ในอดีตเนื่องจากชีวิตของหยิงไป่อู่เต็มไปด้วยแรงกดดันอย่างหนักและนางยุ่งมากทุกวันจนไม่มีเวลาพักผ่อน นางจึงไม่ค่อยยิ้มมากนัก แต่เมื่อนางยิ้มนางก็แสดงเสน่ห์ออกมาได้อย่างแท้จริง

ถ้ามีคนบอกว่ารอยยิ้มของลู่จื่อรั่วนั้นบริสุทธิ์และไร้ที่ติรอยยิ้มของหยิงไป่อู่ก็คงเป็นเหมือนแสงแดดที่พัดผ่านลมและหิมะ มันให้ความรู้สึกสดชื่น!

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการดูการเคลื่อนไหวของเขาให้มากขึ้นแต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างเดียวเจ้าสามารถหลอกล่อให้เขาเคลื่อนไหวได้ เมื่อเจ้าเห็นการเคลื่อนไหวดังนั้นเจ้าจะปลอดภัยยิ่งขึ้น”

ซุนม่อแนะนำทาง

“ค่ะ!”

หยิงไป่อู่พยักหน้านางรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง ประสบการณ์การต่อสู้ของนางน้อยเกินไปและนางต้องต่อสู้ให้มากขึ้น!

“อาจารย์ซุน ยินดีด้วย”

เซี่ยหยวนอดอิจฉาไม่ได้ใครจะไม่ต้องการนักเรียนอย่างหยิงไป่อู่ที่มีความสามารถโดดเด่น? แม้แต่ดวงตาของผายหยวนลี่ก็เปล่งประกายเจิดจ้า

“อย่าอิจฉาเขาเจ้าจะพบศิษย์ที่ดีกว่านางอย่างแน่นอน!”

จางเฉียนหลินพึมพำบอกตัวเองว่าไม่ต้องอิจฉาอย่างไรก็ตามโดยพื้นฐานแล้วมันไร้ประโยชน์เพราะเขาเข้าใจว่านักเรียนอย่างหยิงไป่อู่เป็นเหมือนอัญมณีล้ำค่านางหายากเกินไป

....

เฉินอันฟู่ขมวดคิ้วขณะสำรวจหยิงไป่อู่ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป เขาสามารถบอกได้ว่าเว่ยเจี๋ยจะพ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กสาวจะใช้วิชาสูงสุดของตัวเขาเองเพื่อเอาชนะศิษย์ของเขา

"น่าสนใจ!"

เฉินอันฟู่นึกถึงวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ซึ่งเป็นวิชาขั้นสูงสุดของสถาบันชิงเทียน มีความสามารถมหัศจรรย์ในการ 'ลอกเลียนแบบ' วิชาของคู่ต่อสู้

อย่างไรก็ตามเขาส่ายหน้าหลังจากนั้น เพราะแม้แต่นักเรียนที่มีความโดดเด่นอย่างมากก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียนรู้วิทยายุทธ์นั้น

เฉพาะผู้มีคุณสมบัติได้เป็นอาจารย์ใหญ่เท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติที่เหมาะสม

(มันควรจะเป็นวิชาลับบางประเภทรึเปล่านะ?)

(เอาละเหลืออีกสองรอบ นักเรียนของข้าชนะแน่!)

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจเขาเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาหันหน้าไปดูโดยไม่รู้ตัวและเห็นอู๋จือโหย่วล้มลงบนพื้นเหมือนกระสอบแตกและมีฝุ่นปกคลุม มีรูขนาดใหญ่บนไหล่ของเขาที่ซึ่งเลือดออกมาก

"ต่อไป!"

ซวนหยวนพ่อหันหอกไปข้างหน้าความตั้งใจต่อสู้ส่องประกายในดวงตาของเขาขณะที่เขากวาดสายตามองไปยังนักเรียนที่เหลืออยู่ของเฉินอันฟู่

เมื่อได้ยินเช่นนี้นักเรียนจากสถาบันจงโจวซึ่งเริ่มสำรวจหยิงไป่อู่ หลังจากที่นางได้รับชัยชนะในตอนแรกก็หันหน้ามามองด้วยความประหลาดใจและเห็นสภาพที่น่าสมเพชของอู๋จือโหย่วที่ได้รับบาดเจ็บล้มลงกับพื้น

“อะไรนะ? มันจบลงแบบนั้นเหรอ?”

นักเรียนต่างมองหน้ากันเองและเริ่มสงสัยว่าเจ้าผู้นั้นนั้นเป็นศิษย์ส่วนตัวของมหาคุรุระดับ4 ดาวหรือไม่ เขาติดสินบนมาเป็นลูกศิษย์ใช่ไหม? ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงอ่อนแอนัก?

"แข็งแกร่งมาก!"

“การระเบิดพลังนี้การประสานงานของร่างกายของเขา วิทยายุทธ์ของเขา…ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมากจนสามารถอธิบายได้ว่าเขาเป็นคนที่ร้อยปีจึงจะปรากฏเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”

“ถ้าข้ามีศิษย์เช่นนั้นข้าคงตายตาหลับ”

พวกครูพึมพำเมื่อเห็นความอิจฉาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาขณะที่พวกเขาแสดงความรู้สึกออกมาเป็นคำพูด

นักเรียนดีเด่นสามารถสร้างชื่อเสียงให้อาจารย์ได้

ในการสอบคัดเลือกมหาคุรุหนึ่งในข้อกำหนดที่เข้มงวดในการเป็นมหาคุรุระดับ 2ดาวคือนักเรียนคนหนึ่งของพวกเขาต้องขึ้นสู่อันดับทำเนียบนักเรียนดาวรุ่ง สำหรับมหาคุรุระดับ4 ดาว นักเรียนคนหนึ่งของพวกเขาต้องขึ้นสู่อันดับวีรบุรุษ

มหาคุรุบางคนเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และมีความสามารถในการแนะแนวที่แข็งแกร่งอย่างไรก็ตาม นักเรียนของพวกเขาทั้งหมดเป็นไม้ที่เน่าเสียในด้านคุณภาพดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมเมื่อต้องการยกระดับดาว

“อาจารย์ซุนจะกลายเป็นมหาคุรุระดับ2 ดาวในอนาคตอย่างแน่นอน!”

เซี่ยหยวนรู้สึกอิจฉานางไม่สามารถขึ้นเป็นระดับ 2 ดาวได้เพราะความถนัดของนักเรียนต่ำเกินไปในทำนองเดียวกัน จินมู่เจี๋ยไม่สามารถขึ้นเป็นระดับ 4ดาวได้เนื่องจากไม่มีนักเรียนคนใดของนางสามารถขึ้นไปจัดอันดับวีรบุรุษได้

มหาคุรุบางคนรู้สึกว่าข้อกำหนดดังกล่าวรุนแรงเกินไปหากพวกเขาไม่สามารถหานักเรียนอัจฉริยะมาได้ทั้งชีวิตนั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่สามารถขึ้นอันดับได้แม้ว่าพวกเขาจะทำงานหนักมาทั้งชีวิต

ในโลกของมหาคุรุในตอนนั้นประชากรของมหาคุรุกว่าครึ่งได้ลงนามในคำร้องด้วยเลือดของพวกเขา โดยหวังว่าประตูเซียนจะแก้ไขกฎเกณฑ์และข้อกำหนดของพวกเขาอย่างไรก็ตาม เจ้าสำนักประตูเซียนได้ปฏิเสธ

เขาพูดประโยคเดียวว่า

“มหาคุรุคืออะไร?”

“มหาคุรุคือคนที่สามารถเปลี่ยนสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้กลายเป็นสิ่งที่เป็นไปได้เปลี่ยนนักเรียนธรรมดาๆ ให้เป็นคนที่ไม่ธรรมดา ทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จได้ถ้าทุกคนเป็นอัจฉริยะ ทำไมโลกยังต้องการมหาคุรุอยู่?”

แม้ว่าซวนหยวนพ่อเพิ่งเอาชนะอู๋จือโหย่วนักเรียนของเขาแต่เฉินอันฟู่ก็มองผู้เสพติดการต่อสู้ด้วยสายตาชื่นชมในสายตาของเขา

เป็นการจ้องมองที่ปรากฏขึ้นเมื่อครูเห็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมเขาต้องการที่จะแนะนำเขาและเลี้ยงดูเขาให้มีพรสวรรค์ความพึงพอใจในการเลี้ยงดูนักเรียนที่โด่งดังไปทั่วโลกนั้นยอดเยี่ยมเกินไป

“ให้ข้าต่อสู้ในรอบที่สาม!”

เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวออกมา

“ลืมมันไปซะเถอะ!”

เฉินอันฟู่ห้ามนักเรียนของเขาเขาต้องเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้เมื่อแพ้พนัน

“อาจารย์ซุนข้าแพ้แล้ว เราจะออกไป!”

เฉินอันฟู่นำนักเรียนของเขาออกไปหลังจากขอโทษถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกเป็นเกียรติของเขาในฐานะมหาคุรุเฉินอันฟู่คงจะพยายามแย่งชิงซวนหยวนพ่อ สำหรับหยิงไป่อู่นั้นสายตาที่นางเคยมองดูซุนม่อนั้นเต็มไปด้วยการบูชาและความชื่นชม หลังจากเห็นสิ่งนี้เฉินอันฟู่เข้าใจดีว่าไม่ว่าใครก็ตาม พวกเขาจะไม่สามารถแย่งชิงเด็กสาวคนนี้ไปจากซุนม่อได้

“พวกเจ้าอย่าได้ย่ามใจไปนักเรียนที่เก่งที่สุดของอาจารย์ของเราอยู่ที่…”

เว่ยเจี๋ยไม่พอใจอย่างมากในขณะที่เขาต้องการอธิบายเขาไม่อยากเสียหน้า

“เสี่ยวเจี๋ย!”

เฉินอันฟู่ดุ

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามพ่ายแพ้ก็คือพ่ายแพ้ การหาข้อแก้ตัวเป็นพฤติกรรมที่น่าละอายที่สุด!”

“รับทราบขอรับ อาจารย์!”

เว่ยเจี๋ยก้มศีรษะลง

กลุ่มของเฉินอันฟู่ออกไปเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงบ่อน้ำพุร้อนที่ดีที่สุดได้อีกต่อไปพวกเขาจึงหาได้เพียงบ่อน้ำพุร้อนธรรมดาอื่นๆ เท่านั้นและใช้เวลาพักผ่อน

ตราบใดที่รุ่นพี่ของพวกเขาสามารถค้นพบสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬนั้นได้เมื่อมีข่าวใดๆ พวกเขาทั้งหมดจะต้องออกเดินทางไปทันที เวลาจึงมีจำกัด

.....

“มีอะไรผิดปกติกับเจ้า?”

หลี่จื่อฉีพบว่าเด็กสาวมะละกอเริ่มเหลือบมองบริเวณโดยรอบอีกครั้ง

“ในที่สุดเจ้าสิ่งนั้นก็หายไป!”

ลู่จื่อรั่วตบหน้าอกของนางและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ข้าจะบอกอาจารย์!”

ใบหน้าของหลี่จื่อฉีมีแววกังวลเล็กน้อย

ตู้เสี่ยวเดินมาที่ด้านข้างของซุนม่อและตบไหล่ของเขาขณะที่นางยิ้ม

“ทำไมทำหน้าบึ้ง?นักเรียนของเจ้าชนะสองรอบกับนักเรียนที่สอนโดยมหาคุรุระดับ 4 ดาวเจ้าควรพอใจกับการแสดงฝีมือของพวกเขาไม่ใช่เหรอ?”

"ไม่!"

ซุนม่อครุ่นคิด

"มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ!"

"มันไม่ถูกต้อง"

กู้ซิ่วสวินพูดแทรกขณะที่นางมองไปที่ทิศทางที่เฉินอันฟู่จากไป

"เกิดอะไรขึ้น?"

อี้เจียหมินมีใบหน้าที่ตกตะลึง

“หุบเขาลมวิญญาณเป็นสนามฝึกที่เหมาะสำหรับนักเรียนที่เพิ่งเข้าสู่ทวีปทมิฬเป็นสถานที่ที่ดีเยี่ยมในการปรับตัวให้ชินกับกระแสแห่งปราณวิญญาณเว่ยเจี๋ยเป็นศิษย์คนเล็กในหมู่นักเรียนของเฉินอันฟู่ แต่จากรูปลักษณ์ของสิ่งต่างๆเขามาถึงทวีปทมิฬแล้วสองสามครั้งก่อนหน้านี้ทำไมเขาต้องมาที่สนามฝึกสำหรับมือใหม่ด้วย?”

จางเฉียนหลินวิเคราะห์สมองของเขาไม่ได้แย่จริงๆ

“ศิษย์ของเฉินอันฟู่ได้รับบาดเจ็บและและตัวเต็มไปด้วยฝุ่นจากการเดินทางเป็นเวลานานเห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยู่ในทวีปทมิฬเป็นเวลานาน นอกจากนี้พวกเขายังบรรทุกสัมภาระจำนวนมากเป็นที่ชัดเจนว่ามีคนอยู่กับพวกเขามากกว่านี้ แต่คนเหล่านั้นไปที่ไหน?”

กู้ซิ่วสวินถาม

“เพื่อไล่ตามสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬสินะ?”

เซี่ยหยวนตอบโดยไม่รู้ตัว

อะไรคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในทวีปทมิฬ?มันคือสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ!

ช่วงเวลาของมหาคุรุ 4ดาวนั้นช่างล้ำค่าเกินไป แม้ว่าเฉินอันฟู่จะไม่มีอะไรทำ เขาก็จะไม่นำลูกศิษย์ของเขาไปยังทวีปทมิฬเป็นการส่วนตัวเพื่อฝึกฝนตนเอง

“สายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ?”

เมื่อได้ยินคำนี้นักเรียนทุกคนก็เริ่มหอบหายใจ ตราบใดที่จับได้ก็รวย

“พวกเขามาที่นี่เพื่อจับมังกรปราณวิญญาณสัญจรเหรอ?”

อี้เจียหมินเล่าถึงข่าวลือที่พวกเขาได้ยินเมื่อมาถึงเมืองหลินฟงเป็นครั้งแรกมีคนกล่าวว่ามังกรปราณวิญญาณสัญจร ถูกค้นพบในสระคลื่นเย็น บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้ไขว้เขวตำแหน่งที่แท้จริงของสัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับนั้นอาจจะอยู่ที่หุบเขาลมวิญญาณ!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ใจของอี้เจียหมินก็ร้อนรุ่มขึ้น!

นั่นเป็นสายพันธุ์หายากอันดับที่36 ในรายการสายพันธุ์ลึกลับ เนื่องจากมันไวต่อพลังปราณโดยธรรมชาติมันจึงสามารถหลีกเลี่ยงกระแสปราณได้ทันที เมื่อผู้ฝึกตนครอบครองมันพวกเขาจะสามารถอาละวาดในทวีปทวีปทมิฬได้พวกเขาไม่ต้องกังวลกับการวิ่งเข้าไปในกระแสปราณวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวอีกต่อไป

ยกตัวอย่าง… หากอี้เจียหมินมีมังกรปราณวิญญาณสัญจรเขาจะสามารถเข้าและออกจากหุบเขาลมวิญญาณนี้ได้อย่างอิสระหลีกเลี่ยงกระแสลมปราณได้อย่างสมบูรณ์แบบนี่ยังหมายความว่าเขาจะไม่ได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงของแรงกดดันทางวิญญาณโดยธรรมชาติแล้วจะไม่มีปัญหาเรื่องการแพ้ความดันวิญญาณ

แน่นอนคุณค่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมังกรลมปราณสัญจรคือการที่พวกมันชอบสร้างรังของพวกมันในสถานที่มีปราณวิญญาณที่หนาแน่น พวกมันมักจะเลือกอาศัยอยู่ใกล้สายแร่ศิลาวิญญาณดังนั้นถ้ามีใครสามารถจับมันได้ ก็หมายความว่าพวกเขาจะมีเหมืองศิลาวิญญาณด้วย

หินวิญญาณเป็นสกุลเงินที่แข็งของทวีปทมิฬดังนั้น แม้แต่คนโง่ที่ใช้หัวแม่เท้าคิดก็จะรู้ว่าความมั่งคั่งจำนวนนี้มีมากเพียงใด

“นั่นแน่นอนนักเรียนของเขาสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำไมเขาไม่ส่งพวกเขาไปรักษา? มันต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้!”

โจวซานอี้เริ่มกระวนกระวายใจเขามองไปที่จินมู่เจี๋ย

“เราควรอยู่ข้างหลังและแอบตามเฉินอันฟู่อย่างลับๆ หรือไม่?”

“เจ้าสามารถเอาชนะเขาได้หรือไม่?”

จินมู่เจี๋ยย้อนถาม

“เอ๊ะ!”

โจวซานอี้กลายเป็นใบ้ถูกต้อง แม้ว่าพวกเขาจะพบกับมังกรปราณวิญญาณสัญจรก็ไม่มีประโยชน์หากพวกเขาไม่สามารถเอาชนะเฉินอันฟู่ได้นอกจากความแข็งแกร่งส่วนตัวของเขาแล้ว เนื่องจากเขาเป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาวนั่นหมายความว่าอย่างน้อยเขามีนักเรียนส่วนตัวที่ได้รับการจัดอันดับในการจัดอันดับวีรบุรุษนักเรียนคนนั้นจะแข็งแกร่งมาก!

“หยุดฝันแล้วไปพักผ่อนซะ!”

จินมู่เจี๋ยเตือนพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ภารกิจของเราคือปกป้องนักเรียนให้พวกเขาฝึกฝนจนเสร็จ”

แม้ว่านางจะพูดแบบนี้แต่ใครจะไม่ต้องการสายพันธุ์ลึกลับอันล้ำค่าเช่นนี้?

ซุนม่อพานักเรียนกลับไปที่บ่อน้ำพุร้อนอย่างไรก็ตาม เมื่อเขาถอดเสื้อผ้าและเข้าไปในสระ เขาก็รู้สึกผิดปกติผ่านไอน้ำสีขาว เขาเห็นเงาสีดำบนผิวน้ำ

“ให้ตายสิ อะไรน่ะ”

เขาไม่มีอาวุธในมือดังนั้นเขาจึงคว้าก้อนหินและโยนออกไป

ตูม!

น้ำกระเซ็นไปทุกที่

จี๊ดดดด~

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นเมื่อลูกศรน้ำพุ่งเฉียดผิวหนังของซุนม่อ

“เฮ้ย!”

(ข้าแค่อยากจะแช่ตัวในอ่างแต่มันอันตรายถึงชีวิตเชียวเหรอ?)

“อาจารย์ ระวัง!”

เจียงเหลิ่งวิ่งเข้าไปซวนหยวนพ่อ เป็นคนที่กระฉับกระเฉงที่สุดและกระโดดลงไปในสระโดยตรง

“เจ้ามีช่องว่างในสมองของเจ้าหรือไม่?ขึ้นมาเร็วเข้า!”

ซุนม่อโกรธจนแทบตาย(เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่ในนั้น แต่เจ้ากระโดดเข้าไปแบบนั้นเจ้าไม่ต้องการชีวิตของเจ้าอีกแล้วหรือ?)

"อาจารย์!"

สาวๆที่ได้ยินเรื่องวุ่นวายก็วิ่งเข้ามา

ตูม

น้ำกระเซ็นอีกครั้งในสี่ทิศทาง

“มันเป็นปลาหมู!”

ซวนหยวนพ่อเช็ดน้ำบนใบหน้าของเขา

“เราเพิ่มเมนูกับข้าวกันดีกว่า!”

“ปลาหมูน่ารักมาก!”

ถานไถอวี่ถังเลียริมฝีปากของเขา

“เราควรใส่เกลือเพิ่ม!”

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด