ตอนที่แล้วบทที่ 258 หนึ่งกระบี่ทำลายล้างหมื่นกระบวนท่า
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 260 การคุ้มครองของราชันย์วายุ

บทที่ 259 ข้อตกลงกับราชันย์บรรพกาล


หลังจากที่ซุนม่อดูข้อมูลของฟางอู๋อั้นเขาคาดการณ์ว่าคนผู้นี้มีโอกาส 80-90% ที่จะต่อสู้จนตาย

แม้ว่ามหาเวทไวโรจนนิรันดร์ของเขาจะเป็นวิทยายุทธ์ระดับเซียนแต่จุดประสงค์หลักของมันคือเพื่อทำลายวิทยายุทธ์ของผู้อื่นในแง่ของความสามารถในการโจมตี มันต่ำกว่าหนึ่งระดับเมื่อเทียบกับวิทยายุทธ์ระดับเซียนอื่นๆ

ดังนั้นซุนม่อจึงใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อโดยขึ้นอยู่กับร่างทองคงกระพันของเขาที่จะสกัดกั้นท่าไม้ตายของคู่ต่อสู้ หลังจากนั้นเขาใช้ท่า'เงินท่านสนองคืนท่าน' เพื่อตอบโต้

ร่างทองคงกระพันลดแรงกระบี่ของฟางอู๋อั้นส่วนหนึ่งดังนั้น อวัยวะภายในของซุนม่อจึงปกติดีและเขาได้รับบาดแผลขนาดใหญ่ที่หน้าอกเท่านั้น อย่างไรก็ตามฟางอู๋อั้นอยู่ในสภาพที่เลวร้ายมากอวัยวะภายในของเขาถูกทำลายโดยดาบไม้ของซุนม่อ

คนหนึ่งเสียชีวิตอีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ว่าซุนม่อจะมองอย่างไร เขาก็ทำกำไรได้

โดยธรรมชาติแล้วหลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ซุนม่อจำเป็นต้องพักฟื้นเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือนก่อนที่เขาจะสามารถฟื้นตัวได้เต็มที่

“อย่างที่คาดหวังจากคนที่มีมูลค่าศักยภาพสูงมากทำให้เขารับมือยากเกินไป!”

ซุนม่อเริ่มคิดทบทวนตัวเองเขาจะต้องไม่รู้สึกภูมิใจหรือพอใจเพียงเพราะเขาเอาชนะคนอย่างจางเฉียนหลินเขาเข้าใจว่าอัจฉริยะที่แท้จริงมีพลังเหนือจินตนาการ!

หยิงไป่อู่ไม่รู้จักวิธีการปฐมพยาบาลดังนั้นนางจึงกังวลมากจนได้แต่เดินไปรอบๆ โชคดีที่หลี่จื่อฉีรู้บ้างเล็กน้อยและนางกำลังช่วยรักษาซุนม่อโดยมีเด็กสาวมะละกอเป็นผู้ช่วยของนาง ในไม่ช้าพวกนางก็ห้ามเลือดของซุนม่อและทำแผล

แผละ แผละ!

เด็กสาวทั้งสามยังคงร้องไห้คราบน้ำตาของพวกนางอยู่เต็มใบหน้า

"ข้าสบายดี แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า!”

ซุนม่อปลอบโยนพวกนาง

“ไป่อู่ค้นหาร่างกายของเขาแล้วเอาคันธนูไปด้วย!”

คันธนูนั้นเป็นอาวุธระดับสูงสุด

"อาจารย์!"

หยิงไป่อู่ไม่ได้ขยับแต่ใช้การจ้องมองของนางเพื่อบอกใบ้ซุนม่อ เขาต้องระวังไม่ให้ถูกโจมตีโดยเมฆแปดประตูนั้น

สายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬนั้นไม่ได้จากไปมันลอยห่างออกไปหลายสิบเมตรอย่างเงียบๆ เฝ้าดูหลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ ปรนนิบัติซุนม่อ

“อย่าไปสนใจเลยข้าไม่คิดว่ามันเป็นศัตรู”

ซุนม่อพูดเขาอยากจะยกมือขึ้นทักทาย แต่ก็เจ็บปวดเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

“อาจารย์ข้าคิดว่ามันสนใจในหัตถ์จับมังกรโบราณของท่าน!”

หลี่จื่อฉีรีบบอกการค้นพบของนางกับซุนม่อ

ซุนม่อตกใจแต่หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่ามันสมเหตุสมผล ท้ายที่สุดเมฆเบื้องหน้าเขาเป็นอสูรวิญญาณที่ฉลาด

"ขอบคุณ!"

ขณะที่ซุนม่อพูด เขาก็เปิดใช้งานเนตรทิพย์

ควั่บ

ความรู้สึกของเมฆแปดประตูนั้นเฉียบคมมากมันรีบเผ่นเข้าไปในห้องโถงใหญ่และซ่อนตัวทันทีทิ้งส่วนโค้งสีเงินไว้กลางอากาศราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยซุนม่อสำหรับความเขลาของเขา

ซุนม่อแค่อยากรู้เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตแบบนี้และต้องการสนองความอยากรู้ของเขา

ในอดีตซุนม่อต้องการจับมันแต่เขายกเลิกความคิดทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนั้นทันทีหลังจากที่เขาได้รับการช่วยเหลือจากมันซุนม่อไม่มีเจตนาที่จะตอบแทนความเมตตาด้วยความเป็นปฏิปักษ์

หยิงไป่อู่เดินไปข้างหน้าหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วช่วยประคองซุนม่อ ขณะที่พวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่

จิ๊ จิ๊!

เสี่ยวชิวชิวใช้ปากงับชุดของเด็กสาวมะละกอไม่อยากให้นางเข้าไปข้างในเพราะราชันย์วายุนั้นอันตรายเกินไป อย่างไรก็ตามใครจะเต็มใจละทิ้งขุมทรัพย์มหาศาลเช่นนี้?

ทั้งสี่เดินไปที่แท่นบูชาก่อนที่พวกเขาจะพูดได้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“นั่นเป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นสองครั้งจริงๆขอแสดงความยินดีกับชัยชนะของเจ้า!”

น้ำเสียงของราชันย์วายุนั้นสูงส่งมากราวกับว่าเขาเป็นขุนนางที่ดูการต่อสู้ระหว่างชาวนาในโคลีเซียมที่กรุงโรม

“ท่านถูกคุมขังที่นี่นานแค่ไหน?10,000 ปี? 100,000 ปี?”

ซุนม่อหยอก

หลี่จื่อฉีไม่สามารถยับยั้งรอยยิ้มได้'เมื่อตีมนุษย์ ย่อมไม่ตีหน้าตน' อย่างไรก็ตามอาจารย์ของนาง 'ยอดเยี่ยม' มากโดยกล่าวถึงปัญหาที่บีบหัวใจที่สุดได้โดยตรง

“เจ้ามดน้อยเจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดกับใคร?”

ราชันย์วายุคำราม

“ถอนความเย่อหยิ่งของท่านซะอยากออกไปไหนก็ต้องพึ่งเรา ถ้าไม่อย่างนั้นก็รอความตายที่นี่!”

ซุนม่อนั่งลงบนพื้น

“บอกราคาที่เจ้ายินดีจ่ายได้ไหม”

“คันธนูในมือของเด็กสาวคนนั้นคือธนูจ้าววายุซึ่งเป็นอาวุธชั้นเซียน ผู้ใช้เพียงต้องส่งพลังปราณวิญญาณไปที่ธนูและลูกธนูจะก่อตัวขึ้นอย่างต่อเนื่องนอกจากนี้ เนื่องจากลูกศรเป็นแบบกึ่งโปร่งแสงจึงมีประโยชน์มากสำหรับการโจมตีระยะไกล”

ราชันย์วายุกล่าว

“อาวุธชั้นเซียน?”

“ลูกศรไม่จำกัด?”

“กึ่งโปร่งแสง?”

เด็กสาวทั้งสามอุทานออกมาในบรรดาอาวุธต่างๆ ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ อาวุธวิญญาณนั้นถือว่าหายากมากแล้วอาวุธระดับเซียนนั้นหายากยิ่งกว่า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คาดหวังว่าจะได้เห็นที่นี่แม้แต่ชื่อของอาวุธก็ฟังดูน่าประทับใจอยู่แล้ว

“ข้ารู้แม้ว่าเจ้าจะไม่ตอบ”

ซุนม่อสังเกตด้วยเนตรทิพย์ของเขาคันธนูนี้เป็นอาวุธระดับเซียนชั้นเบื้องต้นและถือว่าค่อนข้างดี

“ไป่อู่ รับเอาไป”

“ค่ะ!”

หยิงไป่อู่ไม่ได้ปฏิเสธนางจำได้ว่าอาจารย์ของนางบอกกับนางก่อนหน้านี้ว่านางเชี่ยวชาญด้านการยิงธนูและควรฝึกฝนหนักเพื่อเป็นเทพธิดาเกาทัณฑ์แทนที่จะเป็นนักรำกระบี่

เด็กหญิงหัวแข็งหยิบธนูด้วยมือซ้ายแล้วดึงสายธนูด้วยมือขวาตามที่คาดไว้ ขณะที่นางปล่อยพลังปราณวิญญาณ ลูกศรกึ่งโปร่งใสก็ก่อตัวขึ้น

วีดดด

ลูกธนูบินออกไป ความเร็วของมันเร็วพอๆกับดาวตก และพุ่งเข้าใส่ผนังทันที

“เร็วจริงๆ!”

ลู่จื่อรั่วยกย่อง

มังกรปราณวิญญาณสัญจรรู้สึกว่าหนังศีรษะมันชาสำหรับอสูรสายพันธุ์ลึกลับ อาวุธระยะไกลน่ากลัวที่สุด

“จื่อฉี! เจ้าควรใช้กระบี่นี้ได้แล้ว!”

หยิงไป่อู่ถอดกระบี่วิหคขาวออกจากเอวและส่งให้ไข่ดาวน้อย

"ด้วยพลังต่อสู้ของข้ามันไม่มีประโยชน์ที่จะถือมันไว้!"

หลี่จื่อฉีฝืนยิ้ม

“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าส่งต่อให้เจ้าเจ้าสามารถเติมพลังปราณวิญญาณของเจ้าเพื่อปล่อยวิหคขาวที่สามารถโจมตีศัตรูของเจ้าได้”

หยิงไป่อู่ยืนยันจะส่งกระบี่ให้หลี่จื่อฉี

เมื่อเห็นความให้เกียรติกันระหว่างศิษย์พี่น้องซุนม่อก็พอใจมาก อย่างน้อยที่สุด เขาไม่ต้องกังวลว่าพวกนางจะกลายเป็นศัตรูเมื่อเห็นสมบัติระดับสูง

“ราชันย์วายุแค่ได้ยินชื่อธนู ทุกคนก็จะรู้ว่ามันมีความเกี่ยวข้องกับท่าน ดังนั้น อย่าบอกเรานะว่าท่านไม่มีวิทยายุทธ์เพื่อใช้กับธนูด้วยทำไมท่านไม่ให้วิทยายุทธ์นั้นกับเรา”

ซุนม่อ 'ขู่กรรโชก' ราชันย์วายุ

“ฮ่าฮ่าข้ามีอยู่แล้ว แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเจ้าจะเรียนรู้ได้มากแค่ไหน!”

ราชันย์วายุหัวเราะหัวเราะลั่นครู่ต่อมาน้ำพุที่ใจกลางแท่นบูชาก็พุ่งออกมา จากนั้นพวกเขาก็ควบแน่นเป็นรูปร่างของ 'หยิงไป่อู่' หลังจากนั้นน้ำรูปหยิงไป่อู่ ได้ใช้วิชาเซียนของราชันย์วายุพลางถ่ายทอดเคล็ดวิชาทันที

ซุนม่อเปิดใช้เคล็ด 'ลอกเลียน' ทันทีและจ้องไปที่ท่าทางและการเคลื่อนไหวของร่างน้ำ'หยิงไป่อู่'

ยี่สิบนาทีต่อมา ร่างน้ำ'หยิงไป่อู่' เสร็จสิ้นการแสดงเคล็ดวิชาฝึกปรือร่างของมันก็สลายไปและกลับคืนสู่สภาพน้ำ

“เป็นยังไงบ้าง?จำได้หรือเปล่า?”

ราชันย์วายุเยาะเย้ย

เคล็ดวิชาราชันย์วายุประกอบด้วยคำมากกว่า 1,200 คำ เนื่องจากภาษาที่ใช้เป็นภาษาโบราณของเก้าแว่นแคว้นไม่เพียงแต่จะลึกซึ้งและคลุมเครือเท่านั้น แต่ยังยากที่จะระบุคำศัพท์อีกด้วย

แม้ว่ามหาคุรุจะอยู่ที่นี่พวกเขาไม่กล้าพูดว่าพวกเขาจำได้เพราะไม่เข้าใจ

ซุนม่อต้องการตอบโต้ด้วยวาจา(ใครจะรู้ว่าเจ้าพูดภาษานกอะไร) หยิงไป่อู่ และ ลู่จื่อรั่ว ต่างก็มีใบหน้าที่มึนงงเช่นกัน

“มดตัวเล็กและไม่สำคัญ…”

ราชันย์วายุพอใจมาก เขาแค่อยากจะบอกว่า'ตราบใดที่พวกเจ้าทำสิ่งต่างๆ ตามที่ข้าพูด ข้าจะมอบวิทยายุทธ์นี้ให้กับพวกเจ้าทุกคน'อย่างไรก็ตาม ใครจะไปรู้ว่าไข่ดาวน้อยที่มีหน้าอกแบนราวกับดอกบัวในสระน้ำในช่วงต้นฤดูร้อนจู่ๆ ก็พูดออกมา

“เฮอะ ให้ข้าท่องสิ่งที่ข้าจำได้ให้ท่านฟังไหม?”

หลี่จื่อฉีเยาะเย้ย

“ได้สิ ข้าจะรอฟัง!”

ราชันย์สำรวจหลี่จื่อฉีอย่างสบายๆนางอายุประมาณ 13 ถึง 14 ปี หมายความว่านางได้เรียนรู้ตำราสี่เล่มและห้าอมตะของลัทธิขงจื๊อแล้วนางสามารถเข้าใจภาษาโบราณได้หรือไม่?

นี่เป็นเรื่องตลกหรือไม่?

หลี่จื่อฉีเริ่มท่องหลังจากนั้นนางก็ไม่เว้นแม้แต่วินาทีเดียวจนท่องได้หมด

“ว้าว ศิษย์พี่ใหญ่ของเรายอดเยี่ยมมาก!”

ลู่จื่อรั่ว เต็มไปด้วยการเทิดทูนนางปรบมือดังๆจนแม้แต่ฝ่ามือของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

"น่าประทับใจ!"

หยิงไป่อู่ก็เต็มไปด้วยความอิจฉาสติปัญญาของไข่ดาวน้อยสามารถยับยั้งคนส่วนใหญ่ได้

ราชันย์วายุนิ่งเงียบเขาไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน

"ว่าไง? เป็นไปได้ไหมที่ข้าจำบางส่วนผิด”

หลี่จื่อฉีถาม

“เจ้าเคยเรียนภาษาโบราณมาก่อนหรือเปล่า”

ราชันย์วายุถาม

"ไม่ภาษาโบราณได้หายไปนานแล้วในเก้าแว่นแคว้นยุคปัจจุบันของผู้คนรู้จักเพียงส่วนน้อยเท่านั้น”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

“แล้วเจ้า…”

ราชาแห่งสายลมไม่เข้าใจ

“นางจำน้ำเสียงของพยางค์ที่พูดก่อนหน้านี้เท่านั้น”

ซุนม่ออธิบาย

"อา?"

ราชันย์วายุถือได้ว่าเป็นตัวประหลาดเก่าแก่ที่อาศัยอยู่มานานกว่าล้านปีแต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ยังอึ้งอยู่ นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้หรือไม่?

ประเด็นหลักคือน้ำเสียงของหลี่จื่อฉีไม่ได้แย่เลย!

เหมือนคนจีนท่องจำข้อความจะมีบางความทรงจำที่ดีที่สามารถจดจำข้อความได้อย่างสมบูรณ์แต่ถ้าข้อความนั้นเขียนเป็นภาษาต่างประเทศล่ะ? นับประสาอะไรกับการท่องจำแม้การอ่านออกเสียงจะเป็นปัญหา

นอกจากนี้ความยากของภาษาโบราณยังสูงกว่าหลายเท่าเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หลี่จื่อฉีนับเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง

“ศิษย์พี่ใหญ่ของข้ามีความทรงจำอันล้ำค่าสมองของนางน่าประทับใจมาก!”

ลู่จื่อรั่วอวดศิษย์พี่

“วิทยายุทธ์ที่ท่านเปิดเผยก่อนหน้านี้คือของจริงไหม?”

ซุนม่อรู้สึกกังวล

“หืม ไม่ว่ายังไงข้าก็เป็นหนึ่งในราชาธาตุโบราณ ข้าจะโกหกมดอย่างเจ้าไปทำไม?”

ราชันย์วายุเยาะเย้ยรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเล่นกลเพราะพวกเขาจะไม่เข้าใจภาษา ใครจะคาดคิดว่าจะมีตัวประหลาดน้อยอย่างหลี่จื่อฉี?

แต่ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นคนสำคัญที่ปล่อยให้มันจากไปได้

“ข้าจะยอมรับว่าไม่มีข้อผิดพลาดในการท่องจำของเจ้าแต่เจ้าเข้าใจความหมายหรือไม่”

ราชาแห่งสายลมหัวเราะมันหมายถึงอะไรง่ายๆ (หากปราศจากคำอธิบายจากข้า แม้ว่าพวกเจ้าจะได้รับวิชาระดับเซียนไปมันก็ไร้ประโยชน์)

“อสูรลมวิญญาณภายนอกเชื่อฟังคำสั่งของท่านหรือไม่?”

คำถามไร้สมองของซุนม่อนั้นทำให้ราชันย์วายุเกิดความสับสน

“เป็นธรรมดาอยู่แล้ว!”

ราชันย์วายุมั่นใจมาก

“เฮ้ ไม่ต้องโอ้อวดได้ไหม?หากท่านสามารถควบคุมลมวิญญาณเหล่านั้นได้ ท่านจะต้องหลอกล่อมนุษย์มาที่นี่เพื่อช่วยท่านปลดผนึกไปนานแล้ว”

หลี่จื่อฉีมองเห็นช่องว่างในคำพูดของราชันย์วายุโดยตรง

"ให้ข้าเดา  การปล่อยท่านออกมาคงเป็นเรื่องที่ลำบากมากและเป็นสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถทำได้ ดังนั้นท่านจึงต้องรอ”

ซุนม่อคาดเดา

“ถ้ามนุษย์แข็งแกร่งเกินไปท่านจะกังวล แต่ถ้าอ่อนแอเกินไปก็ใช้ไม่ได้ ดังนั้นระดับความแข็งแกร่งของท่านในตอนนี้จะต้องอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนอย่างแน่นอน”

“……”

ราชันย์วายุไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป(ข้าไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับหัวข้อหลักในการปลดปล่อยข้าแต่พวกเจ้าคงเดาได้มากขนาดนี้ ช่วยไว้หน้ากันหน่อยได้ไหม?)

ซุนม่อคาดไม่ผิด ราชันย์วายุอาจทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่และดึงมหาคุรุเจ็ดดาวหรือแม้แต่เซียนระดับรองลงมาแต่มันจะทำอะไรได้?

หลังจากที่พวกเขาปลดผนึกออกแล้วพวกเขาก็คงจะคิดหาวิธีแก้ไขทั้งหมดเพื่อทำให้มันเป็นทาสแต่ถ้ามันล่อให้มือใหม่เข้ามา ราชันย์วายุก็กังวลว่าพวกเขาอาจจะล้มเหลวและทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงไปอีก

“ราชันย์วายุเนื่องจากทั้งสองฝ่ายต้องการร่วมมือ เราจึงควรวางเงื่อนไขของเราบนโต๊ะอย่างตรงไปตรงมาและเจรจาต่อรองกัน”

ซุนม่อแนะนำ

“เจ้าต้องการจะหารืออะไร?”

ราชันย์วายุพยายามทำเสียงสงบ

“ในเมื่อท่านไม่ไว้ใจพวกเซียนเหล่านั้นเหตุใดท่านไม่ฝึกฝนมนุษย์ที่มีพรสวรรค์สักคนเพื่อช่วยเจ้าทำลายผนึก”

ซุนม่อย้อนถาม

“เจ้าหมายถึงการให้ความรู้กับเจ้าน่ะหรือ?”

ราชันย์วายุหัวเราะอย่างเย็นชา(ต้องการโกงวิทยายุทธ์ของข้าหรือ? ไม่มีทาง!)

"ไม่ใช่ข้าแต่สำหรับนักเรียนของข้าหลี่จื่อฉี!”

ซุนม่อไม่ได้สนใจที่จะเป็นนักวิชาการเก่าที่ค้นคว้าความรู้โบราณจุดประสงค์ของเขาคือการให้ความรู้แก่ผู้คน แต่หลี่จื่อฉีก็ชอบมันในฐานะผู้หญิงที่รักการอ่าน นางชอบศึกษาความรู้ทุกประเภท

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด