บทที่ 235 สัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันแหลมคมก็ดังขึ้นทำให้ลัวจางตกใจ ดังนั้นเขาจึงปล่อยปลาหมูที่เขาถืออยู่
"เจ้าคิดว่าไง?"
สื่อซงที่ถือมีดและใช้ตาและมืออย่างรวดเร็วคว้าจับที่ในสระเพื่อหยุดการหลบหนีของมัน
“เจ้าใช้ความพยายามอย่างมากในการฆ่าปลาอย่าบอกว่าเป็นลูกศิษย์จากหมิงหลาน ข้าไม่อาจรับความลำบากใจได้”
หลินเม่าบ่น
“ถ้าเก่งขนาดนั้นก็ทำเองเลย”
ลัวจางรู้สึกไม่พอใจทั้งสามคนได้รับมอบหมายให้ไปจับปลาที่ลำธาร อย่างไรก็ตามหลินเม่ามาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อนดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่ามันสกปรกและเอาแต่มองจากด้านข้าง ตอนนี้เขายังชี้นิ้วออกคำสั่งทำให้ลัวจางอารมณ์เสียมาก
“เจ้าทำได้ไม่ดีแต่เจ้าไม่ยอมให้คนอื่นพูดอะไรเหรอ?”
หลินเม่าโต้เถียงกลับ
“เสียงกรี๊ดเมื่อก่อนมาจากพวกเจ้าหรือเปล่า”
ลู่จื่อรั่วถามด้วยความสงสัยแต่นางจ้องมองไปที่ทะเลสาบที่ปลาซึ่งสื่อซงจับไว้
มันยาวประมาณ 1.5ฟุตและหนาพอๆ กับแขนของคน ตอนนี้มันเต็มไปด้วยเลือด อ้าปากและปิดปากราวกับว่ามันกำลังจะตาย
“ไปกันเถอะ พวกเขาก็แค่ฆ่าปลา”
หลี่จื่อฉีมองจากระยะไกลและหมดความสนใจ
เมื่อทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นและเห็นลู่จื่อรั่วดวงตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นทันทีผู้หญิงคนนี้ดูไร้เดียงสามาก โดยเฉพาะหลินเม่าจ้องตรงไปที่หน้าอกของสาวมะละกอ
“พระเจ้านี่มันไม่ใหญ่เกินไปเหรอ? มันสามารถทำให้ผู้ชายที่ฝังหน้าในนั้นหายใจไม่ออกอย่างแน่นอน!”
หลินเม่าดูเหมือนจะเบิกบานใจลู่จื่อรั่วตกลงไปในน้ำก่อนหน้านี้ ดังนั้นเสื้อผ้าของนางจึงค่อนข้างเปียกและแนบติดกับผิวของนางแม้ว่านางจะไม่ได้เปิดเผย แต่ส่วนโค้งของนางก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน
"โอ๊วว!"
ลู่จื่อรั่วจะออกไปแต่หันกลับมามองอีกครั้งโดยไม่รู้ตัวนางเห็นปลาหมูตัวนั้นส่งเสียงแหลมออกไปและดิ้นรนไม่หยุด
“เลิกยุ่งยากได้แล้ว!”
สื่อซงรู้สึกหมดความอดทนเขาคว้าปลาและฟาดลงบนพื้นอย่างแรง
ตุ้บ
ปลาหมูนั้นใกล้จะตายแล้ว
นิ้วของลัวจาง เจ็บเล็กน้อยเขาก้มหน้าลงไปดูและตระหนักว่าเขาถูกปลากัดกัด มีรอยขีดข่วนบนนิ้วของเขา
“ไอ้เวร!”
ใบหน้าของลัวจางเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและเขาก็กระทืบที่สระน้ำ
“ไปจับปลากันเถอะ”
หลี่ซีฉีกระตุ้น
“เฮ้ พวกเจ้ามาจากโรงเรียนไหน?”
หลินเม่าพยายามเข้าหาพวกเขา
“ถ้าจะฆ่าปลาก็ฆ่ามันซะอย่าทรมานมัน!”
ลู่จื่อรั่วขมวดคิ้ว
“ไม่รบกวนเกินไปเหรอ?”
ลัวจางเต็มไปด้วยความโกรธเพราะหลินเม่าและปลาหมูตัวนั้นและตอนนี้เขาก็ถูกผู้หญิงคนหนึ่งสั่งสอน ด้วยความโกรธเขายกเท้าขึ้นและกระทืบต่อที่ปลาหมูต่อไป
วีดดดดด!
ปลาหมูร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ลู่จื่อรั่วขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นิสัยแย่มาก
“ลัวจางทำไมเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้”
หลินเม่าถาม
“เจ้าเป็นใครถึงมาสนใจข้า”
ลัวจางเหยียบปลาหมูอีกครั้งจากนั้นเขาก็มองไปที่ลู่จื่อรั่ว
"อะไร? เจ้ารู้สึกปวดใจกับมันไหม”
ลู่จื่อรั่วไม่ใช่คนโง่และไม่ต้องการที่จะถูกรบกวนโดยผู้ชายคนนี้เนื่องจากลัวจางไม่สามารถจัดการหลินเม่าได้ เขาจึงระบายความโกรธทั้งหมดลงที่ปลาหมู
"ร้องเลย!"
"ร้องเลย!"
ลัวจางยังคงสบถด่าในขณะที่กระทืบใส่ปลาหมูอย่างไรก็ตาม แถวนี้มีปลาเพียงพอ จึงไม่ต้องสนว่าจะมีปลาตัวนี้หรือไม่
“นี่พวกเจ้าช่างต่ำทรามจริงๆ ไประบายความหงุดหงิดใส่ปลาหมู!”
หลี่จื่อฉีกล่าวด้วยความรังเกียจ
“นี่คือปลาหมูที่ข้าจับได้เจ้าเป็นใครมายุ่งเรื่องของข้า”
ลัวจางพ่นลมอย่างเย็นชาและกระทืบเท้าลงอย่างดุร้ายยิ่งขึ้นไปอีก
“ถ้าเก่งขนาดนั้นก็ซื้อเลย!”
“หยุดกระทืบ! ข้าจะซื้อมัน!”
ลู่จื่อรั่วทนไม่ได้ที่จะเห็นปลาหมูถูกทุบตีนางหยิบเงินชิ้นเล็ก ๆ ออกมาแล้วยื่นให้ลัวจาง
“ได้โปรดถอยออกไป!”
ลู่จื่อรั่วพูดอย่างเย็นชาและต้องการหยิบปลาหมูขึ้นมา
เมื่อมองดูชิ้นส่วนเงินของสาวหน้าอกโตและฟังเสียงไม่ชอบของนางลัวจางก็รู้สึกไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
นับตั้งแต่เขามาถึงทวีปทมิฬไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เขาต้องการ ตอนนี้เขาถูกคนสวยเกลียดขี้หน้า
(เอาล่ะข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าเกลียดข้ามากขึ้นไปอีก!)
"มันไม่พอ!"
ลัวจางดื้อด้านเหยียบย่ำอีกครั้งและออกแรงมากขึ้น
“เจ้ามันไร้ยางอาย!”
ลู่จื่อรั่วโกรธมาก ชิ้นเงินนั้นเกินหนึ่งตำลึงมันสามารถซื้อปลาหมูได้ 50 กิโลกรัม ได้อย่างเหลือเฟือ
“ปลาหมูของข้ามีราคาแพงหากเจ้าไม่สามารถจ่ายได้ก็รีบไปเลย!”
ขณะที่ลัวจางกล่าวว่าใบไม้สีทองหมุนและตบหน้าเขา
“แค่นี้พอไหม”
หลี่จื่อฉีมองลัวจางอย่างเย็นชา
“พระเจ้า นางรวย!”
หลินเม่าส่งเสียงร้องแปลกๆและหันความสนใจไปที่ไข่ดาวน้อยในทันที
“ข้าขอทราบเจ้าชื่ออะไร? คนสวย”
ความสามารถในการใช้แผ่นทองได้นางควรจะเป็นสาวน้อยจากครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมีชื่อเสียงถ้าเขามีความเกี่ยวข้องกับนาง เขาจะสามารถกินข้าวนุ่มจากนางไปได้ตลอดชีวิต
ครอบครัวของหลินเม่าร่ำรวยแต่พ่อของเขาไม่ยอมให้แผ่นทองแบบนี้แก่เขา ยิ่งกว่านั้น เขาเห็นว่าสตรีคนนี้ที่มีใบหน้าเล็กๆได้หยิบแผ่นทองออกมาจากกระเป๋าที่นูนขึ้นมาแล้วโยนทิ้งไปนี่หมายความว่ากระเป๋าของนางเต็มไปด้วยแผ่นทอง
นางรวยมาก!
“รวยแล้ววิเศษนักเหรอ?ปลาหมูของข้าเป็นสัตว์อสูรลึกลับแห่งทวีปทมิฬราคาหินวิญญาณหนึ่งก้อน!”
ลัวจางสัมผัสใบหน้าของเขารู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น (เจ้ากล้าดียังไงที่จะใช้เงินตบหน้าข้า บ้าจริงข้ารับไม่ได้) อย่างไรก็ตาม สายตาของลัวจางยังพุ่งไปที่แผ่นทองนั่น
ถ้าไม่ใช่เพราะความภาคภูมิใจเขาคงก้มลงไปหยิบขึ้นมา การขายปลาหมูหักครึ่งตัวเพื่อแผ่นทองเป็นกำไรมหาศาล
“เฮ้ เจ้ากำลังชวนทะเลาะใช่ไหม?”
หยิงไป่อู่เข้ามาและจ้องไปที่ลัวจางด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนางคุ้นเคยกับการต่อสู้ตามท้องถนนและไม่กลัวฉากดังกล่าว
“ถ้าเจ้าอยากได้ปลาหมูตัวนี้ให้มอบหินวิญญาณหนึ่งก้อน ไม่งั้นก็ไปซะ!”
ลัวจางตะโกนเขารู้สึกเสียใจอย่างยิ่งที่ไม่ได้ตกลงขายปลาชนิดหนึ่งก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามในฐานะผู้ชายและอยู่ต่อหน้าสาวสวยสามคน เขาไม่สามารถลดจุดยืนได้ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเดินหน้าต่อไปเท่านั้น
หยิงไป่อู่ไม่เสียเวลากับคำพูดนางคว้ากระบี่ด้วยมือขวา เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้
“อย่าสร้างปัญหาให้อาจารย์!”
หลี่จื่อฉีหยุดเด็กสาวที่ดื้อรั้นและหยิบหินวิญญาณออกมาอยากจะโยนมันไปที่ผู้ชายหน้าลิงที่น่ารังเกียจความขัดแย้งนี้ไม่ใช่เรื่องของมูลค่าของปลาหมูอีกต่อไป มันเป็นเรื่องของใบหน้า
(ตั้งแต่ข้า หลี่จื่อฉีบอกว่าข้าจะซื้อปลาหมูของเจ้าข้าจะทำ! ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ก็ตาม!)
“ศิษย์พี่ใหญ่!”
ลู่จื่อรั่วหยุดมือของหลี่จื่อฉี
“ข้าเป็นคนเริ่มความขัดแย้งให้ข้าจ่าย!”
สาวมะละกอหยิบหินวิญญาณออกมาหนึ่งก้อนอย่างไรก็ตามนางถือมันไว้ในมือและไม่ได้มอบให้ลัวจาง
"อะไร? เจ้าทนไม่ได้ที่จะแยกกับเงินตอนนี้?"
ลัวจางเยาะเย้ย(ควรเป็นเช่นนี้ ใครจะโง่เขลาและใช้หินวิญญาณเพื่อซื้อปลาหมูที่กำลังจะตาย)
ไม่เหมือนกับว่าลู่จื่อรั่วทนไม่ได้ที่จะแบ่งเงิน แต่นางก็ทนไม่ไหวที่จะใช้หินวิญญาณนี้เป็นเพราะซุนม่อมอบสิ่งนี้ให้กับนาง และนางต้องการเก็บไว้เป็นที่ระลึก
“อย่าซื้อมัน!”
หยิงไป่อู่โน้มน้าว
กรี๊ดดดดดดดดด! ปลาหมูที่ปกคลุมไปด้วยโคลนยังคงส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดมองดูลู่จื่อรั่วด้วยดวงตาที่มีน้ำตาไหลพราก
“มันขอร้องให้ข้าช่วยมัน!”
ลู่จื่อรั่วส่ายหัวของนาง
“เจ้าเข้าใจสิ่งที่สัตว์พูดเหรอ”
หยิงไป่อู่รู้สึกสงสัยและหันไปประเมินปลาตัวนั้น
“ข้าทำไม่ได้”
ลู่จื่อรั่วส่ายหัวและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า
“มันเป็นความรู้สึก”
“.....”
หยิงไป่อูไม่รู้จะพูดอะไรนางจำได้ว่าแม่สุกรชราที่จะถูกฆ่าในช่วงตรุษจีนกำลังมองดูผู้คนด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนกัน
นี่เป็นเพียงสัญชาตญาณของสัตว์ในการแสวงหาเอาชีวิตรอดริมฝีปากของเด็กสาวหัวแข็งขยับแต่ไม่ได้พูดอะไร
เด็กสาวมะละกอใจดีและไร้เดียงสานางไม่รู้ว่าโลกนี้มืดมิดและโหดร้ายเพียงใด หยิงไป่อู่รู้สึกว่านางควรปกป้องความไร้เดียงสาของนาง
“นี่คือหินวิญญาณก้อนหนึ่งส่งมาให้ข้า!”
ลู่จื่อรั่วมีอารมณ์ที่ดีแม้ว่านางจะไม่ชอบลัวจาง แต่นางก็ไม่ได้โยนหินวิญญาณไปที่เท้าของเขาแต่ส่งมันให้เขา
หลี่จื่อฉีไม่เกรงใจนางหยิบหินวิญญาณจากสาวมะละกอและโยนไปที่ลัวจาง
ลัวจางจับไม่ได้เพราะเขาจะเสียหน้าถ้าเขาทำอย่างไรก็ตาม เมื่อหินวิญญาณกระทบหน้าอก เขาก็เอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัว
ก็ช่วยอะไรไม่ได้นี่คือหินวิญญาณ และเป็นสกุลเงินทั่วไปในทวีปทมิฬในฐานะที่เป็นคนที่มาจากครอบครัวที่ยากจน เขาสามารถถือมันไว้และไม่รับแผ่นทองคำแต่ศิลาวิญญาณนี้ทำลายความภาคภูมิใจของเขา
หินวิญญาณปล่อยอุณหภูมิที่เย็นลงราวกับน้ำพุในฤดูร้อนลัวจางคว้ามันไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ (ดีมาก ข้ามีหินวิญญาณแล้วและไม่ต้องอิจฉาคนอื่นอีกต่อไป)
“พวกนางจ่ายจริงเหรอ?”
สือซ่งรู้สึกประหลาดใจอย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากยิ่งขึ้นไปอีกก็คือการที่ลัวจางเอาแต่ใจตัวเอง
"จุ๊ จุ๊ ใจดีมาก!"
หลินเม่าอุทาน
“เฮอะ!”
หลี่จื่อฉีรู้สึกรังเกียจผู้ชายคนนี้ปัญหาที่แก้ได้ด้วยเงินไม่ใช่ปัญหาเลย
ลู่จื่อรั่ววิ่งไปนั่งยองๆและหยิบปลาหมูขึ้นมา
"หลีกไป!"
หยิงไป่อู่เข้ามาและจ้องไปที่ลัวจาง
ลัวจางถอยออกไปสองก้าวเขาอยากจะเถียงกับไปแต่ไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น เขากังวลว่าพวกนางจะกลับคำพูดและขอหินวิญญาณคืน
เมื่อเห็นภาพนี้หลินเม่าส่ายหัวเขารู้สึกว่าการทะเลาะกับลัวจางนั้นเป็นสิ่งที่อยู่ข้างเขาจริงๆ สื่อซงที่เฝ้าดูจากด้านข้างคิดว่าลัวจางไม่ใช่คนเลวในตอนแรกแต่หลังจากที่ได้เห็นฉากนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้สึกผิดหวังมากในทันใด
คนจะมีความภาคภูมิใจในตนเองเพียงเล็กน้อยได้อย่างไร?
นี่เป็นเรื่องของปลาหมูตัวเดียวหรือ?ไม่เลย นี่เป็นเรื่องของใบหน้า!
วันนี้ลัวจางสามารถทนต่อสิ่งนี้ได้เพราะเห็นแก่หินวิญญาณในอนาคตเขาจะสามารถทำสิ่งที่ทำลายความภาคภูมิใจในตนเองเพื่อประโยชน์ที่มากขึ้น
คนอย่างเขาไม่มีความซื่อตรงและไม่ควรผูกพันอย่างใกล้ชิด
ทั้งสามสาวจากไป
“เฮ้ พวกเจ้ามาจากโรงเรียนไหน?”
เมื่อมองไปที่ร่างแบนของหลี่จื่อฉีหลินเม่าอดถามไม่ได้
หยิงไป่อู่หันกลับมามองข้างหลังและชี้นิ้วกลาง
สื่อซงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วเขาก็เห็นว่าลัวจางกำลังมองหลินเม่า และเขาด้วยสายตาที่ระมัดระวัง (ผู้ชายคนนี้ไม่คิดว่าข้ากำลังจับตามองหินวิญญาณของเขาใช่ไหม)
“ข้าเป็นคนจับปลาหมูตัวนั้นข้าเป็นคนตัดสินใจว่าจะจัดการกับมันยังไง!”
ลัวจางต่อสู้เพื่อจะพูดก่อนอยากจะตัดความคิดของพวกเขาทิ้งไป
"ฮ่า ฮ่า!"
สื่อซงยิ้มเมื่อลัวจางและหลินเม่าทะเลาะกัน แม้ว่าสือซ่งมักจะทำหน้าที่เป็นสื่อกลางเขามักจะเข้าข้างลัวจางมากขึ้น แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ!
ลัวจางฝังหัวของเขาและกลับไปทำงานไม่กี่นาทีต่อมา เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองและมองไปทางที่หลี่จื่อฉี และเด็กหญิงอีกสองคนจากไป
“ถ้าคิดว่ามีคนเต็มใจที่จะใช้หินวิญญาณก้อนเดียวเพื่อซื้อปลาหมูที่กำลังจะตายปลาหมูนั่นคงไม่ใช่อสูรสายพันธุ์ลึกลับทวีปทมิฬหรอกมั้ง?”
ลัวจางเดา
ทั้งหลินเม่าและสือซ่งไม่ได้พูดอะไรแต่เพียงแค่มองเขาราวกับว่าพวกเขากำลังดูคนงี่เง่า
“พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือ?เสียงร้องของหมูนั้นแปลกนิดหน่อย ย้อนกลับไปในชนบท ข้าเคยจับปลาหมูมาหลายตัวแล้วเสียงร้องของพวกมันไม่ได้ฟังแบบนี้”
ลัวจางอธิบาย
“ได้โปรด นี่คือทวีปทมิฬแม้แต่สัตว์ชนิดต่างๆที่คล้ายคลึงกันก็ยังมีความแตกต่างเมื่อพวกมันอาศัยอยู่ในสองทวีปที่แตกต่างกัน”
หลินเม่ากลอกตาน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“หินวิญญาณก้อนนั้นอาจเป็นสิ่งที่เจ้าไม่สามารถหาได้แม้จะทำงานมาหนึ่งปีแต่สำหรับเด็กผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนั้น มันอาจจะไม่เพียงพอสำหรับอาหารครึ่งมื้อ”
หลินเม่าตบไหล่ลัวจางและพูดอย่างเย้ยหยัน
“เจ้าไม่เข้าใจโลกของคนรวย!”
สือซ่งพยักหน้า
“ถ้าสิ่งนั้นเป็นสัตว์อสูรสายพันธุ์แห่งทวีปมืดมันจะจมอยู่ในอุจจาระ”
สือซ่งหยิบส่วนผสมที่ได้รับการดูแลขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น เขาก็ไม่สนใจและพลาดการเหยียบตกลงไปในน้ำ
ป๋อม
น้ำกระเซ็นออกมาและปลาตายกระจัดกระจายไปทุกที่
"ฮ่า ฮ่า!"
ลัวจางยิ้มรู้สึกโล่งใจ นั่นถูกต้อง ด้วยโชคอันน่าสยดสยองของเขา เขาจะจับสัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬได้อย่างไรในเมื่อเขาบังเอิญไปถึงหลุมโคลน?
หากสิ่งนี้เกิดขึ้นได้ทั่วทั้งทวีปทมิฬก็จะเต็มไปด้วยสัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับอยู่ทุกแห่ง
