ตอนที่แล้วตอนที่ 5 ผมอยากรู้ความลับของคุณจริง ๆ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 7 เป้าหมาย : โปแลนด์

ตอนที่ 6 ก่อนจากกัน


ตอนที่ 6

ก่อนจากกัน

ถึงแม้ว่าเขาอาจจะกลายเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งของ S.H.I.E.L.D ในอนาคตและแน่นอนว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงใบหน้าของเขาได้ในอนาคต บวกกับการที่ซูไป๋ไม่ต้องการที่จะช่วยสหรัฐอเมริกาหรือต่อสู้เพื่อสหรัฐอเมริกาเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าเขาจะตายไม่ได้ก็ตาม แต่มันก็ยังมีความรู้สึกเจ็บปวดอยู่

และที่เขาเลือกที่จะอยู่ต่อก็เพราะว่าในอีกด้านหนึ่งสงครามมันยังไม่จบและเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนดี ดังนั้นการอยู่ที่นี่ก่อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ในทางกลับกันเขายังต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเองมากกว่านี้ไม่ว่าจะเป็นทักษะการต่อสู้หรืออาวุธ

การที่เขาเป็นอมตะไม่ได้หมายความว่าเขาสามารถตายได้ตามต้องการและเขาก็ไม่ได้มีนิสัยมาโซคิสม์ที่ชอบให้ตัวเองถูกกระทำหรือทรมาณแบบนั้น

เขาต้องบอกเลยว่าการทำงานของพวกเขานั้นรวดเร็วมาก พวกเขาตั้งฐาน SSR ถัดจากค่ายทหารได้อย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันสตีฟก็ได้เลือกสมาชิกของหน่วยคอมมานโดคำรามและเริ่มทำการฝึกซ้อมอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าชื่อเสียงของหน่วยคอมมานโดคำรามก็เป็นซูไป๋ที่เสนอชื่อขึ้นมา ซึ่งสตีฟก็เห็นด้วยอย่างรวดเร็วและตัดสินใจใช้ชื่อนี้

ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เข้าร่วมหน่วยคอมมานโดคำรามและหน่วย SSR แต่พวกเขาก็ยังยอมรับความคิดเห็นของซูไป๋และยอมรับว่าซูไป๋ก็เป็นหนึ่งในหน่วยของพวกเขา อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ได้จำกัดขอบเขตของซูไป๋เอาไว้ แน่นอนว่าการแบ่งงานของพวกเขานั้นชัดเจนมาก พันเอกฟิลลิปส์มีหน้าที่กำหนดแผนการการโจมตี เพ็กกี้ คาร์เตอร์ รับผิดชอบด้านการสื่อสารและการประสานงาน ส่วนฮาวเวิร์ด สตาร์ค รับผิดชอบในการสนับสนุนทางเทคนิค

แน่นอนว่าซูไป๋ก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ เช่นกัน

ถ้าจะให้พูดอย่างชัดเจนความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้เปรียบเสมือนกับต้นหญ้า ทำให้เขาคอยติดตามสมาชิกของหน่วยคอมมานโดเพื่อเรียนรู้วิธีการต่อสู้และทักษะต่าง ๆ บางครั้งเขาก็ลองท้าสู่กับสตีฟและบัคกี้ แน่นอนว่าเขาไม่เคยชนะเลย แต่ความก้าวหน้าของเขาก็รวดเร็วมากเช่นกัน

นอกจากนี้เขายังติดตามฮาวเวิร์ดเพื่อเรียนรู้ทักษะบางอย่างจากเขา แน่นอนว่าพวกเขาพูดคุยเรื่องผู้หญิงกันเป็นบางครั้งบางคราว ซึ่งซูไป๋ก็ไม่ได้คิดที่จะมีความรู้ถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ ขอแค่ให้เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรและสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้อย่างไรก็พอแล้ว และเขาก็ไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นฆ่าตายเพื่อทักษะหรือความสามารถพิเศษพร่ำเพื่อ

ท้ายที่สุดแล้วการถูกฆ่าตายหรือถูกทำให้ตายด้วยวิธีต่าง ๆ นา ๆ มันเจ็บปวดทรมาณมาก

แน่นอนว่าซูไป๋ไม่ได้ลืมเพ็กกี้ คาร์เตอร์เขาไปพูดคุยหยอกล้อเล่นกับเธอเป็นครั้งคราว และเช่นเดียวกับในภาพยนต์ฮาวเวิร์ดได้มอบโล่อันเป็นสัญลักษณ์ของกัปตันอเมริกาให้กับสตีฟ และเพ็กกี้ คาร์เตอร์ก็ใช้ปืนยิงไปที่สตีฟโดยไม่ลังเลในการตรวจสอบคุณภาพของโล่ ทำให้ฮาวเวิร์ดและสตีฟหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ส่วนซูไป๋ก็ทำได้แค่ยักไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังกลับและไปตรวจสอบข้อมูลต่อ

ด้วยระบบข่าวกรองของ SSR ซูไป๋สามารถค้นหาสิ่งต่าง ๆ ได้มากมาย ตอนแรกเพ็กกี้ คาร์เตอร์ดูให้ความสนใจเกี่ยวกับการกระทำของซูไป๋เล็กน้อย แต่ต่อมาเมื่อเธอพบว่าข่าวหรือข้อมูลที่เขาอ่านมันมีผลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นและไม่ส่งผลอะไรเป็นพิเศษ สุดท้ายเธอก็เพิกเฉยต่อมันในที่สุด

และนี่ก็คือข้อดีของการรู้เนื้อเรื่อง!

จากข้อมูลเหล่านี้ซูไป๋สามารถกำหนดเป้าหมายง่าย ๆ ให้กับตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

มันมีประมาณสามอย่าง

ความสามารถ

เงิน

สิ่งของเครื่องใช้

ตอนนี้หน่วยคอมมานโดคำรามเริ่มแสดงพลังของพวกเขาแล้ว ทำให้ฐานที่มั่นหลายแห่งของนาซีถูกทำลายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาเริ่มโด่งดังขึ้นเรื่อย ๆ และซูไป๋ก็เตรียมตัวที่จะจากไปแล้วเช่นกัน

เวลาเดินมาถึงช่วงกลางคืนอย่างเงียบ ๆ

ซูไป๋เริ่มเก็บของและเตรียมตัวที่จะจากไปโดยไม่บอกลา ในขณะที่เขากำลังจะผลักประตูออกไป จู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาทำให้ซูไป๋เสียหลักเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยื่นมือออกไปเพื่อที่จะคว้าอะไรสักอย่างเอาไว้เพื่อให้ยืนอย่างมั่นคง ซึ่งผลการจับครั้งนี้ ... จิตใจของซูไป๋หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที!

เมื่อเขาทำให้ร่างกายของเขายืนอย่างมั่นคงเรียบร้อยแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นไปมองและเห็นใบหน้าของเพ็กกี้ คาร์เตอร์กำลังแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาไม่รู้ว่าเธอโกรธหรืออายกันแน่

ทันใดนั้น!

"ซูไป๋!!!"

เพ็กกี้ คาร์เตอร์ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเตรียมจะคว้าซูไป๋เอาไว้

แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ซูไป๋ฝึกฝนมามันไม่ได้ไร้ประโยชน์ มองไปยังแขนของเพ็กกี้ คาร์เตอร์ที่กำลังเอื้อมแขนมา เขาก็เอามือของเขาไปคว้าแขนของเธอเอาไว้แล้วดึงเข้ามาหาเขา

"นุ่มนิ่มมาก" ซูไป๋พูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเพ็กกี้ คาร์เตอร์ได้ยินเช่นนั้นเธอก็โกรธขึ้นมาทันทีพร้อมกับชักปืนออกมา แล้วเตรียมที่จะลั่นไกทันทีถ้าเกิดว่าซูไป๋ทำอะไรนอกเหนือจากนี้

"เดี๋ยวก่อน ๆ ผมจะออกไปแล้ว!" ซูไป๋รีบพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน

"ออกไปแล้ว ? คุณจะออกไปไหน ?" เพ็กกี้ คาร์เตอร์พูดขึ้นมาด้วยความโกรธ

ครั้งแรกอาจจะใช้คำว่าอุบัติเหตุเป็นข้อแก้ตัวได้ แต่ครั้งที่สองแน่นอนว่าเธอจะต้องคิดว่าเขาจงใจอย่างแน่นอน

"ผมหมายความว่าผมกำลังจะออกไปจากที่นี่" เมื่อเห็นความเข้าใจผิดของเพ็กกี้ คาร์เตอร์ซูไป๋ก็พูดอธิบายขึ้นมาอีกครั้ง "ดูสิในกระเป๋าของผมมีปืนอยู่เพียงกระบอกเดียว นี่คือถือถ้วยรางวัลเพียงอันเดียวของผม"

"คุณจะออกไปจากที่นี่?" เพ็กกี้ คาร์เตอร์พูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าสักวันหนึ่งซูไป๋คงจะจากไป แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้ และเขายังวางแผนที่จะจากไปโดยไม่บอกลาอีกด้วย อย่างไรก็ตามสิ่งนี้มันก็ไม่ได้ทำให้เธอไม่พอใจอะไร ดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยิงแต่เธอก็เริ่มเข้าไปต่อสู้กับซูไป๋อีกครั้ง

"อีกแล้วหรอ"

ซูไป๋ป้องกันการโจมตีของเธออย่างไม่เต็มใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ยอมหยุด "ผมบอกว่าผมเกือบจะโดนมันเฉย ๆ คุณจะอะไรมากมายขนาดนั้น"

"คุณหมายความว่ายังไง" เพ็กกี้ คาร์เตอร์พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา "คุณคิดว่าจะเอาเปรียบฉันได้ตามต้องการอย่างงั้นหรอ มันจะเป็นอย่างงั้นได้อย่างไร!"

"คุณบังคับผมเองนะ!"

บางครั้งการต่อสู้กับผู้หญิงแบบนี้ก็ถือได้ว่าเป็นความสนุกอีกแบบ แต่มันค่อนข้างจะไร้ประโยชน์

ซูไป๋ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับกระแทกนิ้วเท้าลงกับพื้นและรีบวิ่งออกไปเหมือนกับเสือชีตาห์

แน่นอนว่าปฏิกิริยาตอบโต้ของเพ็กกี้ คาร์เตอร์นั้นรวดเร็วมาก เธอปล่อยหมัดมาที่เขาพร้อมกับยกเท้าขึ้นและใช้หัวรองเท้าส้นสูงของเธอเตะไปที่ระหว่างขาของซูไป๋

"ทำไมคุณถึงโหดร้ายขนาดนี้เนี้ย นี่คุณกะจะไม่ให้ผมได้มีลูกหลานเลยใช่ไหม"

แน่นอนว่าเธอนั้นเร็วซูไป๋ ทำให้ทักษะการต่อสู้ที่เขาฝึกมาทำอะไรไม่ค่อยได้ เขารีบกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว ทำให้รองเท้าส้นสูงของเพ็กกี้ คาร์เตอร์พุ่งเฉือนผ่านหน้าของเขาไป ทันใดนั้นซูไป๋ก็ใช้ประโยชน์จากจังหวะนี้ใช้มือคว้าขาของเธอเอาไว้พร้อมกับดึงเข้ามา ทำให้เพ็กกี้ คาร์เตอร์เสียการลงตัวล้มลงกับพื้น

"มาให้ผมจูบซะโดยดี!"

เพ็กกี้ คาร์เตอร์พยายามจะลุกขึ้นแต่เมื่อเธอได้ยินเสียงยิ้มแย้มของซูไป๋ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงเงามืดบริเวณตรงหน้าเธอ ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างมันราวกับว่ามีกระแสน้ำพุ่งอย่างเฉียวกราดภายในร่างของเธอทำให้สูญสิ้นเรียวแรงไปโดยทันที

ก่อนที่เธอจะได้ตอบสนองอะไร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังกดทับเธออยู่ทำให้ร่างของเธอค่อย ๆ แนบลงกับพื้นพร้อมกับมือทั้งสองข้างของเธอที่ถูกซูไป๋จับเอาไว้ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย!

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

5 2 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด