ตอนที่ 2 อับอาย
ชั้นล่างของแผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล รถโรลส์-รอยซ์แฟนธ่อมค่อยๆ จอด หลี่จุนซึ่งสวมชุดสูทสีดำกล่าวกับฉินเทียนด้วยความเคารพ
พอได้สติ ฉินเทียนก็หันไปมองนอกรถ
ในโรงพยาบาล การมาและไปของผู้ป่วยพร้อมสมาชิกในครอบครัวเปรียบเสมือนสายน้ำที่ไหลไม่ขาด
"อืม!"
หลังจากจัดชุดเล็กน้อย ฉินเทียนก็พยักหน้าเบาๆ
หลี่จุนเปิดประตูรถ
บอดี้การ์ดสี่คนในชุดสูทและสวมแว่นกันแดดที่ลงมาจากรถเมอร์เซเดส-เบนซ์รีบตามมา
“โอ้ พระเจ้า นี่มันโรลส์-รอยซ์!”
“จุ๊จุ๊ รวยชะมัด”
“ต่อให้ฉันต้องดิ้นรนไปชั่วชีวิต ฉันก็ไม่สามารถซื้อรถคันนี้ได้”
“ผู้ชายคนนี้มีบอดี้การ์ด? เขาคือคนใหญ่คนโตใช่ไหม?”
“น่าจะเป็นอย่างนั้น...ไม่ใช่เหรอ?”
ทันทีที่เขาลงจากรถ ฉินเทียนก็ได้ยินเสียงซุบซิบของผู้คนรอบตัวเขาเบาๆ หลายคนถึงกับส่งสายตาอิจฉามาที่เขา
การอยู่ท่ามกลางความสนใจแบบนี้รู้สึกดีนะ!
แต่ฉินเทียนไม่รู้สึกสนุกกับมันตอนนี้ เขารีบเดินไปที่ห้องผู้ป่วยหนักบนชั้นหกของแผนกผู้ป่วยใน
...
ภายในหอผู้ป่วยหนัก
“หายใจเข้า...หายใจออก...”
"ระยำ! แกไม่ได้ให้ยาชากับฉันหรอ? “
“ไม่จำเป็นต้องใช้ยาชาหรอก คุณครับ โปรดพูดจาดีๆด้วยครับ”
"พูดจาดีๆ? เวรเอ้ย พ่อของฉันคือฉินเทียนจากฉินกรุ๊ป อย่ามาทำให้ฉันไม่พอใจ เชื่อไหมแค่พ่อฉันพูดไม่กี่คำก็ทำให้หัวหน้าแผนกไล่แกออกได้ จะเอาไหมห้ะ?”
ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงมีลูกชายขยะแบบนี้?
ก่อนเปิดประตู ฉินเทียนได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน
เสียงนี้ ฉินเทียนคุ้นเคยดี
มันเป็นเสียงลูกชายขยะของเขา ฉินซือเจียซึ่งมักจะถูกตัวเอกตบหน้า
การย้ายมาโลกนี้ของฉินเทียนเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ที่จะบอกก็คือเขาเพิ่งข้ามโลกมาไม่นาน
เช้าวันนี้ หลังจากได้ความทรงจำ เขาก็รู้ว่าลูกชายของเขาเข้ารับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะขาหัก
ยังไงซะในฐานะพ่อเขาก็ต้องมา
เมื่อเขาเข้าใกล้วอร์ดด้านนอก เขาก็ได้ยินเสียงฉินซือเจียตะโกน
ฉินเทียนพูดไม่ออกจริงๆ
เวร! เด็กนี่คู่ควรกับนิยายวายร้ายรุ่นที่สองจริงๆ
อ่า แค่ได้ยินเสียงก็ปวดหูแล้ว
เขารู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรอ ทั้งที่แผลแค่นั้น?
ตัวละครแบบนี้จะสู้กับตัวเอกได้ยังไง?
รู้ไหมว่าเศรษฐีรุ่นสองที่รวยจริงๆ เขาไม่เป็นกันแบบนี้?
ฉินเทียนยังรู้จักเศรษฐีรุ่นสองที่ร่ำรวยหลายคนในชีวิตที่แล้วของเขา
ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ในความเป็นจริงภายใต้สถานการณ์ปกติ ลูกหลานของคนรวยมักฉลาด มีความรู้ และมีวัฒนธรรมมากกว่าเด็กทั่วไป
คนรวยมีอำนาจ มีภูมิหลัง มีสายสัมพันธ์ และยังสามารถคัดเลือกยีนที่ดีได้
อะไรจะทำให้เด็กที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยไม่ดีกว่าเด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจน?
แม้ว่าจะมีพวกสวะหนึ่งหรือสองคนที่ไม่มีระเบียบวินัยและหัวรั้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนรวยรุ่นสองจะเป็นแบบนี้ทั้งหมด ใช่ไหม?
ไม่มีขยะในเด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจน? มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ในวอร์ด แพทย์กำลังตรวจฉินซือเจีย
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินซือเจีย แพทย์ที่ตรวจเขาก็ชะงักตัวแข็ง
“ฉินกรุ๊ป...”
ฉินกรุ๊ป? เห็นได้ชัดว่าเขารู้จัก
นี่เป็นหนึ่งในกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองฉิวหมิง พวกเขาเป็นเจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตและห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง
ไม่น่าเชื่อ เด็กคนนี้เป็นลูกชายตระกูลฉินจริงหรอ?
“ไง ตอนนี้กลัวแล้วหรอ? ถ้ากลัวก็รีบใช้ยาชา อย่ามัวยืนหัวโด่อยู่...”
ฉินซือเจียยังคงตะโกน
เขาไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้เลยสักครั้งตั้งแต่เด็ก
ขาของเขาหักเพราะเด็กนั่น และตอนนี้เขาก็เจ็บมาก
“แต่คุณฉิน...”
หมอรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยหลังจากรู้ตัวตนของฉินซือเจีย
เนื่องจากยาชาจะใช้เฉพาะระหว่างการผ่าตัด หากใช้ตอนนี้จะส่งผลต่อการผ่าตัด
อย่างไรก็ตาม หากเขาไม่ใช้...
หมออยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย แต่ในเวลานี้เอง...
ปัง!
ฉินเทียนเปิดประตูวอร์ด หลี่จุนเดินตามหลังเขา
บอดี้การ์ดสี่คนในชุดสูทยืนเฝ้าหน้าประตู
“พ่อ...พ่อ...พ่อมาสักที...พ่อ...พ่อต้องล้างแค้นให้ผม! มัน...เด็กนั่น...เด็กนั่นทำขาผมหัก...”
เมื่อเห็นพ่อ ฉินซือเจียอดไม่ได้ที่จะร้องไห้
ในทางกลับกัน ฉินเทียนมองไปที่ลูกชายขยะของเขา
ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ เด็กคนนี้ดูค่อนข้างคล้ายเขา!
ท่าทางอ่อนแอ ร้องไห้ และเสแสร้งเหมือนสุนัขจิ้งจอก ทำให้ฉินเทียนรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย
คิดว่าเขาคงไม่สามารถมีความสุขกับชีวิตคนรวยได้ เป็นเพราะเด็กคนนี้ไปยั่วโมโหพระเอก
แต่อนิจจา! เขารู้ว่าความโกรธไม่ได้มาจากที่เดียว แต่มาจากหลายที่
เขาเดินไปหาฉินซือเจีย ยกมือขึ้นและตบลูกชายของเขา
เพียะ!
“ร้องไห้? โตขนาดนี้ยังร้องอยู่อีก? น่าอายชะมัดที่พ่อต้องมาเห็นแกร้องไห้จากแผลแค่นี้!”
เงียบ!
เงียบจนน่ากลัว!
เมื่อเห็นการมาถึงของฉินเทียน หมอที่กำลังจะอธิบายก็ตกตะลึงกับการตบของฉินเทียน
แม้แต่หลี่จุนที่ตามหลังมาก็ยังตกตะลึง
ฉินเทียนสูง 180 ซม. และมีสัดส่วนที่ดี
รูปร่างหน้าตาของเขาหล่อเหลา และร่างกายของเขาก็มีเสน่ห์น่ามอง
แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงด้านความรุนแรง แต่ก็ไม่มีใครเคยเห็นเขาทำตัวรุนแรง
ไม่ต้องพูดถึงการตบหน้าลูกชายของเขาเอง
ฉินซือเจียเอามือปิดหน้าอย่างไม่เชื่อ จากนั้นตะโกนโวยวาย
“พ่อ พ่อตบผมทำไมเนี่ย?”
