บทที่ 56 การตัดสินใจของเยว่เจียนหลี่!

“ช่างเป็นคนที่แปลกจริงๆ...” เยว่เจียนหลี่มองหลี่หรานด้วยท่าทางที่ซับซ้อน

ตามความเชื่อของนาง ผู้บ่มเพาะส่วนใหญ่จากนิกายปีศาจมักจะสนใจผลประโยชน์ และพวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

อย่างไรก็ตาม หลี่หรานนั้นต่างออกไป เพื่อปกป้องศักดิ์ศรี เขากล้าที่จะต่อสู้กับเจตจำนงของจักรพรรดิ วิธีการแสวงหาความตายเช่นนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางของปีศาจอย่างแท้จริง

เยว่เจียนหลี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมในความกล้าหาญของเขา นางไม่รู้ว่าทำไม แต่นางไม่ต้องการเห็นเขาล้มลงในวินาทีสุดท้าย นางอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปพยุงเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลี่หรานฉกฉวยสมุนไพรอมตะของนางไปและแม้แต่หยอกล้อนาง นางก็กัดฟันทันที

“ไม่ว่ากระดูกสันหลังของเจ้าจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเจ้าเป็นคนต่ำช้าได้!”

…

หลี่หรานมองไปที่พระราชวัง ร่องรอยของความกลัวกระพริบไหวอยู่ในดวงตาของเขา “ข้าไม่คิดว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเทคนิคการบ่มเพาะพิชิตสวรรค์ที่แปลกประหลาดและทรงพลัง ข้าคงไม่สามารถขึ้นมาได้”

เทคนิคการบ่มเพาะพิชิตสวรรค์ทำให้ผู้ใช้งานสามารถบ่มเพาะได้โดยอัตโนมัติ

แต่ถ้าเขาใช้งานทักษะ มันจะมีความสามารถในการกลืนกินทักษะนับหมื่น

สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ผ่าลงมาถูกตราประทับโบราณลึกลับบนร่างกายของเขาดูดกลืนไปจนหมด

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการทักษะนี้จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันอยู่ยงคงกระพัน ยิ่งการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามรุนแรงเท่าใด พลังปราณที่ใช้ก็จะมากขึ้นเท่านั้น

เขารู้สึกถึงตันเถียนที่ว่างเปล่าและอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น

เยว่เจียนหลี่ยืนอยู่ข้างๆและมองเขาด้วยความขบขัน “ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการท้าทายสรวงสวรรค์และตั้งคำถามจักรพรรดิอมตะหรอกหรือ? ทำไมเจ้ายืนตรงไม่ได้เสียแล้วล่ะ?”

หลี่หรานชำเลืองมองนาง “ก็ดีกว่าการนอนอยู่บนพื้นราวกับสุนัข”

เยว่เจียนหลี่โกรธมาก “เจ้ากำลังพูดถึงใคร?”

“ใครก็ตามที่อยู่บนพื้นคือสุนัข”

“ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าก่อนหน้านี้ เจ้าคงตกลงไปแล้ว เจ้ายังมีจิตสำนึกเหลืออยู่หรือไม่?”

“เจ้าต้องการพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกับคนจากนิกายปีศาจ? เจ้าโง่หรือเปล่าเนี่ย?”

“เจ้า!”

ทั้งสองสบตากันอย่างแค้นเคือง

หลี่หรานเป็นคนแรกที่ยอมแพ้ “เอาล่ะๆ ข้าแค่ล้อเล่น ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ”

ถ้าเยว่เจียนหลี่โจมตี นางจะมีโอกาสกำจัดเขาหรือทำร้ายเขาอย่างหนัก

อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่นางไม่ทำเช่นนั้น นางยังเอื้อมมือมาพยุงเขาด้วย มันเกินความคาดหมายของหลี่หราน

“หึ! ใครต้องการคำขอบคุณจากเจ้ากัน”

เยว่เจียนหลี่พ่นลมออกทางจมูกอย่างเหยียดหยาม แต่ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย

หลี่หรานพบพื้นราบและนั่งลง “นี่เป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะฆ่าข้าได้ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่โจมตี?”

เยว่เจียนหลี่หัวเราะเยาะ “ใครบอกว่าข้าจะไม่ทำ? ข้าจะฆ่าเจ้าทันทีหลังจากที่เจ้าฟื้นคืนพลังปราณด้วยกระบี่ของข้า!”

“โอ้ ขอให้โชคดีแล้วกัน” หลี่หรานหยิบเม็ดยาออกมาหนึ่งกำมือ นั่งไขว่ห้าง หลับตาลงและเริ่มทำสมาธิ

เยว่เจียนหลี่รู้สึกสับสน “???”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆหรือไง?” นางดึงกระบี่ออกมาและแสดงท่าทางต่อหน้าหลี่หรานเป็นเวลานาน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ตอบสนอง ไม่แม้แต่จะขยับเปลือกตา

“ชิ น่าเบื่อจริง...” เยว่เจียนหลี่เก็บกระบี่ของนางด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นดวงตาของนางก็แข็งค้าง นางเห็นว่าเสื้อผ้าของหลี่หรานขาดรุ่งริ่ง ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาถูกเปิดเผย และเส้นลายพวกนั้นก็ปรากฏให้เห็น

ใบหน้าของนางแดงก่ำและรีบหันหนีอย่างร้อนรน

“ห้ามดู ห้ามดู มันไม่เหมาะสม....”

“เดี๋ยวก่อน นั่นไม่ถูกต้อง! เขาเคยเห็นของข้าแล้ว ทำไมข้าจะมองเขาไม่ได้” เยว่เจียนหลี่รู้สึกขุ่นเคืองและหันกลับมามองอย่างชอบธรรม

รูปร่างของหลี่หรานสมบูรณ์แบบ

กล้ามเนื้อทั้งหมดในร่างกายของเขาแข็งแกร่ง ราวกับบรรจุระเบิดที่ทรงพลัง อย่างไรก็ตาม เส้นนั้นชัดเจนและเรียบเนียน ไม่พบอาการปูดบวมแม้แต่น้อย

นี่เป็นการตีความที่สมบูรณ์แบบของการมีหลังดั่งเสือและเอวเหมือนหมาป่า ใบหน้าของเยว่เจียนหลี่แดงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดหูของนางก็ปล่อยควันออกมา

“มันดูดีไหม?” ทันใดนั้นหลี่หรานก็ลืมตาขึ้นและถาม

“ดี... บิดาเจ้าสิ! มันน่าเกลียด!”

เยว่เจียนหลี่ที่ดูเหมือนจะถูกจับได้คาหนังคาเขาหลบหนีไปไกล

นางซ่อนตัวอยู่ห่างออกไป ลูบหน้าอกและพยายามทำให้หัวใจที่เต้นแรงของนางสงบลง

“สมกับเป็นปีศาจจากนิกายปีศาจจริงๆ เขาไม่มีความละอายแม้แต่น้อย!”

เนื่องจากหลี่หรานได้ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ แรงกดดันจึงหายไปอย่างสมบูรณ์ คนที่เหลือต่างตระหนักถึงเรื่องนี้และปีนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

ซ่งชิงซงเป็นคนแรกที่ขึ้นมาถึง เมื่อเขาเหยียบย่างลงบนพื้น บันไดก็หายไปทันที คนอื่นๆร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกขณะที่พวกเขาร่วงหล่นลงไปและถูกส่งออกจากอาณาจักรลับ

“ฮู่วว~ เยี่ยม! ข้าทำสำเร็จ!” ซ่งชิงซงหายใจหอบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปิติยินดี

เขามองไปรอบๆและสังเกตเห็นหลี่หรานซึ่งกำลังทำสมาธิอยู่ไม่ไกล ฉากของหลี่หรานที่ต่อต้านสายฟ้าจากสวรรค์ที่เขาได้เห็นด้วยตานั้นทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

‘ปีศาจตนนี้แข็งแกร่งเกินไป!’

‘แข็งแกร่งจนชวนสิ้นหวัง!’

“สุดท้ายแล้วจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับมรดก ถ้าเขาฟื้นขึ้นมา ข้าจะต้องถูกกำจัดอย่างแน่นอน!”

“ตอนนี้การบ่มเพาะของเขากึ่งพิการ นี่เป็นโอกาสเดียวของข้า!” ซ่งชิงซงกำกระบี่บินแน่นและค่อยๆเดินไปหาหลี่หราน

สีหน้าของเขาค่อยๆมืดลง

แคร้งง!

ลำแสงกระบี่ส่องประกายและรอยบาดก็ปรากฏขึ้นบนพื้นตรงหน้าเขา

ซ่งชิงซงเงยหน้าขึ้นและเห็นเยว่เจียนหลี่ถือกระบี่ของนางด้วยท่าทางเย็นชา

“ไสหัวไป!”

//////////