ตอนที่ 730 สู้เพื่อความสุข!

เย่ว์หยางพยายามอย่างหนักเพื่อแก้ปมหัวใจของเขาและขับไล่ความวิตกกังวลออกไปได้ทั้งหมด

เมฆหมอกในหัวใจสลายคลายไป

ขณะที่ท้องฟ้ามืดมิดมีรัศมีพระอาทิตย์ทอแสงทองขึ้นมาทันที คำพูดของเสวี่ยอู๋เสียทำให้เขาได้คิดทันที

เย่ว์หยางไม่พูดอำลาเย่คงและเจ้าอ้วนไห่โดยหลักก็เพราะว่าเขาไม่ต้องการสูญเสียสหายที่ยังคงกำลังเติบโตและยังต้องเพิ่มกำลังในการสู้รบกับจ้าวปีศาจโบราณ  ถ้าเย่คง เจ้าอ้วนไห่ หรือคนอื่นใครก็ตามที่เข้าร่วมในการสู้รบของเขา นั่นจะถูกกำหนดว่าจะต้องมีคนที่ไม่อาจกลับมาอย่างปลอดภัยได้  จนถึงตอนนี้ยังมีระยะระหว่างพลังของพวกเขาและของนักรบปราณฟ้า แน่นอนว่าเย่ว์หยางไปชั้นที่สิบของหอทงเทียนพร้อมกับเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเงียบๆ  ประการแรกพวกเขาต้องการพบกับจักรพรรดินีราตรีและถามถึงที่ตั้งลับของหุบเขาแม่น้ำขาว  จากนั้นไปสู้เสี่ยงชีวิตกับจ้าวปีศาจโบราณ

มีความรู้สึกที่กล้าแข็งอยู่ในใจของเย่ว์หยางว่าหุบเขาแม่น้ำขาวคงจะอยู่ในบันไดสวรรค์แน่ แต่เขาไม่แน่ใจว่าอยู่ชั้นใด

จักรพรรดินีราตรีไม่อยู่ที่หอทงเทียนชั้นสิบแต่เข้าไปที่ชั้นหนึ่งหอทงเทียน

จักรพรรดินีราตรีอยู่ในสภาพล่องหน  ถ้าเย่ว์หยางไม่เชี่ยวชาญสนามพลังสร้างโลกในประตูเป็นตาย เขาคงไม่สามารถเห็นร่างนาง ไม่เห็นแม้แต่เงาสลัว  เมื่อจักรพรรดินีราตรีเห็นเย่ว์หยางที่ฟื้นฟูความมั่นใจในตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แล้ว นางยิ้มอ่อนโยนเหมือนกับดีใจ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ “ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถทำได้  คนแข็งแกร่งทุกคนจะต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะเติบโตโดยไม่เผชิญพบกับความยากลำบาก  แต่ในขณะเดียวกัน เนื่องจากเอาชนะปัญหายากลำบากเหล่านี้ได้ พวกเขาจะสามารถไปถึงจุดที่บรรลุเข้าสู่ระดับที่สูงขึ้นได้  การฉวยโอกาสนี้ไม่ใช่แค่ความท้าทายเท่านั้น แต่ก็เป็นโอกาสเช่นกัน  ในอนาคตของเจ้าจะต้องพบการต่อสู้ที่ยากลำบากและศัตรูที่แข็งแกร่ง  ถ้าเจ้าต้องการไปต่อ  อย่างนั้นเจ้าจะต้องสู้เพื่อเอาชนะอุปสรรคทั้งปวง นี่คือกระบวนการเติบโตที่แท้จริง!”

“ข้าทราบ”  เย่ว์หยางไม่พูดขอบคุณ ขณะที่เสวี่ยอู๋เสียบอกไว้ว่าคำพูดเหล่านี้ควรให้กับคนที่แปลกหน้า

“ไปกันเถอะ!”  จากนั้นจักรพรรดินีราตรีพูดอ่อนโยน  “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเอาชนะได้ในไม่ช้า  ข้าตั้งใจจะไปชวนเจ้าด้วยตนเอง ตอนนี้เจ้าเอาชนะความคิดนี้ได้แล้ว ก็จงรีบไปงานเลี้ยงที่เตรียมไว้นานแล้วนี้เถอะ  ถ้าแม่สี่ไม่ยืนยันเรื่องนี้ ข้าคงไม่อยากสนใจคนที่เอาแต่ตัดสินตัวเอง”  คำพูดของนางเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิทำให้หัวใจของเย่ว์หยางรู้สึกอบอุ่น

“อ๋า?”  เย่ว์หยางตกใจ  “แม่สี่ไปที่นั่นหรือ?”

แม่สี่ไม่มีพลังรบแม้แต่น้อย  ถ้านางพยายามสู้กับจ้าวปีศาจและตายจากการนั้น เขาคงรู้สึกเสียใจอย่างลึกซึ้งไปตลอดชีวิตที่เหลือ

ทำไมนางต้องไปพบจ้าวปีศาจโบราณ?

มีทางใดที่จะกดดันจ้าวปีศาจโบราณผู้วางแผนมาเป็นเวลานาน?

ไม่!

ไม่ว่าวิธีการของนางจะดีเพียงใด แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะโน้มน้าวคนบ้าอย่างจ้าวปีศาจโบราณที่ใช้กลอุบายทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา  ถ้าเขาถูกยั่วโมโห  เขาอาจจะฆ่าแม่สี่ด้วยความโมโห!

จักรพรรดินีราตรี เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไปที่บันไดสวรรค์ชั้นห้า

นางอธิบาย “ตอนนี้แม่สี่ยืนยันว่า ข้าไม่สามารถขัดขวางนางได้ ยิ่งกว่านั้นในเร็วๆ นี้เรื่องนี้จะต้องได้รับการคลี่คลาย ในอดีตข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่เข้าใจ  ดังนั้นจื้อจุนและข้าตัดสินใจชะลอการต่อสู้ออกไปหลังจากพูดกันเสร็จแล้ว  แต่ตอนนี้จ้าวปีศาจโบราณฉวยโอกาสท้าทายเรา  แม่สี่รู้สึกว่าจำเป็นที่นางต้องไปคลี่คลายปัญหาด้วยตัวเอง ซึ่งข้าเองได้แต่เห็นด้วยกับทางเลือกของนาง”

เย่ว์หยางกังวลอย่างมาก “แต่แม่สี่อ่อนแอมากจนนางแทบจะต้านลมพัดไม่ไหว  จะเป็นยังไงถ้าจ้าวปีศาจโบราณจับนางเป็นตัวประกัน?”

“ในเมื่อจักรพรรดินีราตรีอยู่ที่นี่  จื้อจุนต้องอยู่กับแม่สี่  เจ้าเอาแต่จมอยู่กับความคิดน่ากลัวของตัวเอง  ไม่ต้องกังวลไปหรอก”  เสวี่ยอู๋เสียพูดขณะที่พยายามปลอบให้เย่ว์หยางสงบ

“นั่นก็จริง จื้อจุนอยู่กับนาง ถ้าไม่อย่างข้าคงไม่ใช้เวลามากมายผนึกช่องว่างในทวีปกวงหมิงเป็นแน่  ครั้งนี้จะต้องกำจัดพรรคพวกของจ้าวปีศาจโบราณที่ยังเหลืออยู่  ไม่ว่าหอทงเทียนในตอนนี้จะไร้กำลังขนาดไหน  ข้าไม่ยอมให้ทหารรับจ้างแดนสวรรค์เหล่านั้นและนักแสวงโชคพวกนั้นมาก่อเรื่องชั่วร้ายที่นี่  ในเมื่อพวกเขาไม่ยอมปฏิบัติตามกฎของหอทงเทียน ข้าจะต้องส่งพวกเขาลงหลุมเป็นแน่”  จักรพรรดินีราตรีถอนหายใจเล็กน้อย  “ข้าแตกต่างจากจื้อจุน  ข้าไม่ค่อยฆ่าคู่ต่อสู้ของข้า  แต่ครั้งนี้พวกเขากระทำเกินไป!”

“ปล่อยพวกเขาให้ข้าจัดการเอง!”  เย่ว์หยางเรียกความมั่นใจกลับคืนมาและอาสาทำเรื่องนี้

“แน่นอนว่าจ้าวปีศาจโบราณเป็นของเจ้า  เจ้าจะต้องรับมือบริวารคนอื่นอีกด้วย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้า  โชคดีที่ครั้งนี้เป็นแค่พวกมืออาชีพจากแดนสวรรค์แทนที่จะเป็นสุดยอดผู้อาวุโสจากที่ถูกผนึกอยู่ด้านในวงเวท  มิฉะนั้นคงจะยากลำบากมากกว่านี้”  คำพูดของจักรพรรดินีราตรีทำให้เย่ว์หยางตะลึง

ดูเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้วกับการจัดการกับจ้าวปีศาจโบราณ

บนชั้นที่ห้าของบันไดสวรรค์ สิ่งที่แน่นอนอย่างหนึ่งก็คือว่ามีพวกที่มีพลังสูงสุดยอดฝีมือระดับปราณฟ้า และเป็นไปได้ว่าบางคนอาจมีพลังระดับเดียวกับราชาใจสิงห์หรืออาจแข็งแกร่งกว่า

ถ้าเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรีจำเป็นต้องร่วมรบกับคนเหล่านี้ และเย่ว์หยางคงต้องสู้กับจ้าวปีศาจโบราณ เย่เซียว จือกวง เยี่ยซู่และอาเป่ยและกับทหารรับจ้างแดนสวรรค์ที่อ่อนแอคนอื่นๆ  เขาอาจต้องเผชิญหน้ากับจักรพรรดิชื่อตี้ พระสนมชื่อเฟย ซุ่นเทียน องค์ชายดำและประมุขนิกายพันปีศาจ  เป็นไปได้ว่าเขาจะต้องสู้กับนักสู้จากสำนักเจดีย์ราชสีห์ตะวันตกและสำนักเขาหมอกลอย

คงเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากเพื่อจะกำจัดกองกำลังเดนตายเหล่านี้ให้หมดสิ้นในครั้งเดียว

พวกเขาสามารถยืนยันว่าจักรพรรดิปีศาจจิ๋วซื่อและบริวารทั้งสามไม่อาจหลบหนีออกมาจากผนึกเวทโบราณได้  แต่พลังของจ้าวปีศาจโบราณไม่อาจดูแคลนได้เลย

คนที่ไม่ประมาทระมัดระวังตัวอย่างจ้าวปีศาจโบราณจะยอมสู้แต่ในสถานการณ์ที่เขามั่นใจว่าจะชนะแน่  ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือร่วมต่อสู้เพื่อจัดการกับจ้าวปีศาจโบราณให้จบ

โชคดีที่เขาเชี่ยวชาญสนามพลังสร้างโลกในประตูเป็นตายได้แล้ว  มิฉะนั้นการต่อสู้จะอันตรายมากยิ่งขึ้น  เขาอยู่ภายใต้การคุ้มครองของอสูรอมตะบูรพาปิงหยิน  แต่คนอื่นเล่า?  หากมีเรื่องที่คาดไม่ถึงระหว่างต่อสู้กับจ้าวปีศาจโบราณ แล้วสมาชิกครอบครัวและคนรักอาจถูกฆ่าก็เป็นได้  สำหรับเย่ว์หยางไม่ว่าใครตาย นับเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจยอมรับได้

ในระหว่างทางในหอทงเทียน นางเซียนหงส์ฟ้าตามไปทันเย่ว์หยาง

เย่ว์หยางประหลาดใจเมื่อพบว่านางได้รับบาดเจ็บ  เห็นได้ชัดว่านางผ่านการต่อสู้มาอย่างดุเดือด

“เกิดอะไรขึ้น?”  รีบคว้าแขนดุจหยกขาวของนางและถ่ายพลังปราณก่อกำเนิดเพื่อฟื้นฟูร่างกายนาง

“ไม่หนักหนาสาหัสอะไร อย่าสิ้นเปลืองพลังของเจ้าเลย”  นางเซียนหงส์ฟ้าจงใจหัวเราะด้วยน้ำเสียงสบายๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขากังวล “มีหนูตัวหนึ่งจากแดนสวรรค์หลงทางในระหว่างขนส่ง จากนั้นก็ไปผิดที่ทางที่ชั้นเก้าหอทงเทียน  ข้าไล่ติดตามและฆ่ามัน  แต่หนูตัวนั้นตอบโต้ได้ก่อนที่มันจะตาย  ดังนั้นข้าก็เลยบาดเจ็บ  ถ้าข้าไม่รีบร้อน เจ้าหนูตัวนั้นจะทำร้ายข้าได้ยังไง?”

“....” เย่ว์หยางรู้ แม้ว่านางจะทำเหมือนกับว่าเป็นการต่อสู้อย่างสบายๆ  แต่นางต้องเผชิญเจอกับการต่อสู้ที่ยากลำบาก  มิฉะนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่นักสู้ระดับปราณฟ้าธรรมดาจะทำร้ายนางมารกฎฟ้า ยอดฝีมือที่ทรงพลังได้

คนที่ทำร้ายนางเซียนหงส์ฟ้าบาดเจ็บได้ต้องเหนือกว่าปราณฟ้าระดับสี่แน่นอน บางทีพวกเขาอาจเป็นปราณฟ้าระดับห้า

เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยิ้มให้นาง

ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกนาง พวกนางก็คงทำอย่างเดียวกัน

เพื่อบุรุษที่นางรัก พวกเขายินดีต่อสู้เคียงข้างเขาหรือสนับสนุนสิ่งที่เขาต้องการอย่างเงียบๆ  ไม่มีคำว่าเสียใจ!  พวกนางเป็นภรรยาและคู่หมั้นหมาย ดังนั้นสู้เพื่อว่าที่สามีของนาง ความสุขในอนาคตของพวกนางคือเป้าหมายสูงสุดในชีวิต

บันไดสวรรค์ชั้นห้า

แม้แต่ภูเขาก็ยังทลายราบกับพื้น ดังนั้นจึงยากจะประเมินว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่กี่ครั้งแล้ว

มีซากหักพังอยู่ทั่วทุกที่ แม้แต่สายลมก็ถูกดูดหายไป และทั่วทั้งพื้นโลกมืดมิดและถูกความเงียบปกคลุม

แม่น้ำแห้งที่เคยทอดตัวยาวผ่านหุบเขาถูกทำลายไปหมดสิ้น นี่อาจเคยเป็นสถานที่สวยงามหาที่เปรียบมิได้ มีเสียงร้องเพลงและบุปผาชาติส่งกลิ่นหอมอบอวล เคยเป็นเหมือนสวรรค์บนพื้นโลก แต่บัดนี้ไม่มีอะไรนอกจากเศษเล็กเศษน้อยราวกับแดนนรก  ในสถานที่รกร้างนั้นมีเงาร่างสิบกว่าสายยืนอยู่บนโขดหินเงียบๆ

ผู้นำคือจ้าวปีศาจโบราณผู้ซ่อนลักษณะที่แท้จริงไว้ในชุดคลุม

ไม่เพียงแต่จ้าวปีศาจโบราณเท่านั้นแต่เกือบทุกคนสวมชุดยาวดำเพื่อปิดบังเพื่อไม่ให้คนสามารถประเมินความแข็งแกร่งของสมาชิกได้

“ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้ามาที่นี่!”  จ้าวปีศาจโบราณส่ายศีรษะถอนหายใจ  “ถ้าเจ้าไม่มา นั่นคงจะดีเพราะจะพิสูจน์พลังความแตกต่างของเจ้า  บอกตามตรง ข้าไม่กลัวจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรี เพราะความก้าวหน้าของพวกนางช้าต่างจากเจ้า  ทุกครั้งที่ข้าพบเจ้า เจ้าจะต้องมีความรุดหน้าทำให้ข้ารู้สึกว่าเรื่องวิกฤติจะเกิดขึ้นได้  ถ้าข้ารีบไม่กำจัดเจ้าเสียแต่เนิ่นๆ ก็คงไม่มีที่ให้ข้าหยั่งเท้าในหอทงเทียนเป็นแน่”

“เวลาของเจ้าผ่านไปแล้ว ท่านควรไปนอนใต้ดินเหมือนอย่างผู้อาวุโสอื่นได้แล้ว”  เย่ว์หยางถอนหายใจ  ถ้าจ้าวปีศาจโบราณไม่สูญเสียร่างเดิมที่สมบูรณ์ของเขา เขาก็ยังกลัวว่าถ้าเย่ว์หยางฝึกไปอีกพันปีก็จะมีความก้าวหน้ามากขึ้น และเขาจะมีคุณสมบัติพอท้าทายจ้าวปีศาจโบราณได้

“ไม่ว่าในหอทงเทียนหรือในแดนสวรรค์ มีกฎเหมือนกันคือ กฎแห่งความป่าเถื่อน”  จ้าวปีศาจโบราณหัวเราะและกล่าว  “ถ้าเจ้าสามารถฆ่าข้าได้  ข้าย่อมไม่โทษว่าเจ้าอยู่แล้ว!”

“เส้นทางของใครล้วนแตกต่างไม่สามารถเอามาใช้กับคนอื่นได้  ทุกคนมีทางเลือกของตนเอง  การแสวงหาของทุกคนแตกต่างกัน  เรากำลังก้าวไปในทิศทางที่ตรงกันข้าม  ดังนั้นมีผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าเจ้าจะเล่นลูกไม้อะไร หรือใช้วิธีใด ข้าแค่ต้องการบอกว่านี่คือจุดจบ”  เย่ว์หยางดูจริงจังมาก  “จะมีผู้รอดเพียงหนึ่งเดียว ไม่ใช่เจ้า ก็เป็นข้า!”

“คำพูดของเจ้าฟังดูมีความมั่นใจจริงๆ  แต่ใครจะทำนายสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปได้เล่า?”  จ้าวปีศาจโบราณหัวเราะและกล่าว  “เจ้ากล้าตามข้าไปที่แห่งหนึ่งหรือไม่?

“อย่าไป!”  นางเซียนหงส์ฟ้าคว้าแขนและห้ามเขาไว้  จากนั้นนางส่ายหน้าและกล่าว “ต้องเป็นกับดักแน่นอน!”

“แต่แม่สี่อยู่ที่นั่น ข้าต้องตามเขาไป” เย่ว์หยางไม่สนใจคนรอบๆ เขากอดนางเซียนหงส์ฟ้าและจูบริมฝีปากที่บอบบางที่น่าลุ่มหลงของนางเบาๆ “รอข้าอยู่ที่นี่  เชื่อใจข้า ในเมื่อข้าตัดสินใจไป ข้าไม่กลัวแผนลับของเขา”

“ฮุยไท่หลาง, อาหงส์, อาหมัน, ภูตเพลิงฟ้า, ตั๊กแตนมัจจุราช, หนูเบญจธาตุ, ขุนพลดอกหนามพิโรธของตั่วตั่วและขุนพลดอกหนามควัน ดาบเทาเถี้ยและแมงป่องดาว จงอยู่อยู่ที่นี่ทั้งหมด”  เสวี่ยอู๋เสียไม่ยอมให้เจ้าเมืองโล่วฮัว อี้หนาน เย่ว์ปิง ลี่เยี่ยน ไห่อิงอู่และสาวแมวขี้เมาอยู่และดึงออกมานอกคัมภีร์ แต่ให้เย่ว์หยางนำอสูรศึกทั้งหมดทิ้งไว้เบื้องหลัง นอกจากสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิง และตั่วตั่ว เสี่ยวเหวินหลีที่ยังอยู่กับเย่ว์หยาง

แน่นอนว่าอย่างสาวกิเลนปิงหยินและเทพองครักษ์ศึกสองสาวแฝดมังกร พวกนางยังเป็นความลับสำหรับคนนอก  เสวี่ยอู๋เสียรู้ความลับนี้และคาดว่าพวกเขาจะมีบทบาทในช่วงเวลาสำคัญ

นี่จะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก

ถ้าพวกเขาประสบความสำเร็จ  เย่ว์หยางจะกลายเป็นผู้รับสืบทอดหอทงเทียนที่แท้จริง  ในอนาคตจะไม่มีการต่อต้าน ยกเว้นเมื่อเข้าสู่แดนสวรรค์

องค์หญิงเชียนเชียนเปล่งเสียงดัง  “พี่น้องทั้งหลาย!  จงสู้เพื่อความสุขในอนาคตของเรา!”  จากนั้นนางใช้งานสนามพลังเซียนและชักดาบเทพจักรพรรดิอวี้จากด้านหลัง  นางเปล่งเสีงดังจนดูราวกับว่าท้องฟ้าแยกแผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือน