บทที่ 008

ผ่านไปประมาณสิบนาที

เฉินอวี่หราน เปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาจากชั้นบน

เมื่อเธอลงไปข้างล่างและเห็นหลี่จิ้งนั่งตัวตรงอยู่บนโซฟา เฉินอวี่หรานก็พูดอย่างติดตลกว่า

“ใจเย็นๆ ฉันไม่กินคนหรอกนะ”

หลี่จิ้งยิ้มและนั่งตัวตรงต่อไป

ไม่ใช่ว่าเขาประหม่าหรืออะไร

สิ่งที่สำคัญคือ เฉินอวี่หรานไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่ร่ำรวยเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ตรวจการด้วย!

ไม่ว่าก่อนที่จะข้ามมาโลกนี้หรือตอนนี้ หลี่จิ้งเป็นเพียงพลเมืองตัวเล็กๆ

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ตรวจการ ก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนนั่งตัวตรงและดูอึดอัด เฉินอวี่หรานก็ยิ้มเบาๆและนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ

“ฉันมีสองเรื่องที่จะชี้แจงเกี่ยวกับข้อมูลการแร์ค่าเช่า”

พูดถึงเรื่องนี้ เฉินอวี่หรานก็มองตรงไปที่เขา

"อย่างแรกเลย วิลล่านี้ฉันซื้อมาสักพักแล้ว ไม่ได้เช่า"

"อานี่..."

หลี่จิ้งตกตะลึง

เฉินอวี่หราน กล่าวว่าเธอซื้อวิลล่า เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าแปลกใจ

เขารู้ว่าที่ดินในเมืองเจียงไห่มีราคาแพง

แต่เขตเมืองทางเหนือก็ไม่แพงมากสักเท่าไหร่นะ

ชานเมืองที่ห่างไกล ถึงจะแพงแค่ไหนก็แพงไม่มากนัก

ราคาโดยประมาณของวิลล่าชุดนี้อยู่ที่ประมาณ 15 ล้าน

สำหรับหลี่จิ้ง 15 ล้านเป็นเงินจำนวนที่มาก

แต่สำหรับเฉินอวี่หราน เป็นแค่เงินนิดเดียว

เธอมีฮัสกี้สัตว์วิญญาณมูลค่าหลายสิบล้าน!

ปัญหาคือวิลล่าหลังนี้ถูกซื้อโดยเฉินอวี่หราน ดังนั้นก็ไม่ได้หาคนแชร์ค่าเช่าน่ะสิ？

นี่มันแตกต่างจากที่เขาคิดไว้

"อย่างที่สองคือฉันไม่ได้โพสต์เกี่ยวกับข้อมูลร์ค่าเช่านั้น คนที่โพสต์เป็นพ่อของฉัน"

"..."

หลี่จิ้ง

พูดตามตรง

ตั้งแต่ตอนที่เห็นเฉินอวี่หราน เขาก็รู้สึกแปลกๆ

เมื่อคืนที่ผ่านมา ได้คุยกับเฉินอวี่หรานเพียงสั้นๆ

แต่ด้วยคำพูดและวิธีการถามคำถามนั้นก็ดูออกไม่ยาก

เฉินอวี่หรานเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างแข็งแกร่งและกล้าแสดงออกมาก

เมื่อรวมกับอายุยังน้อยและได้เป็นผู้ตรวจการระดับสอง เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน

ผู้หญิงที่แข็งแกร่งไม่สามารถดูแลตัวเองได้และต้องมีใครสักคนมาดูแลซักผ้าและทำอาหารให้เหรอ?

แม้ว่ามันจะจำเป็นก็ตาม

เธอก็ไม่จำเป็นต้องโพสต์ข้อมูลการเช่าที่กำกวมอย่างนั้นบนอินเตอร์เน็ต

หลี่จิ้งก็รู้แล้วว่า ข้อมูลการเช่านั้นเป็นพ่อของเฉินอวี่หรานโพสต์เอง

คนที่รู้วิธีการเล่นไม่ใช่เฉินอวี่หราน

แต่เป็นพ่อของเธอนั่นเอง!

หลี่จิ้งไม่รู้ว่าจะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร

พูดได้อย่างเดียว

ความคิดของคนระดับสูงนั้นเดายากจริงๆ

เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่จิ้งพูดไม่ออก เฉินอวี่หรานก็ไม่ปิดบังอะไร

“พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็แทบทำอะไรไม่ถูก”

ด้วยการถอนหายใจเบา ๆ เธอระบายความขมขื่นของเธอออกมาเหมือนบ่น

“ฉันเพิ่งเรียนจบมาแค่ 2 ปี พ่อของฉันกระตือรือร้นที่จะให้ฉันมีครอบครัว จึงไปมาหาสู่และแนะนำให้ฉันรู้จักกับชายหนุ่มหลายคนที่เขาคิดว่ามีอนาคตดี”

"ฉันซื้อบ้านหลังนี้อย่างไม่เต็มใจและย้ายออกจากบ้านนั้น"

"ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะยังคงไม่ปล่อยฉันไป แต่เขากลับคิดแผนร้ายๆ ขึ้นมา บอกว่าเขากำลังช่วยฉันหาแฟนทางอินเทอร์เน็ต เพื่อที่จะให้ฉันเลือกคนที่ถูกใจแล้วคุยดูใจไปก่อน”

หลี่จิ้งได้ฟังคำบรรยายของเฉินอวี่หราน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

พ่อของเฉินอวี่หราน น่าสนใจกว่าที่คิด!

ช่วยลูกสาวหาแฟนบนอินเทอร์เน็ตและให้ลูกสาวเลือกอันที่ถูกใจคุยไปก่อน

นี่คือสิ่งที่พ่อควรจะทำเหรอ?

เขาไม่กังวลเลยเหรอว่าคนที่จะเข้ามาคือพวกที่มีมีเจตนาบางอย่างแอบแฝงอยู่?

ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เขาขมวดคิ้ว หลี่จิ้งเงยหน้าขึ้นและอยากจะพูดว่า "ขอโทษ ลาก่อน"

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูด เฉินอวี่หรานก็พูดขึ้นมาทันที

“ฉันให้ห้องพักชั้นล่างแก่คุณได้ และไม่เก็บค่าเช่าด้วย”

? ? ?

หลี่จิ้ง.

“สถานการณ์ของคุณ ฉันเข้าใจคร่าวๆ แล้ว เมื่อคืนฉันกลับไปที่สำนักงาน ฉันได้ตรวจสอบข้อมูลประจำตัวที่คุณยื่นด้วย”

เฉินอวี่หราน ได้กล่าวต่อ

"การใช้ชีวิตในเจียงไห่ไม่ใช่เรื่องง่าย โชคดีที่คุณเจอฉัน ให้คุณอยู่ด้วยสักพักก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยที่ฉันรู้คือคุณไม่ใช่คนที่อยากมาเพื่อพบกับผู้หญิงร่ำรวย เพียงยอมเสี่ยงเมื่อเห็นราคาถูก”

การวิเคราะห์ของเฉินอวี่หราน ทำให้หลี่จิ้งรู้สึกหน้าแดง

เขาไม่ได้มาเพื่อพบผู้หญิงที่ร่ำรวยจริงๆ

ในขณะนี้ หลี่จิ้งคิดในใจว่าจะไม่ยอมถูกล่อด้วยเงิน

ปัญหาคือเขาพูดไว้ว่า...

จะให้เขาอยู่โดยไม่เก็บค่าเช่า

เป็นโอกาสที่ดี ถ้าพลาดแล้วจะไม่เจอโอกาสแบบนี้อีก!

ทุกอย่างเป็นเพราะความจน!

หลี่จิ้งกระแอมเบา ๆ ถาม

“ฉันจะไม่ลำบากใช่ไหม”

หลี่จิ้งไม่ใช่คนโง่

เฉินอวี่หรานยินดีที่จะให้เขาอยู่โดยไม่เก็บค่าเช่า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เพราะความเมตตา แต่เพื่อจัดการกับพ่อของเธอ

เมื่อเห็นว่าหลี่จิ้งเป็นคนมีเหตุผล  เฉินอวี่หรานก็ไม่คลุมเครือเช่นกัน

“ไม่น่ามีปัญหาอะไร พ่อแค่หวังว่าฉันจะได้แต่งงานเร็วๆ แต่พ่อไม่เคยมายุ่งและกล้ามายุ่งเรื่องของฉัน”

หลังจากพูดจบเธอก็เสริม

“นอกจากนี้ ฉันไม่ได้ขอให้คุณแกล้งเป็นแฟนของฉัน ให้คุณอยู่ที่นี่เพียงเพื่อให้พ่อของเขาเห็นสัญญาณบางอย่าง และลบข้อมูลการเช่าที่ใช้ร่วมกันบนอินเทอร์เน็ต เขาจะพยายามติดต่อคุณ ถึงเวลานั้น คุณก็แค่จัดการตามปกติ อย่าไปจริงจังกับเขา”

หลังจากฟังคำบรรยายของเฉินอวี่หรานแล้ว หลี่จิ้งมักจะรู้สึกว่ามันดูไม่น่าเชื่อถือเล็กน้อย

แต่กลับไม่เห็นอะไรผิดปกติเลย

ไม่ได้ให้ปลอมตัวเป็นแฟน แค่ให้พ่อที่อยากให้ลูกสาวมีครอบครัวได้เห็นร่องรอย คงไม่เป็นไรมากหรอก

เมื่อนึกถึงว่าไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี หลี่จิงก็แอบกัดฟัน

“โอเค ฉันสัญญากับคุณ

"ตกลง."

เฉินอวี่หรานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

เห็นได้ชัดว่าหลี่จิ้งไม่ใช่คนเดียวที่มาหาเธอ

ก่อนหน้าเขามีคนมากมายมาเพื่อแชร์ค่าเช่า

เฉินอวี่หรานยังรู้สึกอ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจกับพ่อของเธอเอง

เฉินอวี่หรานหยิบกุญแจออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“นี่คือกุญแจของวิลล่า เก็บไว้อย่าทำหาย คุณไม่จำเป็นต้องทำงานบ้าน ฉันได้จ้างคนมาทำความสะอาดอยู่แล้ว ส่วนเรื่องอาหารคุณจัดการเองนะ ฉันทำอาหารไม่เป็น ปกติมักจะไปกินข้าวข้างนอก ห้องครัวมีไว้แค่ประดับ ถ้าคุณไม่รู้สึกลำบาก จะซื้อผักมาทำกินเองก็ได้”

ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรเพิ่มเติม โทรศัพท์มือถือของเธอบนโต๊ะกาแฟก็ดังขึ้น

มองลงไปที่หมายเลขที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ เฉินอวี่หรานขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับสาย

ไม่รู้ว่าในโทรศัพท์พูดอะไร ใบหน้าของเธอสั่นไหว เธอพูดว่า "รับทราบ" วางสายโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นยืนทันที

"มีบางอย่างผิดปกติในเขตที่ฉันรับผิดชอบ กำลังคนในสำนักงานไม่เพียงพอ ฉันต้องไปที่นั่น ถ้าคุณว่าง โปรดช่วยฉันพาสุนัขไปเดินเล่น"

ขณะที่พูด เธอเดินออกจากวิลล่าอย่างรวดเร็ว

หลี่จิ้งไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งเสียง เฉินอวี่หรานโบกมือเรียกดาบบินพุ่งขึ้นไปบนฟ้า กลายเป็นลำแสงที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอันไกลโพ้น

เมื่อเห็นลำแสงหายไปในพริบตา หลิ่จิ้งก็ค่อนข้างสับสน

นี่คือไปทำหน้าที่ผู้ตรวจการหรอ?

เธอเพียงรับโทรศัพท์ก็ออกไปทันทีเลย

ทั้งๆที่ในบ้านยังมีคนนอกอยู่?

เมื่อมองย้อนกลับไปที่กุญแจที่เฉินอวี่หรานทิ้งไว้บนโต๊ะ หลี่จิ้งก็เก็บกุญแจไว้

ช่างมันเถอะ เขาสามารถอยู่วิลล่าฟรีและใช้ห้องครัวได้ตามต้องการ

ข้อตกลงนี้คุ้มค่ามาก

ที่สำคัญคือ ไม่ต้องเสียเงิน!