ตอนที่แล้วตอนที่ 16 การเปลี่ยนแปลงของดอตตี้ [ฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18 เลี้ยงต้อย [ฟรี]

ตอนที่ 17 ให้ฉันเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอหน่อย เรเวน [ฟรี]


ตอนที่ 17

ให้ฉันเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอหน่อย เรเวน

เวสต์เชสเตอร์ , นิวยอร์ก

ซูไป๋พาดอตตี้ออกมาเดินเล่น ซึ่งในยุคนี้ยังไม่ค่อยเจริญรุ่งเรื่องมากนัก สามารถมองเห็นถิ่นทุรกันดานที่มีอยู่มากมายเต็มไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นพวกนี้ก็เป็นสิ่งดั้งเดิมที่มีมาอย่างช้านาน อย่างน้อยในอีกไม่กี่ทศวรรษต่อจากนี้สภาพแวดล้อมแบบนี้จะหาได้ยากมาก ซึ่งในตอนนี้เขาได้ปล่อยให้ริพไทด์พักอยู่ที่โรงแรมเพื่อฝึกฝนความสามารถของเขาไป ส่วนเขาก็ออกมาพักผ่อนกับดอตตี้สองคนราวกับหนุ่มสาวที่มาออกเดทกัน แน่นอนว่าเขาไม่เจอมนุษย์กลายพันธุ์ในวันนี้

"คุณมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?"

ซูไป๋พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า "มีสองอย่าง อย่างแรกเลยนิวยอร์กเป็นสถานที่ที่ดีและในอนาคตมันจะกลายเป็นศูนย์กลางของสหรัฐอเมริกา จะมีคนที่น่าสนใจและเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นี่ นี่ถือได้ว่าเป็นการตั้งหลักปักฐานเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต ผมจะหาทำเลที่ดีและซื้อมันในตอนที่ที่ดินยังราคาถูกแบบนี้ อย่างที่สองผมอยากลองเสี่ยงโชคดูว่าจะมีมนุษย์กลายพันธุ์สักคนอยู่ที่นี่ไหม"

"มนุษย์กลายพันธุ์?"

"ใช่! เธอเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่น่าสนใจมาก ถ้าเราหาเธอเจอในอนาคตเราจะสามารถทำอะไรต่าง ๆ ได้สะดวกมากยิ่งขึ้น" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

"ฉันกลัวว่ามันน่าจะยากที่จะปิดบังชอว์เอาไว้ได้?" ดอตตี้พูดขึ้น

ท้ายที่สุดแล้วถ้าเกิดว่าต้องการที่จะซื้อที่ดินจำนวนมาก มันจะต้องใช้เงินแล้วซูไป๋ก็ไม่มีเงิน อย่างที่สองมันไม่สามารถปิดบังชอว์ได้

ซูไป๋ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "ทำไมคุณจะต้องปิดบังชอว์ด้วยล่ะ ? ผมคาดหวังให้เขาจ่ายเงินให้ด้วยซ้ำ"

เมื่อพวกเขาทั้งสองคนออกมาเดินจนเกือบดึก ก่อนที่จะกลับพวกเขาก็เดินไปซื้อของอีกสักพักพร้อมกับท้องฟ้าที่ค่อย ๆ มืดลง แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่กลัวความมืดหรือการโดนปล้นเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่พวกเดินไปได้สักพักพวกเขาก็มองเห็นแสงสว่างจาง ๆ อยู่ตรงหน้าของพวกเขาจากระยะไกลราวกับว่ามีครอบครัวอาศัยอยู่

หลังจากที่เดินไปข้างหน้าได้สักพักพวกเขาก็มองเห็นบ้านหลังหนึ่ง

บ้านหลังนี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่คนในครอบครัวนี้จะต้องร่ำรวยอย่างแน่นอน ทันใดนั้นเมื่อซูไป๋มองเห็นบ้านหลังนี้ได้อย่างชัดเจน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที

ช่างดูคุ้นเคย!

นี่มันบ้านของศาสตราจารย์เอ็กซ์

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็รีบมองไปรอบ ๆ โดยหวังว่าเขาจะโชคดี

"คุณกำลังมองหาอะไรอยู่อย่างงั้นหรอ?" เมื่อเห็นว่าท่าทางของซูไป๋เปลี่ยนไป ดอตตี้ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"หาคน" ซูไป๋พูดขึ้น

"เด็กใช่ไหม?" ดอตตี้หันไปถามกับซูไป๋

"ใช่ ว่าแต่คุณรู้ได้ไง?" ซูไป๋มองไปที่ดอตตี้ด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะเห็นว่าดอตตี้ชี้นิ้วไปที่บริเวณหน้าต่างของบ้าน ที่มีร่างเล็ก ๆ กำลังซ่อนตัวอยู่ที่นี่นั่นและดูเหมือนว่าเธอกำลังจะแอบมองอะไรอยู่

"ผมรักคุณ!" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยความดีใจ ก่อนที่เขาจะกอดดอตตี้เอาไว้พร้อมกับจูบไปที่ปากของเธออย่างดูดดื่ม หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมาและเดินตรงทิศทางนั้นทันที

ดอตตี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่อยู่ ๆ ซูไป๋ก็จูบเธอ ก่อนที่เธอจะรีบเดินตามซูไป๋ไป

เมื่อซูไป๋และดอตตี้เดินเข้าไปใกล้ เด็กคนนั้นก็สามารถสังเกตเห็นพวกเขาได้ในทันที เธอค่อย ๆ ถอยหลังอย่างช้า ๆ พร้อมกับหมุนตัวและรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

"หนี? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ!" ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับถอดสร้อยคอออกมา ซึ่งเขาพึ่งซื้อมันมาระหว่างทางเมื่อกี้นี้เอง ทันใดนั้นเขาก็โยนสร้อยคอออกไป ก่อนที่มันจะบินไปยังทิศทางของเด็กคนนั้นอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถมองเห็นได้ชัดในความมืด

ประมาณหนึ่งถึงสองวินาทีต่อมาเด็กคนนั้นที่กำลังวิ่งหนีก็ถูกอะไรบางอย่างรัดเข้ากับเท้าของเธอทำให้เธอล้มลงกับพื้นทันที

เมื่อซูไป๋และดอตตี้เดินมาถึงพวกเขาก็เห็นว่าเด็กคนนั้นพยายามอย่างหนักที่จะแกะสร้อยคอที่พันเท้าของเธออยู่ออกให้ได้ ซูไป๋เดินไปตรงหน้าของเด็กคนนั้นก่อนที่จะนั่งลงยอง ๆ ทำให้เด็กคนนั้นหยุดการกระทำของเธอพร้อมกับมองไปที่ซูไป๋ด้วยความหวาดกลัว

สาวน้อยคนนี้น่ารักและงดงามเป็นมาก

"เธอชื่ออะไร?" ซูไป๋ถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นไม่ยอมพูดอะไรออกมา

ซูไป๋ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวฉันสินะ ฉันขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อซูไป๋ ส่วนเธอชื่อดอตตี้" ซูไป๋เหยียดมือออกไปด้านหน้า

เด็กผู้หญิงตัวน้อยลังเลอยู่เป็นเวลานานก่อนที่เธอจะค่อย ๆ เหยียดมือออกมาและพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "เรเวน"

ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะดึงร่างของเธอขึ้นมาพร้อมกับปลดสร้อยที่ล็อคขาของเธอออกก่อนที่มันจะบินกลับไปอยู่บนมือของซูไป๋ ทำให้ดวงตาของเรเวนเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะได้ยินซูไป๋พูดขึ้นมาว่า "ฉันอยากเห็นร่างจริงของเธอ!"

เรเวนลังเลเล็กน้อยก่อนที่ร่างกายของเธอจะเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยวิธีการที่มหัศจรรย์

ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงตัวน้อยน่ารักก็เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำเงิน

ดอตตี้ตกใจมากก่อนที่เธอจะถอยหลังออกมาครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว เมื่อเรเวนเห็นท่าทางของดอตตี้เธอก็อดรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยไม่ได้ แต่เมื่อเธอเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอดูไม่แปลกใจเลย เขาไม่กลัวหรือขยะแขยงเธอแต่เขากับมองเธอด้วยความรู้สึกพึงพอใจ

แถมเขายังเป็นคนที่มีความพิเศษเหมือนกับเธอ เขาเป็นคนประเภทเดียวกับเธอ และเขาก็ไม่กลัวหรือเกลียดตัวเธอที่เป็นแบบนี้!

"เธอแค่อยากเข้าไปหาอาหารอย่างงั้นหรอ?" ซูไป๋ถามขึ้น

เรเวนพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความอับอาย

"ตามฉันมาเธอไม่จำเป็นที่จะต้องไปขโมยอะไรแบบนี้อีกแล้ว ฉันจะพาเธอไปหาอะไรกินเอง และในอนาคต ... เธอไม่จำเป็นที่จะต้องไปขโมยของแบบนี้อีกต่อไปแล้ว!" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มก่อนที่มือของเขาจะสั่นเล็กน้อยพร้อมกับสร้อยคอที่ค่อย ๆ ลอยขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่มันจะแขวนเข้าที่คอของเรเวน

ซูไป๋เอื้อมมือออกไปทางเรเวน

เรเวนยิ้มขึ้นมาอย่างสดใสพร้อมกับวางมือเล็ก ๆ ของเธอบนมือของซูไป๋

โปรดติดตามตอนต่อไป

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด