Chapter 89 : ถ้ำไร้นาม
หลังจากซื้อคัมภีร์และสั่งทำแหวนแล้วโจวเฉินกับหญิงสาวร่างสูงก็ไปเยี่ยมร้านที่เหลือยกตัวอย่างเช่นตลาดและห้องสมุดเพื่อหาความรู้ ยังไงก็ตามพวกเขากลับไม่ได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาอีกเลยเนื่องจากไม่เจอสิ่งที่เหมาะกับตัวเอง
หลังจากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังโรงเหล้าที่มีชื่อว่า ‘มังกรแดงหลับใหล’ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ใบค่าหัวและภารกิจต่างๆจะถูกนำมาแปะเอาไว้
โรงเหล้ามังกรแดงหลับใหลมีขนาดใหญ่โตมาก เพียงแค่โถงอย่างเดียวก็ปาเข้าไป300ตารางเมตรแล้ว ด้านในนั้นมีผู้คนที่แต่งกายแตกต่างกันไปเดินอยู่มากมาย บ้างก็ดื่มกินและพูดคุยเกี่ยวกับข่าวลือต่างๆและบ้างก็มองหาภารกิจที่เหมาะกับพวกตน
หลังจากโจวเฉินและหญิงสาวร่างสูงเดินเข้ามาพวกเขาก็ตรงดิ่งไปที่พื้นที่สำหรับรับภารกิจในทันที
[หนังหมีหิมะโตเต็มวัยสภาพสมบูรณ์ รางวัล : 5 เหรียญทอง]
[รับสมัครคนคุ้มกันกองคาราวาน ใครที่สนใจสามารถมาสัมภาษณ์ได้ ที่อยู่คือ.....]
[เขี้ยวแวมไพร์สภาพสมบูรณ์ รางวัล : 20เหรียญทอง]
[กลุ่มทหารรับจ้างเลือดทมิฬต้องการสายเลือดใหม่ ผู้ใดที่มีพลังเพียงน้อยนิดโปรดอย่าเสียเวลา...]
[15เหรียญทองแลกกับหัวของคนหนึ่งคน ใครที่สนใจโปรดมาที่...]
หลังจากกวาดตามองโจวเฉินก็พบว่าภารกิจนั้นค่อนข้างไร้ระเบียบสิ้นดี มันมีภารกิจแทบจะทุกรูปแบบผสมปนเปกันมั่วไปหมดและกระทั่งใบโฆษณารับสมัครคนก็ยังมี
“ไม่มีภารกิจที่เหมาะกับฉันเลยแฮะ”
หลังจากอ่านอยู่ซักพักโจวเฉินก็หมดความสนใจ ต่างจากหญิงสาวร่างสูงที่อ่านภารกิจทุกภารกิจที่ถูกแปะเอาไว้อย่างระมัดระวัง ไม่นานนักเจ้าหล่อนก็ฉีกใบภารกิจตามหาหนังจิ้งจอกหิมะออกมา
รางวัลจากภารกิจนี้เพียงแค่1เหรียญทองเท่านั้น ยังไงก็ตามระดับความยากเองก็ต่ำด้วยเช่นกันและเมื่อใดที่พบจิ้งจอกหิมะและสังหารมันลงได้ก็จบภารกิจได้ทันที
หลังจากเจ้าหล่อนรับภารกิจมาแล้วเธอก็รีบเอ่ยลาโจวเฉินและมุ่งหน้าออกนอกเมืองไปในทันที ทิ้งให้โจวเฉินรั้งอยู่ที่โรงเหล้ามังกรแดงหลับใหลเพื่อคิดหาหนทางสำหรับตนเองต่อไป
“จากข้อมูลที่ได้มาจากตลาดและห้องสมุดแล้วราชันย์เสือเขี้ยวดาบค่อนข้างเก็บตัวและอาจจะลองเสี่ยงโชคเอาถึงจะเจอ วิญญาณอาฆาตอัสนียิ่งหายากยิ่งกว่าและจะมีลักษณะการปรากฏกายที่ค่อนข้างตายตัว มีเพียงที่อยู่ของศิลาหินเขี้ยวหนุมานเท่านั้นที่ค่อนข้างเป็นชิ้นเป็นอันคือเราสามารถลงไปยังโลกใต้ดินเพื่อตามหาได้เลย”
จากข้อมูลที่เขารวบรวมมาโจวเฉินจึงตัดสินใจว่าจะมุ่งหน้าไปยังถ้ำที่อยู่ทางตะวันออกของเมืองผาแดงเพื่อเสี่ยงโชค
ถ้ำแห่งนี้ถูกพบโดยคนของเมืองผาแดงเมื่อราวๆสองเดือนก่อนจึงยังไม่มีชื่ออย่างเป็นทางการ ดังนั้นมันจึงถูกเรียกว่าถ้ำไร้นาม ลือกันว่าถ้ำแห่งนี้ไร้ก้นบึ้งและมีวัตถุดิบดีๆมากมายให้ค้นหาแต่ก็มาพร้อมกับมอนสเตอร์อันตรายมากมายที่อาศัยอยู่ภายใน เหล่านักผจญภัยหลายต่อหลายคนต่างเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั่น
โจวเฉินได้ยินคนที่กำลังทานข้าวเย็นคุยกันเกี่ยวกับถ้ำไร้นามเมื่อตอนที่เขากินอาหารอยู่ในโรงแรมป่าอุ่นเมื่อวานนี้ ในวันนี้เขาจึงออกหาข้อมูลและรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับมันให้ได้มากขึ้น
ไม่นานหลังจากนั้นโจวเฉินก็ขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าออกจากเมืองผาแดงไปทางทิศตะวันออก
ถ้ำไร้นามอยู่ห่างจากเมืองผาแดงราว40กิโลเมตร ระยะห่างเช่นนี้อาจจะเรียกว่าไกลได้ไม่เต็มปากนักแต่ถ้าเดินเท้าก็จำเป็นต้องใช้เวลาพอสมควร โจวเฉินไม่ขาดเงินอยู่แล้วดังนั้นเขาจึงจ้างรถม้าไปที่นั่น
รถม้าไม่อาจไปส่งถึงปากถ้ำของถ้ำไร้นามได้โดยตรง โจวเฉินจำเป็นต้องเดินต่ออีกเจ็ดถึงแปดกิโลเมตรหลังจากลงจากรถม้า
สองชั่วโมงให้หลังโจวฉินก็ลงจากรถม้าบริเวณเส้นทางแคบๆบนภูเขาที่ถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยหิมะและเริ่มไต่ขึ้นไปบนเขา
เขาได้เตรียมแผนที่ทั่วๆไปของบริเวณนี้เอาไว้แล้วดังนั้นการจะตามหาสถานที่ใดที่หนึ่งจึงไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่นัก หลังจากปีนเขามาได้ซักพักเขาก็บังเอิญพบกับคนที่กำลังไต่เขาลงมาพอดี
คนผู้นี้คือชาวพื้นเมืองวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เมื่อเขาเห็นโจวเฉินเขาก็รีบกล่าวออกมาทันที
“เจ้ากำลังจะไปที่ถ้ำไร้นามใช่ไหม? ไม่จำเป็นต้องไปหรอก เจ้าพวกสารเลวจากกลุ่มทหารรับจ้างเลือดทมิฬมันยึดที่นั่นเป็นอาณาเขตของตัวเองไปแล้วและไม่ยอมปล่อยให้ใครผ่านเข้าไปซักคน”
“หืม? มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอครับ?”
โจวเฉินประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย ข้อมูลที่เขาได้มาไม่ได้บอกถึงเรื่องนี้เลย บางทีสถานการณ์นี้อาจจะพึ่งเกิดขึ้นมาไม่นาน
ชายชาวพื้นเมืองวัยกลางคนจากไปทันทีหลังจากกล่าวเตือนโจวเฉินแล้ว โจวเฉินเองก็ไม่อยากจะละทิ้งแผนการของตัวเองเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆนี่ เขาปีนไปตามเส้นทางและใช้เวลาไปอีกร่วมชั่วโมงจนมาถึงพื้นที่เป้าหมาย
ระหว่างที่ปันมานั้นโจวเฉินก็พบชาวพื้นเมืองอีกหลายคนที่ปีนกันลงมาจากภูเขา ดูเหมือนพวกเขาจะถูกไล่ลงมาเหมือนกันและบางคนนั้นก็กระทั่งได้รับบาดเจ็บด้วยซ้ำ
ทางเข้าถ้ำไร้น้ำตั้งอยู่ใต้เนินสูงที่ค่อนข้างห่างไกล ปากทางเข้าถ้ำนั้นเล็กมากและสามารถเข้าพร้อมกันได้อย่างมากเพียงครั้งละสองคนเท่านั้น บริเวณปากทางเข้าเองก็มีหินเล็กๆยื่นออกมาบังเอไวไม่อย่างนั้นมันคงถูกพบไปนานแล้ว
โจวเฉินตอนนี้อยู่ห่างจากทางลาดที่ว่าราวๆ300เมตรเท่านั้น ใต้เนินที่ว่าเขาสังเกตเห็นเพิงไม้ที่มีชายร่างกำยำติดอาวุธนับสิบคนยืนคุ้มกันอยู่รอบๆเพิง สองในสิบชายร่างกำยำที่ว่ากำลังไล่ชาวพื้นเมืองหนุ่มผู้หนึ่งที่สวมชุดเกราะหนังให้ออกไปไกลๆ
“มีมากกว่าสิบแถมยังดูไม่อ่อนแอเลยด้วย ถ้าสู้ตรงๆน่าจะต้องเปลืองแรงอยู่บ้าง บางทีน่าจะลองลอบเข้าไปดีกว่า”
หลังจากคิดได้แล้วโจวเฉินก็ค่อยๆเคลื่อนไหวไปยังเนินอย่างช้าๆ หลังจากเห็นว่าไม่มีสิ่งของให้หลบซ่อนด้านหลังเหลืออยู่อีกเขาก็หยิบโพชั่นสีขาวขวดหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของและจิบลงไปอึกนึง
จากนั้นร่างของโจวเฉินก็มลายหายไปราวกับอากาศ
นี่คือโพชั่นล่องหนที่เขาได้มาจากเมืองใต้ดิน เขาใช้มันไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่ก็มากพอสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว
หลังจากเข้าสู่สภาวะล่องหนโจวเฉินก็เปิดใช้สกิลย่างก้าวสายลม ร่างของเขาพุ่งไปยังใต้เนินที่อยู่ไกลออกไปอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วราวกับสายลม
เมื่อเขามาถึงปากทางเข้าถ้ำก็พบว่าด้านหน้านั้นมีรั้วเหล็กกั้นเอาไว้ รั้วเหล็กนี้ถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาและมีคนยืนคุ้มกันอยู่ด้านในอีกที
“...”
โจวเฉินหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ เขาไม่คิดเลยว่าถ้ำแห่งนี้จะถูกคนของกลุ่มทหารรับจ้างนี้คุ้มกันอย่างแน่นหนา
ในเวลาเดียวกันความสามารถในการล่องหนของเขาก็กำลังจะหมดลง เขาตัดสินใจเหยียดแขนเข้าไปในรั้วเหล็กเพื่อคว้าคอและปิดปากของคนคุ้มกันเอาไว้ เขาใช้แรงทั้งหมดรัดคอจนคนคุ้มกันหมดสติและจากนั้นจึงค่อยๆเปิดรั้งเหล็กอย่างช้าๆ
จากนั้นเขาก็ซอยเท้าเดินลงไปสู่ใต้ดินอย่างช้าๆ
ภายในถ้ำไร้นามนั้นใหญ่กว่าปากทางเข้าหลายเท่านัก ไม่นานหลังจากที่โจวเฉินเข้ามาเขาก็เจอเข้ากับพื้นที่ว่างเปล่าขนาดใหญ่
ด้านในนี้มืดสนิทไร้ซึ่งแสงใดส่องลงมา ด้วยการสนับสนุนจากสกิลมองเห็นในที่มืดโจวเฉินจึงสามารถมองเห็นได้ว่ามีทางแยกหลายเส้นทางรออยู่เบื้องหน้า เขาเดินเข้าไปในหนึ่งในทางแยกพวกนั้นแต่ไม่นานนักก็ต้องหวนกลับมาเมื่อพบว่ามันเป็นทางตัน
“ถ้ำนี้ดูเหมือนจะมีเส้นทางที่ค่อนข้างซับซ้อน คงต้องทำสัญลักษณ์เอาไว้”
จากนั้นเขาจึงใช้หอกในมือสลักสัญลักษณ์เอาไว้บนกำแพง
