไม่ช้าขบวนรถก็มาถึง

พื้นที่หน้าโกดังแม้จะใหญ่แต่ก็ไม่มาก  เมื่อเอาเครื่องมือขนส่งมาวางแล้วรถบรรทุกสามารถเข้าออกได้ทีละคันเท่านั้น

“คุณฉินจะขนย้ายเฟื่องฟ้าพวกนี้เหรอครับ?” หัวหน้าทีมชื่อจ้าวลี่หยวนถาม

เขาแสดงสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเฟื่องฟ้าที่อยู่ในโกดัง

เพราะว่าพวกมันช่างงดงามและน่าหลงไหลเสียเหลือเกิน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นเฟื่องฟ้ามาก่อน  เขาถึงกับเคยไปเที่ยวทะเลเฟื่องฟ้าที่เมืองเซี่ยมาแล้วด้วย  แต่เฟื่องฟ้าที่นั่นเมื่อเอามาเทียบกับที่อยู่ตรงหน้านี้แล้วไม่รู้ทำไมทั้ง ๆ ที่ต่างก็เป็นเฟื่องฟ้าเหมือนกันแท้ ๆ แต่เหมือนอยู่กันคนละโลก

ดังนั้นเขาที่สายตาแว้บเห็นก็เลยถูกมันดึงดูดเข้าในทันที  แถมยิ่งมองยิ่งรู้สึกสบายสายตาอีกด้วย

เขาย่อมไม่รู้อยู่แล้วว่านี่เป็นผลกระทบจากคุณสมบัติของเกม

“คุณฉินจะทำทะเลเฟื่องฟ้าที่บ้านไร่งั้นเหรอครับ?” จ้าวลี่หยวนถึงกับเอามือถือออกมาถ่ายรูปโดยไม่รู้ตัว  และยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีกเพราะว่าเฟื่องฟ้าเหล่านี้พอถ่ายแล้วกลับสวยงามอย่างน่าประหลาดด้วย  มองด้วยตาเนื้อกับมองผ่านกล้องให้ความรู้สึกคนละอย่างเลย

นี่ก็เป็นคุณสมบัติจากเกมเหมือนกัน!

“ครับ  จะทำทะเลเฟื่องฟ้านั่นแหล่ะครับ!” ฉินหลินพยักหน้า

“งั้นผมจะพาเมียไปดูแน่นอนเลยครับ!” จ้าวลี่หยวนตัดสินใจทันที  แค่ต้นเดียวยังขนาดนี้  ถ้ามาเป็นทะเลล่ะจะขนาดไหน?  แค่คิดก็โคตรฟินแล้วโว้ยยยยยย

เขาคิดว่าภรรยาเองก็น่าจะชอบด้วยเหมือนกัน

แล้วทีมขนส่งก็เริ่มลงมือ  พวกเขามีเครื่องมือพิเศษช่วยในการยกต้นเฟื่องฟ้าเหล่านั้นขึ้นรถ

จ้าวลี่หยวนเก็บมือถือแล้วจุดบุหรี่สูบ “คุณฉินครับ  เฟื่องฟ้าพวกนี้สวยงามมากเลยโดยเฉพาะต้นที่มีหลายสีนั่น  ไม่น่าจะใช่ของถูก ๆ ใช่มั้ยครับ?”

ฉินหลินพยักหน้า “ครับ  ดูสีมันสิ  ถ้าแบบสามสีก็ต้นนึงสามพันกว่า  ห้าสีก็ห้าพันกว่า  ส่วนเจ็ดสีนี่หายากเกิน  ราคานี่ตั้งกันไม่ถูกเลยล่ะครับ!”

“อะแฮ่ม…  อะแฮ่ม!” จ้าวลี่หยวนได้ยินราคาก็แทบจะหัวใจวายรีบหันไปสั่งลูกน้องเสียงดังว่า “เฮ่ยพวกแกน่ะระวังด้วยนะโว่ย  เอาเบา ๆ อ่อนโยน  อย่าให้ต้นเฟื่องฟ้าพวกนี้กระเทือนเชียว!”

ไม่ได้ล้อเล่น  ขนาดห้าสียังต้นละตั้งห้าพัน  แล้วเจ็ดสีล่ะจะแพงขนาดไหน?

แค่ 25 ต้นใหญ่นั่นก็ราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว  พวกต้นน้อย ๆ นั่นก็ไม่ใช่ถูก ๆ เหมือนกัน

แล้วค่าขนส่งล่ะเท่าไหร่?

ถ้าทำอะไรซี้ซั้วจนของเสียหายขึ้นมาล่ะก็ค่าขนส่งของพวกเขาไม่มีทางพอจะเอามาชดใช้ได้เลย

หลังจากใช้เวลาพอสมควรในการขนต้นเฟื่องฟ้าเหล่านี้ขึ้นรถ  ขบวนรถก็ออกเดินทางไปยังบ้านไร่

ฉินหลินเองก็ไปพร้อมกันกับรถขนส่ง  เขาเริ่มตั้งตารอทะเลเฟื่องฟ้าที่ตนกำลังจะสร้างอย่างอารมณ์ดี

ทว่า  มีเรื่องสำคัญที่เขาจะต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน

ครอบครัวเขายังเป็นหนี้นอกระบบอีกหลายตังค์  ส่วนค่าเฟื่องฟ้าที่สั่งจากเน็ตเขาแค่จ่ายมัดจำไปเท่านั้น  ดังนั้นในบัญชีของเขาจึงยังเหลือเงินมากพอที่จะจ่ายหนี้ที่มีให้หมดได้!

3 2 โหวต
Article Rating
1 Comment
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด