บทที่ 240: หมาเลียเจ้าของ
หลินเทียนหยุนเองก็เห็นด้วย “ดูท่าว่าผู้อาวุโสของเจ้าจะไม่เคยไปยังทุ่งหญ้ามาก่อนจริง ๆ ซะด้วย งั้นไอ้ก่อนอื่นที่เจ้าว่าก็มั่วละ” หลิวฉางเกิงโกรธจนพูดไม่ออก โกรธที่เพียงคำพูดแค่ไม่กี่คำของเย่เซิงเพียงไม่กี่คำก็ทำให้ผู้อาวุโสของมันกลายเป็นไอ้ตอแหลที่คิดเองเออเอง จากนั้นมันก็พยายามระงับความโกรธอย่างสุดฤ...
