ตอนที่แล้วบทที่ 22: แปลงปลูกเลเวล 3! เฟื่องฟ้าประดับเจ็ดสี!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 24: เฟื่องฟ้านี่ไม่ใช่ของถูก ๆ ใช่มั้ย? จ่ายหนี้!

บทที่ 23: พนักงานบ้านไร่! ต้องการเฟื่องฟ้า 15,000 ต้น!


ฉินหลินรู้ดีถึงความดึงดูดใจของเฟื่องฟ้าเจ็ดสีที่ปลูกในแปลงปลูกเลเวล 3 นี้

สวยงาม +2, เตะตา +2, ต้องใจ +2, สบายตา +2 ได้ทำให้เขาถูกดึงดูดทันทีที่เข้ามาเห็น

ขึ้นกล้อง +2 คงจะเป็นคุณสมบัติเสริมตอนถ่ายรูปหรือวิดีโอ

นี่แหล่ะเป็นประโยชน์สุด ๆ สำหรับเขา

เพราะหากอยากดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เข้ามาใช้บริการล่ะก็เขาจำเป็นต้องมีภาพมีคลิปวิดีโอโปรโมตทะเลเฟื่องฟ้าให้คนทั่วไปได้ดูก่อน

แถมคุณสมบัติของมันทำกำกับไว้ยังบอกอีกว่าต้นเฟื่องฟ้าเจ็ดสีนี้ปลูกง่ายมาก  แถมยังมีอัตราอยู่รอด +2 ด้วย  ดังนั้นการเอาออกไปปลูกนอกเกมจึงไม่ใช่ปัญหา

ฉินหลินออกจากเกมและวางแผนหาสถานที่เพื่อย้ายเฟื่องฟ้าเจ็ดสีออกมา  แต่ทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์หันมองมาที่เขาอย่างระแวดระวัง “คุณเป็นใคร?  แล้วมาทำอะไรที่นี่?”

หญิงสาวยังคงดูเหมือนเด็กม.ปลาย  ดู ๆ แล้วเธออาจจะยังเป็นผู้เยาว์อยู่ด้วยซ้ำ

ฉินหลินเองก็อึ้งไปและถามกลับว่า “ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ  ว่าแต่เธอเถอะเป็นใคร?”

“คุณเป็นเถ้าแก่คนใหม่เหรอคะ?” หญิงสาวดูประหลาดใจ

“แล้วเถ้าแก่จะไล่พนักงานเก่าออกมั้ยคะ?”

“เธอเป็นพนักงานที่นี่เหรอ?” ฉินหลินถามโดยไม่รู้ตัว

สาวน้อยนางนี้ดูเด็กเกินไปหน่อยจนไม่รู้เหมือนกันว่าเธอบรรลุนิติภาวะแล้วยัง

เมื่อเด็กสาวรู้ว่าเขาคือเจ้าของใหม่เลยดูจะลดความระวังตัวลงแล้วเข้ามาแนะนำตัวเอง “เถ้าแก่คะ  ฉันชื่อเกาเหยาเหยารับผิดชอบการขายตั๋วผจญภัยในป่ากับสไลด์เดอร์หญ้าสีรุ้งค่ะ  ว่าแต่เถ้าแก่จะจ้างพนักงานเดิมมั้ยคะ?”

เธอเป็นพนักงานของที่นี่จริง ๆ

ฉินหลินมองเกาเหยาเหยาอีกรอบอย่างละเอียดก่อนจะขมวดคิ้วถามโดยไม่รู้ตัวว่า “เอ่อ  ตกลงเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วยังล่ะเนี่ย?”

เกาเหยาเหยารีบตอบทันทีว่า “ฉันเรียนจบม.ปลายแล้ว!  ปีนี้อายุสิบเก้า!  จะดูบัตรประชาชนก็ได้ค่ะ!”

ฉินหลินรู้สึกโล่งใจที่เธอไม่ใช่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ  จากนั้นก็เริ่มคิดเรื่องพนักงานแล้วถามเธอว่า “ก่อนหน้านี้ที่บ้านไร่นี่มีพนักงานกี่คน”

เขาต้องการพนักงานอยู่แล้ว  และถ้าพนักงานเดิมไม่แย่เขาก็จะเก็บไว้  สาวน้อยตรงหน้านี่เหมาะเหม็งกับธุรกิจการท่องเที่ยวมาก ๆ ถ้าเธอมีพรสวรรค์ล่ะก็ไปทำงานที่จุดชมวิวสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ รับรองรุ่งเรือง

เพราะงั้นการมาจมจ่อมอยู่กับตำแหน่งคนขายตั๋วต๊อกต๋อยนี่เสียเปล่าโดยแท้

แต่อาจเป็นเพราะเธอยังเด็กอยู่ก็เป็นได้เลยไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้มากนัก  เธอยังไม่เคยได้เรียนในมหาวิทยาลัยโลกทัศน์เลยยังไม่กว้างพอ  ไม่งั้นคงไม่มายอมทำงานแบบนี้อย่างแน่นอน

เกาเหยาเหยาอธิบายว่า “นอกจากฉันแล้วยังมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย  นายทะเบียน  แคชเชียร์  พ่อครัวสี่คน  และ…!”

“เด๋วก่อน ๆ พ่อครัวสี่คน?” ฉินหลินตกตะลึง

‘ไอ้บ้านไร่เฮงกระบ๊วยนี่ต้องมีพ่อครัวตั้งสี่คนเลยเหรอ?’

‘คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่เขามาเพื่อเล่นทำอาหารเองโว่ยยยยยยย  โอเค้?’

เกาเหยาเหยาพยักหน้าตอบ “จำได้ว่ามีแค่อาจารย์หลินนะคะที่เป็นคนทำอาหาร  อีกสามคนมีคนหนึ่งเป็นเชฟส่วนอีกสองคนเป็นซูเชฟค่ะ!”

“เชรี่ย?!” ฉินหลินตกตะลึง

จากนั้นเขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่ามันเรื่องบ้าอะไรกันแน่!

เดิมทีบ้านไร่แห่งนี้ก็เป็นที่จัดปาร์ตี้กินดื่มของพวกทุจริตโกงบ้านกินเมืองอยู่แล้ว  เจ้าของเดิมกินเมือง  เดาว่าไอ้เชฟกะซูเชฟพวกนั้นก็มาหาฟันเงินหลวงด้วยเหมือนกันล่ะสิ

“แล้วมีพนักงานเดิมคนไหนบ้านที่รู้เรื่องงานไม้” ฉินหลินถามอีก

“จารย์หลินค่ะ!” เกาเหยาเหยาตอบ

“นอกจากทำอาหารแล้วจารย์แกยังรู้งานไม้ด้วย  โต๊ะเก้าอี้ชั้นวางที่พังก็ได้แกนี่แหล่ะที่ซ่อมให้!”

“แล้วมีใครที่รู้วิธีจัดสวนบ้าง?  พวกคนที่มีประสบการณ์ในการปลูกและดูแลต้นไม้น่ะ  ฉันเห็นว่ามีไม้กระถางอยู่เพียบเลยหนิ  ต้องมีคนรับผิดชอบดูแลใช่มั้ย?” ฉินหลินถามอีกครั้ง

“จารย์หลินค่ะ” เกาเหยาเหยาตอบ

“ทั้งสวนผักทั้งไม้ประดับจารย์แกดูแลโม้ดเลยแหล่ะค่ะ  พวกเราเองก็มีไปช่วยแกรดน้ำอยู่บ้างเหมือนกัน  แต่ที่แกกังวลก็คือต้นแปะก๊วยสองต้นนั่นแหล่ะ  จารย์แกอยากช่วยพวกมันมาโดยตลอดแต่ทำไงก็ไม่สำเร็จซักที”

ฉินหลินตกตะลึง

‘จะบ้าเหรอ!  ถ้าคนเดียวทำได้ทุกอย่างแบบนั้นจะไปจ้างคนอื่นทำห่านอะไรล่ะ!’

‘อัญเชิญท่านนี้มาแค่คนเดียวก็คุ้มเกินคุ้มแล้วนะนั่น’

ฉินหลินจึงถามว่า “เธอมีเบอร์ติดต่อพนักงานเก่า ๆ บ้างมั้ย?”

“เรามีกลุ่มวีแชทค่ะ” เกาเหยาเหยาตอบ

“ตัดไอ้เชฟกะซูเชฟสองตัวออกไปแล้วถามคนที่เหลือทั้งหมดว่าอยากทำงานต่อมั้ย?  โดยเฉพาะท่านอาจารย์หลินผู้นั้น” ฉินหลินสั่งการด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

ยังไงก็ต้องจ้างลูกจ้าง  แทนที่จะใช้คนใหม่สู้เอาคนที่คุ้นมือกับที่นี่อยู่แล้วยังจะดีซะกว่า  ยังไงก็ลองดูก่อนว่าแต่ละคนเป็นยังไง  ถ้าทำงานในที่คุ้นมือแล้วยังไม่ได้เรื่องก็แค่ไล่ออกแล้วหาคนใหม่มาแทนซะก็สิ้นเรื่อง

“เถ้าแก่คะ  จารย์หลินแกต้องเต็มใจแน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ  แต่แกน่าจะมีข้อแม้นิดหน่อยตรงต้นแปะก๊วยสองต้นนั่น  ส่วนคนอื่น ๆ เดี๋ยวฉันลองถามดูก่อน” เกาเหยาเหยาดูมีความสุขทันทีและรีบหยิบมือถือออกมาเปิดวีแชทอย่างด่วน

เหตุผลที่ฉินหลินถามไปแบบนั้นเพราะเขาต้องการสร้างทะเลเฟื่องฟ้า  เมื่อย้ายมาปลูกแล้วเขายังต้องให้ทีมก่อสร้างสร้างรั้ว  ทางเดินหิน  ชิงช้า  ศาลา  ฯลฯ  ซึ่งเรื่องนี้ต้องมีคนคอยคุม

หลังจากนั้นไม่นานเกาเหยาเหยาก็พูดว่า “ถามมาแล้วค่ะ  นอกจากแคชเชียร์ที่ได้งานใหม่แล้วคนอื่น ๆ ที่เหลือต่างก็เต็มใจที่จะทำงานต่อและจะเข้ามาที่นี่พรุ่งนี้เช้า”

“โอเค  งั้นเธอกลับบ้านไปได้ละ  พรุ่งนี้มาเช้าล่ะ” ฉินหลินวางแผนว่าจะไล่เกาเหยาเหยากลับบ้านไปก่อนแล้วเขาก็จะอยู่คนเดียวซึ่งสามารถเอาต้นเฟื่องฟ้าออกจากเกมได้โดยไม่มีใครเห็น

“เอ่อ  จริง ๆ แล้วฉันพักที่บ้านไร่นี่แหล่ะค่ะ  ไม่มีที่พักในเมือง...” เกาเหยาเหยารีบบอก

“ถ้าเถ้าแก่อยากเดินสำรวจล่ะก็ฉันช่วยแนะนำให้ได้นะคะ”

ช่วยไม่ได้  เกาเหยาเหยาดันอาศัยอยู่ที่นี่ซะอย่างนั้น  เขาเลยไม่มีทางเอาต้นเฟื่องฟ้าออกมาที่นี่ได้เลย

ฉินหลินเลยได้แต่ยอมแพ้และออกจากบ้านไร่ไป

ไม่ว่ายังไงความลับนี้เขาไม่ยอมให้ถูกเปิดเผยแน่นอน

หลังจากกลับถึงเมืองโหยวเฉิงแล้วที่แรกที่เขาไปคือหาสตูดิโอที่รับคราฟท์ป้ายแบบย้อนยุค  โดยเขาต้องการเปลี่ยนป้ายชื่อบ้านไร่ฟู่ไห่ให้เป็นบ้านไร่ชิงหลิน

จากนั้นก็วางแผนว่าจะทำทะเลเฟื่องฟ้าที่ตำแหน่งไหน

ต้นเฟื่องฟ้ามีลักษณะเป็นพุ่มหนาและแผ่กว้าง  ยิ่งระยะเวลาผ่านไปยอดของมันยิ่งแต่จะงอกยาว  และดอกที่ดกมาก ๆ ของมันจะยิ่งสวยงาม

หากจะเอาให้อลังการล่ะก็คงต้องใช้พื้นที่อย่างน้อยซัก 20 หมู่  มีทางเดินหิน  ชิงช้า  ม้าหินอ่อน  ศาลา  จุดถ่ายรูปพิเศษ  รวม ๆ กันแล้วต้องใช้ต้นเฟื่องฟ้าไม่ต่ำกว่า 10,000 ต้น

แน่นอนว่าจะให้ทั้งหมดเป็นเฟื่องฟ้าเจ็ดสีนั้นเป็นไปไม่ได้  เพราะขนาดเอาปลูกลงในแปลงเลเวล 3 ยังต้องใช้เวลาตั้งสามวันแถมยังได้ครั้งละไม่เกิน 30 ต้นอีก  กว่าจะได้ถึง 5,000 ต้นก็ต้องทำงานอย่างหนักตลอด 600 วัน  เป็นบ้ามั้ยล่ะทำงั้นอะ?

เฟื่องฟ้าเจ็ดสีมันเป็นของพิเศษเพราะงั้นก็เอาไว้เฉพาะโซนพิเศษก็พอแล้ว  โซนอื่น ๆ ก็ใช้แบบอื่น ๆ เอาสิ

ถ้าเขาใช้เวลาหนึ่งเดือนจะสามารถผลิตเฟื่องฟ้าเจ็ดสีที่สูง 2.5 เมตรพุ่มแผ่กว้าง 2 เมตรได้ 250 ต้นซึ่งแค่นี้ก็พอแล้วที่จะเอามาทำเป็นโซนพิเศษ

ฉินหลินจำได้ว่าในเกมมีต้นเฟื่องฟ้าระดับล่าง ๆ ด้วย  เพื่อความชัวร์เขาเลยเปิดจอเกมเช็คดูทันทีและเห็นว่ามีเฟื่องฟ้าที่ใช้ปลูกในแปลงเลเวล 2 ได้แถมยังมีหลากหลายสีให้เลือกสรรค์ด้วย

จากนั้นก็เปิดเน็ตดูก็พบว่าราคาของพวกมันไม่ใช้ย่อย ๆ เลย  ต้นหนึ่งประมาณ 400 หยวน  เป็นต้นกล้าสูงหลายสิบเซ็นติเมตรแล้ว

ราคาดีมากจริง ๆ

และยิ่งเป็นของจากเกมด้วยแล้วยิ่งโบนัสคุณสมบัติพ่วงมาด้วยอย่างแน่นอน  ราคาของมันต้องเกิน 400 หยวนขึ้นไปอีก

ซึ่งปัญหาใหญ่คือการที่เขาจะซื้อต้นในเกมไม่ว่าจะเฟื่องฟ้าธรรมดาหรือเฟื่องฟ้าหลากสีเขาก็ต้องใช้เหรียญทองในเกมทั้งนั้น

