ตอนที่แล้วตอนที่ 20-1 พ่อกับลูก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 20-3 พลัง

ตอนที่ 20-2 หายนะที่เลี่ยงไม่ได้


อสูรโลหะเดินทางด้วยความเร็วสูง  และภายในนั้นมีเสียงหัวเราะเป็นระยะ

“พี่ใหญ่เยล!ไม่ต้องห่วง  น้องสามรับปากเจ้าแล้ว  โอดินจะต้องตายแน่นอน”  จอร์จที่อยู่ใกล้ๆ หัวเราะ ความเกลียดที่เยลมีต่อโอดินฉุดรั้งวิญญาณของเยลไว้  เว้นแต่จนกว่าเขาจะฆ่าโอดินตายจริงๆ  เยลคงรู้สึกเหมือนกับหนามทิ่มแทงใจไปทั้งชีวิต

เยลพยักหน้า จากนั้นหัวเราะให้ลินลี่ย์  “ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนน้องสาม”

“จากภูเขาสิ้นหวังไปภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์ยังต้องใช้เวลามาก”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ “ในระหว่างทางข้าใช้สำนึกเทพและควบคุมอสูรโลหะให้บินไปที่สำคัญเท่านั้นบางทีระหว่างเราเดินทา ข้าอาจพบกับโอดิน”

พลังจิตของลินลี่ย์ทรงพลังมากกว่าตอนใช้พลังมหาเทพเสียอีก

พันธนาการมิติควบคุมยมโลกยังอ่อนมากกว่าการควบคุมพื้นที่สมรภูมิมหาพิภพมาก  ในยมโลกเขาสามารถใช้สำนึกเทพของเขาลินลี่ย์สามารถส่งสำนึกเทพได้ไกลถึงแปดล้านกิโลเมตร! อสูรโลหะที่ลินลี่ย์ควบคุมสามารถบินได้วันละสิบล้านกิโลเมตร  ความเร็วระดับนี้ลินลี่ย์ต้องใช้สำนึกเทพตรวจสอบวันละครั้ง

การค้นหาด้วยตัวเอง และตั้งเป็นภารกิจ  นี่คือสองวิธีที่ใช้

ถ้าการค้นหาล้มเหลว อย่างนั้นเขาคงจะมอบเป็นภารกิจ  ด้วยศักดิ์ศรีและพลังของลินลี่ย์การค้นหาโอดินไม่ใช่เรื่องยาก

“ถ้าเราพบเขาในระหว่างเดินทาง  ก็คงจะยอดเยี่ยม”  เยลพูดพลางยิ้ม

ลินลี่ย์เมื่อเห็นเยลเป็นเช่นนี้ก็นึกโล่งใจ  ในอดีตเยลมักจะเป็นตัวของตัวเอง อิสระและทำตัวง่ายๆ แต่บัดนี้ลินลี่ย์ตระหนักว่าเยลมีความรู้สึกกดดันทางจิตใจมากเพียงไหน ความเกลียดชังพยาบาทได้กลืนจิตวิญญาณของเยล  และแม้ว่าเยลต้องการจะผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งเขากลับไม่สามารถทำได้

ภายใต้การควบคุมของลินลี่ย์อสูรโลหะบินด้วยความเร็วสูง ในเวลาสามปีก็ตามถึงชายแดนแคว้นนอร์ทบอน

“หลังจากผ่านแคว้นนี้ไปเราจะจะเข้าใกล้ภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์” จอร์จหัวเราะ

บีบีพึมพำ “แคว้นนอร์ทบอนเป็นภูมิภาคที่อยู่เหนือสุดของยมโลก  เรายังหาโอดินไม่พบ ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่คงต้องไปปราสาทภูตเพื่อมอบภารกิจเสียแล้ว  ฮึ่ม.. เราแค่ปล่อยให้โอดินได้มีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกเล็กน้อย”

ลินลี่ย์เห็นว่าตอนนี้เยลมีสีหน้าบูดบึ้ง

“ผลกระทบของการกระทำของโอดินที่มีต่อเยลนั้นรุนแรง”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

ลินลี่ย์เข้าใจได้ทั้งหมด ถ้าเมื่อลินลี่ย์เป็นเซียน เทพชั้นสูงสามารถควบคุมเขาให้ฆ่าภรรยา ฆ่าลูกฆ่าพี่น้อง ฆ่าสหาย... จากนั้นทรมานเขาจนตายล่ะ? เป็นไปได้ว่าลินลี่ย์คงจะเป็นบ้าต้องการล้างแค้น!  เขาคงยอมตายถ้าไม่ได้ล้างแค้น

ลินลี่ย์ตบไหล่ของเยล “ไม่ต้องห่วง  เขาจะไม่มีทางหนีพ้นแน่”

“ใช่แล้ว”  เยลฝืนยิ้ม  “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ยังมีโอกาสแก้แค้น”

ทุ่งหญ้านอกเมืองไฮด์ แคว้นนอร์ทบอน ยมโลก

มีทหารหลายคนประจำการอยู่ที่นี่และมีปราสาทอยู่ค่อนข้างมาก ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นนอร์ทบอนนี้ก็คือเซยาท์ทูตมหาเทพและเป็นเจ้าแคว้นนอร์ทบอน เซยาท์มียอดฝีมือมากมายอยู่ในบังคับบัญชาของเขา  หนึ่งในเป็นภูตเจ็ดดาวชื่อโอดิน

เงาดำชุดยาวบินลงมาจากท้องฟ้า

“ใต้เท้า!”  พวกทหารคำนับทันที

“อืม...” บุรุษชุดดำยาวพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาข้างในอย่างเยือกเย็น

ต่อมาคนชุดดำนั้นพบกับเซยาท์

“ท่านเจ้าแคว้น, ได้เรื่องแล้ว”  คนชุดดำพูดกับเซยาท์ด้วยความเคารพ เซยาท์สวมชุดยาวสีขาวและนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้มือถือหนังสือกำลังพลิกอ่าน  เมื่อได้ยินรายงานจากคนชุดดำ  เขายิ้มและพยักหน้า  “อืมม ดีมาก ว่าไง โอดิน,เจ้าได้ทราบข่าวอะไรเกี่ยวกับสงครามมหาพิภพขณะที่เที่ยวอยู่ข้างนอกบ้างไหม?  สงครามมหาพิภพน่าจะจบไปเกือบร้อยปีแล้ว

เซยาท์เองไม่ได้มีส่วนร่วมในสงครามมหาพิภพ  เนื่องจากแคว้นนอร์ทบอนอยู่ห่างไกล  กว่าข่าวจะมาถึงที่นี่ก็ช้ามาก

“ข้าน้อยได้พบเจอคนมาหลายคนส่วนใหญ่มีระดับพลังทั่วไป ข้าไม่พบเจอเจ้าแคว้นหรือยอดฝีมือระดับลอร์ดทาร์ทารัสสักคนเลย  ไม่ได้ทราบข่าวเกี่ยวกับสงครามมหาพิภพหรือบางทีข่าวคงต้องใช้เวลานานกว่าจะมาถึงที่นี่ แต่การเดินทางครั้งนี้ ข้าน้อยกลับพบเจออีกเรื่องหนึ่ง”

“เจ้าได้ข่าวอะไร?”  เซยาท์เงยหน้าขึ้นมองโอดินด้วยความสงสัย

โอดินในชุดดำมีรอยยิ้ม “ท่านเจ้าแคว้น ข่าวที่ได้ทราบกันโดยทั่วไปจากภูเขาสิ้นหวังว่ามีคนที่ได้รับผลสิ้นหวังคนที่สี่! จากการตรวจสอบของข้าทราบว่าคนผู้นี้ชื่อบิลลี่ย์”

“บิลลี่ย์?  ดูเหมือนว่าลินลี่ย์จะล้มเหลวสินะ”  เซยาท์หัวเราะเช่นกัน

“ภูเขาสิ้นหวังมีอันตรายเหลือเชื่อ”  โอดินหัวเราะย่ามใจ  “บิลลี่ย์ประสบความสำเร็จ ดังนั้นข้าคาดได้ว่าลินลี่ย์คงตายอยู่ในภูเขาสิ้นหวัง  ต่อให้เขาไม่ตายเนื่องจากผ่านไปนานพันปีแล้วบางทีเขาคงออกไปจากยมโลกแล้วในตอนนี้

“ถ้าลินลี่ย์รู้ว่าอะไรดีชั่วสำหรับเขาและยอมถอยกลับ  เขาอาจจะยังรอดชีวิต  แต่จากที่ข้าดู เขาคงจะไม่ยอมละทิ้งเป้าหมายต้องการพบมหาเทพแน่  มีโอกาสถึงเก้าในสิบที่เขาคงตายอยู่ในภูเขาสิ้นหวัง”  เซยาท์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “พอเถอะ, โอดินตอนนี้เจ้าควรจะสบายใจได้แล้ว”

ความจริงลินลี่ย์คือฝันร้ายของโอดิน

“ข้ารู้สึกโล่งใจขึ้นมากแล้ว  ข้าคงไม่รบกวนท่านอีกต่อไป ท่านเจ้าแคว้น”  โอดินคำนับเล็กน้อยจากนั้นออกมา

ในอากาศเหนือแคว้นนอร์ทบอน

เหมือนอย่างเคยลินลี่ย์ใช้สำนึกเทพค้นหาขณะพูดคุยตามปกติ  “เรากำลังจะไปถึงสถานที่พำนักของเซยาท์เจ้าแคว้นนอร์ทบอน  เซยาท์คือคนที่บอกข้าให้ไปภูเขาสิ้นหวัง บอกตามตรงข้าต้องขอบคุณเขาที่มีส่วนช่วยให้ข้าพบความสำเร็จในปัจจุบันนี้ได้  เอ๊ะ?” หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปทันที

“มีอะไรพี่ใหญ่?” บีบีที่อยู่ใกล้ๆ ถามด้วยความสงสัย

“น้องสาม!  เจ้าพบโอดินหรือ?”  เยลถามทันที เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นความเปลี่ยนแปลงใดๆบนใบหน้าของลินลี่ย์ขณะที่เขากำลังค้นหา เยลจะสงสัยไว้ก่อนว่าเป็นเพราะโอดิน แต่ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เยลคาดเดา เขาจะคาดเดาผิด

ลินลี่ย์มองดูเยล เขาอดหัวเราะลั่นไม่ได้  “โอดิน,เป็นโอดินจริงๆ! ฮ่าฮ่า ในที่สุดโอดินก็เผยตัวเอง และเขาก็อยู่กับเซยาท์ที่นั่น...” ลินลี่ย์มีประกายตาเย็นชา “ดูเหมือนว่าเซยาท์และภรรยาของเขาตั้งใจหลอกข้าในตอนนั้น”

ลินลี่ย์ไม่โง่ เมื่อพบเจอโอดินเขาตระหนักได้ว่าเซยาท์โกหกและสามารถคาดการณ์เรื่องอื่นๆ จากนั้นได้

“โอดินอยู่ในที่ของเซยาท์หรือ?”  บีบีเข้าใจเช่นกัน และเขาพูดด้วยความโมโห  “พี่ใหญ่,ข้าบอกท่านแล้วว่าเซยาท์และภรรยาของเขาดูเหมือนจะแปลกไปเล็กน้อยเมื่อพวกเขาพูดกับเรา  พวกเขาบอกท่านให้ไปภูเขาสิ้นหวังมีความเป็นไปได้ว่าตั้งใจจะให้ท่านไปตายที่นั่น”

“เจ้ายังจำเป็นต้องขอบคุณเขาอยู่ดี”  จอร์จหัวเราะ “น้องสาม, เพราะพวกเขา, เจ้าจึงได้พบโชคที่สุดแสนวิเศษนี้ทำให้เจ้าได้กลายเป็นเทพพารากอน ถ้าโอดินและพวกเขารู้ พวกเขาคงเสียใจไม่เลิกแน่”

แต่ลินลี่ย์ไม่ได้เปิดเผยความจริงที่ว่าเขาเป็นพวกวิญญาณกลายสภาพเนื่องจากเมื่อหลายคนรู้ความลับนี้ ข้อมูลจะรั่วไหลได้ง่าย  เขาเพียงแต่บอกว่าเขาเป็นเทพพารากอนคนหนึ่ง

“ใช่แล้ว ข้าจำเป็นต้องขอบคุณพวกเขาจริงๆ” ลินลี่ย์กวาดสายตาไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ  จากนั้นแค่นเสียง  “ไปกันเถอะ ไปเยี่ยมเซยาท์และโอดินกัน!”

“โอดิน!”  เยลขบฟันดวงตาเป็นประกาย

ทันใดนั้นลินลี่ย์ควบคุมอสูรโลหะบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ภูตเจ็ดดาวภายใต้การควบคุมของเจ้าแคว้นนอร์ทบอนทั้งหมดจะมีปราสาทเป็นของตนเอง

ปัจจุบันนี้โอดินอยู่ที่ระเบียงปราสาทของเขากำลังผ่อนคลายชื่นชมมองดูทุ่งหญ้ากว้างใหญ่

“หืม?” โอดินเลิกคิ้ว มีอสูรโลหะกำลังบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง อสูรโลหะบินเร็วเสียจนโอดินประหลาดใจ “เร็วขนาดนั้น  อสูรโลหะนี้ต้องเป็นของระดับสุดยอด  คนที่ควบคุมมันได้ต้องเป็นสุดยอดฝีมือเช่นกัน”

“โอดิน!”

เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั้งบริเวณหมื่นกิโลเมตร  ทหารหลายคนของแคว้นนอร์ทบอนรวมทั้งเซยาท์เองก็สะดุ้งเช่นกัน

“ใครกัน?” โอดินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ภายในสายตาของโอดินอสูรโลหะหายไปเผยให้เห็นกลุ่มคนมีลินลี่ย์เป็นผู้นำ

“ลินลี่ย์!”  หน้าของโอดินกลายเป็นหวาดผวา  “ละ..ลินลี่ย์ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้ยังไง?  ต่อให้เขายังมีชีวิต  ทำไมเขาถึงกลับมาได้?”

“ควั่บ!”  กลุ่มคนบินลงมาจากท้องฟ้า

“นั่นใคร”มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทันใดนั้นทหารทั้งหมดบินขึ้นมาในท้องฟ้าและทหารประจำแคว้นเกินกว่าร้อยขวางหน้ากลุ่มของลินลี่ย์ไว้

“ไสหัวไป” ลินลี่ย์คำราม

ระลอกพลังมองไม่เห็นแผ่ขยายและทันใดนั้นกลุ่มทหารถูกแรงปะทะจนกระเด็นถอยหลังออกไป  โชคดีที่ลินลี่ย์ยังปราณี  มิฉะนั้นทหารทั้งหมดคงตายในทันที

กลุ่มของลินลี่ย์ทำเหมือนกับว่าพวกเขากำลังเข้าสู่พื้นที่ไม่มีคนขณะที่พวกเขาบินลงมาโดยไม่สนใจใครอื่น ทหารทั้งหมดที่ต้องการขัดขวางกระเด็นถอยหลังไปหมด

“นี่...นี่มันพลังอะไรกัน?”  โอดินตะลึง

จะฆ่าเทพชั้นสูงเป็นเรื่องง่าย  แต่วิชาที่ลินลี่ย์ใช้นับว่าประหลาดจริงๆ

กลุ่มของลินลี่ย์ลอยนิ่งอยู่ในอากาศจ้องมองโอดินอย่างเยือกเย็น

“โอดิน!  เจ้าจำข้าได้หรือเปล่า?”  เสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธเกลียดดังเค้นผ่านไรฟัน  เยลถลึงตามองโอดิน

โอดินหันไปมองและเมื่อเห็นเยล เขาหัวเราะเย็นชา  “ฮ่าฮ่า... ข้านึกว่าใคร ที่แท้ประธานหอการค้าดอว์สัน  นึกไม่ถึงเลยว่าหลังจากกลายเป็นภูตผีแล้วเจ้ายังกลายมาเป็นเทพได้ นี่นอกเหนือจากที่ข้าคาดไว้จริงๆ เจ้ายังสามารถพบกับน้องของเจ้าได้หลังจากกลายเป็นเทพแล้ว นับว่ายากจริงๆ”

โอดินดูเหมือนไม่กลัวแม้แต่น้อย

“ลินลี่ย์” เสียงสุภาพดังขึ้น

ลินลี่ย์หันไปมอง จากในที่ไกลมีห้าร่างกำลังบินเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง  ผู้นำเป็นเจ้าแคว้นนอร์ทบอนเซยาท์พร้อมกับอานิตาภรรยาของเขา  อีกสามคนเป็นบริวารของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นนักสู้ระดับภูตเจ็ดดาว

“เซยาท์” ลินลี่ย์ทักทายเขา

“ลินลี่ย์ เจ้าควรบอกให้ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังมา  ข้าจะได้ไปต้อนรับเจ้า”  เซยาท์พูดพลางหัวเราะ ขณะที่เขาพูดกลุ่มของเซยาท์ทั้งห้าคนบินมาอยู่ข้างตัวโอดิน  ขณะที่ลินลี่ย์ไม่ขัดขวางพวกเขาแต่อย่างใด

ทั้งสองฝ่ายจ้องมองกันนิ่งในกลางอากาศมีทหารประจำแคว้นหลายคนกำลังมองดู

เป็นไปได้ว่าเมื่อเซยาท์ออกคำสั่งทหารประจำแคว้นเหล่านี้จะบุกเข้าโจมตีพร้อมกัน

“แจ้งให้ท่านรู้ล่วงหน้าน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “เซยาท์!  ข้าคิดว่าถ้าข้าบอกให้ท่านรู้ก่อน  ท่านก็คงเอาโอดินไปซ่อน.. ฮ่าฮ่า, ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านเซยาท์เจ้าแคว้นคนหนึ่งจะเล่นบทหลอกลวงข้า นี่ช่างน่าขันเกินไปแล้ว”

เซยาท์หน้าถอดสี

คำพูดของลินลี่ย์ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจมาก!

“เฮอะ,เขาเป็นแค่เพียงผู้อาวุโสเผ่ามังกรฟ้า” เซยาท์แค่นเสียงในใจ “ก่อนหน้านี้ข้ากังวลว่าลินลี่ย์จะเป็นเทพพารากอน แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รับผลสิ้นหวังที่ภูเขาสิ้นหวัง  เขาก็ย่อมไม่ใช่เทพพารากอนแน่นอน”  เซยาท์กังวลถึงระดับความแข็งแกร่งของลินลี่ย์เท่านั้นเนื่องจากหน่วยข่าวกรองได้รับรายงานจากแปดตระกูลใหญ่

แต่ผลของการเดินทางไปยังภูเขาสิ้นหวังของลินลี่ย์ทำให้เซยาท์ผ่อนคลาย

ความจริง...ถ้าลินลี่ย์เป็นเทพพารากอนไปแล้ว จะได้รับผลสิ้นหวังได้นั่นเป็นเรื่องง่ายมาก

“เซยาท์!  หลบไป นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับท่าน” ลินลี่ย์พูดอย่างเยือกเย็น “เป้าหมายของข้าอยู่ที่คนเดียวเท่านั้น คือเขา โอดิน” ลินลี่ย์จ้องมองโอดิน

โอดินมองดูเซยาท์

เซยาท์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขามองดูลินลี่ย์  “ลินลี่ย์, ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างมีมารยาททำไมเจ้าต้องทำเรื่องโง่ๆ ด้วย? โอดินคือบริวารของข้า  ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าฆ่าเขาเพียงเพราะเจ้าขอข้าอย่างนั้นข้า เซยาท์จะรักษาตำแหน่งเจ้าแคว้นไว้ได้อย่างไร?  เนื่องจากเขาเป็นบริวารของข้า  ข้าไม่ยอมให้เจ้าเอาตัวเขาไปแน่นอน  ลินลี่ย์...ถ้าเจ้าฉลาดจงจากไปเดี๋ยวนี้ดีกว่า  มิฉะนั้นถ้าเราต่างคนต่างอ้าง ก็คงไม่ใช่เรื่องดี”

เซยาท์มีความมั่นใจในตนเอง

“เซยาท์” บีบีเริ่มสบถอย่างโมโห  “ครั้งก่อนเจ้าตั้งใจโกหกเราหลอกให้เราไปภูเขาสิ้นหวัง  เรายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องนั้นกับเจ้า  นี่เราเห็นแก่หน้าเจ้าแล้ว  เจ้าเป็นเจ้าแคว้นคนหนึ่ง  เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงได้วางท่าต่อหน้าพี่ใหญ้ข้า  เจ้ามีคุณสมบัติทำอย่างนี้หรือ?”  หลังจากมีประสบการณ์การในสงครามมหาพิภพบีบีกล่าวกับเซยาท์อย่างไม่เยแส

บีบีมีความมั่นใจว่าสามารถฆ่าเซยาท์ได้

“บังอาจ!”  หน้าของเซยาท์น่าเกลียดและเขาคำราม

ทันใดนั้นหอกยาวดำปรากฏอยู่ในมือของเซยาท์และรัศมีพลังที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากหอกโอดินที่อยู่ใกล้เมื่อเห็นเช่นนี้หัวเราะทันที

“ควั่บ!”  เซยาท์ปรี่เข้าหาบีบี  เห็นได้ชัดว่าคำพูดของบีบีทำให้เขาโกรธ

เรื่องที่แปลกก็คือ...

ร่างของลินลี่ย์ไม่ทันได้ขยับแต่ร่างเลือนรางไปปรากฏอยู่หน้าเซยาท์

“ปัง!”  พลังเตะหวดขวางเข้าที่หน้าอกของเซยาท์  เซยาท์เหมือนกับกระสอบกระเด็นกลับไปด้านหลัง  “บึ้ม!”  เขากระแทกกับมุมปราสาท แล้วร่วงตกลงกับพื้นขณะนั้นร่างของลินลี่ย์ค่อยๆ เลือนหาย ขณะที่ร่างเลือนรางกลายเป็นร่างจริงของลินลี่ย์

โอดิน ภูตเจ็ดดาวคนอื่นท่านหญิงอานิตาและทหารประจำแคว้นที่มองดูตกตะลึงกันหมด

“อั้ก” เซยาท์กระอักโลหิตเต็มปาก เขานอนนิ่งอยู่กับพื้นจ้องมองลินลี่ย์อย่างหวาดกลัว

นี่ความเร็วระดับไหนกัน?

ลินลี่ย์ยืนนิ่งกับที่ในกลางอากาศมองลงมาที่เซยาท์ที่อ่อนกำลัง เขาพูดอย่างเยือกเย็น  “ทำตัวดีๆ และอยู่เฉยๆ ตรงนั้นดีกว่า  ถ้าท่านผยองลำพองตัวเองอีก  ข้าจะไม่เกรงใจอีกต่อไป”  หลังจากพูดเสร็จ ลินลี่ย์หันไปจ้องมองโอดินด้วยสายตาเย็นชา

หน้าของโอดินซีดเผือด และร่างของเขาเริ่มสั่น

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด