ตอนที่ 20-48 ภารกิจสำเร็จ
ภายในมิติปั่นป่วนร่างเลือนรางสีเขียวและแดงประจันหน้ากัน และจ้องมองกันและกันในอากาศ
“เจ้าคือ...” เทเรเซียมองดูบลูไฟร์อย่างระมัดระวัง “เด็กที่โชคดีคนนั้น?”
“โชคดี?” บลูไฟร์ยิ้ม จากนั้นพยักหน้า “ถูกแล้ว”
บลูไฟร์จ้องเทเรเซียกลับอย่างระมัดระวัง “ตัดสินจากลักษณะของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าสู้ไม่ได้เปรียบเบรุตเลยใช่ไหม? มหาเทพน้อยที่เป็นพารากอนเผชิญหน้ากับการโจมตีสูงสุดของเบรุตดูเหมือนจะไม่ค่อยยุติธรรมเท่าใดนัก”
“เขา, เขามันคนบ้า” เมื่อเทเรเซียคิดถึงการต่อสู้ก่อนหน้านั้นกับเบรุต เขาอดโมโหไม่ได้
เบรุตใช้ไม้เท้ายาวฟาดใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าระเบิดพลังออกมาเหมือนคลื่นไม่มีที่สิ้นสุด
เขาเหมือนกับคนบ้าที่เอาฟาดใส่อย่างคลุ้มคลั่ง
เทเรเซียได้แต่ป้องกันตัวเองไม่ให้พ่ายแพ้
“เบรุตได้เปรียบในแง่อาวุธมหาเทพเช่นกัน” เทเรเซียพูดกับตัวเองเบาๆ
สมบัติมหาเทพธรรมดาที่ได้รับการหล่อเลี้ยงโดยปณิธานและพลังของมหาเทพ หลังจากผ่านเวลาไปนาน ของพวกนั้นจะกลายเป็นสมบัติมหาเทพ
แต่สมบัติที่ถูกสร้างอย่างทั่วไปไม่มีความต่างระดับของพลัง เว้นแต่ความแตกต่างในวัสดุดั้งเดิม เพราะสิ่งของหลายอย่างก็มีคุณภาพต่างกันมากมาย
ตัวอย่างเช่นสมบัติของมหาเทพคนหนึ่งอาจสร้างจากแร่ธรรมดา ขณะที่ของเบรุตสร้างขึ้นจากประกายเทพ
แน่นอนว่ามีความแตกต่างกันในสมบัติมหาเทพทั้งสองนี้
เบรุตในฐานะอสูรศักดิ์สิทธิ์หนูกินเทพมีร่างกายที่แข็งแกร่งแต่เดิมอยู่แล้วซึ่งพอจับคู่กับปณิธานมหาเทพของเขาทำให้พลังโจมตีวัตถุน่ากลัวขึ้นมาก นอกจากนี้โชคดีที่ยังมีทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’ พลังป้องกันวิญญาณของเบรุตก็ยังน่ากลัวเหลือเชื่อเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นมหาเทพน้อยทั้งคู่..แม้เทเรเซียที่ยังเป็นพารากอนในกฎธาตุก็ยังพบว่ายากจะเอาชนะเบรุตได้
“พรสวรรค์ธรรมชาติของเบรุตเหลือเชื่อจริงๆ,เขาเทียบได้กับอดีตสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ อย่างนั้นเจ้าเล่า? เจ้าคิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้อย่างนั้นหรือ?” เทเรเซียเหยียดมือออกและเคียวน้ำแข็งปรากฏในมือของเขาอีกครั้ง
“เหรอ?” บลูไฟร์ยิ้มเล็กน้อย หอกเพลิงยาวปรากฏอยู่ในมือของเขาเช่นกัน และปลายแหลมของหอกเหมือนกับจะทำให้มิติปั่นป่วนโดยรอบสั่นสะท้าน
“งั้นก็เข้ามา...” บลูไฟร์ยิ้มทันที แขนขวาที่ถือหอกยาวสั่นทันทีทำให้มิติโดยรอบระยะร้อยเมตรเริ่มหมุนเหมือนอ่างน้ำวน...
แต่ก็พอเพียงสำหรับการต่อสู้ระหว่างบลูไฟร์และเทเรเซียในตอนนี้ กลุ่มของเบรุตทั้งสามเดินหน้าไปพิภพยูลานด้วยความเร็วสูง
“น่าเสียดาย, บลูไฟร์มาเร็วเกินไปหน่อย แม้ว่าข้าจะต้องนำพวกเจ้าสองคนไปด้วย แต่ดูแล้วประมุขมหาเทพแห่งแสงคงไม่สามารถไล่ตามได้ทัน” เบรุตส่งสำนึกเทพบอกให้เขาทราบว่าอยู่ห่างจากประมุขมหาเทพแห่งแสงจากความเร็วในการเดินทางของทั้งสองฝ่ายไม่มีทางที่ประมุขมหาเทพแห่งแสงจะไล่ตามได้ทัน
“ลอร์ดเบรุต,ท่านเลย์ลินกลายเป็นมหาเทพได้ยังไง?” ลินลี่ย์สงสัย “ตอนนั้นในสงครามมหาพิภพ ท่านเลย์ลินยังเป็นเทพพารากอนอยู่เลยไม่ใช่หรือ?”
“ถ้าท่านเลย์ลินเป็นมหาเทพระหว่างช่วงสงครามมหาพิภพเมื่อแม็กนัสต้องการฆ่าพี่ใหญ่ข้า ทำไมเขาไม่มาให้เร็ว?” บีบีสงสัย
“บลูไฟร์ก็เหมือนกับข้า ร่างแยกมหาเทพของเขาไม่สามารถเข้าพิภพโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์หรือดินแดนชั้นสูงได้” เบรุตพูดพลางถอนหายใจ
“บลูไฟร์ที่เข้าสงครามมหาพิภพเป็นแค่ร่างหลักของเขากับร่างแยกธาตุดิน ร่างแยกธาตุไฟของเขายังอยู่ในพิภพยูลาน” เบรุตหัวเราะขณะอธิบาย
“ร่างหลัก?” ลินลี่ย์เข้าใจทันที
บลูไฟร์น่าจะมีสามร่างเช่นกันร่างหนึ่งเป็นร่างระดับเซียน ร่างหนึ่งร่างแยกธาตุไฟและอีกร่างหนึ่งร่างแยกธาตุดิน ร่างแยกธาตุไฟของบลูไฟร์กลายเป็นมหาเทพเมื่อร่างหลักระดับเซียนของเขารวมกับร่างแยกธาตุดิน จึงเป็นธรรมดาที่มีสนามพลังเทพชั้นสูง ขณะที่พลังของมหาเทพ..เขาสามารถยืมจากร่างแยกมหาเทพของเขาได้
สำหรับเคล็ดความรู้ลึกลับ? ร่างหลักระดับเซียนของเขาสามารถเข้าใจกฎธรรมชาติธาตุไฟโดยปกติ
ขณะที่พลังของปณิธาน...
เมื่อกลายเป็นมหาเทพเนื่องจากปณิธานที่ทรงพลังของร่างแยกมหาเทพ แม้ว่าพลังปณิธานของร่างแยกอื่นจะอ่อนกว่ามาก แต่ก็ยังจะเทียบได้กับปณิธานของพารากอน
“มิน่าเล่า” ลินลี่ย์ระบายลมหายใจ
“ปู่เบรุต! ปู่ยังไม่ได้อธิบายเลยว่าท่านเลย์ลินกลายเป็นมหาเทพได้ยังไง”
“นี่....” เบรุตลังเลเล็กน้อย จากนั้นส่ายศีรษะ “เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อนข้ายังไม่สามารถอธิบายได้หมดในช่วงเวลาสั้นๆได้ เมื่อเรากลับไปถึงพิภพยูลาน ข้าค่อยพูดถึงรายละเอียดกับเจ้า...บลูไฟร์กับข้าเคี่ยวกรำลินลี่ย์มาตลอดเวลา เนื่องจากพลังในปัจจุบันของเจ้า ลินลี่ย์ นี่จวนได้เวลาแล้ว”
ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจสงสัย อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขากำลังหนีอยู่ในตอนนี้ นี่ไม่ใช่เวลาพูดคุยรายละเอียด
พวกเขายังคงบินเดินทางต่อไป
“วืดดดด” กระแสปั่นป่วนปลิวมาจากทุกทิศและมิติมีรอยร้าวและพังทลายต่อเนื่อง
กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสามคนเดินทางด้วยความเร็วสูงไประยะหนึ่งพวกเขาเข้าไปใกล้พิภพยูลานทุกที มีคลื่นพลังงานตามใกล้พวกเขาเข้ามาทุกทีด้วยความเร็วสูง
“ลินลี่ย์ บีบี” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นขณะที่ร่างหนึ่งบินเข้ามาใกล้
“ท่านเลย์ลิน” ลินลี่ย์และบีบีหันไปมอง ผู้มาใหม่ก็คือเลย์ลินบลูไฟร์
บลูไฟร์เป็นมหาเทพและยังเป็นพารากอน ยอดฝีมือของกฎธาตุไฟเชี่ยวชาญในเรื่องความเร็ว ความเร็วของบลูไฟร์จึงเร็วกว่าของเบรุตเป็นธรรมดา เพราะว่าเบรุตยังคงนำคนสองคนไปกับเขา ความเร็วของเบรุตค่อยๆเริ่มเร่งเร็วขึ้น รู้สึกแต่เพียงว่าบลูไฟร์เข้ามาใกล้
“บลูไฟร์, เทเรเซียเป็นยังไงบ้าง? รำคาญกับการจัดการหรือเปล่า?” เบรุตหัวเราะขณะกล่าว
“แน่นอนว่าพารากอนแห่งธาตุลมคงยากจะจัดการได้” บลูไฟร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “แต่ข้าเป็นพารากอนมหาเทพเหมือนกัน ข้าไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้เหมือนกันตอนนี้เรามีกันสองคนที่นี่ เทเรเซียนั้นคงไม่กล้าพาตัวมาลำบากเองเป็นแน่”
“พวกเจ้าเป็นพารากอนกันหมด แต่ข้า...” เบรุตถอนหายใจ “เป็นพารากอนนี่ยากมากจริงๆ”
“นั่นก็จริง” ลินลี่ย์พยักหน้าเห็นด้วย
สำหรับโลกภายนอกรู้กันแค่ว่าเขาเป็นพารากอน แต่ลินลี่ย์รู้แน่นอนว่า พลังของเขาไม่ได้มาจากการเป็นพารากอน แต่มาจากวิญญาณกลายสภาพสี่สายธาตุ
“ฮ่าฮ่า..” จู่ๆ เบรุตก็หัวเราะทันที “พิภพยูลานอยู่ข้างหน้าแล้ว ประมุขมหาเทพแห่งแสงเร่งรีบไล่ตามเรามาตลอดเวลาโดยไม่ได้อะไร” เบรุตอารมณ์ดี ขณะที่พูด ทั้งสี่ก็มาถึงเขตแดนพิภพที่กว้างใหญ่
ตาของลินลี่ย์เป็นประกายทันที พวกเขาบินออกห่างจากใจกลางกระแสมิติปั่นป่วนและเข้าไปในชายขอบของพิภพ
“พิภพยูลาน เรามาถึงแล้ว!” ลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้นดีใจ
หลังจากมาถึงพิภพยูลานในที่สุดเขาจะได้อัญเชิญจอมเทพได้อย่างปลอดภัย นอกจากนี้ ครอบครัวของเขาและสหายของเขาอยู่พิภพยูลานเช่นกัน...
“ฮ่าฮ่า, ออกุสตา! เรามาถึงแล้ว เจ้ารีบมาที่นี่ไม่ยอมหยุดพัก แต่อนิจจา ในที่สุดเจ้าก็ไล่ตามไม่ทันอยู่ดี” เบรุตขณะที่เข้าไปใกล้ขอบแดนพิภพได้จ้องมองในที่ไกลออกไปและพูดผ่านสำนึกเทพ “นี่คือโอกาสที่หายากสำหรับเจ้า แต่เจ้าไม่สามารถฉวยเอาไว้ได้เอง เจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”
ในที่ห่างไกลออกไปลึกเข้าไปในมิติปั่นป่วน ประมุขมหาเทพแห่งแสง ออกุสตายืนนิ่งกับที่ ใบหน้าของเขาบึ้งตึง
“เจ้าเทเรเซียไร้ประโยชน์จริงๆ” ออกุสตารำพึง
แต่เขาเข้าใจว่าเมื่อมหาเทพคนที่สองบลูไฟร์ปรากฏตัวก็เป็นการรับรองว่าไม่มีทางที่เทเรเซียจะพัวพันถ่วงเวลาเบรุตได้
“เบรุต, อย่าดีใจเกินไปนัก ไม่ว่าเจ้าจะดีใจแค่ไหน แต่เจ้าก็ถูกจำกัดอยู่ในพิภพยูลาน ถ้าเจ้ามีความสามารถ...ทำไมเจ้าไม่เอาร่างแยกมหาเทพของเจ้ามาโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์หรือแดนนรกเล่า” ประมุขมหาเทพแห่งแสงออกุสตาส่งสำนึกเทพเยาะเย้ย “คนที่เอาแต่ขี้ขลาดเหมือนหนูยังจะกล้าพูดอย่างนั้นอีกหรือ?”
แต่เบรุตไม่โกรธแม้แต่น้อย
“ขี้ขลาดเหมือนหนูหรือ? ข้าเป็นหนูกินเทพมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!” เบรุตหัวเราะผ่านสำนึกเทพ “ข้าเป็นหนูกินเทพ ชอบกินประกายเทพ และข้ายังชอบประกายมหาเทพด้วย..ฮ่าฮ่า..ข้าเสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นด้วย! ฮ่าฮ่า...” เบรุตดีใจเป็นอย่างมาก
ออกุสตาเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ก็ยิ่งมีสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดยิ่งขึ้น
“ลินลี่ย์ บีบี ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน” เบรุตหัวเราะลั่น “ค่อยๆ ปล่อยให้ออกุสตาค่อยๆ สลายความโกรธ ไม่งั้นเขาคงอกแตกตายแน่
สำนึกเทพของออกุสตาแผ่ขยายออกไป เป็นธรรมดาที่เขาสามารถได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขายิ่งโมโหมากขึ้น แต่เขาและเบรุตเป็นเหมือนน้ำกับไฟมาตั้งแต่ไฟแรกเริ่ม ถ้าเบรุตพูดดีกับเขา ออกุสตา คงไม่ไว้ชีวิตของเขา ดังนั้นขณะที่เบรุตเห็นอยู่นั้น เขาอาจโกรธออกุสตามากขึ้นอีกเล็กน้อย
“โอว, ได้เวลากลับบ้านเสียที” บีบีร้องออกมาด้วยความดีใจ
ทันใดนั้นเบรุตบลูไฟร์ ลินลี่ย์และบีบีผ่านเข้าชายแดนภพและกลับเข้าไปพิภพยูลาน
ในอากาศเหนือทะเลใต้ของพิภพยูลาน กลุ่มของเบรุตสี่คนดีใจบินผ่านท้องฟ้า
“ฮ่าฮ่า,เมื่อข้าคิดว่าสีหน้าของออกุสตาเป็นยังไง ข้ารู้สึกสาแก่ใจจริงๆ” เบรุตหัวเราะลั่น
“ในที่สุดเราก็กลับมาได้ มันจบหมดแล้ว” ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ในความฝัน ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ
“ท่านเลย์ลินทวีปที่ท่านสร้างอยู่ข้างหน้าเรา” บีบีชี้ไปที่ทวีปข้างหน้าที่อยู่ไกลออกไป ทวีปนี้สร้างโดยบลูไฟร์โดยอาศัยร่างแยกธาตุดิน หลังจากออกแบบและสร้างโดยบลูไฟร์ ตอนนี้ใหญ่กว่าทวีปยูลานมาก
นอกจากนี้ในอดีตเบรุตและบลูไฟร์ร่วมกันเคลื่อนย้ายมนุษย์หลายสิบล้านอสูรเวทและสิ่งมีชีวิตมากมายเข้าไปยังพิภพนี้
ในช่วงสามพันปีที่ผ่านมา ทวีปนี้เจริญรุ่งเรืองและมีประชากรเป็นพันล้านเช่นกัน
“ลอร์ดเบรุต! ข้าต้องขอสารภาพบางอย่างกับท่าน” ลินลี่ย์พูดตามตรง
“หือ?” เบรุตมองดูลินลี่ย์
“ข้ามีเครื่องรางจอมเทพครบทั้งสามแล้ว” ลินลี่ย์ไม่ปกปิดอะไรแม้แต่น้อย ลินลี่ย์ยังคงรู้สึกสำนึกบุญคุณเบรุต นอกจากนี้...เขาเตรียมจะอัญเชิญจอมเทพ ไม่มีทางที่เขาจะสามารถซ่อนไว้ได้ในตอนนี้แล้ว
“สาม?” เบรุตและบลูไฟร์ตกใจทั้งคู่
บีบีพยักหน้าและหัวเราะเช่นกัน “ข่าวลือที่โมลด์สร้างขึ้นตอนนั้นไม่ถึงกับเท็จทั้งหมด มุกวิญญาณทั้งเก้าตกมาอยู่ในมือพี่ใหญ่ ขณะที่มงกุฎห้าแฉก..พี่ใหญ่โชคดีได้มาระหว่างอยู่ในสงครามมหาพิภพ”
“ฮ่าฮ่า..สวรรค์กำลังช่วยเราแล้ว” เบรุตหัวเราะลั่น
“ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม เบรุต, นี่ยอดเยี่ยมจริงๆ” บลูไฟร์อดหัวเราะลั่นไม่ได้เช่นกัน
ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง
เกิดอะไรขึ้น?
แค่เพียงเพราะเขาได้รับเครื่องรางจอมเทพ เบรุตและบลูไฟร์ถึงกับสูญเสียความเยือกเย็นเชียวหรือ?
“ลินลี่ย์” ตาของเบรุตเป็นประกาย ดูเหมือนเขาเป็นขอทานที่พบโชคล้านล้าน “เจ้ามีเครื่องรางทั้งสาม เจ้าสามารถอัญเชิญจอมเทพได้ และเมื่อเจ้าทำ จงจำไว้ เจ้าต้องขอสมบัติจอมเทพ เนื่องจากของอย่างสมบัติจอมเทพบางทีจอมเทพจะให้สมบัติสำหรับป้องกันตัวหรือสมบัติประเภทอาวุธ นั่นเป็นของดีทั้งสองอย่าง เจ้าควรเลือกเอาเองตามต้องการ”
“ใช่แล้ว” บลูไฟร์รีบกล่าวกับลินลี่ย์เช่นกัน “เลือกสมบัติจอมเทพ! นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง”
“ลินลี่ย์, เจ้าร้ายกาจจริงๆ สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้มาเป็นเวลานาน..ดีแล้วเจ้าทำได้ดีมาก เจ้าได้รับสมบัติจอมเทพแน่ การกระทำของเจ้าถูกต้องแล้ว ฮ่าฮา... เดิมทีข้าคิดว่าเจ้ามีเครื่องรางจอมเทพอย่างมากก็สองชิ้น ใครจะคิดกันเล่าว่าเจ้ามีถึงสามชิ้นเชียวหรือ?” เบรุตตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“สมบัติจอมเทพ..ยอดเยี่ยมจริงๆ” บลูไฟร์อดถอนหายใจชื่นชมมิได้เช่นกัน
ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ แต่จากนั้นเขาพูดพลางฝืนหัวเราะ “ลอร์ดเบรุต ท่านเลย์ลินข้าต้องขออภัยจริงๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะใช้ขอสมบัติจอมเทพ!”
เสียงหัวเราะของเบรุตและบลูไฟร์ชะงัก สีหน้าของเขาชะงักค้างขณะที่จ้องมองดูลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ
“ลินลี่ย์! เจ้าว่ายังไงนะ?” เบรุตตะลึงไปหมด
บีบีที่อยู่ใกล้พูดขึ้น “ปู่เบรุต เหตุผลที่พี่ใหญ่ข้าเสี่ยงชีวิตเขาเพื่อให้ได้เครื่องรางจอมเทพเป็นเพราะ...พี่ใหญ่มักจะหาทางชุบชีวิตปู่เดลินอยู่เสมอ ปู่เดลินสำคัญต่อเขามาก”
“เดลิน โคเวิร์ท?” เบรุตไม่อยากเชื่อ เขาพูดกระตุ้น “ลินลี่ย์, ข้ารู้เรื่องเจ้ากับเดลิน โคเวิร์ท แต่เขาตายไปแล้ว วิญญาณของเขาสลายไปแล้ว บางทีจอมเทพชีวิตอาจนำเขากลับมาได้..แต่เขาเป็นเพียงเซียน จะสละโอกาสล้ำค่าอย่างนั้นเพื่อเขาหรือ? นี่คือภารกิจจอมเทพ เจ้าสามารถได้รับสมบัติจอมเทพได้!” เบรุตร้อนรน
“ลินลี่ย์! เจ้าไม่อาจสูญเสียโอกาสดีๆ อย่างนี้ได้ ภารกิจจอมเทพกว่าจะออกแต่ละครั้งใช้เวลานานนับปีไม่ถ้วนเช่นกัน”
ลินลี่ย์มองดูเบรุตและบลูไฟร์เขาฝืนยิ้มจากนั้นส่ายศีรษะ
“ข้าขอโทษ...”
ลินลี่ย์ถอนหายใจ “ลอร์ดเบรุต, เป็นความจริงที่ในใจของข้าข้าปรารถนาจะฝึกฝนจนได้พลังสุดยอด อย่างไรก็ตามในใจของข้า คุณค่าของสมบัติจอมเทพไม่อาจเทียบได้กับปู่เดลิน อย่าว่าแต่สมบัติจอมเทพเลย ต่อให้ข้าต้องสูญเสียพลังของวิญญาณกลายสภาพไปข้าจะไม่ลังเล ในใจของข้า..ปู่เดลินสำคัญพอๆ กับพ่อแม่ข้า เขาคืออาจารย์ที่แท้จริงของข้า!”
ครอบครัว,อาจารย์ ผู้นำพาชีวิต..
นี่คือสิ่งที่เดลินโคเวิร์ทมีต่อลินลี่ย์
“ลินลี่ย์! เจ้าไม่อาจทำตามอารมณ์แบบนั้นได้นะ นี่เป็นโอกาสที่หายาก! นั่นคือสมบัติจอมเทพ! แม้แต่ประมุขมหาเทพยังแทบคลั่งเมื่อได้สมบัติแบบนั้น” เบรุตรีบพูด
“ลินลี่ย์ เจ้าอย่ายอมเสียโอกาสเลย” บลูไฟร์รีบบอกเช่นกัน
ลินลี่ย์เพียงแต่ยืนกรานส่ายศีรษะ จากนั้นพูดขอโทษด้วยความรู้สึกเสียใจ “ลอร์ดเบรุต ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะปู่เดลิน บางทีข้าอาจจะเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา บางทีข้าคงไม่อาจฟื้นฟูตระกูลได้ ขณะที่สมบัติจอมเทพ..นั่นคือของล้ำค่า แต่ข้าไม่มีความปรารถนาอย่างอื่น นอกจากขอให้ปู่เดลินกลับมามีชีวิตข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ ลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์คำนับอย่างจริงจัง
“แต่...” บลูไฟร์ไม่รู้จะพูดยังไง
บลูไฟร์และเบรุตมองหน้ากันอง เบรุตแค่ถอนหายใจอย่างจนใจ “ก็ได้, ลินลี่ย์ข้าเข้าใจว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร เจ้าเป็นคนทำภารกิจจอมเทพได้สำเร็จ ข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า! ตัดสินใจเอาเองเถอะ”
“ขออภัยจริงๆ” ลินลี่ย์คำนับอีกครั้ง
เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้นอีกครั้ง เบรุตและบลูไฟร์ฝืนหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าลินลี่ย์ตัดสินใจแล้วว่าเขาเลือกช่วยเดลิน โคเวิร์ท!
“จอมเทพ” ลินลี่ย์สูดหายใจลึก จากนั้นเริ่มนำเครื่องรางทั้งสามออกมา จอมเทพเป็นตัวตนสมมติของวิถีต่างๆ และเนื่องจากพิภพโลกธาตุนับไม่ถ้วนดำเนินการไปวิถีและธรรมชาติ วิถีธรรมชาติพบได้ทุกหนแห่ง กล่าวอีกนัยหนึ่ง จอมเทพมีอยู่ทั่วทุกแห่งนั่นเอง
พิภพโลกธาตุก็มีจอมเทพ มิติปั่นป่วนก็มีจอมเทพ พิภพระดับสูงก็มีจอมเทพ พวกเขามีอยู่ทั่วไปอย่างแท้จริง!
จอมเทพไม่ใช่มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
พวกเขาคือวิถีธรรมชาติ!
ดังนั้นพวกเขาจึงปรากฏที่ใดก็ได้ การอัญเชิญจอมเทพเกิดขึ้นในที่ใดก็ได้
“ข้าหวังว่าพรนี้คงสำเร็จ” ลินลี่ย์พึมพำกับตนเองอย่างเงียบงันในใจของเขามีภาพของปู่เดลินผุดขึ้นมาอีกครั้ง ขณะเดียวกันมงกุฎห้าแฉกที่ติดตั้งมุกวิญญาณเก้าเม็ดปรากฏในมือของลินลี่ย์ พร้อมกับเพชรกระจับแดง เบรุตและบลูไฟร์ที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นเช่นนี้อดฝืนหัวเราะไม่ได้
มงกุฎห้าแฉกลอยนิ่งกับที่ เพชรกระจับแดงลอยกับที่เช่นกัน
“ควั่บ!” เพชรกระจับแดงลอยเข้าไปติดในเบ้าตรงกลางมงกุฎห้าแฉกเป็นครั้งสุดท้าย มันเปล่งรัศมีสีเขียวนับไม่ถ้วนทำให้แม้แต่ดวงอาทิตย์ดูหมองลงไปถนัดตา
“ครืน....” โลกเริ่มสั่นสะเทือน
ร่างเลือนรางเริ่มปรากฏและรัศมีน่ากลัวเริ่มกวาดฉายออกมา มงกุฏห้าแฉกลอยขึ้นไปที่ศีรษะของร่างพร่าเลือนนั้น รัศมีที่ทรงพลังจนแม้แต่เบรุตและบลูไฟร์ยังอดคำนับแสดงความเคารพไม่ได้ ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย เขารู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นใคร
“จอมเทพแห่งชีวิต!”
