CD บทที่ 309 อะไรนะ? นัดบอดแบบกลุ่ม?
“รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ!” แม่ของจ้าวหยู่จับมือจ้าวหยู่แล้วลากเขา "เป็นไปได้ยังไง ทำไมลูกถึงโกนผม? แล้วทำไมหน้าถึงบวมอย่างนี้!? โธ่! ลูกแม่!" หญิงชราทำเสียงตื่นกลัว “ทำไมลูกต้องเป็นตำรวจด้วย? แม่บอกแล้วไง ถ้ามีอันตรายให้วิ่งหลบหาที่ปลอดภัยทันที! แม่ว่าแล้วทำไมลูกไม่ยอมกลับบ้านในตอนเทศกาลไหว้บ๊ะจ่าง มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เร็วเข้า รีบไปเถอะ ไปโรงพยาบาลกัน มีบางอย่างผิดปกติกับหัวของลูก…”
แม่ของจ้าวหยู่กำลังลากจ้าวหยู่ออกมา ทำให้ต้าเหิงเห่าใส่หญิงชรา
“แม่ เดี๋ยว…” จ้าวหยู่ดูกระสับกระส่ายขณะที่หญิงชราบังคับลากเข้าไป “แม่ฟังผมก่อน แผลนี้ไม่ได้เกิดในตอนที่ทำงาน ผมเกิดหกล้ม ผมสาบานได้ แล้วอีกอย่าง ผมเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ผมไปพบหมอมาแล้ว เฮ้! ต้าเหิง! หยุดเห่าได้แล้ว ถ้าแกเห่าอีก ฉันจะจับแกไปต้มกิน!”
ทันใดนั้น บ้านก็เกิดโกลาหลขึ้น จ้าวหยู่เหงื่อออกไปทั่ว
หลังจากการดึงยื้ออยู่พักหนึ่ง ในที่สุด จ้าวหยู่ก็บังคับให้หญิงชรานั่งบนโซฟาได้สำเร็จ แต่หลังจากเธอนั่งได้ไม่นาน เธอก็เริ่มจู้จี้
"ลูกแม่ ลูกกำลังใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่หรือเปล่า? ทำไมลูกถึงทิ้งหอพักฟรีแล้วมาเช่าบ้านอยู่ที่นี่? มันเป็นห้องที่ดีมากจริง ๆ ค่าเช่าจะต้องแพงมากแน่นอน!"
“ไม่… ไม่ครับ… มันไม่แพงเลย” จ้าวหยู่ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาไม่เคยรู้สึกหมดหนทางเช่นนี้เลย แม้แต่ตอนที่เขาต้องเผชิญกับอาชญากรก็ตาม
"จริงสิ! ทำไมลูกถึงส่งเงินมาให้ที่บ้านเยอะขนาดนี้? ทั้ง ๆ ที่ลูกยังต้องเช่าบ้านอยู่! ลูกมีเงินหรือเปล่า? แม่เอาเงินติดตัวมาด้วย..." เธอหยิบกระเป๋าเงินออกมาและยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้เขา
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง… ผมมีพออยู่แล้ว…”
จ้าวหยู่รีบหยุดเธออย่างรวดเร็ว แต่การได้ยินสิ่งที่หญิงชราพูดทำให้เขารู้สึกปวดใจ เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ มันเป็นเวลาเนิ่นนานมากแล้วที่มีคนห่วงใยเขามากขนาดนี้!
สิ่งที่หญิงชราพูดนั้นเรียบง่ายแต่แสดงถึงความรักและความเอาใจใส่ที่แม่มีต่อลูก อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านราวกับกระแสน้ำ และเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว
“แม่… ผมไม่เป็นไร จริง ๆ ผมมีเงินติดตัวพอใจแน่นอน!” จ้าวหยู่สะอื้นเบา ๆ เมื่อคิดถึงชีวิตที่ผ่านมาเขาโดยไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูจากแม่ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเขาทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและซึ้งใจ
แม่ของจ้าวหยู่เห็นบาดแผลบนหัวของเขาและพูดอย่างกังวลว่า
"เสี่ยวหยู่ ดูสภาพของลูกสิ แม่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี? แม่อุตส่าห์ได้นัดบอดไว้ให้ลูกแล้ว!"
