“ผมที่ดูเหมือนมันเผาไหม้อยู่, ตัวที่เข้มแข็งดั่งเหล็กกล้า; เค้าเป็นคนหล่อ ทันทีที่ฉันเจอเค้า, ฉันคิดทันทีว่าเค้าคือคนนั้น นั่นทำไมชั้นโจมตีเค้าทันที!”

“แม่, ช่างเร่าร้อน!” (ลูซี่)

“ใช่มั้ยล่ะ?! แต่พ่อของเธอเป็นคนที่มหัศจรรย์, และเขาได้เป็นปีศาจในจุดยืนที่สูง, ชั้นเลยมีคู่แข่งมากมาย”

มันดูเหมือนพ่อของฉันได้เป็นปีศาจที่เป็นที่นิยมกับสาวๆ

“ความรักของปีศาจนั้นเรียบง่าย คนที่แข็งแกร่งกว่าชนะ!”

“เอ๋?” (ลูซี่)

เรื่องได้ไปในทิศทางที่ประหลาด

“เห็นมั้ย, แม่เป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง, ใช่มั้ย?”

“ช-ใช่…”

มันจริงที่ว่าไม่มีนักเวทย์ที่แข็งแกร่งกว่าแม่ในสปริงล็อก

แม่ฉันได้เก่งกว่าฮีโร่ของประเทศแห่งไม้ และออราเคิลแห่งไม้

แต่นั่นมันเป็นบางอย่างที่จำเป็นกับความรักเหรอ?

“ชั้นได้กำจัดคู่แข่งทั้งหมด แต่คนที่เหลือสุดท้าย คือผู้หญิงปีศาจสูง ที่เก่ง”

“ก-เกิดอะไรขึ้น?” (ลูซี่)

“หืม? เราสู้กันสิ, แน่นอนว่า แต่แม้ว่าเราจะดวลกันเป็นร้อยครั้ง, เราไม่สามารถตัดสินผู้ชนะ”

“...ป-เป็นร้อย?” (ลูซี่)

“ชั้นได้ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเถ้าถ่าน 2-3 ครั้ง, แต่ปีศาจสูงมีหลายชีวิต, เธอเลยฟื้นคืนชีพ, รู้มั้ย, ยังไงซะ, แต่ชั้นก็ยังถูกฆ่าหลายครั้งด้วย ชั้นได้ฟื้นคืนชีพด้วยเวทมนตร์ฟื้นคืนชีพอัตโนมัติ”

“......”

ฉันได้ช็อก

มันอยู่ในระดับที่ฉันเสียดายที่ถามไป

การแต่งานมันเป็นสิ่งที่ลำบากเหรอ?!

“และจากนั้น, ปีศาจผู้หญิงคนนั้นและชั้นได้สังเกต, ถ้าเราหาข้อสรุปไม่ได้, บางทีเราสองคนก็แต่งงานกับเขาเลยสิ”

“เอ๋?” (ลูซี่)

“อย่างที่ชั้นพูด, พวกเราสองคนร่วมมือกันแล้วเข้าหาเขา —ด้วยกำลัง”

แม่ได้พูดนี่อย่างน่ารักและมอบการขยิบตา, แต่เรื่องไม่น่ารักเลยซักนิด

“ว-ว่าแต่ ปีศาจแบบไหน ที่เป็นภรรยาอีกคน?” (ลูซี่)

“หืม, ถ้าชั้นจำไม่ผิด, เธอเป็นราชินีของซักคิวบัสแม้ว่าในสายตาของชั้น เธอนั้นตระการตา

“ข-เข้าใจแล้ว…” (ลูซี่)

ราชินีของซักคิวบัส?

นั่นหมายถึงเธอเป็นลอร์ดปีศาจผู้หญิง, ลิลิธ?

ไม่ ไม่, นั่นไม่มีทางน่า…

ทั้งหมดเพราะปรกติแม่พูดเกินจริงสิ่งที่เธอพูด

“ว่าแต่, พ่ออยู่ที่ไหน?” (ลูซี่)

นี่เป็นคำถามที่ฉันถามหลายครั้งแล้ว

“หืมม, พ่อของเธอปัจจุบันอยู่ในที่ไกลๆ ที่มันอันตรายมาก เมื่อเธอแข็งแกร่งขึ้น, ชั้นจะพาเธอไปที่นั่น, โอเคมั้ย?”

คำตอบเป็นแบบนั้นตลอด

เห้อ, ทำกับฉันเหมือนเป็นเด็ก

“หนูรู้! พ่ออยู่ในทวีปทางเหนือ, ทวีปปีศาจ, ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

ปีศาจอยู่ที่ทวีปปีศาจ

ฉันเรียนนั่นมาจากโรงเรียน

“ลูซี่, ปีศาจในทวีปปีศาจทั้งหมดเป็นพวกคนป่าเถื่อน ไม่มีทางที่พ่อของเธอจะอยู่ในที่แบบนั้น”

แม่พูดนี่เหมือนกับไม่พอใจนั่นจริงๆ

แต่ทันทีเธอก็กลับไปสู่สีหน้าทีแวววาว

“ฟุฟุ, เธอน่าจะเป็นนักเวทย์ที่งดงามหลังจาก 10 ปี, ชั้นคิดว่า เมื่อนั่นเกิดขึ้น ไปพบพ่อของเธอกัน”

หลังจาก 10 ปี, หือห์

“บางทีหนูอาจจะมีคนรักในเวลานั้น” (ลูซี่)

“ชั้นมั่นใจว่าเธอจะเจอชายที่งดงาม ทั้งหมดเพราะเธอเป็นลูกสาวของชั้น”

แม่วางมือไปบนหัวของฉันและพูดมาอย่างทรงพลัง

“ความรักคือสงคราม! เมื่อเธอตกหลุมรัก โจมตีด้วยทั้งหมดของเธอ! ถ้าให้พูดเฉพาะเจาะจง, พาเขาไปที่ที่คนไม่นิยม, แล้วแนบตัวเธอไปกับเขา ถ้าเป็นไปได้, ใส่บางอย่างที่เปิดเผยเนื้อหนังมากๆในเวลานั้น, และ…”

แม่พูดเหมือนกับสนุกอยู่

…ฉันได้จำการคุยกับแม่เมื่อนานมาแล้ว

(...หลังจากนั้น, ตาได้ดุแม่แล้วพูดว่า ‘เธอสอนอะไรหลานชั้น?!’) (ลูซี่)

มันทำให้ฉันรู้สึกย้อนวันวาน

ฉันไม่เข้าใจในเวลานั้น, แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว

แม่ฉันบ้า

แต่มันมีสิ่งที่เธอพูดถูก

เมื่อเธอตกหลุมรักบางคน, เคลื่อนไหวด้วยตัวเอง

คุณต้องไม่รอ

“สาวหลายคนได้มาคุยกับเค้าในสมาคมนักผจญภัยหลังๆ…” (ลูซี่)

แค่เมื่อกี้นี้, มาโกโตะงอตัวบนโซฟาแล้วบ่นว่ามันน่าปวดหัวมากเท่าไหร่

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เก่งกับการจัดการกับคนแปลกหน้า, ดังนั้นเขาไม่สามารถสร้างการสนทนา

(นายได้ตกเป็นเป้าโดยสิ้นเชิง! นายรู้เรื่องนั่นมั้ย?) (ลูซี่)

ฉันรู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจเลยซักนิด…

ครั้งหนึ่ง, ฉันได้ยินการสนทนาแบบนี่ที่สมาคม

“เฮ้ เฮ้, ชั้นได้ยินมาว่ามาโกโตะ-ซัง ไม่มีแฟนสาว”

“เอ๋? แล้วลูซี่กับอายะจากปาร์ตี้เดียวกันล่ะ?”

“มันดูเหมือนพวกเธอไม่ใช่แฟนสาวของเค้า”

“เหหห๋, งั้น, นั่นหมายความว่าเรามีโอกาสน่ะสิ?”

พวกเธอพูดอะไรน่ะ?!

ไม่ใช่พวกเธอเป็นคนที่ล้อเขาเรียกเขาว่าก็อบลินคลีนเนอร์เหรอ?!

“มาปาร์ตี้ดื่มกันบางครั้งเถอะ, และมาชวนมาโกโตะ-ซังไปที่มันด้วยเถอะ!”

“ชั้นได้ยินมาว่าเขาคออ่อน”

“งั้น, หลังจากเราทำให้เขาอ่อนแอด้วยแอลกอฮอล์…”

นี่มันแย่แล้ว

นักผจญภัยผู้หญิงรุกรานอย่างผิดปรกติ

สาวๆไม่มีเจตนาในการเป็นนักผจญภัยไปตลอดชีวิต, และมันมีหลายกรณีที่พวกเขาจะเจอสามีที่มีอนาคตที่สดใส และเกษียณทันที

มาโกโตะเป็นฮีโร่ใหม่และยังไม่มีแฟนสาว, ดังนั้นเขาต้องเป็นเป้าหมายที่ปรารถนา

มันมีคำที่อายะสอนฉันที่มันเหมาะกับคำอธิบายนั้น: นักขุดทอง

นั่นทำไมฉันถึงได้คุยกับมาโกโตะที่เล่นกับแมวในสวนของบ้าน

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“ที่นี่ ที่นี่” (ลูซี่)

ที่ที่เรามาถึงหลังจากได้ถูกชวนโดยลูซี่นั้คือป่าที่ยิ่งใหญ่ที่คุ้นเคย

เราไปลึกขึ้นและลึกขึ้น

“เฮ้ยย, มันอันตรายที่จะเข้าไปลึกเกินไป” (มาโกโตะ)

“มันโอเค ชั้นมี [เงี่ยหู], ชั้นเลยบอกได้ถ้ามีศัตรูในระยะ 1 กม.”

ลูซี่ตอบโดยไม่มองกลับมา

งั้นมันควรจะไม่มีปัญหา, หือห์

แต่ที่ที่เธออยากจะไปแค่เราสองคนคือที่ป่าที่ยิ่งใหญ่

ยังไงซะ, แต่ในทางปฏิบัติแล้ว มันเป็นสวนของเธอนะ

(โอ้, มีบางอย่าง) (มาโกโตะ)

ตรวจจับของผมตอบสนอง

ลูซี่ต้องสังเกตมันด้วย

เธอหยุดแล้วตั้งท่าด้วยไม่เท้าของเธอ

*ตึง ตึง*

เสียงฝีเท้าที่ดัง ที่ทำให้พื้นดินสั่นไหว

ที่โผล่มาคือโอเกอร์ 3 ตัว

“ลูซี่!” (มาโกโตะ)

ผมนำมีดออกมาแล้วเตรียมจะยิงเวทมนตร์สปิริต, แต่…

“มันโอเคมาโกโตะ ปล่อยให้ชั้นได้เลย” (ลูซี่)

ลูซี่ยกไม่เท้าของเธอขึ้น

“เวทมนตร์ไฟ: [พายุไฟ]” (ลูซี่)

เธอร่ายเวทมนตร์ระดับสูงไม่ร่ายกับโอเกอร์สามตัว

“กย้าาาาาาห์”

โอเกอร์ส่งเสียงร้องแห่งความตาย

ม-มันจบอย่างง่ายดาย

ผมมองภาพที่น่าเศร้าของโอเกอร์ที่ไหม้เป็นเถ้าถ่าน

ผมไม่มีเวลาจะฉายแสงครั้งนี้ด้วย

ฮ่าาาห์…

ผมถอนหายใจในใจผมแล้วเก็บมีด

“ทำได้ดีมาก, ลูซี่” คือที่ผมพูด, แต่ลูซี่ได้มองผมอย่างซีเรียสโดยไม่คาดคิด

“เฮ้, มาโกโตะ, นายจำได้มั้ย? นี่คือที่ที่ชั้นถูกโจมตี โดยโอเกอร์ตัวใหญ่” (ลูซี่)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่, นี่เป็นที่ที่นายช่วยชั้น ชั้นจะไม่ลืมมัน” (ลูซี่)

ป่าที่ยิ่งใหญ่มีหลายที่ที่ดูคล้ายกัน, ดังนั้นมันยากที่ผมจะบอกได้

ลูซี่เป็นเอลฟ์ที่โตมาในป่า, ดังนั้นเธอต้องบอกความต่างที่ผมบอกไม่ได้

“ในเวลานั้น, จากใจชั้นเลย ชั้นไม่ได้เข้ากับปาร์ตี้เก่าของชั้น, ชั้นเลยเพียงแค่พูดกับนายที่ดูเหมือนจะเป็นคนดี…” (ลูซี่)

“อืม, เราไม่ได้รู้จักกันนานเมื่อตอนนั้น” (มาโกโตะ)

ช่วยไม่ได้

“หลังจากนั้น, เราผจญภัยเป็นปาร์ตี้, แต่มันไปได้ไม่สวยเลยซักนิด แม้อย่างนั้น, นายไม่ได้ทิ้งชั้น และยังไปด้วยกันกับชั้น” (ลูซี่)

“ใช่…” (มาโกโตะ)

เพราะทั้งหมด ผมไม่มีใครอื่นอีกแล้ว

“หลังจากนั้น, นายได้กำจัดกริฟฟอนด้วยเวทมนตร์ไฟ และจบที่การตัวไหม้อย่างหนัก ในเวลานั้น, นายบอกชั้น ‘ชั้นต้องการเธอ’ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“อาา, ใช่…” (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าผมพูดนั่นเมื่อผมได้พยายามจะปลอบลูซี่ที่รู้สึกแย่

(เออ๋, นายจำไม่ได้เหรอ?) (โนอาห์)

(โนอาห์-ซามะ…ผมจะได้ บางๆ) (มาโกโตะ)

(ช่างเป็นชายที่แย่~) (โนอาห์)

แม้ท่านจะพูดอย่างนั้น…

“แต่นายรู้มั้น, จริงๆแล้วชั้นได้สังเกต นายใจดี, นายเพียงแต่พูดนั้นให้ชั้นรู้สึกดีขึ้น ในความจริงแล้ว, นายรอดด้วยตัวนายเองได้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

จริงเหรอ?

“มันจะอันตรายถ้าไม่มีเวทมนตร์ของเธอนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ไม่ แม้แต่เวลาเมื่อมังกรต้องห้ามได้ถูกกำจัดในลาเบรินทอส, ในเวลาที่ยักษ์ต้องห้ามได้ถูกกำจัดในโฮรัน, แม้แต่ในซิมโฟเนีย; ชั้นมั่นใจว่านายสามารถทำบางอย่างได้ด้วยตัวเอง, มาโกโตะ แม้ว่าไม่มีชั้น, ชั้นรู้สึกว่านายก็เป็นฮีโร่ได้” (ลูซี่)

“...ชั้นไม่มั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะ” (มาโกโตะ)

ระหว่างมีกับไม่มีอาณุภาพการโจมตีที่รุนแรง, มันจะต่างกันมาก

ผมคงไม่อยากจะกลับไปลุยเดี่ยว

“ชั้นอยากจะไปให้ทันนาย, มาโกโตะ ชั้นฝึกในที่ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ, เพื่อที่จะให้นายบอกชั้นได้จริงๆ ว่านายต้องการชั้น” (ลูซี่)

ผลของมัน, แต่ผมเป็นคนที่มีอะไรทำน้อยที่สุดตอนนี้นะ…

ระหว่างที่ผมคิดเรื่องนั้น, ลูซี่ได้ใกล้เข้ามา, หน้าของเธอใกล้ผมมากจริงๆ

“มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ค-ครับ, มีอะไร?” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้แข็งแกร่งขึ้นแล้ว ชั้นไม่รู้ว่าชั้นพูดได้อย่างภาคภูมิใจมั้ยว่าชั้นเป็นสหายของฮีโร่, แต่ชั้นไม่ได้ดึงขานายอีกต่อไปแล้วเหมือนที่ชั้นทำในอดีต” (ลูซี่)

“ใช่, เธอได้กำจัดโอเกอร์นั่นอย่างง่ายจริงๆ” (มาโกโตะ)

เทียบกับสิ่งนั้น, มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับผม

ผมต้องล่อพวกมันไปที่แหล่งน้ำ, หรือใช่เวทมนตร์สปิริต โดยระวังไม่ให้มันอยู่เหนือการควบคุม

มันไม่มีประสิทธิภาพ หรือ กินพลังงานมากเกินไป

…จากใจนั้นผมได้อิจฉาลูซี่และซา-ซัง ที่แค่แข็งแกร่งอย่างเรียบง่าย

“มาโกโตะ, กำลังใจนายต่ำหลังๆมานี่” (ลูซี่)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่ผมใช้โล่งจิต, ดังนั้นมันควรเป็นปรกตินะ

“ใช่, ชั้นบอกได้แค่เพียงมอง” (ลูซี่)

“...”

เธอบอกได้?

ผมแน่นอนว่ารู้สึกไม่ค่อยดีหลังๆ

ทั้งหมดเพราะเพื่อนร่วมชั้นของผมและนักผจญภัยที่อายุเท่ากัน ทั้งหมดได้กลายเป็นนอร์มี่

“เฮ้, ชั้นอาจจะพึ่งพาไม่ได้, แต่ชั้นอยากเป็นส่วนหนึ่งของพลังของนาย” (ลูซี่)

“แต่เธอ…ไม่ใช่พึ่งมาไม่ได้นะ?” (มาโกโตะ)

ลูซี่ใกล้เข้ามามากว่าเดิมอีก

ปลายของนิ้วเท้าของเราสัมผัสกันเล็กน้อย

“แม่ชั้นสอนว่าชั้นควรทำสิ่งนี้เมื่อคนที่รักของชั้นรู้สึกแย่” (ลูซี่)

ทันทีที่ลูซี่พูดสิ่งนั้น, เธอเขย่งเท้าของเธอขึ้นและ…

{ดันริมฝีปากของเธอกับมาหาของผม}

(?!!!)

ผมสามารถรู้สึกถึงความรู้สึกที่นุ่มนวลและลมหายใจที่ร้อนของเธอบนหน้าผม

ความคิดของผมหยุดไปในทันที

ผมลืมหายใจ, และตัวของผมได้เข็ง เหมือนกับผมได้เป็นอัมพาต

(ลูซี่จูบชั้น…?) (มาโกโตะ)

อยู่หน้าสายตาของผม, ผมเห็นลูซี่ที่ปิดตา

(...ในเวลาแบบนี้, ชั้นควรจะปิดตามั้ย?) (มาโกโตะ)

มันเป็นครั้งแรกของผม, ดังนั้นตาของผมได้ไปทั่ว

ที่มุมของตาผม, บางอย่างสีแดงได้ผ่านไป

(นั่นอะไรน่ะเมื่อกี้นี้?) (มาโกโตะ)

ริมฝีปากของลูซี่ได้จากไป

สีแดงบางอย่างได้หายไป

นั่น…

“ม-มาโกโตะ…นายรู้สึกดีขึ้นมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่ได้แดงเหมือนมะเขือเทศ เธอมองผมด้วยสายตาที่แฉะ

“เฮ้, ลูซี่…” (มาโกโตะ)

“ค-คะ…?” (ลูซี่)

“ขอโทษ, ขออีกครั้งนึง” (มาโกโตะ)

“เห๋ห์?” (ลูซี่)

ครั้งนี้, ผมเป็นคนที่จูบเธอ

ผมใช้การเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี เพื่อที่จะมองแบบ 360°

(มันอยู่นั่น! อย่างที่ชั้นคิด, สปิริตไฟ!) (มาโกโตะ)

แสงสีแดงต่างจากสปิริตสีฟ้าที่คุ้นเคย

มีเพียงไม่กี่ดวง, แต่พวกเขาได้ลอยไปรอบๆ

(ชั้นควบคุมพวกเค้าได้มั้ย?) (มาโกโตะ)

ผมคิดที่จะพูดภาษาสปิริต, แต่ผมสังเกต…ปากผมถูกผนึกอยู่

ช่วยไม่ได้ ไม่ร่ายละกัน

(เวทมนตร์ไฟ: [ลูกบอลไฟ]) (มาโกโตะ)

มันใช้งาน!

แต่ทำไม?

…เป็นไปได้มั้ยว่าผมสามารถทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่?

อา, เขาหายไปแล้ว

“...เฮ้, นายทำอะไรของนายน่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่จ้องผมด้วยสายตาที่เย็นดุจน้ำแข็ง

“เอิ่ม…ไม่, มันไม่ใช่ที่เธอคิดนะ” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ! นั่นเป็นจูบแรกของชั้นนะ, รู้มั้ย!” (ลูซี่)

“มันโอเค, มันเป็นครั้งแรกของชั้นด้วย” (มาโกโตะ)

“อ-อย่างนั้นเหรอ…เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

‘เค้ายังไม่ได้ทำมันกับอายะ, หือห์…’, คือการพึมพำที่ผมได้ยินจากเธอ

เธอสงสัยอะไรที่นี่?

“เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่! ทำไมนายใช้เวทมนตร์ระหว่างที่จูบชั้น?! หรือเหมือนกับ, ทำไมนายใช้เวทไฟมากกว่า? แต่นายไม่มีสกิลนะ?” (ลูซี่)

“ใช่, เมื่อเธอจูบชั้น, ชั้นเห็นสปิริตไฟ” (มาโกโตะ)

“สปิริตไฟ?” (ลูซี่)

“ใช่, แล้วเมื่อชั้นพยายามจะใช้เวทมนตร์ไฟ, ชั้นใช้มันได้” (มาโกโตะ)

นี่มันบ้าไปแล้ว ผมได้ตื่นเต้น!

มันต่างจากเวทมนตร์น้ำที่มีอาณุภาพการทำลายที่ต่ำ

เวทมนตร์ไฟมันเรียบง่ายและทรงพลัง

ในที่สุด, ผมก็ได้…

(อ้า!) (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกแทงโดยการจ้องมาตรงๆของลูซี่

“...นายดูเหมือนนายสนุกอยู่นะนั้น” (ลูซี่)

(หือห์? ผมเหี้ยจริงๆใช่มั้ยนั่น…?) (มาโกโตะ)

ผมได้กระปรี้กระเปร่าเพระผมสามารถเห็นสปิริตไฟ, แต่…ลูซี่ได้พาความกล้าของเธอมาและทำสิ่งนี้ทั้งหมด, แต่กระนั้น, ผมได้เมินมันอย่างสิ้นเชิง

“เอิ่ม…ลูซี่-ซัง…” (มาโกโตะ)

“มันโอเคแล้วน่า อ้าา, ทำไมชั้นตกหลุมรักกับผู้ชายแบบนี้?” (ลูซี่)

ลูซี่พูดในน้ำเสียงที่โกรธ

“มาโกโตะ, ชั้นรักนาย” (ลูซี่)

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

“กลับกันเถอะ, มาโกโตะ เพราะทั้งหมดมันดูเหมือนนายได้รู้สึกดีขึ้นแล้ว” (ลูซี่)

“...อะ?” (มาโกโตะ)

เธอยิ้ม, และจากนั้น, หลังจากหันหลังให้ผม, เธอพูด:

“บอกคำตอบของนายทีหลังนะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“โอเค…” (มาโกโตะ)

โดยไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น, เรากลับไปที่มักกาเรน

◇◇

(...ชั้นทำอะไรลงไปวะ…) (มาโกโตะ)

ผมได้กลับมาที่บ้าน, ไปที่ห้องของผม, และคิดย้อนไปหาสิ่งที่ผมทำ

ผมอยากจะตาย

(นั่นมันแย่มากอย่างสิ้นเชิง…) (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกสารภาพรักโดยสาวเป็นครั้งแรกในชีวิตผม

มันเป็นจูบแรกของผม

แต่กระนั้น ผม…

(ได้ตื่นเต้นกับการที่สามารถเห็นสปิริตไฟ…) (มาโกโตะ)

ผมทำอะไรอยู่?

แกไองี่เง่า, งี่เง่า, งี่เง่า ไอ้มหึมาปัญญาอ่อน

ผมดิ้นและเตะเตียง

ผมไม่มีความอยากอาหาร, ผมเลยไม่กินอาหารเย็น

(ผม…ควรจะทำอะไรกับคำตอบ?) (มาโกโตะ)

ผมชอบลูซี่

เธอเป็นสหายคนแรกของผม, และเธอช่วยผมหลายครั้ง

แม้ว่าในการผจญภัยในอดีต, เธอช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วย

(แล้วซา-ซัง…กับเจ้าหญิงโซเฟียล่ะ…) (มาโกโตะ)

ผมแค่ตระหนักกับตัวเองมากเกินไปที่นี่มั้ย

แต่เมื่อใจผมมีสมาธิกับอะไรบางอย่าง, ความคิดของผมไม่หยุดเลย

ความรู้สึกร่าเริงนี้, ความรู้สึกที่มันยกผมขึ้นนี้, และในเวลาเดียวกัน, มันรู้สึกเหมือนกับมีน้ำหนักได้มาวางอยู่บนผม, เหมือนกับว่าอารมณ์ผมนั้นเละเทะเลอะเทอะอย่างสิ้นเชิง

(เมื่อลูซี่จูบชั้น, ชั้นสามารถเห็นสปิริตไฟ…) (มาโกโตะ)

ตรรกะมันคืออะไรเหรอ?

ผมควรจะถามโนอาห์-ซามะภายหลัง

แต่ใช้เหตุผลนั้นเพื่อที่จะเป็นแฟนเธอ มันรู้สึกเหมือนผมมีเป้าหมายที่สกิล, และมันแค่รู้สึกผิด…

แต่ผมเมินมันไม่ได้ด้วย

ผมครุ่นคิดแล้วครุ่นคิดอีก, ผมไม่สามารถมาถึงการตัดสินใจได้

ผมไม่ทำแม้แต่ฝึก, และในเวลาที่ผมรู้ตัว, ผมได้หลับแล้ว

◇◇

(มันจั๊กจี้)

บางอย่างสัมผัสหน้าผม

ผมเปิดตาเล็กน้อยเพื่อจะดูว่าผมปัดมันออกได้มั้ย

ใต้แสงจันทร์และแสงอ่อนๆจากตะเกียง…ดวยตาสองดวงได้มองผมจากใกล้ๆ

ซา-ซังได้{อยู่บนผมเลย}

ผมของเธอจั๊กจี้แก้มผม

ผมมองไปรอบๆ

มันเป็นห้องผมที่มันไม่มีกระเป๋าใดๆเลย

และผมได้อยู่บนเตียงของผม

“อ-เอิ่ม…ซา-ซัง, เธอทำอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นมาเล่น, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“หือห์” (มาโกโตะ)

สีหน้าที่ซุกซนของเธอเป็นรอยยิ้มของเพื่อนผม ที่ผมเห็นบ่อยตั้งแต่เมื่อสมัยมัธยมต้น

เป็นหน้าเมื่อเธอคิดบางอย่างที่ชั่วร้าย!

เดี๋ยวก่อน, ซา-ซัง?

TLN ว้าว

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด