บทที่ 44 โอกาสสุดท้ายของเซียวชิงเกอ!

หลี่หรานเข้าไปในส่วนลึกของป่า ขณะที่เขาเดินไปรอบๆป่าที่เต็มไปด้วยสีเขียวขจี ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่ามีบางสิ่งจ้องมองมาจากมุมมืด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบสิ่งใดเลยหลังจากตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้ว

“มันเงียบเกินไป”

ต้นไม้ที่สูงกว่าดินแดนอื่นหลายเท่าปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ไม่มีแมลงหรือนกร้องเจื้อยแจ้วแม้แต่ตัวเดียว ไม่มีแม้แต่เสียงของการต่อสู้ มันเงียบงันราวกับสถานที่แห่งความตาย เงียบจนเขาแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น

ดวงอาทิตย์ด้านบนแผดเผาลงมา แต่กลับไม่มีร่องรอยของความอบอุ่นบนร่างกาย

เขายังคงเดินไปข้างหน้า แต่นอกจากต้นไม้แล้วก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดรอเขาอยู่

“แปลกมาก สัตว์อสูรหายไปไหนหมด?” หลี่หรานพึมพำ

จู่ๆลำต้นของต้นไม้โบราณด้านหลังเขาก็ปริออกเป็นรูปรอยยิ้ม ราวกับว่ามันกำลังเยาะเย้ย

ร่างกายของหลี่หรานหยุดกะทันหันราวกับว่าเขาตกอยู่ในความงุนงง

‘รอยยิ้ม’ ของต้นไม้โบราณขยายใหญ่ขึ้นชณะที่มันยืดตัวออกมาอย่างเงียบๆ กิ่งของมันซึ่งหนาพอๆกับแขนคนฟาดเข้าหาเขาอย่างไร้ความปรานี

ปัง!

หลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนพื้น แต่กลับไม่มีร่างของหลี่หรานอยู่

“ข้าจับเจ้าได้เสียที!”

รอยยิ้มของหลี่หรานดูชั่วร้าย ในขณะที่เขาลอยอยู่บนอากาศ หอกหยุนหลิงก็ปรากฏขึ้นในมือ เขาขว้างมันออกไปและหอกสีเงินก็แทงทะลุเข้าที่ปากของปีศาจต้นไม้อย่างรวดเร็ว

บูม!

เสียงระเบิดดังขึ้นในอากาศ ปีศาจต้นไม้ระเบิดจากตรงกลาง พร้อมด้วยเสียงคร่ำครวญที่เสียดหู มันล้มลงกับพื้นดังโครมคราม

หอกสีเงินบินกลับเข้ามาในมือของเขาและหลี่หรานก็ร่อนกายลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา

“เจ้าต้องการแสร้งทำเป็นต้นไม้ธรรมดางั้นหรือ? หัวของเจ้าคงกระทบกระเทือนแล้วล่ะ!” เมื่อควันและฝุ่นหายไป ต้นไม้ก็กลายเป็นเหี่ยวเฉา หลงเหลือไว้เพียงกิ่งไม้ที่เปล่งแสงสีเขียวระยิบระยับอยู่บนพื้น

นี่คือไขกระดูกวิญญาณของปีศาจต้นไม้ กระดูกปีศาจของสัตว์อสูร

หลี่หรานโยนมันเข้าไปในแหวนเก็บของของเขา

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่เห็นสัตว์อสูรที่นี่ กลับกลายเป็นว่าต้นไม้ต้นนี้เป็นปีศาจ”

“แต่ก็อีกล่ะ ที่นี่มีต้นไม้มากมาย แต่กลับมีปีศาจเพียงตัวเดียว?”

ทันทีที่เขานึกถึงเรื่องนี้ ท้องฟ้าก็มืดลงทันที รูม่านตาของหลี่หรานหดตัวขณะที่เขาออกจากจุดนั้น

กรรรจ์!

ต้นไม้โบราณโดยรอบแยกออกทีละต้น และกลุ่มของปีศาจก็ร้องโหยหวน

บูม บูม บูม!

กิ่งของต้นไม้ปีศาจฟาดลงมาอย่างบ้าคลั่ง ดินและหินบนพื้นต่างแตกกระจาย

หลี่หรานแปรเปลี่ยนเป็นเงาและเคลื่อนตัวผ่านการโจมตี ปีศาจต้นไม้กลุ่มนี้ไม่ได้อ่อนแอ ตัวที่อ่อนด้อยที่สุดในหมู่พวกมันอยู่ในขอบเขตสร้างรากฐาน

รากของพวกมันหยั่งลึกลงไปในดิน คอยดูดซับพลังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ประกอบกับจำนวนรากที่มากโข ทำให้มันค่อนข้างเป็นปัญหา

ต่อให้เป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตแก่นทองคำที่ต้องเผชิญหน้ากับปีศาจกลุ่มนี้ ผู้บ่มเพาะคนนั้นก็จะถูกพวกมันจัดการ

“โอกาสมักมาพร้อมกับอันตรายเสมอ...” ร่างของหลี่หรานลอยอยู่ในอากาศ พร้อมกับมือของเขาที่สร้างผนึกและปลดปล่อยมันลงไปอย่างดุเดือด!

ปัง!

เสียงอู้อี้ดังขึ้นในอากาศ กิ่งก้านของต้นไม้ปีศาจโค้งลงเล็กน้อย ราวกับว่าพวกมันกำลังเผชิญกับแรงกดดันครั้งใหญ่

ทักษะลับวิหารโหยวหลัว: ผนึกลับปราบวิญญาณ!

ในขณะเดียวกัน ใบมีดสีดำจำนวนนับร้อยก็ก่อตัวขึ้นด้านหลังหลี่หรานในชั่วพริบตา

พวกมันลอยอยู่ในอากาศและส่งเสียงหึ่งๆออกมา

“ตาย!” หลังจากตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว ใบมีดก็ฟาดลงมาราวกับห่าฝน

บูม บูม บูม!

วาตภัยก่อตัวขึ้นทันทีพร้อมกับฝุ่นผงที่ปลิวไปทุกหนแห่ง

ปีศาจต้นไม้ร้องโหยหวนขณะที่พวกมันพังทลายลงจนสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นดิน เมื่อปีศาจต้นไม้ตัวสุดท้ายถูกทำลาย ป่าก็กลับมาเงียบสงบในที่สุด

ท่ามกลางฝุ่นผง พื้นดินถูกปกคลุมด้วยแสงสีเขียว เต็มไปด้วยกระดูกปีศาจของต้นไม้เหล่านั้น

“เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”

หลี่หรานรวบรวมกระดูกปีศาจและค่อยๆเดินออกไป...

—

อีกด้านหนึ่ง...

เซียวชิงเกอกำลังเดินอย่างระมัดระวังผ่านผืนป่า

นางซ่อนตัวเหมือนกระต่ายเมื่อสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย

ในอาณาจักรลับนี้ นางอ่อนแอเกินไป นางรู้ว่านางไม่สามารถเข้าสู่ชั้นสองได้อย่างแน่นอน ดังนั้นก่อนที่นางจะถูกขับไล่ นางต้องหาวัสดุอมตะอย่างผลไม้วิญญาณให้เจอ

ผลไม้วิญญาณ

ผลไม้ที่ว่ากันว่าสามารถชุบชีวิตคนตายได้ ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจเหลืออยู่

นอกจากจะช่วยชีวิตคนแล้ว ยังมีผลลัพธ์พิเศษที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ ผลลัพธ์นั้นคือการย้อนกลับรากวิญญาณ ผลวิญญาณจะทำลายรากวิญญาณและเปลี่ยนมันกลับสู่สิ่งที่ควรจะเป็น

หากผู้บ่มเพาะกินมัน การบ่มเพาะของพวกเขาจะถูกทำลาย และพวกเขาอาจสูญเสียพรสวรรค์โดยกำเนิด มันเป็นพิษเสียยิ่งกว่ายาพิษ

อย่างไรก็ตาม เซียวชิงเกอสูญเสียการบ่มเพาะของนางไปแล้ว ตราบใดที่นางได้รับผลไม้วิญญาณ นางจะสามารถย้อนคืนการบ่มเพาะและฟื้นฟูพรสวรรค์ของนางได้

นี่เป็นสิ่งที่นางบังเอิญอ่านเจอจากตำราโบราณ อย่างไรก็ตาม ผลไม้วิญญาณเป็นสมุนไพรที่หาได้ยากยิ่ง

ไม่ต้องพูดถึงโลกมนุษย์ แม้แต่พระราชวังเต๋าสูงสุดก็มีเพียงข่าวลือครั้งสุดท้ายที่ผลไม้วิญญาณปรากฏออกมา และมันเกิดขึ้นภายในอาณาจักรลับบนดินแดนตะวันตก

นั่นเป็นเหตุผลที่นางฝากความหวังไว้ ณ ที่แห่งนี้

“ข้าต้องหาให้เจอก่อนที่การทดสอบจะสิ้นสุดลง ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่มีโอกาสแล้วจริงๆ!” ร่องรอยของความวิตกกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซียวชิงเกอ

ทันใดนั้นเอง สายลมหวีดหวิวก็พัดมาด้านหลังนาง รูม่านตาของเซียวชิงเกอหดตัวลง

‘มีคนกำลังมา!’

“โฮ่ นี่มันมนุษย์ธรรมดาที่ตามหลี่หรานเข้ามาในอาณาจักรลับไม่ใช่หรือไง? หลี่หรานทิ้งเจ้าไว้คนเดียวงั้นรึ? ข้ากลัวว่าสัตว์อสูรจะเข้ามากินเจ้าเสียจริง!” เสียงของซ่งชิงซงดังขึ้น

ความหวาดกลัวฉายผ่านดวงตาของเซียวชิงเกอ นี่คือคนที่นางไม่อยากเจอมากที่สุด!

//////////