ตอนที่ 19-41 พลังใจสูงส่ง

ลมหนาวพัดหวีดหวิวกรีดคมราวกับคมมีดขณะพัดผ่านพื้นดินกว้างรกร้าง  ทรายและก้อนกรวดปลิวไร้ทิศทางขณะที่มีเงาร่างเลือนรางสองร่างยังคงเดินทางต่อเนื่อง

ข้างหน้าไม่ไกลนักจากพวกเขา มียอดเขาคู่ขนาดใหญ่  ภูเขาสูงหลายพันเมตร และยอดเขาถูกแยกจากกันตั้งแต่เส้นทางจนถึงยอดเมื่อถึงจุดกึ่งกลาง มองจากระยะไกลดูเหมือนกับเขาแกะ  ในแผนที่ของสมรภูมิมหาพิภพ  ภูเขาเขาแกะนี้เป็นจุดสังเกตที่สำคัญ

“เรามาถึงแล้ว!”  ลินลี่ย์อยู่ในชุดสีเขียวเข้มขณะมองดูประกายตาของเขาเหมือนกับสายฟ้าขณะที่จ้องมองทุกส่วนที่น่าสงสัยของภูเขาเขาแกะ

“ดูเหมือนว่าไม่มีถ้ำในที่นี้”  บีบีพึมพำ

“ต่อให้รีสเจมอยู่ที่นี่ เขาจะยอมให้คนอื่นรู้ได้โดยแค่มองเฉยๆ ได้ยังไง?  ลองตรวจสอบภูเขาเขาแกะดูดีๆ ให้ทั่วก่อน”  หลังจากพูดเสร็จลินลี่ย์และบีบีกลายเป็นร่างเลือนรางบินไปที่ภูเขาเขาแกะด้วยความเร็วสูง

ด้วยฝีมือของเรย์โฮม แม้จะเป็นภูเขาที่รกร้างมากที่สุดก็สามารถเปลี่ยนไปเป็นถ้ำสร้างที่งดงามได้

ภายในถ้ำสร้างของภูเขาเขาแกะ มีห้องโถงขนาดใหญ่ที่เหมือนถูกสร้างโดยธรรมชาติ เรย์โฮมคนตัวโตกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ในมุมห้องโถงข้างหนึ่งฝึกฝนอยู่เงียบๆ  เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสุดยอดฝีมือเหล่านี้ใช้เวลาทั่วไปกับการฝึกฝน  ขณะที่รีสเจมเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ขาทั้งสองพาดอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยผลไม้และอาหาร

“มอนเตโล เจ้าบัดซบนั่น” รีสเจมคว้าขาเนื้อสัตว์ไม่ทราบชนิดมากินอย่างมูมมาม  “เจ้านั่นกวนโมโหยิ่งนัก พวกมันดีแต่ใช้พวกมาก”

รีสเจมเมื่อคิดย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วก็ยังไม่หายโกรธและไม่พอใจ

รีสเจมหันไปมองเรย์โฮมที่กำลังนั่งสมาธิ  เขาอดร้องเรียกไม่ได้  “เฮ้, เรย์โฮมเลิกฝึกเป็นบ้าเป็นหลังได้แล้วไม่เห็นจำเป็นต้องฝึกอย่างบ้าคลั่งเลยนี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุระดับพารากอนได้  มาดื่มมาคุยกันกับข้า”

ร่างยักษ์อย่างเรย์โฮมลืมตาขึ้น และเขาลืมตาและเหมือนกับว่ามีแสงเปล่งออกจากร่างของเขา

“ได้เลย” เรย์โฮมลุกขึ้นยืน  จากนั้นเดินมานั่งตรงข้ามกับรีสเจม

“ข้าขอให้เจ้ามาคุยกับข้าแล้วทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย?”  รีสเจมอดระอาใจไม่ได้  เมื่อเห็นท่าทีของเรย์โฮมทั้งหมดที่เขาพูดได้ก็คือ “ก็ได้ เอ่อ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ข้าเอาคนมาเพิ่มสักสองสามคนก็ดีอยู่หรอก ต่อให้พวกเขาช่วยสู้ไม่ได้แต่พวกเขายังช่วยให้ข้าเบื่อน้อยลงได้บ้าง พูดถึงเรื่องต่อสู้...ถ้าข้ากลายเป็นพารากอน  ข้าจะทำให้เจ้ามอนเตโลนั่นต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนักจนต้องร้องขอความเมตตา”

“เขา..ต้องถูกฆ่า”  เรย์โฮมคำรามเช่นกัน

รีสเจมหัวเราะทันที “ใช่แล้ว, ต้องถูกฆ่า!”

“รีสเจม!” เสียงดังมาจากทางเดินข้างนอก “เฮ้, รีสเจม  เรามาแล้ว!” เสียงดีใจดังก้องมาจากทางเดินถ้ำ และจากนั้นมีเสียงดังปัง แผ่นหินที่ปิดคลุมถ้ำแตกทำลายทันที

รีสเจมและเรย์โฮมมีปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ  “ควั่บ!”  “ควั่บ!”  พวกเขารีบลุกขึ้นยืนและมองหน้ากันเอง  ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยแววประหลาดใจ และร่าเริงดีใจ

“ลินลี่ย์กับบีบีมาแล้ว”  เรย์โฮมกล่าว

“ฮ่าฮ่า...เร็วเถอะ ไปต้อนรับพวกเขา”  รีสเจมเป็นคนแรกที่บินออกมา  เรย์โฮมตามหลังออกมาไม่ห่าง  เมื่อทั้งสองมาถึงที่หน้าลานว่าง  พวกเขาเห็นว่าประตูพังแล้ว ลินลี่ย์อยู่ในชุดสีเขียวเข้มและบีบีสวมชุดดำกำลังยิ้มเดินเคียงไหล่เข้ามา

“รีสเจม” บีบีร้องเรียกอย่างร่าเริง

“โอวๆ บีบี!”  รีสเจมเข้ามาอย่างตื่นเต้นและกอดบีบีไว้  “ในที่สุดเราก็กลับมารวมตัวกันได้อีก”

“ลินลี่ย์”  เรย์โฮมยิ้มให้ลินลี่ย์เช่นกัน  ขณะที่ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า

เรย์โฮมตอนนี้แปลงขนาดร่างสูงเพียงสองเมตรพอๆกับลินลี่ย์ขณะที่บีบีกับรีสเจมมีขนาดส่วนสูงพอๆ กันสมาชิกทีมล่าทั้งสี่คนยืนอยู่ด้วยกันเป็นฉากภาพที่น่าสนใจ

“โอวแม่เจ้า!”  รีสเจมหันไปมองลินลี่ย์จากนั้นใช้กำปั้นแตะอกลินลี่ย์และแค่นเสียง  “ลินลี่ย์, เจ้าเด็กน้อย, ข้าห่วงเจ้าแทบตาย!  เมื่อเจ้าถูกโอมานโจมตีและไล่ล่าข้าไม่ค่อยห่วงบีบี  ข้าห่วงเฉพาะเจ้า! โอมานไม่สามารถทำอะไรบีบีได้ แต่เจ้าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าเป็นศิษย์คนเดียวของข้า รู้เปล่า? ถ้าเจ้าตายไป ข้าคงเศร้ามาก”

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเก้อเขิน

ศิษย์?

“เฮ้, รีสเจม เราพี่น้องกันนะ!”  บีบีโอบไหล่รีสเจมและเอียงศีรษะ  “เราเป็นระดับเดียวกันแล้วเจ้าจะถือตัวเองเป็นอาจารย์พี่ใหญ่ข้าได้ยังไง?”

“เอ่อจริง...”รีสเจมสะดุ้ง

“เอาอย่างนั้นก็ได้” รีสเจมมองลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าเป็นคนที่เข้าใจความลึกลับของสนามพลังอะเมทิสต์ด้วยตัวเจ้าเองและเป็นท่านแม่ข้าที่ขอให้ข้าทำสิ่งที่ข้าต้องทำ!  เจ้าจึงนับได้ว่าเป็นศิษย์ของแม่ข้า  ซึ่งก็หมายความว่าเจ้ากับข้ามีระดับเสมอกัน”  ขณะที่รีสเจมพูดเขาเริ่มแค่นเสียง  เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์อดคิดไม่ได้ “หืม?งั้นรีสเจมทำอะไร? สอนข้าขณะที่แกล้งบอกว่าลงโทษข้าและบอกว่าเป็นคำสั่งมหาเทพ  แต่ทำไมมหาเทพถึงตัดสินใจเช่นนั้น?  ข้าไม่เคยพบกับมหาเทพเรดบุดมาก่อน”

บีบีพูดอย่างสงสัย “นี่..รีสเจม นั่นเป็นการจัดการของมหาเทพมารดาเจ้าหรือ?”

“ใช่แล้ว,ท่านแม่ข้ายังให้ศิลาวิญญาณของสำคัญขนาดนั้นกับลินลี่ย์”  รีสเจมพึมพำ “ข้าไม่อยากแบ่งให้เลยจริงๆ”

“ศิลาวิญญาณ? ท่านหมายถึงศิลาดำน่ะหรือ?” ลินลี่ย์รีบถาม

“ถูกแล้ว” รีสเจมพยักหน้าด้วยความมั่นใจ “ข้าไม่สบายใจเมื่อต้องพูดถึงศิลาวิญญาณนั่น...ท่านแม่ข้าไม่เคยมอบให้คนภายนอกมาก่อน  เจ้าเป็นคนแรก!  เจ้ารู้ไหม?ต่อให้มหาเทพทั้งหลายขอศิลาวิญญาณจากแม่ข้า แต่แม่ข้าไม่ยินดีมอบให้พวกเขา”

“มหาเทพก็ต้องการด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์พูดด้วยความสงสัย  “นี่มีประโยชน์สำหรับมหาเทพหรือ?”

“ไม่ค่อยมีประโยชน์มากนักสำหรับมหาเทพ”  รีสเจมส่ายศีรษะ  “แต่ถ้ามอบให้เทพชั้นสูง นั่นจะมีประโยชน์มาก!”

บีบีพูดด้วยความประหลาดใจ “รีสเจม, ถ้าเราเทียบศิลาวิญญาณนี้กับผลสิ้นหวังของยมโลก  อย่างไหนดีกว่ากัน?”

“ผลสิ้นหวังน่ะหรือ?” รีสเจมหัวเราะ “ผลสิ้นหวังความจริงเป็นสมบัติเช่นกัน แต่ต่อให้ผลสิ้นหวังสิบผลก็ยังเทียบค่าไม่ได้กับศิลาวิญญาณก้อนเดียว  บางทีอาจมีผลจำกัดที่กระทบต่อมหาเทพแต่..สำหรับเทพชั้นสูง ศิลาวิญญาณเป็นสมบัติที่แท้จริง!  อย่าว่าแต่ในโลกธาตุจักรวาลทั้งสิ้นมีอสูรเทพอะเมทิสต์อยู่เพียงสองคือตัวข้าและท่านแม่ข้า ท่านแม่ข้าเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถมอบศิลาวิญญาณให้กับบางคนได้”

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

ฟังจากที่พูดแล้ว ศิลาวิญญาณน่าทึ่งมากจริงๆ  ความจริงในการสู้รบก็ใช้ประโยชน์ได้มากมาย แต่ลินลี่ย์ยังไม่เห็นว่าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมอย่างที่รีสเจมกล่าวอ้างแต่อย่างใด

“บางทีแม่ข้าให้เจ้าด้วยความรู้สึกสำนึกผิด  มิฉะนั้นนางจะมอบให้เจ้าได้ยังไง?”  รีสเจมพูดพลางถอนหายใจ

“สำนึกผิด?” ลินลี่ย์รีบถาม

“อืม..” รีสเจมไม่พูดต่อ  เขามองไปรอบๆแล้วส่ายศีรษะ “อย่าถามต่อไปอีกเลย ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดอะไร  ไม่ต้องถามแล้ว!”

ลินลี่ย์และบีบีค่อนข้างประหลาดใจทั้งคู่  แต่จากนั้นรีสเจมรีบเปลี่ยนหัวข้อ  เขาเริ่มหัวเราะ  “ฮ่าฮ่า, ลินลี่ย์, บีบี ตอนนี้พอพวกเจ้ากลับมาโอกาสที่เราจะแก้แค้นกลับมาอีกแล้ว!  เมื่อสามปีที่ผ่านมาข้าต้องการไปหาตัวมอนเตโลและแก้แค้นให้ได้ แต่ตัวข้าเองกับเรย์โฮมไม่มีใครอื่น ถึงมีก็อยู่ไกลเกินไป  ถ้าเราไปเราจะเสียปรียบพวกเขา แต่ตอนนี้พวกเจ้ามาแล้ว หลายอย่างแตกต่างออกไป”

“หมายความว่ายังไง?”  บีบีเลิกคิ้ว “เราจะหาตัวมอนเตโลมาแก้แค้นหรือ?”

“แน่นอน!”  รีสเจมพูดแฝงด้วยความโมโห  “ข้าคิดเรื่องล้างแค้นมาตลอดเวลาสามปี  ตอนนี้โอกาสข้ามาถึงแล้ว  เราจะไม่ไปได้ยังไง?”

“ดี,เราไปฆ่ามอนเตโลและพวกกัน” ดวงตาของเรย์โฮมเย็นชา และแฝงแววเกลียดชัง

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง  “รีสเจม ครั้งก่อนเราต่อสู้กับพวกเขา พวกเขามีคนแปดคน และเรามีเพียงสี่คน นอกจากนี้โอมานที่สู้กับข้าก็ยังแข็งแกร่งมาก  แม้แต่บีบีเมื่อใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเขาก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้ เราจะล้างแค้นได้หรือ?”

“ใช่แล้ว โอมานยากจะรับมือด้วย”  บีบีกล่าว

“ฮ่าฮ่า...” รีสเจมหัวเราะอย่างสนุกสนาน  “ถ้ามีแปดคน มีแปดคนแล้วต้องกลัวอะไร?  มีเพียงสองในแปดที่มีสมบัติมหาเทพสำหรับป้องกันวิญญาณคนหนึ่งคือโอมาน ขณะที่อีกคนหนึ่งคือโชวีย์ แม้ว่าห้าในหกคนจะมีสมบัติมหาเทพ แต่พวกเขาไม่มีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณ  ครั้งล่าสุด เราถูกโจมตีก่อนและประมาทไป  ครั้งนี้ตราบเท่าที่เราเตรียมตัวบีบีเจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติจัดการสองคนตั้งแต่แรกก่อน! เมื่อทักษะเทพธรรมชาติของเจ้าฟื้นฟูกำลัง เราจะประหารพวกเขาต่อไป...ฮึ่ม ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเราในการจัดการทั้งแปดคน!”

“เป็นเรื่องค่อนข้างยากกับการจัดการกับคนแปดคน”  ลินลี่ย์พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“น่าเสียงดายข้าไม่สามารถใช้ทักษะเทพธรรมชาติโดยไม่หยุดพักไม่ได้”  บีบีพูดพลางถอนหายใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย เขาก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ใช้ทักษะเทพธรรมชาติและพลังโจมตีวิญญาณเป็นขั้นตอนที่แตกต่างกัน

การโจมตีวิญญาณใช้แต่พลังจิต  แม้ว่าท่านจะทุ่มเทใช้เต็มที่จนหมดก็ตามท่านก็ยังใช้มุกวิญญาณทองเพื่อเติมพลังจิตที่ขาดไปให้เต็มได้อย่างรวดเร็ว  หรือเพียงอาศัยพลังมหาเทพก็สามารถโจมตีได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องกังวลว่าพลังจิตตนเองจะถูกใช้หมดไป

แต่ทักษะเทพธรรมชาติ นอกจากใช้พลังจิตวิญญาณสิ้นเปลืองแล้วยังขึ้นอยู่กับพลังทักษะธรรมชาติด้วย

ตัวอย่างเช่นลินลี่ย์ใช้พลังมังกรคำรามก็ต้องใช้แสงสีฟ้าซึ่งเป็นพลังเทพธรรมชาติของตนเอง แม้ว่าพลังแสงสีฟ้าจะเติมเต็มได้รวดเร็วมาก  แต่ก็ยังจำเป็นต้องใช้เวลา!  บีบีใช้ทักษะกินเทพได้ต่อเนื่องสองครั้ง  แต่สำหรับครั้งที่สามเขาต้องรอเวลาขณะหนึ่ง เพียงแต่หลังจากพลังเทพธรรมชาติของเขาเติมเต็มในระดับหนึ่งที่แน่นอน  เขาจึงจะสามารถใช้ได้อีก

“แปดคน  เราจำเป็นต้องกำจัดสองคนออกไปตั้งแต่ต้น”  รีสเจมเริ่มวางแผนทันที  “บีบี!  เมื่อเราเผชิญหน้ากับพวกเขาก่อนอื่นเจ้าต้องจัดการกับสตรีชุดเงินชื่อราเนซซา!  หลังจากนั้นก็เป็นมอนเตโล! เมื่อเราจัดการสุดยอดฝีมือสองคนนี้ได้ มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถคุกคามเราได้”

แม้ว่าฝ่ายศัตรูจะมีแปดคน แต่พวกเขามีสุดยอดฝีมืออยู่เพียงสี่คน  อีกสี่คนจะอ่อนแอกว่า ระดับต่ำกว่าผู้บัญชาการทั่วไป

“ลินลี่ย์, บีบี!เจ้าทั้งสองเหนื่อยหรือเปล่า? เราจะพักกันสักหน่อยหรือว่าจะออกเดินทางกันเลย?”  รีสเจมถาม

“ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ เขาและบีบีเพิ่งแยกทางกับบลูไฟร์ได้ไม่นานนัก  และพวกเขาก็พักมานานก่อนหน้านั้นเช่นกัน  พวกเขาไม่เหนื่อยแม้แต่น้อย  ตรงกันข้ามพวกเขามองดูการต่อสู้ครั้งนี้  “ถ้าการสู้รบครั้งนี้เป็นไปได้ดีตามที่ทำนายไว้  ข้าคงได้ป้ายผู้บัญชาการเพียงพอในที่สุด”

ตามการคำนวณของลินลี่ย์ อีกหนึ่งป้ายก็พอแล้ว

“อย่างนั้นก็ได้ เราไปกันเลย” ตาของรีสเจมเป็นประกายและเขาแค่นเสียง “เจ้ามอนเตโลนั่น  ข้าจะสั่งสอนเขาให้หนำใจเลย  น่าโมโหนัก! ฮึ่ม  เขาคงไม่รู้ว่าเรามีไม้ตายอย่างบีบีอยู่”

มอนเตโลมีพลังวิญญาณอยู่ในระดับเดียวกับรีสเจม แม้แต่เทพพารากอนก็ต้องพยายามอย่างหนักหากคิดจะฆ่าพวกเขาโดยใช้พลังวิญญาณ แต่...เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะเทพธรรมชาติของบีบี  เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

“ไปกันเถอะ” เรย์โฮมที่ทั้งความคิดมีแต่ต้องการแก้แค้นพี่น้องของเขา  และลินลี่ย์ก็ต้องการได้รับป้ายผู้บัญชาการบีบีและรีสเจมออกไปจากถ้ำโดยตรงพร้อมกัน

เมื่อออกไปจากถ้ำ พวกเขามีกำลังใจอย่างไม่ธรรมดา แต่สามวันต่อมารีสเจมรู้สึกหดหู่และถอนหายใจ

พื้นที่รกร้างกว้างใหญ่ สายลมหนาวพัดหวีดหวิว

ร่างของคนทั้งสี่คนก้าวเดินเรียงหน้าพร้อมกัน  รีสเจมพูดอย่างจนใจ  “ข้าคิดว่าสมรภูมิมหาพิภพไม่ค่อยใหญ่มาก  แต่เดี๋ยวนี้ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่โตมโหฬารมาก การหามอนเตโลภายในนี้เป็นเรื่องยากเหลือเกิน”  สมรภูมิมหาพิภพมีเส้นรอบวงล้านกิโลเมตรและพลังที่จำกัดนั้นมากกว่าแดนรกหรือยมโลก

แม้ว่าลินลี่ย์จะเที่ยวไปเป็นล้านกิโลเมตรก็ใช้เวลาเพียงวันหรือสองวัน และนั่นถ้าพวกเขาเดินเป็นเส้นตรง  พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น  พวกเขาค้นหามอนเตโลตามที่ต่างๆ

“แม้ว่าเราจะใช้พลังมหาเทพค้นหา  แต่คงต้องใช้เวลาหลายสิบปีหรืออาจถึงร้อยปีในการตามหามอนเตโล” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและถอนหายใจ

จะหาคนในสมรภูมิมหาพิภพเขาจะต้องอาศัยพลังมหาเทพและใช้สร้างสำนึกเทพ เมื่อทำเช่นกันระยะในการตรวจสอบจะกว้างไกลยิ่งขึ้น

“จริงสิ, ยังมีอีกทางหนึ่ง”  บีบีบ่นพึมพำ

“ทางไหน?” รีสเจมพูดกระตุ้น “วิธีอื่นอะไรที่เราจะหามอนเตโลพบ?”

“ความจริง, เราไม่ต้องไปหาพวกเขา  พวกเขาสามารถมาหาเรานั่นจะดีกว่า”  บีบีพูดแค่นเสียง  “เราต้องการแก้แค้นมอนเตโล  แต่เขาต้องการหาเรื่องเจ้าเช่นกัน  รีสเจมทั้งหมดที่เจ้าต้องทำก็คือเริ่มสู้จนทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย  และแม้จะต้องใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเจ้า! ทำให้คนในระยะหมื่นกิโลเมตรออกจะต้องรู้ว่าคนที่ก่อเหตุยุ่งยากก็คือเจ้ารีสเจม! ตราบเท่าที่มอนเตโลอยู่ไม่ห่างไกลเกินไป เขาจะต้องรีบมาจัดการกับเจ้าทันที

ตาของรีสเจมเป็นประกายทันที

“นั่นง่ายมาก!  ทำไมข้าไม่ทันได้คิดนะ?”  รีสเจมเริ่มหัวเราะทันที “คราวนี้ข้าจะทำให้มอนเตโลพาตัวเข้ามาติดกับของข้า!”