บทที่ 1: จู่ ๆ ก็เข้าไปในเกมได้ซะงั้นอะ!
ความเป็นจริงอาจเป็นสาวสวยผู้อ่อนโยนที่จะทำให้คุณสัมผัสกับประสบการณ์ดี ๆ ทุกแง่ทุกมุมก็เป็นได้ หรืออาจเป็นหญิงอ้วนดุดันที่ทับตัวคุณจนหายใจไม่ออกก็เป็นได้ และความเป็นจริงดังกล่าวนั้นก็ขึ้นอยู่กับ... เงินที่คุณมีในกระเป๋าอะนะ
…
แสงแดดที่แผดเผาของเดือนสิงหาคมทำให้ผู้คนอยู่กันไม่เป็นสุข
อำเภอโหยวเฉิง
สถานที่ห่วย ๆ ที่เงินเดือนเฉลี่ยสามสี่พันหยวน ราคาบ้านเฉลี่ยหลังละหมื่นสองพันหยวน
ณ ร้านขายผักผลไม้เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ฉินหลินส่งผักในมือให้หญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณป้าคร้าบ นี่ผักคุณป้านะคร้าบ วันหลังเชิญมาใหม่นะคร้าบ”
หลังจากส่งแขกแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นแมลงวันน่ารำคาญบินวนไปมาอยู่สองสามตัวเลยหยิบไม้ตีแมงวันมาตบ ๆ ไล่พวกมันไป
แต่พวกมันก็ยังโอหังไม่ยอมไปซักทีเลยต้องจัดหนักกันหน่อยให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ
หลังจากการต่อสู้ที่โคตรจะไร้สาระจบลงซากศพของเจ้าแมลงวันตัวน้อยทั้งสามก็ถูกกวาดทิ้ง
ฉินหลินกลับมานั่งที่โต๊ะคิดเงินแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเกมเก่าเล่าใหม่ที่ชวนคิดถึง <ฮาร์เวสต์มูน>
เกมนี้เป็นเกมทำฟาร์มที่เปิดกว้างมาก ๆ และไม่ได้ใช้เทคโนโลยีอะไรมากมายซึ่งเจ้าของร้านขายผักที่ต้องนั่งเฝ้าร้านตลอดเวลาสามารถใช้เล่นแก้เซ็งได้อยู่
ฉินหลินเรียนจบมาได้หนึ่งปีแล้ว แต่ความสำเร็จเป็นรูปธรรมอะไรนั้นยังไม่มี เขาที่เรียนจบเอกการท่องเทียวกลับกลายมาเป็นพ่อค้าขายผักผลไม้ แสดงให้เห็นว่าความเป็นจริงนั้นไม่ได้ให้ทางเลือกกับคนมากนัก
ครอบครัวของฉินหลินนั้นยากจนมาสามชั่วอายุคน เมื่อหลายปีก่อนปู่ของเขาป่วยแล้วก็เสียชีวิตไป ผู้เป็นบิดาก็ได้อาศัยร้านผักผลไม้แห่งนี้แหล่ะในการหาค่ารักษาพยาบาลให้ปู่บวกกับค่าใช่จ่ายในครอบครัวทั้งหมด
ชีวิตของฉินหมิงปานถูกพระเจ้าทอดทิ้ง หลังจากเสียปู่ไปพ่อของเขาเองเมื่อปีกลายป่วยไปหาหมอก็ได้รับคำวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเนื่องจากอาการเหนื่อยสะสมในระยะยาว
แม่ของเขาก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดกับร้านผักผลไม้เล็ก ๆ แห่งนี้ แม้จะขายบ้านและยืมเงินหลายแสนหยวนจากหลาย ๆ ที่มาใช้ก็ยังไม่อาจช่วยพ่อได้
จากนั้นแม่ก็มีปัญหาด้านสุขภาพเนื่องจากทำงานหนักด้วยเช่นเดียวกัน ผลการตรวจสุขภาพไม่ดีเลยและต้องการคนคอยดูแล
ดังนั้นแม้ว่าฉินหลิงจะมีโอกาสได้ทำงานในบริษัทใหญ่ ๆ หลังเรียนจบก็ตาม เขาก็ต้องกลับมาคอยดูแลแม่และสืบทอดร้านขายผักผลไม้เล็ก ๆ แห่งนี้รวมไปถึงหนี้สินนอกระบบของครอบครัวด้วย
หากจุดเริ่มต้นของคนส่วนใหญ่เป็นศูนย์จุดเริ่มต้นของเขาคือติดลบแสน
ชีวิตนี้ไม่มีหรอกความยุติธรรม
ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดที่จะมองหาโอกาสอื่น ๆ ในขณะที่เฝ้าร้าน แต่ในฐานะบัณฑิตจบใหม่ทำให่สิ่งที่เขาขาดนั้นไม่ใช่แค่ประสบการณ์ แต่ยังขาดเงินทุดอีกด้วย
ด้วยรายได้ของร้านนี้ ค่ารักษาพยาบาลและค่าอาหารของแม่ของเขาบวกกับหนี้นอกระบบอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ทุกเดือน ๆ ทำให้ยอดบิลของเขาเดือนหนึ่งเหลือไม่ถึงสี่พันห้าร้อยหยวน
ตอนนี้ขนาดเป็นหวัดก็ยังไปหาหมอไม่ได้เลย
สุดท้ายเขาก็ไม่อาจเอาร้านผักผลไม้ขนาดสามสิบตารางเมตรนี่ลงแพลตฟอร์มซื้อขายที่มีคนดูเป็นร้อยล้านเพื่อหารายได้เป็นแสนเป็นล้านได้
จนกว่าแม่ของเขาจะสุขภาพดีขึ้นและไม่ต้องการคนดูแล ฉินหลินก็ทำได้แค่อยู่ที่ร้านเล็ก ๆ แห่งนี้เอาตัวรอดไปวัน ๆ เท่านั้น
เขานั่งถอนหายใจและควบคุมตัวละครในเกมให้เดินออกจากประตู เบื้องหน้าเป็นแปลงปลูกแตงโมหกแปลง เขาพึ่งจะเปิดแปลงทั้งหกนี้ได้ไม่นานหลังจากที่เริ่มเกม
ถอนหญ้าและรดน้ำ!
หลังจากนั้นไม่นานแตงโมบนแปลงสี่เหลี่ยมทั้งหกแปลกก็แสดงไอคอนบอกว่าสุกแล้ว การไหลของเวลาในเกมกับความเป็นจริงนั้นแตกต่างกันเสมอ แตงโมที่ต้องใช้เวลาเป็นเดือน ๆ กว่าจะสุกในโลกความจริงกลับสามารถเก็บเกี่ยวได้ในสิบชั่วโมงเมื่ออยู่ในเกม
แต่ละแปลงสามารถผลิตแตงโมได้สิบห้าถึงยี่สิบลูก
ฉินหลินกำลังจะควบคุมตัวละครในเกมให้เก็บแตงโม แต่ทันใดนั้นกระแสไฟฟ้าก็พุ่งออกมาจากโทรศัพท์มือถือทำให้เขาชาไปทั้งตัวทันที!
‘ไฟรั่ว?’
“ไอ้ส......”
ฉินหลินอยากจะสบถคำด่าออกมาแต่ก็ออกเสียงไม่ได้
‘ไอ้เวรเอ๊ย มือถือนี่ไม่ใช่ของมือสามนะเว่ย แล้วไหงมีไฟรั่วได้วะ?’
“ติ๊ง! เปิดใช้งานช่องทางเกมแบบพิเศษ ล็อคอินเกม <ฮาร์เวสต์มูน> กรุณารอสักครู่…”
“???” ฉินหลินตบหัวตัวเอง
‘เชรี่ย โดนไฟดูดแล้วหลอนเหรอเรา?’
“ติ๊ง! เชื่อมต่อช่องทางเกมแบบพิเศษสำเร็จ คุณได้เชื่อมโยงเข้ากับเกม <ฮาร์เวสต์มูน> แล้ว โฮสต์ต้องการเข้าเกมครั้งแรกหรือไม่?”
ภาพฉากที่เหมือนฝันปรากฏขึ้นในใจของฉินหลินพร้อมกันไปด้วย เป็นฉากทุ่งหญ้าที่มีแตงโมที่โตเต็มที่อยู่บนพื้น
‘เอ่อ... ไอ้นี่มัน... ฉากในเกมฮาร์เวสต์มูน... เหรอ?’
ตัวละครในเกมยังคงยืนอยู่หน้าแปลงปลูกแตงโม และมันก็เป็นตัวละครเดียวกับที่เขาควบคุมให้ไปเก็บแตงโมด้วย
สิ่งที่เหลือเชื่อยิ่งกว่าก็คือแค่เพียงความคิดสั่งเจ้าตัวละครนั่นมันก็เดินไปเก็บแตงโมให้แล้ว
‘เอ่อ... ใช้ความคิดเล่นเกม... เหรอ?’
จากนั้นฉินหลินก็เหลือบเห็นกล่องตัวเลือกการแจ้งเตือนพิเศษบนหน้าจอ
[ต้องการล็อคอินหรือไม่]
[Yes] [Cancel]
“Yes!”
ฉินหลินนึกถึงการแจ้งเตือนก่อนหน้านี้ก็คิดว่ามันเหลือจะเชื่อจริง ๆ และลองพยายามใช้ความคิดสั่งให้ตอบ ‘Yes’ ไป
พริบตานั้นเองก็ได้เกิดแรงดูดประหลาด ๆ ขึ้น! ฉากที่อยู่ในสายตาของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง!
กลายเป็นว่าตรงหน้าเขาคือแปลงปลูกแตงโมที่เขียวชอุ่ม!
กลินหอมแบบแตงโม้แตงโมลอยอยู่ในอากาศ แถมในมือยังมีแตงโมอยู่ด้วย เหมือนว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่แทนตัวละครในเกมเลย!
“นี่... ไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นะ? ใช้มะ?” ฉินหลินยังไม่คิดจะเชื่อ แต่ความรู้สึกหนัก ๆ ที่สัมผัสได้ในมือกลับบ่งบอกว่าเรื่องจริงเฟ้ยไอ้ง่าวโดยธรรมชาติ นอกจากนี้สิ่งผิดปกติอีกอย่างคือมีกล่องข้อความลอยอยู่ตรงหน้าอีก
[แตงโมไร้เมล็ด: คุณภาพ 1]
[หมายเหตุ: แม้ว่าจะไม่ใช่แตงโมชนิดพิเศษ แต่ก็ผลิตขึ้นโดยเกม ของดีที่สุดในบรรดาแตงโมทั่วไป]
[อร่อย +1 หวาน +1 รสสัมผัส +1]
ผลไม้ที่ปลูกในเกมฮาร์เวสต์มูนนั้นมีคุณภาพหลากหลาย ยิ่งคุณภาพสูงขึ้นเท่าไหร่รสชาติก็ยิ่งอร่อยและราคาก็ยิ่งแพง
ทว่าไอ้หมายเหตุนี่กลับไม่เหมือนของในเกมเดิม ๆ เพราะมันมีการบวกโบนัสคุณสมบัติเข้ามาด้วย
ฉินหลินวางแตงโมในมือลงแล้วไปหยิบมาอีกสองสามลูก แต่ละลูกมีกล่องข้อความขึ้นมาเหมือนเดิมเลยคือจะบอกหมายเหตุและโบนัสคุณสมบัติอร่อย +1 หวาน +1 รสสัมผัส +1
เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่ามีอาคารที่มีกังหันลม ห้องเก็บของ รั้ว…..
ทุก ๆ อย่างเหมือนกับในเกมเป๊ะ
แตกต่างอยู่อย่างเดียวคือไอ้แปลงตรงหน้านี่มันกว้างโคตร ๆ แตงโมก็มีเพียบไม่เหมือนกับพื้นที่เล็กกระจ้อยร่อยเหมือนในเกมข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพื้นที่ด้านหน้าของเขากว้างมาก มันเต็มไปด้วยแตงโม ไม่ใช่ตารางสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่แม้แต่ผลไม้ที่ปลูกก็ยังถูกแทนด้วยตัวเลข
นอกจากนี้เมื่อดูเวลาบนโทรศัพท์ก็พบว่าอัตราการไหลของเวลาในเกมก็เป็นปกติด้วย
เห็นแบบนี้แล้วฉินหลิงก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้เลยลองดูภาพในใจของตนอีกครั้ง
เพราะเขากลัวว่าจะกลับไปไม่ได้ แบบนั้นแม่คงเป็นห่วงตายเลยใช่มั้ยล่ะ?
แล้วฉากที่เห็นในใจไม่ใช่ฉากในเกมอย่างที่เคยเป็น แต่เป็นฉากในร้านผักผลไม้ของตนพร้อมกับกล่องแจ้งเตือนที่ไม่เหมือนเดิมคืแ
[ต้องการล็อคเอาท์หรือไม่]
[Yes] [Cancel]
นี่มันการเข้าออกฟรี ๆ ชัด ๆ เลย!
ฉินหลินลองเลือกออกไปดูและความรู้สึกโดนดูดแปลก ๆ ก็มาอีรอบ และเขาก็กลับมายังร้านผักผลไม้ของตนพร้อม ๆ กับแตงโมในมือ
เพื่อยืนยันว่าเป็นความจริงเขาจึงหยิบเอามีดออกมาผ่าแตงโมนั้นเป็นสองซีก เนื้อแตงโมสีแดงแปร๊ดเผยออกมา อีกทั้งยังไม่มีเมล็ดด้วย!
‘แตงโมว่ะ แตงโมของแท้แน่นอน! แตงโมที่แท้ทรู!’
ฉินหลินลองเอาซีกหนึ่งมาหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งหมายจะลองกินดู แต่ก็กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตนเอง เพราะยังไง ๆ ไอ้แตงโมนี่มันก็เหลือจะเชื่อตั้งแต่ที่มาของมันแล้ว
เมื่อไม่รู้จะเอาไงต่อดีเลยลองเดินไปดูหน้าร้านซักหน่อยและได้เห็นหมาตัวดำสปรกมอมแมมเดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่แถว ๆ ถังขยะ
ในตลาดมันหาอาหารกินง่ายไง เพราะงั้นย่อมเห็นได้ว่าจะมีหมาจรจัดโผล่หน้ามาไม่ขาดสาย แม้จะโดยเทศกิจจับไปแล้วก็ตาม แต่ซักพักเดี๋ยวก็มีหน้าใหม่มาคุ้ยขยะอีกละ
ถ้าจะว่าก็ต้องว่าไอ้พวกคนรักหมาจอมปลอมที่เอาหมามาเลี้ยงแต่สุดท้ายก็ไม่เหลียวแลนั่นแหล่ะนะ
ฉินหลินโยนแตงโมชิ้นหนึ่งลงไป ไอ้เจ้าหมาดำมันก็กระโดดตะครุบอย่างไวแถมยังหันไปมองรอบ ๆ กลัวว่าจะมีหมาตัวอื่นมาเห็น จากนั้นเมื่อมันเช็คจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีคู่แข่งมันจึงก้มหน้าลงกินแตงโมชิ้นนั้นจนหมดเกลี้ยง
หลังจากรอสักพักและตระหนักว่าเจ้าหมาดำนั่นไม่มีอะไรผิดปกติฉินหลินจึงหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาลองชิมด้วยตัวเอง
กัดเข้าไปแค่คำเดียวแววตาของเขาก็สว่างวาบ
ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าคำว่าแตงโม้แตงโมมันคืออะไร!
หอม อร่อย ชุ่มฉ่ำ และหวานมาก นอกจากนี่ยัง... โสดดดดดดดดชื่นนนนนนนนนนน!
แตงโมลูกนี้อร่อยกว่าไอ้ที่ซื้อ ๆ อยู่ทุกวี่วันแน่นอน
‘หรือจะเพราะโบนัสคุณสมบัติอร่อย +1 หวาน +1 รสสัมผัส +1 กันแน่น้อ?’
ฉินหมิงที่อยู่ในสายงานนี้ย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าแตงโมเสป็คนี้ในร้อยลูกจะเจอซักลูกมั้ยก็ยังไม่รู้เลย แต่ว่าถ้าเป็นแตงโมในเกมล่ะก็มันจะเหมือนกันเป๊ะ ๆ เหมือนก๊อปวางทุกลูกนั่นแหล่ะ
กินชิ้นแรกเสร็จแล้วก็หยิบชิ้นที่สองมากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย
จริง ๆ แล้วกำไรจากการขายแตงโมนั้นไม่สูงนัก ไอ้ที่เห็นว่าจินละสองหยวนตอนนี้นี่พอหักค่าทำสวน ค่าแรง ค่าขนส่ง และราคาขายส่งแล้ว.… อย่างร้านเล็ก ๆ ของเขานี่ก็ขายส่งกันจินละหนึ่งจุดห้าหยวนเข้าไปแล้ว หักค่าต่าง ๆ ที่ว่าไปก็เหลือเป็นกำไรไม่เยอะเท่าไหร่
แต่ถ้าแตงโมลูกนี้ไม่มีต้นทุนล่ะ? ขายเท่าไหร่ก็ได้เท่านั้น! กำไรล้วน ๆ เลยใช่มั้ย?
เมื่อฉินหลินนึกถึงแตงโมในฟาร์มหัวใจก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
แตงโมหนึ่งลูกหนักสิบจิน (ห้ากิโลกรัม) จินละสองหยวน เท่ากับลูกละยี่สิบหยวน แตงโมสิบลูกจะได้กำไรเหนาะ ๆ เลยสองร้อยหยวน!
ขอแค่ขายแตงโมได้วันละยี่สิบลูกเขาก็จะมีรายได้เดือนละหมื่นสองพันหยวน เท่ากับขายแตงโมอย่างเดียวได้เงินมากกว่าขายทั้งผักทั้งผลไม้ด้วยซ้ำ!
ในเกมน่าจะเหลือแตงโมอีกเป็นร้อยลูก แม้พื้นที่จะมีจำกัดแต่ก็สามารถใช้ปลูกซ้ำได้ไม่เหมือนโลกจริง และแตงโมยังสุกได้เต็มที่ในสิบชั่วโมงอีก
“โฮ่ง ๆ!”
ขณะที่ฉินหลินกำลังคิดอะไรไปเพลิน ๆ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงหมาเห่าเข้ามาในรูหู มันก็คือไอ้หมาดำตัวนั้นนั่นเอง มันเห่าเรียกเขาด้วยสายตาที่ชัดเจนว่ากำลังจับจ้องอยู่ที่แตงโมในมือเขาเขม็ง
‘ไอ้หมานี่มันคิดจะล้ำเส้นเหรอวะ?’
โชคดีที่ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดีจึงได้โยนแตงโมให้มันไปอีกชิ้นก่อนจะปิดประตูร้าน
แค่นี้คนข้างนอกก็มองในร้านไม่เห็นแล้ว
จากนั้นก็ไปหาตะกร้าเก็บของในร้านแล้วใช้แค่ความคิดเข้าไปในฟาร์มอีกครั้ง
สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาก็ยังคงเป็นแปลงแตงโมเหมือนเดิม ฉินหลินไม่มัวพิธีรีตองรีบเก็บแตงโมใส่ตะกร้าทีละลูก ๆ
เมื่อเอาแตงโมใส่ตะกร้าได้สิบห้าลูกแล้วก็ยกทั้งตะกร้ากลับเข้าร้าน
เขามองดูแตงโมเต็มตะกร้านั้นด้วยความตื่นเต้น
‘กะลังจะรวยแล้วเว้ยยยยยยย ยึ่ย ๆ ๆ’
เมื่อเช็คดูหน้าจอเกมอีกรอบก็เห็นว่าแปลงแตงโมที่มีตัวเลขกำกับอยู่นั้นได้เปลี่ยนเป็นศูนย์ เถาแตงโมก็เหี่ยวเฉาไปแล้วด้วย ระบบเกมได้ทำการแจ้งเตือนว่าสามารถลบออกและปลูกใหม่ได้
พืชผลในเกมไม่เหมือนกับในโลกความจริงตรงที่เมื่อเก็บเกี่ยวไปแล้วก็สามารถปลูกใหม่ได้เรื่อย ๆ
เมื่อเห็นกล่องแจ้งเตือนฉินหลินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาควบคุมตัวละครในเกมทันทีสั่งให้มันไปที่แปลงอื่น ๆ
และมันก็ทำการเก็บเกี่ยวเสร็จทันทีที่สั่ง
ฉินหลินเข้าสู่เกมอีกครั้งและไม่เห็นแตงโมอยู่ในแปลงแล้ว มีแค่เถาแตงโมเหี่ยว ๆ แห้ง ๆ
จากนั้นก็เดินไปที่ห้องเก็บของข้างบ้านและเปิดประตู ตรงหน้าที่เห็นคือแตงโมหลายร้อยลูกถูกเก็บไว้ข้างใน
‘ต้องเอาใส่เข่งสินะ? ดันลืมเอามาด้วยซะได้’
ที่กองแตงโมกล่อข้อความปรากฏขึ้นมาด้วย
[แตงโมไร้เมล็ด: 90 (คุณภาพ 1)]
ก็คือทั้งกองนี้มีแตงโมเก้าสิบลูก แต่ละลูกน่าจะหนักสิบจิน เพราะฉะนั้นกองแตงโมนี่มีมูลค่าอย่างน้อยก็พันแปดร้อยหยวน
พอคำนวณตัวเลขได้แล้วฉินหลินจึงกลับไปเอาเข่งที่ร้านแล้วกลับมาขนแตงโม
นอกจากนี้เขายังรู้แล้วด้วยว่าขอแค่แตะเข่งก็พอ เมื่อตอนออกเกมเดี๋ยวเข่งมันตามไปเองไม่ต้องแบก
การย้ายแตงโมทั้งหมดจากในเกมมาที่ร้านใช้เวลาไปพอสมควร
เมื่อรวมแตงโมที่เอาออกมาตอนแรกอีกหนึ่งตะกร้าแล้วมีแตงโมรวม ๆ อยู่ที่หนึ่งร้อยห้าลูก
เมื่อมองดูฉากเกมในใจอีกรอบก็เห็นว่าในแปลงปลูกแตงโมเหล่านั้นเหลือแต่เถาแตงโมแห้ง ๆ กับกล่องข้อความว่าจะถอนออกแล้วปลูกใหม่หรือไม่
เขาถอนเถาแตงโมออกทันทีและปลูกเมล็ดแตงโมใหม่ลงไป
อีกสิบชั่วโมงข้างหน้าเขาจะมีแตงโมอีกกองหนึ่ง
และที่สำคัญเลยคือตอนนี้เขากำลังจะขายแตงโมตรงหน้านี้ทั้งหมด!
ฉินหลินเปิดประหน้าร้านอีกครั้ง เจ้าหมาดำก็นอนหมอบอยู่หน้าประตู เมื่อมันเห็นประตูเปิดก็เงยหน้าขึ้นมองเขาจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทางสบาย ๆ เลียกรงเล็บตัวเองแผลบ ๆ
‘ไอ้หมาเชรี่ยนี่ยังไม่ไปอิก?’
แต่เขาไม่มีเวลามาห่วงเรื่องหมา รีบเอาเข่งแตงโมมาวางแผงขายพร้อมติดป้ายราคาว่าจินละสองหยวน
นี่เป็นราคาตลาดซึ่งแพงกว่าราคาปกติที่เคยขาย ด้วยราคานี้ถ้าเป็นแตงโมเดิม ๆ ล่ะก็ขายออกวันละสิบลูกก็ปาฏิหาริย์แล้ว
แต่ดูจากแตงโมที่เอาออกมาจากเกมแล้วจะให้มานั่งขายแค่จินละหยวนห้าสิบมันก็ไม่ได้หรอก เพราะว่ายังไงก็เป็นแตงโมไร้ต้นทุน ขายแพงย่อมได้กำไรมากกว่าขายถูกอยู่แล้ว
กระนั้นเรื่องราวมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เขาขายแตงโมได้แค่ไม่กี่ลูกเท่านั้น สาเหตุไม่ใช่เพราะแตงโมเขาไม่ดี แต่ลูกค้าที่มาซื้อเป็นเจ้าประจำที่ต้องซื้อแตงโมของเขาทุกวันอยู่แล้วซึ่งก็ไม่ได้มีมากมายอะไร
พอคิด ๆ ดูอีกทีก็รู้สึกว่าตัวเองจะเจาะกลุ่มเป้าหมายผิด เพราะยังไงราคาส่งก็จินละหยวนห้าสิบอยู่แล้ว ของก็ไม่มีต้นทุนแถมยังผลิตได้เยอะ แล้วทำไมต้องมานั่งชั่งกิโลขายทีละลูก ๆ โดยต้องรอจนเงกกว่าลูกค้าจะเดินหลงมาที่ร้านด้วยล่ะ?
ไม่รอช้าหยิบมือถือออกมาล็อคอินเข้าวีแชททันที
กลุ่มที่เข้าไปนั้นเป็นกลุ่มเถ้าแก่ร้านผักผลไม้ของอำเภอโหยวเฉิง ก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนสร้างกลุ่มนี้ขึ้น เห็นบอกแค่ว่าเป็นกลุ่มง่าย ๆ สบาย ๆ ที่เข้าใจตลาดและจะไม่ปล่อยให้พ่อค้าส่งโกงได้
โดยปกตินอกจากคนไม่กี่คนที่ชอบเม้ามอยแล้วคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้มีมีปฏิสัมพันธ์กันมากนัก
หลังจากเปิดแชทกลุ่มฉินหลินก็ส่งข้อความ: “ลูกชายของลุงที่เป็นหลานชายคนรองของคุณปู่ปลูกแตงโมไร้เมล็ดที่บ้านเกิดได้จำนวนหนึ่ง แตงโมมีรสหวานฉ่ำ ขายส่งตามราคาปัจจุบัน 1 จิน/1.5 หยวน ส่งตรงถึงหน้าบ้าน ผู้ใดสนใจเชิญแวะมาชิมได้เล้ย!”
