บทที่ 253 มังกรทดแทนคุณ

“พวกเจ้าสามคนควรแช่ตัวที่นี่อย่าวิ่งสุ่ม!”

หลังจากที่ซุนม่อสั่งซวนหยวนพ่อและอีกสองคนจากนั้นเขาก็เดินตามเด็กสาวมะละกอไปยังตำแหน่งที่ดีที่นางบอกว่านางพบ

มังกรปราณวิญญาณขดตัวอยู่บนหัวของลู่จื่อรั่วแท้จริงแล้วเป็นผู้ชี้นำทาง แต่ถึงแม้จะสังเกตมาครึ่งวันแล้ว ซุนม่อก็ไม่รู้ว่ามันสื่อสารกับเด็กสาวมะละกออย่างไร

“บางทีอาจเป็นภาษาต่างดาว?”

ไม่ว่ายังไงก็ตามวิชาควบคุมสัตว์อสูรวิญญาณของซุนม่ออยู่ที่ระดับปรมาจารย์แต่เขาไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์นี้ได้อย่างสิ้นเชิง

“นางดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์กับสัตว์เล็กๆ!”

หลี่จื่อฉีพึมพำด้วยเสียงที่นุ่มนวล

“อืม ข้าไม่สามารถทำสิ่งที่นางทำแม้แต่ไก่แก่ก็ยังกลัวข้า!”

หยิงไป่อู่รู้สึกว่านางไม่มีความสัมพันธ์กับสัตว์เลย

ซุนม่อและหลี่จื่อฉีเหลือบมองหญิงสาวหัวแข็งทันที(ในตอนนั้นเจ้ายากจนมาก เข้าใจไหม เจ้าหิวมากจนตาเขียว สัตว์ตัวน้อยคงสัมผัสได้ถึง'เจตนาหิว' ของเจ้าถ้าพวกมันไม่อยู่ให้ห่าง เจ้าอาจกลืนพวกมันเข้าไปถ้าเจ้าจับมันได้ .)

ในไม่ช้ากำแพงหินขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของทุกคนมังกรปราณวิญญาณสัญจรเบียดตัวเข้าไปในช่องว่างที่มีความกว้างประมาณครึ่งเมตร

ซุนม่อและหลี่จื่อฉีลังเลกังวลว่าอาจมีอันตราย อย่างไรก็ตาม ลู่จื่อรั่วที่มีความสุขและโชคดีโดยธรรมชาติก็ทำตามโดยไม่ต้องกังวลความไว้วางใจของนางในมังกรปราณวิญญาณสัญจรนั้นแน่นอน

ซุนม่อและอีกสองคนทำได้เพียงตามหลังเบียดร่างของพวกเขาผ่านช่องว่าง หลังจากที่พวกเขามุ่งหน้าไปหลายสิบเมตร ถ้ำหินปูนตามธรรมชาติก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา

จิ๊ จิ๊

มังกรปราณวิญญาณสัญจรร้องออกมา

“เสี่ยวชิวชิวขอให้ทุกคนเคลื่อนไหวให้เร็วขึ้น!”

ลู่จื่อรั่วแปล

“เราควรเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเข้าไปข้างในดีไหม”

หลี่จื่อฉีขมวดคิ้วของนางพวกเขามีคบไฟติดตัวไปด้วย แต่ถ้ำนี้มีอุโมงค์ที่ยาวมาก คบไฟไม่เพียงพอ

“ไปดูกันก่อน!”

ซุนม่อไม่อยากเสียความพยายามการมาที่นี่ใช้เวลาค่อนข้างนาน

“จื่อรั่ว ให้ข้านำทางแทนไหม?”

หยิงไป่อู่พูดขึ้น นางวิ่งจากด้านหลังของกลุ่มไปที่ด้านข้างของลู่จื่อรั่ว

แม้ว่าอาจารย์ของนางจะมีกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแต่สิ่งต่างๆ เช่น การหาเส้นทางนั้นต้องไม่ทำโดยเขาแน่นอน จื่อฉีซุ่มซ่ามเกินไปและพลังต่อสู้ของจื่อรั่วก็ต่ำ นางเป็นคนเดียวที่ทำภารกิจนี้ได้

จิ๊ จิ๊!

มังกรปราณวิญญาณสัญจรหันศีรษะและร้องเรียก

“เสี่ยวชิวชิวบอกว่าไม่มีอันตราย!”

ลู่จื่อรั่วรายงาน นางเสริมอีกประโยคว่า

“ถ้ามีอันตรายข้าจะร้องเรียกออกมาพวกเจ้าต้องวิ่งก่อน!”

เมื่อเห็นฉากนี้ ซุนม่อก็พอใจมากระหว่างศิษย์พี่น้อง มันเป็นเรื่องดีที่จะเป็นห่วงซึ่งกันและกัน

"ไม่เป็นไร!"

หยิงไป่อู่กลับมาที่ด้านหลังโดยไม่ต้องกลัวอีกต่อไปนางต้องปกป้องด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนลอบโจมตีพวกเขาจากด้านหลัง

อุโมงค์ลาดลงและความลาดชันก็สูงชันขึ้น ระหว่างทางลงไปมีผนังแนวตั้งชันสองสามถึงสี่เมตรโชคดีที่คนเหล่านี้เป็นผู้ฝึกปรือ สถิติร่างกายของพวกเขาโดดเด่นแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีเครื่องมือ แต่ก็ยังสามารถลงมาได้

แม้ว่าหยิงไป่อู่และลู่จื่อรั่วจะเป็นเด็กสาวตัวเล็กแต่พวกนางก็รู้สึกผ่อนคลายมากเมื่อเดินมาที่นี่ หลี่จื่อฉีแตกต่างออกไป นางเดินสะดุดและสะดุดล้มเป็นครั้งคราวเข่าถลอก

โอ๊ย

หลี่จื่อฉีสะดุดอีกครั้งขณะที่นางล้มลง

"ระมัดระวังด้วย!"

ซุนม่อคว้าไข่ดาวน้อยที่เสื้อผ้าของนางแล้วดึงกลับขึ้น

“หึ ทำไมข้าซุ่มซ่ามจัง”

หลี่จื่อฉีโกรธมากจนนางอยากจะร้องไห้แต่หลังจากเห็นการจ้องมองที่เป็นกังวลของซุนม่อ นางก็ยิ้มออกมา

“อาจารย์ ข้าสบายดีไม่ต้องห่วงข้าแล้ว!”

“เรายังต้องเดินทางอีกนานแค่ไหน”

ซุนม่อถามจากการประมาณการของเขา พวกเขาใช้เวลาเดินทาง 40 นาที

ลู่จื่อรั่วและมังกรปราณวิญญาณสัญจรสื่อสารกันในภาษาที่ไม่รู้จักพยางค์ หลังจากนั้นนางก็ร้องออกมา

“เสี่ยวชิวชิวบอกว่าเรากำลังจะมาถึงเร็วๆนี้!”

อันที่จริงสิบนาทีต่อมา แสงสว่างสีน้ำเงินก็ส่องถ้ำสว่างขึ้นในทันใด

"นี่คืออะไร?"

หยิงไป่อู่รู้สึกประหลาดใจ

มีหินแก้วผลึกอยู่บนผนังสิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติเรืองแสง

“พวกมันคือผลึกวิญญาณผลึกที่เกิดขึ้นจากแก่นแท้ของพลังปราณวิญญาณ”

หลี่จื่อฉีเคยอ่านหนังสือหลายเล่มมาก่อนได้ให้คำอธิบายในทันที

“ในสถานที่ที่ปราณวิญญาณอิ่มตัวมากเกินไปพวกมันจะตกผลึกและกลายเป็นแร่ประเภทหนึ่ง”

สิ่งของเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นหินวิญญาณชนิดหนึ่งมนุษย์สามารถดูดซับพลังปราณวิญญาณภายในเพื่อการฝึกปรือ อย่างไรก็ตามพวกมันมีราคาแพงกว่ามากเมื่อเทียบกับหินวิญญาณทั่วไป

หินวิญญาณก็เหมือนกับแร่ทั่วไปและมีสิ่งเจือปนอยู่ภายใน อย่างไรก็ตาม ผลึกวิญญาณถูกควบแน่นโดยตรงจากปราณวิญญาณดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะมีราคาแพงกว่า

ยิ่งพวกเขาก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งค้นพบผลึกวิญญาณมากขึ้นเท่านั้น แสงเรืองยังสว่างขึ้นเรื่อยๆ

“ปราณวิญญาณที่นี่เข้มข้นมาก!”

หยิงไป่อู่สูดหายใจเข้าลึกๆนางรู้สึกสบายใจจนอยากจะตะโกน

“รอบๆ นั้นมีสายแร่หินปราณวิญญาณเหรอ?”

หลี่จื่อฉีมีสีหน้าตกใจนอกเหนือจากเหตุผลนี้ นางไม่สามารถคิดอะไรได้อีกชั่วคราวแต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็รวยอย่างแน่นอน

ลู่จื่อรั่วหยุดเดินกะทันหันจากนั้นนางก็เดินไปที่ช่องว่างในกำแพงและกระโดดลงไป

“ข้าจะลงไปก่อน!”

ซุนม่อยกมือขึ้นเพื่อหยุดหลี่จื่อฉีและกระโดดลงไปต่อหน้านาง

ปั้ก!

ซุนม่อล้มลงกับพื้นก็รีบหันศีรษะไปมองทัศนียภาพรอบด้าน

หลังจากนั้นเขาก็ประหลาดใจ

นี่เป็นทางเดินขนาดใหญ่จริงๆมีภาพจิตรกรรมฝาผนังที่วาดไว้บนผนัง แต่เนื่องจากเวลาผ่านไปหลายปีภาพจิตรกรรมฝาผนังจึงจางหายไปจนกลายเป็นความพร่ามัว และเนื่องจากปริมาณพลังปราณวิญญาณจำนวนมากที่นี่แก้วผลึกแก่นแท้ของจิตวิญญาณจำนวนมากจึงถูกสร้างขึ้น

“ต่อไปต้องไม่สะดุดล้มเสียหน้าอีก!”

หลี่จื่อฉีสูดลมหายใจเข้าลึกๆและเตรียมที่จะลงจอดในท่าที่สง่างาม ในท้ายที่สุด ก่อนที่นางจะออกแรงใดๆ เท้าของนางก็ไถลลงกับพื้นและนางก็ตกลงมาทันที

“อ๊าาา!”

หลี่จื่อฉีกรีดร้องหลังจากนั้นนางรู้สึกว่ามีแขนที่แข็งแรงโอบรอบตัวนาง นางตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น

ไข่ดาวน้อยมีสีหน้าละอายใจเมื่อนางต้องการหาข้ออ้างเพื่อปกปิดความอับอายของนาง ซุนม่อก็วางนางลงและเริ่มที่จะเปลี่ยนหัวข้อ

“เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“ตำหนักใต้ดิน?”

หลี่จื่อฉีสุ่มตอบหัวใจของนางเต็มไปด้วยความกตัญญูต่อซุนม่อ อาจารย์ของนางเข้าใจอย่างแท้จริง!

ตุ้บ!

หยิงไป่อู่ลงจอดในท่าที่สวยงามแม้แต่เด็กผู้หญิงก็อาจตกหลุมรักนางได้หากพวกเขาเห็นท่าลงยืนที่สวยงามของนาง

มังกรวิญญาณสัญจรยังคงนำทางต่อไปคราวนี้ระยะทางใกล้มาก มีประตูบานใหญ่ที่มีรูอยู่ที่ปลายทางเดินเมื่อปราณวิญญาณหนาแน่นไหลออกมาจากภายใน   สถานที่นี้ถูกปกคลุมด้วยชั้นของผลึกวิญญาณ

ซุนม่อรื้อกำแพงแก้วผลึกออกจากกันและดันเข้าไป

สามสาวเดินตามหลังเขาหลังจากนั้น เมื่อพวกเขาเห็นสภาพแวดล้อมภายใน ทุกคนก็มีสีหน้าตกใจพวกเขาประหลาดใจมากจนเกือบลืมหายใจ

หลี่จื่อฉีเป็นสมาชิกราชวงศ์ตระกูลของนางมีชื่อเสียงและนางเคยเห็นภูเขาเงินและทองมาก่อน แต่ตอนนี้ นางตกตะลึง ปากของนางอ้าค้างมันเหมือนกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นสมบัติ

สถานที่แห่งนี้เป็นห้องโถงใหญ่ขนาดเท่าสนามฟุตบอลในขณะนี้ ผลึกวิญญาณสามารถมองเห็นได้ทุกที่ เปล่งแสงเจิดจ้า

แก้วผลึกเหล่านี้ถูกมัดรวมกันราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน!

“อาจารย์ ข้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย!”

หยิงไป่อู่นวดหน้าผากของนาง

“นี่คือสัญญาณของการมึนเมาปราณวิญญาณทำสมาธิและย่อยพลังปราณในร่างกายของเจ้าอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นควบคุมร่างกายของเจ้าไม่ให้ดูดซับพลังปราณใดๆ!”

หลี่จื่อฉีรีบเตือนนาง

“พิษปราณวิญญาณ?”

หยิงไป่อู่ มีใบหน้ามึนงงบนใบหน้าของนางในฐานะผู้ฝึกตนเองโดยไม่ได้รับคำแนะนำใดๆ ตั้งแต่ยังเด็ก นางไม่รู้ความรู้พื้นฐานใดๆเช่นนี้

“หมายความว่าเมื่อปราณวิญญาณในพื้นที่หนาแน่นเกินไปร่างกายของเราไม่สามารถดูดซับมันได้ เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น อาการนี้อาจปรากฏขึ้นปากของเจ้าจะรู้สึกแห้งและหัวจะหวิวๆ เหมือนเวลาที่เจ้าเมา อย่างไรก็ตาม ไม่มีอันตรายมากเกินไป”

หลี่จื่อฉีอธิบายในขณะที่รู้สึกเสียใจ

ผู้ฝึกปรือของเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการมีปราณวิญญาณที่จะดูดซับเมื่อพวกเขากินและเดินไปตามถนนอย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำได้เพราะความเข้มข้นของปราณวิญญาณในเก้าแคว้นนั้นบางเกินไปสำหรับผู้ฝึกฝนที่มีความสามารถด้อยกว่าที่ต้องการทะลวงพวกเขาต้องเตรียมโอสถแปรธาตุหรือหินวิญญาณจำนวนมาก ถ้าไม่เช่นนั้นมันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะรวบรวมพลังปราณจิตให้เพียงพอตามความสามารถของตนเองและมันจะทำให้พวกเขาล้มเหลวในการฝ่าฟัน

แต่ตอนนี้ในห้องโถงใหญ่แห่งนี้การหายใจเข้าอย่างไม่เป็นทางการจะทำให้พลังปราณวิญญาณจำนวนมากไหลเข้าสู่ร่างกาย ช่างหรูหราอะไรเช่นนี้?

ถ้าผู้คนรู้เกี่ยวกับดินแดนอันล้ำค่าเช่นนี้พวกเขาจะบ้าคลั่งอย่างแน่นอน และแม้แต่สงครามระหว่างประเทศก็จะถูกจุดชนวนขึ้นเพื่อทำการยึดครอง

“มีผลึกวิญญาณมากมายพวกมันมีมูลค่าเท่าไหร่?”

ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกายสดใสนางไม่มีแม้แต่หน่วยวัดในสมองสำหรับเรื่องนี้

“ศิษย์น้องหยิง เจ้าต้องใช้วิสัยทัศน์ของเจ้าต่อไปสำหรับผู้ฝึกฝนระดับสูงสุด เงินมีไว้เพื่ออะไร?”

หลี่จื่อฉียิ้ม

“เงินซื้อของได้หลายอย่าง!”

หยิงไป่อู่ไม่เข้าใจ

"เจ้าผิดแล้วเหตุผลที่เงินสามารถซื้อสิ่งของได้ก็เพราะว่ามนุษย์สร้างระบบและให้คุณค่ากับเงินหลังจากนั้นพวกเขาเลือกปฏิบัติต่อทองคำและเงินเป็นเงิน หากเจ้าเติบโตถึงจุดที่เจ้าสามารถตั้งค่าระบบที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามเจ้าสามารถกำหนดรายการใดๆ ที่เจ้าต้องการให้เป็นเงินก็ได้อันที่จริงในประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ครั้งแรกของเราเงินรูปแบบแรกอยู่ในรูปของเปลือกหอย”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

“เปลือกหอยสามารถถือเป็นเงินได้หรือไม่?คนโบราณต้องเป็นคนโง่”

ริมฝีปากของหยิงไป่อู่กระตุกดูเหมือนนางจะไม่เข้าใจสิ่งที่หลี่จื่อฉีพูด ซุนม่อชำเลืองมองดูไข่ดาวน้อยตัวนั้นอย่างประหลาดใจ (สวรรค์ของข้า เจ้ารู้จักความรู้ทางการเงินด้วยเหรอ)

“ในกรณีนั้นเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าทุกคนติดตามระบบของพวกเขา”

ลู่จื่อรั่วอยากรู้อยากเห็น

“ด้วยการครอบครองพลังยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดยิ่งใหญ่จนเจ้าสามารถพิชิตเก้าแว่นแคว้นหรืออย่างน้อยพอที่จะพิชิตทั้งประเทศได้เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงระบบได้ตามต้องการ!”

หลี่จื่อฉีพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยความมั่นใจ

"พอ!"

ซุนม่อเห็นหลี่จื่อฉีพูดอย่างสนุกสนานและรีบขัดจังหวะนางหลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจ บางทีในอนาคตไข่ดาวน้อยนางนี้อาจจะได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง

“พูดง่ายๆ ถ้าเจ้ามีเงินและไม่มีกำลังในการป้องกันเงินของเจ้าจะถูกปล้น ดังนั้นผลึกวิญญาณเหล่านี้จึงสามารถช่วยให้ผู้ฝึกฝนเพิ่มความแข็งแกร่งและสร้างกองทัพขนาดใหญ่ของผู้ฝึกฝนที่เป็นของพวกเขาเพียงผู้เดียว!”

ซุนม่อสรุป

นักปราชญ์เคยกล่าวไว้ว่า'อำนาจทางการเมืองมาจากกระบอกปืน' แต่ปืนมาจากไหน?แน่นอน ปืนมาจากการซื้อด้วยเงิน

“เข้าใจแล้ว!”

หยิงไป่อู่พยักหน้า

“ดังนั้นหมายความว่าเราต้องใช้ทรัพยากรที่นี่เพื่อเลี้ยงดูกองทัพที่ทรงพลังหลังจากนั้นเราจะไปแย่งชิงเงินจากคนที่รวยที่สุดเพราะเราแข็งแกร่งที่สุด!”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

ในที่สุดลู่จื่อรั่ว ก็เข้าใจ

ซุนม่อพูดไม่ออก(ที่รักของข้า หยิงไป่อู่แม้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดไม่ผิด จำเป็นต้องเรียบง่ายและหยาบกร้านแบบนั้นหรือไม่?)

(คนเราต้องรักษาหน้าไว้บ้างตกลงนะ!)

จิ๊ จิ๊!

มังกรวิญญาณสัญจรที่ถูกเพิกเฉยก็ร้องออกมามันเคลื่อนเข้าหาซุนม่อและมีสีหน้าอิ่มเอมใจ (เจ้าเห็นไหม? การชดใช้หนี้ของข้ามีค่ามาก!จำไว้นะ ข้าไม่ใช่ปลาหมูที่โง่เขลา ข้าเป็นมังกรวิญญาณสัญจรที่สูงส่งและสง่า?)

“อา? เจ้าสามารถบินได้?”

หยิงไป่อู่กรีดร้อง

(แย่แล้วข้าเปิดเผยตัวเอง!)

มังกรวิญญาณสัญจรตกใจทันทีและรีบหยุดความสามารถในการบินของมันเลยตกลงมาที่พื้นด้วยเสียงดังกึกก้อง

จิ๊ จิ๊!

มังกรวิญญาณสัญจรร้องออกมามันเจ็บปวดมาก!

“เสี่ยวชิวชิว เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ลู่จื่อรั่วรีบหมอบลงและลูบร่างกายของมัน

จิ๊ํ จิ๊!

มังกรวิญญาณสัญจรเอาหัวของมันเสียดสีกับแขนเล็กๆของสาวมะละกอด้วยใบหน้าที่ดูพอใจ  อย่างไรก็ตามเมื่อเด็กสาวหน้าอกโตคนนี้เรียกชื่อ'เสี่ยวชิวชิว' มันฟังดูดีและน่าพอใจมาก

(ข้าตัดสินใจแล้วเมื่อข้าอยู่ต่อหน้าเจ้า ข้าจะเป็นเสี่ยวชิวชิวของเจ้า!)