“แม่หมายความว่าอย่างไร? แล้วแม่นัดอะไรให้ผมนะ?” จ้าวหยู่รู้สึกตื่นเต้น แต่ก็งงงวย เขาไม่รู้ว่าหญิงชราจะพาเขาไปไหน
"แม่จองร้านไว้ตอน 08:15 น. เราจะไปนัดบอดที่ร้านกาแฟถิงถิง!" หญิงชรากล่าวอย่างกังวลใจ "แต่หัวของลูกสิ เราจะทำอย่างไรกับมันดี ลองเอาหมวกมาใส่ดูสิ แม่จำได้ว่าพวกตำรวจสวมหมวกใช่ไหม? เอาล่ะ รีบหยิบมันมาใส่ซะ!"
“อะไรนะ?” จ้าวหยู่สับสน "แม่กำลังพูดถึงนัดบอดอะไร? ผมไม่เคยได้ยินแม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเลย"
“คราวนี้ลูกต้องฟังฉันแม่นะ!” แม่ของจ้าวหยู่จับมือจ้าวหยู่และบอกเขาอย่างเข้มงวดว่า "แม่ไม่สนว่าลูกจะมากยุ่งมากแค่ไหน แต่ลูกต้องไปงานนัดบอดที่ร้านกาแฟถิงถิง! มันเป็นการนัดบอดกลุ่ม แม่แน่ใจว่าลูกจะต้องหาใครสักคนได้แน่นอน อย่างน้อย ๆ ก็ได้ดีว่านังผู้หญิงที่ตรงข้ามห้องของลูกนั่น!"
“ฮึ่ม!” จ้าวหยู่ลูบหัวต้าเหิง และพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า "แม่! ผมมีคดีสำคัญที่ต้องสอบสวนจริง ๆ ผมคงไปที่นั่นไม่ได้หรอก!"
"แม่รู้ว่าลูกจะมาไม้นี้ ลูกรู้ไหมว่าตอนนี้ตัวเองอายุเท่าไหร่? ลูกรู้หรือไม่ว่าถ้าลูกไม่ลงหลักปักฐานกับใครซักคน พ่อและแม่จะต้องเป็นบ้าตายแน่นอน" จากนั้น หญิงชราหยิบผ้าขาวออกมาผืนหนึ่งแล้วพูดว่า "ถ้าลูกไม่ไป แม่จะทำเสื้อคลุมสีขาวให้ลูกเพื่อส่งแม่และพ่อของลูกตอนขึ้นไปสู่สวรรค์! โธ่! ทำไมชีวิตของฉันถึงน่าเศร้าอย่างนี้!?"
“โธ๋! แม่! อย่าพูดแบบนั้นสิ!” จ้าวหยู่ดึงผ้าออก สมองของเขากำลังพึมพำ เขาคิดว่า
‘ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันไปเอาความดื้อรั้นมาจากไหน’
“ตายแล้ว! จะแปดโมงแล้ว!” หญิงชรากล่าวว่า "รีบแต่งตัวได้แล้ว อ้อ เอาเครื่องแบบตำรวจของมาใส่ ทำตัวให้ดูดี แล้วรีบหาลูกสะใภ้มาให้แม่! พี่ชายของลูกมีลูกสาวสองคนแล้ว แม้กำลังรออุ้มหลานของลูกอยู่นะ!"
‘โอ้พระเจ้า!’ ขาของจ้าวหยู่รู้สึกอ่อนแอ ‘นี่มัน... เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!?’
“โฮ่ง โฮ่ง”
ต้าเหิงไม่รู้ว่าอะไรทำให้จ้าวหยู่ดูแตกตื่น แต่มันก็เข้าไปพร้อมเห่าอย่างตื่นเต้น
ด้วยการบังคับของหญิงชรา จ้าวหยู่ได้แต่จำยอม เขาไปโกนหนวดและสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามเธอออกไป
จ้าวหยู่ต้องการเรียกรถแท็กซี่ แต่หญิงชรายืนกรานที่จะเดินไปอีก 2 กิโลเมตรเพื่อขึ้นรถโดยสารสาธารณะตรงป้ายรถบัส
บนรถบัส หญิงชราหยิบหนังสือเล่มเล็กออกมาและแสดงให้จ้าวหยู่ดู มีชายหญิงหน้าตาดีเต็มไปหมด “รีบ ๆ ดูซะ ถ้าเจอใครที่ลูกรู้สึกชอบ ก็เล็ง ๆ ไว้เป็นเป้าหมาย”
"แม่ รูปพวกนี้คงเป็นรูปแต่งหรือไม่ก็ทำศัลยกรรมมา มันจะน่าเชื่อถือได้มาแค่ไหนกัน?" จ้าวหยู่บ่น
"คิดว่าเรื่องแค่นี้แม่ไม่รู้รึไง?!" แม่ของจ้าวหยู่กล่าวว่า "เรื่องพวกนี้แม่จริงจังมาก แม่ได้ตรวจสอบมาอย่างดี แล้วอีกอย่างนัดบอดกลุ่มนี้จัดโดยลูกสาวของลุงคนที่สามของลูก ถ้าพวกเขาหลอกเรา พวกเขาก็จะเสียชื่อให้หมู่ญาติของเรา แล้วก็…“จากนั้น หญิงชราพลิกไปที่หน้าที่มีผู้หญิงสวมชุดสีเหลือง”คนนี้ แม่เลือกคนนี้ให้ลูก แม่ได้ตรวจสอบประวัติเธอแล้ว เธอเป็นลูกสาวของป้าคนที่สอง เธอเป็นสาวออฟฟิศทำงานในบริษัทใหญ่ ดูสิ ดูสิ เธอสวยมั้ย?”
จ้าวหยู่เหลือบมอง ผู้หญิงในชุดสีเหลืองดูสวยมากเหมือนกับคนดังเลย
"เป็นไงบ้าง?" แม่ของจ้าวหยู่กล่าวต่อว่า "เธอดูเข้ากับลูกมาก ดูโหวงเฮ้งของเธอสิ เธอมีแก้มกว้าง หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใจกว้าง มักจะให้อภัยอยู่เสมอ ติ่งหูเต็มอวบอิ่ม หมายความว่าเธอสามารถให้กำเนิดลูกชายได้! แล้วนี่ดูสิ คิ้วของเธอนี่เรียกว่าคิ้วเสริมโชคให้สามี!"
จ้าวหยู่จำได้ว่าครอบครัวของเขาได้รับศาสตร์ดูโหงวเฮ้งที่ได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของพวกเขา แม่ของเขาได้รับอิทธิพลตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นเธอจึงถือว่าค่อนข้างเชี่ยวชาญ แต่… ดูเหมือนจะไม่แม่นยำขนาดนั้น
เมื่อมองไปที่ฝูงชน จ้าวหยู่ก็ตื่นตระหนก เขาแค่อยากจะรีบ ๆ ให้งานจบลงเพื่อที่เขาจะได้กลับไปสืบคดี
“เช้าขนาดนั้น ทำไมมันถึง… โอ้ จริงสิ” จู่ ๆ เขานึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
‘ใช่แล้ว ฉันได้คำทำนายว่า 'Xun-Li' โดยที่ 'Xun' เป็นตัวแทนของครอบครัว แม่ของฉันก็เลยมา แต่มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?’
ในตอนแรกจ้าวหยู่กังวลว่าเขาจะไม่สามารถผ่อนคลายได้ แต่เมื่อเขาเห็นหญิงชราเร่งรีบและร้อนรน เขาก็ไม่ต้องกังวล
‘ไม่ว่าจะเป็นชีวิตนี้หรือชีวิตสุดท้ายของฉัน หญิงชราคนนี้ก็คือแม่ของฉัน เป็นแม่ที่ไม่มีใครแทนที่ได้!’ เขาตัดสินใจ
รถบัสจอดตรงทางเข้าร้านกาแฟถิงถิง เมื่อจ้าวหยู่ออกไป เขาก็ตระหนักว่ามันตั้งอยู่ในใจกลางเมือง และมันใกล้กับสถานที่ที่เขาไล่ตามจ้าวฉิง เขาได้เดินผ่านร้านกาแฟในตอนนั้นด้วย!
เมื่อไปถึงร้านกาแฟ เขาก็พบว่ามันเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยที่มีชีวิตชีวา ของคนหนุ่มสาวที่มานัดบอด เครื่องปรับอากาศใช้งานเต็มพิกัด ทำให้จ้าวหยู่จามตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าไป!
จ้าวหยู่มีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเขาไม่ได้เป็นไข้หวัด มันจะต้องมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นในอนาคต
‘นัดบอด นัดบอด! ต้องมีอะไรไม่ดีในงานนี้แน่!’
เขาไม่เคยไปนัดบอดมาก่อน แม้มันจะดูเป็นงานที่น่าสนใจแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอน่างไรดี
“ลูกรีบไปลงทะเบียนที่นั่นและรับหมายเลขมา!” หญิงชราทำการบ้านมาอย่างดี เธอพูดว่า "โอ้ และเมื่อลูกลงทะเบียนเสร็จ ให้ดูหมายเลขของจินหยวนหยวนด้วย อย่าลืมมองหาเธอก่อน! แม่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นลูกสะใภ้ของแม่!"
จ้าวหยู่ถึงกับพูดไม่ออก เขาอยากจะโวยวาย แต่ก็ไม่สามารถทำได้ต่อหน้าแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำตามคำสั่งของเธอและลงทะเบียนที่เคาน์เตอร์
เมื่อเขาลงทะเบียน เขาพบข้อมูลการลงทะเบียนของจินหยวนหยวน จ้าวหยู่มองดูเลขประจำตัวประชาชนและวันเกิดของเธอ เขายิ้มอย่างเศร้า ๆ เมื่อเขารู้ว่าจินหยวนหยวนแก่กว่าเขาตั้ง 9 ปี!
จ้าวหยู่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และต้องการบอกข่าวนี้กับแม่ของเขาเพื่อที่เธอจะได้ลืมเรื่องจินหยวนหยวนไป
ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของจ้าวหยู่ก็ดังขึ้น เหมี่ยวอิงโทรมาหาเขา
"จ้าวหยู่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" เหมี่ยวอิงถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่มีอะไร มีอะไรอัพเดทหรือเปล่า?" จ้าวหยู่ถาม
“ฉันต่างหากที่ควรจะถามคุณ” เหมี่ยวอิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม "จ้าวหยู่ บอกฉันมา ทำไมคุณถึงไปที่นั่น?"
"หือ? อะไร? ที่ไหน?" จ้าวหยู่ไม่เข้าใจว่าเหมี่ยวอิงหมายถึงอะไร เขารู้สึกสับสน
จู่ ๆ พิธีกรก็พูดผ่านไมโครโฟน "ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี การนัดบอดแบบกลุ่มจะเริ่มขึ้นเร็ว ๆ นี้ โปรดลงทะเบียนให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด และ..."
“อะไรนะ นัดบอดแบบกลุ่ม?” เหมี่ยวอิงได้ยินและถามว่า "จ้าวหยู่ คุณ... ไปนัดบอดงั้นเหรอ!?"
“ไม่ใช่ฉัน แม่ของฉัน...”
“อะไรนะ!? แม่คุณไปนัดบอดแบบกลุ่มงั้นเหรอ!?” จ้าวหยู่สามารถบอกได้ว่าเหมี่ยวอิงกำลังโกรธมากโดยฟังจากน้ำเสียง "จ้าวหยู่ ฉันคิดว่าคุณไปที่ร้านเบเกอรี่เพื่อหาเบาะแสซะอีก แต่ที่ไหนได้คุณไปทำอย่างอื่นแทน เชิญคุณไปนัดบอดของคุณต่อไปเถอะ! แค่นี้ล่ะ!"
จากนั้น เธอก็วางสาย
"อะไรนะ!?" จ้าวหยู่รู้สึกสับสนมาก “เกิดอะไรขึ้น? ร้านเบเกอรี่มันโผล่ขึ้นมาได้ยังไง?” เขาสงสัย
“ร้านเบอเกอรี่… เบอเกอรี่… เค้ก... เดี๋ยวก่อนนะ” ทันใดนั้น จ้าวหยู่ก็จำอะไรบางอย่างได้และเขาได้สูดหายใจเข้าลึก ๆ