เมื่อเป็นแบบนี้ฉินหลินจึงวางแผนว่าจะหยุดปลูกสตรอว์เบอร์รี่ในแปลปลูกเลเวล 2 และจะใช้มันปลูกเฟื่องฟ้าแทนแล้วบอกกับผู้จัดการเฉินว่าสตรอว์เบอร์รี่หมดแล้ว

กระเจี๊ยบเขียวที่ปลูกในแปลงใหม่ยังคงขายในเกมเพื่อหาเงินซื้อต้นกล้าเฟื่องฟ้า

ถ้าเป็นเฟื่องฟ้าธรรมดาที่ปลูกในแปลงเลเวล 2 นั้นจะโตเต็มที่ในวันเดียวและเซตหนึ่งจะได้ 25 ต้น  รวม ๆ แล้วหนึ่งเดือนเขาจะได้ต้นเฟื่องฟ้าธรรมดา 4,500 ต้น

มันก็ยังไม่ถึง 10,000 ต้นอยู่ดี  ยังขาดอีกตั้ง 5,000 กว่าต้นแหน่ะ

กระนั้นด้วยการเอาเฟื่องฟ้าจากเกมเป็นพื้นฐานก็น่าจะเอาเฟื่องฟ้าโลกจริงมาแซมได้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะยังไงก็เป็นแค่ตัวเสริมอยู่แล้ว

ดังนั้นเขาเลยคิดจะสั่งซื้อเฟื่องฟ้าธรรมดามาซัก 5,000 ต้น  เมื่อมีเฟื่องฟ้าจากโลกจริงส่งมาเขาก็จะได้เอาเฟื่องฟ้าจากในเกมแซมเข้าไปด้วย  แบบนี้คนจะไม่สามารถจับพิรุธที่มาของเฟื่องฟ้าในเกมได้ด้วย

ฉินหลินเปิดเน็ตดูอีกรอบ  เขาเห็นว่าแม้เฟื่องฟ้าเดิม ๆ จะด้อยกว่าเฟื่องฟ้าจากเกม  แต่มันก็ยังมีสีสันที่สวยงามและมีให้เลือกหลากหลาย

เขาเลือกซื้อจากสวนเพาะพันธุ์ในเมืองเอา  โดยมีราคาต้นละ 30 หยวน  เอา 5,000 ต้นก็ 150,000 หยวนโดยจ่ายมัดจำก่อน 20%

แต่แล้วเขาเปลี่ยนแผนคือสั่งมา 10,000 ต้นมันไปเลย!

ในเมื่ออยากทำแล้วก็เอาให้มันสุด ๆ ตัดสินใจทำเพิ่มอีก 10 หมู่ซะ  และจะได้ใช้เฟื่องฟ้าทั้ง 10,000 ต้นนี้เป็นตัวเสริมและอำพรางเฟื่องฟ้าจากเกมทั้ง 5,000 ต้นไปพร้อม ๆ กันเลยในทีเดียว

เดิมแล้วการจะสร้างทะเลเฟื่องฟ้าพื้นที่ขนาดนี้ได้เขาจำเป็นต้องลงทุนเป็นล้านนู่นแหล่ะ  แต่ในความเป็นจริงแล้วแค่ 300,000 หยวนเท่านั้น

อีกทั้งคนอื่น ๆ จะหาเฟื่องฟ้าเจ็ดสีจำนวนมหาศาลอย่างเขายังยากเลย  เรื่องคุณสมบัติจากเกมยิ่งไม่ต้องสืบ

ที่เหลือขอแค่ทำการโปรโมตดี ๆ ผลลัพธ์ที่ได้คือมันต้องกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมประจำอำเภอโหยวเฉิงและเมืองชาเฉิงอย่างแน่นอน

และเมื่อมีนักท่องเที่ยวมาเทียวมากพอ  ผลผลิตจากในเกมชนิดอื่น ๆ ก็สามารถเอามาวางขายในบ้านไร่เองได้อย่างสะดวกดาย

5 2 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด