บทที่ 147 ความโกรธเกรี้ยวของเหลิงอู่เหยียน!
ภายในห้องลับ หลินหลางเยว่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องและปิดใบหน้าที่แดงก่ำของนางด้วยคอเสื้อ เมื่อนึกถึงตอนเช้า... นางไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเวลาเช้าหรือไม่ แต่นางอยู่ในอ้อมแขนของหลี่หรานทันทีที่ลืมตา “น่าอายเกินไปแล้ว!” นางกัดริมฝีปากของนางเบาๆ อบอุ่นและสบายใจ... คำสองคำนี้ปรากฏขึ้นในใจของนางทันที นางต้องยอ...
