122 วิกฤติของมักกาเรน (1)
122 วิกฤติของมักกาเรน (1)
“ถึงนักผจญภัยทุกคนในมักกาเรน! มารวมตัวกันที่ประตูรั้วทิศตะวันตกทันที! ฝูงของมอนสเตอร์ได้ปรากฏขึ้นมา! ระดับความอันตรายเป็นกำหนดภัยพิบัติเมือง ขอย้ำ…”
สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียเปลี่ยนเพราะการประกาศนั้น
“โซเฟีย, ชั้นไปไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก!” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะไปที่โบสถ์และสั่งการกับนักบวช” (โซเฟีย)
“ชั้นพึ่งเธอเรื่องฟูเรียได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว ได้โปรดระวังตัว, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ผมได้พูดกันสั้นๆกับเจ้าหญิงโซเฟียแล้วรีบออกจากห้อง
“เจ้าหญิง, ได้โปรดทำอะไรร่วมกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย!” (มาโกโตะ)
“...เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง, ที่อยู่ที่ทางเดิน, มีหน้าเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างชั่วครู่หนึ่ง, แต่เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“มาโกโตะ, ไปกันเถอะ!” “เราไปกับ, ทากัตซูกิ-คุง!”
ลูซี่และซา-ซังได้เจอกันและเรามุ่งหน้าไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก
การประกาศฉุกเฉินของสมาคมนักผจญภัยดำเนินต่อไปเมื่อเราอยู่ระหว่างทางไป
กำหนดภัยพิบัติ: เมือง
ถ้าเราอยู่ระดับลึกในลาเบรินทอส มันจะเป็นอย่างหนึ่ง, แต่ในมักกาเรนที่แม้แต่กริฟฟอนยังหายาก, นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเล็ก
ชาวบ้านของมักกาเรนมีบรรยากาศที่เปลี่ยนไปกับพวกเขา, และพวกเขาไม่สามารถซ่อนความไม่สบายใจได้
ผู้คนได้ปิดตัวอยู่ในบ้านพวกเขา, ผู้คนมุ่งหน้าไปที่โบสถ์; มีการตอบสนองที่หลากหลาย
พวกเราวิ่งผ่านผู้คนแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก
“นายอยู่ที่นี่แล้ว, มาโกโตะ!”
“ลูคัส-ซัง!” (มาโกโตะ)
นั่นโล่งใจ!
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์อันดับหนึ่งของมักกาเรนอยู่ที่นี่วันนี้
แล้วยังมีนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์พวกนี้: ผู้ฟาดฟันโอเกอร์, วลาด;หอก, คลาร์ก; นักฆ่ายักษ์, เอียน; จอมดื่มหนัก, จัสติน
“โอเค, เราชนะแล้ว” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, นั่นปักธงนะ” (อายะ)
ใช่, ซา-ซัง มาไม่ทำอย่างนั้นเถอะ
“ทากัตซูกิ-ซามะ, ฝูงมอนสเตอร์ครั้งนี้ไม่เหมือนจากครั้งที่แล้ว!” (นีน่า)
นีน่า-ซังมาด้วยสีหน้าที่ทุกข์พร้อมหูกระต่ายที่ชูขึ้น
“มีมอนสเตอร์กี่ตัว, นีน่า-ซัง?” (มาโกโตะ)
มันมี 500 ครั้งที่แล้ว
ถ้ามันมากกว่านั้น, 1,000 หรือ 2,000 อาจจะ?
“ม-มอนสเตอร์หมื่นตัว” (นีน่า)
“...หึ้ห์?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่มีทางน่า…” (ลูซี่)
เสียงที่ตะลึงลองผมและเสียงที่สิ้นหวังของลูซี่สะท้อนไป
ซา-ซังได้ดูกลัว
สีหน้าของนักผจญภัยที่รวมที่นี่นั้นก็เหมือนกัน
นักผจญภัยหนุ่มสาวได้ซีดและไม่สามารถรักษาความใจเย็นของพวกเขาได้
10,000? มันอาจจะมีความผิดพลาด, ใช่มั้ย?
มันมากกว่าแม้แต่เมืองรอบนี้
“ยังไงซะ, ไม่จำเป็นต้องมองโลกในแง่ร้ายมาก, มาโกโตะ” (ลูคัส)
ลูคัสซังขยี้ผมของผม
“ลูคัส-ซัง! เรามีคนอยู่เท่าไหร่ถ้าเรารวมนักผจญภัยและทหารทั้งหมด?” (มาโกโตะ)
“ประมาณ 300” (ลูคัส)
“เอออ๋…” (มาโกโตะ)
มันเป็นอีเว้นท์ที่เป็นไปไม่ได้
นี่มันอีเว้นท์บังคับแพ้
“นี่อาจจะเป็นครั้งแรกสำหรับพวกหนุ่มสาว ความแตกตื่นของสัตว์ประหลาดไม่สามารถจัดการได้โดยวิธีการปรกติ เฮ้ยย, คนที่ใช้เวทมนตร์ดินได้, สร้างกำแพงเพื่อให้ประตูรั้วไม่ถูกทำลาย แต่มีช่องเปิดไว้เพื่อให้คนไปมาได้” (ลูคัส)
“ครับ”
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้ออกคำสั่งกับคนหนุ่มสาว
“มาโกโตะ, ชั้นออกคำสั่งที่นี่นะ, นั่นมันโอเคกับนายมั้ย?” (ลูคัส)
“แน่นอน ผมปล่อยไว้ให้นายนะ” (มาโกโตะ)
นักผจญภัยหนุ่มสาวได้แค่อยู่ที่นี่ประหม่า -รวมถึงผมด้วย
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยมันให้ผู้มีประสบการณ์สูง
“โอเค, คนที่ยังใหม่กับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่น, ฟังทางนี้! นี่รวมถึงทุกคนที่ไม่ใช่นักผจญภัย, ด้วย!” (ลูคัส)
ลูคัส-ซัง รวมผู้คนด้วยเสียงตะโกนที่ดัง
นักผจญภัยหนุ่มสาวและทหารของเมือง, และแม้แต่เทมพลาร์ได้รวมกัน
ผมสามารถเห็นยีนและเอมิลี่อยู่ในกลุ่มนั้น, แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคุยกัน
พวกเราทุกคนมีสีหน้าที่ตึงเครียด
“ฟังดีๆนะ! ที่สำคัญเกี่ยวกับการสู้กับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่น คือเราอยู่ได้นานแค่ไหน โชคดีที่, เขื่อนหินของมักกาเรนนั่นค่อนข้างทนทาน เราจะเสริ่มมันไปมากกว่านั้นด้วยเวทย์ดิน คนที่โจมตีระยะไกลได้ด้วยเวทมนตร์หรือธนู, ยืนระวังอยู่ข้างบนเขื่อนหิน” (ลูคัส)
ลูซี่ได้ทำตามนั้นและขึ้นไปที่กำแพง
อ้า, ผมก็เป็นนักเวทย์ด้วย
“เฮ้ยย, มาโกโตะ, นายกำจัดศัตรูด้วยเวทย์นายได้มั้ย?” (ลูคัส)
“ลูคัส-ซัง? ผมได้โจมตีระยะไกลจากการใช้เวทย์สปิริต” (มาโกโตะ)
“โฮ่ห์, เข้าใจแล้ว งั้น, ชั้นหวังพึ่งนายนะ” (ลูคัส)
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, แล้วชั้นล่ะ?” (อายะ)
ใช่, มีแค่ซาซังที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
นั่นมีปัญหา
“อายะ-จังน้อย, เธอป้องกันประตูรั้ว มันจะดีที่สุดถ้าเธอไม่ต้องทำอะไร, แต่ถ้าประตูรั้วได้ถูกทำลาย, พวกเรานักสู้ระยะใกล้ จะเป็นแนวป้องกันสุดท้าย” (ลูคัส)
“ใช่ แต่ชั้นกังวลเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุง, ดังนั้นชั้นอยู่ข้างเค้าได้มั้ย?” (อายะ)
“หืมม…มันจะแปลกถ้าไม่มีใครปกป้องฮีโร่มาโกโตะ โอเค! ดูเหมือนมันจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าให้เธอทำ, อายะ-จังน้อย!” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังไม่เคยเห็นซา-ซังสู้, แต่กระนั้น, มันดูเหมือนเขาไม่สงสัยความแข็งแกร่งของเธอ
สถานการณ์แบบนี้ที่คนเก่งรู้จักคนเก่ง?
แม่ง, นั่นความรู้สึกอิจฉา
“มาโกโตะ, อายะ-จังน้อย, เราจะขึ้นไปบนกำแพง ชั้นจะมอบคำสั่งให้ทั้งหมด” (ลูคัส)
พวกเราตามลูคัส-ซัง
เขื่อนหินนั้นสูงหลายเมตร, และมีส่วนของข้างบนที่ให้คนเดินได้
นักเวทย์ได้เริ่มร่ายเวทมนตร์แล้ว
เวทมนตร์ของลูซี่ใช้เวลาด้วย, ดังนั้นผมหวังให้มันทันเวลา
ผมชำเลืองมองลูคัส-ซังผู้ที่จ้องไปทางข้างนอกกำแพง
“มันน่าประทับใจที่นายยังใจเย็นได้นะ, ลูคัส-ซัง” (มาโกโตะ)
“อย่าล่อเล่นน่า ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นกำหนดภัยพิบัตินั้นหายาก พูดจากใจ, ถ้าเราไม่ได้อยู่ในมักกาเรน, มันจะทำเมืองล่มสลาย” (ลูคัส)
มันเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอนที่ผมเห็นสีหน้าที่ซีเรียสขนาดนี้
“ลูคัส, พบมอนสเตอร์ครับ!”
นักสอดแนมที่ใช้เวทย์ลอยตัวได้ได้กลับมา
ไม่นานหลังจากนั้น, ฝูงของมอนสเตอร์มากกว่า 10,000 ตัวได้มาให้เห็น
ถ้าให้พูดให้ชัดเจน, แค่ส่วนหนึ่งของมัน
เราไม่เห็นมอนสเตอร์ทั้งหมดเพราะพวกมันถูกปกคลุมไปด้วยเงาของป่าที่ยิ่งใหญ่
ฝูงก็อบลิน, ฝูงโคโบลด์, ฝูงออร์ค, ฝูงโอเกอร์, ฝูงยักษ์, มีมอนสเตอร์ 1,000 ปีอยู่มั้ย?
“นักเวทย์, พวกนายพร้อมรึยัง?!” (ลูคัส)
ดูเหมือนการร่ายของนักเวทย์ที่เรียงกันอยู่บนกำแพงกำลังจะเสร็จแล้ว
คนที่ได้รวมรวมความสนใจมากที่สุดคือ…
“ลูซี่, เธอใช้เวทย์กษัตริย์ได้จริงๆ…” (มาโกโตะ)
“ว้าว, ลู-จัง” (อายะ)
เธอได้ยกไม้เท้าของตาทวดของเธอ, ฮีโร่ในตำนาน จอห์นนี่ วอล์กเกอร์
ผมและตาของเธอได้ส่องสวางดั่งมันตอบสนองจากมานาของเธอ
มานาที่รวมอยู่ที่ไม่เท้าเธอได้สร้างการหมุนวนของไฟเหมือนทอร์นาโด ขณะที่มันขึ้นไป
{เวทมนตร์ไฟกษัตริย์: ฟีนิกซ์}
นกไฟยักษ์ได้ปรากฏของมาจากไม่เท้าของลูซี่
มันได้เพิ่มขนาดอย่างช้าๆ, แม้ว่ามันไม่มั่นคงเล็กน้อย
“เวทย์กษัตริย์ของลูซี่, หือห์ นั่นลูกสาวของแม่มดสีแดงสำหรับนายล่ะ” (ลูคัส)
ผมได้ยินคำพึมพำของลูคัส-ซัง
ผมควรจะเตรียมตัวผมด้วย
“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมยกมีดของโนอาห์-ซามะและเรียกสปิริตน้ำ
มีดที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับสปิริตได้ส่องแสงสีน้ำเงิน
ในเวลาเดียวกัน, มานาที่ถูกบีบอัดได้เริ่มเต้นเป็นจังหวะเหมือนกับมันมีความร้อนของตัวเอง
ผมสะสมมานา เข้าไปในมีดของโนอาห์-ซามะ
จากซากุไร-คุง, มานาได้อยู่ในระดับของเวทมนตร์กษัตริย์
(มันแพ้มานาของลูซี่มั้ย…?) (มาโกโตะ)
ผมชำเลืองมองฟินิกซ์ไฟ ที่มันได้ใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ผมรู้สึกจริงๆ มาลูซี่มีมานาไม่จำกัด
การร่ายของนักเวทย์ได้จบ
ฝูงของมอนสเตอร์ที่ตอนนี้ได้อยู่ประมาณระยะ 50 เมตร
“ยิง!” (ลูคัส)
จากสัญญานของลูคัส-ซัง, เวทมนตร์ทั้งหลายได้ถูกยิงออกไปทั้งหมดในทีเดียว
{เวทมนตร์ดาบ: [กงเล็บมังกรน้ำ]!}
ผมปล่อยมานาทั้งหมดในมีดของโนอาห์-ซามะ และปล่อยมันไปเป็นใบมีดยักษ์
มันโจมตีฝูงของมอนสเตอร์พร้อมกับฟินิกซ์ไฟของลูซี่
*《บู้ม!》*
วิสัยทัศน์ของผมได้ถูกปิดบังอย่างสิ้นเชิงจากระเบิดที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าผม
เสียงดุจสายฟ้าฟาด ที่มันทำให้ผมสงสัยว่าแก้วหูผมจะแตกมั้ย
พื้นได้สั่นอย่างใหญ่หลวง
นี่มันคือสงคราม?
มันคือสงคราม
หลังจากฝุ่นควันได้กระจายหายไป, มีศพหลายร้อยจากมอนสเตอร์
ถูกเผา, ถูกขยี้, ถูกฟัน: ในฐานะการโจมตีครั้งแรก, มันไม่แย่เลย
แต่…
“เราไม่ได้กำจัดมันทั้งหมด…” (ลูคัส)
น้ำเสียงของลูคัสนั้นขมขื่น
มอนสเตอร์ได้ย่ำลงไปที่ศพได้ปรากฏตัวทันทีหลังจากนั้น
“รอบต่อไป! ให้ความสำคัญกับมอนสเตอร์บินได้!” (ลูคัส)
ผมสามารถเห็นไวเวิร์นกับกริฟฟอนที่นี่ที่นั่น
นักเวทได้กำจัดพวกนั้น
“[ฝนอุกกาบาต]!”
“[พายุไฟ]!”
“[สายฟ้าฟาด]!”
“[หินขยี้]!”
“[กงเล็บมังกรน้ำ]!”
นักเวทย์ได้ยิงเวทมนตร์ของพวกเค้าต่อทีละคนทีละคน
ศพของมอนสเตอร์หลายร้อยได้ถูกสร้างอีกครั้ง
แม้อย่างนั้น, จังหวะของพวกมันไม่ลดลงเลย
มอนสเตอร์พวกนี้มันอะไรกัน?!
เกิดไม่สิ้นสุดเหรอ?!
“ลูคัส…บางอย่างมันแปลก”
“ใช่, พวกมันควรจะลดความเร็วลงแล้วตอนนี้…” (ลูคัส)
“นี่มันแย่แล้ว… นักเวทย์ที่มานาหมดได้เริ่มมีแล้ว”
“ฟื้นฟูมานาของพวกนายด้วยไอเท็มฟื้นฟูมานา! สมาคมจะคืนเงินพวกนายทีหลัง!”
ผู้มีประสบการณ์ได้ออกคำสั่งนักผจญภัยหนุ่มสาวที่ได้ลังเลในการใช้ไอเท็มฟื้นฟูเวทมนตร์
ในกรณีผม…ไอเท็มฟื้นฟูมานานั้นไม่จำเป็น, แต่…หลังจากใช้เวทมนตร์สปิริตหลายครั้ง, พลังของมันได้ลดลงมากขึ้นและมากขึ้น
(ความผิดส่วนใหญ่มันน่าจะมาจากสนามรบนี้…) (มาโกโตะ)
สปิริตน้ำชอบความสงบสุขมากกว่า
ไม่มีทางที่พวกเขาจะชอบที่แบบนี้ ที่เลือดและฝุ่นได้มีอยู่ทั่ว
นักเวทย์ที่ยิงเวทมนตร์…มีแค่ลูซี่ที่ยังเหลืออยู่, หือห์
นักเวทย์คนอื่นได้มานาหมดแล้ว
“พวกเราสามารถกำจัดไปได้ประมาณ 2,000 ด้วยเวทมนตร์…”
“ปรกติแล้ว, นั่นมันจะเพียงพอแล้ว, แต่…”
มีประมาณ 8,000 เหลืออยู่ตอนนี้
ป่าที่ใกล้กับมักกาเรนได้ถูกเป่ากระจุยเนื่องจากการยิงเวทมนตร์รอบแรก
มอนสเตอร์ออกมาจากป่าที่ยิ่งใหญ่ที่เราสามารถเห็นได้จากไกลๆ
มอนสเตอร์ได้ปรกฏจากที่นั่น ดั่งมันได้ผุดออกมา
(หืม? นี่มันแปลก) (มาโกโตะ)
สัญชาติญานผมบอกผมบางอย่าง
“ทากัตซูกิ-คุง! ไวเวิร์นนั้นที่นายเพิ่งตัดปีกมัน!” (อายะ)
ตามเสียงของซา-ซัง, บางคนได้ตะโกน
“ยักษ์นั่นควรจะถูกกำจัดด้วยเวทย์ของชั้นนะ!”
“โอเกอร์นั่นด้วย! เวทย์ของชั้นควรจะโดนมันเต็มๆ!”
“มอนสเตอร์ได้ลุกกลับขึ้นมา…?”
“ไม่มีทางน่า…”
ทันทีที่ผมได้ยินผู้คนตะโกนสิ่งนั้น…
“《กุ่โออออออออออ้!!》”
เสียงร้องที่สั่นไปถึงภายในของผม และทำให้อากาศและมานาสั่นไหวได้สะท้อนมา
บางอย่างได้ปรากฏมาข้างบนของป่าที่ยิ่งใหญ่
มันไกลจากที่นี่มากเกินไป
ผมใช้ [มองไกล]
ที่ผมเห็นคือ…
(มังกรที่มีเกล็ดสีดำ…?) (มาโกโตะ)
มานารอบๆมังกรดำได้สั่นไหวดุจภาพลวงตาเนื่องจากความหนาแน่นของมานา
“มังกรโบราณ! ไอนั่นมันรักษาแผลของมอนสเตอร์!”
“ไร้สาระหน่า! พวกเราอยู่ในโรเซส! ไม่มีทางที่มันจะมีมังกรโบราณ!”
“ลูคัส! นายสู้กับมังกรโบราณมาก่อน, ใช่มั้ย? นั่นมันมังกรโบราณจริงๆเหรอ?”
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้ส่งเสียงในความตื่นตกใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกเขาลนมาก
“ชั้นได้สู้กับมังกรโบราณเมื่อชั้นอยู่ที่หัวใจของลาเบรินทอส แต่มันเป็นมังกรดินโบราณนะ…นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นตัวที่บิน” (ลูคัส)
“ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือมังกรโบราณสิถ้างั้น…?”
“น่าจะเป็นอย่างนั้น…” (ลูคัส)
“เหี้ยเอ้ย, ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นครั้งนี้เป็นความผิดมันเหรอ?”
“ชั้นไม่รู้ แต่ตราบใดที่พวกเราไม่กำจัดเจ้านั่น, การต่อสู้จะไม่จบ…” (ลูคัส)
“นายต้องล้อเล่นน่า…มังกรโบราณจำเป็นต้องมีนักผจญภัยระดับโอริคัลคุม…”
ความลำบากได้แพร่กระจายภายในหมู่นักผจญภัย
นักเวทย์ส่วนใหญ่ได้มานาหมดแล้ว
“[ฝนอุกกาบาต]!”
ใครตะรู้ว่าลูซี่ยิงเวทมนตร์ไปเท่าไหร่แล้ว
เธอได้หอบและแสงความเหนื่อยที่มองเห็นได้
เธอได้ทำงานหนักเกินไปด้วยตัวของเธอเอง!
“ลูซี่, พักหน่อย! ทุกคนได้ฟื้นฟูมานาของพวกเค้าด้วยไอเท็มฟื้นฟูนะ!” (มาโกโตะ)
“...ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…ชั้นโอเค, มาโกโตะ ชั้นยังมีมานาอยู่” (ลูซี่)
ผมชำเลืองมองไปข้างนอกกำแพง และมอนสเตอร์ได้มาสู่เราโดยไม่มีอาการเปลี่ยนแปลง
แต่ในทางปฏิบัติแล้วมันไม่มีการโจมตีจากนักเวทย์แล้วตอนนี้
สีหน้าของลูคัส-ซังได้เริ่มกลัวเป็นวินาที
มันเป็นแค่เรื่องของเวลาก่อนพวกมันจะมาถึงที่ประตูรั้ว…
ในทันทีนั้น…กริฟฟอนตัวหนึ่งได้กระโจนไปที่ลูซี่จากท้องฟ้า
เหี้ย!
“ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)
“แก! แกพยายามจะทำอะไรกับลู-จัง?!” (อายะ)
ซาซังได้ส่งกริฟฟอนบินไปด้วยค้อนของพระเจ้าดุร้าย
มันเกือบเป็นเวลาเดียวกันที่กงเล็บของกริฟฟอนได้กำลังจะโดนลูซี่
“กย้า!” (ลูซี่)
ลูซี่ {ร่วงตกจากเขื่อนหิน}
[คุณจะกระโดดไปช่ว—
ใช่ ←
“ลูซี่!” (มาโกโตะ)
บางอย่างได้เด้งขึ้นมาในมุมของผมชั่วครู่, แต่ผมเมินนั่นและกระโดดลงไปจากเขื่อนหิน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord
