บทที่ 26 - อาวุธสังหารของมนุษย์

4/5

บทที่ 26 - อาวุธสังหารของมนุษย์

ไม่นานหลังจากหยางซือเล่ยและเฉินซีจากไป

ภายในตรอก ร่างของกลุ่มคนจำนวนมากปรากฏขึ้น

คนเหล่านี้ ทุกคนล้วนสวมชุดเกราะ มีอุปกรณ์รบครบครัน

จากการแต่งตัว มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นทหารของคฤหาสน์เจ้าเมือง

“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น!?”

“นี่มันเล่ยเหลาหูแห่งบ่อนเทียนเทียนเล่อกับพวกลูกน้อง ทุกคนถูกฆ่าตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว”

มองศพที่นอนเกลื่อนอยู่ในซอย ใบหน้าของเหล่าทหารเต็มไปด้วยความสยดสยอง

“หือ? แล้วนี่อะไร?”

ทหารคนหนึ่งในที่เกิดเหตุสังเกตเห็นแขนขาเปื้อนเลือดกระจัดกระจายคนละทิศทาง และไม่ไกลจากขาข้างหนึ่ง มีเหรียญเงินเปื้อนเลือดตกอยู่

บนเหรียญเงินสลักไว้ด้วยอักขระยันต์ นอกจากนี้ข้างใต้ยังมีบรรทัดอักษรเขียนว่า ‘ทำเนียบยุทธชางเฉียง : เย่หาน’

“ทำเนียบยุทธชางเฉียง!”

“เย่หาน!!”

หลังจากตรวจสอบเหรียญเงิน สีหน้าของหัวหน้าทหารแปรเปลี่ยนไป จ้องมองไปยังซากศพน่าสังเวชบนพื้นด้วยความกลัว

ตามปกติแล้ว สาวกที่อยู่ภายใต้ขุมกำลังของทำเนียบยุทธชางเฉียง ทุกคนจะมีตราประจำตัว แบ่งระดับออกเป็นเงินกับทอง

เหรียญเงินคือสาวกชั้นนอก เหรียญทองคือสาวกชั้นใน

กล่าวคือ เศษชิ้นส่วนศพเปื้อนเลือดเบื้องหน้า เป็นศิษย์สายนอกของทำเนียบยุทธชางเฉียง!

คนของทำเนียบยุทธชางเฉียงตายในเมืองชิงหยาง!

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก!

เกรงว่าคฤหาสน์เจ้าเมืองอาจต้องถูกโยงเข้ามาเกี่ยวข้อง

“พวกเจ้าทุกคน รีบปิดกั้นที่เกิดเหตุ ข้าจะไปรายงานเจ้าเมือง!”

ใบหน้าหัวหน้าทหารซีดขาว รีบกลับไปยังคฤหาสน์เจ้าเมืองทันที

ในเวลาเดียวกัน ฝั่งหยางซือเล่ย พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว

อย่างไรก็ตาม บ้านที่เคยซุกหัวนอน เวลานี้ข้าวของทั้งหมดถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ชัดเจนว่าก่อนหน้านี้ คนของบ่อนเทียนเทียนเล่อได้แวะมาอีกครั้ง แล้วพังบ้านเขา

เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ดวงตาของหยางซือเล่ยฉายแววเย็นชา เขารู้สึกว่าการฆ่าคนพวกนั้นเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาดแล้ว

หากปล่อยทิ้งไว้ คงรังแต่จะสร้างปัญหาในอนาคต

สำหรับศัตรู หยางซือเล่ยไม่เคยปราณี!

แต่เมื่อก้มลงมองบุตรสาวที่เอาแต่นิ่งเงียบในอ้อมแขนเขา หยางซือเล่ยก็สลายความคิดชั่วร้ายทิ้งไป

เขาเข้าใจดีว่าฉากสังหารเมื่อครู่ทำให้เธอตกใจกลัว จึงเริ่มปลอบประโลม “เฉินเฉิน เจ้ากลัวหรือ?”

“ข้าไม่ได้กลัว ท่านพ่อฆ่าคนเลว ข้าคิดว่าตอนนี้ท่านพ่อหล่อมาก!”

คำตอบของหยางเฉินเฉินผิดคาด ว่าจบ เด็กสาวยื่นหน้าหอมแก้มหยางซือเล่ย ใบหน้าน้อยๆเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ในอดีตที่ผ่านมา เวลาพ่อโดนทวงหน้า เธอมักรู้สึกกลัวและหวาดหวั่นอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ เมื่อถูกพ่ออุ้ม เธอกลับรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“เจ้าเด็กน้อย” หยางซือเล่ยลูบหัวบุตรสาวด้วยความรัก

ได้ยินบทสนทนาระหว่างหยางซือเล่ยและบุตรสาว เฉินซีค่อยๆไปค่อย ๆ ฟื้นตัวจากอาการตกใจ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “นายน้อยหยาง ไข่เหล็กสองใบเมื่อครู่คืออะไร?”

ชัดเจนว่าเฉินซียังไม่ลืมฉากการตายของเย่หาน เขาเคยเห็นอาวุธมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นอาวุธที่มีพลังทำลายล้างน่าสะพรึงเช่นนั้นมาก่อน

เพียงขว้างออกไป ก็สามารถระเบิดเย่หานจนตายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เป็นอาวุธสังหารที่ร้ายกาจมาก ฮ๊าาาา!

“ไข่เหล็ก?” ยางซือเล่ยหัวเราะในใจ ก่อนอธิบายอย่างสงบว่า “นั่นเรียกว่าระเบิดมือ หลังจากดึงสลัก มันจะระเบิดใน 2 ลมหายใจ”

ได้ยินคำนี้ เฉินซีตกตะลึง ยิ่งฟังยิ่งรู้ซึ้งถึงพลังของมัน

ไม่เพียงมีขนาดเล็ก แต่ยังพกพาได้สะดวก อาวุธสังหารชนิดนี้ หากให้กองทัพนำไปใช้ในสนามรบ พวกเขาจะกลายเป็นไร้เทียมทาน!

คิดได้แบบนี้ ในใจของเฉินซีเกิดความปั่นป่วน ดูท่าว่าเขาจะเจอโชคทางธุรกิจเพิ่มอีกแล้ว!