ตอนที่แล้ว116 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้ถูกสอนโดยเทพธิดาเกี่ยวกับข้อตกลง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป118 ฮีโร่แห่งแสงได้มาสู่ที่มักกาเรน

117 นักผจญภัยของมักกาเรนสู้กับมอนสเตอร์


117 นักผจญภัยของมักกาเรนสู้กับมอนสเตอร์

“มอนสเตอร์!” “ซ่อนในบ้านของเธอ!”

เมืองได้เสียงดัง

(กฎของสมาคมในผจญภัยของมักกาเรน: ในกรณีที่มอนสเตอร์รอบๆเมืองได้อาละวาด, ร่วมมือกับยามและเทมพลาร์, และปกป้องเมือง…) (มาโกโตะ)

โรเซสขาดทหาร

มักกาเรนรับเคราะห์จากปัญหานี้มากที่สุด, การอยู่ใกล้กับดันเจี้ยนขนาดยักษ์ที่โดดเด่นของทวีป, ป่าปีศาจ

เพราะสิ่งนั้น, ในกรณีของเหตุฉุกเฉิน, มีหลายครั้งเมื่อสมาชิกของสมาคมนักผจญภัย ให้ยืมพลังของพวกเขา -นั่นคือที่แมรี่-ซังสอนผมเมื่อผมยังเป็นมือใหม่

(แม้อย่างนั้น, เธอยังพูดว่าฝูงของมอนสเตอร์มาทุกๆหลายปี…) (มาโกโตะ)

นี่เป็นผลของที่มอนสเตอร์มันกระฉับกระเฉงขึ้น?

ผมวิ่งไปที่ประตูใหญ่ที่มอนสเตอร์เห็นว่าปรากฏตัวออกมา

ผมสามารถเห็นนักผจญภัยหลายคนรอบๆ

“มาโกโตะ!”

“ยีน!” (มาโกโตะ)

ผมเจอปาร์ตี้ที่ผมรู้จัก

ปาร์ตี้ 4 ที่มีเอมิลี่, ชายนักสู้, และสาวนักเวทย์

“ลูซี่อยู่ไหน, มาโกโตะ-คุง?” (เอมิลี่)

“วันนี้เราแยกกัน แต่ลูซี่บอกชั้นว่าลูซี่จะเจอกับเธอนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่เราอยู่ด้วยกันในตอนเช้า, แต่เธอไปตอนบ่าย” (เอมิลี่)

ได้ยินจากเอมิลี่, ผมกังวลเล็กน้อย

เธอไม่ได้ไปคนเดียวที่ป่าที่ยิ่งใหญ่, ใช่มั้ย…?

ฝูงของมอนสเตอร์มาจากป่าที่ยิ่งใหญ่

ซา-ซังอยู่ด้วยกันกับนีน่า-ซัง, ใช่มั้ย?

นีน่า-ซังควรจะรู้กฎของนักผจญภัย

ผมหวังว่าเราจะรวมตัวกันที่ไหนซักแห่ง

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, ผมมาถึงประตู้ใหญ่ทิศตะวันตก

มีนักผจญภัย, ทหารมักกาเรน, และเทมพลาร์หลายคนอยู่ที่นี่แล้ว

“โอ้! ฮีโร่อยู่ที่นี่!”

“เฮ้ย, มาโกโตะ, พวกเค้าบอกว่ามีมอนสเตอรประมาณ 500 ตัว”

“กลุ่มของก็อบลิน, ออร์ค, และโอเกอร์

“มาโกโตะ, สั่งการพวกเราเร็วเข้า”

“หวังพึ่งนายนะ”

(เอ๋?) (มาโกโตะ)

นักผจญภัยที่รวมตัวกันได้มองมาทางนี้

ไม่, ไม่ใช่แค่นักผจญภัย

ทหารและเทมพลาร์ด้วย

“ด-เดี๋ยว!” (มาโกโตะ)

ทำไมผมเป็นคนสั่งการล่ะ?!

“มาโกโตะ, ในกรณีของเหตุฉุกเฉิน, มันสรุปที่คนที่จุดยืนสูงที่สุดสั่งการ ไม่มีใครที่นี่ที่จุดยืนสูงกว่านายในฐานะฮีโร่, มาโกโตะ” (ยีน)

ยีนอธิบายให้ผมระหว่างที่ผมได้สับสน

ช-ใช่!

มันเป็นกฎข้อที่ 8 ของสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน

ในอดีต, ผมคิดว่ามันจะไม่มีผลกับผมไม่ว่าอย่างไร, ดังนั้นผมได้ลบมันออกจากใจผม

เอ๋, จริงๆเหรอ?

ผมต้องสั่งการ?

การจ้องเป็นตันๆได้รวบรวมกันมาที่ผม

แต่ผมไม่เก่งกับเรื่องนี้เลยจริงๆนะ

“ล-แล้วลูคัส-ซังล่ะ?!” (มาโกโตะ)

ถ้ามันเป็นผู้มีประสบการณ์นั่น, เขาควรจะสามารถสั่งการได้ดี

“ลูคัส-ซังพูดว่ามังกรปรากฏตัวในเมืองข้างๆ, เค้าเลยไปเพื่อสนับสนุน” (เอมิลี่)

เอมิลี่พูด ขอโทษขอโพย

ม-ไม่มีทางน่า…

“มาโกโตะ-เซ็นไป*! แสดงใบหน้าที่เหมือนกับฮีโร่ให้เราดูอย่างดีจริงซิครับ! ผมจะฟังทุกอย่างที่พี่พูด!”

TLN* รุ่นพี่

นักสู้สหายของยีนดูเหมือนจะเป็นพวกเลือดร้อน เขาบอกผมในแรงผลักดันของจริง

(แต่ชั้นไม่มีประสบการณ์กับเรื่องนี้นะ…) (มาโกโตะ)

สั่งการผู้คนจำนวนหลายคน เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่ผมทำ…

สายตาของทุกคนได้จ้องมาหนักมากขึ้นไปอีก

ผมสามารถรู้สึกแรงกดดันของพวกเขาที่เหมือนกับพูดว่า ‘ทำมันได้แล้ว’

ผ-ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว

“โอเค โอเค, ทุกคน ทากัตซูกิ-ซามะไม่ชินกับเรื่องแบบนี้, ชั้นเลยจะสั่งการแทนที่เค้า”

บางคนได้รวบรวมความสนใจของทุกคนในเสียงที่ดัง

“นีน่า-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ผู้หญิงที่มาพร้อมหูกระต่ายยกมือของเธอ

“คือนีน่าซัง” “เธอได้เป็นระดับทองเมื่อเร็วๆนี้” “เธอเป็นภรรยาของประธานบริษัทฟูจิวาระ, ใช่มั้ย?” “ไม่ใช่ว่าเธอเกษียณแล้วเหรอ?”

ผมได้ยินเสียงความปั่นป่วนเล็กๆที่มันสร้าง

“ทากัตซูกิ-คุง!” “ซา-ซัง!”

ซา-ซัง!

ช่างโล่งใจ ผมเจอสมาชิกปาร์ตี้

“ทากัตซูกิ-คุง, มันโอเคที่จะปล่อยให้นีน่า-ซัง, ใช่มั้ย?!” (อายะ)

“ช-ใช่…ได้โปรดทำมัน, นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

“ได้, ชั้นจะทำ!” (นีน่า)

นีน่า-ซังได้ตัดสินใจหน้าที่ของทุกคนอย่างรวดเร็ว

เธอบริหารบริษัทที่มีลูกน้องมากมายเป็นปรกติ, ดังนั้นเธอเก่งในการขึ้นนำ

“ซา-ซัง, เธอช่วยชั้นไว้นั่น…” (มาโกโตะ)

“นีน่า-ซังบอกชั้นเกี่ยวกับกฎของสมาคมนักผจญภัย นายไม่เก่งกับเรื่องแบบนั้น, ใช่มั้ย?” (อายะ)

อาา, ผมดีใจที่ผมมีซา-ซัง

เธอเข้าใจผม…

“มอนสเตอร์มาแล้ว!”

จากทิศทางที่นักผจญภัยคนหนึ่งได้ชี้ไป, ฝูงของมอนสเตอร์ที่ทำควันโขมงได้ปรากฏตัวขึ้นมา

ก็อบลิน, ออร์ค, และโอเกอร์

ผมเห็นยักษ์กินคนที่นั่นที่นี่ได้

มันไม่ได้เป็นตัวตนที่ท่วมท้นมากกว่ามอนสเตอร์ 5,000 ตัวในประเทศแห่งแสง

แต่เทียบกับกำลังการต่อสู้ของไฮแลนด์, ที่อยู่ที่นี้น้อยถึงจำนวนที่อันตราย

พูดอีกอย่างคือ, มันค่อนข้างเป็นภัยคุกคามสำหรับมักกาเรน

“นักเวทย์, ยิงได้!” (นีน่า)

นักเวทย์เริ่มยิงตามคำสั่งของนีน่า-ซัง

อย่างแรกคือการโจมตีระยะไกล

กลยุทธ์เดียวกันกับอัศวินแห่งแสง, หือห์

ในเวลานั้น…

“[ฝนอุกกาบาต]!”

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องและหินขนาดยักษ์ได้ชนกับกองทัพของมอนสเตอร์

ควันฝุ่นจำนวนมากลอยขึ้นมาและพื้นสั่นสะเทือน

มอนสเตอร์ส่งเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นขณะที่มันถูกส่งให้บินไป

ไม่ว่าผมจะเห็นมันกี่ครั้ง, อาณุภาพการทำลายล้างมันช่างเหลือเชื่อ…

“มาโกโตะ, อายะ, โอเคมั้ย?!” “ลูซี่-ซัง!”

ลูซี่วิ่งมาที่เราหายใจหอบ

เธอดูฝูงของมอนสเตอร์ขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

“ยังมีเหลืออยู่เยอะ” (มาโกโตะ)

ประมาณร้อยได้ถูกกำจัดด้วยการโจมตีระยะไกลของนักเวทย์

แต่มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ยังมีชีวิต

“โล่พร้อม, ตั้งแถว!” (นีน่า)

คนที่พร้อมโล่ของพวกเขาคือเทมพลาร์และทหาร

ประมาน 50 คนอยู่ในหน่วยโล่, 20 คนในหน่วยนักเวทย์, และประมาน 30 คนเป็นนักรบสู้ระยะใกล้

ถ้าเรารวมตัวเลขเข้าด้วยกัน, เรามีประมาณ 100

มักกาเรนไม่มีกองกำลังต่อสู้จำนวนมาก…

พวกเขาไม่มีเงินทุนสำหรับมันเหรอ?

พวกเรายังมีมอนสเตอร์มากกว่า 300 ที่ต้องเผชิญหน้า

ในเรื่องของจำนวน, พวกมันเยอะกว่าพวกเราสามเท่า

ที่น่ากลัวคือในการสู้แบบกลุ่มที่ถูกดันโดยจำนวนแล้วเสียจังหวะ

สีหน้าของทหารของมักกาเรนแข็งไป

พวกเขาต้องมีความสงสัย ว่าพวกเขาจริงๆแล้วหยุดการเดินหน้าของศัตรูได้หรือไม่

โอเค, มาทำอย่างเดียวกันกับในประเทศแห่งแสงแล้วสร้างกำแพงเพื่อซื้อเวลา

แล้วก็, มีบางอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริตที่ดีกว่าครั้งก่อน

(สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)

(อะไร~?) (นายเรียกเหรอ~?) (มาเล่นกัน~)

ผมสนิทกับสปิริตของมักกาเรน

เพราะทั้งหมดพวกเราได้อยู่ด้วยกันนานที่สุด

ผมยังเรียกสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้, แต่ถ้ามันแค่ใช้เวทมนตร์สปิริต, มักกาเรนเป็นที่ที่ดีที่สุด

(สปิริต-ซัง, ผมมีปัญหาแล้ว โปรดช่วยผมด้วย) (มาโกโตะ)

ผมใช้เวทมนตร์เสน่ห์ที่ผมเรียนจากฟูเรีย-ซัง แล้วถามพวกเขาด้วยทุกอย่างที่ผมมี

(((((โอเค~!)))))

การตอบประสานเสียงที่ฟังสบายหูของสปิริตได้ดังขึ้นมา

มานาของสปิริตล้อมผมอย่างเร็วมาก

“โว่ห์, มาโกโตะ…!” (ลูซี่)

“รอบข้างของทากัตซูกิ-คุงนั้นร่าเริง…” (ซา-ซัง)

ผมได้ยินเสียงพึมพำของลูซี่และซา-ซัง

ผมสามารถรู้สึกถึงการมองที่ช็อกของนักเวทย์มักกาเรน

เวทมนตร์สปิริตของวันนี้…นั้นรู้สึกดี

ผมยกมือขวาและตะโกน

“เวทมนตร์น้ำ: [โลกน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

ในทันทีนั้น, มานาขนาดยักษ์สีฟ้าได้กลายเป็นแสง, และกวาดไปที่มอนสเตอร์

ไม่ได้สร้างกำแพงน้ำแข็ง, แต่แช่แข็งมอนสเตอร์เอง เพื่อสร้างกำแพง

มันลดจำนวนของมอนสเตอ์ด้วย, ดังนั้นมันนกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว!

…คือที่ผมคิด, แต่…อ-เอ๋?

“.....”

แถวของมอนสเตอร์ที่วิ่งเข้ามาหาเราได้กลายเป็นงานแกะสลักน้ำแข็ง

นั่นคือเจตนาผมแต่…

ตาของทุกคนจ้องมาที่ผม

ใช่, ผมรู้ว่าคุณอยากพูดอะไรกัน

“ทากัตซูกิ-ซามะ, นายแช่แข็งพวกมันทั้งหมดเลย…” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดด้วยสีหน้ามีปัญหา

ใช่, ผมจบที่การแช่แข็งมอนสเตอร์ทั้งหมด 300 ตัว

นักรบระยะใกล้และนักสู้ที่ไฟลุกและพูดว่า ‘นี่เป็นเวลาที่พวกเราจะเฉิดฉาย’, ได้ทำสีหน้าที่ซับซ้อน

ข-ขอโทษ

ผมจบที่การรับสปอร์ตไลท์

“ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? ขอบคุณเวทมนตร์ของมาโกโตะ, ทุกคนได้โอเค” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่, เราไม่ได้ทำอะไร, แต่ที่ดีที่สุดคือเราไม่ได้รับบาดเจ็บ…เย็นจัง!” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังพูดช่วยผม

ดูเหมือนเวทมนตร์สปิริตนั้นแข็งแกร่งเกินไปและซา-ซังได้หนาว

“ฮ่าาห์, ลูซี่-ซัง, เธออุ่นจัง~” (อายะ)

ซา-ซังได้กอดลูซี่

“ตัวของชั้นร้อนหลังจากใช้เวทมนตร์ ผิวที่เย็นของเธอเลยทำให้ชั้นสดชื่นด้วย, อายะ” (ลูซี่)

ลูซี่ได้จับตัวของซา-ซัง

มันดูค่อนข้างยูริ*

TLN* yuri ยูริ ความรักของเพศเดียวกัน

“อะไรน่ะ, มันจบแล้วเหรอ?”

“เราจะได้รางวัลจากสมาคมมั้ยแบบนี้?”

“ใครจะรู้ล่ะ”

ความตึงเครียดของนักผจญภัยรอบๆได้ละลายไปและพวกเขาได้เริ่มพูดคุยกัน

“มาโกโตะ, นั่นเป็นเวทมนตร์ที่เหลือเชื่อ!” (ยีน)

“มากโกโตะ-เซ็นไป, นั่นบ้าไปแล้ว-ซซุ

ยีนและนักผจญภัยหน้าใหม่ชมผม

“แต่ทำพวกมันพวกนี้จู่ๆก็ได้โผล่มาที่นี่ล่ะ?”

“มีเยอะเลยครั้งนี้”

“ดูเหมือนพวกมันได้ถูกไล่โดยอะไรบางอย่าง”

“อ้าา, นายพูดถูก”

ถูกไล่?

ทันทีได้ผมได้ยินการสนทนาที่กวนใจผม…

“《โกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก่!!》”

เสียงคำรามที่ทำให้อากาศสั่นสะเทืยนได้สะท้อนมาจากด้านบน

เมื่อผมมองขึ้นไป, มอนสเตอร์ที่มีตัวสีเขียวเข้ม และปีกขนาดยักษ์ได้มองลงมาที่เรา

“มังกรเขียว!”

มันกรระงับร่างขนาดยักษ์ของมันในอากาศได้กระพือปีก

มอนสเตอร์ที่พูดว่าเป็นผู้ปกครองของป่าที่ยิ่งใหญ่ได้ปรากฏตัวขึ้นมา

“ทุกคน, กระจายตัวออก! ถ้าพวกนายเกาะกันเป็นกลุ่ม, นายจะตกเป็นเป้าหมาย!” (นีน่า)

นักผจญภัยทั้งหมดแยกย้ายตามคำสั่งของนีน่า-ซัง

มีคนที่ร่ายเวทมนตร์ขณะที่เขาเคลื่อนไหว, แต่…

“มันไปไม่ถึง” (อายะ)

เหมือนที่ซา-ซังพูด, ที่ที่มังกรบินอยู่มันสูงเกินไปที่เวทมนตร์จะไปถึง

“แล้วอุกกาบาตล่ะ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ชั้นคิดว่ามันไปถึง, แต่ถ้าชั้นพลาด, มันจะจบที่หล่นมาโดนเราแทนนะ…” (ลูซี่)

“ไม่ดีสิอย่างงั้น” (มาโกโตะ)

ความเสี่ยงสูงเกินไป

“โกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก่!!”

บางอย่างได้ถูกยิงมาจากปีกของมังกรเขียว ขณะที่มันร้องคำราม

“มันโจมตี!” “หลบมัน!”

ผมมองขึ้นไปเพราะได้ฟังเสียงนั้น, และหลายร้อยของบางอย่างที่ดูเหมือนหอกไม้ได้ลงมาดั่งห่าฝนที่เรา

“ทากัตซูกิ-คุง, ลูซี่-ซัง, ระวัง!” (อายะ)

ซา-ซังเตะหอกจำนวนมากที่อาจจะโดนเรา

นั่นอันตราย

เมื่อผมมองไปรอบๆ, มีหลายคนได้รับบาดเจ็บ

ยัง…ไม่มีใครตาย…ตอนนี้

นี่มันแย่แล้ว การโจมตีของเราไปไม่ถึง, แต่ศัตรูยังสามารถโจมตีได้

“เจ้านั่น…มีพระอาทิตย์อยู่ที่หลังมัน” (ลูซี่)

ลูซี่ได้พูดอย่างเสียใจ

จริง, มังกรได้บินอยู่ในตำแห่งที่ดูเหมือนมันทับซ้อนกับดวงอาทิตย์

มันจงใจทำเหรอ…?

มันฉลาดด้วย

มันดูเหมือน, เพราะอย่างนั้น, นักเวทย์หลายคนนอกจากลูซี่ได้มีเวลาที่ยากที่จะเล็ง

นักรบไม่ได้ทำอะไรอีกครั้ง

นีน่า-ซังก็มีสีหน้าที่มีปัญหา

อะไรคือ…การเคลื่อนไหวต่อไป?

ผมมองไปรอบๆเพื่อที่จะดูว่ามีบางคนที่มีความรู้อยู่มั้ย

ควรจะมีผู้มีประสบการณ์จำนวนหนึ่งในมักกาเรนนอกจากลูคัส-ซัง, แต่วันนี้ของทุกวัน, พวกเขาได้อยู่ที่อื่น

ช่างโชคร้าย

(ชั้นควรจะยิงมังกรน้ำทิ้งไปเพื่อจะดูว่ามันใช้ได้ผลรึเปล่ามั้ย?) (มาโกโตะ)

เวทมนตร์น้ำมันไม่มีประสิทธิภาพกับมังกรเขียวที่เป็นธาตุไม้

ผมเรียนรู้จากวิหารแห่งน้ำนานมาแล้ว

แต่ไม่มีเวทมนตร์อื่นที่ผมใช้ได้

ทันทีที่ผมพยายามจะเรียกสปิริตเพื่อใช้เวทมนตร์สปิริต

แสงได้ปกคลุมทั้งพื้นที่และพราวตาผม

เมื่อผมพยายามจะหรี่ตาและดู, ผมสามารถของได้ว่ามันเป็นแสงทรงกางเขน

“กโยยยยยย้!!”

มังกรเขียงส่งเสียงร้องแห่งความตายและตัวมันได้สลายไปข้างในแสง

(แสงนั่นคือ…) (มาโกโตะ)

ผมเห็นมันมาก่อน

มันเป็นอย่างเดียวกับเวลาที่พวกเราปราบมังกรต้องห้ามข้างนอกลาเบรินทอส

พูดอีกอย่างคือ, ฮีโร่แห่งแสง

บางคนได้ลงพื้นอย่างส่างงาม

ชุดเดินทางสีขาวที่มันดูเหมือนทำมาด้วยการเย็บปักถักร้อยที่ฟุ่มเฟือย

ผมสีน้ำตาลอ่อนของเขาได้ส่องแสงสีส้มด้วยแสงของดวงอาทิตย์

“เฮ้ว่าไง, ทากัตซูกิคุง มันโอเคสำหรับชั้นที่จะกำจัดมันมั้ย?”

ชายหล่อเหลาที่พูดด้วยเสียงที่สดชื่น ดูเหมือนจะมีปัญหา

นักผจญภัยผู้หญิงได้กรี้ด

เราเจอกันไม่กีวันก่อนที่ประเทศแห่งแสง, ดังนั้นมันไม่รู้สึกว่ามันเป็นซักพัก

เพื่อนร่วมชั้นของผม, ซากุไร-คุง

…นายมาทำอะไรที่นี่?

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด