ตอนที่แล้วบทที่ 1: นัดบอดและลูกกลม ๆ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 3: ผู้พเนจร โหลวเฉิง และก็อบลิน

บทที่ 2: โลกประหลาดและ ‘ซอมบี้’


“ติ๊ง  ลิ้ง ๆ ๆ ๆ…!”

ทันใดนั้นเองเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น  ถังเจิ้นรีบหยิบมันขึ้นมาดูและพบว่าเป็นเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้วโทรมาหา  เห็นแบบนั้นก็กดรับสายทั้ง ๆ ที่ยังแปลกใจว่าจู่ ๆ มันโทรมาทำไม?

“ออะ ๆ ปอีฟ้อฟ่ากเดวรรอสาปผอัหฟัดอนฟห้ดรี้ฟเกหฟรีก้ดรฟ้หกดสร้ดหกฟนดฟรีกห้ดแปผแอปเด…!”

เสียงปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของไอ้เพื่อนยากที่หายไปนาน  แต่เป็นภาษบ้าบออะไรก็ไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องรัวออกมา

ถึงจะฟังไม่ออกแต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถังเจิ้นถึงยังยอมยืนฟังมันพูดต่อเนื่องถึงหนึ่งนาทีเต็ม ๆ จากนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนว่าวิญญาณตัวเองกำลังออกจากร่าง  และเขาได้พูดใส่มือถือกลับไปว่า “ครับ!”

หลังจากพูดคำนี้แล้วมือถือก็ได้ระเบิดแสงสีขาวห่อหุ้มตัวเขาโดยที่ถังเจิ้นได้หมดสติลงไปแล้ว

และหลังจากที่แสงสีขาวหายไปแล้ว  เขา...  ก็ได้หายไปจากห้องอย่างไร้ร่องรอย

****************

ติ๋ง ๆ

หลังจากถังเจิ้นฟื้นคืนสติเขาก็ได้ยินเสียงคล้าย ๆ น้ำหยดในห้องเงียบ  จากนั้นเขาก็เห็นสมาร์ทโฟนสีดำที่ร่วงลงไปคลุกฝุ่น

ตอนนี้เขานึกออกแล้วว่าไอ้นี่แหละที่ทำให้ตัวเองหมดสติไป

และหลังจากมองสำรวจโดยรอบแล้วก็เป็นต้องตกใจ  เพราะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านของเขาเลย  แต่เขากำลังนอนอยู่ในซากปรักหักพังแห่งหนึ่งที่มีแต่ขยะเต็มไปหมด

เขารีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นตระหนก  เมื่อสำรวจตัวเองดูแล้วเห็นว่านอกจากเสื้อผ้าที่เลอะอยู่ตอนนี้ร่างกายส่วนอื่น ๆ ไม่มีอะไรบุบสลายแล้วเขาก็หยิบเจ้ามือถือนั่นขึ้นมาดู

และเมื่อมือถืออยู่ในมือเขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

‘เอ...  เหมือนมันจะหนักกว่าเดิมเยอะเลยแฮะ?’

จากนั้นก็เอามันมาเช็กดูใกล้ ๆ เพื่อความแน่ใจโดยใช้แสงสลัว ๆ ที่ส่องลอดเข้ามาและเห็นว่ามันคือมือถือเครื่องเดิมแต่เพิ่มเติมคือพื้นผิวของมันแปรสภาพเป็นโลหะอะไรก็ไม่รู้ไปแล้ว

เมื่อลองแตะมันเบา ๆ หน้าจอมือถือก็สว่างวาบขึ้นมา  ทว่าอินเทอร์เฟซเดิม ๆ ที่คุ้นเคยได้หายไปแล้วและแทนที่ด้วยโครงกระดูกที่เลือดไหลและมีเปลวไฟเป็นฉากหลัง  ดวงตาของมันดูลึกล้ำมีออร่าน่าขนหัวลุกดูแล้วเหมือนมันกำลังมองหน้าเยาะเย้ยเขาอยู่เลย

เมื่อถังเจิ้นนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นและสภาพแวดล้อมที่ตนอยู่ในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาในใจ

เขารีบเปิดมือถือดูอย่างไม่รอช้าอีกต่อไป

สิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจสุด ๆ คือรายชื่อผู้ติดต่อที่เคยมีบัดนี้หายเกลี้ยงไปหมดแล้ว  แต่กลับมีไอคอนอันหนึ่งที่มีชื่อกำกับว่า “ข้อมูลส่วนตัว” อยู่ข้างใต้  และยังมีไอคอนร้านขายแอปพลิเคชันด้วย!

จากนั้นเป็นไอคอนสุดท้ายซึ่งเป็นไอคอนรูปกระแสน้ำวนและมีชื่อกำกับว่า ‘เทเลพอร์ต’ อยู่ข้างใต้

เมื่อเห็นไอคอนอันนี้หัวใจของเขาก็แทบจะเต้นผิดจังหวะ  จากนั้นก็ทำหน้าครุ่นคิด

จากนั้นเขาเริ่มด้วยการพยายามโทรออก  แต่ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากระบบตอบรับอัตโนมัติซึ่งเป็นเสียงผู้หญิงแปลก ๆ บอกให้ถังเจิ้นเติมเหรียญทองโดยเร็วเพื่อใช้บริการ!

‘เหรียญทอง?’

‘นี่เขาใช้เหรียญทองเติมมือถือตั้งกะเมื่อไหร่วะ?  หรือบริษัทมือถือมันจะหาเรื่องบ้าบออะไรทำกันอีกแล้ว?’

ทว่าถังเจิ้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักในเรื่องนี้  เมื่อกดวางสายแล้วเขาก็ส่ายหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดอันวุ่นวายออกจากหัวก่อน  จากนั้นจึงกดที่ไอคอนข้อมูลส่วนตัว

ถังเจิ้น

ชาย

อายุ: 23

เลเวล: 0

EXP: 0/10

HP: 100

ยอดเงินในบัญชี: 0 เหรียญทอง

เมื่ออ่านข้อมูลเหล่านี้จบก็ต้องขมวดคิ้ว  จากนั้นก็ลองเปิดดูไอคอนร้ายขายแอปพลิเคชัน

เมื่อเปิดแล้วก็ได้เห็นไอคอนแอปพลิเคชันมากมายเต็มหน้าจอ  มีการแบ่งหมวดหมู่ออกไปหลายหมวดหมู่เช่น  การต่อสู้  ชีวิต  และความบันเทิง  เป็นต้น

ในบรรดาแอปพลิเคชันต่าง ๆ นั้นมีแอปพลิเคชันสองสามตัวที่มีตัวกำกับแปะไว้ว่า ‘แนะนำสำหรับมือใหม่’ อยู่ด้วย

[รูเล็ตเสี่ยงโชค  รับรางวัลก้อนโตด้วยการลงทุนเพียงนิดเดียว  ความตื่นเต้นต่อเนื่องไม่รู้จักพอ  เดิมพันเพียงเล็กน้อย เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นไม่รู้จบ  รางวัลที่ได้ขึ้นอยู่กับดวงล้วน ๆ มีการสุ่มรับรางวัลสุดพิเศษ  ราคาดาวน์โหลด: 0 เหรียญทอง]

[ไฟฉาย  ส่องสว่างได้  ราคาดาวน์โหลด: 100 เหรียญทอง]

[แผนที่ระดับเริ่มต้น  สามารถแสดงภูมิประเทศและมอนสเตอร์ภายในรัศมี 100 เมตร  ราคาดาวน์โหลด: 1,000 เหรียญทอง]

[ฉายภาพ  สามารถฉายภาพหน้าจอมือถือขึ้นมาตรงหน้า  และยังสามารถควบคุมมือถือได้ด้วยความคิด  ราคาดาวน์โหลด: 500 เหรียญทอง]

[เครื่องตรวจจับมอนสเตอร์ระดับเริ่มต้น  สามารถแสดงข้อมูลมอนสเตอร์ที่ระดับสูงเกินโฮสต์ไม่เกินสามระดับได้  ราคาดาวน์โหลด: 1,000 เหรียญทอง]

[พื้นที่เก็บข้อมูลขนาดเล็ก  สามารถเปิดพื้นที่มิติด้วยปริมาตรการจัดเก็บหนึ่งลูกบาศก์เมตรในโทรศัพท์มือถือ (เก็บของได้รวมแล้วไม่เกินหนึ่งลูกบาศก์เมตร) ราคาดาวน์โหลด: 10,000 เหรียญทอง]

[เครื่องตรวจจับสมบัติระดับเริ่มต้น  สามารถตรวจจับสิ่งของมีค่าได้ในรัศมี 100 เมตร  ราคาดาวน์โหลด: 100,000 เหรียญทอง]

****************

ถังเจิ้นอ่านรายละเอียดอยู่ซักพักแล้วจึงออกจากร้านขายแอปพลิเคชันด้วยความงง ๆ จากนั้นก็เปิดเข้าไปอีกรอบแล้วลองดาวน์โหลดแอปมาลองใช้งาน  แต่ก็มีการแจ้งเตือนขึ้นมาตลอดทุกครั้งเลยว่า ‘เหรียญทองไม่เพียงพอ’ ทำให้เขาต้องยอมแพ้ไปก่อน

ดูท่าจะเจอเรื่องประหลาดเข้าแล้วสิเรา!

ถังเจิ้นถอนหายใจก่อนจะลุกยืนขึ้นและเริ่มเดินสำรวจะพื้นที่โดยรอบ

ปรากฏว่าที่นี่ดูเหมือนจะเป็นโรงงานร้าง  สภาพมันดูทรุดโทรม  โดยสิ่งของเกือบทุกอย่างที่ใช้ได้ถูกรื้อทิ้งไปหมดแล้ว

เมื่อเดินสำรวจเสร็จแล้วก็จะเดินเข้าไปที่ทางออกเพื่อสำรวจข้างนอก  แต่จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนดังขึ้นมา

เมื่อลองย่องไปดูเงียบ ๆ ตามทางเดินเขาก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

แต่อายุของเธอเท่าไหร่นั้นดูไม่ออกเพราะอยู่ในแสงสลัว ๆ ที่เห็นมีแค่ผิวพรรณที่ดูหยาบกร้านอย่างมาก

ผู้หญิงคนนั้นหลังค่อม ๆ สวมผ้าห่มที่ขาดรุ่งริ่งและเดินด้วยเท้าเปล่า

การเคลื่อนไหวของเธอดูเชื่องช้าและอ่อนแอ  เธอพิงไม้เท้าและดูเหมือนจะคุ้ยหาบางอย่างในถังขยะ

คุ้ยไปคุ้ยมาก็เหมือนจะพบอะไรบางอย่าง  เมื่อเอาขึ้นมาก็เห็นเป็นถุงอาหารและดูท่าเธอจะดีใจกับของที่หาเจอน่าดูเลย

และเมื่อเธอเอามันมาดูใกล้ ๆ ตา  ทันใดนั้นเองจู่ ๆ ก็มีเงาร่างเหมือนคนสามสายพุ่งออกมาจากมุมมืด!

เงาดำทั้งสามแยกเขี้ยวขู่แถมยังกวัดแกว่งกรงเล็บไปมา  ฝ่ามือของพวกมันที่ดูเหี่ยวย่นอย่างกับเถาวัลย์ตะปบลงบนหน้าของเธอคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงคนนั้นทั้งสีหน้าและเสียงกรีดร้องเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง  เธอพยายามดิ้นรนอยากจะเอาชีวิตรอด

แต่ก็สายเกินไปแล้ว  เพราะมีไอ้ตัวหนึ่งกัดเข้าที่คอของเธอได้แล้วกระชากออกอย่างแรง!

แควกกกกกกกก…

ตามมาด้วยเสียงผิวหนังกล้ามเนื้อตามมาด้วยคอที่ถูกฉีกออกจากตัว  เลือดของเธอสาดกระเซ็นไปทั่วแล้วเธอก็ล้มลงกับพื้น

ในขณะนี้ถังเจิ้นได้เห็นเงาดำที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์แล้วแต่เขาไม่กล้าที่จะผลีผลามทำอะไร

เมื่อได้เห็นสภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่โดนไอ้ตัวที่ดูเหมือนคนแต่ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นเนื้อเน่า ๆ กลืนเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อยอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจมาก  เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไปช่วยเหลือ

และไอ้ตัวที่เนื้อตัวเน่าเฟะและกำลังกินเนื้อคนอยู่นั่นก็ดูท่าจะเป็น ‘ซอมบี้’ ในตำนาน!

ผู้หญิงคนนั้นถูกซอมบี้จับฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ลำไส้ของเธอก็ถูกพวกมันดึงลากยาวออกไปไกล

ถังเจิ้นพยายามเก็บอาการอยากอ้วกและค่อย ๆ ย่องถอยห่างออกจากทางเดิน  ในขณะนั้นก็พยายามปรับลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์ไปด้วย

หลังจากลมหายใจของเขาคงที่แล้วก็กลับมานิ่งอีกรอบและสอดส่ายสายตาเพื่อหาอาวุธมาป้องกันตัว

แต่ในโรงงานร้างนี่นอกจากขยะแล้วก็ไม่มีอะไรที่ดูเหมือนจะสามารถใช้เป็นอาวุธได้เลย

ถังเจิ้นสำรวจอยู่นานโขก็เจอแค่ลวดขึ้นสนิมยาวแค่ครึ่งเมตรเส้นหนึ่ง

เขารู้ตัวดีว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว  ต้องรีบหนี  ต้องหาโอกาสหนี  ไม่งั้นอีกไม่นานคงต้องโดนไอ้พวกซอมบี้นั่นฆ่าเอาแน่ ๆ!

ถังเจิ้นหมอบอยู่ที่มุมห้องด้วยลมหายใจอันแผ่วเบา  เขารู้สึกเหมือนว่าเวลามันเดินช้าเหลือเกิน  ความกลัวค่อย ๆ กัดกินหัวใจเหมือนมดทั้งรังมาไต่ตอม  แต่ก็ต้องพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อพบว่าไม่มีเสียงใด ๆ แล้วเขาจึงเริ่มย่องไปยังจุดที่ผู้หญิงถูกกิน

ซอมบี้ได้หายไปแล้ว!  ที่พื้นเต็มไปด้วยคราบเลือดและเศษกระดูกที่กระจัดกระจาย

ถังเจิ้นหยิบกระดูกขาทั้งสองข้างและซี่โครงขึ้นมาโดยไม่ลังเลจากนั้นก็รีบกลับไปยังที่ซ่อนเดิม

ถ้าอยากจะรอดก็ต้องมีอาวุธ  มือเปล่าเอาไม่อยู่แน่นอน

เขาไม่ใช่ชายหนุ่มที่เติบโตมาในเรือนกระจก  แต่เป็นคนที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่  ดังนั้นจึงมีบุคลิกมุ่งมั่นและจิตใจที่โหดเหี้ยมอยู่พอสมควร

จากนั้นก็เห็นว่ามีตรงหนึ่งมีรูอยู่  เขาเอาท่อนระดูกสอดเข้าไปในรูแล้วถีบอยู่สองสามครั้งให้กระดูกท่อนนั้นมันหักเป็นฟันฉลาม  ทำให้เขามีอาวุธเป็นกระดูกแหลม ๆ สองชิ้น

จากนั้นเพื่อความทรงประสิทธิภาพเขาจึงเอาตรงบริเวณที่แตกเป็นปากฉลามนั้นตะไบกับพื้นให้มันแหลม  ทำให้เขามีอาวุธมีคมถึงสองชิ้น  แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้กระดูกแหลม ๆ ทั้งสองชิ้นนี้มันจะมีประโยชน์เวลาเจอกับซอมบี้มั้ย?

แตะ…  แตะ…  แตะ…

ในขณะนี้ในโรงงานร้างที่ว่างเปล่าได้มีเสียงฝีเท้าลากมากับพื้นเข้ามาแปลก ๆ ถังเจิ้นรู้สึกเสียวซ่านที่ขึ้นมาที่หนังหัวทันทีและรีบหันไปมองทางเดิน

เป็นไอ้ซอมบี้ทั้งสามที่ตอนนี้ท้องมันป่องไปด้วยเนื้อของผู้หญิงคนนั้นที่กลับมา  มันกรีดร้องคำรามพร้อมกับกระโจนเข้ามาใส่ถังเจิ้นทันทีที่เห็นเขา

ในขณะนี้ถังเจิ้นไม่มีทางเลือกแล้ว  เขากัดฟันฟาดกระดูดแหลม ๆ เผชิญหน้ากับพวกมันทั้งสาม

ขณะที่มันเข้าใกล้กลิ่นเหม็นก็ตีเข้าหน้า  แต่ถังเจิ้นไม่มีเวลาสนใจ  เขาใช้ความได้เปรียบที่ร่างกายของตนสามารถเคลื่อนไหวได้ว่องไวกว่าฟาดไอ้ตัวหนึ่งลงกับพื้นในหวดเดียว!

เป๊าะ!

กระดูกขาข้างนั้นที่ฟาดไปหักเป๊าะเหลือแค่ครึ่งเดียว  แต่เขาก็ไม่ลังเลแทงกระดูกส่วนที่เหลือเข้าเบ้าตาไอ้ตัวที่สองไปเต็ม ๆ

ซอมบี้มันเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย  แค่ถูกแรงกระแทกผลักให้ถอยออกไป  และมันก็สะดุดขาตัวเองอย่างน่าอัศจรรย์

‘ลักกี้!’ ถังเจิ้นคิดกับตัวเองว่าโชคดีแท้  แต่กลับกลายเป็นว่ากรงเล็บของไอ้ตัวที่สามเสียบลงบนไหล่ของเขาแล้วเรียบร้อย  ปากเหม็น ๆ ของมันขย้ำเล็งที่คอของเขาสุดแรง

“ไอ้เชี่ยนี่!”

ตอนนี้ถังเจิ้นดิ้นรนสุดตัวจับแขนลีบ ๆ ของไอ้ตัวที่สามกระโดดทุ่มลงกับพื้นสุดแรง!  จากนั้นก็รีบเผ่นไปยังทางออกของโรงงานโดยไม่ลังเล

เมื่อวิ่งมาได้ระยะหนึ่งแล้วสุดท้ายเขาก็พบกับทางออก  เขาเกร็งขาเหมือนจะชาร์จพลังแล้วพุ่งออกไป

ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือพื้นที่ที่รกร้างและกว้างใหญ่มาก ๆ

ทว่าถังเจิ้นก็ไม่มีเวลามาชื่นชมเพราะหูมันได้ยินเสียงกรีดร้องของไอ้พวกซอมบี้นั่นดังแว่วมาจากในโรงงานทำให้เขาสับขาวิ่งต่ออย่างไม่คิดจะหยุด

แต่เมื่อวิ่ง ๆ ไปได้ซักพักก็รู้สึกว่าแผลที่โดนข่วนตรงไหล่มันเกิดอาการเดี๋ยวเจ็บ  เดี๋ยวปวด  เดี๋ยวชา  เดี๋ยวก็มาครบทุกอย่างพร้อม ๆ กัน

‘สัดเอ๊ย!  กูโดนมันข่วนจนได้  แล้วจะเป็นไงต่อวะเนี่ย?  จะต้องกลายเป็นซอมบี้มั้ยวะ?’

ถังเจิ้นวิ่งไปเป็นกังวลตลอดทาง  จากนั้นขาของเขาก็รู้สึกหนักขึ้น ๆ เรื่อย ๆ สติก็ค่อย ๆ เบลอ  แต่ยังพอมองเห็นลาง ๆ ว่าข้างหน้ามีค่ายที่พักตั้งอยู่

ที่นั่นมีคนอยู่หลายคนหลายคน  และเมื่อเห็นเขาวิ่งเข้ามาก็ดูจะไม่ได้แปลกใจอะไร

‘ตุบ!’

แล้วถังเจิ้นก็จอดับเป็นลมล้มลงกับพื้นสิ้นสติไป  แต่ก่อนที่จะสติจะดับลงโดยสมบูรณ์เขาเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะและพึมพำว่า “ผู้โชคร้ายอีกคนละ”

“ไม่ต้องไปสนใจหรอก  คงเป็นลมเพราะหิวนั่นแหล่ะ”

“ไหนดูซิ  อืม...  เหมือนจะบาดเจ็บมานะเนี่ย  น่าจะโดนมอนส์เตอร์ข่วนเอา  แต่ก็แผลเล็กน้อย  เมื่อกี๊...”

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด