ตอนที่แล้วบทที่ 2: ขายแตงโมจากเกม!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 4: วันละหมื่นหยวน!

บทที่ 3: อยากมีโชคลาภและความร่ำรวยก็ต้องพึ่งเกมนี้นี่แหล่ะ!


หลังจากกำจัดศัตรูพืชที่มารบกวนต้นแตงโมแล้วฉินหลินก็มองไปยังแปลงอื่น ๆ ของฟาร์ม

ปัจจุบันเขามีแปลงปลูกอยู่หกแปลง  ปลูกแตงโมได้ทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าลูก  แต่แปลงจริง ๆ นั้นมีมากกว่าหกเพียงแต่ต้องบุกเบิกก่อนจึงจะสามารถตีแปลงและปลูกแตงโมมากขึ้นได้

แปลงในเกมนี้มีทั้งหมดร้อยแปลง  แต่มันก็เป็นแปลงรกร้างที่มีทั้งวัชพืช  หิน  ไม้  ตอไม้  และอื่น ๆ จึงไม่อาจใช้ทำการเพาะปลูกอะไรได้

นอกจากนี้ยังเป็นเพราะเลเวลตัวละครของเขายังต่ำอยู่  บริเวณหลายแห่งจึงยังมีการคลุมเทาเอาไว้ไม่สามารถเข้าได้

โดยระบบของเกมคือเมื่อทำการเพาะปลูกก็จะได้ค่าประสบการณ์  เมื่อเก็บค่าประสบการณ์ไปเรื่อย ๆ ก็จะอัพเลเวล  เมื่อเลเวลเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ ก็จะสามารถเปิดแผนที่ใหม่ ๆ ได้  แต่ก่อนอื่นเลยคือผู้เล่นต้องเอาจอบมาบุกเบิกพื้นที่รกร้างซะก่อน...

การที่เลเวลสูงขึ้นยังสามารถใช้ฟังก์ชันอัพเกรดที่ดินเพื่อให้สามารถปลูกพืชผลที่ระดับสูงขึ้นได้ด้วย  และยังมีฟังก์ชันใหม่อื่น ๆ อีกไม่น้อย

และเมื่อเห็นที่ดินรกร้างยังไม่ได้บุกเบิกฉินหลินก็บังคับตัวละครให้ไปเอาจอบมาแล้วไปจัดการหักร้างถางพงบุกเบิกมันซะ  จนได้มาเพิ่มอีกหกแปลง  จากนั้นก็ไม่รอช้าเอาเมล็ดแตงโมปลูกลงไปโลด

แตงโมในแปลงปลูกใหม่อีกหกแปลงจะสุดพรุ่งนี้เที่ยงและจะได้แตงโมมาอีกประมาณร้อยลูก

ฉินหลินพอเรื่องเกมแค่นี้ก่อน  เขาหันมาเสิร์ชหาโกดังให้เช่าของบริษัทจัดหาที่อยู่อาศัยแทน

เรื่องนี้ฉินหลินระแวดระวังมาก ๆ หากอยู่ในเมืองแม้เขาจะเข้าไปในโลกในเกมที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้ก็จริง  แต่มันก็มีความเสี่ยงที่จะเป็นจุดสังเกตว่าทำไมจู่ ๆ ก็มีแตงโมเยอะแยะมากมาย  หรือจะไปหาที่ปลอดคนก็ยังกลัวว่าจะมีคนบังเอิญมาเห็นตอนที่เขาเข้า ๆ ออก ๆ โลกในเกมและกลายเป็นเรื่องใหญ่อีกเหมือนเดิม

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหาโกดัง  มันต้องห่างไกลและไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ข้าง

วิธีการคือเข้าไปข้างในแล้วปิดล็อคโกดัง  จากนั้นค่อยเข้าไปขนแตงโมจากในเกมออกมา  แบบนี้ก็จะไม่มีใครเห็น

ในเน็ตมีข้อมูลโกดังให้เช่าอยู่มากมาย  หลังจากเลือก ๆ อยู่นานโขสุดท้ายก็เจอหลังที่ถูกเสป็คจนได้

โกดังแห่งนั้นอยู่เขตชานเมืองของอำเภอโหยวเฉิง  เดิมทีเป็นโกดังเก็บหญ้าเลี้ยงหมูของฟาร์มหมู  นอกจากนี้ถนนทั้งสายโดยปกติแล้วจะไม่มีใครเข้าออก

เนื่องจากการเลี้ยงหมูประสบปัญหาโรคระบาดทำให้ฟาร์มเลี้ยงหมูต้องปิดตัวไป  และตอนนี้โกดังที่ยังเหลือจึงเปิดให้เช่า  ค่าเช่าก็ไม่แพง  เดือนละสองพันหยวน  พื้นที่ก็ใหญ่  มัดจำไม่ต้อง  ทว่าของดีแบบนี้กลับไปตั้งอยู่ชานเมืองจึงไม่มีใครไปเช่ามานานแล้ว

ฉินหลินคิดว่านี่แหล่ะเจ๋งที่สุดแล้ว

.................................…

วันรุ่งขึ้น

ฉินหลินตื่นนอนแต่เช้าตรู่แล้วเช็คจอเกมก่อนเลย

แปลงชุดแรกมีแตงโมสุกวางอยู่ในแปลงแล้ว  เขารีบสั่งให้ตัวละครในเกมไปเก็บเกี่ยวแตงโมเหล่านั้นทั้งหมดและถอนต้นแตงโมเหี่ยว ๆ ทิ้งไปแล้วปลูกชุดใหม่

ส่วนหกแปลงใหม่นั้นต้นแตงโมงอกแล้วเริ่มเป็นลูกแล้วด้วย  ทว่าก็มีทั้งหญ้าทั้งแมลงศัตรูมารบกวนทั้งหกแปลงเลย

เขาก็สั่งตัวละครให้เข้ากำราบจนสิ้น  เสร็จแล้วจึงไปกินข้าวเช้าและออกไปติดต่อเจ้าของโกดังนัดกันไปเจอที่โกดัง

โกดังอยู่ห่างจากตัวอำเภอไปประมาณสิบนาที  ซึ่งระยะทางถือว่าไกลเลยทีเดียวจึงไม่ค่อยมีใครมา

โกดังได้รับดูแลรักษาอย่างดี  มีพื้นที่ว่างพอให้เอารถไปจอด  ขนาดที่ว่าเอารถบรรทุกขนาดใหญ่มาเลี้ยวยังได้เลย

เดิมใช้เก็บหญ้าอาหารหมูของฟาร์มเลี้ยงหมู

เจ้าของเป็นชายอ้วนวัยกลางคน  หลังจากฉินหลินยืนยันข้อมูลเสร็จเขาก็ขอเช่าเป็นเวลาสามเดือน

เมื่อจ่ายค่าเช่าหกพันหยวนออกไป  ยอดเงินในบัญชีก็หายวับไปด้วย  ทว่าเขาสามารถหาเงินมาเติมคืนได้อย่างรวดเร็วอยู่แล้ว

เซ็นสัญญาเสร็จฉินหลินก็ขอวีแชทอีกฝ่ายเผื่อต่อสัญญาและสามารถโอนเงินผ่านวีแชทได้เลย

หลังจากนั้นเจ้าของก็ได้ไม่อยู่นาน  เพราะดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนโทรมาตามให้ไปเล่นไพ่เลยขอตัวกลับก่อน

ฉินหลินเปิดโกดังและเดินเข้าไป  ข้างในว่างเปล่าและสกปรกเหมือนป่าที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่

กระนั้นเขาก็ไม่ได้เรื่องมากกับความสะอาดซักเท่าไหร่  แค่ทำความสะอาดนิด ๆ หน่อย ๆ เอาพออยู่ได้แล้วหยิบเอาเข่งสามใบออกจากเจ้าบุโรทั่งเข้าไปในโกดังก่อนจะปิดประตูล็อค

แล้วก็เข้าไปในโลกเกม  ขนแตงโมในโกดังเกมลงเข่ง  แล้วก็ใช้เพียงความคิดไปปรากฏในโกดังจริงพร้อมกับเข่งที่ใส่แตงโมจนเต็ม

เข้า ๆ ออก ๆ แค่ไม่กี่รอบเขาก็เอาแตงโมหนึ่งร้อยหกลูกออกมาได้ทั้งหมด  โดยแต่ละลูกต่างก็หนักสิบจินเป็นอย่างน้อย  และแตงโมทั้งหมดล้วนเป็นเลเวลหนึ่ง

เมื่อเอาแตงโมทั้งหมดใส่รถแล้วเขาก็จัดการถ่ายคลิปแตงโมเต็มรถโพสต์ลงกลุ่มวีแชทเถ้าแก่ร้านผักผลไม้พร้อมกับข้อความกำกับเอาไว้ว่า

“แตงโมไร้เมล็ดน้ำตาลสูงรสชาติหวานฉ่ำ  ราคาขายส่ง 1 จิน/1.5 หยวน  พร้อมส่งถึงประตูหน้าบ้าน!”

ทันทีที่ข้อมูลทั้งหมดขึ้นบนหน้าจอ  หลิวต้าเชิ่งก็โผล่มาเลย “ได้แตงโมมาเร็วปานนั้นเลยเหรอเสี่ยวฉิน?  แตงโมเธอนี่ขายดีจริง ๆ ใครได้โดนเป็นต้องซื้ออะ  เมื่อวานฉันขายไปตั้งสิบกว่าลูกแล้ว  วันนี้ขออีก 10 นะ”

“ฉันขออีก 10” เฉินต้าเหอปรากฏตัวด้วย

“ฉันเอา 20” อ้ายชือนีบอก

“ครับผม  เด๋วไปส่งให้นะครับ” ฉินหลินตอบทันที

ไม่แปลกเลยที่แตงโมจากเกมจะขายดี  เพราะมันมีรสชาติดีกว่าแตงโมทั่วไปมากมายนัก  แถมรสชาติของมันยังเสถียรเหมือนกันหมดทุกลูกเลยด้วย

จากนั้นเถ้าแก่ร้านผักผลไม้ก็มาเพิ่มอีกสองสามจ้าวในวีแชท

“เถ้าแก่ฉินขายส่งแตงโมด้วยเหรอ?”

“โห  แตงโมนั่นหน้าตาดูดีมากเลยหนิ  ขอซักชุดสิ”

“ฉันขอลองซัก 30 ลูก”

“...”

เพระพวกหลิวต้าเชิ่งทั้งสามคอยสนับสนุนทำให้อีกสามคนที่มาใหม่เกิดความเชื่อใจไม่ไปลองชิมและซื้อเลย

อีกอย่างหนึ่งพวกเขาคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้เอาเยอะ  ต่อให้เสียท่าอะไรยังไงก็ไม่ถือว่าเสียหายหนัก  และหากว่าไม่เสียเหลี่ยมก็เท่ากับประหยัดเวลาและแรงไปได้จริง ๆ

เมื่อฉินหลินเห็นข้อความเหล่านี้ก็ตอบว่า “เด๋วผมขอส่งแตงโมให้พวกพี่หลิวก่อน  พวกที่เหลือให้ส่งที่อยู่มา  เด๋วผมเอาไปส่งให้ทีหลัง”

จากนั้นก็เก็บมือถือแล้วขับรถเอาแตงโมกลับเข้าตัวอำเภอ

เมื่อกลับมาถึงตลาดก็เอาไปส่งให้หลิวต้าเชิ่ง  เฉินต้าเหอ  และอ้ายชือนี

หลิวต้าเชิ่งสั่งยี่สิบลูกรวมสองร้อยสามสิบจินเป็นเงินสามร้อยสี่สิบห้าหยวน

เฉินต้าเหอสั่งสิบลูกหนึ่งร้อยสิบห้าจินเป็นเงินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองจุดห้าหยวน

อ้ายชือนีสั่งยี่สิบลูกสองร้อยสี่สิบห้าจินเป็นเงินสามร้อยหกสิบเจ็ดจุดห้าหยวน

รวมเป็นแปดร้อยแปดสิบห้าหยวน

หลังจากที่ฉินหลินส่งแตงโมให้พวกหลิวต้าเชิ่งเสร็จแล้วก็หยิบเอามือถือมาเปิดวีแชท  และได้รับไดเร็คเมสเสจถึงหกข้อความ  โดยทั้งหมดส่งมาสั่งของแต่ไม่ได้สั่งทีละเยอะ ๆ อะไรนักเพราะว่าเป็นธุรกิจขนาดเล็ก

โดยมีสี่คนสั่งคนละสิบลูก  อีกสองสั่งคนละยี่สิบ

ฉินหลินยังเหลือแตงโมอยู่ในรถห้าสิบห้าลูก  จึงวางแผนว่าเดี๋ยวจะเอาไปส่งให้คนที่สั่งยี่สิบลูกทั้งสอง  และคนที่สั่งสิบลูกหนึ่งคนก่อน  แล้วบอกคนที่สั่งสิบลูกอีกสามคนว่าเดี๋ยวไปส่งให้ตอนเที่ยง ๆ

ร้านทั้งสามที่เขาจะไปส่งก่อนนั้นอยู่ห่างจากตลาดออกไปเพียงเล็กน้อย  หนึ่งอยู่หน้าโรงเรียน  อีกสองอยู่แถว ๆ ถนนทางใต้  แตงโมห้าสิบห้าลูกหนักหกร้อยสามสิบสองจินเป็นเงินเก้าร้อยสี่สิบแปดหยวน

ทำให้วันนี้เขาขายแตงโมสุกชุดหนึ่งในตอนเช้าทำเงินได้ทั้งหมดหนึ่งพันแปดร้อยสามสิบสามหยวน

และยังมีอีกชุดที่จะเก็บเกี่ยวได้ในตอนเที่ยง

ยิ่งคิดฉินหลินก็ยิ่งอารมณ์ดี  เขาขับรถเปล่า ๆ กลับไปที่ร้านขายผักและเปิดประตูบานเลื่อน  ซึ่งเสียงประตูมันก็มาพร้อมกับเสียงหมาเห่า

เป็นเจ้าหมาดำตัวเมื่อวานนี้วิ่งออกมาจากซอยฝั่งตรงข้าม  ดูท่าเป้าหมายของมันจะเป็นที่ร้านเขา

ฉินหลินจ้องเจ้าหมาดำตาดุ ๆ

‘มาบ้าเหรอวะที่มาเกาะแกะแต่เราเนี่ย?’

เจ้าหมาดำที่โดนดุโดนไล่นอกจากจะไม่ไปแล้วมันยังยิ้มกว้างให้แถมแลบลิ้นเลียปากและเพิ่มความเร็วในการวิ่งอีกจนมาถึงหน้าประตูร้านในพริบตาเดียว  จากนั้นมันก็นอนลงเลียกรงเล็บตัวเองโดยไม่สนใจอาการของเขาเลยด้วยซ้ำ

ไอ้...

โมโหกับหมามันไปก็เท่านั้น  ฉินหลินเองก็ไม่สนอาการของมันเหมือนกันและไปนั่งพิงเก้าอี้หลังแคชเชียร์  ตาก็มองหน้าจอเกมไปโดยสั่งให้ตัวละครเอาน้ำไปรดต้นแตงโมที่ปลูกไว้เมื่อตอนก่อนนอน

และเมื่อถึงตอนเที่ยงฉินหลินก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน  แตงโมสุกแล้ว  เขาสั่งตัวละครไปเก็บแตงโมแล้วถอนเถาเดิมทิ้งและปลูกเมล็ดชุดใหม่

จากนั้นก็เช็คดูเวลา  แน่นอนว่าเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายแบบนี้มันยังไม่ถึงเวลากลับบ้านไปกินข้าวเย็น  เขาโทรคุยกับแม่ก่อนจะขี่สามล้อบรรทุกบุโรทั่งคู่ใจออกนอกเมืองไป

เมื่อมาถึงโกดังก็เอาอย่างเดิม  ปิดประตูล็อคแล้วเข้าโลกในเกมไปขนแตงโมสุกทั้งหมดออกมา

ชุดนี้เป็นแตงโมเลเวลหนึ่งทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบลูก

จากนั้นก็เอาแตงโมกลับเข้าเมืองไปส่งให้อีกสามร้าน  แต่ละร้านเอาร้านละสิบลูกรวมเป็นสามสิบลูกหนักทั้งหมดยามร้อยยี่สิบเอ็ดจินเป็นเงินสี่ร้อยแปดสิบเอ็ดจุดห้าหยวน

ตั้งแต่เข้าไปโลกในเกมเมื่อวานนี้เขาได้รับเงินทั้งหมดสี่พันสิบเจ็ดจุดห้าหยวน

ง่ายดายปายเงินนี่มันตกมาจากฟ้าเลย

เมื่อเขากลับไปถึงร้านขายผักผลไม้ท้องมันก็ร้องประท้วง  ด้วยความอารมณ์ดีเขาจึงสั่งเดลิเวอรี่ให้เอาอาการมาส่งถึงหน้าร้าน  โดยกับข้าวเป็นไข่ไก่สองฟองกับน่องไก่อีกสองไม้  หรูหราหมาเห่ากว่าปกติเยอะ

เมื่ออาหารมาถึงเขาก็จัดการสวาปามให้สาแก่ใจ

ไข่ไก่ก็หอม  น่องไก่ก็ฮ้อมหอม

“โฮ่ง ๆ!”

กิน ๆ อยู่ก็มีมารผจญที่มาในรูปเสียงหมาเห่า

เป็นเจ้าหมาสีดำที่หมอบอยู่หน้าร้านมันชะเง้อหน้าขึ้นมามองกับข้าวเดลิเวอรี่  เมื่อมันเห็นว่าเขาเองก็มองมัน  มันก็ทำตาแป๋วแลบลิ้นน้ำลายหยดติ๋ง ๆ ใส่ด้วยความคาดหวัง

‘ดูมันทำซิ!’

ฉินหลินถึงกับหน้างอ  เพราะเหมือนไอ้หมานี่มันกะเกาะเขาไปจนตายจริง ๆ ด้วย  ไม่งั้นมันจะขอของกินในมือเขาหน้าด้าน ๆ แบบนี้มั้ยล่ะ?

แต่เขาก็ทำใจแข็งและกินต่อไปอย่างแน่วแน่

“เฮียง!” เสียงเห่าของเจ้าหมาดำอ่อนลงเพราะความผผิดหวัง  แต่ก็ยังชะเง้อมองเหมือนเด็กน้อยที่อยากได้ขนมแต่แม่ไม่ซื้อให้เลยตัดใจไม่ขาดเอาแต่ชะเง้อขนมนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ใช่ของมัน

“…”

เมื่อฉินหลินเห็นแบบนี้  เขาก็ต้องก้มหน้าลงมองน่องไก่ในมือที่ยังมีเนื้อติดอยู่เล็กน้อย  พอจะเอาเข้าปากแทะต่อ...  ก็ทำไม่ได้อีก  สุดท้ายก็ได้แต่กัดฟันโยนให้หมามันกินไป

นี่แหล่ะหนาผู้ชายเรา  สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้เพราะความใจอ่อน

ส่วนไอ้เจ้าหมาดำเหมือนมันรู้อยู่แล้ว  พริบตาที่น่องไก่หลุดจากมือมันก็ลุกขึ้นตั้งท่าทันที  และพอน่องไก่นั่นตีวงโค้งลงมาป๊าบ  มันก็กระโดดงับเข้าอย่างสวยแล้วเคี้ยวกร๊อบ ๆ อย่างมีความสุข  ไม่รู้ว่าสุขเพราะอร่อยหรือว่าสุขเพราะแผนสำเร็จเหมือนกัน

“ดูมันซิ!  เปลี่ยนท่าทีเร็วเกิ๊น!” ฉินหลินสงสัยว่าตัวเองโดนหมามันหลอกเข้าแล้วรึเปล่า  แต่ก็เลิกคิดแล้วรีบ ๆ กินส่วนที่เหลืออย่างรวดเร็ว

เมื่อกินอิ่มแล้วก็โพสต์คลิปแตงโมอีกแปดสิบลูกที่เหลือลงวีแชทกลุ่มเถ้าแก่ร้าน

จากนั้นก็มองจอเกมแล้วสั่งตัวละครไปหยิบจอบมาเพื่อบุกเบิกแปลงปลูกใหม่  ยิ่งปลูกแตงโมได้มากขึ้นก็ยิ่งแต่จะขายได้เงินมากขึ้น!

ตอนนี้เขายังมีแปลงที่ยังไม่ได้บุกเบิกอีกสิบสองแปลง

เขาใช้เคียวเกี่ยวพวกวัชพืช  ใช้ขวานตัดไม้  ใช้ค้อนทุบหิน  ใช้จอบพรวนดินเพื่อบุกเบิกแต่ละแปลง!

จากนั้นก็หันมาสนใจโลกจริง  ในมือถือมีข้อความเด้ง “เถ้าแก่ฉิน  ฉินหลิวเอ้อเชิ่งน้องชายหลิวต้าเชิ่งนะ  เห็นพี่บอกว่าแตงโมเถ้าแก่ไม่เลวเลย  ขอซักห้าสิบลูกได้มั้ย?”

ดวงตาของฉินหลินสว่างวาบขึ้น

ลูกค้ารายใหญ่

เมื่อเห็นว่าร้านอยู่ข้าง ๆ โรงเรียนมัธยมต้นในตัวอำเภอโยวเฉิงเขาก็เข้าใจ  ทุกคนรู้ว่าร้านค้าขนาดเล็กที่จะสามารถฟันกำไรได้อย่างมากมายในอำเภอโหยวเฉิงได้นั้นมีแค่ที่เดียวคือใกล้ ๆ โรงเรียน  โดยเฉพาะโรงเรียนม.ต้น  และโรงเรียนม.ปลาย

ในฤดูกาลนี้แตงโมแช่แข็งในถ้วยพลาสติกมีไม้จิ้มฟันเสียบอยู่สองสามชิ้นนี่เป็นที่นิยมในหมู่เด็กนักเรียนมาก ๆ จนต้องซื้อเข้าไปกินในโรงเรียนกันเลยทีเดียว

ส่วนคนขายหากขายแบบนี้จะได้กำไรมากกว่าขายเป็นลูก ๆ ชั่งกิโลอย่างแน่นอน

ฉินหลินตอบรับอีกฝ่ายและย้ายแตงโมสามสิบลูกจากหลังรถเข้าไปเก็บในร้าน  จากนั้นก็เอาที่เหลือหลังรถห้าสิบลูกไปส่งให้หลิวเอ้อเชิ่ง

ห้าร้อยเจ็ดสิบห้าจิน  แปดร้อยหกสิบสองหยวน

เมื่อกลับมาถึงร้านเขาก็เปิดจอเกมอีกรอบแล้วให้ตัวละครเอาเครื่องไม้เครื่องมือไปบุกเบิกแปลงปลูกทั้งสิบสองแปลงต่อ

วันนี้แค่วันเดียวเขาหาเงินได้เกือบห้าพันหยวน  อยากมีโชคลาภและความร่ำรวยก็ต้องพึ่งเกมนี้นี่แหล่ะ!

5 2 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด