2121 - มาเพื่อโชควาสนาแห่งสวรรค์และปฐพี 

2121 - มาเพื่อโชควาสนาแห่งสวรรค์และปฐพี

ทุกคนรู้ว่าเมื่อสือฮ่าวบรรลุความเป็นอมตะด้วยวิธีนี้ มันจะมีความหมายที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง!

เพื่อให้บรรลุความเป็นอมตะในยุคที่ไม่อนุญาตให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะได้ สิ่งนี้ได้โค่นล้มความรู้ความเข้าใจของทุกคนตลอดยุคสมัยที่ไม่สิ้นสุด!

“เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ เจ้าไม่ใช่ผู้เป็นอมตะ แต่เจ้าสามารถท้าทายเหตุผลและฆ่าผู้อมตะได้ สิ่งมีชีวิตเต๋าอมตะจะมีความทรงพลังได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ!” มนุษย์ทองคำเซียนเจ็ดสีรู้สึกเศร้าใจ

การแสดงออกของวิญญาณอมตะเปลี่ยนไปอีกครั้ง รู้สึกหวาดกลัวอย่างมากต่อสือฮ่าว

“สิ่งมีชีวิตสูงสุดสามารถฆ่าผู้อมตะได้จริงหรือ?” สือจงกลืนน้ำลายคอแห้งผาก

“มีเพียงต้องเชื่อมั่นว่าเจ้าทำได้เท่านั้นเจ้าจึงจะสามารถเดินในเส้นทางแห่งการบ่มเพาะต่อได้” สือฮ่าวต้องการใช้ผู้อาวุโสใหญ่เป็นตัวอย่าง แต่ท้ายที่สุดก็ไม่พูดอะไร เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

มดเขาสวรรค์และคนอื่นๆก็ตระหนักรู้และถอนหายใจออกมาเช่นกัน ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน สิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดที่สามารถสังหารสิ่งมีชีวิตอมตะได้นอกจากพวกเขาแล้วมีกี่คนที่ทำเรื่องนี้ได้บ้าง?

…

ทุกคนที่อยู่ใต้สวรรค์ล้วนรอคอยโอกาส โดยเฉพาะสิ่งมีชีวิตบางตัวในดินแดนปิดผนึก พวกเขาทั้งหมดต้องการคว้าโอกาสแห่งสวรรค์และปฐพี!

อย่างไรก็ตาม กองทหารของราชสำนักยังคงเหมือนเดิม พวกเขาประจำการอยู่ที่เส้นทางที่ทั้งสองอาณาจักรใช้เชื่อมต่อเข้ามาที่นี่

พวกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษและปฏิบัติหน้าที่เหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน

เพียงแต่ว่าในวันนั้นโลกเกิดการสั่นสะเทือนเล็กน้อยมีบางอย่างที่แตกต่างกันเกิดขึ้นอย่างชัดเจน

“อาณาจักรล่างที่ถูกสาปนี้ การปราบปรามของเต๋าผู้ยิ่งใหญ่นั้นแข็งแกร่งเกินไป ทำให้ร่างกายของข้ารู้สึกอึดอัด!” คนของตระกูลเอ๋าปรากฏตัว

เส้นผมของเอ๋าตั้วยุ่งเหยิงเขาสวมชุดเกราะหนังไว้ทั้งตัว ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงเย็น ดูเหมือนสัตว์ร้ายจากยุคก่อนประวัติศาสตร์เต็มไปด้วยความถือดีและดื้อรั้นอย่างอธิบายไม่ได้

ข้างหลังเขาตามมาด้วยชายวัยกลางคนสองคน ทั้งคู่เป็นผู้อมตะที่แท้จริง พวกเขากลัวว่าจะมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเอ๋าตั้วดังนั้นพวกเขาจึงตามเขามาที่นี่

มิหนำซ้ำการมาในครั้งนี้พวกเขายังพกพาอาวุธสังหารอันยิ่งใหญ่อยู่ในมือ

พวกเขาขมวดคิ้ว โลกนี้ปฏิเสธพวกเขาอย่างจริงจัง ทำให้พวกเขารู้สึกกดดันอย่างมาก

พวกเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งที่นี่ ส่วนหนึ่งของพลังอมตะของพวกเขาถูกบังคับให้ถูกปิดผนึกชั่วคราว

เอ๋าตั้วยกมือขึ้นปล่อยรัศมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวและตกตะลึง ผู้ฝึกฝนปกติจะสามารถต้านทานสิ่งนี้ได้อย่างไร? ผู้ฝึกตนระดับธรรมดาร่างกายแหลกละเอียดทันที

ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดเหมือนหิมะ เลือดไหลออกมาจากมุมปาก ร่างกายของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยง

“ราชสำนัก… ฮวงแข็งแกร่งที่สุดเขาจะล้างแค้นให้กับพวกเรา”

แม้ว่าร่างกายของผู้ฝึกฝนคนนั้นจะสั่นสะท้านแต่เขาก็ยังตะโกนออกมาด้วยความเชื่อมั่นน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยาม

เขาเชื่อมั่นจริงๆว่าราชาสวรรค์ของพวกเขาจะแก้แค้นให้อย่างแน่นอน ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตสูงสุดแต่กลับกล้ามาอาละวาดที่นี่ มันย่อมเป็นการรนหาที่ตายอย่างแท้จริง

“บ้าจริง นี่เป็นเพียงดินแดนเบื้องล่างที่ยากจน ดินแดนที่ไร้อารยธรรม นี่เป็นเพียงกลุ่มคนป่าเถื่อน แต่พวกเขายังกล้าอ้างตัวก่อตั้งราชสำนัก? พวกเจ้าคิดว่านี่เป็นการเล่นตลกอยู่หรือไง!” เอ๋าตั้วตวาดออกมาเสียงดัง

ปู!

ผู้ฝึกตนที่น่าสมเพชคนนี้เริ่มแยกออกจากกันภายใต้พลังระดับสูงสุดของเต๋ามนุษย์ ร่างกายและวิญญาณของเขาระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยภายใต้เสียงคำรามนี้ทุกสิ่งทุกอย่างถูกลบหายไป

“ราชสำนัก ข้าต้องการจะทำลายมันให้สิ้นซาก กล้าที่จะใช้ชื่อนี้ พวกเขาไม่รู้ความแตกต่างระหว่างความเป็นและความตาย!” เอ๋าตั้วกล่าวอย่างเย็นชา

ในความเห็นของเขา แม้แต่ตระกูลเอ๋าของเขาเองก็ไม่กล้าก่อตั้งราชสำนักในดินแดนอมตะเป็นเพราะพวกเขายังคงมีความเกรงใจในตัวราชาอมตะคนอื่นๆ

พวกเขาไม่ต้องการตอแยโทสะของราชาอมตะหลายคนพวกเขาจึงพยายามรักษาความสมดุลนี้ไว้ ทว่ายังมีใครบางคนในแดนล่างยังกล้าทำเช่นนี้

ระหว่างทางพวกเขาจับผู้บ่มเพาะมากมายมาถามว่าราชสำนักอยู่ที่ไหน จากนั้นพวกเขาก็เคลื่อนที่เข้าหาราชสำนักอย่างรวดเร็ว!

มีวังที่บูชาเทวรูปศักดิ์สิทธิ์อยู่ทุกหนทุกแห่งในโลกนี้ บางส่วนเป็นของสือฮ่าว บางส่วนก็เป็นวิญญาณของวีรชนที่ล่วงลับไปในสงคราม

เอ๋าตั้วมุ่งหน้าตรงไปยังพระราชวังกลางสวรรค์ของราชสำนักอมตะที่ตั้งอยู่ใกล้กับโลกไม้กางเขนหยินหยาง เพราะการที่พระราชวังจะตั้งอยู่ที่นี่มันจะทำให้เชื่อมต่อกับแปดภูมิภาคง่ายกว่า

ตำหนักสวรรค์ขนาดมหึมาที่ตั้งอยู่ที่นี่ มันตระหง่านและโอ่อ่า ในขณะเดียวกันก็รวบรวมแก่นแท้ของสวรรค์และปฐพีมาจากทุกทิศทาง พลังของมังกรพุ่งขึ้น แสงหลากสีอันเป็นมงคลกระจัดกระจายอยู่ทุกที่น่าอัศจรรย์ใจต่อผู้พบเห็นยิ่งนัก

บนวิหารสวรรค์นั้นแขวนกระดานจารึกแนวนอนที่ทำจากทองคำเซียนซึ่งสลักคำว่าราชสำนักอมตะ คลื่นแห่งรัศมีพลังอันยิ่งใหญ่แผ่ออกมาจากทองคำเซียนแผ่นนั้นไม่หยุด!

“เจ้าพวกคางคก พวกมันมีความกล้าหาญจริงๆ!” เอ๋าตั้วเยาะเย้ยก่อนจะยื่นมือขนาดใหญ่ลงไปบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างในภูเขานั้น

หงหลง!

เขาทุบมันอย่างดุเดือด อยากจะบดขยี้ราชสำนักให้กลายเป็นซากปรักหักพัง เขามีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม มองลงมายังอาณาจักรล่างที่เรียกว่าราชสำนักอย่างสมบูรณ์

เป็นเพราะในความเห็นของเขา อาณาจักรล่างปัจจุบันมีเพียงสิ่งมีชีวิตบางตัวที่มีพลังธรรมดาเท่านั้น เขาต้องการที่จะปราบพวกมันอย่างทรงพลัง และใช้สิ่งนี้เพื่อแจ้งสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกนี้ว่าเขาเอ๋าตั้วมาถึงแล้ว

“ข้ามาเพื่อประทับแก่นแท้แห่งสวรรค์! ราชสำนักไหน ผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งอะไร? พวกเจ้าทุกคนจงรีบมาสักการะข้าดีกว่า!” เอ๋าตั้วกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

ฮ่อง!

ภูเขาลูกใหญ่ก็พังทลายลงมา สถานที่แห่งนี้ปะทุขึ้นด้วยความเจิดจ้าเป็นประกายระยิบระยับอย่างไม่น่าเชื่อ มือขนาดใหญ่นั้นหยุดอยู่ด้านหน้าวิหารไม่สามารถขยับไปต่อได้

หลังจากนั้นมันก็ระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงเนื่องจากการปกป้องของค่ายกลขนาดใหญ่ที่สือฮ่าวตั้งไว้เพื่อสังหารศัตรูที่อาจบุกเข้ามาทำร้ายอวิ๋นซีและลูก

ผู้อมตะที่แท้จริงทั้งสองมีสีหน้าจริงจัง รู้สึกเหมือนกับว่าค่ายกลนี้แข็งแกร่งมากเกินไปค่อนข้างไม่สมเหตุผลกับกฎสวรรค์และปฐพีของโลกนี้

ในความเป็นจริง เมื่อพวกเขาได้ยินว่าวังจักรพรรดิก่อตั้งโดยฮวง พวกเขาก็เปิดเผยท่าทางตื่นตระหนก

พวกเขารู้ดีว่าบุคคลผู้นี้มีความพิเศษเป็นอย่างยิ่งและต้องสามารถเอาชนะเอ๋าตั้วของตระกูลของพวกเขาได้อย่างแน่นอน

เอ๋าตั้วไม่รู้เรื่องนี้เพราะเขาถูกขังไว้มานานกว่าแสนปี

ผู้อมตะที่แท้จริงทั้งสองไม่ชอบเอ๋าตั้วเพราะแม้ว่าพวกเขาจะเป็นบรรพบุรุษของเอ๋าตั้วแต่คนผู้นี้ก็ไม่เคยให้ความเคารพพวกเขาเลย

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พูดถึงความแข็งแกร่งของฮวง พวกเขาเพียงปล่อยให้เอ๋าตั้วแส่หาความอัปยศด้วยตัวเองแล้วพวกเขาค่อยลงมือช่วยเหลือในภายหลัง

เหตุผลหลักก็เพราะว่าทั้งสองคือผู้อมตะที่แท้จริง ดังนั้นพวกเขาจึงมีความเชื่อมั่นว่าต่อให้โลกนี้มีผู้อมตะที่แท้จริงอยู่ด้วยแต่ด้วยอาวุธสำคัญของพวกเขาก็ไม่มีใครจะต้านทานได้!

ทั้งสองศรัทธาต่อความแข็งแกร่งและอาวุธของตัวเองว่าจะสามารถปราบปรามทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้เอ๋าตั้วออกไปรับความเจ็บปวดสักรอบก่อนเพื่อให้เขาระงับความโอหังของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้ว่าสือฮ่าวน่ากลัวขนาดไหนในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา เขาสังหารสิ่งมีชีวิตอมตะไปหลายร้อยตัวแล้ว ความสำเร็จของเขาน่าเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

“ใครกล้ารบกวนราชสำนักของข้า” เสียงตะโกนจากภายในวิหารสวรรค์

“แม้แต่มดอย่างเจ้ายังกล้าก่อตั้งราชสำนัก ถึงกับกล้าบังอาจยึดเอาโชคทางธรรมชาติอันล้ำลึกอย่างไร้เหตุผล? พวกเจ้าจงคลานออกมาเดี๋ยวนี้ ทุกคนที่กล้าท้าทายข้าจะถูกทำลายล้าง!” เอ๋าตั้วขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

อารมณ์ที่น่ารังเกียจแบบนี้ทำให้ใบหน้าของผู้อมตะที่แท้จริงของตระกูลเอ๋ามืดลง แม้แต่พวกเขายังทนไม่ไหวแล้วสำหรับคนอื่นที่ได้ยินคำพูดของเอ๋าตั้วจะมีความรู้สึกอย่างไรเป็นที่ทราบได้

"เจ้าเป็นใคร?"

ผู้คนที่อยู่ในราชสำนักตะโกนออกมาด้วยความขุ่นเคืองและพยายามอดทนต่อความโกรธเกรี้ยว

“ทายาทสายตรงของราชาอมตะเอ๋าเฉิง!” ไม่ว่าเอ๋าตั้วจะเป็นคนเช่นไรแต่สุดท้ายเขาก็ยังคงเคารพบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของเขาเสมอ