ตอนแรกเราคุยเกี่ยงกับความมุ่งมั่นของฮีโร่, ลอร์ดปีศาจแบบไหนที่อยู่ในทิศเหนือ, และเกี่ยวกับงาน, แต่มันเปลี่ยนไปเป็นการคุยเรื่องอดีตอย่างช้าๆ, และครึ่งหลัง, มันเป็นการคุยเกี่ยวกับการแกล้งที่เป็นที่นิยมในเวลาของเราเมื่อตอนประถม, ข้อพิพาทที่เรามีกับนักเรียนโรงเรียนเขตข้างเคียงเรื่องสนามเด็กเล่น, และเมื่อถึงเวลาที่ผมสังเกต, กลางคืนได้หมดไปแล้ว

มันค่อนข้างเป็นเวลาที่สนุก

แต่ทำไมซากุไร-คุงจำอดีตได้ในรายละเอียดขนาดนั้น

“ฮีโร่มาโกโตะ, ขอบคุณที่รอ” (โซเฟีย)

แก้วของชาที่มีกลิ่นผลไม้บางๆได้วางอยู่ตรงหน้าผม

ข้างมัน, มีคุกกี้ช็อคโกแลตชิพ

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

ขอบคุณเธอ, ผมได้จิบชา

อร่อย

ระหว่างที่อยู่กับมัน, ผมหยิบคุกกี้

“หืม?” (มาโกโตะ)

“มีอะไรเหรอ, ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

คุกกี้ได้นุ่มเมื่อกัด, และมันแตกอย่างง่ายดายข้างในปากผม

พื้นผิวแบบนี้…ผมจำมันได้จากที่ไหนซักแห่ง…

“ไปเอาคุกกี้นี้มาจากไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันได้เป็นที่นิยมในโรเซสเมื่อเร็วๆนี้ มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่บริษัทฟูจิวาระขาย” (โซเฟีย)

จากฟูจิ-ยัง?! งั้น, นี่เป็นผลิตภัณฑ์จากญี่ปุ่น?

“ว่าแต่, มันชื่อว่าอะไร?” (มาโกโตะ)

“อืม, คันทรี่มาม่า” (โซเฟีย)

อย่างที่ผมคาด

พวก, มันเลียนแบบได้ดีอย่างที่สุด

ผมจบที่การกินมันอีก 3 ชิ้นทันที

“ดูเหมือนนายจะชอบมันนะ” (โซเฟีย)

เธอยิ้มให้ผม

อุ้บซ์, ผมทำนั่นต่อหน้าเจ้าหญิง

“ชั้นขอโทษสำหรับมารยาทที่เสียๆ, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนั้น, เธอทำสีหน้าเสียใจ

“...มีอะไรเหรอ, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“อืม…นายได้โปรดหยุดเรียกชั้นอย่างสุภาพขนาดนั้นได้มั้ย?” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“ได้โปรดเรียกชั้นว่าโซเฟีย เหมือนเมื่อตอนที่ประเทศแห่งแสง” (โซเฟีย)

(?!)

ผ-ผมเรียกเจ้าหญิงโซเฟียโดยไม่มีคำให้เกียรติเหรอ?

(นายทำ เมื่อตอนที่โบสถ์งูโจมตี) (โนอาห์)

(จริงเหรอ, โนอาห์-ซามะ?) (มาโกโตะ)

(นายช่างเป็นชายที่ร้าย~ แม้ว่าโซเฟีย-จังจำมันได้ตลอดเวลา) (โนอาห์)

ผมจำไม่ได้จริงๆ

เพราะทั้งหมดมีหลายอย่างเกิดขึ้นในเวลานั้น

เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้ากังวลอยู่ตรงหน้าผม…ไม่, นั่นไม่ใช่

“โซเฟีย” (มาโกโตะ)

“คะ, มาโกโตะ!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียมองผมด้วยรอยยิ้ม, และผมมองกลับไปที่เธอ

“……”

พวกเราเลี่ยงสายตาในเวลาเดียวกัน

มันน่าอาย

“เมื่อมันมีแค่เราสองคน, ชั้นไม่ถือถ้านายเรียกชั้นโดยไม่ต้องมีคำให้เกียรติ” (โซเฟีย)

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

ผมได้รับอนุญาตจากเธอแล้ว!

มันโอเคจริงๆเหรอ?

พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ยินมาว่านายพูดกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะเกี่ยวกับการเดินทางทางเหนือ” (โซเฟีย)

“ใช่ มันดูเหมือนชั้นต้องเข้าร่วมทีมพันธมิตรฮีโร่หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น” (มาโกโตะ)

“...เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยสีหน้าขอโทษขอโพย

ประเทศแห่งแสงพูดว่ามันโอเคสำหรับประเทศแห่งน้ำ ที่จะเลือกไม่ว่าเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ด หรือผมเพื่อไปปราบลอร์ดปีศาจ

แทนที่จะอย่างนั้น, มีความต้องการจากกัปตันอัศวินแห่งแสงให้ผมเข้าร่วม

แล้วก็, กัปตันอากาศทิศเหนือ, เกราลท์ วาเลนไทน์, พูดอย่างเร่าร้อนว่า: “ให้ทากัตซูกิ มาโกโตะเข้าร่วมไม่ว่าจะยังไง! ไม่ว่าจะยังไง, โอเคมั้ย?!”

อออุ…เกราลท์-ซังนั่น…

“ยังไงซะ, ชั้นจะเข้าร่วม” (มาโกโตะ)

ด้วยคอนเนคชั่นของผมผ่านซากุไร-คุง, ตำแหน่งของผมควรจะอยู่ที่ฝั่งทะเล

ไม่มีปัญหาที่นั่น! (ทิ้งงานไว้ให้คนอื่น)

“...ไม่, เลโอก็จะเข้าร่วมด้วย” (โซเฟีย)

“หนึ่งคนก็โอเคแล้ว, ใช่มั้ย? เจ้าชายเลนเนิร์ดยังเด็กอยู่, มันเลยไม่โอเคเหรอที่จะให้เค้าอยู่ด้านหลังน่ะ?” (มาโกโตะ)

โซเฟีย-โอเน่ซังเป็นสปาร์ตัน?

“ราชวงศ์โรเซสเป็นสัญลักษณ์ของความสงบสุขในประเทศแห่งน้ำ ไม่ว่าฮีโร่ต่างโลกจะแข็งแกร่งแค่ไหน, พึ่งพาแค่เค้าอย่างเดียวและเริ่มอิ่มเอมใจจะต้องไม่เกิดขึ้น แล้วก็, ถ้าเราพ่ายแพ้การต่อสู้นี้, พวกเราจะถูกปกครองโดยปีศาจ ไม่มีที่ไหนให้หนี” (โซเฟีย)

คำพูดของโซเฟียนั้นเข้มแข็ง

มันแค่นั่น…

“พูดจากใจแล้ว, เค้าได้ค่อนข้างกลัวเมื่อเวลาที่เราสู้กับฝูงของมอนสเตอร์ที่ประเทศแห่งแสง…” (มาโกโตะ)

ทั้งหมดเพราะเขา 9 ขวบ นั่นปรกติ

ผมรู้สึกว่า, แม้ว่าพวกเราบังคับเขามา, เขาจะไม่ได้เป็นกำลังต่อสู้มากขนาดนั้น

“นั่นทำไม ชั้นอยากให้เลโอไปกับนาย พูดจากใจ, เขาจะไม่สามารถได้รับประสบการณ์การต่อสู้จริง ถ้าเขาแค่ฝึกในโฮรันต่อไป แล้วก็, เลโอได้ติดนาย” (โซเฟีย)

“...ชั้นเป็นนักผจญภัยนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมไม่คิดว่านั่นเป็นงานสำหรับให้เจ้าชายทำ

“นายเป็นฮีโร่ของประเทศของเรา จริงๆแล้วชั้นอยากให้นายทำอย่างเดียวกันกับฮีโร่แห่งแสง แล้วไปพบฮีโร่ของประเทศอื่น โดยเฉพาะประเทศเพื่อนบ้านนอกจากประเทศแห่งแสง; สปริงล็อก และเกรทคีธ พวกเค้าเป็นประเทศที่เราจะต้องร่วมมือในกรณีที่บังเอิญว่ากองทัพปีศาจได้โจมตี” (โซเฟีย)

“เรื่องทางการเมืองเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมเข้าใจนั่น

ผมไม่รู้เกี่ยวกับมารยาทในประเทศอื่น, ดังนั้นการได้มีเจ้าชายเลนเนิร์ดมากับผมจะช่วยผมได้

(แม้อย่างนั้น…) (มาโกโตะ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดที่ยังเด็ก จะทำหน้าที่เป็นทูตเมื่อไปที่ประเทศอื่น, และเป็นส่วนหนึ่งของฮีโร่ที่จะช่วยกอบกู้โลก, หือห์

ธุรกิจฮีโร่มันแรงงานทาสจริงๆ

“ชั้นไปตรวจสอบเมืองรอบๆในไม่กี่วันนี้, ทั้งหมดได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้นโดยมอนสเตอร์ มันไม่มีช่องว่างในกองกำลังของประเทศเรา…” (โซเฟีย)

น้ำเสียงของเจ้าหญิงโซเฟียได้หนักอึ้ง ขณะที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง

มันน่าจะทำให้เธอเจ็บ ที่เธอต้องใส่ความรับผิดชอบที่หนักไปบนเจ้าชายเลนเนิร์ด

ผมต้อบอะไรไม่ได้ และมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อ…{ตรวจจับได้ตอบสนอง}

มอนสเตอร์? ในเมือง?

“ฮีโร่มาโกโตะ, ดูทางนั้นสิ!” (โซเฟีย)

“นั่น…ไวเวิร์น?” (มาโกโตะ)

ที่ที่เจ้าหญิงโซเฟียได้ชี้ไป, มีไวเวิร์นบินอยู่ข้างบนเมือง

มอนสเตอร์หลงที่มาจากป่าที่ยิ่งใหญ่เหรอ?

มันดูเหมือนคนเฝ้าระวังของมักกาเรนยังไม่สังเกตมัน

“นี่มันแย่แล้ว มันจะแย่มากถ้ามอนสเตอร์โจมตีเด็ก เราต้องบอกทหารทันที” (โซเฟีย)

“เดี๋ยว มาจัดการกับมันตอนนี้เลยเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมเรียกเจ้าหญิงโซเฟียที่รีบให้หยุด

“ชั้นยืมมานาเธอหน่อยได้มั้ย, โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“...อีกแล้วเหรอ? ถ้ามันเป็นนาย, โอเค” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียแก้มแดงเล็กน้อย ขณะที่เธอพยักหน้า

ทำไมแก้มแดงล่ะ?

ยังไงซะ, โอเค

ผมง่วงอยู่นี่, งั้นมาจัดการมันอย่างเร็วเลยเถอะ

ผมจับมือเจ้าหญิงโซเฟีย

{—เมื่อผมมองกลับไปหามัน, ผมไม่ได้คิดถึงมันทั่วๆในเวลานั้น}

เพราะการอดนอนของผม, ผมไม่ระวัง

[คุณจะทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย?]

ใช่ ←

ไม่

แม้แต่ผูเล่นอาร์พี่จีซังก็เตือนผม

ถามผมว่า: แน่ใจแล้วเหรอ?

พอมาคิดวามันจะพาสถานการณ์แบบนี้มา…

“เวทย์น้ำ: [ร้อยศรน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

“ฮึ้ง!” (โซเฟีย)

ผมทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟียและยิงเวทมนตร์น้ำ

ผมได้ยินเสียงคราญเบาๆข้างผม

ลูกธนูน้ำแข็งหลายร้อยโจมตีไวเวิร์น

“กย้าาาาาาห์!!”

มันร่วงลงไปนอกเมืองระหว่างที่ส่งเสียงร้อง

มันใช้งานได้ยอดเยี่ยม

ความเข้ากันกับเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริ์ของเจ้าหญิงโซเฟียนั้นสมบูรณ์แบบเหมือนเคย

“ขอบคุณ, โซเฟีย” (มาโกโตะ)

“ใช่, ทำได้ดีมาก, มาโก—” (โซเฟีย)

ผมมองไปที่ข้างผม

เจ้าหญิงโซเฟียได้ยืนอยู่ที่นั้นด้วยสีหน้ามึนตึง

“? มีอะ—?!” (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกผลักล้มลงโดยเจ้าหญิงโซเฟียแล้วหล่นไปกับพื้น พัวพันไปกับเธอ

พรมของพื้นนั่นนุ่มนิ่ม, ดังนั้นมันไม่เจ็บ, แต่เจ้าหญิงโซเฟียได้อยู่บนผม

“โซเฟีย, มีอะไรเหรอ?!” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ…ฮึ้นนน” (โซเฟีย)

เธอมอบจูบที่เร่าร้อนให้ผม

(เอ๋?) (มาโกโตะ)

แขนทั้งสองของเธออยู่รอบหัวผม, และผมไม่สามารถแยกจากเธอไปได้

น-นี่มันอะไร?

นี่มันกระทันหันเกินไป!

เกิดอะไรขึ้น…

(มาโกโตะ! โซเฟีย-จังโดนโปรยเสน่ห์! ปล่อยเวทย์ของนายซะ!) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ?! เวรเอ๊ย!

(ป-ปล่อย!) (มาโกโตะ)

ผมได้รีบปิดตาและหยุดเวทมนตร์

ผมใช้งานเวทมนตร์เสน่ห์ในความง่วงเหรอ?!

ตาของผมสบกับเจ้าหญิงโซเฟียที่ตาเบิกกว้าง

เธอลุกขึ้นและแยกอย่างรวดเร็ว

และจากนั้น, เธอได้ซีดลงทันที

“ช-ชั้น…ชั้นทำอะไรลงไปนี่…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียแยกจากผมและมองมือของเธอเอง เหมือนกับเธอไม่สามารถเชื่อมันได้

“...จ-เจ้าหญิงโซเฟีย…?” (มาโกโตะ)

“...ไม่มีทางน่า แม้ว่ากายของออราเคิลต้องบริสุทธิ์เมื่อพูดกับเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ…” (โซเฟีย)

เธอโซเซแล้วเธอทรุดลงไปที่เข่าอยู่กับที่

“ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย…เออร์-ซามะ ได้โปรดยกโทษให้หนูที่โง่เขลาด้วย…” (โซเฟีย)

เธอจับมือของเธอแล้วเริ่มอธิษฐานระหว่างที่หันตัวขึ้นไป

(นี่มันมีปัญหาแล้ว…) (มาโกโตะ)

ผมเป็นเหตุผลของมัน, แต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ไม่สามารถแก้ได้แล้ว

เจ้าหญิงโซเฟียได้อธิษฐานต่อไปและผมยืนอยู่ตรงนั้น ตะลึง

บรยากาศที่หนักอึ้งที่รู้สึกเหมือนมันไม่มีที่สิ้นสุดได้ผ่านไป, และ…เจ้าหญิงโซเฟียได้เงียบ

ผมหยุดได้ยินการอธิษฐานของเธอ

มานารอบๆในอากาศได้เริ่มสั่นไหว

ที่จุดหนึ่งของเวลา, สปิริตน้ำได้หายไป

แทนสิ่งนั้น, มีมานาศักดิ์สิทธิ์เติมเต็มทั้งห้อง

“...ฮ่าาห์, เธอทำอะไรของเธอ, มา-คุง?”

คนที่พูดกับผมแบบที่ไม่สุภาพคือเจ้าหญิงโซเฟีย

เสียงของเจ้าหญิงโซเฟีย

แต่นั่นไม่ใช่ นั่นไม่ใช่เจ้าหญิงโซเฟีย

หน้าของเธอทำรอยยิ้มที่โกรธ

ตาของเธอได้ส่องสว่างสีทอง

“...อ-เออร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ช่า~ย, ชั้นมาแล้ว☆” (เออร์)

เจ้าหญิงโซเฟีย(เออร์) ได้ชูสองนิ้วและขยิบตาให้ผม

มันรู้สึกไม่ใช่มาก

“แม้อย่างนั้น, ใช้เสน่ห์กับโซเฟีย-จัง, นั่นยกโทษให้ไม่ได้” (เออร์)

“《ผมขอโทษ!》” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าทันที

“อ-อืม…เจ้าหญิงโซเฟียได้เสียคุณสมบัติในฐานะออราเคิลไปมั้ย?” (มาโกโตะ)

ถ้าเป็นแบบนั้น, ไม่ใช่ว่าผมทำบางอย่างที่สมควรถูกประหารเหรอ?

แต่ผมได้ถูกมอบคำตอบที่คาดไม่ถึง

“ไม่, มันไม่เหมือนกับว่าออราเคิลต้องบริสุทธิ์นะ, รู้มั้ย?” (เออร์)

“เอออ๋?! จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโนเอลพูดว่าพวกเธอต้องเป็นอย่างนั้น

“นั่นเป็นกฎที่มนุษย์ตัดสินใจกันเอาเอง” (เออร์)

“ทำไมถึงทำกฎแบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

เออร์-ซามะ หัวเราะคิดคักกับคำถามนั้น

“เพราะถ้าออราเคิลมีคนรัก, มันจะแค่เพิ่มปัญหาให้โบสถ์เทพธิดา, ใช่มั้ย? ถ้ามันไปจบที่การเป็นคนประหลาด, มันจะมีผลกับชื่อเสียงของโบสถ์ มนุษย์ช่างน่าปวดหัว, ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ~?” (เออร์)

เออร์-ซามะพูดนั่นเหมือนมันเป็นธุระคนอื่น

ไม่, จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ธุระท่าน, หือห์

เทพเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น, มันเป็นกดที่สร้างโดยความสบายของสังคมมนุษย์

“ยังไงซะ, นั่นเป็นอย่างนั้น, นายเลยสนิทกับโซเฟีย-จังได้มากมายกว่านี้, มาโกโตะ-คุง! ชั้นอนุญาตมัน!” (เออร์)

“...”

ผมได้รับอนุญาตจากเทพธิดาแห่งน้ำ

“ใช่ ใช่, มาโก-คุง, แต่เตือนอย่างนึงนะ เมื่อนายใช้จังหวะเดียวกันกับนักเวทย์น้ำจริงจัง ด้วยความเชี่ยวชาญน้ำของนาย, มันมีผลข้างเคียงด้วย, ดังนั้นพยายามให้มันน้อยที่สุด ตั้งแต่ตอนนี้ไปนะ, โอเคมั้ย?” (เออร์)

“ผลข้างเคียง?” (มาโกโตะ)

“เมื่อใช้จังหวะเดียวกัน, นายผสมมานาของนายกับอีกคนชั่วคราว, แต่ด้วยความเชี่ยวชาญของนาย, มันผสมกันมากเกินไปและจบที่ ‘รู้สึกดี’ ครั้งนี้, มันใช้ได้ผลเป็นสองเท่ากับเวทมนตร์เสน่ห์” (เออร์)

“...ผมจะระวังต่อจากนี้ครับ” (มาโกโตะ)

จริงเหรอ…?

ผมได้ใช้จังวะเดียวกันอย่างไร้กังวลกับเจ้าหญิงโซเฟียตลอดเวลาเลย!

ผมต้องให้มันน้อยที่สุดแล้วจริงๆตอนนี้

“แต่นั่นยังชดใช้ไม่พอที่ทำให้โซเฟีย-จังที่น่ารักของชั้นร้องไห้~” (เออร์)

เธอยิ้ม เป็นรอยยิ้มแบบที่โนอาห์-ซามะทำเมื่อเธอคิดบางอย่างที่ชั่วร้าย

(ช่างหยาบคาย) (โนอาห์)

“โอ้ชั้น, โนอาห์ เธอดูอยู่เหรอ?” (เออร์)

(เฮ้, เธอมีแผนจะทำอะไรกับมาโกโตะของชั้น?) (โนอาห์)

“ชั้นคิดว่าจะทำให้เค้ามาเป็นคู่หมั้นของโซเฟียจัง เพราะทั้งหมดโซเฟีย-จังเป็นพวกบานช้า” (เออร์)

(โอ้, นั่นฟูงดูดี ไม่ใช่ว่ามันยอดเยี่ยมเหรอ, มาโกโตะ? นายสามารถหมั้นกับคนที่มีอิทธิพลสูงที่สุดในประเทศแห่งน้ำ) (โนอาห์)

“ด-เดี๋ยว, เทพธิดา-ซามะ?!” (มาโกโตะ)

นี่มันพัฒนาไปด้วยความเร็วเป็นมัค

“นายไม่มีแผนจะปฏิเสธ, ใช่มั้ย? ชั้นจะทำ{สวรรค์ลงทันฑ์}สำหรับบาปที่เสน่ห์ใส่ออราเคิลของชั้นนะ, รู้มั้ย?” (เออร์)

(มาโกโตะ, นายเป็นผู้ชาย, ใช่มัั้ย? รับผิดชอบด้วย) (โนอาห์)

“อ-เอิ่ม…แล้วความรู้สึกของเจ้าหญิงโซเฟียล่ะ?” (มาโกโตะ)

ตัวเธอเองนั้นไม่อยู่นะ, รู้มั้ย?

“อ้าา, มันโอเค, มันโอเค ชั้นจะมอบคำทำนายให้เธอ” (เออร์)

ช่างไม่ใส่ใจ!

มันโอเคที่คำทำนายจะถูกมอบแบบนั้นเหรอ?

“ยังไงซะ งั้น, ชั้นจะไปคุยเล็กๆกับโซเฟีย-จังในความฝันของเธอ, โอเคมั้ย?” (เออร์)

หลังจากพูดสิ่งนั้น, เจ้าหญิงโซเฟียกำลังจะทรุดลงไป

ผมได้รีบเข้าไปจับเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมให้เธออยู่ในแขนผมตลอดเวลาไม่ได้, ผมเลยนอนเธอลงที่โซฟาใกล้ๆ

◇◇

ผมได้รอเจ้าหญิงโซเฟียตื่นประมาน 15 นาที, ผมคิดว่านะ?

ตาของเธอเปิด, และสีของตานั้นเป็นสีฟ้า

มันคือเจ้าหญิงโซเฟีย

เธอค่อย…มองมาที่ผม

“……”

พวกเรามองหน้ากันซักพัก

ผมพูดกับเธออย่างลังเล

“โซเฟีย…เธอรู้สึกโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“...ชั้นจะอยู่ในมือของนายแล้ว, คู่หมั้นของชั้น, มาโกโตะ” (โซเฟีย)

ดูเหมือนเออร์-ซามะสรุปฝั่งเธอแล้ว

TLN ว้าว

ขอบคุณสำหรับเงิน 28 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด