ตอนที่ 19-39 บลูไฟร์
“ท่านเลย์ลิน?” แม้ว่าลินลี่ย์จะแปลกใจและดีใจ แต่เขาก็ยังสงสัยเช่นกัน ในอดีตบลูไฟร์ให้คำแนะนำบางอย่างกับเขาและเขามองบลูไฟร์ว่าทรงพลังมาก นั่นเป็นเพราะเมื่อลินลี่ย์อายุยังน้อยเขาอ่อนแอมาก “ข้าเหนือกว่าบรรดาผู้บัญชาการทั่วไปแล้วในตอนนี้! ผู้บัญชาการธรรมดาไม่สามารถทำอะไรข้าได้ แต่พลังโจมตีจากท่านเลย์ลินนั้น? นี่เขามีระดับพลังเพียงใดกันแน่?”
ลินลี่ย์ไม่รู้ว่าการโจมตีนั่นเป็นพลังโจมตีปกติหรือว่าเป็นพลังโจมตีเต็มกำลังจากบลูไฟร์กันแน่!
“ลินลี่ย์ บีบีไม่ได้พบกันนานเลยนะ” บลูไฟร์ยิ้มขณะเดินเข้ามาหา
“ฮ่าฮ่า” แฮมเมอร์ที่อยู่ใกล้ๆหัวเราะลั่นอย่างสบายอารมณ์ เสียงหัวเราะของเขากึกก้องเหมือนฟ้าร้อง และเขาจ้องมองบลูไฟร์ด้วยดวงตาสีทองร้อนแรง ประกายแสงสีทองมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าฉายออกมาจากดวงตาของแฮมเมอร์ “ยอดฝีมืออะไรกันนี่! ในสมรภูมิมหาพิภพเมื่อทุกคนเห็นข้าแฮมเมอร์ พวกเขาจะหลีกเลี่ยงและหลบซ่อนกันตั้งแต่ไกล ยากนักที่ข้าจะได้พบเจอยอดฝีมืออย่างเจ้า สู้กับเจ้าเด็กเผ่ามังกรฟ้าไม่สนุกเลย ข้ารู้สึกเหมือนกับโดนมัดมือมัดเท้า มันไม่สาสมใจ! พลังของเจ้าดูเหมือนจะร้ายกาจไม่เบา มาเลย มาทดสอบกันหน่อย!”
ลินลี่ย์และบีบีตะลึง
“แฮมเมอร์บ้าไปแล้วหรือ?” ลินลี่ย์กระพริบตาปริบๆ
เขาไม่รู้ว่าแฮมเมอร์เป็นคนที่ตรงไปตรงมาและชอบต่อสู้ยิ่งนัก
ทันทีที่แฮมเมอร์พูดจบ เขาเคลื่อนไหวทันที! ขาที่แข็งเหมือนเหล็กของเขาเปล่งประกายสีทองกระแทกย่ำกับพื้น “ปัง!” พื้นแยกยาวเป็นรอยแยกหลายร้อยเมตร แฮมเมอร์กลายสภาพเป็นแสงสีทองบุกเข้าหาบลูไฟร์!
“คนหยาบคาย” บลูไฟล์เลิกคิ้วสีแดงเข้มและพูดพลางหัวเราะเบาๆ
ชุดของเขาขาวราวกับหิมะ บลูไฟร์ยืนนิ่งกับที่ ไม่หลบแม้แต่น้อย
“ปัง!” ขาขวาของแฮมเมอร์เปล่งประกายสีทองเตะใส่บลูไฟร์ราวกับดาวตก แรงเตะนี้ทำให้พื้นโลกสั่นสะเทือนมิติบิดเบี้ยวและรอยแยกมิตินับสิบปรากฏขึ้น
“พลังเตะที่น่ากลัวนัก” หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไป
“พี่ใหญ่!เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาสู้กับท่าน เขาไม่ได้ใช้พลังนี้” บีบีกล่าว
ลินลี่ย์รู้เรื่องนี้เช่นกัน เขาอาศัยแรงบีบอัดจากสนามพลังโน้มถ่วงทำให้แฮมเมอร์ไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่ มิฉะนั้นด้วยพลังที่เป็นพรสวรรค์ของแฮมเมอร์ ลินลี่ย์ยังจะผลัดกันโจมตีกับเขาหลายครั้งได้ยังไง? “บีบี, ดูให้ดีและมองวิธีที่ท่านเลย์ลินรับพลังโจมตี” ลินลี่ย์จ้องมองการต่อสู้ไม่กล้าปล่อยให้คลาดตาแม้แต่น้อย
บีบีจ้องมองดูเช่นกัน
“ไม่เลว” บลูไฟร์ยังยืนอยู่กับที่ แต่แปลกมากที่เงาขาสีทองยังคงโจมตีใส่ร่างของบลูไฟร์
ร่างของบลูไฟร์หายไป และปรากฏห่างออกไปอีกสามเมตร
“เทเลพอร์ต?” หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยน “ไม่...ความเร็ว! ความเร็วเทียบได้กับไบเออร์! สำหรับเขาที่กล้าหลบในสช่วงที่พลังเตะของแฮมเมอร์กำลังจะถูกร่าง ความเร็วของเขาเหลือเชื่อ...” นี่เป็นครั้งที่สองที่ลินลี่ย์ได้เห็นความเร็วที่น่ากลัวอย่างนั้น
แฮมเมอร์เตะพลาด แต่เขาตวาดลั่น “ดี!” ขณะเดียวกันแฮมเมอร์บิดตัวเตะทันที!
เขาหมุนตัวราวกับพายุหมุน และขาที่มีประกายสีทองเริ่มหมุนเตะเช่นกัน โดยแทบไม่มีการหยุด เขาเตะใส่บลูไฟร์ที่ยังยืนยิ้มอย่างใจเย็นโดยไม่มีความกลัวปรากฏอยู่ในสีหน้าอย่างต่อเนื่อง
“ควั่บ!” “ควั่บ!”
ในสายตาของลินลี่ย์ บีบีและแฮมเมอร์ ร่างของบลูไฟร์คล้ายกับจะเทเลพอร์ตสร้างเป็นเงาภาพตามหลังจากนั้นปรากฏห่างออกไปเป็นร้อยเมตรยืนนิ่งอยู่กับที่
“พี่ใหญ่, บลูไฟร์นี่..ใช้ความเร็วแบบไหนกัน? เขาใช้เคล็ดความรู้ลึกลับแบบไหน?” บีบีไม่เข้าใจ
ลินลี่ย์ฝึกฝนในกฎธาตุไฟ ดังนั้นเขาพอจะรู้บ้าง “ไฟแตกต่างจากลม ร่างของไบเออร์จะเปลี่ยนสภาพเป็นคล่องแคล่วกลายเป็นภาพมายา แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็วมาก แต่เขาก็ยังเป็นเหมือนกับสายลมที่ไร้รูปไร้ลักษณ์ ท่านเลย์ลินจะมีความแตกต่าง ดูสิเขาก็เป็นเหมือนกับไฟ เปลวไฟระเบิดอย่างรุนแรงพร้อมกับพลังงาน! ไม่มีภาพลวงตาสำหรับความเร็วของบลูไฟร์ เขาระเบิดพลัง! ความเร็วของเขาเป็นการระเบิดพลังจนถึงขีดจำกัดอย่างกะทันหันทำให้แม้แต่เจ้าและข้ารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังเทเลพอร์ต”
ลินลี่ย์อดถอนหายใจทึ่งมิได้
เพราะคนผู้มีความเร็วจนถึงระดับนั้น...เฉพาะเรื่องนี้ก็ทำให้บลูไฟร์กลายเป็นผู้บัญชาการชั้นสูงได้
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่?” แฮมเมอร์ตะโกนลั่นด้วยความโมโห “เจ้าเอาแต่หลบอย่างเดียว! นี่ไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย ข้าแฮมเมอร์อุตส่าห์ประทับใจเจ้าแท้ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าต้องการสู้กับเจ้า ถ้าเจ้ามีความสามารถก็สู้ตอบโต้ข้าแฮมเมอร์โดยตรง!” แฮมเมอร์ตะโกนอยู่ฝ่ายเดียวอย่างไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าความเร็วของตัวเองยังด้อยกว่าคนผู้นี้ห่างไกล
ความจริงแฮมเมอร์โกรธมาก พลังโจมตีของเขาทรงพลังมาก และพลังป้องกันของเขาก็ทรงพลังมาก น่าเสียดาย เขาช้าเกินไปและเขาไม่ถนัดในการสู้ระยะห่าง
ดังนั้นเมื่อยอดฝีมือหลายคนเผชิญหน้ากับแฮมเมอร์ พวกเขาจะหนีไปทันที นี่เป็นเรื่องเดียวกับสองคนแรกที่เขาเคยเจอ ยังคงเป็นอย่างเดียวกันในอีกสองสามร้อยปีถัดมาที่เขาเจออีก เรื่องนี้ทำให้แฮมเมอร์เกลียดคนที่เอาแต่อาศัยความเร็วหลบหนี”
“เจ้าเป็นคนตลกจริงๆ” บลูไฟร์ยังคงยิ้มเต็มหน้า
“ตลกบ้าบออะไรกัน! แฮมเมอร์เงยหน้าตะโกน ”เจ้าเตี้ย,ถ้าเจ้ามีความสามารถก็มาสู้กับข้าแฮมเมอร์โดยตรง!” ขณะที่เขาพูดแฮมเมอร์ปล่อยหมัดขนาดเท่ากับกระสอบทรายใส่อีกฝ่ายอย่างดุดัน มีเสียงดัง ‘ปัง’ เหมือนกับว่าภูเขาถล่มทลาย แรงปะทะที่น่ากลัวทำให้เกิดรอยแยกมิติปรากฏระหว่างหมัดของเขา
“เจ้าคนตัวเตี้ย เจ้ากล้าหรือเปล่า?” แฮมเมอร์เงยหน้าด้วยความภูมิใจ
ส่วนสูงของบลูไฟร์ถือว่าธรรมดา แต่เนื่องจากแฮมเมอร์สูงถึงสามเมตรจึงนับว่าไม่ยุติธรรมนักที่เขาเรียกบลูไฟร์ว่าเจ้าเตี้ย
“ฮ่าฮ่า...”
บลูไฟร์อดเริ่มหัวเราะไม่ได้ “ข้าเองอยู่ในสมรภูมิมหาพิภพมานานแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้สู้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็ได้ อย่างนั้นวันนี้ ข้าจะยืดแข้งยืดขาสักเล็กน้อย...มาเลย!” หลังจากบลูไฟร์พูดจบ มีเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น รอบตัวบลูไฟร์เริ่มมีเปลวไฟม้วนตัวเป็นเกลียว ดวงตาภายใต้คิ้วสีแดงเข้มฉายประกายแสงสีส้มร้อนแรง
เขาเป็นเหมือนเทพสงครามที่ร้อนแรง!
“ดี!” แฮมเมอร์หัวเราะลั่น และหลังจากพูด เขาบุกเข้าหาบลูไฟร์โลกสั่นสะเทือนจากฝีเท้าในแต่ละก้าวของเขา
ลินลี่ย์และบีบียังคงดูต่อและเพ่งความสนใจกับภาพเหตุการณ์ข้างหน้า “พี่ใหญ่, ใครจะชนะ? ข้าหมายถึง,ถ้าพวกเขาสู้กันโดยตรง ใครจะชนะ?” บีบีถามทางใจ ขณะที่ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่แน่ใจเช่นกัน ตามรายงานข่าวกรองของปู่ของเจ้า แฮมเมอร์มีเรี่ยวแรงตามธรรมชาติแข็งแกร่งมาก และพลังโจมตีของเขาเทียบได้กับเทพพารากอน! ถ้าท่านเลย์ลินเลือกจะสู้กับเขาโดยตรง ก็ยากจะพูดได้”
บลูไฟร์ตลอดทั้งตัวอยู่ในท่ามกลางเปลวไฟมองดูแฮมเมอร์บุกเข้ามาหาอย่างใจเย็น
“อ๊าคคคคค!”
หน้าของเขาดุร้าย แฮมเมอร์คำรามเบาๆ และหมัดขวาของเขาแฝงไปด้วยพลังมากมายและตามด้วยเคล็ดกฎลึกลับธาตุดินกระแทกใส่บลูไฟร์โดยตรง เสียงครืนดัง มิติเริ่มสั่นสะท้านไปทุกที่ๆหมัดผ่านไป
ในทันใดนั้นหมัดมาถึงต่อหน้าบลูไฟร์
“ดี!” เสียงตะโกนดังขึ้น
บลูไฟร์ยังคงสงบอยู่ตลอดเวลา เขาเลิกคิ้ว มือขวาของเขาที่ห้อยแนบข้างตัวตลอดพลันยิงแสงออกอย่างรวดเร็ว ลินลี่ย์และบีบีเพียงแต่รู้สึกแสงสีแดงเพลิงเจิดจ้าบาดตายิงออกไป แสงนี้ปะทะเข้ากับหมัดของแฮมเมอร์หมัดปะทะหมัดเป็นครั้งแรก!
ไม่ต้องมีเคล็ดลับแต่อย่างใด เป็นการแข่งปะทะกันโดยตรง!
“แครก!” เมื่อหมัดของพวกเขาตัดกัน มิติพลันแตกเหมือนกับแก้วแตกริ้วมิติที่ขาดนับสิบสายปรากฏให้เห็น
แฮมเมอร์และบลูไฟร์สั่นเล็กน้อยทั้งคู่ แฮมเมอร์ถอยหลังไปสามก้าว ขณะที่บลูไฟร์ถอยไปก้าวเดียว
“อื๋อ?” ลินลี่ย์และบีบีตะลึงจ้องจนตาแทบถลน
“น่ากลัวจริงๆ บลูไฟร์ไม่ได้ใช้สมบัติมหาเทพหรืออาวุธเทพแม้แต่น้อย” ลินลี่ย์เพ่งดูหมัดข้างหนึ่งบลูไฟร์ที่ขาวนวลราวกับหยกขาว “แฮมเมอร์เกิดมาจากโลกธาตุดินศักดิ์สิทธิ์เอง เขาเป็นภูเขาทองที่ถูกพิภพศักดิ์สิทธิ์หล่อเลี้ยงมาหลายปีมีความรู้สึกซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมร่างของเขาถึงมีความแข็งแกร่งเหลือเชื่อ แต่บลูไฟร์...”
ลินลี่ย์ตะลึง
“สุดยอด! แฮมเมอร์, เจ้าเก่งสมชื่อจริงๆ” บลูไฟร์หัวเราะอย่างเยือกเย็นและถอนหายใจชื่นชม
แฮมเมอร์ตกตะลึงจ้องบลูไฟร์ จากนั้นมองดูหมัดของตนเอง เขาไม่กล้าเชื่อ “เป็นแบบนั้นไปได้ยังไง? เป็นไปได้ยังไง? เขาสู้กับข้าโดยตรง แต่ก็ยังได้เปรียบเล็กน้อยหรือ?” แฮมเมอร์รู้ดีว่าเมื่อครู่นี้ในทันที่หมัดของเขาปะทะกับหมัดของบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา พลังที่แหลมคม เดือดพล่านทะลักใส่เขาโดยตรง
พลังที่แหลมคมเดือดพล่านนั้นเป็นเหมือนกับภูเขาไฟระเบิดมันทะลักเข้ามาโจมตีข้างหน้าอย่างรุนแรง
เมื่ออยู่ต่อหน้าแรงระเบิดแฮมเมอร์รู้สึกว่าหมัดที่ไร้เทียมทานของเขาสั่น..
“เจ้าเป็นใคร?” แฮมเมอร์พูดเสียงทุ้ม
“ข้าน่ะหรือ? เจ้าเรียกข้าว่า..บลูไฟร์ก็ได้!” บลูไฟร์พูดพลางหัวเราะอย่างเยือกเย็น
แฮมเมอร์หรี่ตาเหมือนตาวัวของเขา จากนั้นพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเสียงก้องกังวาน “ดี, บลูไฟร์ ข้าจะจำเจ้าไว้! แม้ในอดีตที่ผ่านมา เมื่อข้าเผชิญกับพารากอนธาตุน้ำบอร์โฮสเมื่อเราต่างประลองหมัดกันและกัน ข้าก็ยังไม่เสียเปรียบ ท่าน...แข็งแกร่งมาก!” หลังจากพูดเสร็จแฮมเมอร์หันหลังและเดินจากไปทันที
บลูไฟร์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาเห็นแฮมเมอร์เดินจากไป เขาอดถอนหายใจชมเชยไม่ได้ “เขาเก่งสมชื่อจริงๆสมแล้วที่ได้รับเลือกให้เป็นทูตมหาเทพทั้งที่ยังเป็นเทียมเทพ”
“ท่านเลย์ลิน” ถึงตอนนี้ลินลี่ย์จึงเดินเข้ามาหา
“ท่านเลย์ลิน, ท่านแข็งแกร่งทรงพลังมากจริงๆ!” ตาของบีบีเป็นประกาย และเขารีบวิ่งเข้ามาสมทบ “ท่านทรงพลังมากขนาดนั้นได้ยังไง? ขนาดเจ้าโอดินหนึ่งในห้าราชันย์เกบาโดสยังอ่อนแอกว่าท่านมากนักไม่ใช่หรือ? จริงสิ...พลังของท่านเพิ่มมากขึ้นหลังจากท่านเข้าไปในสุสานเทพเจ้าใช่ไหม?”
ชื่อจริงของบลูไฟร์ก็คือซัคคาเรียส เลย์ลิน บลูไฟร์เป็นเพียงฉายา ฉายาของเขาใช้สำหรับบอกคนภายนอกให้ทราบ แต่แน่นอนคนที่เขารู้จักจึงจะเรียกชื่อของเขา
“สุสานเทพเจ้า?” บลูไฟร์หัวเราะเบาๆ “นั่นมีความเกี่ยวข้องบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะสถานที่นั้นทั้งหมด”
และจากนั้นบลูไฟร์หันมามองลินลี่ย์และหัวเราะ “ลินลี่ย์, ไม่ได้พบกันนาน ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหลอมรวมสี่เคล็ดลึกลับของกฎธาตุดินได้แล้ว เมื่อตอนที่ข้าพบเจ้าครั้งแรกข้าเองก็ประทับใจแล้วที่เจ้ามีความรู้ความสามารถที่ยอดเยี่ยม...แต่ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าแค่เวลาสองพันปี เจ้าจะมาถึงระดับนี้ได้และยังยืนอยู่ในระดับสุดยอดของเทพชั้นสูงอีกด้วย”
แน่นอนว่าบรรดาผู้บัญชาการทั้งหมดนับได้ว่าเป็นสุดยอดของเทพชั้นสูง
แต่ความจริงมีเพียงเทพชั้นสูงพารากอนเท่านั้นที่ถือว่าเป็นสุดยอดจริงๆ
“ถ้าไม่ได้คำแนะนำของท่านจากในอดีต ท่านเลย์ลิน บางทีข้าคงฝึกได้ไม่เร็วขนาดนี้แน่” ลินลี่ย์พูดถ่อมตัว
“ความจริง, เป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่เราได้พบกัน มาเถอะ มานั่งดื่มคุยกัน” เลย์ลินพูดและหัวเราะเบาๆ
ลินลี่ย์ไม่ปฏิเสธแน่นอน ยังเหลืออีกสามร้อยปีก่อนสงครามมหาพิภพจะต้องได้ผลสรุป เขายังมีเวลาพอ และเขามีความสุขที่ได้พบเจอบลูไฟร์ ขณะเดียวกันลินลี่ย์ค่อนข้างตะลึงกับพลังของบลูไฟร์ทั้งประหลาดใจเช่นกัน “เขาสามารถสู้กับแฮมเมอร์ได้โดยตรงด้วยมือเปล่าและยังได้เปรียบเล็กน้อยอีกหรือ? เป็นไปได้ว่า...บลูไฟร์คงถึงระดับพารากอน?”
ลินลี่ย์รู้ว่าพารากอนเป็นกันได้ยากเย็นเพียงใด!
มีพิภพโลกธาตุมากมาย แต่ในช่วงเวลาหลายปีจำนวนของเทพพารากอนหรือพูดให้ถูกจำนวนคนที่ถูกสงสัยว่าเป็นเทพชั้นสูงพารากอนมีไม่ถึงสามสิบ “เป็นไปได้ไหมว่าพิภพยูลานของเราก็มีพารากอนอยู่หนึ่งคนเช่นกัน?” ลินลี่ย์รู้สึกดีใจ
บลูไฟร์ใช้หมัดสร้างถ้ำแห่งหนึ่ง และจากนั้นดึงโต๊ะเหล้าและอาหารออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ เหล้าอาหารถูกแช่เย็นไว้ทั้งหมดแต่แน่นอนว่าบลูไฟร์ละลายน้ำแข็งออกไปอย่างรวดเร็ว ลินลี่ย์บีบีและบลูไฟร์นั่งลงและกินดื่มพูดคุยตามปกติ
“ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าท่านจะมาเช่นกัน ท่านเลย์ลิน” บีบีคว้าเนื้อมังกรปีศาจและกินอย่างเอร็ดอร่อย “ข้าคิดว่าท่านจะต้องฆ่าผู้บัญชาการได้มากมายหลายคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในสมรภูมิมหาพิภพ ท่านเลย์ลินฆ่าได้เท่าใดแล้ว?”
บลูไฟร์ถือแก้วเหล้า เขาแค่จิบอึกหนึ่งเท่านั้นและเริ่มหัวเราะส่ายศีรษะ “ยังฆ่าไม่ได้สักคน”
“อะไรนะ? ไม่ได้ฆ่าสักคน?” บีบีจ้องมอง “ท่านเลย์ลิน, ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งความเร็วที่ท่านแสดงออกมาและพลังโจมตีที่น่ากลัวนั้นเทียบกับแฮมเมอร์แล้ว...แค่สองอย่างนี้ก็ทำให้ท่านฆ่าผู้บัญชาการได้หลายคนแล้ว! เมื่อผู้บัญชาการมาพบกับท่าน พวกเขาจะไม่สามารถหนีได้”
ด้วยความเร็วของบลูไฟร์ ใครจะหลบหนีเขาได้พ้น?
“ข้าจะต้องฆ่าคนแค่เพราะข้าเข้ามาในสมรภูมิมหาพิภพด้วยหรือ?” บลูไฟร์ส่ายศีรษะและหัวเราะ “ข้ามาที่นี่เพราะเหตุผลสองอย่าง ประการแรก ข้าไม่เคยเข้าร่วมสงครามมหาพิภพและต้องการมาชมดู ขณะที่ประการที่สอง...เจ้าไม่จำเป็นต้องถาม”
บีบีรู้ว่าบลูไฟร์ไม่ต้องการพูด จึงไม่ถามอีกต่อไป
ลินลี่ย์ไม่สามารถข่มความสงสัยได้ จึงถามขึ้นบ้าง “ท่านบลูไฟร์, ตอนนี้ทั้งความเร็วของท่าน..เท่าที่ข้าบอกได้มีแต่เทพพารากอนอย่างไบเออร์จึงจะเทียบกับท่านได้ และพลังโจมตีของท่านก็เทียบได้กับแฮมเมอร์ ข้าอยากถามท่านเลย์ลิน ท่าน..ถึงระดับพารากอนในการหลอมรวมกฎลึกลับได้แล้วใช่ไหม?”
บลูไฟร์ตกใจ
“ถ้าท่านไม่อยากบอก ก็ไม่เป็นไร” ลินลี่ย์รีบกล่าว ลินลี่ย์รู้เช่นกันว่าเทพพารากอนหลายคนซ่อนพลังของพวกเขาไว้และไม่แสดงต่อสาธารณชน นี่คือเหตุผลที่หลายคนเพียงแต่ถูกสงสัยว่าจะเป็นเทพพารากอน
“ไม่จำเป็นที่ข้าจะต้องเก็บเป็นความลับจากเจ้า” บลูไฟร์พยักหน้าเล็กน้อย “ความจริงข้าเข้าถึงระดับพารากอนตั้งแต่เมื่อพันปีที่แล้ว”
