ตอนที่แล้วตอนที่ 19-12 สี่ตราสี่สี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 19-14 ซุ่มทำร้าย

ตอนที่ 19-13 อันตราย


“ถ้าอย่างนั้นข้าขออวยพรให้ท่านลินลี่ย์ประสบความสำเร็จและรอดกลับมาได้ทั้งสองคน”  ชายชราผมขาวกัลเลนหัวเราะอย่างใจเย็น  ทันนั้นเขาคิดเรื่องบางอย่างได้และรีบพูดขึ้น  “จริงสิ, ลอร์ดลินลี่ย์ข้าไม่รู้ว่าท่านจะรู้หรือไม่ แต่เมื่อท่านเข้าร่วมสงครามมหาพิภพท่านจะได้รับอนุญาตให้กลับมาต่อเมื่อสงครามมหาพิภพได้ผลสรุป”

“เอ๋?” ลินลี่ย์หันไปมองเขา

“ลอร์ดลินลี่ย์, อย่างนั้นท่านก็ไม่รู้จริงๆ”  ชายชราผมขาวกัลเลนหัวเราะ  “นี่คือกฎ ท่านสามารถเลือกเข้าไปเมื่อใดก็ได้ แต่ทุกคนที่เข้าไปแล้ว...ต้องรอให้สงครามได้ผลสรุปก่อนจึงจะออกมาได้  ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมากลางครัน และเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะออกมากลางครัน”

“ข้าต้องรอแปดร้อยปีอย่างนั้นใช่ไหม?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

แผนเดิมของเขาคือเขากับบีบีจะฉวยโอกาสทุกขณะทำภารกิจให้เร็วและจากนั้นจะได้รีบกลับ

“ข้าเอาแต่คิดถึงตัวเองมากเกินไป  ผู้บัญชาการจะฆ่ากันง่ายๆ ได้ยังไง?  แปดร้อยปี..ข้าจะต้องสู้ในนั้นเป็นเวลาแปดร้อยปี” ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้วทำไมเจ้าแคว้นลอร์ดทาร์ทารัสและคนอื่นมากมายถึงไม่ยินดีเข้าร่วมสงครามมหาพิภพ

ต่อให้ท่านสร้างผลงานทางทหาร  ท่านก็ต้องรอจนกว่าทุกอย่างจะได้ข้อสรุป  และต่อให้ท่านไม่โจมตีคนอื่น  แต่คนอื่นอาจโจมตีท่านได้

“พี่ใหญ่, เข้าไปกันเถอะ” บีบีไม่กลัวอะไรเลย

ลินลี่ย์พยักหน้าจากนั้นบินไปที่ประตูมิติพร้อมกับบีบี

ประตูกว้างห้าเมตร สูงสิบเมตรเปล่งรัศมีสีดำ ลินลี่ย์กับบีบีบินผ่านประตูมิติและขณะที่เขาทำอย่างนั้นมีความรู้สึกเหมือนกับเข้าไปในบ่อน้ำ ทั้งสองคนหายไปจากหอโถงกว้างใหญ่

“ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดกลับมาได้ไหม?”  กัลเลนส่ายศีรษะถอนหายใจ

เมื่อลินลี่ย์อยู่ในทวีปยูลาน  เขาเคยผ่านประตูมิติเข้ามาถึงแผ่นดินของสุสานเทพเจ้า

แต่ครั้งนี้ทางผ่านประตูมิติเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

“ประตูมิตินี้เป็นทางเดินที่ยาวมาก”  ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ  ขณะที่บีบีจ้องมองโดยรอบด้วยความประหลาดใจ

ทางเดินกว้างห้าเมตร สูงสิบเมตรมีผนังเรืองแสง  ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนงดงามแพรวพราว ลินลี่ย์และบีบีเดินไปตามทิศทางของทางเดินมิติบินไปข้างหน้า  ลินลี่ย์ตะลึง “ทางเดินนี้ดูเหมือนมีมิติที่บิดเบือนในตัวเอง”

ขณะที่บินไปลินลี่ย์มีความรู้สึกมิติมีการบิดเบือน

“พี่ใหญ่, บอกข้าที ถ้าข้าโจมตีทางเดินนี้ มันจะพังทลายไหม?” บีบีกล่าว

ลินลี่ย์อดรู้สึกตึงเครียดในใจไม่ได้  และเขาจ้องมองบีบี  “บีบี, อย่าก่อเรื่องถ้าทางเดินมิติพังทลายจริงๆ เจ้ากับข้าจะติดอยู่ในพื้นที่สนามพลังปั่นป่วน นั่นจะกลายเป็นหายนะ” ลินลี่ย์รู้ดีว่าแม้แต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังที่สุดเมื่อเข้าสู่มิติปั่นป่วน ก็อาจจบสิ้นชีวิตได้

“ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง”  บีบีบ่น

ทันใดนั้น...

ลินลี่ย์สังเกตว่ามีแสงเรืองรองจากข้างหน้าอุโมงค์  “เอ๊ะ? เรามาถึงแล้วหรือ?”

ลินลี่ย์และบีบีออกจากอุโมงค์ทันที

“ยินดีต้อนรับใต้เท้า” เสียงหนึ่งที่ไม่อ่อนโยนและไม่กระด้างเกินไปดังขึ้น  ลินลี่ย์และบีบีหันไปมองต้นเสียงข้างหน้าก่อนจะมีโอกาสตรวจตราสนามรบ บนพื้นที่ข้างหน้าพวกเขาเป็นพื้นที่สลัวมีคนกลุ่มใหญ่  ลินลี่ย์กวาดตามองดู  “หลายร้อยคน!”

เพียงแต่ลินลี่ย์สังเกตจากรัศมีจากตราเครื่องหมายของพวกเขาเช่นกัน

พวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกับเขา

ตอนนี้ลินลี่ย์ถอนหายใจโล่งอก  คนที่เพิ่งพูดเป็นสตรีผมแดงดูเคร่งขรึม  นางยังคงพูดต่อ  “ใต้เท้า,นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพ หรือว่าท่านเคยมีประสบการณ์มาบ้างแล้ว?”

ลินลี่ย์อดหงุดหงิดไม่ได้

“ใต้เท้าโปรดอย่าเพิ่งมีโทสะ”  สตรีผมแดงเคร่งขรึมยิ้มทันที  “เรารับคำสั่งให้คุ้มกันประตูมิติที่เข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพจากยมโลก ท่านลอร์ดของเราสั่งเราไว้ว่าถ้ามีคนใหม่เข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพและยังไม่คุ้นท่านลอร์ดเราจึงสั่งให้คอยต้อนรับท่านและแนะนำชี้แจงข้อมูลให้กับใต้เท้า”

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

“พี่ใหญ่,ไปกันเถอะ  มีอะไรต้องกลัว?” บีบีพูดทางใจ

ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับสมรภูมิมหาพิภพนี้แต่อย่างใด  ดีที่สุดทำความเข้าใจให้ดีขึ้นดีกว่า

“อย่างนั้นก็ได้ เจ้านำทาง”  ลินลี่ย์กล่าว

“เชิญตามข้ามา” สตรีผมแดงพูด จากนั้นนำลินลี่ย์ออกไป

ลินลี่ย์และบีบีเมื่อก้าวไปข้างหน้าเขาปรับความรู้สึกของเขากับสภาพรอบตัวเมื่อเขาทำเช่นนั้นเขาถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ “แรงโน้มถ่วงในสมรภูมินี้ยังมากกว่ายมโลกและแดนนรกเสียอีก! นี่คือพิภพที่มีแรงโน้มถ่วงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น นอกจากนี้สำนึกเทพยังถูกจำกัดอยู่ในขอบเขตที่เหลือเชื่อเช่นกัน

ลินลี่ย์ตระหนักว่าสำนึกเทพของเขาจำกัดอยู่ในระยะเพียงร้อยเมตรเท่านั้น

“ใต้เท้าทั้งสองตามตำนานสมรภูมินี้เป็นจอมเทพทั้งสี่ร่วมมือกันสร้างขึ้น”  สตรีผมแดงหัวเราะขณะที่นางกล่าว  “แม้แต่พิภพชั้นสูงอย่างยมโลกหรือแดนสวรรค์จอมเทพทั้งสี่ยังแยกกันสร้าง สมรภูมินี้ในแง่ของความมั่นคงมีเสถียรภาพที่มั่นคงมากกว่ากระทั่งดินแดนชั้นสูง  ในที่นี้ยากที่แม้แต่ผู้บัญชาการจะฉีกเปิดมิติได้”

ลินลี่ย์อดลอบประหลาดใจไม่ได้

ยิ่งพิภพนี้มีเสถียรภาพมั่นคงขึ้นแรงโน้มถ่วงก็ยิ่งทรงพลังอยู่โดยทั่วไป  เช่นเดียวกับแรงดึงดูดก็มีผลเช่นกัน

ลินลี่ย์มองดูในอากาศ

ในอากาศเหนือพิภพนี้ ไม่มีดวงดาว  ยิ่งสูงขึ้นไปในท้องฟ้ามีแต่สายลมปั่นป่วน พื้นที่หลากสีสันของมิติที่ปั่นป่วน ตลอดทั้งพิภพครอบคลุมไปด้วยความมืด และมิติปั่นป่วนเป็นกลุ่มที่หลากสีสันก็สามารถให้แสงสว่างได้  นี่ทำให้สมรภูมิดูเหมือนจะมืดและสลัว

“เฮ้, เกิดอะไรขึ้นตรงนั้น?”  บีบีพูดขึ้น

สตรีผมแดงหัวเราะ “พื้นที่มิติเหนือสมรภูมิมหาพิภพเป็นจุดอันตรายมาก  ขณะที่พวกเจ้าบินขึ้นไปข้างบนเมื่อเจ้าบินสูงระดับหนึ่งเจ้าจะเผชิญพบเจ้ากับมิติฉีกขาดเป็นระยะๆ  ถ้าเจ้าบินขึ้นไปไกลเกินไปมิติที่ฉีกขาดจะมีมากและหนาแน่นขึ้น...จนกระทั่งเจ้าเข้าไปในพื้นที่มิติปั่นป่วน  ดังนั้นเมื่อต่อสู้กันต้องระมัดระวังอย่าให้ตัวเจ้าตกเข้าไปในมิติปั่นป่วน”

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

ดูเหมือนกับว่าสภาพแวดล้อมในสถานที่นี้น่ากลัวสยดสยองไม่น้อย

“การสู้รบของสงครามมหาพิภพมีข้อห้ามคือหนึ่ง..ไม่อาจบินสูงเกินไป หรือดำดินลึกเกินไป!  สตรีผมแดงพูดและหัวเราะอย่างใจเย็น ”ถ้าเจ้าขุดดินดำดินจนลึกเกินไป เป็นไปได้มากจะเผชิญพบเจอพื้นที่มิติฉีกขาดมากขึ้น  ยิ่งเจ้าดำดินลึกลงไปจะพบรอยฉีกขาดของมิติเพิ่มมากยิ่งขึ้น”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

“ยุ่งยากจริงๆ” บีบีบ่น

ขณะพูดคุยลินลี่ย์สังเกตว่าทหารโดยรอบเพิ่มจำนวนมากขึ้นเห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่ทำการใหญ่ สตรีผมแดงมีท่าทีคุ้นเคย นำพาลินลี่ย์ไปที่กระโจมธรรมดาหลังหนึ่ง  จากนั้นบอกลินลี่ย์และบีบี  “ใต้เท้าทั้งสอง โปรดรออยู่ตรงนี้ก่อน”

ลินลี่ย์กับบีบีค่อนข้างงง เขาไม่สามารถเข้าไปใกล้กระโจมหรอกหรือ? แต่พวกเขาไม่ถาม

สตรีผมแดงพูดด้วยความเคารพอยู่หน้ากระโจม  “เรียนท่านลอร์ด ตอนนี้มีใต้เท้าสองคนเพิ่งเดินทางมาจากยมโลก  ข้าพาพวกเขามาที่นี่”

“โอว?” มีร่างหนึ่งก้าวออกมาจากในกระโจม

เป็นบุรุษหนุ่มร่างกำยำล่ำสันในชุดยาวสีดำ  หน้าผากของเขามีจุดสีแดง เขามองลินลี่ย์และบีบีจากนั้นพูดด้วยท่าทีค่อนข้างสงสัย  “ดูเหมือนข้าไม่เคยพบพวกท่านทั้งสองมาก่อน”

“พี่ใหญ่ข้าเป็นลอร์ดเรดคลิฟคนใหม่”  บีบีพูดโดยตรง

“โอว” บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำมองลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้างอย่างไม่เชื่อมั่นเต็มที่  เขาพูดอย่างเยือกเย็น  “ในเมื่อเจ้ามาถึงที่นี่แล้วดูเหมือนว่านี่คงเป็นครั้งแรกของพวกเจ้า ข้ามีแผนที่สมรภูมิมหาพิภพอยู่ที่นี่ มีคำอธิบายถึงพื้นที่ต่างๆ  เจ้าเอาไปดูได้”  ขณะที่เขาพูดเขาโบกมือและโยนแผ่นหนังบางชิ้นหนังที่ผนึกตราไว้

ลินลี่ย์หัวเราะขณะรับไว้อย่างเยือกเย็น  “ขอบคุณ!”

“พี่ใหญ่! เจ้าโล้นนี่ดูเหมือนจะระมัดระวังเรา” บีบีกล่าว  “ความจริงเขายังวางตัวเหินห่างจากพวกเราและไม่เชิญเราเข้าไป เราเพิ่งมาจากยมโลกและอยู่ในฝ่ายเดียวกับเขา  ทำไมเขาต้องตั้งป้อมระแวงเราด้วย?  ข้าไม่เข้าใจ”

“เขาระมัดระวังก็จริง  แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น  เดี๋ยวเราก็ออกไปแล้ว”

ลินลี่ย์สังเกตได้เช่นกันว่าบุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำระวังระแวงพวกเขาสองคน  แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสาเหตุ  แต่เขาก็ยังกล่าว  “เราสองคนมีเรื่องอื่นที่ต้องไปจัดการเราคงไม่อยู่ที่นี่  จะขอจากไปเดี๋ยวนี้”

“อย่างนั้นขอให้เดินทางอย่างระมัดระวังด้วย” ถึงตอนนี้บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำค่อยมีรอยยิ้ม  “นีน่า,ช่วยเป็นตัวแทนข้าส่งทั้งสองคนนี้ออกไป”

“ค่ะ, ท่านลอร์ด” สตรีผมแดงคำนับ

และจากนั้นภายใต้การนำทางของนางลินลี่ย์และบีบีออกมาจากศูนย์บัญชาการ ที่ชายแดนเขตศูนย์บัญชาการ สตรีผมแดงกล่าวคำลาลินลี่ย์และบีบี  นางมองดูขณะที่สองคนจากไป  “แปลกจริงๆ ท่านลอร์ดควรจะเชิญพวกเขาเพื่อร่วมมือเป็นพันธมิตรกับพวกเขา!  แต่...ท่านลอร์ดไม่ยอมรับเขาจริงๆ  น่าเสียดาย, น่าเสียดาย!”

สำหรับพวกเขาที่มาจากยมโลกเองก็หมายความว่าหนึ่งในสองจะต้องเป็นลอร์ดทาร์ทารัสหรือเจ้าครองแคว้นแน่นอน

บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำต้องการแสดงความยินดีกับเขา  แต่น่าเสียดายเขาไม่รู้จักลินลี่ย์แม้แต่น้อย ทั้งไม่ยื่นข้อเสนอร่วมมือทำงานด้วยกัน

บนพื้นดินกว้างใหญ่ ลินลี่ย์และบีบีตอนนี้นั่งเคียงไหล่อยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่งและพลิกดูข้อมูลที่ให้คำแนะนำพื้นฐานเกี่ยวกับสมรภูมิมหาพิภพ

“สมรภูมิมหาพิภพนี่เล็กจริงๆ  มีเส้นรอบพื้นที่ล้านกิโลเมตรเท่านั้น  อย่างไรก็ตาม...มันถูกคั่นไว้ด้วยแม่น้ำดวงดาวและถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน  พิภพมืดศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราอยู่ฝั่งหนึ่งของแม่น้ำดวงดาว  ขณะที่พิภพแสงศักดิ์สิทธิ์ของฝ่ายศัตรูอยู่อีกฝั่งหนึ่ง” ลินลี่ย์หลังจากอ่านก็ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง

บีบีถอนหายใจทึ่ง “พี่ใหญ่ อย่างนั้นสถานที่อันตรายที่สุดก็ไม่ใช่ท้องฟ้า ที่อันตรายที่สุดก็คือลึกลงไปใต้ดินและแม่น้ำดวงดาว”

“ใช่แล้ว” ลินลี่ย์พยักหน้าเช่นกัน

ในกลางอากาศ นักสู้ยังคงบินได้สูงแน่นอน  เพียงแต่หลังจากบินสูงขึ้นจนถึงในระดับปลอดภัยก็อาจจะเริ่มพบรอยฉีกมิติ และยิ่งสูงก็ยิ่งอันตราย  เพราะมีอันตรายเพิ่มขึ้น  ทุกคนจึงต้องเตรียม  และพวกเขาจะระมัดระวังตัวไม่ให้บินสูงจนเกินไป

แต่ในแม่น้ำดวงดาวนั้นแตกต่างออกไป

มีจุดปลอดภัยอยู่เล็กน้อยมากเพียงไม่กี่จุดในแม่น้ำดวงดาว  พื้นที่ส่วนใหญ่ของแม่น้ำจะอันตรายสุดขีด

“สมรภูมิมหาพิภพดูเหมือนคล้ายกับพิภพสองพิภพขนาดเล็กที่มาบรรจบกัน  แม่น้ำดวงดาวนี้เป็นเส้นเชื่อมต่อ  แต่จุดเชื่อมต่อบางที่ปลอดภัย  แต่บางที่ก็เต็มไปด้วยมิติปั่นป่วน”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ คำอธิบายที่บอกไว้ในหนังสือนี้ค่อนข้างน่ากลัว แต่ลินลี่ย์กับบีบีไม่เคยเห็นสถานที่มาก่อน  ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ตอนนี้ว่าแม่น้ำดวงดาวจริงๆแล้วอันตรายขนาดไหน

“เราจะต้องไปฆ่าพวกผู้บัญชาการ ดูเหมือนเราจะต้องผ่านแม่น้ำดวงดาวไปให้ได้”  บีบีพึพำ

“ไม่” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ “เหมือนอย่างเรา ต้องมีผู้บัญชาการหลายคนที่ออกมาช่วย บางทีจะมีหลายคนที่ทำการเคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน  พวกเขาต้องการฆ่าคนของเรา  ดังนั้นพวกเขาก็จะข้ามแม่น้ำดวงดาวมาที่ฝั่งเรานี้  ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นในตอนนี้  เราจะให้พวกเขามาที่นี่”

บีบีได้ยินเช่นนั้นได้แต่พยักหน้า

“พี่ใหญ่, สงครามมหาพิภพนี้เริ่มมาได้ร้อยปีแล้ว”  บีบีพูดทันที

“ใช่แล้วดังนั้นหัวหน้าของฝ่ายศัตรูอาจยังจะมีมากที่มายังที่นี่”  ลินลี่ย์มองดูรอบตัวอย่างระมัดระวัง  “ตอนนี้เราอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย  เราจำเป็นต้องเฝ้าระมัดระวังตลอดเวลา  ที่สำคัญ, นี่คือสมรภูมิ ไม่ใช่เวทีประลอง พวกเขาจะไม่ลงมือโดยเปิดเผยหรือซื่อสัตย์แต่อย่างใด”

“มีอะไรจะต้องกลัวด้วย?  ข้าอยากจะเจอพวกเขานัก”  บีบีมีความมั่นใจเต็มที่

“อย่างนั้นก็ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”

ลินลี่ย์และบีบีลุกขึ้นยืนทันที  ไม่มีดวงดาวในสมรภูมิมหาพิภพ  ถ้าใครต้องการจำแนกความแตกต่างระหว่างทิศทาง มีเพียงทางเดียวคือใช้ภูเขาสูงหรือแม่น้ำกำหนดทิศทาง

“อย่างนั้นเราไปตามทางนั้นกัน”  ลินลี่ย์เห็นเทือกเขาอยู่ไกลๆ และเขาพูดขึ้นทันที

ลินลี่ย์กับบีบีไปตามเส้นทางในสมรภูมิมหาพิภพอย่างระมัดระวัง นอกจากค่ายทหารที่ดูเหมือนมีความตื่นตัวกันมากแล้ว  พื้นที่อื่นเงียบกริบกันหมด  พวกเขาไม่รู้อะไรว่าเบื้องหลังความเงียบมียอดฝีมือระดับผู้บัญชาการซ่อนอยู่หรือไม่  หรือบางทีอาจเป็นยอดฝีมือระดับเบรุตก็ได้

“เอ๊ะ?” บีบีหันไปมองในที่ไกลทันที “พี่ใหญ่ มีใครบางคนอยู่ตรงนั้น!”

ลินลี่ย์หมอบลง อาศัยต้นหญ้าอำพรางตัวขณะที่เขามองดูจากที่ไกล ห่างออกไปราวพันเมตรแสงสีดำเลือนรางปรากฏและพุ่งตรงเข้าหาพวกเขาทันที

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด