125 บทส่งท้าย (อาร์คที่ห้า)

125 บทส่งท้าย (อาร์คที่ห้า)

ผมตามฟูเรีย-ซังไป

ผมได้ผ่านพลาซ่าข้างหน้าสมาคนที่ทุกคนได้ส่งเสียงดัง, และมาถึงสุสานสาธารณะของมักกาเรน

ฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะชอบสุสาน…

มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก

วันพีชสีอ่อนและผมสีดำได้ส่องสว่างภายในแสงจันทร์และมันสร้างภาพดุจภาพลวงตา

มันค่อนข้างยากที่จะคุยกับเธอ, ดังนั้นผมได้มองสภาพเธอจากเงาของต้นไม้

“ซุย~ อุรย้า, อุรย้า” (ฟูเรีย)

“น้าาา, น้าาา”

ฟูเรีย-ซังได้ถูคางของแมวดำที่คุ้นเคยและมันครางตอบ

เดี๋ยว, ชื่อของแมวดำได้ถูกตั้งแล้ว, หือห์

ผมได้มองดูซักพัก, และเธอได้หันมาทางนี้

“ต้องการอะไรเหรอ, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

อุ้บส์, ผมได้ถูกสังเกต

“เธอหายตัวไปอย่างหลบๆซ่อนๆ, ดังนั้นชั้นได้สงสัยว่ามีอะไร” (มาโกโตะ)

ผมออกมาจากข้างหลังต้นไม้ เกาหัวของผม

แน่นอน ผมจะถูกสังเกตถ้าไม่ใช้ซ่อน

“...วันนี้ลำบาก, ใช่มั้ย? ชั้นได้ยินว่านายลดอายุขัยของนายลงเพิ่มกำจัดมังกรโบราณ?” (ฟูเรีย)

“มันไม่มีวิธีอื่นแล้ว” (มาโกโตะ)

แมวดำ, ซุย, ได้มาหาผมและถูหน้าเข้ากับกางเกงผม

เจ้าตัวน้อยน่ารัก

“สัตว์ปีศาจนั่นดูเหมือนจะชอบนายนะ” (ฟูเรีย)

“ใช่, มันค่อนข้างเป็นแมวที่เป็นมิตร—สัตว์ปีศาจเหรอ?!” (มาโกโตะ)

ผมสั่นและมองไปที่แมวดำ

ตากลมๆของมันได้มองขึ้นมาที่ผม

มันมีตาเหมือนชิวาว่า

นี่เป็นสัตว์ปีศาจ? ไม่มีทางน่า

นั่นเรื่องตลก, ใช่มั้ย?

“นายไม่สังเกตเหรอ? แม้ว่าเวทมนตร์เสน่ห์ของนายมีผล, งั้นมันน่าจะมาจากมานาธาตุน้ำ บางทีนายอาจจะทำจังหวะเดียวกันกับมันโดยไม่รู้ตัว?” (ฟูเรีย)

“...จริงๆเหรอ? แกเป็นแมวเวทมนตร์?” (มาโกโตะ)

ผมได้ถูหัวของแมวดำ

มันถูผมด้วยหัวของมันอย่างน่ารัก

เธอจะไม่ใช้เวทมนตร์น้ำระดับกลางในอนาคต, ใช่มั้ย?

ถ้านายทำอย่างนั้น, ชั้นจะร้องไห้นะ, รู้มั้ย?

“...ว่าแต่, มันไม่อันตราย, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันเป็นตัวอ่อนมอนสเตอร์, มันเลยอ่อนแอ แล้วตั้งแต่ทีแรก, มันได้ถูกโปรยเสน่ห์, มันเลยโอเค” (ฟูเรีย)

เข้าใจแล้ว ถ้าเธอพูดว่ามันโอเค, โอเค

มาจบมันด้วยการคุยสบายๆเถอะ

“เธอดูเหมือนจะไม่มีกำลังใจนะ” (มาโกโตะ)

สีหน้าของฟูเรีย-ซังได้มืดลง

เธอไม่อยากพูดเกี่ยวกับมันเหรอ?

ผมไม่อยากบังคับให้เธอพูดมันจริงๆ…

“อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมองตรงมาที่ผม

“...โบสถ์งูเห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นครั้งนี้” (ฟูเรีย)

“อ้าา, ผู้คนในสมาคมบอกนั่นเหรอ?” (มาโกโตะ)

มันยังอยู่ในระดับของข่าวลือ

เมื่อการสืบได้ดำเนินไป, มันควรจะถูกทำให้ชัดเจน

“โบสถ์งูประกอบไปด้วยปีศาจ นายรู้นั่น, ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้พูดต่อไปด้วยสีหน้าที่มืดมน

“ชั้นรู้นั่น” (มาโกโตะ)

เธอพยายามจะสื่ออะไร?

“...ชั้นมีเลือดของปีศาจ…พูดอีกอย่างคือ, ชั้นคือกึ่งปีศาจ” (ฟูเรีย)

เธอพูดด้วยเสียงที่หายไปและเลี่ยงสายตา

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินมาว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในลาโฟรเอจคือกึ่งปีศาจ

ฟูเรีย-ซังได้มาจากประเทศแห่งความมืด

ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่การบอกที่น่าตกใจเกินไป

“นายตกใจมั้ย? ออราเคิลแห่งความมืดเป็นกึ่งปีศาจ” (ฟูเรีย)

“ไม่ค่อยอ่ะ…” (มาโกโตะ)

“นายโกหก!” (ฟูเรีย)

เอออ๋…

“มันมีเวลาที่ชั้นถูกชวนให้ไปเป็นผู้บริหารของโบสถ์งู แต่มันชัดเจนว่าชั้นปฏิเสธ, แต่การโจมตีครั้งนี้อาจมีเป้าหมายมาที่ชั้น…” (ฟูเรีย)

เสียงของฟูเรีย-ซังได้บูดบึ้ง

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น, หือห์

ผมไม่รู้ว่าทำไมมักกาเรนถูกโจมตี, แต่ผมไม่คิดว่าเหตุผลในการโจมตีทั้งเมืองเป็นเพราะฟูเรีย-ซัง

“การอยู่ด้วยกันกับออราเคิลต้องสาปที่มีเลือดปีศาจ จะไม่พาอะไรดีๆมาให้ เฮ้, อัศวินของชั้น, มันเป็นแค่พักเดียว, แต่ชั้นได้สนุก นายต้องเป็นอัศวินผู้คุ้มกันต่อไป เพราะเรียวซูเกะได้ขอให้นายทำ, แต่ชั้นจะแก้ข้อตกลงอัศวินผู้คุ้มกันที่น—” (ฟูเรีย)

“เดี๋ยว, ฟูริ!”

เสียงตะโกนก้องในสุสานที่เงียบงัน

เมื่อผมมองกลับไป, ลูซี่และซา-ซังได้อยู่ที่นี่

หืม? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พวกเธอมา?

“ลู-จังพูดว่า ‘ทากัตซูกิ-คุงและฟู-จังได้แอบออกไปลับๆด้วยกัน, เราเลยตามพวกเขามา’” (อายะ)

ซา-ซังได้หัวเราะคิกคักขณะที่เธออธิบาย

“เดี๋ยว?! อายะ! เธอไม่ต้องบอกเรื่องนั้นกับพวกเขา” (ลูซี่)

พวกเธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหรอ?!

“ตั้งแต่ทีแรก, ทากัตซูกิ-คุงจะไม่ทำอะไรแบบนั้น…เข้ามีแฟน 3 คนไปแล้ว…” (อายะ)

ซ-ซา-ซัง, การข่มขู่ของเธอมันเล็ดออกมานะ

ตรวจจับของผมได้ส่งเสียงเตือนที่นี่นะ

แล้วก็, ตาที่มันไม่มีแสงได้น่ากลัว

การข่มขู่ของซา-ซังได้ทำให้หลังของผมเสียววาบ

ซุยอยู่ที่เท้าของผมเลียตัวมันอย่างไร้กังวล

เธอไม่มีความรู้สึกถึงอันตรายเลย

การข่มขู่นั่นทำให้มังกรวิ่งหนีนะ, รู้มั้ย…

เจ้าตัวน้อยนี้อาจจะใหญ่กว่าที่พวกเราคิด

“เธอมาที่นี่เพือทำอะไร, นักเวทย์-ซัง” (ฟูเรีย)

น้ำเสียงของฟูเรีย-ซังได้แข็งกร้าว

“อะไร, เธอพูดเรอะ? เธอมีแผนจะทิ้งปาร์ตี้ของมาโกโตะเหรอ, ฟูริ?” (ลูซี่)

ตรงไปที่ประเด็น นั่นแหละลูซี่

“ใช่ สาวมีปัญหาอย่างชั้นจะแค่สร้างปัญหาให้พวกเธอ” (ฟูเรีย)

“นั่น…ไม่จริง ใช่มั้ย, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

ซา-ซังได้มองผมขอความช่วยเหลือ

“สาวเดินทางคนเดียวมันอันตรายนะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะโอเค ชั้นจะสร้างอัศวินอันเดดจำนวนนึงแล้วให้พวกมันปกป้องชั้น” (ฟูเรีย)

ดูเหมือนเธอคิดกับมันดีๆแล้ว

แต่ผมแค่พูดว่า ‘โอเค ถ้างั้น’ ไม่ได้

(หืมม, นี่ต้องเป็นนั่นแน่…) (มาโกโตะ)

ผมจำบทสนทนาที่ผมมีกับซากุไร-คุงได้

◇◇

บทสนทนาที่ผมได้มีกับเขาเมื่อเขาสอนเวทมนตร์ดาบกับผม

“ฟูเรียไม่ได้เรียกนายและซาซากิ-ซังด้วยชื่อของนาย, ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“อ้าา, นั่นจริง ชั้นสงสัยว่าทำไม” (มาโกโตะ)

เธอเรียกผมว่า ‘อัศวินของฉัน’

ลูซี่คือ ‘นักเวท-ซัง’

ซา-ซัง ‘นักรบ-ซัง’

เธอเรียกพวกเขาโดยชื่ออาชีพ

มีแค่ซากุไร-คุงที่ถูกเรียกด้วยชื่อของเขา

ผมไม่ได้ใส่ใจมันมาก

“นั่นมันเห็นได้ชัดว่าผู้คนที่ใกล้กับฟูเรีย-ซังในอดีตทั้งหมดได้ตาย” (ซากุไร)

“……”

“ผู้คนที่เลี้ยงเธอมา, เพื่อนของเธอ, ผู้คนที่บูชาออราเคิลแห่งความมืด; พวกเค้าทั้งหมดตาย นั่นทำไม, เมื่อเธอเรียกคนด้วยชื่อของพวกเค้า, เธอจะเสียใจเมื่อพวกเค้าตายและถูกแยกออกจากเธอ, ดังนั้นเธอไม่เรียกคนโดยชื่อของพวกเค้า” (ซากุไร)

“...นั่นหนักนะ” (มาโกโตะ)

จริงๆเหรอ?

นั่นคือเหตุผล

“พูดถึงแล้ว, ชั้นเป็นฮีโร่แห่งแสง, เธอเลยพูดว่า ‘นายจะไม่ตายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น, ชั้นเลยจะเรียกนายด้วยชื่อของนาย’” (ซากุไร)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมคิดอย่างมันใจว่าเธอคือซึนเดเระที่เรียกชื่อคนที่เธอชอบ ด้วยชื่อ

“ทำไมนายบอกเรื่องนี้กับชั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นคิดว่าถ้าเป็นนายนายอาจจะเปิดหัวใจของฟูเรียได้” (ซากุไร)

“เอออ๋~” (มาโกโตะ)

แต่ผมมีความวิตกกังวลในการสื่อสารนะ

“นายเป็นคนแบบที่ว่า คนแปลกๆจะถูกดึงดูดโดยนายตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว, ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“ครูสอนภาษอังกฤษของเรา ทากาฮาชิ-เซ็นเซย์, ได้ชอบนาย, ใช่มั้ย? แม้ว่าเธอได้เข้มงวดกับนักเรียนคนอื่น, เธอได้ใจดีกับนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงยิ้มด้วยหน้าตาทีซุกซน

“ได้โปรดลืมเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)

มันเป็นอดีตที่มืดมนของผม

ผมจบที่การเรียกครูภาษาอังกฤษ, ทากาฮาชิ-เซ็นเซย์ (อายุ 30, ไม่ได้แต่งงาน), เมื่อเธอได้ผล่อนคลายความเครียดของเธอในร้านเกม, และได้แข่งกับเธอจากนั้น

เธอจบที่การค่อนข้างชอบผมตั้งแต่นั้นมา…

เราได้แลกเปลี่ยนขอมูลการติดต่อ

เมลยาวได้เริ่มมา

การโทรศัพท์ได้เกิดขึ้นทุกคืนที่มือถือของผม

นั่นมันน่ากลัว

“ยังไงซะ, ชั้นจะทำดีที่สุดที่จะเปิดหัวใจของฟูเรีย-ซัง” (มาโกโตะ)

“ใช่, ชั้นรู้ว่ามันจะโอเคถ้าเป็นนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

ทิ้งการพูดเกี่ยวกับอดีตไว้, ผมได้บอกซากุไร-คุงว่าผมจะทำที่ทำได้

ผมจำบทสนทนานั้นได้

◇◇

(ดูเหมือนชั้นไม่สามารถทำให้เธอเปิดใจของเธอได้, ซากุไร-คุง) (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังพยายามจะจากไปด้วยตัวเธอเอง

แต่ยังไงซะ, ผมรู้สึกว่ามันควรจะโอเคที่จะพูดอย่างเปิดเผยนิดหน่อยก่อนหน้านั้น

“เฮ้, เธอได้กังวลโดยความจริงที่ว่าเธอมีเลือดปีศาจ, ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

ลูซี่นั่น, เธอใช้เงี่ยหู, ไม่ใช่เหรอ

“...นั่นใช่แล้ว มันชัดเจนว่าไม่มีใครอยากจะสนิทกับกึ่งปีศาจ—” (ฟูเรีย)

“พูดถึงแล้ว, พ่อของชั้นเป็นปีศาจ! พูดอีกอย่าง, ชั้นเป็นครึ่งปีศาจ! เธอคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้นล่ะ, ฟูริ?” (ลูซี่)

“เห๋ห์?” (ฟูเรีย)

โออ้, นั่นหายาก

คนสวยที่เยือกเย็นอย่างฟูเรีย-ซังได้ช็อก

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, เราไม่ได้บอกเธอเกียวกับความหลังเราเลย

“เอ๋? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นเอลฟ์เหรอ? อ้า, แต่ผมของเธอสีแดง…แต่, ครึ่ง…ปีศาจ?” (ฟูเรีย)

“นั่นใช่แล้ว! แต่มาโกโตะไม่ถือมัน! เธอดูเหมือนมนุษย์, เลือดปีศาจของเธอเลยควรจะบางกว่าของชั้น, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่ได้ทำหน้าตา ‘นั่นเป็นยังไงล่ะ?!’

ฟูเรีย-ซังได้มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่เหมือนกับจะพูดว่าเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไร

“อ-อืม, อัศวินของชั้นและนักรบ-ซัง…ไม่ถือเหรอ?” (ฟูเรีย)

ซา-ซังและผมได้มองหน้ากัน

“นั่น…เพื่อบอกความจริงกับเธอ, ชั้นเป็นอย่างงี้” (อายะ)

ซา-ซังได้แก้เปลี่ยนรูป

ลาเมียซา-ซังได้ปรากฏ

มันเป็นซักพักแล้วที่ผมเห็นรูปแบบนั้น~

“กย้า! ม-มอนสเตอร!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้กรีดร้อง

“อ้าา, มันเจ็บนะถ้าเธอร้องแบบนั้น” (อายะ)

“ข-ขอโทษ, นักรบ-ซัง” (ฟูเรีย)

“โอ้ ยังไงซะ, นั่นโอเค~” (อายะ)

ซา-ซังได้กลับเป็นรูปแบบมนุษย์ระหว่างที่หัวเราะ

“ไม่ใช่เธอเป็นคนต่างโลกเหรอ, นักรบ-ซัง…?” (ฟูเรีย)

“ใช่, จากโลกเดียวกันกับทากัตซูกิ-คุง แต่ชั้นได้เกิดใหม่เห็นได้ชัดว่า -เป็นลาเมียในลาเบรินทอส” (อายะ)

“...มันเป็นอย่างนั้นได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

เธอมองทั้งลูซี่และซา-ซัง

จากนั้นฟูเรียซังได้มองมาทางนี้

“เฮ้, อัศวินของชั้น, แล้วนายล่ะอะไร?” (ฟูเรีย)

“อะไร ‘อะไร’?” (มาโกโตะ)

“นายได้เกิดใหม่เป็นปีศาจหรือมอนสเตอร์มั้ย?” (ฟูเรีย)

“ไม่, ชั้นเป็นคนต่างโลกบริสุทธิ์” (มาโกโตะ)

“ข-เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

“แต่ยังไงซะ, ชั้นเป็นสาวกของเทพมารนะ” (มาโกโตะ)

“หึ้ห์?!” (ฟูเรีย)

เสียงดังที่สุดที่เธอทำออกมาวันนี้

“นายเป็นฮีโร่ของโรเซส, ใช่มั้ย?! อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อนะ! ชั้นจะไม่ถูกหลอกหรอก!” (ฟูเรีย)

แม้เธอจะบอกผมอย่างนั้น…

“มันจริง มันอาจจะรำคาญใจ, แต่ฮีโร่มาโกโตะเป็นสาวกของเทพเจ้าเก่าแก่”

เสียงที่สดได้ดังก้อง

“โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียในชุดนักบวช

ทำไมเธอยู่ที่นี่

“เจ้าหญิงโซเฟีย, เธอเป็นออราเคิลแห่งน้ำ, ใช่มั้ย?! ไม่มีทางที่ว่าเทพธิดาแห่งน้ำ จะแต่งตั้งสาวกของเทพมารเป็นฮีโร่!” (ฟูเรีย)

“...ชั้นได้รับอนุญาตโดยส่วนตัวจากเธอ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดในน้ำเสียงที่พายแพ้เล็กน้อย

“...ไม่มีทาง…เรื่องที่ไร้สาระแบบนั้นมัน…” (ฟูเรีย)

ทิ้งฟูเรียซักที่แข็งในความช็อกไว้…

“โซเฟีย, ทำไมเธออยู่ในที่แบบนี้?” (มาโกโตะ)

นี่คือสุสานนะ, รู้มั้ย?

“เออร์-ซามะบอกชั้นว่าฮีโร่มาโกโตะอยู่ที่นี่” (โซเฟีย)

เออร์-ซามะ…ท่านได้พูดอะไรตรงๆในการสนทนาของท่านนะ, หือห์

เหมือนกับโนอาห์-ซามะเลย

“...ม-แม้ว่านั่นจริง! มันได้พูดว่าชั้นเป็นการเกิดใหม่ของสัญลักษณ์ของภัยพิบัติจาก 1,000 ปีก่อน! นายจะถูกเกลียดไม่ว่านายจะไปที่ไหน! ถ้านายอยู่ด้วยกันกับชั้น, พวกนายจะต้องเผชิญหน้ากับโชคร้ายแน่นอน! ชั้นเป็นตัวตนที่มีปัญหาที่ไม่เข้ากับประเทศไหนเลย!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ดูถูกตัวเธอเองต่อไป

“เฮ้, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ผมได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วจับมือเธอ

“……”

สายตาของลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียได้หนักขึ้นไป

ไม่, ผมจะไม่ทำอะไรแปลกๆนะ, โอเคมั้ย?

“ใช้ชั้นบอกเป้าหมายของชั้นในฐานะสาวกมั้ย?” (มาโกโตะ)

“...นั่นอะไร, กระทันหันมาก” (ฟูเรีย)

“กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, และนำอำนาจที่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์มีต่อโลกนี้ออกไป, และฟื้นฟูครอบครัวของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“?!”

อ้า!

ไม่ใช่แค่ฟูเรีย-ซัง, แม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียก็ได้แข็งไป

ใช่, ผมยังไม่ได้บอกเธอเรื่องนั้นเลย

“อ-เออร์-ซามะ! ท่านรู้วัตถุประสงค์ของฮีโร่มาโกโตะมั้ย? …เอ๋? ท่านรู้? ข-เข้าใจแล้ว…ห๋าาห์, ท่านบอกว่ามันไม่มีปัญหาเหรอ? …ท่านมั่นใจนะ?” (โซเฟีย)

นั่นโล่งใจ เออร์-ซามะพูดให้ผมแล้ว

ผมควรจะอธิบายกับเธออย่างถูกต้องภายหลัง

ฟูเรีย-ซังยังแข็งตัวอยู่

“เฮ้ยย, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“.......อัศวินของชั้นเป็นไอ้โง่เหรอ?” (ฟูเรีย)

หืมม, มันจริงที่ว่าวัตถุประสงค์ของผมมันยิ่งใหญ่เล็กน้อย, แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมพูดมันได้แน่นอน

“ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่นี่หรือไม่, ชั้นเป็นสาวกของเทพมาร, และ {เป็นศัตรูกับทั้งโลก}” (มาโกโตะ)

ผมหยุดไปวินาทีหนึ่งและ…

“{นั่นทำไม, มาพลิกโลกไปด้วยกันกับชั้นนะ!}” (มาโกโตะ)

(พูดได้เป๊ะ) (มาโกโตะ)

ทักษะการสื่อสารสมบูรณ์แบบ, การเจรจา 100

ผมคิดว่ามันค่อนข้างดีแต่…

“……”

ลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียได้แสดงการตอบสนองที่น่าสงสัย

ฟูเรีย-ซังที่สำคัญได้ทำสีหน้าที่ยากจะอธิบาย

ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

แต่เธอพูดมาอย่างเดียว

“...ชั้นจะเอาเรื่องที่จะแก้ข้อตกลงของเราค้างไว้ก่อน” (ฟูเรีย)

เธอพึมพำ

เราได้สำเร็จในการหยุดเธอ!

เราทำมันได้, ซากุไร-คุง!

สามคน, หยุดสำสีหน้าที่ไม่แยแสนั่นนะ

◇◇

พวกเรากลับไปที่สมาคมด้วยกัน

อ้า, เจ้าหญิงโซเฟียได้อยู่ด้วยกันกับคนคุ้มกันของเธอ

รอบข้างของสมาคมเต็มไปด้วยขี้เมาเหมือนเคย

หนึ่งในพวกเขาได้เข้าหาเรา

“เฮ้~, มาโกโตะ-คูงง ชั้นมีบางอย่างจะจะพูดเกี่ยวกับนาย” (เอมิลี่)

“เอมิลี่? มันหายากนะที่จะเห็นเธอเมา” (มาโกโตะ)

เอมิลี่มีหน้าที่แดง ขณะที่เธอลากผมและลูซี่ไปที่ปาร์ตี้ดื่มของเธอ

เฮ้ย, ยีน, ทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับสาวนี่ซิ

เธอเป็นคู่หมั้นของนาย, ใช่มั้ย? ดูเธออย่างถูกต้องสิ

คือที่ผมคิด, แต่เขาได้แผ่หราอยู่ที่พื้น หลับไป

“นายได้จูบลูซี่เมื่อเราสู้กับมอนสเตอร์แตกตื่น, ใช่มั้ย? แม้ว่าทุกคนได้สู้อย่างสิ้นหวัง…นั่นเชื่อไม่ได้เลย~” (เอมิลี่)

“ธ-เธอดูอยู่เหรอ, เอมิลี่?!” (ลูซี่)

“ไม่…นั่นเพื่อจะใช้เวทมนตร์สปิริตน่ะ…” (มาโกโตะ)

ลูซีและผมอธิบายอย่างลนลาน

“อ้าา! ชั้นได้ยินเรื่องนั้นด้วย, มาโกโตะ-คุง! แม้ว่านายคือฮีโร่, ทำเรื่องลามกกับสาวในใจกลางของการต่อสู้นั้นใช้ไม่ได้เลยนะ! แล้วก็, ชั้นด้วยสิ~” (แมรี่)

แม้แต่แมรี่-ซังก็เข้ามา!

เดี๋ยว, อย่ามาจูบผมง่ายๆแบบนั้นสิ!

อย่ากดผมลง!

อายุขัยของผมได้ถูกลด และผมไม่มีพลังกายอยู่เลยตอนนี้!

นักผจญภัยได้ ‘วววู้!’ และคนอื่นได้จึ้ปากของพวเขา

สมาคมนักผจญภัยของมักกาเรนปรกติ

“โอ้, คนที่ถูกโจมตีดูเหมือนจะเป็นคู่หมั้นชั้นนะ”

เสียงที่เยือกเย็นได้บินผ่านมา

เจ้าหญิงโซเฟียได้มองลงมาที่เราด้วยสายตาที่เยือกแข็ง

ใช่, ทั้งหมดเพราะพวกเราได้อยู่ด้วยกัน

ผมถูกกดลงไปที่พื้นโดยแมรี่-ซัง

“...โซ…เฟีย…-ซามะ?” (แมรี่)

โออ้, แมรี่ซังได้ผ่านความสร่างเมาแต่ตอนนี้ได้ซีดขาว

“เห้ย, แกได้ยินมั้ยวะ? คู่หมั้นว่ะ” “เออออ๋?!” “ไม่มีทางน่า, โซเฟีย-ซามะ?!” “โอ้บร้ะเจ้า!”

ผมได้ยินเสียงร้องจากทุกทีเลย

เป็นที่นิยมเหมือนเคย, เจ้าหญิงโซเฟีย

“ฮีโร่มาโกโตะ, มันดีที่นายทำตัวเหมือน ‘ฮีโร่’ ที่นี่, แต่เก็บมันให้อยู่ในระดับปานกลางซิ” (โซเฟีย)

เธอมองผมเหมือนเธอมองหมูที่เธอเดินผ่าน

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกับ และคนคุ้มกันของเธอได้ตามเธอไปที่หลังเธอ

เจ้าหญิงโซเฟียกระซิบบางอย่างกับตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน

“เราขออภัยที่มาทำให้เสียอารมณ์ของงานฉลองวันนี้! ฉลองจนเต็มหัวใจของพวกนาย! ทุกอย่างจะถูกจ่ายโดยตระกูลราชวงศ์วังนี้!”

เมื่อตาแก่ประกาศสิ่งนี้, นักผจญภัยได้ ‘《อุโอออออออ้!!》’ และสร้างความวุ่นวาย

เจ้าหญิงโซเฟียได้พูดต่อจากนั้นในทันที

“อย่างไรก็ตาม, ฮีโร่มาโกโตะนั่นเป็นคู่หมั้นของฉัน, ดังนั้น, {จากตอนนี้ไป}, เมือพวกเธออยากจะเข้าใกล้เขา, เธอต้องผ่านชั้นไปก่อน” (โซเฟีย)

เธอประกาศออกมาตรงๆ

จากตอนนี้ไป, หือห์

“ดูเหมือนไม่มีปัญหานะ, แมรี่-ซัง” (มาโกโตะ)

“อ-เอ๋? จริงอ่ะ? ชั้นจะไม่ถูกไล่ออกจากงานในฐานะพนักงานต้อนรับใช่มั้ย?” (แมรี่)

“ชั้นคิดว่าเธอจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)

แต่ไม่แน่ใจนะ

หลังจากนั้น, เจ้าหญิงโซเฟียและเทมพลาร์น้ำได้นั่งที่โต๊ะพิเศษลึกเข้าไปในสมาคม

ผมได้คุยกับเจ้าหญิงโซเฟียซักพัก, แล้วได้ถูกทำให้ดื่มใกล้กับตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน

หลังจากนั้น, ผมได้ถูกทำให้ดื่มที่หลายๆโต๊ะ

(นี่มันแย่แล้ว มันเป็นซักพักแล้วที่ชั้นได้เมาขนาดนี้…) (มาโกโตะ)

ผมได้นั่งสุ่มอยู่ที่ส่วนของพื้นที่และได้ดื่มน้ำ

เสียงของสมาคมไม่ได้มีสัญญานว่าจะหยุด

ผมอยากได้ยินการสนทนาของผู้คนรอบๆ, ผมเลยใช้เงี่ยหูแหละ…

—นี่คือบนสนทนาที่ผมได้ยิน

“พวก, นั่นมันน่าประทับใจเลยนะ, ไม่ใช่เหรอ? ฮีโร่-ซามะของเราที่มักกาเรน”

“ใช่ ใช่ ชั้นได้สั่นเมื่อเค้าขับไล่ฝูงของมอนสเตอร์ ทั้งหมดนี่ชั้นแม้แต่คิดว่า ‘ได้โปรดโอบกอดชั้น!’”

“อ้าา, ชั้นควรจะเข้าร่วมกับปาร์ตี้ของลูซี่เมือเธออยู่ระดับทองแดง”

พ-พวกเขาได้คุยเกี่ยวกับผม

“หยุดนั่นนะ เธอจะโดนจ้องโดยเจ้าหญิงโซเฟีย”

“ใช่ ใช่, มาโกโตะปัจจุบันเป็นน้องชายเขยของราชาคนต่อไป”

“มากกว่านั้น, เขาอยู่ในความสัมพันธ์โรแมนติกกับลูซี่-จังและอายะ-จัง, ใช่มั้ย?”

“จึ! ไอ้ห่าฮาเร็มเวรเอ๊ย”

คนที่พูดเรื่องสุดขีดเป็นคนที่ร้องกับการประกาศหมั้นหมายของเจ้าหญิงโซเฟีย

เขาน่าจะชอบเจ้าหญิงโซเฟีย

“โอเค! มาตัดสินชื่อเล่นของมาโกโตะกันเถอะ! ฮีโร่สามเส้า?”

“ไม่, จากที่ชั้นเห็น, ไอ้เวรมาโกโตะนั้นต้องลงมือกับแมรี่-ซังและฟูเรีย-ซังไปแล้วด้วย”

“...จริงๆเหรอ? ทำอะไรตามใจกับสาว 5 คน?”

“ฮีโร่เสาไร้ยางอาย”

“ฮีโร่เสาไร้ยางอายแหละดี! การเกิดของฮีโร่เสาไร้ยางอายมาโกโตะแห่งมักกาเรน!”

“โอเค! เรามาแพร่ชื่อเล่นนั่นกัน!”

“ไดดดดดด้!”

“พวกแก! อย่าล้อเล่นนะเว้ย!” (มาโกโตะ)

ผมยังบริสุทธิ์นะ

ผมเห็นได้ชัดว่าไม่สามาระถูกเอาผิดได้ด้วยนั่นและได้บุกเข้าไปที่โตะนั้น

“ด-เดี๋ยว, มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง, ใจเย็น!” (อายะ)

ซา-ซังและลูซี่รั้งผมไว้ทันที

ป-ปล่อยผม!

ผมจะตีพวกเขาด้วยลูกบอลน้ำ (ความเสียหาย 0)!

ผมได้ดิ้นไปรอบๆ, แต่ถูกรั้งโดยซา-ซัง, ผมขยับไม่ได้ซักนิ้วเลย

“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นอัศวินของชั้นไม่สงบขนาดนี้” (ฟูเรีย)

“อ้าา, เขาเพียงแค่เมาน่ะ เพราะทั้งหมดมาโกโตะ-คุงได้คออ่อนกลับแอลกอฮอล์” (แมรี่)

“ฮ่าาห์…ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะสามารถคุยตามลำพังกับฮีโร่มาโกโตะแล้ววันนี้” (โซเฟีย)

เสียงพวกนั้นได้เข้ามาที่หูผม

การฉลองมีต่อไปจนถึงเช้า…เห็นว่า

ผมได้หมดสติระหว่างกลาง

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord