ตอนที่แล้วตอนที่ 13 การควบคุมสนามแม่เหล็ก [ฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 15 ต้นเหตุความพ่ายแพ้ของสหภาพโซเวียต [ฟรี]

ตอนที่ 14 ชักชวนริพไทด์ [ฟรี]


ตอนที่ 14

ชักชวนริพไทด์

เห็นได้ชัดว่าเครื่องบินที่ชอว์เตรียมไว้ให้ลำนี้เป็นลำที่ชอว์เอง ภายในเครื่องบินหรูหราเป็นอยากมากมีบาร์และห้องสันทนาการทุกอย่างพร้อมกับแอร์โฮสเตสสาวสุดเซ็กซี่สองคนที่คอยให้บริการอย่างเต็มรูปแบบ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกชอบเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวที่หรูหราและดูดีกว่านี้มากกว่า ซึ่งอีกนานเลยกว่ามันจะผลิตขึ้นมา และถ้าเอามาเปรียบเทียบกันเครื่องบินลำนี้ของชอว์แทบจะไม่มีความหมายเลย

เขาใช้เวลาบินประมาณหกชั่วโมงเต็ม

หลังจากที่เครื่องขึ้นซูไป๋ก็สนุกไปกับสิ่งอำนวยความสะดวกบนเครื่องบินอย่างสนุกสนาน

ดื่มไวน์พร้อมกับดูแอร์โฮสเตสสาวสองคนเต็มรำไปมาด้วยความสบายใจ โดยที่บนมือขวาของเขาก็กำลังเล่นกับเหรียญเพื่อฝึกควบคุมความสามารถไปด้วย ก่อนที่เขาจะยิ้มขึ้นมาและหันไปพูดกับดอตตี้ว่า "ถึงแม้ว่าแอร์โฮสเตสสองคนนี้จะไม่เลว แต่พวกเธอก็ค่อนข้างจะธรรมดาเกินไป ในอนาคตแอร์โฮสเตสบนเครื่องบินของผมจะต้องไม่สวยงามเพียงอย่างเดียว แต่จะต้องพิเศษอีกด้วย!"

"พิเศษแบบไหน?" ดอตตี้ถามขึ้นมา

ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับแอร์โฮสเตสทั้งสองคนว่า "เสื้อผ้าของพวกคุณได้เช่ามาหรือเปล่า?"

แอร์โฮสเตสทั้งสองคนตกตะลึง แน่นอนว่าเสื้อผ้าของพวกเธอมันไม่ได้เช่ามา? ทำไมคุณถึงได้ถามขึ้นมาแบบนั้นล่ะ?

"ถ้าพวกคุณไม่ได้เช่ามาแล้วทำไมพวกคุณถึงยังใส่มันอยู่ตลอดเวลา?"

เมื่อเห็นว่าแอร์โฮสเตสทั้งสองคนไม่ตอบสนอง ซูไป๋ก็พูดขึ้นมาด้วยความเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นพวกเธอก็เข้าใจความสามารถที่ซูไป๋ต้องการจะสื่อ เขาต้องการให้พวกเธอเปลื้องผ้า!

หลังจากนั้นไม่นานแอร์โฮสเตสทั้งสองคนก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของพวกเธออย่างช้า ๆ เผยให้เห็นร่างกายที่งดงามของพวกเธอ ในขณะเดียวกันซูไป๋ที่เริ่มมีอารมณ์ก็พาดอตตี้ไปที่ห้องทันที

"ทำไมไม่ไปทำกับพวกเธอล่ะ? คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม!"

ดอตตี้พูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

"ผมไม่ชอบพวกเธอ!" ซูไป๋พูดขึ้นมาพร้อมกับจูบลงไปที่ริมฝีปากของดอตตี้ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว

....

หกชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เครื่องบินลงจอดเขาก็ยังไม่ได้เริ่มตามหาริพไทด์ในทันที แต่เขาหาที่พักเพื่อพักผ่อนก่อนเพราะว่าตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแล้วค่อยออกเดินทางในวันพรุ่งนี้

ค่ำคืนที่ยาวไกลกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ดอตตี้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเป็นคนแรก ก่อนที่ซูไป๋จะเข้าไปที่หลังหลังจากที่ดอตตี้อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หลังจากทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วไฟในห้องก็ดับลงเหลือแค่เพียงโคมไฟที่ตั้งอยู่ข้างเตียงที่ยังคงมีแสงสว่างอยู่เล็กน้อย ดอตตี้เปลี่ยนเป็นชุดนอนของเธอก่อนที่เธอจะค่อย ๆ นอนลงบนเตียง และเมื่อเธอเห็นว่าซูไป๋เดินออกมาจากห้องน้ำเธอก็หยิบกุญแจมือขึ้นมาถือเอาไว้ ในทุก ๆ วันในช่วงนี้เธอมักจะใส่กุญแจมือนอนทุกคืนส่วนหนึ่งมันก็เป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของเธอที่เป็นมาอย่างยาวนาน ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

ในตอนแรกที่ซูไป๋ใส่กุญแจมือกับเธอเพราะว่าเขายังไม่ค่อยไว้ใจเธอสักเท่าไหร่ แต่หลังจากผ่านไปไม่นานก่อนที่พวกเขาจะเข้านอนดอตตี้จะเป็นคนยื่นกุญแจมือให้กับเขาด้วยตัวของเธอเอง

"คุณสามารถใส่กุญแจมือได้ด้วยตัวคุณเองอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เพราะยังไงมันก็ล็อคแค่มือข้างเดียวของคุณอยู่แล้ว" ซูไป๋หยิบมันขึ้นมาพร้อมกับถามอย่างเป็นกันเอง

ดอตตี้ไม่ได้พูดอะไรก่อนที่เธอจะวางมือไว้ตรงหัวเตียงเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม ซูไป๋สายหัวด้วยความเอื้อมระอาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะใส่กุญแจมือให้เธอแล้วนอนลงบนเตียง

ภายในค่ำคืนที่ยาวไกลดอตตี้ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับกันนั้นซูไป๋ยังไม่ง่วงนอนเลย เขาหยิบเหรียญจากบนหัวเตียงขึ้นมาก่อนที่เขาจะควบคุมมันให้ค่อย ๆ ไหลไปรอบ ๆ นิ้วมือของเขา

อย่ามองว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นและไร้ประโยชน์ ในความเป็นจริงแล้วความสามารถนี้มันจะต้องใช้การควบคุมที่ดีเป็นอย่างมากและนี่ก็เป็นวิธีออกกำลังกายอีกรูปแบบหนึ่ง เขาจะต้องใช้สมาธิและความตั้งใจในการตรวจสอบให้แน่ใจว่าเหรียญที่ไหลอยู่รอบนิ้วมือของเขานั้นมันมั่นคงและเสถียร ถ้าเขาคิดฟุ้งซ่านมันก็จะล้มเหลวและทำให้เหรียญตกลงมา หลังจากฝึกซ้อมอยู่สักพักหนึ่งซูไป๋ก็หยุดก่อนที่เขาจะปิดไฟและนอนหลับไป

วันรุ่งขึ้นซูไป๋ก็พาดอตตี้และคนรับใช้ไปตามหาริพไทด์

ซึ่งซูไป๋ได้รู้ข้อมูลมาจากหน่วย SSR บวกกับข้อมูลจากการดูภาพยนตร์ ทำให้เขาสามารถตามหาริพไทด์ได้อย่างง่ายดาย ในตอนนี้ริพด์ไม่ได้แต่งตัวดูดีเหมือนในภาพยนตร์ และดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างขัดสนสักเล็กน้อยทำให้สภาพดูไม่ค่อยได้และเขาก็ยังเด็กมากเช่นกัน เขาเป็นเด็กที่มีขนดกโดยสมบูรณ์

"คุณเป็นใคร? มีอะไรให้ผมช่วยไหม?" ริพไทด์พูดขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง

ซูไป๋ไม่ได้พูดอะไรพร้อมกับเอียงศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อย ซึ่งคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ก้าวออกมาและวิ่งไปหาริพไทด์อย่างรวดเร็ว ซึ่งทางด้านของริพไทด์ที่เห็นเช่นนั้นเขาก็รีบพลิกตัวหลบทันทีก่อนที่บนมือของเขาจะมีสายลมเล็ก ๆ ถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกับร่างของคนรับใช้ที่บินออกไป ก่อนที่ริพไทด์จะสร้างสายลมขึ้นมาที่เท้าของเขาเพื่อเพิ่มความเร็วและเตรียมตัวที่จะพุ่งเข้าไปหาซูไป๋และดอตตี้

"นายควรพิจารณาตัวเองให้ดีกว่าอะไรควรหรือไม่ควร หัดดูสถานการณ์ซะบ้าง!" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา

ริพไทด์เอียงหัวเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับไปมองข้างหลัง ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นมีดที่กำลังลอยอยู่ข้างหลังของเขา มีเพียงแค่มีดเล่มเดียวที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศไม่มีใครอยู่บริเวณโดยรอบเลยสักคน ริพไทด์หยุดนิ่งอยู่กับที่ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองซูไป๋ด้วยความประหลาดใจ ซูไป๋โบกมือให้มีดบินกลับมาหาเขาก่อนที่จะพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "เงิน ผู้หญิง อำนาจ นายต้องการมันไหม? ถ้าต้องการก็มาติดตามฉันซะ!"

ริพไทด์มองไปที่ซูไป๋ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ สลายสายลมออกไป

"นายจะต้องรับผิดชอบผลของการกระทำโดยพลการด้วยตัวเอง" ซูไป๋ชี้ไปที่คนรับใช้ที่นอนอยู่บนพื้นพร้อมกับพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะเอาแขนโอบไหล่ของดอตตี้เอาไว้พร้อมกับหันหลังเดินจากไป

จริง ๆ แล้วการจะหามนุษย์กลายพันธุ์มาเข้าร่วมมันไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น

ในช่วงที่มนุษย์กลายพันธุ์ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก มนุษย์กลายพันธุ์ที่ความสามารถตื่นขึ้นมาส่วนใหญ่จะระมัดระวังตัวเองเป็นพิเศษ ดังนั้นตราบใดที่มีคนแบบเดียวกับพวกเขาปรากฏตัวขึ้นมา การจะชวนพวกเขาเข้าร่วมกลุ่มจะง่ายดายเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความสามารถของพวกเขา พวกเขาก็ต้องยากจะมีชีวิตที่ดีขึ้นอยู่แล้ว อย่างน้อยริพไทด์ก็เป็นหนึ่งในนั้น

คนรับใช้ที่นอนอยู่บนถนนค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างช้า ๆ พร้อมกับความรู้สึกหดหู่เล็กน้อยหลังจากที่เขารู้สถานการณ์ทั้งหมด หลังจากกับไปถึงโรงแรมซูไป๋ก็สั่งให้คนรับใช้พาริพไทด์ไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ขนาดริพไทด์ยังทนไม่ได้กับความสกปรกของตัวแล้วนับประสาอะไรกับซูไป๋

โปรดติดตามตอนต่อไป

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด