ตอนที่ 719 สุภาพบุรุษยอมตายเพื่อสหาย!

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่ว์หยางพูด ทุกคนตกใจกันหมด

หลังจากผ่านไปนานพวกเขาถึงค่อยรู้สึกตัว

ทุกคนชี้ไปที่แก้วผลึกสีแดงขนาดใหญ่พร้อมกับร้องถาม “นี่น่ะหรือผลึกสวรรค์?”

ผลึกสวรรค์ หรือที่รู้จักกันในนามว่า ‘ผลึกสวรรค์ชุบชีวิต’ เป็นอัญมณีวิเศษของแดนสวรรค์  กล่าวกันว่าตราบเท่าที่คนตายในชั่วเวลาสั้นๆ และลำตัวอวัยวะสำคัญยังคงสมบูรณ์  อย่างนั้นเขาจะสามารถฟื้นคืนชีพได้ด้วยพลังวิเศษที่บรรจุอยู่ในผลึกนี้  ในหอทงเทียนเนื่องจากการรบระหว่างจักรพรรดิอวี้และสามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์  ทำให้ทางผ่านพิเศษพังทลายและถูกปิดไป  ทำให้ผลึกสวรรค์ถูกใช้หมดไปและไม่มีอีกต่อไป..แม้แต่คนในรุ่นต่อมาก็ยังสงสัยว่าอัญมณีวิเศษนี้มีอยู่จริงหรือไม่

ตอนนี้พอเย่ว์หยางบอกว่าแก้วผลึกสีแดงขนาดยักษ์ก็คือผลึกสวรรค์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะทำให้เย่คง เจ้าอ้วนไห่พลอยประหลาดใจไปด้วย

อย่าว่าแต่นักสู้ของหอทงเทียนเลย  แม้แต่นูเจนผู้อาศัยอยู่ในแดนสวรรค์ก็ไม่เคยเห็นผลึกสวรรค์

แน่นอนว่านูเจนเคยได้ยินสมบัติชนิดนี้มาก่อน

ในแดนอมตะของดินแดนศักดิ์สิทธิ์  ผลึกสวรรค์ก็แทบจะไม่ปรากฏ  แต่กลับเป็นที่นิยมกันมากในแดนสวรรค์ชั้นสูงซึ่งโดยทั่วไปมีแต่พวกปราณฟ้าระดับห้าขึ้นไปจึงจะมีสิทธิ์เข้าถึงได้

“ข้าโง่จริงๆ,  ข้าโง่มาก ความจริงข้าคิดว่าเป็นแค่หินแร่แดง...”  นูเจนพึมพำพร่ำเพ้อกับตนเอง

“ผลึกสวรรค์ใหญ่ขนาดนั้น,  คงมีวันของเราบ้างแล้ว!”  เจ้าอ้วนไห่น้ำลายหกอยู่ตลอดเวลา

“ฝันไปเถอะ!”  เย่ว์หยางแค่นเสียง

หินผลึกสีแดงที่ใหญ่โตราวๆ ก้อนหิน นั่นไม่ใช่ผลึกสวรรค์ที่แท้จริง มีแต่ส่วนแกนกลางของมัน ส่วนที่เข้มข้นที่สุดซึ่งดูดซับพลังงานมาเป็นเวลาหลายร้อยล้านปีเป็นเนื้อในที่บริสุทธิ์ที่สุดจึงจะเป็นผลึกสวรรค์  ด้วยความเข้าใจแดนสวรรค์ที่ลึกซึ้งของเขา เย่ว์หยางสามารถเห็นผลึกสวรรค์ที่แท้จริงนั้นว่ามีขนาดแค่เพียงปลายนิ้วเท่านั้น   เมื่อเทียบกับผลึกสวรรค์ที่บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์  ผลึกสวรรค์ขนาดนิ้วมือนี้ก็เพียงพอแล้ว

ผลึกสวรรค์ขนาดเล็กที่สุดมีขนาดเท่าเมล็ดถั่ว

ผลึกสวรรค์เมื่อหลายพันปีก่อน  เนื่องจากขาดการบันทึกไว้  เย่ว์หยางจึงไม่มีข้อมูลรวบรวมไว้มาก

อย่างไรก็ตาม ผลึกสวรรค์ของหอทงเทียนซึ่งอายุไม่ถึงล้านปีมีขนาดเท่าเมล็ดถั่วเป็นส่วนใหญ่ ยกเว้นเป็นส่วนน้อยบ้าง

และผลึกสวรรค์โดยมากจะเป็นผลึกสวรรค์เทียมซึ่งไม่ได้ตัดมาโดยตรงจากหินผลึกสีแดงฟ้าซึ่ง  แต่ได้มาจากหินผลึกแดงที่มีลักษณะคล้ายหิน  และจากนั้นนำกลับไปที่หอทงเทียน  ความจริงพวกมันเป็นแค่หินผลึกแดงฟ้าซึ่งมีผลึกสวรรค์เหลือน้อยมาก  ทั้งหมดเป็นผลึกสวรรค์เทียม

ผลึกสวรรค์เทียมไม่สามารถทำให้คนตายฟื้นชีวิตได้

อย่างไรก็ตาม ก็ยังสามารถฟื้นฟูอสูรรบระดับต่ำให้มีศักยภาพที่ดีได้

เจ้าอ้วนไห่เอาตัวโอบแก้วผลึกสีแดงไว้และพูดอย่างร่าเริง  “มันเยี่ยมมาก  ด้วยเจ้าของสิ่งนี้ทำให้เราไม่กลัวตายในการต่อสู้อีกต่อไป”

ทุกคนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ว่ากันตามตรงแล้วพลังคืนชีพของแก้วผลึกสวรรค์ยังมีขีดจำกัด  ศพหัวขาด หรือหัวใจ อวัยวะภายในสำคัญเสียหายหนักเกินไปก็ไม่น่าจะคืนชีพได้  ที่สำคัญที่สุดมันจะกลายเป็นของไร้ประโยชน์หากผลึกสวรรค์ไม่มีผู้ช่วยที่ดีที่สุด ตัวอย่างเช่นหากมอบผลึกสวรรค์ให้กับเจ้าอ้วนไห่  เขาจะไม่สามารถช่วยตนเองได้  เพราะเขาไม่รู้วิธีใช้พลังงานที่เก็บอยู่ภายในผลึก  แต่คนอย่างเย่ว์หยางสามารถช่วยคนตายได้ แม้ว่าจะมีผลึกสวรรค์เทียมที่มีพลังน้อยนิดอย่างผลึกสวรรค์แดง

ดังนั้นคนจึงถือว่าล้ำค่ากว่าสมบัติ

เป็นความจริงที่ว่าผลึกสวรรค์มีความสามารถชุบชีวิตคนตาย  แต่จะใช้ไม่ได้ผลเว้นแต่มีคนที่รู้วิธีใช้

“ทำยังไงจึงจะเอามันออกไปได้?”  เย่ว์หยางคิดหาวิธี  คำสาปที่กล้าแข็งที่สุดมีอยู่ที่ประตูลับทั้งสามในขุมทรัพย์คนตระหนี่  เย่คงและคนอื่นไม่สามารถออกไปโดยไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเย่ว์หยางได้ แล้วจะเอาผลึกสวรรค์แดงที่ใหญ่ขนาดนี้ออกไปได้อย่างไง?

“เมี้ยววว!”  ฮุยไท่หลางผายมือ(อุ้งเท้า) แสดงให้เห็นว่าไม่มีอะไรที่มันทำไม่ได้

“ที่นี่มีปัญหาอยู่...”  ราชันย์ปีศาจใต้พบว่าการยกหีบเล็กๆ นี้เป็นเรื่องยาก

มีหีบเหลืออยู่ในประตูลับที่สามเพียงห้าหีบ  ยกเว้นแก้วผลึกแดงซึ่งใหญ่พอๆ กับโขดหิน

กล่องระดับต่ำที่สุดเป็นกล่องอักษรรูนชั้นเงิน

มีกล่องระดับเงินและทองอย่างละสองใบ  และกล่องระดับแพลตตินัมหนึ่งกล่องอยู่ตรงกลาง

เย่ว์หยางมองดูนางและยิ้มให้ “อย่าใช้วิธีการโง่ๆ เลย   วิธีไหนสำคัญต่อการเปิดสมบัติมากกว่า แลกเปลี่ยนสมบัติอย่างเท่าเทียมกัน หรือว่าแค่ปล้นเอาไป?  สมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ถูกปกป้องโดยพลังคำสาประดับทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันหรือลักปล้นเอาไปจะทำให้เราตกอยู่ในอำนาจพลังคำสาปที่บ้าคลั่ง  และเราจะได้รับผลกระทบจากมัน”

ราชันย์ปีศาจใต้จ้องมองเขาอย่างคาดหวัง  “และเจ้ามีวิธีการอะไร?”

“ก่อนอื่น ข้าจะเล่าเรื่องๆ หนึ่งให้พวกเจ้าฟัง”  เย่ว์หยางยังคงให้พวกเขาคาดเดา  “ยังมีชายชราคนหนึ่งฝังไหทองคำเอาไว้ในสวน และไม่มีใครรู้เรื่องนั้น  วันหนึ่งมีคนขุดทองขึ้นมาซึ่งทำให้ชายชราขี้เหนียวรู้สึกเจ็บปวดใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตต่อไป  คนที่ขุดทองได้ไปก่อนหน้านั้นขู่เข็ญชายชราตระหนี่ด้วยทอง  ใช้ให้เขาทำงานหลายอย่างทำให้ชายชราตระหนี่ทุกข์เสียใจ  พวกเจ้าคิดว่าจุดสำคัญของเรื่องนี้คืออะไร?”

“ไหทอง!”  เจ้าอ้วนไห่โพล่งออกมาโดยไม่ต้องคิด

“เจ้าสนใจแต่เรื่องทองอย่างเดียวจริงๆ”  เย่คงมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม

“คนลึกลับที่ขโมยทองไป”  ราชันย์ปีศาจใต้พอเข้าใจความหมายบางอย่างของเย่ว์หยาง

“ข้าจะเล่าเรื่องตัวอย่างให้พวกเจ้าฟังอีกเรื่องหนึ่ง  นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องของคนขี้เหนียว  ในวันหนึ่งเขาขับขี่รถเทียมม้าเลิศหรูไปเที่ยวนอกเมือง  บนถนนมีมังกรแผ่นดินไหวปรากฏตัวและวิ่งรี่ตรงเข้าหารถของเขา  ภรรยาและลูกๆ ของเขากลัวแทบตาย  พวกเขาต้องการหนีขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที แต่ก็กลัวว่ามังกรแผ่นดินไหวจะเหยียบย่ำรถม้าของเขาจนบี้แบน  คนขี้เหนียวไม่ยินยอมสูญเสียรถสุดหรูของเขา จึงขับขี่รถม้าหนีไปไม่ต้องการให้มังกรแผ่นดินไหวเหยียบย่ำ  เมื่อเขากำลังจะถูกมังกรแผ่นดินไหวเหยียบย่ำ  เขาฝากฝังสมบัติไว้กับภรรยาของเขาและบอกนางถึงสถานที่เก็บกุญแจสมบัติ”

“แล้วยังไงต่อหรือ?”  ทุกคนอยากรู้ว่าคนขี้เหนียวตายหรือไม่

“มังกรแผ่นดินไหวไม่ได้เหยียบเขา มันกลับหยุด   คนขี้เหนียวผู้นี้กลับลูบอกด้วยความโล่งใจบ่นพึมพำกับตนเอง ”ดูเหมือนครั้งต่อไป  ข้าจะต้องหาที่ลับไว้ซ่อนกุญแจเพิ่มอีก”  เย่ว์หยางพูดจบ ทุกคนพูดไม่ออก

“ทำไมมังกรแผ่นดินไหวไม่ยอมเหยียบเขา!”  เย่คงลืมไปว่านี่เป็นเรื่องเล่า

“ความจริงคนขี้เหนียวไม่ตายง่ายๆ”  เย่ว์หยางหัวเราะ  “ข้าได้ยินมาว่ายังมีคนขี้เหนียวที่แม้ตาย ก็ยังตายตาไม่หลับ  พยายามชูสองนิ้วเพื่อดิ้นรนหายใจให้ได้”

“แล้วชูสองนิ้วนี่ หมายความว่ายังไง?”  คนอื่นๆ ถามด้วยความสงสัยเหลือกำลัง

“คนธรรมดาไม่อาจคาดเดาว่าคนขี้เหนียวคิดอะไรอยู่  พวกเจ้าควรถามนูเจนและเจ้าอ้วนไห่ดู!”

“ก็คงจะมีทองสองเหรียญซ่อนอยู่ที่มุมผนัง  แต่ไม่สามารถขุดขึ้นมาได้!  นูเจนคาดเดา

“ไม่, ตาแก่ขี้เหนียวต้องมีเนื้อเก็บไว้สองชิ้นตอนไปงานกินเลี้ยงแล้วยังไม่ได้กิน เผอิญดันตายเสียก่อน” เมื่อพูดเพียงแค่นั้นเจ้าอ้วนพบว่าทุกคนกำลังมองเขาด้วยอาการตกใจ  อย่างไรก็ตามนูเจนนั้นแตกต่างออกไป.. เขามองเจ้าอ้วนไห่ด้วยความนับถือและคว้าจับมือเขาไว้แน่น  “เจ้าคือสหายสนิทของข้า  ข้าไม่เคยพบใครที่มีความขี้เหนียวที่สร้างผลกระทบรุนแรงกับข้าได้มากมายขนาดนี้  ข้าอยากเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้า ต่อไปนี้เจ้าเป็นพี่ร่วมสาบานของข้า!”

“ท่านก็เป็นคนดีเช่นกัน...” เจ้าอ้วนไห่กับนูเจนสัญญากันและกัน พวกเขาจับมือและสวมกอดครั้งแล้วครั้งเล่า

“พอได้แล้ว”  เย่คงโมโหและใช้เท้ายันคนขี้เหนียวทั้งคู่เซไปติดที่มุมห้อง และถามเย่ว์หยางต่อ  “แล้วความจริงเป็นเช่นไร?  ทำไมคนขี้เหนียวถึงปฏิเสธจะหายใจอึดสุดท้ายเล่า?”

“เหตุผลง่ายมาก  เพราะห้องของคนขี้เหนียวมืดมาก ดังนั้นลูกชายของคนขี้เหนียวจุดโคมไว้สองดวง  ในเวลามีคนมาเยี่ยมดูบิดาของเขา  แต่คนขี้เหนียวเห็นเข้าคิดว่าสิ้นเปลืองเกินไปจนเป็นเหตุให้เขาตาย ภรรยาของคนขี้เหนียวเข้าใจนิสัยของสามีขี้เหนียวจึงเอาไฟออกไปดวงหนึ่ง คนขี้เหนียวจึงโล่งใจตายตาหลับได้”  คำตอบของเย่ว์หยางทำให้เย่คงและคนอื่นพูดไม่ออก

“เขาน่ารักมาก  ข้านึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเช่นนี้อยู่ในโลก”  เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าอ้วนไห่และนูเจนต่างซบไหล่กันร้องไห้

“พวกเจ้า....”  เสวี่ยทันหลางทำหน้าพะอืดพะอม

หลังจากผ่านไปนานราชันย์ปีศาจใต้จึงยิ้มและกล่าว  “ข้าได้จับประเด็นบางเรื่องจากเรื่องราวเหล่านี้แล้ว  ดูเหมือนว่าข้าคงเคยแข็งขืนจนเกินไป  เรามาแยกแยะกันดู  ตอนนี้, ทุกคนรู้แล้วว่าความลับที่แท้จริงในการปลดผนึกของขุมทรัพย์คนตระหนี่ก็คือกุญแจ”

นูเจนส่ายศีรษะและโบกมือกล่าวทันที  “ทั้งหัวหน้าเหย่หนิวและเจ้าแคว้นมรกต  ถ้าพวกเขามีพวกเขาคงขนสมบัติออกไปแล้ว”

เขาพูดเช่นนี้เพราะเขากลัวว่าเย่ว์หยางจะสงสัยความภักดีของเขา

นูเจนภักดีต่อเย่ว์หยางและถือว่าเย่ว์หยางเป็นเจ้านายคนใหม่ของเขา

แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่ใช่คนตระหนี่  แต่สิ่งที่นูเจนเชิดชูยกย่องฝีมือปล้นของเย่ว์หยาง

มันโหดร้ายเกินไป... หัวหน้าเหย่หนิวปล้น ฆ่า เผาไม่ว่าไปที่ใดก็ตาม   แต่เมื่อเอาไปเทียบกับคุณชายสามตระกูลเย่ว์ยังถือว่าอ่อนแอเกินไป

หัวหน้าเหย่หนิวเป็นโจรตัวยง  แต่เจ้านายใหม่ของเขาคุณชายสามตระกูลเย่ว์เป็นโจรที่คู่ควรกับชื่อที่แท้จริง  มีใครที่ไหนกันเล่าที่ชิงสมบัติคนอื่นด้วยเหตุผล? ก็คงมีแต่คุณชายสามตระกูลเย่ว์เท่านั้น!

หัวหน้าเหย่หนิวมีคลังสมบัติที่ใหญ่ที่สุด

แต่ก็เป็นเรื่องยอดเยี่ยมมากที่ได้ติดตามคุณชายสามตระกูลเย่ว์  การถือสมบัติของผู้อื่นเป็นความฝันของนูเจนซึ่งหัวหน้าเหย่หนิวไม่สามารถให้เขาได้...

“ออกไป”  เย่คงเข้าใจได้ว่าเย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้ต้องการคุยกัน  เย่ว์หยางคือกุญแจร่างมนุษย์ที่สามารถเปิดขุมทรัพย์ได้

เย่ว์หยางยังกล้าพัฒนาความคิดเกี่ยวกับแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ

ขุมทรัพย์คนตระหนี่สมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ไม่มีประโยชน์ต่อเขา มันไม่สามารถหยุดเขาได้แน่นอน

เย่ว์หยางให้ฮุยไท่หลางพาเย่คง เจ้าอ้วนไห่และนูเจนทุกคนออกไปด้วยคัมภีร์อัญเชิญ และตัวเองรั้งอยู่ที่นี่  เนื่องจากขุมทรัพย์คนตระหนี่เป็นสมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ มันจึงรับมือได้ง่าย  สมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์มีพลังแค่ใกล้กับพลังกฎสวรรค์ แต่เมื่อเทียบกับพลังกฎสวรรค์ที่เบาบางที่สุด  พลังคำสาปของมันยังห่างไกลนัก

เย่ว์หยางมั่นใจว่เขาจะประสบความสำเร็จกลั่นสมบัตินี้ได้ด้วยเพลิงอมฤตและปณิธานชั้นสูง

อักษรรูนสวรรค์เรืองแสงขึ้นทีละอักขระ

นอกจากการปรับแต่งขุมทรัพย์คนตระหนี่แล้ว  เย่ว์หยางยังต้องการปรับแต่งผลึกสวรรค์ จะใช้ผลึกสวรรค์ที่มีค่าอย่างนี้เพื่อคืนชีพหรือไม่?  เย่ว์หยางไม่กังวลถึงตนเองเกี่ยวกับเรื่องนี้  เพราะผลึกสวรรค์สามารถฟื้นคืนชีพได้คนเดียว  อย่างไรก็ตามในการสู้รบจริง สามผู้ยิ่งใหญ่อย่างซิวคงและจิ่วเซียวจะทำลายร่างคนอื่น ดังนั้นผลึกสวรรค์จึงไร้ประโยชน์  ยิ่งกว่านั้นอย่างนางพญาเฟ่ยเหวินหลีวิญญาณของนางยังถูกศัตรูผนึกตรึงเอาไว้  ในกรณีนี้แม้แต่ผลึกสวรรค์เองก็ยังจะถูกผนึกหลุมดำดูดซับหายไป

พลังที่แท้จริงของผลึกสวรรค์คือเพิ่มศักยภาพและร่างกายของคนให้สมบูรณ์แบบ

แน่นอนว่าคนธรรมดาไม่สามารถทนรับพลังงานที่เพิ่มขึ้นเช่นนี้ได้... เย่ว์หยางยังไม่ได้กลั่นอุทกแม่พระธรณีเต็มที่  ตอนนี้ด้วยผลึกสวรรค์ เขาสามารถบรรลุระดับใหม่ได้แน่นอน  เย่ว์หยางไม่เคยรู้สึกเร่งรีบมาก่อน แต่หลังจากเข้าแดนสวรรค์ เขาเห็นผู้ฝึกฝนระดับปราณฟ้ามาก และเขายังไม่พบเจอคู่ต่อสู้ผู้มีพรสวรรค์ที่แท้จริง

เพื่อให้ตนเองก้าวหน้าเร็วขึ้น เย่ว์หยางไม่ถือสาที่จะใช้สมบัติให้มากขึ้นเพื่อพัฒนาฝีมือตนเอง

และพลังของผลึกสวรรค์ถ้าไม่สามารถใช้ได้ ปล่อยเอาไว้ก็เสียเปล่า

อย่าว่าแต่ผลึกสวรรค์เลย  แม้แต่ส่วนที่ถูกตัดออกมาจากแก่นผลึกสวรรค์ที่เป็นผลึกแดงก็เพียงพอใช้เลื่อนระดับพลังได้  ถ้าเอาไปใช้กับอสูรศึกระดับปราณฟ้า จะมีความก้าวหน้าอย่างมากมาย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ รออยู่ในห้องอุโมงค์หินในที่สุดก็เห็นเย่ว์หยางปรากฏ

ในมือข้างหนึ่งของเย่ว์หยางถือหีบสมบัติศักดิ์สิทธิ์แสดงถึงพลังที่แข็งแกร่งทันทีทำให้ทุกคนรู้ว่าเป็นธรรมดาของขุมทรัพย์คนตระหนี่  ไม่มีใครคิดว่ามันดูเหมือนกล่องที่น่าเกลียดหลังจากย่อขนาดลงมา

“ฮุยไท่หลาง กล่องนี้ให้เจ้าดูแล”  เย่ว์หยางส่งสมบัติให้ฮุยไท่หลาง

“เมี้ยวว!”  ฮุยไท่หลางดีใจสะบัดก้นตวัดหางและรับกล่องไว้

“และคุณชายไห่ กุญแจนี่เจ้าจงดูแลไว้...”  เย่ว์หยางส่งกุญแจให้เจ้าอ้วนไห่  เจ้าอ้วนไห่หน้าบานขณะรับกุญแจไว้  เขาจูบกุญแจด้วยความยินดี และจากนั้นก็ทำสีหน้าท่าทางอวดใส่เย่คง “เห็นไหมเล่า? ตอนนี้คงอิจฉาข้าใช่ไหม?”  เย่คงเตะหนึ่งเท้า เจ้าปลิวไปติดผนังหิน

นูเจนชื่นชมยินดีมองดูเจ้าอ้วนไห่  เขารู้ว่าเขายอมแพ้เมื่อไม่นานมานี้  ดังนั้นเขาจึงไม่มีคุณสมบัติ

เพียงแต่ถ้าเขามีความภักดีพอ  ในอนาคตคุณชายสามตระกูลเย่ว์คงจะให้กุญแจเขาแน่  เขาลอบกำหมัดและทำใจเรียนรู้จากเจ้าอ้วนไห่และจะกลายเป็นผู้ถือกุญแจในอนาคต

“นูเจน, นี่ของเจ้า”  ยังมีกุญแจอีกดอกหนึ่งที่เย่ว์หยางถือไว้  นูเจนตกใจในตอนแรก และจากนั้นก็หลั่งน้ำตา  ได้ติดตามเจ้านายอย่างนี้มีความสุขมากจริงๆ  เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับความไว้วางใจจากเย่ว์หยาง  และคิดว่าเขาเพิ่งยอมจำนนมาไม่นานนี้ และยังไม่ได้มีส่วนร่วมงานใหญ่อะไรเลย“การได้ถือกุญแจเป็นเรื่องเยี่ยมมหัศจรรย์มาก นูเจนปลาบปลื้มใจจริง ริมฝีปากเขาสั่นสะท้านต่อเนื่อง  เย่ว์หยางตบไหล่เขาเบาๆ ”ขุมทรัพย์ให้เจ้ากับคุณชายไห่ดูแล  ข้าเชื่อใจพวกเจ้า!”

“....”  นูเจนปาดน้ำตา  น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วหยดลงกุญอักษรรูนที่สร้างใหม่

พอเขาเงยหน้าอีกครั้ง  เขาพบว่าเย่ว์หยางไปไกลแล้ว มองเห็นแต่หลังของเขา

นูเจนพยายามเม้มปากไม่ให้ตนเองสะอื้น

สุภาพบุรุษยอมตายเพื่อสหายได้

ตอนนี้เขาเข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของคำกล่าวนี้