บทที่ 271 หมาดำซุนผู้โหดเหี้ยม
ที่มุมหนึ่งของสถาบัน หม่าเฉิงรู้สึกพึงพอใจเมื่อเห็นอันซินฮุ่ยอยู่ภายใต้แรงกดดันจากเกษตรกร
“กล้าตีข้าเหรอ? ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพวกเจ้าต้องชดใช้ราคา”
หม่าเฉิงแจ้งแก่เฒ่าหวีให้นำคนมาทุบตีซุนม่อเมื่อพวกเขาพบเห็น
ในสถานการณ์เช่นนี้ ซุนม่อจะต้องอดทนต่อการถูกทุบตีโดยเปล่าประโยชน์ ถ้าไม่อย่างนั้น เขาจะกล้าตีตอบโต้ชาวนาเหล่านั้นหรือไม่? เขาจะไม่สนใจเกี่ยวกับชื่อเสียงของเขาหรือ?
“คิดว่าจะสำเร็จไหม?”
ด้วยเหตุผลบางอย่างเว่ยจื่อวี่ยังคงรู้สึกว่าเรื่องต่างๆ จะไม่ดำเนินไปอย่างราบรื่นตามที่วางแผนไว้
“พี่จื่อวี่ ไม่จำเป็นต้องกังวล แค่รอเก็บเงินก็พอ!”
จางเจ๋อหาวยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาคำนวณว่าหลังจากขึ้นราคา พวกเขาจะได้รับผลกำไรเพิ่มขึ้น 20% ทุกปี จากนั้นเขาก็จะสามารถจัดหาเงินให้กับนายหญิงอีกสองคนได้
นี่เป็นงานอดิเรกของจางเจ๋อหาว เขาชอบมีสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่า 15 ปีเท่านั้น เขาจะฆ่าเด็กผู้หญิงเมื่ออายุ 15 ปี
ไม่ไกลนักชีเซิ่งเจี่ยที่กำลังมองหาพวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เขาสังเกตเห็นหม่าเฉิงและอีกสองคน จากนั้นเขาก็กลับมารายงานเรื่องนี้ต่อซุนม่อทันที
อาจารย์ของเขาพูดถูก เจ้าสามคนนี้กำลังจับตามองเหตุการณ์นี้จากมุมมืด
.......
“ลุงหวีใจเย็นก่อน”
อันซินฮุ่ยโน้มน้าวอย่างอดทน แม้ว่านางจะเป็นมหาคุรุ 3 ดาว แต่นางก็ยังอ่อนน้อมถ่อมตนมากเมื่อต้องรับมือกับเกษตรกรเหล่านี้
“อาจารย์ใหญ่อัน มันไม่ง่ายสำหรับเราเหมือนกัน!”
เฒ่าหวีถอนหายใจ
“ลุงหวี ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ราคาเพิ่มขึ้นสามเท่า ราคาซื้อของเราสูงที่สุดในจินหลิงแล้ว!”
อันซินฮุ่ยรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ (ข้าทำดีกับพวกเจ้ามาตลอด แต่ได้โปรดอย่ามองว่าข้าเป็นคนโง่เลย เข้าใจไหม)
“แต่เงินส่วนเกินไม่ได้อยู่ในมือเรา!”
เฒ่าหวีรู้สึกหดหู่
“ทำไมเจ้าไม่คุยกับหัวหน้าหม่าและคนอื่นๆ แล้วบอกให้พวกเขาขึ้นราคาเพียงเล็กน้อย”
นี่เป็นทางตัน ชาวนาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลูกพืชผล แต่เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไปที่เมืองเพื่อขายทุกวัน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องขายให้กับพ่อค้าเช่นหม่าเฉิงและปล่อยให้กลุ่มการค้ามีกำไรทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลาง
ในสังคมสมัยใหม่ปัจจุบัน ก็มีการกระจายสินค้าทำงานในลักษณะนี้เช่นกัน แม้แต่ชาวนาในโลกเก่าของซุนม่อก็ไม่ยอมไปที่เมืองเพื่อขายสินค้าด้วยตนเอง นับประสาอะไรกับสถานที่ที่ล้าหลังในด้านเทคโนโลยีอย่างเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่
ชาวนาบางคนจะไม่มีวันออกจากหมู่บ้านตลอดชีวิต
มันเป็นไปไม่ได้ที่อันซินฮุ่ย จะใช้ท่าทีที่แข็งกร้าว นางพูดแต่สิ่งดีๆ ที่นางคิดได้ ต้องการโน้มน้าวให้ชาวนาออกไป อย่างไรก็ตามเฒ่าหวีตั้งใจที่จะไม่จากไปเว้นแต่เขาจะบรรลุเป้าหมาย
“ซุนม่อนั่นอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่เรียกเขาให้ออกมา ข้ารู้ว่าอาจารย์ใหญ่อันเป็นคนดี ข้าได้ยินมาว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะซุนม่อกำลังสร้างปัญหาในเงามืด!”
เฒ่าหวีดูซื่อตรงมาก แต่เขาเป็นคนฉลาด เขาเล็งเป้าไปที่ผู้นำโรงเรียนอีกคนในขณะที่บอกว่าอันซินฮุ่ยกำลังพิจารณาสิ่งต่างๆ ในนามของชาวนา ดังนั้นนางจึงเป็นคนดีมาก
เมื่อจางฮั่นฟูได้ยินคำนี้ เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา (ผู้เฒ่าเหล่านี้จงใจวางหมวกทรงสูงบนหัวอันซินฮุ่ย เพื่อที่นางจะได้ไม่มีทางออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้)
จางฮั่นฟูรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเมื่อเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของอันซินฮุ่ย (ใครบอกให้เจ้าสนับสนุนซุนม่อที่ไร้ประโยชน์และต่อต้านข้า?)
“ซุนม่อยุ่งมาก!”
อันซินฮุ่ยไม่มีทางเอาชนะซุนม่อ มันคือการปกป้องเขา
“อย่างที่คาดหวังจากมหาคุรุ เขาไม่สนใจพวกเราชาวนาเลย!”
เฒ่าหวีเยาะเย้ย
“ชาวนา? ข้าเห็นแต่ฝูงหมาป่าชั่วร้ายที่นุ่งห่มหนังแกะ!”
เสียงเยาะเย้ยดังขัดจังหวะคำพูดของเฒ่าหวี ทุกคนหันศีรษะและเห็นซุนม่อเดินผ่านฝูงชน
"ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่? ออกไปเร็ว!”
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้ว นางเหลือบมองซุนม่อ
“แล้วเจ้าคือซุนม่อ?”
ผู้เฒ่าหวีหันไปมองทางซุนม่อ เมื่อชายหนุ่มผู้นี้ซึ่งสวมชุดครูสีฟ้า ยืนในท่าตรง แสดงออกถึงความมั่นใจ เขาก็ดูน่าประทับใจจริงๆ
นอกจากความแข็งแกร่งแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกของเขาทำให้เขาและอันซินฮุ่ยดูเข้ากันได้อย่างยิ่งเมื่อพวกเขายืนอยู่ด้วยกัน
“ท่านควรเรียกข้าว่าอาจารย์ซุน!”
ซุนม่อยิ้ม
“ตาแก่ ความเคารพเป็นสิ่งที่มีร่วมกัน เจ้าไม่สามารถพึ่งพาความอาวุโสเพื่อกดดันผู้อื่นเพียงเพราะอายุของเจ้าสูงกว่าได้!”
หลังจากได้ยินคำนี้ สีหน้าของเฒ่าหวีก็สลดลง นักเรียนที่อยู่รอบๆ เริ่มชี้นิ้วขณะกระซิบกับกันเอง
เป็นความจริง ซุนม่อเป็นครูไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น (เจ้าควรจะเรียกเขาว่าอาจารย์ซุน แต่เจ้าเรียกเขาโดยตรงด้วยชื่อของเขา เจ้าหยิ่งเกินไปหรือเปล่า?)
คนส่วนใหญ่ที่นี่จะเข้าข้างคนใกล้ชิด ซุนม่อคือใคร? ปัจจุบันเขาเป็นครูที่มีชื่อเสียงที่สุดในสถาบันจงโจว เขาไม่เพียงแต่มีหัตถ์เทวะเท่านั้น แต่เขายังปฏิบัติต่อนักเรียนอย่างเป็นมิตรและจะตอบคำถามของพวกเขาเสมอ
โดยพื้นฐานแล้วครูเช่นนี้ไม่มีข้อบกพร่อง นักเรียนหลายคนเคารพเขา และตอนนี้เมื่อครูเช่นนี้ถูกดูแคลน ความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของนักเรียนอย่างเป็นธรรมดา
“อาจารย์ของข้าช่างน่าประทับใจจริงๆ!”
ริมฝีปากของถานไถอวี่ถังโค้งงอ ครูของเขาฝีปากร้ายกาจ
นักเรียนที่ชมการแสดงมีท่าทีที่เป็นกลางและมาที่นี่เพื่อชมการแสดงล้วนๆ ในท้ายที่สุด ประโยคเดียวจากซุนม่อทำให้หลายคนเปลี่ยนจุดยืนในทันที
“อาจารย์ซุนเป็นเพียงตำแหน่ง เจ้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับตัวตนของเจ้ามากเกินไปเหรอ?”
เฒ่าหวีโต้กลับและเยาะเย้ยซุนม่อที่ไร้สาระเกินไป
(ฮ่าฮ่า คำพูดที่พูดมักจะมาจากใจ ก็หมายความว่าเฒ่าหวีมีบุคลิกที่หยิ่งผยอง เขาไม่ได้เห็นครูอย่างพวกเราในสายตาของเขาเลย)
ซุนม่อมีรอยยิ้มเยาะเย้ยตนเองอยู่บนใบหน้าของเขา
“เมื่อข้าเดินไปตามถนน ขณะที่ผู้ปกครองของนักเรียนเห็นข้า พวกเขามักจะทักทายข้าด้วยการพูดว่า 'สวัสดี อาจารย์ซุน' แม้แต่คนที่ไม่คุ้นเคยกับข้า พวกเขาจะเรียกข้าว่าน้องซุนหรือแม้แต่หลานเรา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนแปลกหน้าพูดกับข้าด้วยนามสกุลและชื่อของข้าอย่างตรงไปตรงมา หยาบคายจริงๆ”
นักเรียนต่างกระซิบกัน นั่นเป็นความจริง เมื่อทุกคนเดินไปตามถนน พวกเขาจะทักทายครูคนนั้นอย่างแน่นอนด้วยการเรียก 'ครูนั้นๆ' มันเหมือนกับการพบหมอแบบไม่ตั้งใจ พวกเขายังจะเรียกหมอคนนั้นว่า 'หมอนั้นๆ' นี่เป็นเรื่องปกติมาก และเรียกบุคคลในตำแหน่งที่เคารพด้วยชื่อเต็มของพวกเขา? ดูเหมือนไม่เหมาะสมเพราะการทำเช่นนั้นโดยพื้นฐานแล้วถือเป็นการดูหมิ่น
“อาจารย์ซุน เรามาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อประโยชน์ในการดำรงชีวิตของเรา มันไม่ง่ายเลยที่เราจะทำมาหากิน พวกเจ้าสามารถทำความดีด้วยการยอมรับการขึ้นราคาได้หรือไม่?”
ผู้เฒ่าหวีบอกได้ว่าเขาไม่สามารถพูดนอกเรื่องกับซุนม่อได้ ดังนั้น เขาจึงลดสถานะลงทันทีและชัก 'อาวุธ' ออกมา (ข้าอ่อนแอ เพราะฉะนั้น ตรรกะอยู่ข้างข้า เจ้าจะทำอย่างไร?)
หลังจากพูดแล้ว เฒ่าหวีก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที
ในบรรดานักเรียน หลายคนมาจากภูมิหลังทางการเกษตร เมื่อพวกเขาเห็นเฒ่าหวีทำสิ่งนี้ พวกเขาก็นึกถึงพ่อแม่ของพวกเขาทันทีและเริ่มสงสารเขา
“ท่านผู้เฒ่าหวี ท่านอย่าทำเช่นนี้!”
มือของซุนม่อจับเฒ่าหวีอย่างรวดเร็ว
เฒ่าหวีเป็นคนที่อายุเกินห้าสิบปี ในหมู่บ้าน เขาเป็นผู้อาวุโสในหมู่บ้านที่น่าเคารพนับถือ และโดยธรรมชาติแล้วเขาไม่ต้องการคุกเข่ากับซุนม่อ ดังนั้น เขาจึงต้องการใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือของซุนม่อ แต่ใครจะคาดคิดว่าซุนม่อไม่ได้ออกแรงใดๆ และเพียงแค่จับเขาไว้? โดยพื้นฐานแล้วซุนม่อไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเขา
ปั้ก!
เฒ่าหวีล้มลงบนพื้น
“เฮ้อ ทำไมท่านต้องทำอย่างนี้? เราแค่พูดกันดีๆ ไม่ได้เหรอ?”
ซุนม่อถอนหายใจและปล่อยมือ
“ระยำ!”
เฒ่าหวีสาปแช่งในใจของเขา (เจ้าเต่าน้อย เจ้านี่มันเอาเปรียบข้าชัดๆ) อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกเขินที่จะยืนขึ้นตอนนี้เพราะมันจะพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่จริงใจ
เมื่อเห็นฉากนี้ อันซินฮุ่ยตะลึงครู่หนึ่ง นางเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ รู้สึกมีความสุขอยู่ในใจ นางเคยหงุดหงิดรำคาญกับผู้เฒ่าหวีผู้นี้มาโดยตลอดและไม่มีทางจัดการกับเขาได้เลย คราวนี้ถือได้ว่าเป็นครั้งแรกที่นางเห็นเฒ่าหวีเสียเปรียบ ซุนม่อเริ่มพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่สนใจหัวข้อหลักที่มีอยู่ เขาไม่ปฏิเสธการขึ้นราคาทันทีและบ่นไปเรื่อยเปื่อย
เฒ่าหวีค่อนข้างแก่แล้ว หลังจากคุกเข่านานกว่าสิบนาที เข่าของเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาอยากจะลุกขึ้นแต่เขาไม่กล้า ถ้าเขาลุกขึ้นตอนนี้ ภาพลักษณ์ของเขาในฐานะตัวแทนกลุ่มสังคมที่ด้อยโอกาสจะหายไป
(ช่างแม่งเถอะ ข้าจะอดทนไว้!)
“ฮึ่ม เจ้าเล่ห์เล็กน้อยนี้ไร้ประโยชน์!”
จางฮั่นฟูที่เฝ้าดูอยู่ด้านข้างไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เขากำลังรอดูการแสดงที่ดี
“ผู้เฒ่าหวี ราคาซื้อที่เราให้พวกเจ้าสูงพอแล้ว ถ้าพวกเจ้าไม่สามารถหาเงินส่วนเกินจากมันได้ เห็นได้ชัดว่าปัญหานี้มีที่มาจากพ่อค้า เจ้าควรมองหาพวกเขาแทน”
ซุนม่ออธิบาย
“เราได้ทำอย่างนั้น พวกเขาตกลงที่จะซื้อจากเราในราคาที่สูงกว่า แต่ข้อกำหนดเบื้องต้นคือสถาบันจงโจวของเจ้าต้องยอมรับเงื่อนไขของพวกเขา”
เฒ่าหวีหรี่ตาเหมือนถั่วและมองไปที่ซุนม่อ เข่าของเขารับไม่ไหวจริงๆ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจเด็ดขาด มุ่งตรงไปยังประเด็นและเตรียมสรุปการสนทนาโดยเร็วที่สุด
“ถ้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงของเจ้าไม่สามารถจ่ายได้ เพื่อความอยู่รอด เราได้แต่ขายผลิตภัณฑ์ของเราให้กับบริษัทการค้าอื่นๆ เท่านั้น เฮ้อ ข้าหวังว่าอาจารย์ใหญ่อันจะเข้าใจพวกเรา ยังไงเราก็ต้องหาเลี้ยงชีพด้วย!”
“ลุงหวี…”
อันซินฮุ่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อยและต้องการจะพูด แต่นางก็ถูกซุนม่อห้ามไว้
“ผู้เฒ่าหวี ท่านหมายความว่าอย่างไรกับเรื่องนี้? ท่านขู่เราเหรอ?”
ซุนม่อกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา
“ข้าเป็นแค่ชาวนา ข้าจะกล้าข่มขู่มหาคุรุอย่างพวกเจ้าได้อย่างไร?”
ผู้เฒ่าหวีไม่ยอมรับเป็นธรรมดา แต่เขากลับหัวเราะเยาะอยู่ในใจ (ใช่ ข้าขู่นางทุกคน แล้วยังไงล่ะ)
"ชาวนา? ข้าไม่คิดอย่างนั้น?”
ซุนม่อ เปิดใช้งานเนตรทิพย์
หวีเซิง อายุ 57 ปี ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านซิ่วสุ่ย เขามีเงิน 300,000 ตำลึง เมียน้อย 2 คน ลูกชายนอกกฎหมาย 3 คน และอีก 2 คนทำงานให้กับกลุ่มการค้าของหม่าเฉิง
“ชาวนาที่มีทรัพย์สิน 300,000 ตำลึง ถือได้ว่าเป็นเจ้าของบ้านเล็กๆ ใช่ไหม?”
ซุนม่อเยาะเย้ย เขาดึงเสื้อผ้าของเฒ่าหวี
“รอยบนเสื้อผ้าชุดนี้ดูไม่เลวเลย แต่ถ้าเจ้าต้องการที่จะทำให้ผ้าดูเก่า เจ้าต้องพยายามมากขึ้นและเพิ่มเหาอีกสองสามตัว”
เมื่อได้ยิน 300,000 ตำลึง การแสดงออกของ เฒ่าหวีก็เปลี่ยนไปทันที
“57 แล้ว แต่มีเมียน้อยสองคน? สะโพกของเจ้าต้องดีมากแน่ๆ เจ้าดูดเลือดจากสถาบันมามาก แต่ยังไม่พอใจอีกเหรอ?”
ซุนม่อเยาะเย้ย
นักเรียนที่ชมเริ่มพึมพำกันเอง
“ไร้สาระ นั่นเป็นเรื่องโกหก”
เฒ่าหวีรีบพยายามล้างชื่อของเขา
"เหรอ? เจ้าเห็นด้วยหรือไม่ว่าถ้าข้าไปที่บ้านของเจ้าตอนนี้ เงินที่ข้าพบเพิ่มจะเป็นของข้าเอาไหม?”
ซุนม่อยิ้ม
“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าขุดห้องใต้ดินเพื่อซ่อนเงินไว้ใต้ห้องนอน!”
เมื่อเฒ่าหวีได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น เจ้าผู้นี้รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เขาเหลือบมองไปรอบๆ อย่างไม่รู้ตัว กังวลว่าชาวนาบางคนอาจต้องการขโมยเงินของเขา
(ไม่มีทาง ข้าไม่สามารถโต้เถียงกับเจ้าคนนี้ได้อีกต่อไป)
ผู้เฒ่าหวีก็มีไหวพริบอย่างมากเช่นกัน เมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาก็เพิกเฉยต่อซุนม่อและเริ่มกดดันอันซินฮุ่ย
“อาจารย์ใหญ่อัน ทุกคนที่นี่เป็นชาวนาต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ถ้าเจ้าไม่ให้คำตอบเราในวันนี้ เราจะไม่ไป”
“เราต้องทนแดดร้อนทุกวัน มันไม่ง่ายเลยที่เราจะทำมาหากิน อาจารย์ใหญ่อัน โปรดสงสารพวกเราด้วย!”
“อาจารย์ใหญ่อัน เราจะคุกเข่าให้ท่าน โปรดประทานเส้นทางแห่งชีวิตแก่พวกเรา!”
ชาวนาหลายสิบคนที่อยู่ข้างหน้าใกล้กับเฒ่าหวีคุกเข่าและเริ่มสะอื้น พวกเขาดูมีสีหน้าเศร้าอย่างยิ่ง
ถานไถอวี่ถังมองไปที่ซุนม่อ อยากรู้ว่าซุนม่อจะแก้ปัญหานี้อย่างไร นี่คือ 'ไม้ตายสุดท้าย' ของกลุ่มสังคมที่ด้อยโอกาส ก่อนอื่นพวกเขาจะร้องไห้สร้างปัญหาแล้วขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่กลัวกลอุบายเช่นนั้นหรือ?
“ลุงหวี ลุงหวัง พวกท่านควรลุกขึ้นก่อน!”
อันซินฮุ่ยต้องการช่วยพวกเขา แต่นางถูกซุนม่อห้ามไว้
“ปล่อยพวกเขา เนื่องจากพวกเขาต้องการคุกเข่า ปล่อยให้พวกเขาคุกเข่า!
การแสดงออกของซุนม่อนั้นเย็นชา (พวกเจ้าอยากจะใช้ท่าสุดท้ายเหรอ? ก็ดีนะ บิดาคนนี้ได้เตรียมอาหารมื้ออร่อยไว้ให้เจ้าด้วย ได้โปรดกินจนกว่าพวกเจ้าจะอิ่มไปเลย!)
