ทาสแห่งเงา บทที่ 139 (ฟรี)

คาสเตอร์จ้องมองเขาเป็นเวลานาน จากนั้นก็พลันหัวเราะ แม้แต่แคสซี่ก็ยังหัวเราะคิกคักสนุกสนานจากการนำเสนออย่างจริงจังของซันนี่

ส่ายหน้าแล้วเด็กหนุ่มสุดหล่อก็ยิ้มแล้วพูดว่า

"ฉันเข้าใจ อารมณ์ขันของนายไม่เคยเปลี่ยนแปลง ดี ดีมาก มีผู้คนไม่กี่คนที่สามารถจัดการรักษามันไว้ได้ที่นี่"

ซันนี่กระพริบตาสองสามครั้งแล้วกล่าว แสร้งทำเป็นไม่พอใจ

"นายหมายถึงอะไร มีอารมณ์ขันงั้นเหรอ? มันเป็นความจริงที่ตรงไปตรงมา"

เขาได้รับเสียงหัวเราะอีกครั้งแทนคำตอบ

'… มีอาหาร ความปลอดภัย และเสียงหัวเราะ' เขาพลันนึกถึง นึกถึงวิธีที่แคสซี่บรรยายถึงปราสาทอันสว่างไสวหลังจากฝันถึงมันเป็นครั้งแรก

เธอเคยเห็นซันนี่นำเธอผ่านประตูของมันด้วย นิมิตพยากรณ์ของเธอกลายเป็นความแม่นยำที่น่ากลัว

'ทำให้ฉันสงสัยเกี่ยวกับนิมิตอื่นที่เธอเห็นด้วย… '

โดยไม่ปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่าน ซันนี่ไล่ความรู้สึกที่เป็นลางร้ายออกไปและซ่อนรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็ยักไหล่ เย้ยหยัน

"เอาล่ะ อย่าเชื่อฉันถ้านายไม่ต้องการ นั่นเป็นเพียงหนึ่งในการผจญภัยมากมายของฉัน ไม่ว่าอย่างไร แม้ว่าคนอื่นจะยอมรับว่าโดดเด่นน้อยกว่า นายรู้ไหมว่านี่เป็นเรื่องปกติ สังหารสิ่งมีชีวิตระดับผู้ตื่นหลายสิบตัว ได้รับการชุบชีวิตรอดพ้นจากประตูแห่งความตายโดยเจ้าหญิงแสนสวย อัญเชิญสิ่งสยดสยองโบราณจากส่วนลึกของทะเลต้องสาป ชิงไหวชิงพริบกับอสูรโบราณเพื่อหลบหนีจากเงื้อมมือของมัน ล่องเรือผ่านเหวบนเรือที่ทำจากกระดูกอสูร ต่อสู้กับเลวีอาธานขนาดมหึมาใต้น้ำ และอื่นๆ ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระแบบนั้น"

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ แคสซี่ก็ค่อยๆ หยุดหัวเราะและหันหน้าเข้าหาเขาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างตกใจ ราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นตอนนี้ ด้วยการเดินทางอันบาดใจที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้อย่างแท้จริงว่าทั้งหมดนั้นแปลกประหลาดเพียงไหน

เมื่อรวมเข้าด้วยกัน ข้อเท็จจริงของการต่อสู้นองเลือดเพื่อเอาชีวิตรอดของพวกเขาก็ฟังดูเหมือนเรื่องในเทพนิยาย แต่พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริง

มันเกิดขึ้นกับพวกเขา

คาสเตอร์หัวเราะขำ

"ว้าว เมื่อเทียบกับนายแล้ว ซันนี่ เรื่องราวของฉันเองฟังดูไม่ได้เรื่องเลย ฉันเพิ่งเข้าไปในดินแดนแห่งความฝันใกล้กำแพงเมืองและใช้เวลาสองสามวันในการวิ่งหนีจากสัตว์อสูรที่น่ากลัวมากมาย แล้วก็สะดุดเข้ากับปาร์ตี้ล่าสัตว์จากปราสาท แค่นั้นเอง"

เขาถอนหายใจ

"อย่างไรก็ตาม พวกนายมาถึงเมื่อไหร่? ฉันแน่ใจว่าฉันไม่เห็นพวกนายมาก่อน"

ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก และซันนี่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี เขามองไปที่สตูว์สัตว์อสูรอย่างโหยหา ซึ่งก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ถอนหายใจและพูดว่า

"เรามาถึงเมืองแห่งความมืดเมื่อสองวันก่อน และเข้ามาในปราสาทเมื่อวานนี้ตอนพลบค่ำ"

ผู้รับมรดกสุดหล่อจ้องมาที่เขา แล้วกระพริบตาสองสามครั้ง

"เดี๋ยวก่อน… เดี๋ยวก่อน… นายหมายความว่าอะไร? พวกนายใช้เวลาสองเดือนในเขาวงกตจริงๆ เหรอ?"

'อือ โอ'

ในที่สุด ช่วงเวลาที่เขาเป็นกังวลก็มาถึง ซันนี่ไม่อยากให้ใครคิดว่าเขาเป็นคนที่ทรงอำนาจจริงๆ ก่อนอื่น ไม่มีข้อได้เปรียบใดมากไปกว่าการดูถูกจากศัตรู ประการที่สอง เขายังต้องปิดบังความจริงที่ว่าดาราผันแปรไม่ใช่คนเดียวที่ได้รับชื่อแท้จริงในฝันร้ายแรก

โชคดีที่เขาคิดหาข้อแก้ตัวที่น่าเชื่อถือมานานแล้ว

… เมื่อมีปัญหา โทษทุกอย่างไปที่เนฟฟีส

หัวเราะในใจแล้วซันนี่ก็แสร้งทำเป็นตัวสั่นและถอนหายใจ

"ใช่ ฉันไม่อยากจะคิดเลย สถานที่นั้น… มันคือนรกชัดๆ พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะดาราผันแปร พวกเราทั้งคู่คงตายไปนานแล้ว"

เธอก็คงไม่รอดเช่นกันถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากเขา แต่คาสเตอร์ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้น

ซันนี่ค่อนข้างแน่ใจว่าการเอ่ยชื่อเนฟเมื่อไรก็ตามพร้อมกับชื่อของขี้แพ้สองคนอย่างแคสซี่และเขา เชื่อว่าจะทำให้ใครก็ตามคิดว่าเธอเป็นคนที่หอบหิ้วพวกเขาทั้งสองให้รอดพ้นเพียงลำพัง

ปรากฏว่า เขาพูดถูก

ทันทีที่เขาพูดถึงเนฟฟีส ก็มีบางอย่างเปลี่ยนไปบนใบหน้าของคาสเตอร์ ด้วยสายตาแปลกๆ ของเขา ชายหนุ่มรูปงามโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วถามด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งที่หลอกลวง

"ดารา… ท่านหญิงเนฟฟีสยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ? เธอก็อยู่ที่นี่เหรอ?"

เขาลืมไปหมดแล้วว่าไม่น่าเป็นไปได้ที่คนอย่างซันนี่จะรอดชีวิตจากการเดินทางอันยาวนานผ่านฝันร้ายแห่งเขาวงกต

ซันนี่หรี่ตาลงเล็กน้อย ปฏิกิริยาของคาสเตอร์รุนแรงกว่าที่เขาคาดไว้เล็กน้อย มันอยู่ในขอบเขตของความแปลก

แต่อีกครั้ง ผู้รับมรดกที่สูงและหล่อเหลาดูเหมือนจะหลงใหลในตัวเนฟฟีสอย่างประหลาดนับตั้งแต่ย้อนกลับไปที่สถาบัน

'ไอ้บัดซบ!'

โกรธด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุ ซันนี่กัดฟันและกล่าวว่า

"ใช่ เธออยู่แถวๆ นี้"

เธอหันหน้าไปทางเขาเล็กน้อย แคสซี่ลังเลไปชั่วขณะ แล้วกล่าวเพิ่มว่า

"เรา… เรามีชิ้นส่วนวิญญาณเพียงสองชิ้นเมื่อเรามาถึงปราสาท ดังนั้นเธอจึงพักอยู่ที่นิคมด้านนอก ในตอนนี้"

คาสเตอร์เอนตัวกลับ ความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเพียงเสี้ยววินาที จากนั้น เขาก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า

"ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ"

ซันนี่จิบชาของเขาแล้วถามว่า

"ทำไมอยู่ดีๆ นายก็หันไปสนใจเนฟฟีส?"

เด็กหนุ่มสุดหล่อมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"อะไร? โอ ฉัน… ฉันก็แค่ดีใจที่รู้ว่ามีคนรอดชีวิตมากกว่านี้"

จากนั้น เขาก็ถอนหายใจและส่ายหน้า

"จากที่ได้เรียนรู้มา มีผู้หลับไหลไม่เกินเจ็ดคนที่มนตร์ส่งมายังชายฝั่งที่ถูกลืมในปีนี้ จนถึงวันนี้ ฉันคิดว่าฉันเป็นคนเดียวที่รอด ดีจัง… ดีจังที่รู้ว่าฉันคิดผิด"

ใบหน้าของคาสเตอร์เริ่มขึงขัง

"ถ้าท่านหญิงเนฟฟีสอยู่กับนาย นั่นจะอธิบายได้ว่าพวกนายสามารถมาถึงปราสาทปราสาทสว่างไสวนี้ได้อย่างไร แต่อีกสามคนที่เหลือ… ฉันเกรงว่าพวกเขาจะตายไปนานแล้ว ขอให้ดวงวิญญาณของพวกเขาไปสู่สุคติ"

ซันนี่และแคสซี่ก้มหน้าลง ทำความเข้าใจกับข้อมูลใหม่นี้ เป็นเรื่องจริงที่พวกเขาไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีจากผู้หลับไหลที่เหลือในสถาบัน ถึงกระนั้น ก็ยังค่อนข้างปวดใจที่รู้ว่าเด็กหลายคนที่พวกเขารู้จัก แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ตอนนี้ก็ได้จากไปแล้ว ด้วยการถูกสังหารจากเบ้าหลอมที่ชั่วร้ายของดินแดนแห่งความฝัน

มนตร์ฝันร้ายที่โหดร้ายและโหดเหี้ยมได้จับเหยื่อรายแรกไปแล้ว

ใครจะเป็นรายต่อไป?

โดยไม่ต้องมองหน้ากัน พวกเขาทวนคำพูดของคาสเตอร์อย่างเงียบๆ

"… ขอให้ดวงวิญญาณของพวกเขาไปสู่สุคติ"