ตอนที่ 11 แสดงละคร [ฟรี]

ตอนที่ 11

แสดงละคร

"แน่นอนว่าได้ แต่ว่าคุณจะทำอะไรกับเธอ?" ชอว์ถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันทางด้านของดอตตี้ที่ได้ยินคำพูดของพวกเขาทั้งสองคนเธอก็เริ่มหมดหวัง ก่อนที่ดวงตาของเธอจะที่จ้องไปที่ซูไป๋ด้วยความเกลียดชัง

น่าเสียดายที่การจ้องมองของเธอไม่สามารถฆ่าคนได้

ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเหลือบมองไปที่ดอตตี้และหันไปพูดกับชอว์ว่า "คุณก็รู้ว่าวิธีการที่ผู้ชายจัดการกับผู้หญิงมันเป็นอย่างไรจริงไหม? ผมค่อนข้างสนใจผู้หญิงคนนี้มากเลยและยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวตนของเธอบางที่เธออาจจะมีประโยชน์ในอนาคต"

"เท่าที่ฉันรู้มาพวกสายลับพวกนี้มักจะมีความภักดีต่อองค์กรเป็นอย่างมาก" ชอว์พูดขึ้น

ซูไป๋ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "ไม่ว่าผู้หญิงจะซื่อสัตย์แค่ไหนสุดท้ายเธอก็ยอมจำนนต่อผู้ชายอยู่ดี ถ้าทำกับเธอวันละแปดครั้งเดี๋ยวเธอก็เชื่อฟังในไม่ช้าก็เร็ว"

"ฮ่า ๆ ค่อนข้างสมเหตุสมผลดี" ชอว์หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "ในกรณี้ฉันจะปล่อยเธอให้คุณจัดการก็แล้วกัน และเดี๋ยวฉันจะให้คนจัดเตรียมห้องให้กับคุณเพื่อพักผ่อน ... ส่วนการหารือเกี่ยวกับความร่วมมือและรายละเอียดต่าง ๆ จะเริ่มตอนไหนดีล่ะ?"

"จนกว่าคุณจะพร้อมก็แล้วกัน!" ซูไป๋พูดขึ้น

"ไม่มีปัญหา!" ชอว์ตอบด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะเรียกให้คนเข้ามา

ซูไป๋ไม่ได้พูดอะไรมากนักพร้อมกับอุ้มร่างของดอตตี้ขึ้นมาและเดินออกไปพร้อมกับยามที่เดินนำทางอยู่ด้านหน้า

เขาต้องบอกเลยว่าห้องที่ชอว์จัดเตรียมไว้ให้เขานั้นดีมาก สภาพแวดล้อมก็ดีมากเช่นกัน หลังจากที่เข้าไปภายในห้องแล้วเขาก็โยนล่างของดอตตี้ลงบนเตียงก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความพึงพอใจ

"ไอ้สารเลว! ต่อให้ฆ่าฉันฉันก็ไม่มีวันที่จะทรยศองค์กร" ดอตตี้ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ

ซูไป๋ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ เธอพร้อมกับก้มหน้าลงไปหาดอตตี้ที่กำลังหลับตาด้วยความอับอายและคิดถึงจุดจบของเธอ หูของเธอเริ่มแดงขึ้นมา แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของซูไป๋ดังขึ้นข้างหูของเธอ "คุณนี่โง่ ๆ จริงถ้าเกิดว่าคุณไม่อยู่ทีนี่แล้วคุณจะทำภารกิจให้เสร็จได้อย่างไร"

"หืม?"

ดอตตี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะจ้องมองไปที่ซูไป๋ด้วยดวงตาเบิกกว้าง

ซูไป๋ชี้นิ้วไปที่ปากเพื่อให้เธอเงียบ ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปรอบ ๆ ทำให้ดอตตี้เข้าใจได้ในทันทีเลยว่าอาจจะมีคนแอบฟังพวกเขาอยู่ เธอมองไปที่ซูไป๋ด้วยความสงสัย ตอนนี้เธอไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่

"การเป็นสายลับมันไม่ใช่งานที่ยากสำหรับคุณมากนัก คุณควรจะรู้ว่าอันไหนจริงและอันไหนเท็จ! นอกจากนี้เขายังไม่เชื่อใจฉันอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเราจะต้องลงมือทำให้เขาเห็น" ซูไป๋กระซิบข้างหูของดอตตี้อีกครั้ง "ดังนั้นผมจะเริ่มแล้วนะ"

"อะไรนะ!"

ดอตตี้ตกตะลึงก่อนที่เธอจะเห็นว่าซูไป๋เริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ดอตตี้เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่จำเป็นที่จะต้องแสร้งทำเป็นตื่นตระหนักเลยเพราะว่าตอนนี้เธอตื่นตระหนกจริง ๆ

หลังจากผ่านไปราว ๆ หนึ่งชั่วโมงก็มีคาบเลือดปรากฏอยู่บนผ้าปูที่นอน ดวงตาของดอตตี้เต็มไปด้วยน้ำตาผสมความโกรธ ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะแต่งตัวและหันหลังเดินออกไป "นายคนนั้นมานี่หน่อย นายมีกุญแจมือไหม? ถ้ามีเอามาให้ฉันหนึ่งอัน"

"มีครับ!"

ยามที่ถูกเรียกเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบไปหามาให้อย่างรวดเร็วโดยไม่ถามอะไรให้มากความ

ซูไป๋เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับกุญแจมือ ก่อนที่เขาจะใส่กุญแจมือให้กับดอตตี้และแขวนอีกข้างเอาไว้กับเตียง "พยายามทำตัวดี ๆ เข้าไว้ ถ้าเกิดว่าคุณทำตัวดีเมื่อไหร่ผมจะปล่อยคุณให้เป็นอิสระ!"

ดอตตี้ที่ถูกสวมกุญแจมือดูเหมือนว่าเธอจะค่อย ๆ สงบลง ถึงแม้ว่าเธอจะยังคงจ้องมองไปที่ซูไป๋ด้วยอารมณ์ซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

ที่สถาบันห้องแดงเธอถูกใส่กุญแจมือทุกครั้งในตอนที่เธอนอนหลับ ดังนั้นสิ่งนี้มันจึงช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยและสงบลงได้อย่างรวดเร็ว

กินและดื่มอย่างมีความสุข

มีการจัดส่งอาหารและเครื่องดื่มมาให้อย่างครบครัน ทำให้ซูไป๋รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากและถ้าหากว่าเขามีความต้องการอะไรก็จะมียามหรือคนรับใช้ค่อยจัดการให้หมด ส่วนในตอนกลางคืนซูไป๋ก็จะขี่ม้าเล่นกับดอตตี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นชอว์มาได้สองสามวันแล้ว แต่ชอว์ก็รู้ทุกเกี่ยวกับซูไป๋อยู่ตลอดเวลา และเมื่อเขาเห็นสิ่งที่ซูไป๋ทำกับดอตตี้เขาก็ยังไม่คายกังวลไปทั้งหมดแต่เขาก็เริ่มเชื่อใจซูไป๋มากขึ้นกว่าเดิม ถือได้ว่าก้าวหน้าไปอย่างราบรื่น ในขณะเดียวกันทางด้านของดอตตี้หัวใจของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

ในที่สุดเมื่อเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลาห้าวันชอว์ก็มาหาเขา

เมื่อมองไปยังดอตตี้ที่ถูกล็อคอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ ชอว์ก็ยิ้มให้กับซูไป๋เล็กน้อยก่อนที่จะพูดขอโทษขึ้นมา "ขอโทษทีพอดีช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ตอนนี้ฉันพร้อมสำหรับการพูดคุยเรื่องความร่วมมือระหว่างเราแล้ว"

"โอเค แต่ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรให้พูดมากนัก เพราะผมมีหน้าที่ในการหามนุษย์กลายพันธ์ให้กับคุณและรอเงินปันผลเท่านั้น ผมไม่สนใจเรื่องอื่น" ซูไป๋พูดขึ้น

"คุณไม่คิดว่านี่มันจะง่ายไปหน่อยหรอ? ในเมื่อคุณต้องการร่วมมือกับฉัน คุณก็ต้องรู้ด้วยว่าการจัดการสโมสรไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินเลย" ชอว์พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

"ผมรู้แค่ว่าพวกนาซีจะอยู่ได้อีกไม่นานดังนั้นเวลาในตอนนี้จึงเป็นเงิน คุณน่าจะเคยลองตามหามนุษย์กลายพันธ์มาแล้วใช่ไหม? แต่ความคืบหน้าของคุณดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ดังนั้นยิ่งคุณมีมนุษย์กลายพันธ์มากเท่าไหร่การจะทำสิ่งต่าง ๆ มันจะง่ายขึ้นและเร็วขึ้นอย่างมหาศาล และคุณก็จะมีรายได้มากยิ่งขึ้น เงินสามารถรอได้ แต่สำหรับเวลาแล้ว ... มันไม่เคยรอคุณ" ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะชี้ไปที่หัวของเขา "และผมก็มีความสามารถในการตามหามนุษย์กลายพันธุ์ได้อย่างรวดเร็ว"

"ดังนั้นคุณก็เป็นมนุษย์กลายพันธุ์ด้วยใช่ไหม? ความสามารถของคุณก็คือการรับรู้ตำแหน่งของมนุษย์กลายพันธุ์คนอื่น ๆ ได้ใช่ไหม" ชอว์ถามขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง

ซูไป๋หัวเราะออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร พยายามจะลอกถามฉันหรอ ... ไม่มีทาง!!

 

โปรดติดตามตอนต่อไป …